คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [NAMSONG] Violet # Intro
คนร่างบางเดินถือสมุดบันทึกเล่มหนาที่เขาเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีออกมาที่ริมระเบียงของตัวบ้านพักตากอากาศที่แม้จะไม่หรูหรามากนัก แต่ด้วยบรรยากาศที่แสนสงบสุข สามารถทำให้ตัวเขาสามารถสูดหายใจได้อย่างเต็มปอด ดวงตาเรียวมองออกไปไกลก็เห็นเพียงต้นไม้สีเขียวชอุ่ม พุ่มไม้บางพุ่มมีดอกไม้สีสวยแซมอยู่ ท้องฟ้าสีฟ้าครามสดใสรับกับกลุ่มเมฆที่ดูหนานุ่มเป็นภาพที่หาดูได้ยากในสังคมเมืองที่เขาหลบเลี่ยงออกมาในช่วงปิดภาคเรียนฤดูร้อน
มือบางพลิกหน้าสมุดบันทึกออกก่อนจะหยิบซากดอกไม้แห้งๆ ออกมาดูใกล้ๆ ในระยะที่สายตาของเขาจะสามารถมองเห็นมันได้ชัดเจนที่สุด ดอกไม้ที่ถูกทับจนแบน แห้งกรอบ และเปลี่ยนสีเป็นสีน้ำตาลเข้มที่อาจจะดูไม่สวยงามในสายตาของใครหลายคนนัก แต่สำหรับตัวเขา มันเป็นสิ่งมีค่าที่สุด มีค่ามากกว่าเพชรนิลจินดาหรือสมบัติทั้งหมดที่เขามี
เพราะมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่คนที่เขารักมากที่สุดมอบมันให้ก่อนที่เขาคนนั้นจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ !
ดอกไวโอเล็ต ดอกไม้ที่เป็นสัญลักษณ์ของจริงใจ ความไว้เนื้อเชื่อใจและความศรัทธา
คนร่างบางค่อยๆ หลับตาลงก่อนที่ภาพความทรงจำในอดีตจะย้อนกลับมา
“พี่มินโฮ พี่ไม่ไปไม่ได้หรอ ?”
เสียงเล็กๆ ของเด็กชาย ‘นัมแทฮยอน’ พยายามออดอ้อนเด็กชายตัวอ้วนกลมผิวคล้ำที่เป็นเพื่อนเล่นกันมานาน แทฮยอนนับถือพี่ชายข้างบ้านที่ชื่อ ‘ซงมินโฮ’ มาก จนเด็กชายไม่คิดว่าพี่ชายคนสนิทคนนี้จะจากเขาไปต่างประเทศแล้ว
“พี่ไม่ไปไม่ได้หรอกแทฮยอน ที่พี่ไปเพราะเหตุผลคืออนาคตของพี่นะ เผลอๆ อาจจะเกี่ยวข้องกับอนาคตของแทฮยอนด้วย”
ผู้เป็นพี่พยายามให้เหตุผลที่ฟังดูน่าจะสมเหตุสมผลที่สุด แต่เด็กชายกลับร้องงอแงมากกว่าเดิม โผเข้ากอดร่างกลมๆ พร้อมปล่อยน้ำตาของตัวเองให้เลอะเปื้อนเสื้อผ้าของผู้เป็นพี่โฮ
“ถ้าพี่มินโฮไป แล้วใครจะเล่นกับแทฮยอนตอนที่กลับมาจากโรงเรียน ใครจะสอนการบ้านแทฮยอน ใครจะพาแทฮยอนไปเดินที่สวนสาธารณะและซื้อไอศกรีมให้แทฮยอนกิน”
มือเล็กๆ เกี่ยวไปที่เอวของพี่ชายตัวหนาและดูท่าทางจะไม่ยอมปล่อยออกง่ายๆ แม้จะรู้ตัวว่าการกระทำอย่างนี้จะทำให้คนที่โดนรั้งตัวไว้ลำบากใจ แต่สำหรับเด็กชายมันก็ยากที่จะเข้าใจถึงเหตุผลด้วยความไร้เดียงสาตามประสาเด็ก
“ช่วงที่พี่ไม่อยู่ก็ไปกับคุณแม่หรือไม่ก็ดงฮยอนก่อนก็ได้นี่นา”
“แต่ไม่เหมือนกันนี่นา ไปกับพี่มินโฮสนุกกว่าตั้งแยอะ”
คำเถียงของแทฮยอนยิ่งทำให้มินโฮลำบากใจมากขึ้นไปอีก คนตัวโตค่อยๆ ผละคนตัวเล็กออกก่อนจะค่อยๆ ใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนแก้มใสๆ นั้นออกไปให้ ส่วนมืออีกข้างก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตัวโคร่งตามประสาเด็กตัวอ้วนกลมแล้วหยิบดอกไม้สีม่วงสดใสออกมายื่นให้คนตรงหน้า
“เขาว่ากันว่าดอกไวโอเล็ตเป็นดอกไม้ที่แทนความไว้ใจ พี่เลยอยากให้แทฮยอนเก็บเอาไว้ แทฮยอนจะได้รู้ว่าพี่จะกลับมาหาแทฮยอนแน่นอน เชื่อใจและไว้ใจพี่นะแทฮยอน”
แม้จะเป็นเด็ก ยังไม่เข้าใจความหมายของเรื่องราวที่มินโฮพูด แต่แทฮยอนก็รับมันมาถือไว้ ทันทีที่ไวโอเล็ตอยู่ในมือของเด็กชายแล้ว บ่อน้ำตาของแทฮยอนก็ตื้นเขินอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกลูกใหญ่ โผเข้ากอดพี่ชายตัวหนาอีกครั้งทันที
“พี่มินโฮต้องกลับมาหาแทฮยอนเร็วๆ นะ แทฮยอนไว้ใจในตัวพี่มินโฮนะ”
ความลำบากใจก่อตัวขึ้นอีกครั้งในหัวใจของมินโฮ อยากร้องไห้ตามเด็กชายที่กอดเขาไม่ปล่อยอยู่ในเวลานี้ แต่ถ้าเขาร้องไห้ออกไป จะทำให้เขากลายเป็นคนอ่อนแอขึ้นมาในสายตาของแทฮยอน เขาเลยเลือกที่จะกลืนก้อนน้ำตาลงคออย่างยากลำบาก ยกมือขึ้นลูบเรือนผมสวยตามวัยของแทฮยอนเพื่อคลายความเจ็บปวดให้แทฮยอนลงบ้างเล็กน้อย
“พี่สัญญาครับ พี่มินโฮจะรีบกลับมาหาน้องแทฮยอน พี่สัญญา”
“พี่มินโฮ ตอนนี้พี่ยังอยู่ที่โน่นหรือเปล่า ? รีบๆ กลับมาหาแทฮยอนเถอะนะครับ แทฮยอนคิดถึงพี่ใจแทบจะขาดลงตรงนี้อยู่แล้ว”
ความคิดเห็น