[FIC:YG WIN] WIN IN HOGWARTS (JunHyuk,BJIN)

ลำดับตอนที่ #5 : - ตอนที่ 4 - ตีกอล์ฟ(?) (JUNHYUK)

---------------
ตีกอล์ฟ(?)
---------------

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ดงดงงี่ตื่นรึยังลูก"

"งื้อ~ ตื่นแล้วครับแม่ "
ผมนอนบิดขี้เกียจบนเตียงก่อนจะลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำแปรงฟัน วันนี้คุณแม่ของผมจะไปเยี่ยมคุณแม่ของพี่บ๊อบบี้ที่บ้านครับ ~ 

ผมเดินลงมาหาคุณแม่ที่ชั้นล่าง ทีวีถูกเปิดทิ้งไว้ ที่โต๊ะอาหารคุณพ่อนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์และมีคุณแม่ที่กำลังทอดไข่ดาวอยู่ในครัว 

"อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ~"
"อรุณสวัสดิ์ดงฮยอก"
คุณพ่อลดหนังสือพิมพ์ลง ส่งสายตาและรอยยิ้มที่อบอุ่นมาให้ ก่อนจะกวักมือเรียกผมไปหอมแก้มซ้ายขวา 

"วันนี้อากาศดีจังนะครับ"
"ใช่เลยลูก พ่อว่าวันนี้จะไปตีกอล์ฟกับคุณคิม พ่อของเจ้าบ๊อบบี้สักหน่อย ปล่อยให้สาวๆเค้าอยู่คุยกัน เราจะไปด้วยกันมั้ย"
"ไปได้เหรอครับ  แต่ผมตีกอล์ฟไม่เป็นนะ ตอนแรกพี่จินก็บอกว่าจะสอนแหละแต่พี่เค้าดันไปโรงเรียนซะก่อนง่า.."
"โถ่เอ้ย ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวพ่อสอนเอง พ่อเก่งกว่าพี่จินของเราเยอะ เชื่อสิ!"
"ฮ่าๆๆ โอเคครับพ่อ งั้นวันนี้ผมไปตีกอล์ฟกับพ่อด้วยนะ ^0^"


ณ บ้านของคิมบ๊อบบี้


รถยนต์สำหรับครอบครัวสีขาวคันเล็กจอดอยู่หน้าบ้านที่มีหน้าตาประหลาด ทั้งสามคนพ่อแม่ลูก เดินลงมาจากรถ และกดกริ่งตรงรั้ว ไม่นานนักเจ้าของบ้านทรงประหลาดหลังนี้ก็ออกมาเปิดประตูต้อนรับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

"สวัสดีครับคุณน้า ^0^"

ผมทักทายคุณแม่ของพี่บ๊อบบี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกครับที่ผมมาที่บ้านหลังนี้ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าบ้านหลังนี้ออกแบบได้ประหลาดมากอยู่ดี พอๆกับบ้านข้างๆที่เป็นสีดำทั้งหลัง แต่ผมไม่เคยเห็นคนที่บ้านสีดำหลังนั้นมาก่อนเลยล่ะครับ ถามพี่จินที่พี่จินไปถามพี่บ๊อบบี้มาอีกทีก็ได้ความว่าบางคนที่บ้านหลังนั้นไม่ค่อยจะเข้าสังคมเท่าไหร่ แล้วคนอื่นก็ไปทำงานที่อื่นกันหมด นานๆวันหยุดถึงจะกลับมาที

"อ้าว หนูดงฮยอก สวัสดีจ่ะ .. คุณคิม เดี๋ยวฉันไปตามสามีให้นะ ตอนนี้กำลังเม้ามอยกับคุณคิมบ้านข้างๆตามประสาหนุ่มๆรอคุณอยู่เลยค่ะ ...อุ้ยเธอเข้ามาก่อนสิ ฉันจะแนะนำภรรยาคุณคิมให้ เค้าเพิ่งกลับมาจากทำงานที่ฝรั่งเศษน่ะ" คุณแม่ของพี่บ๊อบบี้ทักทายผม จากนั้นจึงเปลี่ยนไปพูดกับคุณพ่อและชวนให้คุณแม่เข้าบ้าน เพื่อที่จะแนะนำคนๆหนึ่งให้คุณแม่ของผมรู้จัก 

"ดูแลลูกดีๆนะคะ ฉันไปเม้ามอยก่อนหล่ะ เดี๋ยวจะฝากแม่ของเจ้าบ๊อบบี้ส่งจดหมายไปหาจินนี่ด้วย"
"ครับผม ครับผม~"
คุณพ่อตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้คุณแม่และใช้นิ้วจิ้มๆแก้มของตัวเอง คุณแม่ยิ้มและหอมแก้มคุณพ่อ จากนั้นก็ย่อตัวลงมาหอมแก้มผมบ้างแล้วก็เดินเข้าบ้านตามคุณแม่ของพี่บ๊อบบี้ไป


ไม่นานนักก็มีคนเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น คุณพ่อของพี่บ๊อบบี้ทักทายคุณพ่อของผมและแนะนำเพื่อนของท่านให้รู้จักแนะนำตัวกันไปมาจึงรู้ว่าเพื่อนของคุณพ่อบ๊อบบี้คนนี้อยู่บ้านหลังถัดไปที่เป็นบ้านประหลาดสีดำทั้งหลังนั้นแหละ เพราะทำงานเป็นหัวหน้ากองหนึ่งในกระทรวงเวทย์มนตร์งานค่อนข้างหนักก็เลยไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวที่ไหน พอดีว่าวันนี้เป็นวันหยุดงานจึงขอออกไปตีกอล์ฟกับพ่อของผมด้วย

"ดงฮยอกอายุ11ใช่มั้ย? ดีเลยจะได้เป็นเพื่อนกับหลานของอา เค้าเพิ่งย้ายมาอยู่ด้วยน่ะ พ่อแม่เค้าต้องไปทำงานต่างประเทศกันหมดเลยฝากไว้กับผม เจ้าฮันบินก็เพิ่งไปฮอกวอตส์ จุนฮเวก็เลยอยู่บ้านเหงาๆแกล้งพวกเอลฟ์ประจำบ้านไปเรื่อย"
"อ้อ เจ้าจุนฮเวน่ะเหรอ ดีเลย เรียกไปตีกอล์ฟด้วยกันสิ หนูดงฮยอกจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย" คุณพ่อของพี่บ๊อบบี้ช่วยเสริม

"ชวนมาเลยสิ ดงฮยอกไม่มีเพื่อนเล่นมานานแล้วตั้งแต่จินฮวานไปฮอกวอตส์" คุณพ่อของผมได้ยินดังนั้นจึงเห็นดีเห็นงามด้วยเพราะท่านคงกลัวว่าตั้งแต่พี่จินไม่อยู่แล้วผมจะเหงาไม่มีคนเล่นด้วยเหมือนเมื่อก่อน

ไม่นานนักคุณคิมก็ออกมาพร้อมกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่ค่อนข้างจะสูงเกินวัยไปหน่อย

ผมสูงแค่ไหล่หมอนี่เองอะ


อืม... ว่าแต่หน้าคุ้นๆเนอะ


แก้มยุ้ยๆ..


ที่ขัดกับหน้าตาเบื่อโลกนั่น..


ตัวสูงๆแบบนั้น...


เอ...

เฮ้ย!! ไอ้เด็กคนนั้นนี่!! 


เด็กคนนั้นเดินมาโค้งสวัสดีทักทายคุณพ่อของผมและคุณพ่อของพี่บ๊อบบี้ ..


"กูจุนฮเว เด็กคนนี้ชื่อคิมดงฮยอก เป็นน้องชายของจินฮวานน่ะ"
คุณอาคิม แนะนำผมให้เด็กร้ายกาจนี่รู้จัก หึ ชื่อกูจุนฮเวงั้นสินะ -,,-

จุนฮเวเลื่อนสายตามาทางผมแล้วทำตาโตด้วยความประหลาดใจก่อนที่จะหรี่ตาเล็กลงเรื่อยๆ แล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก

"หึหึ สวัสดี คิม ดง ฮยอก"
"อะ..เอ่อ สวัสดีนะกูจุนฮเว^_^"

ผมพยายามฉีกยิ้มและยื่นมือไปให้จุนฮเวเพื่อที่จะทักทายหวังจะสานสัมพันธ์ดีๆ ลืมๆเรืีองหมากฝรั่งกับรอยส้นติงนั่นไปซะ แต่หมอนั่นกลับยืนมองนิ่งๆ แล้วทำเป็นไม่สนใจ หันหน้าหนีไปอีกทาง ผมจึงต้องยกมือขึ้นมาเกาหัวแกร่กๆ แก้เก้อแทน ฮรึ่มมนี่กะจะยั๊วะกันแต่เช้าเลยเหรอไง (-_-)

"จุนฮเวเป็นพ่อมดด้วยรึเปล่าครับเนี่ย" พ่อของผมเอ่ยถามขึ้นกับคุณอาคิม
"ใช่ครับ อีก2ปีก็จะเข้าฮอกวอตส์เหมือนฮันบินแล้วล่ะ แล้วหนูดงฮยอกล่ะ"
"ดงฮยอกเค้าจะต่อที่มัธยมYGน่ะครับ คงไม่ได้ไปฮอกวอตส์ด้วยน่ะ คงคิดถึงพี่จินแย่เลยนะเนี่ย"

ก็ไม่แน่หรอกครับพ่อ.. เรื่องที่ว่าผมไปแกล้งเจ้าเด็กจุนฮเวกับทำดินสอกดลอยได้ ผมกับแม่ยังไม่ได้บอกพ่อครับ เพราะส่วนมากคุณพ่อต้องไปสัมนาที่ต่างจังหวัดบ่อยๆและงานยุ่งมากๆ เพิ่งจะมีเวลาว่างแค่ช่วงวันหยุดสัปดาห์นี้เอง แต่ผมว่ายังไม่บอกดีกว่า เดี๋ยวโดนสอบสวนเยอะแบบตอนที่พ่อรู้ว่าพี่จินเป็นพ่อมด หูยจับเข่าคุย ทำนู่นทำนี่เป็นวันเลย เดี๋ยวจะอดตีกอล์ฟกันพอดี ขอเงียบไว้ก่อนดีกว่า 6_6


แต่มีคนหนึ่งในนี้ที่รู้ครับ และหมอนั่นเอาแต่ยืนเบะปากแถมจ้องมาที่ผมเขม็งเลยด้วยอะ =_=;;

"ป่ะ ขึ้นรถกันเถอะ วันนี้อากาศดี เรามาดวลกันสักแมทช์สองแมทช์กันดีกว่านะ"

บนรถ ผมนั่งห่างกับจุนฮเวนิดหน่อย คืออันที่จริงผมก็นั่งปกติแหละ
แต่หมอนั่นต่างหากที่นั่งชิดประตูรถ จนจะสิงเป็นแผ่นเดียวกันอยู่ละ อะไรจะรังเกียจกันขนาดนั้นครับ -_-;;


เมื่อถึงสนามกอล์ฟ ผมกับจุนฮเวก็ช่วยพวกผู้ใหญ่ขนของลงจากรถ เพราะจุนฮเวตัวใหญ่กว่าผมเลยทำหน้าที่แบกถุงกอล์ฟไป ส่วนผมก็ถือพวกตะกร้าปิกนิคที่มีแซนวิชที่คุณแม่ทำไว้ให้กับสะพายกระเป๋าเป้ของตัวเองที่เอาหมวกกับเสื้อคลุมกันแดดมาแค่นั้นเอง

ผมมองจุนฮเวที่พยายามแบกถุงกอล์ฟ หมอนั่นเดินแบกไปแปปๆก็พักวางเพราะมันหนัก แล้วก็ยกขึ้นมาแบกใหม่ (-_-); ผมจะไปบอกให้ลากก็ไม่กล้ากลัวถุงกอล์ฟราคาแพงนี่จะเสียหายอีก ผมเลยตัดสินใจทำใจดีสู้เสื้อ ปั้นหน้ายิ้มแย้มแจกความสดใสเต็มที่แล้วเดินเข้าไปช่วยหมอนั่นถือ

"ฉันช่วยนะ"
".... ไม่ต้อง"
แน่ะ เล่นตัวอีก ว่าแต่นายเป็นพ่อมดไม่ใช่เหรอไงทำไมไม่เสกให้มันลอยไปเลยเล่า~

"รู้นะว่านายหนัก มามามา ให้ช่วยเถอะ"
"ก็บอกว่าไม่ต้องไง จะถึงแล้วเนี่ย "
"โถ่เอ้ย คนอุสส่าห์ให้ความช่วยเหลือนะ .. ได้ข่าวว่าเป็นพ่อมดนี่ ทำไมไม่เสกมันล่ะ"
"นี่ ถามหน่อย ถ้ามักเกิ้ลเห็นว่ามันลอยได้จะรู้สึกยังไงวะ อย่ามาทำโง่น่ะไอ้เด็กเลือดสีโคลนเอ้ย"
เออก็จริงว่ะ ลืมไป (=_=;;) ว่าแต่เดี๋ยวนะ..

"นี่นายว่าฉันโง่เหรอ!! นายเป็นคนแรกเลยนะที่กล้าว่าฉันแบบนี้อะ"
"ก็มันจริงนี่หว่า แกมันเป็นเลือดสีโคลนที่โง่มากก ได้ยินมั้ยไอ้โง่ =___=!!"
"เลือดสีโคลนอะไร !! อะไรคือเลือดสีโคลน เลือดของฉันก็สีแดงปกตินะ!! แล้วก็รู้ไว้ซะว่าฉันสอบได้ที่หนึ่งทุกปีด้วย!"
ผมพูดพลางกอดอกเชิดหน้าขึ้น บังอาจมาว่าที่หนึ่งระดับชั้นมาตลอดตั้งแต่อนุบาลแบบผมว่าโง่เนี่ยนะ!! =_= ไม่เข้าใจคำศัพท์ที่หมอนี่ใช่จริงๆ จู่ก็โพล่งขึ้นมาว่า เลือดสีโคลน จะบ้าเหรอ เลือดมันก็ต้องสีแดงดิ =_=; จะไปเป็นสีน้ำตาลแบบโคลนได้ไง ผมไปแข่งตอบคำถามงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์มาได้ที่1ทุกปีนะ
ได้ถ้วยรางวัลด้วย ถึงมันจะเกือบตกลงมาแบะหัวผมในตอนนั้นก็เหอะ 

"เฮ้อ .. เสียเวลาคุยกับนายว่ะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะไม่ให้พูดว่าโง่ได้ไงวะ"
หมอนั่นถอนหายใจเฮือกใหญ่หนึ่งทีก่อนจะเดินแบกถุงกอล์ฟไปที่ใต้ต้นไม้ที่พวกผู้ใหญ่ยืนรออยู่

= = ดงฮยอกโกรธแล้วนะ!! 

รังเกียจกันมากใช่มะ!!

ก็ได้!! 

ไม่คุยด้วยแล่ว ..
ผมเดินหน้ามุ่ยตามหลังเจ้าเด็กหน้าบูดนั่นไปเงียบๆ แล้วนั่งแหมะลงใต้ต้นไม้นั่นแหละ
โถ่อากาศก็ออกจะดีไม่อยากจะอารมณ์เสียเลยจริงๆ( -..-)

"อ้าว ดงฮยอกเป็นอะไรล่ะนั่น หน้ามุ่ยเชียว" คุณพ่อสังเกตเห็นผมที่นั่งแหม่ะหน้ามุ่ยอยู่จึงเดินเข้ามาถาม
"อ๋อเปล่าครับพ่อ พอดี เอ่อ..."

ผมเหลือบไปมองจุนฮเวที่ยืนทำหน้านิ่งๆจ้องผมเขม็ง ฮึ้ย หมั่นไส้อะ ขอแกล้งหน่อยนะ..

"พอดีมีน้องหมาเห่าผมระหว่างทางมาน่ะครับ ^0^ ดุ๊ดุ แถมทำหน้าบึ้งตลอดเวลาเลยล่ะ"

จุนฮเว ตอนแรกที่ยืนเก๊กขรึมทำหน้านิ่งตอนนี้หมอนี่แยกเขี้ยวใส่ผมด้วยความรัก(?)และหมั่นเขี้ยว
อิๆ แบร่ๆ>_<  ไม่กลัวหรอกนะ~ ดูแก้มยุ้ยๆกับคิ้วเข้มๆนั่นดิ ขมวดเข้าหากันเป็นปมเลย น่ารักจะตายเน๊อ~

"โอ้ เหรอ เป็นน้องหมาที่นิสัยไม่ดีเลยน้าว่าแต่พ่อไม่เห็นได้ยินเสียงน้องหมาเลยสงสัยหูพ่อจะไม่ดีซะแล้วล่ะ"

"คุณลุงครับ ^^" จุนฮเวก็เดินมาสะกิดพ่อของผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสผิดจนปกติ ..
"อ้าวว่าไงจุนฮเว"
"คือว่า ผมอยากเล่นกอล์ฟกับดงฮยอกจังเลยครับ ผมขอยืมตัวดงฮยอกไปเล่นกับผมด้วยได้มั้ยครับ^^"

เดี๋ยว...

ไม่ได้นะ.. ผมพยายามสบตาพ่อปิ๊งๆ ส่งสัญญานไปให้พ่อว่าอย่าปล่อยผมไว้กับสัตว์ร้ายตัวนี้นะครับ ดูยิ้มของมันสิครับ ดูเขี้ยวเล็กๆนั่นสิครับพ่อคร้าบบ



แต่ดูเหมือนสัญญานรักของผมจะถูกพ่อตีความผิด.. 



"อ้อ ได้สิ ดีเลยเพราะดงฮยอกก็ไม่ค่อยได้เล่นกับใครตั้งแต่พี่จินฮวานเค้าไปฮอกวอตส์แน่ะ เนอะ ใช่มั้ยดงฮยอก"
"แต่ แต่ว่าพ่อครับ ..เอ่อ.. ^-^;; คือดงยังเล่นไม่เป็นเลยนะ ไหนพ่อบอกว่าจะ.."
"เดี๋ยวฉันสอนให้น่าดงฮยอก^__^"

จุนฮเวที่ฉีกยิ้มกว้าง (ที่ผมดูออกคนเดียวว่ามันต้องเป็นยิ้มที่ร้ายกาจแน่ๆ;-;) ให้ผม พร้อมกับเอามือมาพาดไหล่แล้วล็อคคออย่างสนิทสนม เดี๋ยวว จะรัดแน่นไปแล้วนะเฮ้ยยย

"โอ้ดีเลย ฝากดูแลดงฮยอกด้วยนะ พ่อไปดวลกับพวกผู้ใหญ่ล่ะ ขอให้สนุกกันนะเด็กๆ"
"ดะ..เดี๋ยวครับพะ..แอ่ก"
"ครับผม ^-^ มันจะต้องสนุกมากแน่ๆครับ หึๆๆๆๆ"
ผมกำลังจะเรียกพ่อให้กลับมาช่วย..แต่ไอ้เด็กยักตัวใหญ่ที่รัดคอผมอยู่ตอนแรกยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก ทำให้ผมไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้T^T แถมมันยังตัดบทผมดื้อๆอีกอะฮืออออ


จุนฮเวลากผมมาที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆบ่อน้ำซึ่งห่างไกลจากผู้คนแห่งหนึ่งในสนามกอล์ฟ เมื่อพวกผู้ใหญ่ละสายตาไปไกล จุนฮเวก็รีบปล่อยมือที่ล็อกคอผมพร้อมกับปัดเสื้อผ้าของเขาออกเหมือนมีเชื้อโรคติดอยู่ตามตัว 

"ยี๊ เหม็นเลือดสีโคลนว่ะ " จุนฮเวย่นหน้า
ส่วนผมก็ได้แต่ยืนเบะปาก กรอกตาไปมา

"นายบอกว่าจะสอนฉันตีกอล์ฟงั้นเหรอ?"
"ไม่"
-_____-

"แต่เราจะเล่นอะไรที่สนุกกว่านั้น"
จู่ๆก็ลมแรงๆพัดมาผ่านตัวของผมไป.. อ่า นี่จะใช้เวทย์มนตร์กันเหรอ

"นี่ ฉันยังควบคุมมันไม่ได้นะ แล้วฉันก็มาที่นี่เพื่อตีกอล์ฟด้วย แต่ฉันเล่นมันไม่เป็น พ่อของฉันกำลังจะสอน แล้ว นายก็.."
"พูดมากจริง ไหนทำให้ดูหน่อยสิว่าจะเก่งแบบวันนั้นรึเปล่า"

พูดจบจู่ๆผมก็รู้สึกว่าตัวเองล้มหงายหลังวูบทั้งๆที่ยืนอยู่ปกติ ผมรู้สึกว่าตัวเองเปียกไปทั้งตัว เท้าก็แตะไม่ถึงพื้น และกำลังจะจมลงเรื่อยๆผมพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาให้พ้นน้ำ แต่ว่าขาของผมเหมือนมีอะไรดึงอยู่ ไม่ให้ว่ายขึ้นไปได้T-T ผมพบว่าตัวเองอยู่เกือบจะกลางบ่อน้ำที่กว้างใหญ่บ่อนี้ .. คือผมก็ว่ายน้ำเป็นนะครับแต่ไม่ได้ว่ายมานานหลายปีแล้วนะแล้วก็ไม่ได้ว่ายเก่งด้วย งื้ออจะจมแล้ววว ;-; แถมไอ้อะไรสักอย่างที่มันกำลังพันเท้าผมอยู่นี่มันก็สลัดไม่ออกด้วยอะ โอ้ย แค่กๆ ;-;

"มัวทำอะไรอยู่น่ะ รีบๆขึ้นมาดิวะ"
จุนฮเวที่นั่งมองเหตุการณ์แถมกินแซนวิสอยู่ตะโกนออกมาจากฝั่ง

"ฉัน แค่กๆ จะขึ้นไปได้ไงวะ ฉันทำไม่.. โอ๊ยย ไอ้นี่ก็พันขาอยู่ได้ .. ทำไม่เป็นโว้ยยย "
"อะไรพันขานาย ฉันแค่ทำให้นายตกลงไปเฉยๆนะ อย่ามาหลอกกันน่า ฉันไม่ช่วยนายหรอก"

โอ้ยยยไอ้บ้า คนจะตายอยู่แล้วจะไปหลอกอะไรเล่า T^T ไอ้ที่พันๆอยู่นี่เหมือนผมยิ่งตีขามันก็ติ่งพันขึ้นเรื่อยๆง่ะ แต่ถ้าหยุดตีผมก็จมดิ อ้ากกก ไอ้บ้าา รีบช่วยฉันเดี๋ยวนี้นะT-T ฮือๆๆ 

"โอ้ยย แค่ก หลอกอะไรเล่า ฉัน แค่ก ใช้เวทมนตร์ตอนนี้ไม่ได้อะ แค่ก ไม่รู้ทำไม งื้อออช่วยฉันด้วยกูจุนฮเวววววว"

ผมเริ่มหมดแรงลงเรื่อยๆและรู้สึกว่ากำลังจะจมลงไป.. ไม่ไหวแล้ว T^T พ่อครับ แม่ครับ ผมรักพ่อกับแม่นะครับ ผมรักพี่จินด้วยฮรึก..ผมคิดถึงพี่จินนะครับ ลาก่อนนะทุกคน.. ทำบุญให้ผมด้วยนะ เจอกันใหม่ชาติหน้านะครับ... บาย.....T^T

สติของผมกำลังจะดับวูบ..

ผมรู้สึกว่าผมกำลังจมลงไป.. ทีละนิด..


แต่แล้วก็โดนฉุดขึ้นมาจากใต้น้ำ


"โถ่เอ้ยไอ้บ้า น้ำก็ไม่ได้ลึกมากซักหน่อย"

เสียงของกูจุนฮเวเหรอ..


อ่า.. ผมจมน้ำไปแล้วนี่นา.. ผมคงตายแล้วสินะ


ว่าแต่ทำไมผมได้ยินเสียงไอ้จุนฮเวล่ะ



นี่ผมตกนรกงั้นเหรอT^T


 
"ม่ายน้าา ผมเป็นเด็กดีน้า ผมทำการบ้าน ท่องสูตรคูณทุกวันเลย อย่าพาผมไปนรกเลยนะคร้าบ T^T"
ผมหลับตาปี๋ พยายามร้องขอยมบาลที่เสียงเหมือนจุนฮเวตนนั้น ผมไม่กล้าลืมตาอะ ก่อนตายก็เห็นหน้าหมอนี่ตายไปแล้วก็ยังจะเจออีกเหรอ ม่ายยน้าา

" อะไรของนาย จมไปแปปเดียวก็สมองบวมน้ำแล้วเหรอไง"

"อื้ดด อย่าดุผม ผมกลัวแล้วครับคุณยมบาลลล T^T"

"ยมบาลห่าอะไร มึงลืมตาดิ!! ไอ้เลือดสีโคลน!!"

"อ๊ากก นรกภูมิรู้จักคำนี้ด้วยเหรออ มันแปลว่าอะไรเหรอครับ"

"คิม ดง ฮยอก! ลืมตาเดี๋ยวนี้!!"

ว้ากก คุณยมบาลที่เสียงดุเหมือนกูจุนฮเวเริ่มตะคอกผมเสียงดัง ผมกลัวง่ะ แอบลืมตาขึ้นช้าๆ สติเริ่มกลับเข้ามา มองไปรอบๆ เห็นว่าตัวเองยังลอยอยู่ในบ่อน้ำที่เดิมกับมีอะไรดึงขาไว้เหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ จุนฮเวล็อกตัวผมไว้ไม่ให้จมลงไปใต้น้ำ ..อ่า ผมไม่ได้ตายงั้นสินะ เฮ้อออ ;-; โล่งอก

"นายบ้าเหรอฮะ จมน้ำเท่านี้เนี่ยนะ ถึงมันจะลึกนิดหน่อยแต่ก็แค่เกือบถึงคางฉันเองนะ ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอวะ =_="

ฮึกๆๆ ;-; จุนฮเว ไอ้เด็กบ้า นายลืมไปแล้วรึไงว่าฉันมันเตี้ยกว่านาย

"นี่ ถ้านายยังไม่ลืม ฉันสูงแค่เกือบๆไหล่นายนะ กูจุนฮเว T^T"
"อ้อ ลืมไป นายมันเตี้ยเหมือนพี่ชายนายนั่นแหละ พี่ฮันบินบ่นให้ฉันฟังบ่อยๆในจดหมาย"
"งื้อออ รู้แล้วว่าเตี้ย แต่ช่วยฉันก่อนดิ เริ่มหนาวแล้วนะ T^T"
"ก็ช่วยอยู่นี่ไง แล้วขานายติดอะไรวะ ดึงไม่ขึ้นอะ"
"โอ้ยย ไม่รู้อะ แต่ยิ่งฉันตีขามันก็ยิ่งพันขาอะ งื้ออ"

จุนฮเวขมวดคิ้ว ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"นาย ทนหน่อยนะ อย่าดิ้นมากล่ะ"
"ทนอะไรอะ ดิ้นอะไร"

จุนฮเวไม่ตอบแต่สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ปล่อยตัวผมแล้วก็ดำลงไปใต้น้ำ งื้ออออ อะไรง่าาา แต่เอ๊ะหมอนั่นบอกให้ผมนิ่งๆ ผมจึงพยายามทรงตัวในน้ำแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากก็เถอะเพราะว่ามีอะไรพันขาอยู่ .. สักแปปผมรู้สึกว่ามีอะไรขยุกขยิกที่ขา แล้วขาของผมก็เป็นอิสระ ผมรีบตะเกียกตะกายขึ้นมาเหนือน้ำ แล้วจู่ๆก็โดนจุนฮเวล็อกคอว่ายน้ำลากเข้าฝั่ง เฮ้อ เกือบตาย ;-;
ตอนนี้พวกเรานอนแหมะอยู่บนฝั่งด้วยสภาพที่เปียกโชกไปทั้งตัว.
.
"แฮ่ก.. มีสาหร่ายพันขานายอะ  เฮ้อ .. ไปเปลี่ยนเสื้อซะ"

จุนฮเวลุกขึ้นลากสังขารตัวเองไปเปิดกระเป๋าเป้ที่พกมาด้วย แล้วก็หยิบชุดคลุมแขนยาวที่เอามาใส่กันแดดส่งมาให้ผม 

"แล้วนายล่ะ แฮ่ก .."
ผมหอบแล้วพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง

"เปลี่ยนเสื้อเดี๋ยวนี้"
จุนฮเวแยกเขี้ยวใส่ ผมจึงรีบทำอย่างว่าง่ายเพราะเดี๋ยวจะโดนหมอนี่ดุอีก ผมจับขายเสื้อแล้วดึงขึ้น แต่ก็โดนหมอนี่สั่งให้หยุด

"เดี๋ยว!!"
"ฮะ.. อะไร.."
"ไปเปลี่ยนตรงนู้น"
"ทำไมอะ"
"ก็บอกให้ไปเปลี่ยนตรงนู้นไงไม่ได้ยินเหรอวะ"

ผมอยากจะเบะปากให้คนตัวสูงหน้าบูดที่เอาแต่ตะคอกๆผม ถ้าไม่ติดว่าหมอนี่เพิ่งช่วยชีวิตผมขึ้นมาจากบ่อน้ำอะนะ ปมเดินไปเปลี่ยนเสื้อด้านหลังพุ่มไม้แล้วก็เดินออกมา ตอนนี้ผมใส่เสื้อคลุมจองจุนฮเวครับ ตัวใหญ่แถมหลวมมาก ..-_-;; ผมเดินออกมาเห็นจุนฮเวกำลังค้นๆกระเป๋าตัวเองแล้วก็หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่ดูเหมือนว่าจะเอามาซับเหงื่อ ยื่นมาให้ผม

"เอาไปเช็ดผมซะ"
"..อื้อ"
ผมรับผ้าจากหมอนั่นมาอย่างว่าง่ายก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว(ของจุนฮเวอีกตะหาก) แถมได้เช็ดผมด้วย แล้วหมอนี่ล่ะ =_=;; 

ครับ ยังคงนั่งเปียกโชกอยู่ที่เดิม

"นี่นาย ไปเปลี่ยนเสื้อมั่งสิ"
"ฉันเอาเสื้อคลุมมาตัวเดียว"
"แต่ฉันก็เอาเสื้อคลุมมานะ"

ผมเดินไปที่เป้แล้วหาเสื้อคลุมกันแดดที่ผมพกมาด้วยพร้อมกับส่งให้จุนฮเว

"ไม่ต้องหรอกน่า ไม่จะเป็น ฉันไม่เป็นหวัดง่ายๆหรอก"

แน่ะดื้ออีก..

"ไม่ได้นะ ต่อให้นายแข็งแรงมากๆยังไงฉันก็อยากให้นายเปลี่ยนนะ นายคงไม่อยากจะนั่งดมตัวเองที่มีกลิ่นน้ำบ่อที่เหม็นเขียวนี่ทั้งวันหรอก"
ผมพูดพลางย่นหน้าเมื่อเริ่มได้กลิ่นตุๆลอยออกมาจากตัวจุนฮเว -..-

จุนฮเวขมวดคิ้วทำจมูกฟุดฟิด แล้วก็มองหน้าผมจากนั้นก็คว้าเสื้อของผมไป แล้วก็ถอดเปลี่ยนตรงหน้าเลย -..- ขาวจรุง.. หุ.. /เดี๋ยวนะรูกกกดง/

"พอใจยัง"
"ยัง ผมนายยังเปียกอยู่"
"แล้วไง"
"เอาไปเช็ดสิ .. "ผมยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กที่จุนฮเวส่งมาให้ผมในตอนแรก 
"ไม่เอาอะรังเกียจ"

หนอยยยย ไอ้บ้าา รังเกียจงั้นเหรออออ ดงฮยอกโกรธธธ 

ผมได้ยินดังนั้นจึงนั่งลงข้างหลังจับจุนฮเวล็อกคอแล้วก็เอาผ้าขนหนูไปขยี้ๆๆๆ หัวจุนฮเวอย่างแรง

"โอ้ยย เบาๆดิวะ"
"อยากปากหมาทำไมเล่าา นี่แหน่ะๆๆๆๆ"



"อ้าว สนิทกันแล้วแฮะ ว่าแต่ทำไมตัวเปียกแบบนั้นล่ะเด็กๆ" คุณคิมพ่อของพี่บ๊อบบี้ที่เดินมาเมื่อไหร่ไม่รู้พร้อมกับพ่อของผมและคุณอาคิมทั้งสามคนเดินมาพร้อมกับไม้กอล์ฟและคุณแค้ดดี้ คงจะกำลังเดินไปที่หลุมต่อไปกันละมั้งครับ..

"เอ่อคือ.." 
"อ๋อแฮะๆ คือว่าผมซุ่มซ่าม เองแหละครับคุณอา ตอนที่จุนฮเวสอนผมตีกอล์ฟ แต่ผมตีพลาดผมดลยวิ่งตามลูกกอล์ฟไป แล้วดันสะดุดขาตัวเองตกน้ำน่ะครับ จุนฮเวก็เลยลงมาช่วย ลำบากกันแย่เลย ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงครับ ^0^"

"บาดเจ็บกันรึเปล่าทั้งสองคน" คุณพ่อผมรีบเดินเข้ามาดูอาการจับผมกับจุนฮเวกลับตัวไปมาเพื่อสำรวจตามร่างกายว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนกันรึเปล่า

"ตัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวเป็นหวัดกันหมดพอดี มานี่มาเด็กๆ" คุณอาคิมข้างบ้านคุณคิมพ่อของพี่บ๊อบบี้หรือคุณอาของจุนฮเวนั่นแหละ เรียกพวกเราทั้งสองคนไปหา แล้วท่านก็หยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา คุณพ่อผมเห็นดังนั้นจึงชวนคุณแค้ดดี้คุยหันหลังไปอีกทาง
คุณอาคิมร่ายมนตร์เบาๆ แล้วเสื้อผ้าและตัวของเราสองคนก็แห้งเหมือนปกติ 

"จุนฮเวพาดงฮยอกไปรอที่รถก่อนไป นี่หลุมสุดท้ายแล้ว เดี๋ยวพวกอาตามไป"
คุณอาคิมบอก พ่อของผมถึงจึงส่งกุญแจรถมาให้ จากนั้นผมกับจุนฮเวจึงช่วยกันถือของไปไว้ที่รถ


"นี่จุนฮเว"
จุนฮเวไม่ตอบ แต่หันมามองหน้าผมนิ่งๆแทน

"ขอบคุณที่ช่วยฉันนะ"
"อืม.. "


ความเงียบปกคลุมเราทั้งสองคน ประมาณห้านาที .. แล้วจุนฮเวก็เรียกผมขึ้น
"นี่"
"หืม..?"
"คือว่า ฉัน.."
".....?"
"ฉันขอ ท... ขอโท... "

ขอโทษสินะ หึๆ น่ารักจริงๆ ~ ขอแกล้งหน่อยได้ป่ะล่าา เป็นการแก้แค้นที่ทำตกน้ำวันนี้ ฮี่ๆ -w-

".....? หืม ขอเบอร์โทรศัพท์เหรอ คือฉันไม่มีอะ แต่เบอร์บ้านอะได้นะจะ.."
"โอ้ยยไม่ใช่เว้ย ฉันหมายถึง ฉันขอโทษ =_=;;;" 

โถ่เอ้ย ก็แค่นั้นเอง

"^^ ไม่เป็นไร"


#วินอินฮอกวอตส์

นี่สรุปว่ามาตีกอล์ฟ หรือมาว่ายน้ำกันแน่ละเนี่ย... 

===============================

กร๊าวววววววว อัพไวป่ะล่า 
อัพไวงี้ไปทำภารกิจสักสองสามวันน้า .. ขอเม้นหน่อยจิ( เดี๋ยวววไม่เกี่ยวข่าาา ) 
เป็นตอนที่ไรต์เปิดหาข้อมูลแล้วหลอนมากเลย พยายามหาว่าบ่อน้ำที่สนามกอล์ฟมันลึกเท่าไหร่
แต่เปิดไปเจอข่าวจมน้ำตายที่บ่อน้ำในสนามกอล์ฟ หารูปบ่อน้ำก็เจออีก โอย หลอนนน ฮือ /ร้องหรั้ย /

ก้เลยเอวังที่การมั่ว .. 55555555 /เฬว

ตอนนี้นี่เหมือนจะชงกันตั้งแต่เด็กเลย อิอิแอ่ะ ยังหรอกน่า ยัีงงงงงงงงงงงง ~ 

ตอนหน้าอาจจะอัพช้าหน่อยนะคะ ; u ; เป็นตอนพี่จินเข้าป่าแล้วนะ อิอิ แล้วจากนั้นเรื่องก้จะเริ่มเร้วขึ้นเรื่อยๆเหมือรมีวาร์ป หนุ่มๆของเราจะได้โตเร็วๆไง  แอร้ 55555555

จนถึง ตอนนี้ ก็ยังอยากจะพุดว่า
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ

ปล.ตอนนี้ลำบากมากเลยว่าจะแยก คุณพ่อคิมทั้ง3ออกยังไงดี มันเลยมึนๆหน่อย ขอโทษจริงๆนะ TvT