คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [NAMSONG] Violet # 9
แทฮยอนยืนหมุนตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่เขาตั้งใจติดเอาไว้กับประตูตู้เสื้อผ้าหลังโต เพื่อเอาไว้สำหรับสำรวจความพร้อมของตัวเองก่อนออกจากห้องพัก ไม่นานเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น แทฮยอนยิ้มเริงร่าก่อนกระโดดหย่องๆ ไปเปิดประตูให้กับคนที่มาหาเขาแต่เช้า ทันทีที่ประตูเปิดออก คนที่เป็นเจ้าของห้องก็ยิ้มเริงร่าสดใสให้กับบุคคลที่มาหา
“รอพี่นานไหม ? เด็กน้อย”
มินโฮถามเสียงทุ้มก่อนเขยิบเข้ามาใกล้ แต่แทฮยอนห้ามไว้ด้วยการยกมือนุ่มผลักร่างหมีของมินโฮเอาไว้ ก่อนหันหลังไปคว้ากระเป๋าที่แขวนอยู่ใกล้ๆ คนตัวเล็กเด้งตัวออกมานอกห้องแล้วจัดการปิดประตูลงกลอนห้องพักของตัวเอง
“ไม่นานเลยครับ เราไปมหาวิทยาลัยกันเถอะ”
แทฮยอนคว้าท่อนแขนแข็งแรงของมินโฮหมับก่อนฮันเพลงร่าเริง มินโฮไม่ได้ภาพลูกแมวร่าเริงแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ? วันนั้น วันที่เจอกับแทฮยอนที่เมียงดง ก็เห็นเพียงแค่เด็กน้อยที่ทำท่าทีว่าจะร่าเริง แต่พอโดนเขาตัดเพ้อด้วยแผนเชื่อใจ ก็ทำร้ายหัวใจของเด็กน้อยที่อยู่ข้างตัวเขาในเวลานี้จนแทฮยอนแทบจะเป็นบ้าไป ต้องขอบใจซึงฮุนและซึงยูนที่ทำให้เขารู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาทำร้ายหัวใจของเด็กตัวน้อยที่รอเขามาตลอดแม้จะไม่ตั้งใจเลยก็ตาม
ทั้งสองเดินเรื่อยมาจนถึงที่จอดรถของอพาร์ตเมนท์ มินโฮกดรีโมทเพื่อเปิดรถคันหรู คนตัวโตเปิดประตูให้แทฮยอนเข้าไปนั่งอย่างสบายๆ ก่อนที่ตัวเองจะวิ่งอ้อมมานั่งประจำที่คนขับแล้วสตาร์ทรถ โดยมีจุดหมายปลายทางคือมหาวิทยาลัย
ทันทีที่รถคันหรูหยุดที่ที่จอดรถของมหาวิทยาลัย แทฮยอนก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกเพื่อพาร่างตัวเองลงจากรถ แต่มินโฮกลับคว้าท่อนแขนเล็กก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ฝังจมูกโด่งๆ ของเขาลงบนแก้มเนียนนุ่มของแทฮยอนโดยที่คนตัวเล็กไม่ทันตั้งตัว คนโดนกระทำอึ้งจนเบิกตากว้าง สติที่เคยมีแตกกระจายหายไปกับอากาศ แต่พอตั้งสติได้อีกครั้ง นิสัยโวยวายตามประสาคนที่โดนเปรียบเทียบกับลูกแมวบ่อยๆ ก็แผลงฤทธิ์ขึ้นมา
“พี่มินโฮทำอะไรเนี้ย ? ไม่อายคนอื่นเขาหรือไงเนี้ย ?”
ทั้งปากที่บ่นฉอดๆ และมือบางก็กระหน่ำตีคนตัวโต แต่ใบหน้าขาวนั้นกลับขึ้นสีแดงระเรื่อเป็นลูกตำลึงสุก
“อายทำไมครับ หอมแก้มแฟนก่อนไปเรียน น่าอายตรงไหน ? มันกลับทำให้มีกำลังใจเรียนขึ้นตั้งเยอะ จริงไหมครับ ?”
รอยยิ้มยียวนผุดขึ้นมา ตาคมมองคนตัวเล็กแทบจะทะลุ แทฮยอนที่ยังคงเขินอายอยู่ทำได้เพียงแค่ก้มหน้าหลบสายตาของมินโฮเท่านั้น
“ไม่รู้ เชอะ”
แทฮยอนบ่นอุบอิบก่อนเปิดประตูรถออกไป มินโฮยังคงแกล้งแทฮยอนไม่หยุด เขาลงมาจากรถด้วยก่อนตะโกนข้ามตัวรถเสียงดังไม่อายคนรอบข้างที่เดินควักไขว่ไปมา
“ตั้งใจเรียนนะครับ คุณภรรยาของมินโฮ เลิกเรียนแล้วสามีจะไปรับกลับบ้านนะครับ พี่มินโฮรักแทฮยอนนะครับ จุ๊บ”
ไม่พูดเปล่า มินโฮยังยกมือขึ้นมาทาบที่ริมฝีปากตัวเองก่อนทำท่าปัดเป่ามันส่งไปที่แทฮยอนที่ยังคงยืนเขินอายอยู่
“พี่มินโฮเล่นอะไรเนี้ย ไม่คุยด้วยแล้ว !”
แทฮยอนวิ่งหนีไปอีกทางโดยทิ้งให้มินโฮยืนหัวเราะชอบใจน้ำเสียงทุ้มต่ำอยู่ตรงนั้นคนเดียว คนร่างเล็กวิ่งหนีดุ่มๆ เข้ามาในคลาสเรียนที่อยู่อีกอาคารหนึ่ง ทันทีที่เท้าของเขาก้าวเข้าไปในห้อง ก็เห็นเพียงเพื่อนๆ ร่วมคลาสคนอื่นๆ กำลังคุยกันสนุกสนาน แต่ไร้วี่แววของเพื่อนสนิทของเขา
คังซึงยูน ...
ปกติซึงยูนจะมาเข้าคลาสเรียนก่อนเขาไม่ใช่หรอ ? แล้วทำไมวันนี้ซึงยูนถึงยังมาไม่ถึง ?
มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาต่อสายหาเพื่อนสนิทของเขา แต่ทันทีที่ต่อสายได้ก็มีเพียงแค่เสียงเพลงรอสายที่ซึงยูนตั้งไว้ให้ฟังเล่นๆ เท่านั้น เมื่อคนปลายสายไม่รับโทรศัพท์ของเขา ...
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า ซึงยูน ?”
แทฮยอนกระหน่ำโทรหาซึงยูนจะโทรศัพท์ในมือของเขาแทบจะไหม้คามือ แต่ซึงยูนก็ยังคงไม่รับสายเขา แทฮยอนหงุดหงิดจนเผลอฟึดฟัดออกมา แต่ถ้ามัวแต่เหวี่ยงอยู่อย่างนี้ ซึงยูนก็คงไม่รับโทรศัพท์อยู่ดี เขาเลยต้องจำใจนั่งรอเพื่อนสนิทของเขาจนอาจารย์เข้ามาสอนก็ยังไม่มีวี่แววว่าซึงยูนจะมา ...
หรือซึงยูนจะไม่สบายนะ ?
ช่วงเวลาเรียนของแทฮยอนในวันนี้ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน เพราะไม่มีซึงยูนคอยสะกิดถามในสิ่งที่ไม่เข้าใจ ไม่มีคนแกล้งต่างๆ นาๆ พลอยทำให้แทฮยอนไม่มีสมาธิเรียนไปด้วย ทำไม ? เพราะอะไร ? ซึงยูนถึงได้เงียบหายไปนะ ? ทั้งๆ ที่ปกติซึงยูนจะเป็นคนที่รับโทรศัพท์เพียงแค่เสียงเพลงรอสายร้องไม่ถึงสามคำด้วยซ้ำ
ทันทีที่หมดเวลาเรียน แทฮยอนรีบวิ่งไปที่อาคารเรียนอีกฝั่งหนึ่งของมหาวิทยาลัยทันที เพราะที่นั้น จะมีคนที่ให้คำตอบได้ว่าคังซึงยูนอยู่ที่ไหน และทำไมถึงไม่มาเรียน
เป้าหมายของเขายืนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ที่หน้าอาคารนั้นเอง
“พี่ซึงฮุน” เสียงสูงๆ ของแทฮยอนตะโกนลั่นเรียกให้คนที่สนใจกับโทรศัพท์มือถืออยู่เงยหน้าขึ้นมาหาต้นเสียง หน่ำซ้ำยังเรียกความสนใจของคนทั้งอาณาบริเวณด้วย แต่คนร่างบางไม่สนใจสิ่งรอบข้าง รีบวิ่งฉับๆ ไปหาซึงฮุนทันที “พี่ซึงฮุน พี่รู้ไหมว่าทำไมวันนี้ซึงยูนถึงไม่มาเรียน ?”
“เอ๊ะ ? ซึงยูนไม่เข้าเรียนหรอ ? แต่เมื่อเช้าพี่กับซึงยูนมามหาวิทยาลัยพร้อมกันนะ ทั้งๆ ที่พี่มีเรียนบ่าย”
“แต่ว่าซึงยูน ...”
“ซึงยูนส่งข้อความมาพอดีเลย” โทรศัพท์มือถือในมือของซึงฮุนสั่นจนเจ้าของเครื่องต้องยกมันขึ้นมาดู “พี่รู้แล้วล่ะว่าตอนนี้ซึงยูนอยู่ที่ไหน ...”
ประกาศ !!
เนื่องจากว่าตอนที่ 9 สั้นมากกกกก
ไรต์เลยขอลงตอนที่ 10 ในวันพรุ่งนี้ (2015.01.23) นะคะ
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^^
ความคิดเห็น