คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [NAMSONG] Violet # 6
มินโฮออกมานั่งที่ม้านั่งแถวข้างร้านพื้นที่ที่จัดไว้ให้สำหรับลูกค้าที่สูบบุหรี่ ก่อนที่มือหนาของเขาจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ตตัวโคร่งของเขาเพื่อหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน
แม้เขาจะรู้ว่ามันไม่ดี แต่เขาก็ไม่ได้สูบบ่อยๆ เขาจะพึ่งมันเวลาที่เครียดจัดๆ เท่านั้น ข้อนี้พี่จินอูก็รู้ดี
“มานั่งอยู่ที่นี่นี่เอง”
มินโฮหันไปตามเสียงแหลมๆ ของใครบางคนก่อนจะสูดเอาควันของนิโครตินเข้าไปเต็มปอดก่อนปล่อยออกมาให้สลายไปกับสายลม แม้ตัวของมินโฮเองจะเจ็บแสบที่มุมปาก แต่พอได้ฤทธิ์ของนิโครตินเข้าไป มันก็ทำให้บรรเทาอาการแสบลงไปได้เหมือนกัน
“นายจะมาซ้ำเติมอะไรฉันอีกหรือไง ?”
มินโฮตะโกนไปที่ซึงฮุนน้ำเสียงยียวน ก่อนจะบดขยี้มวนบุหรี่ลงกระบะทรายที่อยู่ข้างตัว ซึงฮุนถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ คุณลูกค้าหน้าคมเข้มที่ทำหน้าเซ็งสุดๆ ในเวลานี้
“ไม่ใช่สักหน่อย” ซึงฮุนผ่อนคลายตัวเองด้วยการนั่งไขว้ห้าง ยกแขนข้างหนึ่งวางศอกลงลงต้นขาก่อนวางคางมนลงบนมือเพื่อค้ำหน้าของเขาอย่างสบายๆ “ฉันไม่รู้เรื่องของพวกนายหรอกนะ แต่เท่าที่ซึงยูนพูดเมื่อกี้ ฉันคงพอจะปะติปะต่อเรื่องราวได้ว่าพวกนายมีเรื่องมีราวอะไรที่เกี่ยวข้องกับนัมแทฮยอนใช่ไหม ? นายช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ เพราะอย่างน้อย ฉันก็เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับแทฮยอน และก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับซึงยูน เพื่อนสนิทของแทฮยอนด้วย”
“นายอยากรู้เรื่องของฉันกับแทฮยอนมากขนาดนั้นเชียว ?”
“ไม่ใช่สักหน่อย แค่อยากช่วยพวกนายเท่านั้นเอง”
ซึงฮุนส่งยิ้มให้มินโฮ รอยยิ้มของคนตรงหน้าสามารถละลายความแข็งกระด่างในตัวของมินโฮได้หน่อย
“โอเค ฉันยอมบอกนายก็ได้” มินโฮดูท่าทางผ่อนคลายขึ้นมาได้บ้าง “ฉันกับแทฮยอนเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่เด็กแล้วแหละ เราสองคนสนิทกันมากจนแทบจะเรียกว่าเป็นพี่น้องกันได้เลยแหละ ทุกวันหลังเลิกเรียน เราสองคนจะวิ่งเล่นด้วยกัน กินไอศกรีมด้วยกัน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแทฮยอนมีเพื่อนที่โรงเรียนเยอะหรือเปล่า ? แต่สำหรับฉัน ฉันมีแค่แทฮยอนคนเดียว”
“แต่ฉันคิดว่า แทฮยอนก็น่าจะมีแค่นายคนเดียวนะ”
“แล้วนายจะแน่ใจได้ไงว่าแทฮยอนมีแค่ฉันคนเดียว ?”
“ฉันเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับแทฮยอนนะ ฉันจะเล่าอะไรบางอย่างให้ฟัง นายอยากฟังไหมล่ะ ?” ซึงฮุนยอมเสียมารยาทกับลูกค้าที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาด้วยการยกมือขึ้นโอบไหล่ของมินโฮ แม้คนผิวคล้ำจะตกใจไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ส่งคำตอบด้วยการพยักหน้าเบาๆ ให้ซึงฮุน “วันแรกที่แทฮยอนเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย เด็กคนนั้นไม่เข้าร่วมกิจกรรมรับน้อง ไม่เฮฮาสนุกสนานกับเพื่อนหรือรุ่นพี่เลย เรียกได้ว่าเด็กคนนั้นไม่เข้าหาใครเลยแหละ”
ซึงฮุนเหลือบมองท่าทีของมินโฮว่าคนร่างหนายังตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาพูดอยู่หรือเปล่า
“แล้วไงต่อ ? แทฮยอนไม่เข้าร่วมกิจกรรมแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันงั้นหรอ ?”
“ฉันคิดว่านายจะปิดใจไม่ฟังสิ่งที่ฉันกำลังพูดซะอีก” ซึงฮุนยิ้มให้มินโฮก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องของเด็กผมแสกกลางต่อ “มีอยู่วันหนึ่ง ฉันกับซึงยูนทนไม่ไหวจนต้องเข้าไปหาเด็กคนนั้นเอง แต่สิ่งที่ฉันกับซึงยูนเห็นคือ เจ้าเด็กคนนั้นนั่งหมุนซากดอกไม้แห้งๆ ในมือเล่นเหมือนกับคนไม่มีความหวัง ฉันพยายามชวนเด็กนั้นคุยหลายครั้ง แต่เด็กคนนั้นก็สั้นๆ ถามคำตอบคำจนฉันแทบจะรำคาญ”
“...”
“แทฮยอนมองแต่ซากดอกไม้นั้นแล้วก็เอาแต่พึมพำๆ แต่ชื่อของ ‘มินโฮ’ ราวกับคนบ้า”
“เดี๋ยวนะ ... นายบอกว่าแทฮยอนเอาแต่มองและถือแต่ดอกไม้ แถมยังเอาแต่เรียกหาแต่ฉันงั้นหรอ ?”
“ใช่ ... ฉันว่าดอกไม้ในมือของแทฮยอนตอนนั้นมันคงจะ ...”
“มันคือดอกไวโลเล็ต !”
“ซึงยูน !”
ทั้งซึงฮุนและมินโฮอุทานชื่อของเด็กหน้ากลมที่เข้ามาขัดจังหวะบทสนทนาระหว่างเขาสองคน โดยที่มีจินอูจับท่อนแขนของซึงยูนเอาไว้เพราะเกรงว่าเลือดในกายของซึงยูนจะเดือดระอุขึ้นมาอีก
“ไอ้ซากดอกไม้ที่มันน่าขว้างทิ้งนั้นคือดอกไวโอเล็ต ! ฉันก็เพิ่งรู้จากแทฮยอนเมื่อวานนี้แหละ ว่ามันเป็นของสำคัญที่นายทิ้งเอาไว้ให้กับแทฮยอนก่อนที่นายจะจากแทฮยอนไป !” มินโฮเบิกตากว้างเมื่อได้ยินความจริงบางอย่างจากปากของซึงยูน คนร่างหมีเด้งตัวขึ้นยืนทันทีด้วยอาการนั่งไม่ติด “แทฮยอนหวงดอกไวโอเล็ตนั้นมาก ขนาดที่ว่าฉันทำมันตกพื้น แทฮยอนที่ไม่ต่อยสบายอยู่ยังลุกขึ้นมาตำหนิฉันได้ นายคิดดูเอาเองแล้วกันว่าความรู้สึกของแทฮยอนเวลาที่ไม่มีนายมันเปราะบางมากแค่ไหน ?”
แม้คำพูดที่พ่นออกมาจากปากของเขาจะย้อนกลับมาทำร้ายหัวใจของคนพูดมากแค่ไหน แต่สำหรรับแทฮยอนคนที่ซึงยูนใส่ใจมากที่สุด ซึงยูนก็พร้อมจะทำเพื่อให้แทฮยอนได้พบเจอกับความสุขของ ‘เพื่อนรัก’ ของเขาสักที
ฝืน เก็บอาการ และอดทนเอาไว้นะ คังซึงยูน ความสุขและความรักของแทฮยอนต้องมาก่อน
แม้ความรักของแทฮยอนจะไม่ใช่เขาเลยก็ตาม ...
ส่วนทางด้านของมินโฮ ทันทีที่ได้ยินคำพูดของซึงยูน คนที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย ก็รู้สึกเจ็บปวดที่ก้อนเลือดทางอกข้างซ้ายราวกับมีเชือกหนาๆ หลายเส้นรัดให้หัวใจของเขารู้สึกเจ็บและอึดอัดไปหมด !
“พี่จินอู เดี๋ยวผมกลับมารับพี่กลับบ้านนะครับ” มินโฮเตรียมจะออกวิ่ง มือของเขาล้วงเขาไปที่กระเป๋าเสื้อโค้ตเพื่อหยิบเอากุญแจรถออกมา แต่เมื่อเขาตั้งสติได้ ... “เฮ้ ! บ้านของแทฮยอนอยู่ที่ไหน ?”
Happy New Year 2015
ไม่มีอะไรจะบอกรีดเดอร์เท่ากับคำว่ารักและขอบคุณนะคะ
ขอบคุณที่ให้กำลังให้ฟิคเดินหน้า แม้ไรท์จะมาอัพช้าแต่รีดเดอร์ก็ไม่บ่น มีแต่บอกว่าจะรอ
รีดเดอร์น่ารักจัง >///<
ขอให้ปี 2015 เป็นปีที่ดีของทุก ๆ ท่านนะคะ
พบกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ ^^
ความคิดเห็น