คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [NAMSONG] Violet # 11
เครื่องดื่มสีอำพันถูกรินลงแก้วใบใสครั้งแล้วครั้งเล่า และมันก็หมดลงอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือการยกดื่มของคนร่างโต จนบางครั้งเขารู้สึกว่าการรินเครื่องดื่มดังกล่าวลงไปในแก้วมันเสียเวลาจนเขาแทบอยากจะยกดื่มจากขวดสูงนั้นเสียด้วยซ้ำ
“มินโฮ พอก่อนไหม ? นายดื่มมากเกินไปแล้วนะ ? เดี๋ยวร่างกายนายจะรับไม่ไหวเปล่าๆ นะ”
จินอูพยายามที่จะหยุดมินโฮด้วยการกระชากขวดเครื่องดื่มดังกล่าวเข้ามาถือไว้เอง แต่ไม่เป็นผลเมื่อคนที่เริ่มมีอาการมึนเมาสามารถแย้งมันกลับมาได้ทุกครั้ง
“ไม่ต้องมายุ่งเลย พี่ไม่เป็นผมพี่ไม่เข้าใจหรอกว่าภาพวันนี้มันบาดตาบาดใจผมมากแค่ไหน” น้ำเสียงคลุมเครือตามสไตล์คนที่เป็นทาสแอลกอฮอล์ยังคงไม่หยุดที่จะพล่าม “พี่ก็รู้ว่าผมรักแทฮยอนมากแค่ไหน ผมหยุดที่จะพิสูจน์ความไว้ใจของแทฮยอนแล้วกลับมาคบกลับมาคุยกับแทฮยอนดีๆ แล้ว แต่ดูสิ่งที่แทฮยอนทำกับผมสิพี่ ไปยืนให้ไอ้ซึงยูนกอดกลางมหาวิทยาลัยอย่างนั้น มันใช่แล้วหรอพี่ ? แทฮยอนตอบแทนผมอย่างนี้หรอพี่ ? ทำไมแทฮยอนทำกับผมอย่างนี้ล่ะ ?”
น้ำตาของมินโฮเริ่มรินไหลลงมา ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่โดนอัดเข้าไปในร่างกายเริ่มบีบให้มินโฮระบายสิ่งที่กลั้นไว้ในใจออกมา ภาพที่แทฮยอนกับซึงยูนกอดกันยังคงติดตาเขาอยู่ แม้ว่าจะลืมตาหรือหลับตา ภาพนั้นมันก็ยังคงหลอกหลอนเขา
“นายแน่ใจหรอว่าแทฮยอนกับซึงยูน ...”
“ภาพมันฟ้องขนาดนั้นแล้วพี่จินอู ถ้าเป็นพี่ พี่จะเสียใจไหมล่ะ ?”
เสียงสะอื้นเริ่มหลุดออกมา มือหนายังคงรินเครื่องดื่มในขวดใสลงแก้วก่อนยกมันขึ้นมาซด
จินอูสะอึกกับคำถามของมินโฮบ้าง ...
นั้นสิ ... ถ้าเขาเป็นฝ่ายไปเจอซึงยูนกอดกับแทฮยอนบ้างจะรู้สึกยังไงนะ ? เสียใจมากแน่ๆ ใช่ไหม ?
จินอูอดทนกับคนเมาไม่ไหว ลุกขึ้นเดินออกมาที่ระเบียงเพื่อรับลมยามค่ำคืน ท่ามกลางเมืองหลวงที่วุ่นวาย แสงไฟสว่างไสวแทนที่จะได้เห็นดวงดาวอยู่บนฟากฟ้า กลับเห็นดวงดาวนั้นเป็นแสงสีสันหลากหลายบนท้องถนนและตามอาคารที่ไม่หลับใหลแทน
มือเล็กคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนต่อสายไปหาใครบางคน จินอูฟังเสียงสัญญาณเพียงแค่สองถึงสามครั้ง คนปลายสายก็รับโทรศัพท์ของเขาแล้ว
[ว่าไงพี่จินอู]
“ฉันรบกวนนายกลางดึกหรือเปล่า ?”
[เปล่าหรอก ... พอดีกำลังเขียนรายงานอยู่ มีอะไรหรือเปล่า ?]
“นายมีเบอร์โทรศัพท์ของนัมแทฮยอนหรือเปล่า ? ฉันขอได้ไหม ?”
[มีเรื่องอะไรสนุกๆ เกิดขึ้นหรอ ? ถึงได้โทรมาขอเบอร์เด็กน้อยคนนั้นกลางดึกกลางดื่นแบบนี้น่ะ ?]
“นายอย่าลีลาหน่อยเลย ตกลงให้เบอร์โทรของแทฮยอนกับฉันได้ไหม ?”
[โห ... ใจร้อนชะมัดเลยนะจินอู ให้แล้วๆ เตรียมตัวบันทึกนะครับ]
ทันทีที่ได้เบอร์โทรศัพท์ของแทฮยอนมา จินอูก็ต่อสายไปหาเด็กคนนั้น ก่อนที่ตัวเองจะออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงแค่มินโฮที่เมาหลับไม่รู้เรื่องอยู่ที่เคาน์เตอร์ ลำดับต่อไปคงต้องให้คนสองคนเป็นคนจัดการเรื่องของความรู้สึกของตัวเองแล้วล่ะ ...
แทฮยอนหยุดอยู่หน้าห้องของมินโฮตามที่จินอูบอกไว้เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ร่างบางทำอะไรไม่ถูกที่บุกมาห้องของคนอื่นยามวิกาลขนาดนี้ จึงได้แต่ยกมือขึ้นเคาะประตูเสียงแผ่วเบา
แต่ไม่มีใครมาเปิด ...
[ถ้ามาถึงก็กดรหัสห้องที่พี่บอกเปิดเข้าไปได้เลยนะ มินโฮเมาหัวราน้ำไปแล้ว ถ้ามัวแต่ยืนเคาะประตู มินโฮมันคงไม่มาเปิดประตูให้หรอกนะ แทฮยอนซัง]
จริงสินะ ... ทั้งๆ ที่พี่จินอูก็บอกเอาไว้แล้ว แต่เขาก็เผลอทำตัวซื่อเป็นเด็กๆ ไปได้
แทฮยอนแอบขำตัวเองเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นกดรหัสประตู ทันทีที่เสียงสัญญาณและตัวหนังสือสีเขียวขึ้นว่า ‘OPEN’ แทฮยอนก็ถือวิสาสะค่อยๆ เปิดมันออก ก่อนก้าวหย่องๆ เข้าไปภายในห้อง
“พี่มินโฮ”
เท้าเล็กๆ เตะเข้าที่กระป๋องเบียร์จนเกิดเสียงดัง กระป๋องนั้นกลิ้งไปไม่ไกลนักก่อนจะไปหยุดที่ขาเก้าอี้บาร์ที่มินโฮนั่งหลับอยู่ แทฮยอนเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะรู้สึกสงสารคนที่ตัวเองรัก เพราะสภาพมินโฮที่แทฮยอนเห็นคือแทบจะไม่ใช่คนไปแล้ว
เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่คนเมาเผลอปัดจนหกเลอะเส้นผมสีดำสนิทจนเหม็นไปหมด เศษแก้วที่ตกลงแตกไม่ได้ทำให้คนตัวโตที่หลับสนิทตื่นขึ้นมาแต่อย่างไร แทฮยอนวางกระเป๋าลงบนโซฟากลางห้อง ก่อนเดินเข้าไปปลุกคนที่หลับสนิทด้วยความระมัดระวัง
“พี่มินโฮ พี่มินโฮตื่นก่อนสิ ใครสั่งใครสอนให้ดื่มจนเมาขนาดนี้เนี้ย ?”
“ปล่อย อย่ามายุ่ง !”
มินโฮเผลอสลึมสลือขึ้นมาผลักคนตัวเล็กที่พยายามยกมือขึ้นปลุกให้เหวี่ยงไปตามแรงผลัก ร่างเล็กกระเด็นไปกองอยู่ที่มุมห้อง เจ็บและจุกไปในเวลาเดียวกัน แต่แทฮยอนก็อดทนลุกขึ้นมาปลุกคนเมาอีกรอบ
“พี่มินโฮ ตื่นสิ ! ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องได้ไหม ?”
“บอกว่าอย่ามายุ่ง !” มินโฮสติขาดผึ่งก่อนลุกพรวด แต่ความเมาถึงขีดสุดก็กระตุกให้ร่างของมินโฮลงไปนอนกองที่พื้น แต่ตรงที่มินโฮลงไปกองนั้นคือบริเวณที่แก้วตกลงมาแตกและแทฮยอนก็ยังไม่ทันได้เก็บ ทำให้เศษแก้วปักลงไปที่มือหนาของมินโฮจนแทบจะฝังเข้าไปในเนื้อ เลือดสีแดงสดไหลออกมาตามปากแผล “โอ้ย !”
“พี่มินโฮ ! พี่มินโฮเจ็บมากไหม ?”
แทฮยอนที่เพิ่งตั้งสติได้อีกครั้งรีบลงนั่งดูที่ฝ่ามือของมินโฮทันที น้ำตาของมินโฮเริ่มรินไหลเพราะความเจ็บปวด มืออีกข้างที่ไม่โดนเศษแก้วปักกำแน่นที่ข้อมือ แทฮยอนรีบพยุงมินโฮไปนั่งที่โซฟาด้วยความทุลักทุเล เลือดที่ยังคงไหลไม่หยุดเริ่มหยดออกมาเปรอะตามพื้นห้อง
แทฮยอนพยายามที่จะทำใจให้เข้มแข็ง เขาเกลียดเลือด เขาเกลียดความเจ็บปวด แต่เพื่อมินโฮที่เมาไม่ได้สติและยังเจ็บตัวอีก เขาเลยจำเป็นต้องเข้มแข็งไม่ให้สติกระเจิดกระเจิงไปอีก
ร่างบางวิ่งไปหาอุปกรณ์ทำแผลจากทุกๆ ที่ในห้อง เมื่อพบแล้ว เขาจึงมาวางไว้บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟา ที่บนโต๊ะนั้นมีดอกไวโอเล็ตกระถางเล็กๆ วางตั้งไว้อยู่
พี่มินโฮก็มีดอกไวโอเล็ต พี่มินโฮก็คงรักและเชื่อใจแทฮยอนตลอดเวลาเหมือนกัน ...
คนร่างเล็กแอบยิ้มก่อนเสียงโอดครวญของมินโฮจะเรียกให้แทฮยอนหันมาสนใจ เขาจึงรีบจัดการเปิดกล่องยาสามัญประจำบ้านออกก่อนจะค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าออก ดวงตาเล็กมองที่เศษแก้วที่ปักอยู่บนมือของมินโฮก่อนจะทำใจจับไปที่เศษแก้วนั้น
“พี่มินโฮ เจ็บหน่อยนะ อดทนหน่อยนะครับ”
แทฮยอนกระซิบเสียงเบาที่ข้างหูของมินโฮก่อนออกแรงดึงเศษแก้วนั้นออก ทันทีที่วัตถุแหลมหลุดออกจากเนื้อ คนตัวโตก็กรีดร้องออกมาเสียงดังก่อนจะอดทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว สลบเฮือกไปอีกรอบพร้อมท่าทางที่สงบขึ้น
ช่วงนี้ แทฮยอนจึงรีบทำแผลให้มินโฮอย่างทุลักทุเล อาจเป็นเพราะแทฮยอนไม่เคยทำแผลให้ใครมาก่อน ยิ่งแผลใหญ่ๆ อย่างนี้แทฮยอนยิ่งลำบากในการทำ เขาเลยกะว่าจะล้างแผลพอให้สะอาดก่อน แล้ววันรุ่งขึ้นค่อยไปล้างแผลครั้งใหญ่ที่โรงพยาบาล
หลังจากที่แทฮยอนทำแผลให้มินโฮเสร็จ เขาก็เดินไปหยิบผ้าห่มหนามาคลุมให้มินโฮที่สลบไสลไม่รู้เรื่องราว อาจเป็นเพราะพิษบาดแผลและฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังไม่สร่างไป ใบหน้าคมของมินโฮเริ่มซีด สงสัยจะเสียเลือดมากเกินไป อีกทั้งยังดื่มแอลกอฮอล์ไปซะขนาดนั้น แทฮยอนอยากจะเหวี่ยงใส่ร่างคนตัวโตนัก แต่สภาพของมินโฮตอนนี้ เขาคงจะเหวี่ยงใส่ไม่ลง
“ผมรักพี่มินโฮนะครับ”
อันยองค่ะ ^^
ไรท์แอบมาบอกว่า ไวโอเล็ตเหลืออีก 2 ตอนก็จบแล้วนะคะ
ขอบคุณรีดเดอร์เงาทุกคนเลยนะคะที่หลงเข้ามาอ่าน
แต่ไม่มีกำลังใจส่งให้ไรท์เลย แอบน้อยใจ 55555555
แต่ยังไงไรท์ก็จะมาอัพให้อ่านปกตินะคะ
พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^^
ความคิดเห็น