คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [NAMSONG] Violet # 7
แทฮยอนนั่งถอนหายใจรอบที่หนึ่งร้อยหลังจากที่เขาจัดการอาหารที่ซึงยูนทำไว้ให้เขากิน วันนี้เป็นวันหยุด เขาเลยมีเวลาว่างเพื่อนอนเล่น และอยู่กับตัวเองมากขึ้น เพราะช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ เขาคิดฟุ้งซ่านถึงใครบางคนที่คงไม่อยากกลับมาหาเขาแล้ว ...
มือบางของเขายังคงถือซากไวโอเล็ตหมุนไปหมุนมาอยู่อย่างนั้น ก่อนจะทิ้งตัวเองนอนแผ่หลาบนเตียงนอนหนา
ยิ่งอยากสลัดความฟุ้งซ่านทิ้งไป แต่กลับยิ่งถาโถมกลับเข้ามาใส่ในหัวสมองของแทฮยอน
“เฮ้อ ... ทำไมยิ่งคิดถึงแต่พี่มินโฮนะ ? ทั้งๆ ที่พี่มินโฮเขาจำเราไม่ได้เลยสักนิด แถมยังมี ฮึก ... ใครก็ไม่รู้อยู่ข้างกายพี่มินโฮเขาอีก ฮึก ... ฮือ”
อยู่ดีๆ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาจากดวงตาใสของแทฮยอน คนร่างบางยกมือขึ้นปาดน้ำตาอุ่นที่เริ่มเลอะพวงแก้มเนียนของตัวเอง ดวงตาเล็กกรอกไปมาเพื่อไล่เอาน้ำตาออกมาให้หมด
บ้าจริง ! ว่าจะไม่ร้องไห้เพราะคนที่ไม่เอาไหนอย่างพี่มินโฮแล้วนะ !
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูปลุกให้แทฮยอนเด้งตัวขึ้นมานั่งก่อนแล้วยกมือบางเช็ดน้ำตาของตัวเองจนเกลี้ยง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้ใครบางคนที่มาเยี่ยมเยียนโดยไม่มีข้อสงสัยในตัวแขกผู้มาเยือน ...
เพราะห้องของเขา ไม่มีแขกเรื่อคนอื่นนอกจากซึงยูน พี่ซึงฮุน และพนักงานในอพาร์ทเมนต์เท่านั้น
แต่ทันทีที่แทฮยอนเปิดประตูเพื่อต้อนรับแขกของเขา คนร่างบางก็ต้องตกใจจนดวงตาเล็กที่เพิ่งผ่านการร้องไห้จนบวมเจ่อเบิกกว้าง หัวใจดวงเล็กเหมือนร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น ใบหน้าชาวูบทันทีที่เห็น ‘ใคร’ บางคนยิ้มยิ้มโชว์ฟันขาวสวยและเป็นระเบียบ เขาคนนั้นแอบหายใจหอบเบาๆ ด้วยความเหน็ดเหนื่อยอย่างสัมผัสได้
“แทฮยอน ...”
“พี่มินโฮ ...”
แม้จะดีใจที่เห็นคนที่อยากเจอมาตลอดยืนอยู่ตรงหน้าแล้วในเวลานี้ แต่ร่างบางกลับตัดสินใจปิดประตูนั้นลงอีกครั้งก่อนจะลงกลอนประตูอย่างแน่นหนา ปล่อยให้มินโฮยืนงงไปราวๆ สามวินาทีก่อนทุ่มเคาะประตูเรียกร้องให้แทฮยอนเปิดประตูให้เขาอีกครั้ง
“แทฮยอนอา ... นัมแทฮยอน ขอร้อง เปิดประตูให้พี่เถอะครับ พี่ขอโทษ พี่อยากคุยกับเรานะ เปิดประตูให้พี่เข้าไปข้างในเถอะครับ นัมแทฮยอน ...”
เสียงเรียกและเสียงกระหน่ำเคาะประตูที่ยิ่งรุนแรงขึ้นชักชวนให้แทฮยอนรู้สึกสับสน น้ำตาใสเอ่อขึ้นมาที่ดวงตาอีกครั้งหลังจากที่แทฮยอนพยายามข่มกลืนมันลงคอไปแต่กลับไม่เป็นผล แผ่นหลังที่พิงอยู่กับบานประตูรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่มินโฮยังคงกระหน่ำกระแทกเคาะหวังเพื่อให้แทฮยอนเปิดประตูให้เขา
เมื่อความอดทนของแทฮยอนถึงขีดสุด ร่างบางจึงตัดสินใจหันหลังของเขาเข้าหาประตูก่อนเปิดมันออกเพื่อต้อนรับคนที่ทำลายความใจแข็งของเขาลงได้
โดยไม่สนว่าสภาพของเขาตอนนี้ไม่พร้อมที่จะเจอใครทั้งนั้น ...
“พี่มินโฮ ฮึก ... จะมาทำร้ายกันอีกหรือยังไง ?”
ยิ่งพูด น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาจนแทฮยอนฝืนไม่ไหว ปล่อยให้ความทุกข์ทุกสิ่งอย่างระบายไปกับน้ำตาให้หมด หน้าสวยก้มมองพื้นงุด ปากบางเม้มเข้าหากันเพื่อหยุดไม่ให้ตัวเองเผลอพูดอะไรออกไปอีก เพราะยิ่งพูด คำพูดที่หลุดออกจากเขานั้นเองที่มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง
มินโฮมองสภาพของคนที่เขารักแล้วรู้สึกสงสารคนตัวเล็กขึ้นมาจับใจ ที่ผ่านมา เขาทำร้ายแทฮยอนขนาดนี้เลยหรอ ? เขาบั่นทอนความหวังทุกอย่างของแทฮยอนได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ ?
แต่ความรู้สึกและความคิดถึงของเขาที่มีมากกว่าความสงสัยทุกอย่างคว้าตัวเด็กตัวเล็กที่ร้องไห้งอแงอยู่ตรงหน้าเขาเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนของเขา มือของมินโฮจับหัวทุยๆ ของแทฮยอนล็อคไว้กับแผ่นอกแกร่ง แทฮยอนแม้จะตกใจกับการกระทำของมินโฮ แต่พอรวบรวมสติได้ คนตัวเล็กก็เผลอยกมือของเขาโอบกอดคนร่างหนาด้วยความคิดถึงแทบขาดใจ ทิ้งทิฐิทุกสิ่งอย่างออกไปจากความรู้สึกดีๆ ที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นนี้แทน
“พี่ไม่ได้มาทำร้ายเรานะ แทฮยอน พี่มาคราวนี้เพราะพี่คิดถึงแทฮยอนจริงๆ” มินโฮกระซิบลงหูเล็กเบาๆ ยิ่งคำพูดของมินโฮอ่อนโยนมากเท่าไร น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของแทฮยอนก็แปรเปลี่ยนเป็นน้ำตาของความดีอกดีใจมากกว่าน้ำตาของความเสียใจเหมือนที่ผ่านมา “พี่ขอโทษที่ผ่านมาที่พี่ทำร้ายหัวใจของแทฮยอนมาโดยตลอด แต่พี่ก็อยากให้แทฮยอนรู้เอาไว้นะว่าที่พี่ทำไป พี่ก็เจ็บเหมือนกัน รู้ไหมว่าพี่ต้องฝืนแค่ไหนกับการพูดเสียดสีความรู้สึกของแทฮยอน เพราะคำพูดทุกคำที่พี่พูดออกไปเพื่อทำร้ายแทฮยอน พี่เองก็เจ็บเจียนตายเหมือนกัน”
“พี่มินโฮ ...”
“พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่ได้ไหม ? คราวนี้พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก พี่จะอยู่ดูแลแทฮยอน พี่จะไม่ทดลองความเชื่อใจอะไรของแทฮยอนอีกแล้ว”
มินโฮรอฟังคำตอบจากคนตัวเล็กในอ้อมอกแกร่งของตัวเองด้วยหัวใจที่เต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ อยากฟังคำตอบที่หลุดออกมาจากปากของแทฮยอนจะแย่ แต่คนร่างบางที่โดนโอบกอดด้วยไออุ่นของคนที่โหยหามานานกลับพยักหน้าเบาๆ ให้คนตัวหนาที่โอบกอดเขาอยู่รับรู้ในตำแหน่งเดียวกันกับหัวใจของผู้เป็นพี่ ว่าคำตอบของแทฮยอนก็คงเป็นคำตอบเดียวกันกับที่มินโฮอยากได้ยิน
แค่นี้ หัวใจของทั้งมินโฮและแทฮยอนก็พองโตเต็มไปด้วย ‘ความรัก’ ที่อยู่ในองศาเดียวกันแล้ว
>///<
สวัสดีค่ะ รีดเดอร์ที่น่ารัก
แค่ไม่มีอะไรมากค่ะ ไรท์แค่จะมาสารภาพว่า แท้ที่จริงแล้ว ...
ไรท์แต่ง ฟวดซร พาร์ทนัมซงหรือไวโอเล็ตจบนานแล้วค่ะ
แต่ไรท์จะมาอัพให้อ่าน อาทิตย์ละ 1 ตอน นะคะ
ตอนนี้แต่งพาร์ทคู่ต่อไปอย่างมันส์มือเลย คู่ต่อไปจะเป็นใคร รีดเดอร์ช่วยรอกันด้วยนะคะ ^^
พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น