คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [NAMSONG] Violet # 8
ทั้งสองคนกอดกันกลมเนิ่นนานเพื่อซึมซับเอาไออุ่นที่ทั้งสองคนต่างโหยหามานานให้เต็มที่ จนคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่งของมินโฮต้องค่อยๆ ผละตัวเองออกด้วยอาการหายใจไม่ออก มินโฮจึงค่อยๆ ยอมปล่อยให้แทฮยอนเป็นอิสระ แม้จะเสียดายอยากกอดคนตัวเล็กให้นานมากกว่านี้
เขาอยากกอดแทฮยอนอย่างนี้ทั้งวัน ...
“เออ ... พี่มินโฮ แทฮยอนว่า พี่มินโฮเข้ามาในห้องก่อนดีกว่าไหม ?”
แม้จะสนิทกันเมื่อตอนเด็ก แต่การกลับมาของมินโฮครั้งนี้กลับทำให้แทฮยอนรู้สึกแปลกไปมากกว่าเดิม เพราะความรู้สึกที่เขาคิดกับมินโฮที่ก้าวข้ามผ่านคำว่า ‘พี่น้อง’ ไปแล้ว และแทฮยอนก็เคยโดนมินโฮทำร้ายหัวใจของเขาด้วยคำพูดที่ส่อเสียดรุนแรงและผู้ชายร่างเล็กหน้าตาน่ารักนั้นอีก ยิ่งทำให้แทฮยอนก่อความรู้สึกที่เรียกว่าสับสนขึ้นเป็นกำแพงขวางกั้นเอาไว้ในหัวใจดวงเล็กๆ ของเขา
มินโฮเพียงแค่พยักหน้าตอบ ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาในห้องพักที่ตกแต่งเรียบๆ ของแทฮยอน ร่างหนาถอดเสื้อโค้ทตัวยาวออกเพราะอุณหภูมิในห้องที่สูงกว่าอากาศด้านนอก และไม่ลืมที่จะถอดรองเท้าหุ้มข้อออกด้วยเพราะความมีมารยาทตามวัฒนธรรมของบ้านเกิด
แม้เขาจะไปอยู่เมืองนอกเมืองนามานาน แต่เขาก็ไม่เคยลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่บ้านเกิดของเขา โดยเฉพาะคนที่เป็นเจ้าของห้องที่กำลังปิดประตูอยู่ด้านหลังเขา
... นัมแทฮยอน ...
“พี่มินโฮนั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวแทฮยอนเอาน้ำมาให้ดื่ม”
ร่างเล็กเดินดุ่มๆ หายไปในห้องครัว มินโฮวางเสื้อโค้ตของตัวเองพาดลงกับโซฟาตัวยาวสีพื้นกลางห้อง ก่อนเดินตามคนร่างเล็กที่กำลังวุ่นวายกับการหาน้ำท่ามาต้อนรับแขกอย่างเขา
แทฮยอนที่กำลังรินน้ำเย็นๆ ลงในแก้วใบใสอย่างเพลิดเพลินไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งตกใจเล็กๆ ทันทีที่แขนแกร่งของมินโฮค่อยๆ เลื้อยผ่านเอวบางมือไปประสานกันที่บริเวณหน้าท้องที่ปกปิดด้วยเสื้อยืดสีสวยของแทฮยอน ใบหน้าคมคายของผู้เป็นแขกวางลงบนไหล่มนของแทฮยอน ยิ่งเพิ่มความประหม่าให้กับร่างบางมากขึ้น เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกอดเขาจากทางด้านหลังแบบนี้เลย
แทฮยอนตั้งใจจะให้มินโฮเป็นคนทำแบบนี้กับเขามาตลอด และวันนี้พี่ชายร่างหมีก็ทำมันแล้วจริงๆ แม้จะไม่ทันตั้งตัวก็ตาม
การกระทำของมินโฮยิ่งทวีความร้อนของร่างกาย และยิ่งทำให้ใบหน้าเล็กชาวูบ
“พี่มีเรื่องราวมากมายอยากเล่าให้แทฮยอนฟังตั้งแต่ที่พี่ไปอยู่เมืองนอก จนพี่กลับมา พี่อยากเล่ามันให้แทฮยอนฟังมากๆ เลยนะครับ”
เสียงทุ้มของมินโฮที่ลอดผ่านเข้าแก้วหูของแทฮยอนเรียกร้องให้คนตัวเล็กหันกลับมาเผชิญหน้ากัน โดยไม่ลืมที่จะยกเอาแก้วน้ำยื่นให้มินโฮด้วย
“ถ้าอยากเล่าก็ดื่มน้ำก่อนสิครับ พี่มินโฮดูเหนื่อยมากเลยตอนที่มาถึงที่นี่” มินโฮรับแก้วน้ำในมือของแทฮยอนมากระดกดื่มอย่างว่าง่าย ทันทีที่น้ำในแก้วหมดลงด้วยความกระหาย แทฮยอนไม่รอช้ารีบยิงคำถามที่ค้างคาใจของตัวเองมานานใส่มินโฮทันที “แทฮยอนไม่อยากรู้เรื่องไหนเท่าเรื่องของคนเมื่อวานนี้”
มินโฮแทบสำรักน้ำลายตัวเองเมื่อเจอคำถามที่ไม่คาดคิดจากคนตัวเล็ก ก่อนที่คิ้วเข้มหนาของเขาจะร่นเข้ามาเข้ามาประสานแทบจะเป็นปมกลางใบหน้าคม
“คนเมื่อวาน ? ...”
“ก็ใช่น่ะสิ”
แทฮยอนหน้าหงิกงอ กระชากแย่งแก้วใบใสที่ว่างเปล่าในมือของมินโฮมากระแทกวางไว้ที่เดิม แล้วเดิมกระแทกเท้าดุ่มๆ มาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟากลางห้องตัวยาวที่ไม่กี่นาทีที่แล้วมินโฮเพิ่งจะพาดเสื้อโค้ตของเขาไว้
มินโฮรู้ดีว่าถ้าแทฮยอนมีหน้าหงิกงอเป็นแมวอารมณ์ไม่ดีอย่างนี้ มีทางเดียวคือต้องลูบหัวหรือแกล้งทำเป็นเกาคางเบาๆ เพื่อง้อเจ้าแมวเหมียวอารมณ์แปรปรวน ร่างหนาพาร่างตัวเองมานั่งลงข้างๆ เจ้าของห้องที่นั่งกอดอกหัวฟัดหัวเหวี่ยง ก่อนจะยกมือหนาขึ้นมาลูบกลุ่มผมสีอ่อนนุ่มพอให้แทฮยอนอารมณ์เย็นขึ้น
“คนเมื่อวานนี้คือพี่จินอูครับ คิมจินอู เขาเป็นรุ่นพี่ของพี่เอง” มินโฮยิ้มๆ แต่แทฮยอนก็ยังคงมีท่าทางงอนเขาอยู่ด้วยการมองมินโฮด้วยหางตา ทำให้มินโฮต้องแอบถอนใจ ดูท่าทางมินโฮเจองานหนักต้องอธิบายเรื่องราวเหล่านี้ยืดยาวแน่ๆ “พี่จินอูสอบชิงทุนแลกเปลี่ยนต่างประเทศได้หนึ่งปีครับ ช่วงนั้นพี่จินอูเลยไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน พี่เห็นว่าเป็นคนเกาหลีเหมือนกัน ไปใช้ชีวิตต่างบ้านต่างเมืองคงจะลำบากน่าดู เราสองคนเลยดูสนิทกันมากเท่านั้นเองครับ”
“แต่เมื่อวานพี่มินโฮไปช็อปปิ้งที่เมียงดง แลดูจะสนิทกับพี่จินอูอะไรนั้นเกินไปนะครับ”
“อย่ากังวลไปเลยครับเด็กน้อย นั้นเป็นแค่แผนเท่านั้นเอง ...”
“แผน ? แผนอะไรอ่ะพี่มินโฮ ?”
“แผนพิสูจน์ความเชื่อใจ ...” พูดพอให้แทฮยอนงงบ้าง มินโฮยกยิ้มที่มุมปากก่อนก้าวเท้าฉับๆ ไปหยิบเอาซากดอกไวโอเล็ตที่แทฮยอนวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ ก่อนกลับมานั่งลงบนโซฟาที่เดิม “แทฮยอนจำได้ใช่ไหมครับว่าก่อนที่พี่จะไปเมื่องนอก พี่ให้ดอกไวโอเล็ตกับแทฮยอน แล้วตอนนั้นพี่บอกอะไรกับแทฮยอน ?”
“เขาว่ากันว่าดอกไวโอเล็ตเป็นดอกไม้ที่แทนความไว้ใจ พี่เลยอยากให้แทฮยอนเก็บเอาไว้ แทฮยอนจะได้รู้ว่าพี่จะกลับมาหาแทฮยอนแน่นอน เชื่อใจและไว้ใจพี่นะแทฮยอน”
“พี่บอกว่าดอกไวโอเล็ตคือตัวแทนของความไว้ใจ ...”
“ใช่ครับ พี่อยากให้แทฮยอนไว้ใจในตัวพี่ตลอดเวลาว่าพี่ไม่มีใครนอกจากแทฮยอน แล้วแทฮยอนล่ะครับ ? มีใครมาจีบหนุ่มหน้าตี๋คิ้วตกคนนี้หรือเปล่า ?”
“จะไปมีได้ยังไงล่ะ ? วันๆ อยู่แต่กับการเรียน ไม่มีเวลาไปหาใครมาควงเล่นแบบพี่มินโฮหรอก”
แทฮยอนแอบแขวะก่อนจะหันหน้าสวยๆ ของตัวเองหนีแล้วอมยิ้มคนเดียวอย่างเคอะเขิน ตั้งแต่เกิดมา นอกจากคนในครอบครัวแล้ว ก็มีเพียงพี่มินโฮเท่านั้นแหละที่แทฮยอนจะแคร์
“นี้แอบหลอกด่าพี่หรอ ?”
“เปล่าสักหน่อย” แทฮยอนหันมาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ “แล้วพี่กลับมานี่ ไม่มีเรียนหรอครับ ? พี่กลับมาเกาหลีหลายวันแล้วนะ ?”
แทฮยอนคนคิ้วตกเวลาสงสัย คิ้วจะยิ่งตกแทบจะสี่สิบห้าองศา จนมินโฮต้องกลั้นขำเอาไว้ไม่ให้หลุดหัวเราะออกมา
“พี่ทำเรื่องย้ายกลับมาเรียนที่เกาหลีแล้วครับ ยิ่งไปกว่านั้น ยังเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับแทฮยอนด้วย เวลาไปรับไปส่ง หรือเวลาที่คนอื่นมาตามจีบแทฮยอน พี่จะได้ไล่ตะเพิดไปให้ไกลได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องมาระแวงทีหลังไงครับ” มินโฮยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “หรือไม่เวลาที่แทฮยอนจะไปจีบใคร พี่นี่แหละจะเข้าไปขวางเอง”
“ก็บอกแล้วไงว่าแทฮยอนไม่มีใครมาจีบ และแทฮยอนก็ไม่คิดจะจีบใครด้วย เพราะแทฮยอนมีพี่มินโฮคนเดียว !”
BONUS !!
WWIC 2015 in Beijing
#ฟวดซร
พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^^
ความคิดเห็น