[FIC:YG WIN] WIN IN HOGWARTS (JunHyuk,BJIN)

ลำดับตอนที่ #8 : - ตอนที่ 7 - We wish you a Merry Christmas ~

---------------------------------------------
We wish you a Merry Christmas ~
---------------------------------------------

หนาว ..
 

เป็นความรู้สึกแรกของผมในวันนี้ ,, 
 

ผมลุกขึ้นชันตัวนั่งและหันไปมองสองคนข้างๆทางด้านซ้าย บ๊อบบี้ยังคงหลับสนิทอยู่กับหมีเน่า ส่วนดงฮยอกตอนนี้นอนลืมตาแป๋วอยู่ใต้ผ้าห่มหนาอุ่นผืนใหญ่นี้
 

"อรุณสวัสดิ์พี่จิน~" เจ้าน้องชายตัวเล็กของผมยิ้มทักทาย
"อรุณสวัสดิ์ดงฮยอก ตื่นแล้วเหรอ ทำไมไม่ลุกไปแปรงฟันล่ะ" ผมทักทายกลับพร้อมกับยื่นมือไปหยิกแก้มนิ่มใสของน้องชายตัวเอง
 

คิคิ ~ น้องชายผมน่าร้ากที่สุดเลยล่ะ แก้มก็นิ๊มนิ่ม ~ 

 

"งืออ ก็ดงหนาวอ่า" ดงฮยอกว่าพลางกระชับผ้าห่มและขยับตัวเข้ามาซุกที่ตักของผม

"นี่ไม่ต้องมาอ้อนเลย~ ว่าแต่กี่โมงแล้วหว่า.." ผมหันไปดูนาฬิกาสีเหลืองลายหมีพูห์ที่ตั้งอย่ตรงหัวเตียง ตายละ .. เก้าโมงครึ่งแล้ว ... นี่ผมอยู่บ้านคนอื่นแล้วตื่นมาสายแบบนี้ได้ไงเนี่ย ..

"โหสายแล้วนะเนี่ย ลุกไปแปรงฟันกันเถอะ เดี๋ยวค่อยกลับมาปลุกบ๊อบมันทีหลัง"

พวกเราสามคนเดินลงมาที่ชั้นล่างที่เป็นห้องนั่งเล่นรวม ภายในห้องมีของตกแต่งมากมาย ทั้งป้ายHAPPY CHRISTMAS ที่ถูกเสกให้หมุนสลับกับคำว่า HAPPY NEW YEAR ซานต้าครอสของเล่นที่ขี่เกวียนกวางบินวนไปวนมาในบ้าน ต้นคริสต์มาสที่พวกผมช่วยกันตกแต่ง เถียงกันไปเถียงกันมาจนดึกดื่นว่าจะเอาอันนี้ไว้ตรงนั้น เอาอันนั้นแขวนตรงนี้ ที่โซฟาสีน้ำตาลตัวใหญ่ของบ้านคุณอาพ่อแม่ของบ๊อบบี้กำลังอ่านจดหมายและสำรวจกล่องของขวัญที่ส่งมาจากญาติ

"อรุณสวัสดิ์ เด็กๆ ... ญาติของเราส่งของขวัญมาล่วงหน้า จดหมายบอกว่า เกรงว่าถ้าส่งพรุ่งนี้ นกฮูกของเขาอาจบินชนกับซานต้าคลอสจนวุ่นเสียก่อน"

คุณอาว่า พลางพลิกจดหมายไปมา "ไว้เราค่อยมาแกะของในกล่องดูกันในวันคริสต์มาสแล้วกันนะ"

 

"งั้นเหรอฮะ ~ แล้ว..เช้านี้มีอะไรกินบ้าง" บ๊อบบี้ถามแม่ของตัวเองที่ตอนนี้เดินเอากล่องของขวัญไปวางไว้ใต้ต้นคริสต์มาส

"แหม ตื่นมาก็กินเลยนะ เจ้าลูกคนนี้" คุณอากอดอกส่ายหัวพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้ลูกชายฟันกระต่ายของตัวเอง ก่อนจะเรียกพวกเราเข้าไปที่ห้องทานอาหารและจัดแจงทำข้าวต้มหมูร้อนๆแสนอร่อยให้พวกเราทานกัน

"ฝีมือคุณอาอร่อยมากเลยครับ >.<  ~ ผมกินมาทั้งอาทิตย์แล้ว ไม่มีวันไหนที่อาหารไม่อร่อยเลย" ดงฮยอกพูดขึ้นหลังจากที่เคี้ยวตุ้ยๆมาหลายคำ

"แหม ขอบใจนะจ้ะ อาดีใจนะที่น้องดงชอบ" ดงฮยอกยิ้มกว้างรับและก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มต่อ ส่วนผมและบ๊อบบี้ ตอนนี้เริ่มเนียนไปต่อชามที่สองแล้วครับ อากาศหนาวๆแบบนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าข้าวต้มหมูอุ่นๆ ~

.

.

 

หลังจากที่พวกเราทานอาหารกันเสร็จแล้ว พวกเราได้รับคำสั่งว่าให้ไปช่วยบ้านข้างๆตกแต่งต้นคริสต์มาสและตกแต่งภายในบ้านเพื่อที่พรุ่งนี้พวกเราจะมาฉลองวันคริสต์มาสกันที่บ้านนั้นและคิดว่าเด็กสองคนคงจะตกแต่งเองทั้งหมดไม่ไหว ..

 

 

 

"แม่ฉันให้คาถาเสกให้ซานต้าครอสร้องโฮ่โฮ่โฮ่~ ได้มาด้วย หวังว่าจะได้ใช้นะถ้าหมอนั่นมีซานต้าคลอสของเล่นจากร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์น่ะ~" บ๊อบบี้เดินไปพูดไป จนตอนนี้เราหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของฮันบินแล้ว...

 

ผมมองขึ้นไปที่ชั้นบนสุด ที่สูงสุดๆ .. ประมาณ7ชั้น

 

 

อ่า .. บ้านหลังใหญ่สีดำนี่ดูลึกลับจัง ความสูงของตัวบ้านนี่มันอะไรกัน ..

 

สูงไปเพื่อใคร ..

 

.

.

 

 ยิ่งมองแล้วยิ่งนึกถึงเจ้าของบ้านที่ชอบด่าผมว่า เตี้ย..

 

.

.

 

.

ไม่ใช่สิ.. เดี๋ยวนี้เปลี่ยนเป็นตัวเล็กแล้ว ..

 

.

 

 เหอะ !! ตัวล๊งตัวเล็กอะไรกัน บ้าบอสิ้นดีเลยคิมฮันบิน!!

กำลังนินทาในใจอยู่ดีๆ  เจ้าของชื่อ คิมฮันบิน ก็โผล่ออกด้วยสภาพที่ผมยุ่งฟูเหมือนเพิ่งตื่นพร้อมกับเสื้อสเวตเตอร์สีดำตัวใหญ่ที่ใส่คลุมทับเสื้อยืดสีขาวและกางเกงวอร์ม .........

ตามมาด้วยน้องชายที่ตัวโตเกินวัยโผล่หน้าออกมาด้วย แต่ดูเหมือนว่าพอหมอนั่นเห็นดงงี่ของผมก็ย่นจมูกเล็กน้อยแล้วก็กลับเข้าไปในบ้านเหมือนเดิม .. = =

 

ฮันบินเดินออกมาเปิดประตูบ้านให้ บ๊อบบี้ทักทายแล้วเดินย่ำเร็วๆเข้าบ้านไปก่อนด้วยความหนาว ดงฮยอกก็โค้งทักทายฮันบิน แต่หมอนี่ที่เป็นมนุษย์ผู้มีมนุษย์สัมพันธ์ไม่ค่อยดี จึงแค่พยักหน้ารับน้อยๆ แล้วบอกให้ดงฮยอกรีบเข้าไปในบ้านเพราะเดี๋ยวจะเป็นหวัด ...

 

ฮันบินหันมามองหน้าผม..

 

และเริ่มเปลี่ยนเป็นจ้อง..

 

.

.

 

จะนานไปแล้วนะ..

 

ฉันหนาวนะ.....

 

"หนาว" ผมพูดออกไปเพื่อทำลายความเงียบโดยไม่มีการทักทาย .. ก็ดูมันดิ ยืนจ้องทำไมก็ไม่รู้

"เป็นหวัดเหรอ"

 

 

"อะไร.." แต่ถ้านายไม่หลีกทางให้ฉันเข้าไปในบ้านของนายตอนนี้ ฉันจะเป็นหวัดเดียวนี้ ในอีก สิบ .. เก้า .. แปด .. เจ็ด ..

 

 

"เปล่า ... " .. หก .. ห้า .. สี่

 

 

"ก็เห็นหน้าแดง" สาม.. สอง .. หนึ่ง..

 

 

ตู้ม

 

 

 หน้าแดงงงงงงงงงงงง แดงอะไรรรรรรรรรรร อ๋อใช่ เป็นหวัดไง ครบสิบวิแล้ว นายไม่ให้ฉันเข้าบ้าน ฉันเป็นหวัดแล้ว ใช่ เป็นหวัด ......

 

 

"อ๋อ ....................................... เป็นหวัด..... นิดหน่อย"

 

"งั้นก็รีบเข้าบ้านเหอะ"

 

 

ผมรีบเดินจ้ำๆเข้าบ้าน แต่ก็โดนหมอนี่เรียกไว้ อัลลัยยยย 

 

 

"เดี๋ยว"

"หะ .."

 

 

ฮันบินเริ่มยื่นมือเข้ามาเรื่อยๆ ..

 

 

มือ

 

 

มืออีกแล้ว

 

จู่ๆภาพตอนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นรวมก็ลอยเข้ามา

 

จู่ๆภาพตอนถูกทำโทษที่ป่าต้องห้ามก็ลอยเข้ามา .. 

 

 

ม่ายยยยยยยยยย

 

 

ผมหลับตาปี๋ หันหลังหนีสุดฤทธิ์ วิ่งไปที่กองหิมะที่ใกล้ที่สุดกองหนึ่งแล้วปั้นมันอย่างรวดเร็วแล้วปาใส่ฮันบิน

 

 

โผล๊ะ ..

 

 

 โดนหน้าเต็มๆ ..

 

 

"เฮ้ยอะไรวะ !! เป็นอะไรเนี่ยไอ้ตัวเล็ก"

 

 

"ก็.....นายยื่นมือมาอะะะะะะะะ"

 

 

" ก็เห็นมีอะไรติดหัวอยู่จะดึงออกให้ แล้วฉันยื่นมือไปมันทำไมวะ"

 

 

"............" เออทำไมวะ

 

 

เปล่านะ ผมไม่ได้แอบคิดถึงตอนที่จับมือกันซะหน่อย

 

ไม่ได้คิดถึงตอนที่จับมือที่ป่าต้องห้ามหรอกนะ

 

 

ไม่ได้คิดถึงตอนที่จับมือที่ห้องนั่งเล่นบ้านกริฟฟินดอร์หรอกนะ

 

 

 ไม่ได้คิดถึงตอนที่หมอนี่จับมือผมซักหน่อยยยยยยย

 

 

"หรือว่า .. นานยคิดว่าฉันจะจับมื..."

 

!!!!!!!

หมอนี่รู้ได้ไง

 

เอ้ย!!

 

ไม่ใช่สักหน่อย...

 

"เปล่าซักหน่อย ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ เข้าบ้านแล้วนะ หนาว!!"

 

 ผมรีบเดินจ้ำๆเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งเข้าใส่หน้าเตาผิง นั่งกอดเข่าหันหลังบนพื้นให้ทุกคนที่นั่งอยู่บนโซฟา และคิดว่าพวกเขาคงตกใจที่จู่ๆผมก็พุ่งเข้ามา

 

ปึง

 

 

มีเสียงปิดประตูดังขึ้นตามมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร นั่นยิ่งทำให้ผมกระชับเข่าที่กอดไว้มากขึ้น ..

 

 

ฮึ่มมมม

 

 

ทำไมชอบทำให้ผมทำตัวไม่ถูกอยู่เรื่อยเลยนะหมอนี่..

พี่จินพุ่งเข้ามาในบ้านและนั่งกอดเข่าสงบนิ่งอยู่หน้าเตาผิง สร้างความตกใจให้ ผมที่กำลังนั่งเกร็งอยู่บนโซฟา เพราะเด็กหน้าบูดกูจุนฮเวเอาแต่นั่งนิ่งๆ มองหน้าผมมาสักพักใหญ่แล้วที่โซฟาตัวตรงข้าม พร้อมกับพี่บ๊อบบี้ที่นั่งเงียบๆ ดูเหมือนจะสัมผัสกับบรรยากาศมืืดบางอย่างได้ ทั้งๆที่ปกติจะเป็นคนที่สร้างความเฮฮาให้กับทุกคน

 

 

ปึง

 

 

พี่ฮันบินเดินเข้ามาในบ้าน ด้วยสภาพมีเศษหิมะเกาะที่สันดั้งและผมที่ยุ่งฟูเหมือนจุนฮเว แต่ใบหน้าก็ดูมีความสุขดี... =..=

 

 

"ยิ้มไรวะ" พี่บ๊อบบี้ถาม แต่พี่ฮันบินไม่ตอบ และนั่งลงบนโซฟายาวตัวเดียวกับที่พี่บ๊อบบี้นั่ง

 

 

เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที ทุกอย่างยังคงเงียบกริบ ..

และดูเหมือนพี่บ๊อบบี้จะทนความเงียบนี้ไม่ไหวอีกต่อไป

 

 

"โอ้ยยยย ป่ะ จัดบ้านกันเหอะ"

 

"ขออนุญาติขึ้นไปเอาของหน่อยนะ ดงงี่กับจุนฮเวมาช่วยพี่หน่อย"

 

ผมลุกขึ้นจากโซฟาอย่างว่าง่ายและเดินตามจุนฮเวกับพี่บ๊อบบี้ขึ้นไปชั้นบน .. มองจากข้างนอกบ้านก็คิดว่าบ้านหลังนี่ไม่น่าจะกว้างหรือมีอะไรเท่าไหร่อยู่หรอกนะ แต่พอเข้ามาข้างใน ... โอ้โห ... ผนังกระเบื้องสีดำและทางเดินที่ทอดยาวเหมือนโรงแรมนี่มันอะไรกัน .. ชั้นหนึ่งมีเกือบสิบห้องกว่าห้องเห็นจะได้ ประตูที่แปลกและแตกต่างออกไป แถมไม่มีบานไหนซ้ำกันเลย ... สุดยอดจริงๆ O_O

 

พวกเราหยุดอยู่ที่ประตูบานหนึ่งที่ชั้นสี ประตูบานนี้มีสีแดงแขวนป้ายไม้เป็นทรงต้นคริสต์มาสสีเขียวไว้ จุนฮเวเปิดเข้าไป ด้วยความที่พี่บ๊อบบี้โตสุดและตัวใหญ่สุดแถมเข้าเรียนที่โรงเรียนของพ่อมดแล้ว จึงทำหน้าทีเสกคาถาขนย้ายของหนักๆอย่างต้นคริสต์มาสและเดินไปลงชั้นล่างก่อน เหลือผมกับจุนฮเวที่กำลังขนของชิ้นเล็กๆน้อยๆ

 

 

เมื่อขนของเสร็จพวกเราก้เดินลงมาถึงชั้นที่สอง จุนฮเวหยุดเดินหันหลังมาหาผมและทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างออก

 

"ฉันลืมของอะ"

"ก็กลับไปเอาสิ .. ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ยล่ะ"

จุนฮเวพยักหน้า พวกผมวางของลงและเดินขึ้นไปที่ชั้นสี่โดยที่มีจุนฮเวเดินนำและผมเดินตามไปพร้อมๆกับหยิบตุ๊กตากวางเรนเดียร์ตัวอ้วนๆขาสั้นๆที่แบกลงมาติดมือเมื่อกี้ไปด้วย~ น่ารักจัง~

ผมเดินเล่นกับตุ๊กตามาเรื่อยๆ จนตอนนี้พวกเราหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านหนึ่ง เป็นประตูไม้สีดำเก่าๆ มีที่ล็อกกลอนอยู่ด้านนอก จุนฮเวจึงปลดกลอนเปิดประตูเข้าไป

"ดงฮยอกมาช่วยฉันหาของหน่อยสิ เข้ามาในห้องเลย"
ผมเดินเข้าไปในห้องอย่างว่าง่าย ภายในห้องมืดมาก มืดจนผมมองไม่เห็นอะไรนอกจากตาของตุ๊กตากวางที่เรืองแสงได้ 
ในขณะที่ผมยืมกอดตุ๊กตานิ่งๆอยู่สักพัก เพื่อที่รอให้สายตาปรับแสง

แต่จู่ๆก็มีเสียงปิดประตูเบาๆ ตามด้วยเสียงกริ๊ก...
หืม...

"จุนฮเว"
"จุนฮเวนายอยู่ไหนอะฉันมองไม่เห็น"

"กูจุนฮเว.."


ผมเรียกชื่อคนที่มากับผมด้วยประมาณ 2-3ครั้ง แต่ก็ไร้เสียงตอบรับใดๆกลับมา..

=_=
หึ

นี่ผมถูกแกล้งอีกแล้วสินะ ไอ้เด็กร้ายจุนฮเวววววววววววว

ผมพยายามคลำทางไปที่ประตู ไม่นานนักมือผมก็สัมผัสกับแผ่นไม้หนาๆที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นประตู และคลำไปเรื่อยๆเผื่อว่าจะมีลูกบิด.. 

แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด


ประตูนี้มันมีแค่กลอนที่ล็อคได้จากข้างนอก =_=.... 
และหมอนั่นก็ขังผมไว้ที่นี่กับน้องตุ๊กตากวางที่มีตาเรืองแสงไงล่ะ!!

ผมลองเคาะๆไปที่ประตู สองสามที
และเริ่มผลักมันแรงขึ้นเรื่อยๆ

อ่า


โดนขังจริงๆด้วย

จริงๆเลย =_= นายมันร้ายกาจอะกูจุนฮเว!!

แต่ขอโทษนะ 



คิมดงฮยอกไม่ได้กลัวความมืดซะหน่อย  แถมมีน้องกวางตัวอ้วนในอ้อมกอดอย่างงี้ ห้องนี้ก็ชิวๆน่า~ 
===========
ตอนนี้

เหลือผมกับคนตัวเล็กที่นั่งกอดเข่าหน้าเตาผิงอยู่ในห้องนั่งเล่นแค่สองคน เพราะบ๊อบบี้ จุนฮเวและดงฮยอกที่เป็นน้องชายของคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ขึ้นไปชั้นบนเพื่อยกของลงมาจัดบ้าน

ห้านาทีผ่านไป

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆนี่ก็ยังคงนั่งขดอยู่ที่เดิม..
มีเศษอะไรสักอย่างติดหัวอยู่เหมือนเดิมด้วย =_=


แล้วทำไมต้องขดขนาดนั้นอะ หนาวรึไง

..

....

ถ้าหนาวแล้วทำไมไม่บอกล่ะ..

จะได้ไปหยิบผ้าห่มมาให้


เฮ้อ 


ตัวก็มีอยู่แค่เนี้ยะ แข็งตายคาบ้านคนอื่นเขาจะว่ายังไงวะ?
.
.
ทนไม่ไหวแล้วอะ นั่งมองมานานละ ไอ้เศษขาวๆบนหัวนั่นมันขัดตาผมจัง..

=============

ผมที่นั่งกอดเข่าอยู่หน้าเตาผิง.. แทนที่จะรู้สึกอุ่นขึ้น ดันหนาวกว่าเดิมและยังเสียววาบที่ท้ายทอยแปลกๆด้วย.. 


เหมือนโดนจ้องอยู่เลย =_=


ก็บ๊อบบี้ดันพาเหล่าน้องๆ ขึ้นไปเอาของที่ชั้นบนหมดเลย
ทิ้งไว้ให้ผมอยู่กับฮันบินแค่สองคน..
.
.

.....
แถมเมื่อกี้หมอนั่นยังจะถามอะไรแปลกๆอีก
นึกถึงตอนจับมือกันงั้นเหรอ?
บ้าน่ะ คิมฮันบิน..

ฉันจะไปนึกถึงตอนจั..

"แว้กกกกกก" 
ผมสะดุ้งสุดตัว กำลังคิดอะไรอยู่ดีๆก็ดันรู้สึกเหมือนมีคนมาดึงอะไรสักอน่างออกไปจากหัวผม ;-; ฮือออ
หันไปก็เห็นฮันบินขมวดคิ้วทำท่าหยิบอะไรบางอย่าง..

"จะโวยวายทำไมเนี่ย"
"ก็มันตกใจนี่.."
"เฮ้อ มันแค่มีนุ่นติดหัวนายอะ ฉันจะเอาออกให้ตั้งแต่ที่หน้าบ้านละ แต่นายดันเป็นบ้าอะไรไม่รู้ปาหิมะใส่ฉันซะก่อน=_=" 
อ๋อ... อย่างงี้เองสินะ..

คงจะเป็นนุ่นที่ทะลักออกมาจากตัวหมีเน่่าของบ๊อบบี้ =_=;;; 

"อ๋อ อือ... ขอโทษนะที่ปาใส่ พอดีนึกถึง..."

"นึกถึง?"


ฉิบ


นึกถึงอะไรนะผมลืม


ลืมจริงๆนะครับ..

"เปล่าาา เปล่าาาานี่" ผมรีบปฏิเสธทันทีก่อนจะหลุดปากอะไรไปมากกว่านี้ แต่ฮันบินก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม และหรี่ตาลงเหมือนจับผิด =_=;;;
"ก็ได้~ หึหึ" 
ฮันบินตอบแล้วก็กลับไปนั่งที่เดิม ว่าแต่ทำไมต้องหึหึด้วยเล่าาา!! 

"มาแล้ว~ วู้ววว" บ๊อบบี้ตะโกนลงมาจากชั้นสอง มือข้างนึงใช้ไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่ต้นคริสต์มาสซึ่งถูกเสกให้ลอยได้ บ๊อบบี้ตวัดไม้ขึ้นลงเบาๆเพื่อนำทางให้มันลงมาข้างล่างและตวัดไม้กายสิทธิ์ครั้งสุดท้ายเพื่อวางมันลงบนพื้นอย่างนิ่มนวล

"ไงล่ะ ถ้าศาสตราตารย์ฟวิตวิกรู้ต้องปลื้มฉันแน่ๆ" ศาสตรจารย์ฟลิตวิกที่ว่าคืออาจารย์ที่สอนวิชาคาถาของฮอกวอตส์ครับ และเป็นคนสอนคาถาวิงการ์เดียมเลวิโอซ่านี้แก่พวกเราด้วย ต้องยอมรับว่าบ๊อบบี้ทำคะแนนวิชานี้ได้ค่อนข้างดีเลยล่ะ

"แล้วดงดงกับจุนฮเวล่ะ"
"หืม ? อ้าว หายไปไหนล่ะ เมื่อกี้ยังเดินตามฉันมาอยู่เลย -0-"

"มาแล้วครับ" มีเสียงหนึ่งตะโกนลงมาจากชั้นสองจากนั้นเด็กหน้าโหดแก้มยุ้ยๆตัวสูงๆก็เดินยกของพะรุงพะรังลงมาก่อนจะวางมันลง

แล้วน้องชายผมล่ะ -..-

"ดงฮยอกล่ะ จุนฮเว" ผมถาม
"อ้อ.. ดงฮยอกไปเอาของที่ห้องอื่นอยู่น่ะ"
"แล้วจะไม่หลงเรอะนั่น?"บ๊อบบี้ที่ยืนฟันกระต่ายถามบ่าง

หืม? ชั้นบนมันน่าหลงขนาดนั้นเลยเหรอ

"เขาก็บอกว่าไม่หลงนะ ถ้าหลง เดี๋ยวผมไปตามเองก็ได้"จุนฮเวตอบ..

อืม..

ว่าแต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆนะ..

ถ้าดูไม่ผิดเหมือนว่าเด็กนี่จะแอบยิ้มมุมปากด้วย =_=;;
เอาน่า..

บ้านก็มีอยู่แค่นี้ .. น้องชายผมคงไม่เป็นอะไรหรอก ..
==============
กูจุนฮเว !!! 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ผมยังคงนั่งอยู่ในห้องมืดๆแห่งนี้

บอกตรงๆผมไม่ได้กลัวนะครับ =_= ก็มันไม่เห็นน่ากลัวเลยอ่ะ เดินสำรวจไปมาก็เจอม่านด้วยถึงจะผืนใหญ่ลากพื้นจนไม่มีแสงลอดเข้ามาเลยแต่แค่เปิดออกก็สว่างแล้ว โถ่ =__=

นี่ต้องการอะไรเนี่ย..

จะแกล้งกันอีกแล้วใช่มะ..

ก็ได้!!


ผมยืนกอดตุ๊กตากวางเกาะหน้าต่างชมวิวที่มองออกไปเห็นบ้านของพี่บ๊อบบี้และมองดูหิมะที่กำลังตกปรอยๆ อยู่สักพักใหญ่ๆ

เฮ้อ น่าเบื้อชะมัด -..-
นี่ต้องรออีกนานแค่ไหนเนี่ยถึงจะมาเปิดประตูให้ =_=
.
.
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นอยู่สิบนาทีแล้วก็ได้ยินเสียงคนเดินมาตามระเบียงทางเดิน ..

มาแล้วสินะ ~

ใจร้ายจังเลยนะกูจุนฮเว -3- 
งั้นขอแกล้งกลับหน่อยได้ป่ะล่า..

ผมวางตุ๊กตากวางลงแล้วจึงวิ่งไปปิดม่าน เมื่อได้ยินเสียงก๊อกแก๊กๆที่หน้าประตูผมจึงวิ่งไปหลบมุมมืดและรอจังหวะ..

"ดงฮยอก?"
จุนฮเวเปิดประตูเข้ามาแล้วมีแสงจากทางเดินสาดเข้ามาในห้อง ผมจึงเปลี่ยนที่ซ่อนตัวเป็นหลังประตู
"ดงฮยอก ออกมาได้แล้ว"

ไม่ออกหรอก~ 

นายก็เดินเข้ามากลางๆห้องก่อนสิ~

หึหึ~

"ออกมาเร็วๆดิ พี่นายเริ่มจะโวยวายใส่พี่ฉันแล้.....ว ...... ......."

จุนฮเวเริ่มเดินเข้ามากลางห้องแล้ว และดูเหมือนจะตกใจกับอะไรบางอย่าง

จังหวะนี่แหละ!!

คิมดงฮยอกวิ่งสิวิ่งงงงงง

ผมรีบวิ่งออกไปนอกห้อง ปิดประตูลง และใส่กลอนประตูลงอย่างว่องไว ทิ้งให้จุนฮเวอยู่กับตุ๊กตากวางที่มีตาเรืองแสงไว้ในห้องแค่สองคน ..

ฮี่ๆ ~ อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกันนะ 

ผมกำลังรีบใส่เกียร์หมาวิ่งลงบันได แต่จุนฮเวที่ตอนนี้ตะโกนจนเสียงดังลั่นแถมดูเหมือนจะทั้งเคาะทั้งถีบประตูอย่างรุนแรงทำให้ผมหันกลับไปมอง

ปึงปึงปึง!! 

"คิมดงฮยอก!!!!!! เอาฉันออกไปจากที่นี่!!!!"

ผมเดินกลับไปที่หน้าประตูตามเดิม มีแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงอยู่ที่หลังประตู ประหนึ่งว่าถ้าผมเอาหน้าไปแนบผมคงหน้าสั่นกว่าแผ่นดินไหว8ริกเตอร์

"อ๊ากกกกกก นี่มันตัวอะไรวะ!!! อย่ามาจ้องฉันแบบนั้นนะ!!! คิมดงฮยอก!!ฉันรู้นะว่านายยังอยู่ตรงนั้น พา!!ฉัน!!ออก!!ไป!!"
จุนฮเวถีบประตูรุนแรงขึ้นหลังจากที่ตะโกนลั่นว่ามีอะไรจ้องเขาอยู่ในห้อง ..

บ้าน่า.. 

ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ ..



หรือจะเป็นคุณกวางที่ผมเอาวางทิ้งไว้ในห้อง -0-


"กูจุนฮเว ใจเย็นๆ"
ผมตะโกนกลับไป

"เย็นก็บ้าล่ะ!!! ห้องนี้แม่งโคตรมืด!!! แถมมีอะไรจ้องฉันอยู่ด้วย!!! เปิดประตูดิวะ!!!"

"ที่จ้องนายอยู่นี่ตามันสีเขียวๆป่ะ ~"

ผมแกล้งถามกลับไปอย่างใจเย็น ฮิฮิ~ สมน้ำหน้า~

"เออนั่นแหละ!!! "

.
.

"อ๋อ คงจะเป็นแมงมุมยักษ์ที่ฉันเจอเมื่อกี้ละมั้ง~ ^0^"

จุนฮเวเงียบไปสักพัก.. 

แต่ต่อมาก็มีการพังประตูที่รุนแรงเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม .. เหวอออ 

ตูม ตูมมม ปึงงงงง ปึง!!! โครมมมม


"อ๊ากกกก เอาฉันออกป๊ายยยยยย"
"เฮ้ยยย ใจเย็นๆดิ "

ไม่ได้ผล จุนฮเวยังคงพยายามถีบประตูอย่างต่อเนื่องและรุนแรง -0-

อืมมมมม

ทำยังไงดีน้า


อ้อ!! 
รู้ล่ะ ~ ฮี่ๆ


"นายอยากออกมามั้ยล่ะ~"
ผมตะโกนบอกไป จุนฮเวหยุดทารุณกรรมประตูแล้ว ทุกอย่างเงียบเชียบ..

"จุนฮเว?"
"เออ"
"งั้น.. บอกกับฉันก่อนสิว่านายจะไม้แกล้งฉันอีก"
"...."

"ฮัลโหล๊~"
"เออ"

พูดไม่เพราะเลยอ่ะ~ -3- 

"พูดดีๆสิ"

"ไม่แกล้งแล้ว"
"ดีมาก^-^"

"เปิดประตู"

ไม่!! ยังแกล้งไม่สนุกเลย อิอิ~

"นายกลัวความมืดเหรอ จุนเน่ ^0^"
"อะไร ใครจุนเน่!!!" 
กร๊ากกก ก็นายไง คิๆๆ  ฉันอุสส่าตั้งให้เลยนะ น่ารักจะตาย

"ฉันถามว่าจุนเน่กลัวความมืดเหรอ ถ้าไม่ตอบฉันจะไม่เปิดประตูให้นะ"
"....."

"จุนเน่ ^-^"

"...."

"จุนเน่ ฉันคุยกับนายอยู่นะ"

"เออ"

คิกๆ  ยอมรับชื่อจุนเน่แล้วสินะ ฮิฮะ!! ^O^ 

"แล้วนายรู้เปล่า ว่าในห้องมีม่านด้วยนะ ถ้าเปิดไปแล้วแสงจ้าเลย"

"ไม่"

นี่..
จะแกล้งคนอื่นเขา ไม่คิดจะสำรวจอะไรเลยรึไงฟะ -..- 

"แล้วนายรู้ป่าว ว่าตาสีเขียวๆคืออะไร"
"แมงมุมยักษ์"

กร๊ากกกกกกกก

จุนเน่ผู้ใสซื่อ >___< ฮี่ๆๆๆๆๆๆ 



แมงมุมยักษ์บ้าบออะไรเล่าาา นั่นมันตุ๊กตากวางเรนเดียร์ต่างหากกกกล่าาาา ^0^


"โอเค งั้น.. นายกลัวมันสินะ"
"อืม.."

"งั้นบอกก่อนว่าถ้านายออกมานายจะไม่ฆ่าฉัน"
ผมต้องถามเพื่อความปลอดภัยของชีวิตและทรัพย์สินอันอัจฉริยะของโรงเรียนผมครับ =..=
เผื่อว่าถ้าออกมาแล้ว หมอนี่อาจจะถีบผมจนหลังหักกระดูกแตกแบบบ้าคลั่งเหมือนที่ถีบประตูเมื่อกี้ก็ได้

"เออ เปิดประตูได้แล้ว"

ก็ได้ ..

สิ้นสุดการลงโทษ ^-^

ผมปลดกลอนประตูแล้วเปิดประตูออก มีจุนฮเวยืนหลบสายตาขมวดคิ้วแน่น แถมหน้าซีดยืนอยู่

"นายโอเคนะ?"
ผมเดินเข้าไปถามใกล้ๆ
จุนฮเวหันหน้ามามอง..

แล้วจู่ๆ ก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงมาที่บ่าของผม

แอร่ก ;-; ตัวใหญ่แถมหนักเป็นบ้า

จุนฮเวยืนกอดคอผม แน่น และก้มซุกหน้าลงมาที่ไหล่ของผม

มืออีกข้างที่ว่างก็จับแขนของผมไว้แน่น ..


ผมยกมือขึ้นลูบหลังคนตัวใหญ่นี่เบาๆ ก่อนจะพาเดินเข้าไปใกล้ๆผ้าม่านผืนใหญ่แล้วเปิดออก


มีแสงสาดเข้ามาจนสว่างไปทั่วทั้งห้อง

ผมสะกิดให้จุนฮเวเงยหน้าขึ้น แล้วชี้ไปที่ตุ๊กตากวางเรนเดียร์ตัวอ้วน


"เห็นมั้ย.. ไม่เห็นมีแมงมุมสักหน่อย"

"...."

"แค่กวางเรนเดียร์เอง.. แอร่ก!!"
จุนฮเวเห็นดังนั้นจึงลากคอผมเดินไป แอร่กกกไหนบอกว่านายจะไม่ฆ่าฉันไง ขี้โกงนี้!! รู้งี้ขังไว้ตั้งแต่แรกก็ดี ;-;

"แอร่กก ไหนว่าจะไม่ฆ่าฉันไงงงงงง ;-; เบาๆดิ "

จุนฮเวไม่ตอบแต่เดินไปเตะเจ้ากวางจนกระเด็นออกไปที่ระเบียงทางเดินนอกห้องด้วยท่าทางวิปสุดๆ -..-


จากนั้นจุนฮเวก็เดินลากคอผมออกมาอย่างหัวเสีย 




เริ่มจะหายใจไม่ออกแล้วนะ -..-


จะฆ่ากันจริงๆสินะ..


"หายใจไม่ออก"

จุนฮเวเอาแขนออกจากคอของผม จากนั้นก็เดินลงไปที่ชั้นล่าง โดยไม่หันกลับมามองสักนิด -0-;;
เห็นดังนั้นผมเดินไปหยิบตุ๊กตากวางขึ้นมากอดและจึงเดินตามลงไปที่ชั้นล่าง..

คิกคิก~ 

จุนเน่นี่น่ารักชะมัดเลย >3<


คนอาร๊าย~ หน้าโคตรโหด แต่ดันกลัวความมืด

แถมจริงๆแล้วก็ซื๊อซื่อ ~ ตกใจกลัวจนคิดว่าตุ๊กตากวางอ้วนๆนี่เป็นแมงมุมไปได้ -3- โถ่~


=================

24 ธันวา

"จุนเนนนน่~ ยังโกรธฉันอยู่อีกเหรอ"

ดงฮยอกพูดกับเด็กหน้าบูดจุนฮเว ที่ตอนนี้นั่งหน้าบูดสุดๆอยู่บนโต๊ะอาหาร สาบานได้ว่าดงฮยอกพูดแบบนี้กับจุนฮเวมาตลอดสองวัน นับตั้งแต่วันที่พวกผมมาช่วยพวกฮันบินจัดบ้านผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าสองคนนี้ไปทำอะไรกันมาแต่ก็เห็นดงฺยอกบ่นงุบงิบบ่อยๆว่า 'ฉันต่างหากที่ควรจะโกรธนาย' บ้างล่ะ 'ไอ้ขี้งอน'บ้างล่ะ


และส่วนบนโต๊ะอาหารตอนนี้มี ผม บ๊อบบี้ ฮันบิน ดงฮยอก จุนฮเว และพ่อแม่ของบ๊อบบี้ พวกเรากำลังร่วมกันรับประทานอาหารเย็นในวันคริสต์มาสอีฟกันครับ 

"หู้วววว อาหร่อยยยเว่ออออออออ ~" บ๊อบบี้ที่นั่งซัดอาหารบนโต๊ะอยู่สักพัก พูดขึ้นมาหลังจากที่ตั้งแต่พวกเราเริ่มทานกัน บ๊อบบี้เป็นคนเดียวที่ กิน กิน กิน แบบแถบไม่คุยกับใครเลย ผิดกับเด็กจุนฮเวที่ทั้งไม่กิน ทั้งนั่งเงียบ แถมช่วงนี้ดูจะรังเกียตกวางเรนเดียร์เป็นพิเศษ เมื่อวาน ฮันบินวางกวางที่เป็นของตกแต่งต้นคริสต์มาสทิ้งไว้ จู่ๆเด็กจุนฮเวที่เดินหน้าบูดสุดๆลงมาจากชั้นสองเห็นเข้าก็เดินเข้ามาเตะมันปลิวเข้าเตาผิงไปเลย ... ดงฮยอกที่เดิมกอดตุ๊กตากวางตามมาเห็นพอดีก็ถึงกับพยายามกลั้นหัวเราะจนต้องนั่งลงไปกลั้นขำกับพื้น..

=_=;; เจ้าเด็กสองคนนี้.. มีอะไรสินะ..

"จุนฮเวไม่กินอะไรหน่อยเหรอ"
ฮันบินถามขึ้นหลังจากที่ดูเหมือนว่าหมอนี่ก็กินไปหันไปมองน้องชายตัวเองไป ดูเหมือนจะพบว่าน้องชายตัวเองดูไม่ค่อยจะเจริญอาหารเท่าที่ควร

"กินหน่อยสิ ^0^ อร่อยมากเลยนะ อ้ามๆ" ดงฮยอกเสริมพลางตักนักเก็ตชิ้นสุดท้ายในจานเข้าปากตัวเองแล้วเคี้ยวตุ้ยๆให้จุนฮเวดู 


แต่นั่นยิ่งทำให้จุนฮเวหน้าบึ้งกว่าเดิม -..-

"ฉันอยากกินนักเก็ต แต่นายก็แย่งมันไป"

จุนฮเวว่า นั่นทำให้น้องชายของผมที่เพิ่งจะเคี้ยวอาหารตุ้ยๆไปหยุดเคี้ยวทันที

ดงฮยอกเริ่มทำหน้ารู้สึกผิด -0-


"นะ..นาย อยากกินเหรอ" 
ดงฮยอกถามทั้งๆที่นักเก็ตยังคงอยู่ในปาก

"อืม แต่นายแย่งมันไป =_= ฉันหงุดหงิด"
"นะ..นายอยากกินมั้ยล่ะเดี๋ยวฉันคายให้ 0.0"

.=___=;; เอ่อ ดงงี่ ดูหน้าจุนฮเวด้วย มันแถบจะฆ่านายได้แล้วนะ..

"โอ๋ๆๆ ล้อเล่นน่าาาาาาา  เดี๋ยวฉันทอดให้ใหม่ก็ได้นะ ฉันทอดเป็น~ คุณอาคร้าบ ~ มีนักเก็ตเหลือมั้ยคร้าบ~"
"มีจ่ะ อยู่ในตู้เย็น ทอดได้แน่นะลูก? ให้อาช่วยมั้ย?"
"ไม่เป็นไรคร้าบบ ~ ผมเก่งนะ ฮี่ๆ พี่ฮันบิน ผมขอใช้ครัวหน่อยนะ "
"ตามสบาย ระวังด้วยละกัน"
ฮันบินตอบดงฮยอกแล้วจึงหันกลับมาที่โต๊ะอาหารเหมือนเดิม ฮันบินมองหน้าผมสลับกับจานของผม และจานน่องไก่ทอดกลางโต๊ะอาหาร ก่อนจะเอื้อมมือมาจกน่องไก่ในจานของผมไปแทะ -0-!!!

ว้ากก!! ไก่ของข้า!!

"งื้ออ นั่นไก่ฉันนะ!!"
"แล้วไง"
"ก็นั่นไก่ฉันอะ"
"ในจานกลางโต๊ะก็มี หยิบเอาดิ"

เดี๋ยว

นั่นควรเป็นคำพูดของผมสิ 

ผมเบะปากใส่

ฮันบินมองหน้าผมแล้วหัวเราะ  


มีความสุขมากสินะ!!

"อะๆหยิบคืนให้"
ฮันบินเอื้อมมือไปหยิบไก่ จากจานของบ๊อบบี้ที่นั่งถัดจากฮันบินไป ทำให้บ๊อบบี้ที่กินสปาเก็ตตี้อยู่ชะงักกึก แล้วหันมามองฮันบินตาขวาง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบชิ้นใหม่มาแทนและกินสปาเก็ตตี้ต่อ

"ก็อยากกินชิ้นนั้นอะ -.-"
"กินชิ้นนี้เแหละ "
"ทำไมอะ ก็จะกินชิ้นนั้น!!"
"ไม่!! ชิ้นนี้มีแต่กระดูก ชิ้นที่ฉันหยิบมาให้อะ เนื้อเยอะดี ตัวจะได้ใหญ่ๆกับเขาบ้าง"

ผมก้มลงไปมองน่องไก่ที่ฮันบินขโมยมาจากบ๊อบบี้แล้วเอาส้อมเขี่ยไปมา พบว่าชิ้นนี้เนื้อแน่นน่ากินมาก หว่าว ~ *{}* 

ผมหยิบไก่ขึ้นมาแทะๆบ้าง ทำให้ฮันบินยิ้มกว้างออกมา ทั้งที่ยังแทะไก่อยู่นั่นแหละ

"ก็แค่เนี้ยะ ว่าง่ายๆหน่อย"

ผมไม่ตอบอะไร ก้มหน้าลงและเริ่มจัดการกับน่องไก่ชิ้นโตเนื้อแน่นนี่..

โถ่เอ้ย ~ 

ก็บอกดีๆสิ ..

"กูจุนฮเว~ นักเก็ตมาแว้วว~ " 
ดงงี่เดินส่งเสียงถือจานออกออกมาจากห้องครัว ทุกคนบนโต๊ะจึงหันหน้าไปมองที่ต้นเสียง 

ดงฮยอกวางจานลงบนโต๊ะและสิ่งยิ้มกว้างออกมาให้เด็กหน้าบูดจุนฮเว

ทุกคนบนโต๊ะก็ยิ้มหัวเราะกันเมื่อมองไปที่จานนักเก็ต
รวมถึงผมด้วย...

เพราะน้องชายของผมใช้ซอสมะเขือเทศบีบเขียนเป็นตัวอักษรเรียงกันบนนักเก็ตแต่ละชิ้นว่า

'กูจุนฮเว ดีกันนะ~ㅋㅋ'

ผมหันไปมองหน้าจุนฮเว ที่ตอนนี้เริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะทำหน้าเหมือนจะยิ้มขึ้นมาแว้บนึง แล้วก็เก๊กขรึม ตักนักเก็ตออกไปกินหนึ่งชิ้นเงียบๆ

คิคิ~

เด็กหนอเด็ก~


#วินอินฮอกวอตส์

============

#TALK 2 

โอ้โหยยยยยยยย จบคริสต์มาสง่ายไปมั้ยเนี่ย 55555555555555555555555 
ไม่เป็นไรโน้ะ เพิ่งจะปี1กับ 11 ขวบกันเอง เรายังมีเวลาให้จัดคริสต์มาสกันอีกหลายปี ฮรรรรรรรรรรี่ 

กรี้ดด ทีมบีครบด้วยแหละพวกเธอ กรี้ดดดดดดดดดดดด ค่อนข้างมั่นใจว่าถ้าทีมบีไม่ครบหุ้นวายจีอาจจะตกได้
55555555555555
ขอโทษที่มาอัพให้ครบ 100%ช้ามากกกนน้า

ไรต์ไปสมัครที่ลาดกระบังมาค่ะ หายไปทำพอร์ต ละพอไปยื่น ดันลืมเอาผลงานจริงไป นี่ก็เลยกลับบ้านมารีบปั่นๆๆๆๆ แล้วส่งตาม ละก็ไปตามสอบนู่นนี้ งานค้งงานค้างลึ่ม 55555555555 


----------------------------------------------------------

ว้าย 
5555555555555555555555

โอ้ยย รอบนี้หายไปนานจริงๆจังๆ เพราะอะไรเราก้รู้กันโน้ะ .. นี่ไปเรี่ยไรโหวตเต็มที่ รู้จักไม่รู้จักนี่ทักหมด เธอๆ โหวตคนที่ 123 นะ .......

 จริงๆตอนนี้ไม่ได้พล็อตไว้แต่แรก แต่จู่ๆไรท์หนาวแอร์ก็เลยแต่ง..
555555555555555

โอยย แต่งนานม้ากกกกกกกก คือแบบ แต่งจบไปรอบแต่รู้สึกแบบ โน........... เลยรื้อใหม่ โอ้ย 555555555555 
เอาหร่ะ ไม่รุ้รอบนี้จะหายไปนานอีกมั้ย แต่เดี๋ยวในเร็ววันนี้จะมาอัพอีกค่ะ

รักนะฉึกๆ (.....)