รักเงาร้อนซ่อนเสน่หา

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 (Re-write)

        แสงแดดอ่อนอันอบอุ่นของยามเช้าสาดส่องทะลุผ้าม่านสีฟ้าอ่อนทาบทับบนเตียงนอนที่ยุ่งเหยิงแต่ไร้วี่แววของผู้นอน หากแต่เจ้าของเตียงกำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจกบานยาวที่ติดอยู่กับตู้เสื้อผ้าสีขาวขนาดใหญ่ เจ้าของร่างสูงกำลงผูกเนกไทสีเข้มของตัวเองอย่างเคยชิน ใบหน้าเรียวสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งก่อนหยิบเสื้อนอกและกระเป๋าเอกสารปิดประตูออกจากห้องไป

         มาชิดะ โช ลูกชายคนโตของบ้านมาชิดะที่มีธุรกินส่งออกสินค้าไปขายยังต่างประเทศ บริษัทนี้ถูกก่อตั้งโดย มาชิดะ โค ผู้เป็นพ่อซึ่งได้รับการยอมรับในวงการธุรกิจถึงความสามารถที่สร้างกิจการด้วยมือของตนเองเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากครอบครัวของคนรักนั่นก็คือแม่ของโช มาชิดะ รุริโกะ  บุตรสาวของนายตำรวจใหญ่ซึ่งขึ้นชื่อว่าหวงลูกสาวนักหนายังต้องยอมใจอ่อนให้กับรักแท้ของคนทั้งสอง เป็นตำนานรักของครอบครัวนี้เลยทีเดียว

"หื้มมม หอมจัง" ชายหนุ่มสูงโปร่งในชุดทำงานไม่พูดเปล่าแขนสองข้างตวัดรอบเอวมารดาและหอมแก้มที่คุ้นเคยอย่างเอาใจก่อนจะพาดเสื้อนอกไว้ที่พนักเก้าอี้และนั่งลงประจำตำแหน่ง

"อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ" ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะทักผู้เป็นพ่อที่กำลังสนใจกับหนังสือพิมพ์ในมือและได้แต่เพียงพยักหน้ารับเบาๆเท่านั้น

"อันล่ะ ยังไม่ลงมาอีก เช้านี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ" คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นขณะนำข้าวต้มหอมฉุยมาวางตรงหน้าโชแต่สายตามองขึ้นไปทางบันได

         ตึกๆๆๆๆๆๆๆ เสียงอึกทึกครึกโครมจากทางชั้นบนไล่ลงมาจนถึงบันไดดังชัดขึ้นเรื่อยๆ ทำให้สามบุคคลที่ชุมนุมกันอยู่ที่โต๊ะอาหารต้องมองเป็นตาเดียว สาวน้อยหน้าสวยในชุดกระโปรงสั้นวิ่งกระหืดกระหอบลงมา พอถึงโต๊ะอาหารก็ขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่จากทั้งพ่อและแม่ ทำให้โคผู้เป็นพ่อซึ่งปรกติมักจะตีหน้าขรึมยังอดอมยิ้มไม่ได้

"แม่บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าวิ่งลงบันไดมันอันตราย" แม่ดุเสียงขรึมแต่สีหน้าดูไม่จริงจังนักออกไปทางเอ็นดูมากกว่า

         มาชิดะ อัน สมาชิกคนสุดท้ายของบ้านมาชิดะ อายุ 20 ปีกำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีสอง เป็นที่หวงแหนของทั้งผู้เป็นพ่อและพี่ชาย ดวงตากลมโต ปากอิ่มสีแดงสด จมูกสวยได้รูปทั้งหมดประกอบกันอย่างพอเหมาะบนหน้ารูปไข่ รูปร่างบอบบาง ผิวขาวอย่างกับหิมะ ผมดำสลวยนั่นยาวถึงเอวคอด 

"ก็มันจะสายแล้วนี่คะ" เสียงใสๆบอกกับมารดาอย่างออดอ้อนเพื่อให้พ้นความผิด ก่อนจะหันไปสนใจข้าวต้มร้อนๆที่ถูกนำมาวางตรงหน้า

"งั้นรีบกินเข้าอันจังเดี๋ยวพี่ไปส่ง" โชมักจะเรียกอันว่า อันจัง เพราะติดปากมาตั้งแต่เด็ก

"จริงนะโช" อันพูดอย่างตื่นเต้นในขณะที่มือก็ตักข้าวต้มเข้าปาก ถึงโชจะอายุมากกว่าเธอถึง 5 ปีแต่อันก็มักจะเรียกผู้เป็นพี่ชายแค่ชื่อเท่านั้น

"เอ้าๆ เดี๋ยวก็สำลักกันพอดี" แม่พูดกลั้วเสียงหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางการกินของลูกสาว

"เช้านี้มีประชุมไม่ใช่เหรอโช" พ่อเอ่ยถามขึ้นหลังจากวางตาจากหนังสือพิมพ์ฉบับประจำวัน

"เลื่อนเป็นช่วงสายแล้วครับ ผมลืมบอกพ่อเลย" โชดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัทตั้งแต่ยังหนุ่มด้วยความสามารถจนได้รับความไว้วางใจจากผู้เป็นพ่อ

"ก็ดีพ่อจะได้เข้าสายหน่อย" พ่อบอกเรียบๆ

"ไปกันเถอะโช เดี๋ยวไม่ทันเข้าเรียน" สาวน้อยพูดพร้อมกับยกน้ำขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว พอหยิบของได้ก็หันไปเร่งพี่ชาย

"พี่เค้ายังกินไม่เสร็จเลย" แม่บอกอย่างอ่อนใจเมื่อเห็นพฤติกรรมแสนจะเอาแต่ใจของลูกสาว

"ไม่เป็นไรครับแม่ ผมอิ่มพอดี" โชพูดยิ้มๆกับแม่ก่อนจะลุกหยิบของๆตัวเอง

"ไปแล้วนะครับ/ค่า" สองเสียงประสานกันเรียกรอยยิ้มจากสองคนที่เหลืออยู่ที่โต๊ะอาหาร

       รถยุโรปสีดำโฉบเฉี่ยววิ่งฉิวไปตามถนนยามเช้า โชขับรถไม่เร็วนักเพื่อความปลอดภัยแต่ก็ไม่วายโดนอันเร่งเพราะกลัวว่าจะสายแต่เมื่อเค้ารับปากว่าจะไปส่งให้ทันเสียงเร่งๆจึงเงียบไป เพลงหวานขับกล่อมจากวิทยุในรถ เนื้อเพลงบรรยายถึงหญิงสาวที่แอบรักชายหนุ่มซึ่งเธอไม่สามารถจะเผยใจให้เค้ารับรู้ได้

       อันมองใบหน้าด้านข้างของพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอที่เธอรักและภูมิใจตลอดมาและมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป หากไม่มีวันนั้นเมื่อห้าปีก่อน .......

       วันนั้นแม่ใช้ให้เธอไปหยิบเอกสารอย่างหนึ่งที่ตู้ในห้องนอนของแม่แต่อันบังเอิญไปเจอใบแจ้งเกิดและใบรับรองเธอเป็นบุตรบุญธรรม นั่นทำให้เธอรู้ความจริงว่าเธอไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของพ่อกับแม่ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกับพี่ชาย

        เหมือนฟ้าฟาดลงมากลางใจ จากเด็กผู้หญิงที่เคยร่าเริงสดใสกลับเงียบซึมและเก็บตัว แต่หลังจากนั้นอันก็พบว่าทั้งพ่อและแม่รวมทั้งพี่ชายรักเธอมาก มากเกินกว่าที่เธอจะต้องมานั่งน้อยใจเรื่องที่เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ทำให้อันกลับมาเป็นเด็กสาวที่สดใสเหมือนเดิมของพ่อกับแม่ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปเพราะเหตุการณ์วันนั้นคือความรู้สึกที่มีต่อพี่ชายตัวเอง

        กว่าอันจะรู้ตัวว่าหลงรักพี่ชายตัวเองก็ตอนที่โชมีแฟนคนแรก ความผิดหวังและเสียใจและน้อยใจมันมากเกินกว่าที่น้องสาวพึงจะมีต่อพี่ชาย แต่อันเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้เพราะครอบครัวสำคัญต่อเธอมาก ถ้าพ่อกับแม่รู้ก็คงจะเสียใจ เธอจึงเลือกที่จะได้อยู่เคียงข้างถึงแม้จะเป็นแค่น้องสาวดีกว่าที่จะถูกโชเกลียดและกดความร้กซ่อนเร้นนี้ไม่ให้ใครรู้

        หากแต่เธอก็ไม่อาจจะห้ามโชไม่ให้มีคนรักได้ สักวันโชก็ต้องเป็นของผู้หญิงคนอื่น แล้วเธอล่ะจะทำยังไง ? เป็นคำถามที่อันกลัวที่จะได้ตอบตลอดมา .....