คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [NAMSONG] Violet # 2
วันนี้วันที่สองแล้วที่แทฮยอนเรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง มือบางยังคงนั่งกุมสมุดบันทึกเล่มหนาที่เขามักจะนำไปไหนมาไหนด้วยเสมอจนหน้าปกสมุดบันทึกเล่มนั้นแทบจะหลุดลอกออกจนชำรุดเกินเยียวยาซ่อมแซมแล้ว แต่สิ่งสำคัญไม่ได้อยู่ที่สมุดบันทึกนั้น แต่กลับเป็นสิ่งที่ถูกสอดทับไว้ในหน้าสุดท้ายต่างหาก
ผู้ชายคนนั้น คนที่หายไปต่อหน้าต่อตา เขาเป็นใครกันแน่ ? ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยนัก จะใช่พี่มินโฮหรือเปล่า ? แต่ถ้าเป็นพี่มินโฮ ทำไมถึงได้กลับมาแบบลับๆ ล่อๆ และไม่เข้ามาทักทายกันล่ะ ?
“แทฮยอน นี่นายเป็นอะไรไปน่ะ ? ดูท่าทางไม่มีสมาธิมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ” ซึงยูนหันมาถามแทฮยอนที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆ ปกติแทฮยอนจะไม่เป็นอย่างนี้ พอใกล้เวลาเรียนสักห้านาที แทฮยอนจะเตรียมสมุดบันทึกกับปากกาออกมาเตรียมจดบันทึกที่อาจารย์จะบรรยายในชั้นเรียน แต่เมื่อวานนี้กับวันนี้ แทฮยอนเอาแต่นั่งกุมสมุดเล่มหนาที่ซึงยูนเองไม่เคยเห็น และไม่ได้ตั้งใจที่อาจารย์บรรยายสักเท่าไร ไม่เหมือนแทฮยอนคนขยันคนเก่าเลย “เป็นเพราะคนที่นายเห็นแวบๆ เมื่อวานใช่หรือเปล่า ?”
“เออ ...”
“แล้วสมุดนี่ ?”
ซีงยูนเอื้อมมือเตรียมจะหยิบเอาสมุดที่แทฮยอนเอาออกมากุมมาถือไว้ตลอดสองวันมาดู แต่แทฮยอนกลับเร็วกว่า รีบหยิบสมุดนั้นเก็บลงกระเป๋า
หวงมากเลยหรอ ? แทฮยอน ...
สมุดเล่มนั้นมีอะไรหรอ ? ทำไมฉันถึงเอามาดูไม่ได้ ?
“ไม่มีอะไรหรอก ซึงยูน มันเป็นแค่สมุดบันทึกธรรมดาๆ ไม่มีอะไรพิเศษไปมากกว่านี้หรอก” แทฮยอนพูดพร้อมจัดแจงวางสมุดที่ใช้บันทึกเนื้อหาที่เรียนลงบนโต๊ะ ก่อนที่ดวงตาคู่เรียวจะสังเกตเห็นบุคคลที่เป็นอาจารย์เดินเข้ามาหยุดยืนที่โต๊ะบรรยาย ก่อนจะหยิบไมโครโฟนขึ้นมาเพื่อทดสอบเสียงก่อนเริ่มทำการเรียนการสอน “ฉันว่า เรามาตั้งใจเรียนกันดีกว่านะ ซึงยูน”
ช่วงบ่ายของวันนั้นไม่มีชั่วโมงเรียน แทฮยอนเลยอยากจะไปเดินเล่นที่ย่านเมียงดงก่อนกลับอพาร์ทเมนท์ แม้จะพยายามช่วยซึงยูนและพี่ซึงฮุนให้ไปด้วยกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผลด้วยเหตุผลที่สองพี่น้องซึงจะต้องกลับไปช่วยที่บ้านขายไอศกรีมต่อ ทำให้ร่างบางคิ้วตกต้องทำใจเข้าใจเหตุผลข้อนี้ก่อนจะเลี่ยงออกมาคนเดียว ก่อนจะนั่งรถไปที่เมียงดงคนเดียว
เขาชินแล้วกับความเหงา ...
ร่างบางเดินดูสินค้าประเภทเสื้อผ้าเครื่องประดับเข้าร้านนี้ออกร้านโน่นไปเรื่อยๆ แม้จะเพลิดเพลินไปกับสินค้าที่มีมากมายหลายร้าน แต่พอแทฮยอนเห็นผู้คนที่มาเป็นกลุ่มเพื่อนหรือกับคนรัก เขาก็เกิดอาการเหงาขึ้นมาบางเบาในหัวใจ
ถ้าซึงยูนกับพี่ซึงฮุนมาเดินเล่นด้วยก็คงจะดีมากกว่านี้ เพราะอย่างน้อยซึงยูนก็มีเซนต์ด้านแฟชั่นอยู่บ้าง ส่วนพี่ซึงฮุน รายนั้นสามารถทำท่าทางตลกๆ ที่ทำให้แทฮยอนหัวเราะออกมาได้เสมอ
ร่างบางเหลือบไปเห็นร้านไอศกรีมโคนเล็กๆ ที่มุมถนนก็คิดถึงใครบางคนที่ห่างหายไปจากชีวิตของเขา แต่กลับไม่เคยห่างหายไปจากความทรงจำของแทฮยอนได้เลย
“พี่มินโฮ แทฮยอนอยากกินไอศกรีม ซื้อไอศกรีมให้แทฮยอนกินหน่อยนะครับ นะครับ”
มือเล็กๆ คว้าชายเสื้อของเด็กชายร่างอ้วนก่อนกระตุกเบาๆ ให้พี่ชายหยุด มือเล็กๆ อีกข้างที่ว่างอยู่ก็ชี้ไปที่ซุ้มไอศกรีมเล็กๆ ของสวนสาธารณะที่เด็กทั้งสองชอบมาวิ่งเล่นกัน คนที่เป็นพี่ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะพูดแกล้งเจ้าน้องชายคิ้วตก
“ไม่เอาอ่า ... ถ้าแทฮยอนอยากกินก็ซื้อกินเองสิ”
คำพูดที่ตั้งใจจะแกล้งเด็กชายตัวน้อยกลับทำให้น้องชายปล่อยน้ำตาออกมาเรื่อดวงตาเล็กทั้งสองข้าง ก่อนที่จะค่อยๆ ไหลออกมาอาบแก้มใส เสียงสะอื้นค่อยๆ ดังขึ้นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องโฮแกมงอแง
“พี่มินโฮใจร้าย ! พี่มินโฮไม่รักแทฮยอนแล้วใช่ไหม ? ถึงจะไม่ซื้อไอศกรีมให้แทฮยอนกินอ่ะ แง !”
คนที่เป็นน้องชายร้องตะโกนลั่นก่อนจะเริ่มลงไปนั่งดิ้นพล่านตามประสาเด็กเอาแต่ใจที่พื้นดินจนกางเกงสีดำตัวสวยของเด็กชายเปื้อนดินสีหม่น การกระทำของน้องชายทำให้พี่ชายตกใจได้ไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าแค่แกล้งเด็กน้อยเล่นๆ จะทำให้เด็กน้อยเสียใจได้ถึงขนาดนี้
“แทฮยอน แทฮยอนอ่า ... พี่มินโฮแค่ล้อเล่นครับ พี่มินโฮจะซื้อไอศกรีมให้แทฮยอนกินให้ท้องแตกเลย หยุดร้องไห้เถอะนะครับ”
พอได้ยินว่าจะคนพี่จะซื้อไอศกรีมให้ เด็กชายตัวเล็กจึงหยุดร้องไห้อย่างอัตโนมัติ
“จริงๆ นะครับ ? พี่มินโฮจะไม่แกล้งแทฮยอนแล้วใช่ไหมครับ ?”
“จริงๆ สิครับ ลุกขึ้นมาก่อนเร็วคนเก่ง อยากกินไอศกรีมรสอะไรเอ่ย ?”
เด็กชายถึงกลับยิ้มกว้าง ก่อนลุกขึ้นมาโลดเต้นอย่างดีอกดีใจ คนพี่เลยนึกหมั่นไส้ขึ้นมาเบาๆ ใครกันนะที่เมื่อกี้ยังร้องไห้กระจองอแงร้องไห้เป็นเด็กเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้กลับร่าเริงกระโดดโลดเต้นเป็นลิงเป็นค่างเชียว
“แทฮยอนอยากกินไอศกรีมรสช็อกโกแลตครับ ขอไอศกรีมรสช็อกโกแลตให้แทฮยอนหนึ่งโคนครับ”
เด็กชายแทฮยอนหันไปสั่งไอศกรีมกับคนขาย คนขายใจดีเห็นท่าทางน่ารักของเด็กชายก็ตักไอศกรีมให้ลูกใหญ่ เป็นที่พออกพอใจของแทฮยอนนัก
แทฮยอนตัวน้อยทันทีที่ได้ไอศกรีมโคนใหญ่ก็จัดการเลียกินอย่างเอร็ดอร่อย ความน่ารักน่าเอ็นดูตามประสาของเด็กตัวเล็กทำให้คนขายไอศกรีมและคนที่เป็นพี่ชายนั้นยิ้มจนแก้มแทบจะแตกอยู่ข้างหลัง
#ฟวดซร
ความคิดเห็น