[FIC:YG WIN] WIN IN HOGWARTS (JunHyuk,BJIN)

ลำดับตอนที่ #6 : - ตอนที่ 5 - ป่าต้องห้าม (BJIN)

-----------------
ป่าต้องห้าม
-----------------








 

สุดๆไปเลยยยยยย





ครับ นี่ก็วันสุดท้ายแล้วที่พวกเราสามหน่อต้องมาถูกทำโทษที่ป่าต้องห้ามนี่ แต่จนวันนี้ก็ยังไม่ชิน โอยยยย กลัวฉิบบหายยยยยย ถ้าที่ผ่านมาไม่มีแฮกริดมาด้วยนี่พวกเราอาจจะโดนตัวอะไรต่อมิอะไรจกไปกินตับไตไส้พุงเรียบร้อยแล้วครับ



และ



ใช่ครับ


ผมหมายถึง 2วันที่ผ่านมามีแฮกริด


แต่วันนี้ ไม่..



แฮกริดได้รับจดหมายด่วนจากนายกรัฐมนตรีกระทรวงเวทย์มนตร์ 'ยางฮยอนซอก' ให้ไปคุยเรื่องการขนย้ายไข่มังกรจากที่อียิปต์ไปโรมาเนีย..


ซึ่งวันนี้พวกเราสามคน ผม พี่ซึงฮุน และไอ้บ้าฮันบิน ที่ยังไม่พ้นโทษกักบริเวณ ก็ต้องมาเก็บบิซัวร์กันเองโดยที่ไม่มีแฮกริด T-T...


ถึงจะเก็บได้8อันแล้ว แต่ต้องเข้าใจนะครับว่าบิซัวร์ที่ว่ามันหาโคตรจะยากกกกกเลยเพราะบิซัวร์ต้องหาจากกระเพาอาหาระของแพะ ซึ่งแถวนี้มันมีแพะที่ไหนล่ะ!! ;-; แฮกริดบอกว่าเดินเข้าไปอีกหน่อยจะมีพวกซากแพะที่สัตว์ประหลาดในป่าลากมากินทิ้งไว้เหลืออยู่บ้าง หายากนิดหน่อย(นิดเหรอ..)
จริงๆก็อยากจะชมตัวเองอยู่บ้างที่หาได้ตั้ง8ชิ้นแล้ว


"เจอแล้วอันนึง"
พี่ซึงฮุนตะโกนบอกจากที่ไหนสักที่ พวกเราสามคนแยกกันตามหาบิซัวร์ โดยผมกับฮันบินไปหาด้วยกันทางนึง ส่วนพี่ซึงฮุนก็ไปกับหมาสีดำตัวใหญ่ของแฮกริดที่ชื่อว่าเขี้ยว อีกทางนึง จริงๆแฮกริดกระซิบมาว่าเขี้ยวขี้ขลาดมาก-.-


"พี่ซึงฮุนหยิบมาเลยครับ กระเป๋าใส่บิซัวร์อยู่ที่ผม เดี๋ยวเอาไปให้นะ" ผมตะโกนตอบกลับไปทั้งๆที่ยังก้มหน้าหาบิซัวร์อยู่

"....."
ไร้เสียงตอบรับจากอีกฝั่ง และได้ยินแค่เสียงครางหงิงของเจ้าเขี้ยวลอยมาเบาๆ..



"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กรี้ดด แม่คร้าบบบบบบช่วยน้องฮุนด้วยยยย TT^TT"

พี่ซึงฮุนกรีดร้องมาจากที่ไหนสักแห่ง ทำให้ผมกับฮันบินที่ก้มหน้าก้มตาหาบิซัวร์อยู่ไม่ไกลกันมากเขยิบเข้ามาใกล้กันนิดหน่อยให้รู้สึกปลอดภัย อันที่จริง 3วันมานี้เวลาเข้าป่าฮันบินไม่ค่อยจะพูดอะไรเลยครับ แต่เชื่อเถอะที่ไม่พูดเนี่ย เพราะกลัวชัวร์ๆ อิอิ (-3-)


แล้วจู่ๆพี่ซึงฮุนก็วิ่งเร็วเกียร์หมาโผล่มาจากต้นไม้ต้นนึงตัดหน้าพวกผมไปพร้อมกับเขี้ยวที่วิ่งตามมาติดๆ ผมกับฮันบินหันไปดูทางที่พี่ซึงฮุนวิ่งมา และพบกับ..





แมงมุมยักษ์.. ขนดก... ขายาว.. มีตาเยอะยุกยิก



แถม..



มากันเป็นโหล T-T...



"ว๊ากกกกกกกกกกกกกก !!!!"
ผมกับฮันบินกรีดร้องพร้อมกันแล้วจึงใส่เกียร์หมาวิ่งกันสุดแรงเกิดออกมาจากป่า เห็นพี่ซึงฮุนนอนหงายหน้าซีดหอบกลางสนามหญ้าหน้ากระท่อมแฮกริดในมือกำบิซัวร์ไว้อยู่

เมื่อมั่นใจว่าพ้นสายตาพวกแมงมุมยักษ์สุดสยองนั่นแล้ว ผมจึงทิ้งตัวลงอย่างหมดแรงข้างๆพี่ซึงฮุน
ฮันบินก็เดินหอบมานั่งข้างๆเจ้าเขี้ยว

"อะ... แฮ่ก.. นี่ ฮืดด บิซัวร์.. " พี่ซึงฮุนพูดไปหอบไปพร้อมกับส่งบิซัวร์ชิ้นที่9มาให้..
"อ่า.. ขอบ..คุณครับ..." 
"แต่เรา .. แฮ่ก.. มีกี่ชิ้นแล้วนะ? ครบ10ยัง" ฮันบินที่นั่งหอบอยู่ข้างๆเขี้ยวถามขึ้น
"ยัง.. เรายังขาดอีกชิ้นหนึ่ง และสเนปต้องการ10"
"ให้ตายยยยย นี่ต้องเข้าไปหาอีกใช่มั้ย?"
"ก็..คงต้องอย่างงั้นแหละ" ผมตอบ
"โอย.. แฮ่ก พวกนาย.. เข้าไปกันละกันนะ ฉันไม่ไหวแล้ว... คร่อก" 
พี่ซึงฮุนพูดจบก็สลบหลับไป .. กลางสนามหญ้าหน้ากระท่อมแฮกริดเลย

เอาละสิเหลือแค่เด็กปีหนึ่งสองคน.. กับหมาขี้ขลาดหนึ่งตัว =_=;; 



ผมหันไปมองหน้าฮันบิน
ฮันบินมองหน้าผม



"เอาไงดี" ฮันบินถาม
"ก็คงต้องเข้าไปเก็บ.. หรือถ้านายอยากมาอีกรอบพรุ่งนี้ก็..."
"ไม่มีทาง!!"
"งั้นก็คงต้องไปกัน =_=;;"


ฮันบินมองหน้าผม ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาถือกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ...



แล้วก็
.
. 

ยื่นมือมาให้ผม.. 




ทำไม?=_=




.

"อะไร"ผมถาม
"เอามือมา"
"เอาไปทำไม -*- นายจะตัดให้แมงมุมพวกนั่นรุมแทะมือฉัน แล้วนายก็หนีไปใช่มะ!!"
"จะบ้าเหรอวะ ไอ้ตัวเล็ก =_=!!"
"เอ้าก็นายไม่ยอมบอกนี่ถ้าเกิดตัดมือฉันไปให้แมง.."
"โอ้ยยพูดมากจริง เอามานี่!!"


ยังไม่ทันจะพูดอะไรหมอนี่ก็ดึงมือผมไป...

แต่เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ 


..



เกิดมันตัดไปให้แมงมุมแทะจริงจะทำไง ผมเลยเกร็งแขนเกร็งมือไว้ นั่นยิ่งทำให้หมอนี่หัวเสีย =_=;; โทษที ถึงฉันจะตัวเล็ก(เตี้ย) แต่ฉันก็รักชีวิตนะเว้ย รักมือของฉันด้วย T^T



"โว้ยยยยยยย เอามือมาดีๆดิ!!"
"ก็บอกดีๆก่อนดิว่าจะเอาไปทำไรอะ!!"
"กูกลัวและจะเอามือมึงมาจับ!! จบมั้ยไอ้ตัวเล็ก ไอ้เตี้ย ไอ้งี่เง่า!!"


0__0



มัวแต่ยืนอึ้งยังไม่ทันจะตอบอะไรฮัน บินก็ดึงมือผมไปจับ แล้วกึ่งลากกึ่งจูงผมเดินเข้าป่า ...



เอ่อ...


รู้สึกยังไงดี 



คือแบบ..

.

ก็จับมือกับดงฮยอกออกบ่อยนะ



.
แต่นี่ไม่รู้สึกเหมือนตอนจับมือกับดงฮยอกอะ ..




เพราะกลัวไอ้ป่านี่ด้วยล่ะะมั้ง


"......" ผมเดินตามไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ฮันบินนำทางไป

"ตรงนี้แม่งจะมีไรโผล่มามั้ยวะ เริ่มลึกแล้วนะ =_=;;"

"....."
"เอาไงดีตัวเล็ก"
"....."
"เฮ้ยฟังปะเนี่ย"
"ฮะ.. ฮะ อ้อออ อืมมมม ไม่รู้ๆๆๆๆ"
" เอ้า อะไรวะ อยู่ๆก็เอ๋อ-.- ไปๆ หากัน ไม่ต้องปล่อยมือนะเว้ย เดี๋ยวคลาดกัน ตัวไรโผล่มาละวิ่งไม่ทันอีก"
"อืมมมมมมๆ" ผมลากเสียงยาวๆตอบ ทำไมทีงี้พูดมากจังวะ ..


20นาทีผ่านไป


"เฮ้ยยยเจอแล้วเว้ยย"
"เย้~ เจอแล้ววว ชิ้นสุดท้ายย~ T-T" ผมพูดกับฮันบินหลังจากเราก้มๆเงยๆอยู่พักใหญ่ ในที่สุดผมก็หาบิซัวร์ชิ้นสุดท้ายเจอ ผมเก็บมันใส่กระเป๋า แล้วพวกเราก็เดินออกจากป่าไป..

และมาปลุกพี่ซึงฮุนที่นอนหลับสบายบนตักเจ้าเขี้ยว =_=

นี่ถามจริง...ใครเลือกให้เป็นพรีเฟควะ..
อยากจะเอาไข่แมงมุมปาใส่หน้าจริงๆ =_=

"งืมๆ แปปครับแม่ 10นาที"
"แม่ หน้างดิพี่ จะเที่ยงคืนแล้ว หนาว กลับหอเหอะ" ฮันบินตอบพี่ซึงฮุนพลางใช่้เท้าเขี่ยๆที่ขา .. ช่างเป็นรุ่นน้องที่มีความเคารพต่อรุ่นพี่จริงๆครับ ปรบมือ... 

เอ่อ 

ปรบมือไม่ได้อะ
มืออีกข้างอยู่ที่มัน -..-


"ฮ้าววว เอ้าา นี่ฮอกวอตส์เหรออ อืมมมมม"
"ลุกเถอะครับพี่ซึงฮุน เจ้าเขี้ยวดูเหน็บกินแล้ว" ผมบอกและมองไปที่หน้าเจ้าเขี้ยวที่ตอนนี้กำลังทำหน้าแบบ... อธิบายความรู้สึกไม่ถูกเหมือนจะชาไปทั้งตัวจนเต็มแก่.. (-..-)

พี่ซึงฮุนลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ2-3ที แล้วก็เดินหาว นำพวกเรากลับฮอกวอตส์

"นี่หากันครบแล้วเหรอ.."
"ใช่ครับ"
"อืมมดี..สเนปนี่โหดเป็นบ้า ให้เด็กปีหนึ่งหาบิซัวร์เนี่ยนะ ให้ตายย ฮ๊าวววว"พี่ซึงฮุนบ่นไปหาวไป
พวกเราเดินไปเรื่อยๆ.. โดยมีพี่ซึงฮุนนำหน้า และฮันบินที่เดินข้างๆ ... 

ครับ

ตอนนี้ทางเดินในปราสาทค่อนข้างจะมืดเพราะมันเป็นเวลาที่นักเรียนควรเข้านอนกันหมด
หันไปทางขวามีคุณนายนอร์ริสนั่งจ้องเขม็งอยู่ อ่อ คุณนายนอร์ริสเป็นแมวของอากัส ฟิลช์ที่เป็นภารโรงครับ สาบานได้ว่าใครๆก็เกลียดมันพอๆกับเจ้าของ (¬_¬)ส่วนตอนนี้ฟิลช์อยู่ที่ไหนไม่รู้ แค่ไปส่งที่กระท่อทแฮกริดแล้วก็หายไปเลย

เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะครับ ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

ที่ใส่ใจตอนนี้อยู่คือ..


มือของผมกับฮันบิน


ยังจับกันอยู่...


และหมอนี่ที่มองตรงไปข้างหน้า



กำลังอมยิ้ม ..
ยิ้มอะไรน่ะ


หาบิซัวร์ครบแล้วมันดีขนาดนั้นเลยใช่มั้ย?

หรือว่ามันครบ3วันที่โดนกักบริเวณแล้ว..

ก็เลยยิ้มออกมาอะ
..
ให้ตายเถอะ

...

แล้วนี่ผมจะแอบยิ้มตามทำไมเนี่ย..

...

.....

บ้าจริงงง ก็บิซัวร์มันหายากไง ! หาครบ10ชิ้นใน3วันเนี่ย เจ๋งมากๆไงล่ะ!! ถ้าเอาไปเล่าให้ศาสตราจารย์สเปราต์ที่สนิทกับผมสุดๆฟังท่านต้องภูมิใจในตัวผมแน่ๆ!
ใช่มั้ยล่ะ..^-^

.
.

ว่าแต่หน้าร้อนๆเนอะ สงสัยจะเป็นหวัด
.
.

"รหัสผ่าน" รูปภาพสุภาพสตรีอ้วน ที่ด้านหลังภาพเป็นประตูเข้าหอของกริฟฟินดอร์ถามขึ้น เมื่อเห็นพวกเราสามคนเดินเข้ามา

"ฮ๊าววว คาปุต ดราโคนีส"
พี่ซึงฮุนพูดรหัสบ้านพัก สภาพพี่ตอนนี้แถบจะสิงกับกำแพงอยู่แล้ว เพราะพิงกำแพงเมื่อไหร่เป็นวูบหลับ พิงที่ไหนก็วูบ ยืนนิ่งๆก็จะวูบ จนผมต้องคอยชวนคุยด้วยบ่อยๆกว่าจะนำทางเรามาถึงหอได้
เข้ามาที่ห้องนั่งเล่นพี่ฮุนใช้แรงเฮืิอกสุดท้ายลากสังขารตัวเองขึ้นหอโดยไม่หันกลับมามองพวกเราเลยตั้งแต่ที่ป่า สงสัยจะง่วงจริง -..- แต่ก็พี่ซึงฮุนก็ไม่ลืมกล่าวราตรีสวัสดิ์กับพวกผม

"ราตรีสวัสดิ์เด็กๆ  งืมมมม"
"ฝันดีครับ"
"เดินระวังๆนะพี่อย่าวูบล่ะ -.-" 


นี่ก็เที่ยงคืนกว่า ป่านนี้บ๊อบบี้คงหลับไปแล้ว ผมกับฮันบินก็เดินขึ้นไปที่หอเงียบๆ เราไม่ได้พูดอะไรกัน มือของผมก็ยังอยู่ที่เดิม ที่มือของฮันบิน..

ห้องไม่ได้ล็อก..

เปิดประตูห้องเข้าไป ก็เห็นบ๊อบบี้ที่หลับสนิท นอนกรนเบาๆ กอดหมีพูสีเหลืองเน่าๆที่ออกจะเทาอยู่แล้วไว้ในอ้อมกอด
เหลือเตียงว่างอีก4เตียง เตียงนึงเป็นของผม อีกเตียงของฮันบิน สองเตียงที่เหลือเป็นเตียงว่างและเพราะพวกเราเป็นเศษ จึงอยู่กันแค่สามคนที่ห้องนี้

"ไปนอนได้แล้ว ตัวเล็ก"

ฮันบินหันมาพูดกับผมหลังจากพวกเราเดินเข้ามาในห้อง

"อืม"

ฮันบินคลายมือที่จับไว้เบาๆ แต่ไม่ได้ปล่อย เหมือนกับจะบอกว่าให้ผมปล่อยมือก่อนได้

ผมค่อยๆปล่อยมือออกจากมือฮันบิน.. งืมมม ทำหน้าไม่ถูกอะ (=__=) เจ้าบ้า นี่ก็ออกมาจากป่านานแล้วป่ะวะ ทำไมถึงมาปล่อยเอาตอนนี้ นี่ก็เป็นอะไรไม่ปล่อยมือฮะคิมจินฮวาน!! สติ!!อะสติ!!

"ราตรีสวัสดิ์" ผมคลุมผ้าห่มขึ้นมาเหนือหัวแล้วบอกกับคนที่ผมเพิ่งจะปล่อยมือมาเมื่อกี้ ไม่ไหวอะ รู้สึกหน้าร้อนแปลกๆ เป็นหวัดแล้วล่ะ น้ำค้างในป่าตกใส่มั้งงง -///- ผมควรจะนอนพักเนอะ

"อืม ฝันดี ตัวเล็ก" 
-----

อีกฝ่ายเอาผ้าห่มคลุมโปรงมิดหัวไปแล้ว

นี่จะเห็นมั้ยนะ

ว่าคิมฮันบินคนนี้มองอยู่

มองคนตัวเล็กที่ตอนนี้เขาเห็นเป็นแค่ก้อนสีขาวๆเพราะเอาผ้าห่มมาคลุมไว้


แล้วก็เผลอยิ้มออกมา..


‪#‎วินอินฮอกวอตส์‬
__________


หว่ายยยยยยยยย อิอิ คิดถึงเค้ามั้ยหายไปสามวัน~ -3-
อ่านคอมเม้นแล้วเขินจังงง อ่าาาาาห์ ดูหวานๆกันมาทุกตอนเลยเน๊อ~ (0.0)
ชงแล้วดื่มตั้งแต่เด็กไงจะได้ผูกพันธ์กันนานๆ ฮรึ่มมม 555555 /ผิด
ไรต์จะเปิดเทอมแล้วล่ะ (แง) แต่เราสัญญาว่าจะไม่หายไปเกินอาทิตย์ถ้าไม่จำเป็น ~ ㅋㅋㅋ
ขอบคุณที่ติดตามกันน้าาา ~ ดีใจที่อ่านกันมาถึงตรงนี้เลยยย ร้ากก ม่ายยนอกจายยย /เดี๋ยว/

ขอบคุณอีกทีจ้า 
~