คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [NAMSOMG] Violet # 3
“คิดถึงพี่มินโฮทำไมเนี้ย ? พี่เขาอยู่ต่างประเทศนะแทฮยอน” แทฮยอนสบถกับตัวเองก่อนจะลอบถอนหายใจก่อนหันไปสั่งไอศกรีมกินบ้างเมื่อท้องตัวดีเริ่มร้องลั่นประท้วงว่าต้องหาอะไรลงกระเพาะ จริงสิ ... ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเขาเลยตั้งแต่แยกออกจากซึงยูนและพี่ซึงฮุนตอนอยู่ที่มหาวิทยาลัย แถมนี้ก็บ่ายแก่ๆ แล้วด้วย สมควรที่ท้องไส้จะเริ่มเรียกร้องหาอะไรกิน “ขอไอศกรีมวานิลลา ไม่ดีกว่า ช็อกโกแลตครับ”
ทันทีที่ไอศกรีมอยู่ในมือ แทฮยอนไม่รีบละเลียดกินเหมือนเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็ก แต่แทฮยอนกลับเลือกที่จะดูไอศกรีมในมือที่ค่อยๆ ละลาย
ไอศกรีมไม่เปลี่ยนไป แทฮยอนไม่เปลี่ยนไป แล้วพี่มินโฮจะเปลี่ยนไปหรือเปล่านะ ?
ปากบางเริ่มละเลียดไอศกรีมในมือช้าๆ สัมผัสความนุ่มละมุนของเนื้อไอศกรีมช้าๆ เพื่อไม่ให้ตัวเขาเองคิดอะไรมากมายไปกับผู้ชายที่เขาพบเห็นแวบๆ เมื่อวานนี้
ผู้ชายที่เห็นเมื่อวานจะเป็นพี่มินโฮหรือเปล่านะ ? ถ้าเป็นพี่มินโฮจริงๆ ทำไมต้องหลบๆ ซ่อนๆ ? แล้วทำไมพี่มินโฮถึงไม่ออกมาหาแทฮยอนล่ะ ?
ยิ่งคิด ไอศกรีมรสช็อกโกแลตที่เขาเคยคิดว่าอร่อยที่สุดในโลกก็ขมขึ้นมาดื้อๆ รสชาติความขมกระจายอยู่ทั่วโพลงปากจนแทฮยอนอยากจะเขวี้ยงไอศกรีมโคนนี้ทิ้งไป
“มินโฮ ดูนี้สิ เสื้อตัวนี้สวยจังเลยเนาะ”
เสียงออดอ้อนของใครบางคนชวนให้แทฮยอนหันไปทางต้นเสียง ก่อนที่รูม่านตาจะขยายขึ้นเมื่อภาพที่แทฮยอนเห็นคือคนที่เหมือนคนในความทรงจำของแทฮยอนเหลือเกิน
ผู้ชายร่างหนาใบหน้าคมคายบวกกับผิวสีเข้ม แม้จะไม่อ้วนเหมือนเมื่อตอนเป็นเด็ก แต่แทฮยอนก็รู้สึกได้ว่าผู้ชายที่สวมแว่นตาสีดำสนิทปกปิดดวงตานั้นกับพี่ชายคนสนิทที่เคยให้สัญญาว่าจะไว้ใจกันเมื่อตอนเป็นเด็กจะเป็นคนคนเดียวกัน แม้จะสูงขึ้นหรือว่าผอมลงยังไง แต่แทฮยอนแน่ใจว่าผู้ชายร่างหนาคนที่กำลังโดนผู้ชายร่างเล็กผิวขาวหน้าตาหวานนั้นอ้อนอยู่คือ ‘พี่มินโฮ’ ไม่มีผิดแน่ๆ
เกินที่สติจะยั้งไว้ เท้าของแทฮยอนรีบเดินจ้ำอ้าวไปหาคนทั้งคู่ทันที
“พี่มินโฮ”
แทฮยอนหยุดเท้าลงที่หน้าของผู้ชายทั้งสองที่ตอนนี้มองมาที่คนร่างบางอย่างสงสัย โดยเฉพาะคนผิวเข้มที่ตอนนี้ขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนถอดแว่นตาดำนั้นออก แววตานี้ แววตาของความอบอุ่นที่แทฮยอนจำได้ไม่ลืมเลือน คนตัวโตที่อยู่หน้าแทฮยอนตอนนี้คือพี่มินโฮของแทฮยอนไม่ผิดแน่
“นายรู้ชื่อของฉันได้ยังไง ?” คนที่ชื่อมินโฮถามแทฮยอนกลับอย่างสงสัย “ฉันไม่คิดว่าเราจะรู้จักกันนะ”
ความอ่อนแอฉุดแทฮยอนลงจมลงกับธารน้ำตาทันที น้ำตาอุ่นเรื่อขึ้นที่ดวงตาใสของแทฮยอนก่อนที่จะไหลลงเปรอะแก้มใสของแทฮยอน อับอายที่ต้องร้องไห้ท่ามกลางผู้คนนับร้อยที่เดินขวักไขว่ไปมา ทั้งเสียใจที่คนที่เขารักและไว้ใจมากที่สุดจำอะไรในตัวของแทฮยอนไม่ได้เลย
“พี่มินโฮจำแทฮยอนไม่ได้เลยหรอ ? นัมแทฮยอนไงครับ เด็กที่คอยป่วนให้พี่มินโฮปวดหัวเล่นๆ ตอนเด็กไงครับ คนที่ร้องงอแงเวลาที่พี่มินโฮไม่ซื้อไอศกรีมให้กินไงครับ ... พี่มินโฮจำแทฮยอนไม่ได้เลยจริงๆ หรอครับ ?”
แทฮยอนพุ่งเข้าไปเกาะแขนแกร่งของมินโฮ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไม่หยุดไหลง่ายๆ แทฮยอนหวังแค่ว่าคำตอบที่หลุดจากปากของมินโฮจะเป็นคำว่าจำแทฮยอนได้ แค่นั้นแทฮยอนก็จะดีใจมากแล้ว
แต่ความคาดหวังกับความเป็นจริงมักจะสวนทางกันเสมอ ...
“ขอโทษนะ ฉันจำไม่ได้จริงๆ” มินโฮสวมแว่นตาสีดำปกปิดดวงตาอีกครั้ง ก่อนจะโอบบ่าคนตัวเล็กอีกคนที่ไม่มีบทบาทไปชั่วขณะ “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวนะ ... ไปกันเถอะครับพี่จินอู”
มินโฮเดินโอบคนที่ชื่อจินอูออกไปจากบริเวณนั้นแล้ว ทิ้งไว้เพียงนัมแทฮยอนที่ค่อยๆ เดินพยุงร่างตัวเองให้ไปอีกทางหนึ่ง หัวใจที่บีบรัดไปด้วยความเจ็บปวดชวนให้แทฮยอนรู้สึกหมดแรงเสียดื้อๆ ขนาดหายใจยังยากลำบากเลย แล้วจะเอาแรงที่ไหนกลับไปที่บ้านกันล่ะ ?
เวลานี้ แทฮยอนคิดถึงเพียงแค่ซึงยูน เพื่อนรักคนสนิทของเขาเท่านั้น ...
“ทำอย่างนี้มันไม่รุนแรงไปหน่อยหรอ ? มินโฮ”
“รุนแรงสิ รุนแรงมากด้วย”
“เอ้า ... ถ้ารุนแรงขนาดนี้แล้วจะทำไปทำไมอ่า ? ฉันสงสารน้องแทฮยอนคนนั้นจัง”
มินโฮยกแก้วก้านบรรจุเครื่องดื่มสีเข้มที่เขาชอบดื่มเป็นประจำขึ้นจิบอีกตามเคย ก่อนวางมันลงที่เดิม แล้วหยิบดอกไม้สีม่วงสดใสที่ดูเหมือนเพิ่งจะถูกตัดออกมาจากต้นออกมาดูในระยะที่สายตาจะมองเห็นมันได้ชัดเจนที่สุด
“เพื่อพิสูจน์ไงครับว่าแทฮยอนจะอดทนและเชื่อใจผมได้จริงๆ เหมือนที่เคยให้สัญญากันไว้”
มือหนาหมุนดอกไวโอเล็ตในมือไปมา มืออีกข้างก็ยกไวท์ขึ้นจิบอีกครั้ง ส่วนจินอูก็ทำได้แค่นั่งส่ายหัวไปมากับความคิดของมินโฮว่าการกระทำที่มินโฮกำลังทำอยู่นี้เป็นการพิสูจน์ความรักของแทฮยอนหรือกำลังบั่นทอนความเชื่อใจของแทฮยอนอยู่กันแน่
ยิ่งคิด จินอูก็ยิ่งรู้สึกสงสารเด็กที่ชื่อแทฮยอน แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว จินอูคงจะทำอะไรไม่ได้นอกจาก เป็นเครื่องมือให้มินโฮทดสอบความเชื่อใจของแทฮยอนต่อไป ...
ความคิดเห็น