คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - ตอนที่ 3 - วิชาปรุงยาและจดหมาย
-----------------------------
วิชาปรุงยาและจดหมาย
-----------------------------
"น้องดงฮยอก~ มากินข้าวเย็นจ้าลูกกก"
คุณแม่ของผมตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างเพื่อเรียกผมไปทานข้าวเย็น ผมจึงจับดินสอที่ลอยค้างตรงหน้าวางลงบนโต๊ะแล้วก็เดินลงไปชั้นล่าง เอ่อ..เรื่องนี้ ผมควรจะบอกคุณแม่รึเปล่าครับ?
"... แม่ครับ"
"ว่าไงจ๊ะลูก"
"ทำไมพี่จินต้องไปโรงเรียนประจำด้วยละครับ คือ ดงเหงาอะ ;-;"
"อ๋อ... ถ้าแม่บอกน้องดง น้องดงต้องเก็บเป็นความลับนะจ้ะ ไม่งั้นพี่จินจะลำบากนะ"
เอ๋.. ลำบากเหรอ 0.0 ทำไมละ?
"ได้สิครับ~ ดงดงรักพี่จินจะตาย ดงจะไม่ทำให้พี่จินต้องลำบากแน่นอน"
คุณแม่ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้พร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ อย่างเอ็นดู
"ก็พี่จินของเราน่ะ.. "
"...ครับ?"
"เป็นพ่อมดน่ะจ่ะ"
"พ่อมด? O.O "
"อุ้ย อาการเดียวกับคุณพ่อของเราเลยนะ^^ ตาโตเชียวฮ่าๆ"
หะ~ นี่พ่อกับแม่รู้นานแล้วเหรอเนี่ย (;-;)~ ทำไมไม่บอกดงดงล่ะ! พี่จินก็ด้วย หึ๊~ แอบงอน ~
"ทำไมไม่เห็นมีใครบอกดงเลยอ่า"
คุณแม่ไม่ตอบอะไรผม ได้แต่ส่งยิ้มมาให้ผมอย่างอ่อนโยน และ.. ผมคิดว่าผมควรจะบอกคุณแม่.. เพราะผมรู้สึกว่า ผมคงจะเป็นแบบพี่จินล่ะ..
"เอ่อ แม่ครับ"
"จ๊ะ? นี่ไม่กินไส้กรอกเหรอ ไม่งั้นแม่จะขโมยแล้วนะ ~ "
"งื้อออ กินๆๆ แม่อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องสิ >_< ~"
"อะโถ่~ ก็เห็นนั่งเหม่อๆ แล้วมีอะไรเหรอจ๊ะลูก?"
"พ่อมดเนี่ย ทำให้ดินสอกดลอยกลางอากาศได้มั้ยครับ "
"หืม... ลอยกลางอากาศเหรอ.. แม่คิดว่าได้นะ"
"แล้ว... พ่อมดเนี่ย เสกหมากฝรั่งไปไว้ใต้เท้าคนอื่นได้มั้ยครับแม่"
"แม่ก็.. คิดว่าได้เหมือนกันนะ เอ~ อาทิตย์หน้าเรามาลองส่งจดหมายถามพี่จินกันดีมั้ยจ๊ะ "
"อื้อ ~ ก็ดีนะครับแม่ เพราะดงก็อยากจะแน่ใจ"
"แน่ใจ? แน่ใจอะไรเหรอจ๊ะ?"
"ก็.. ดงเพิ่งทำดินสอกดลอยค้างกลางอากาศกับทำให้หมากฝรั่งไปอยู่ใต้เท้าเด็กคนหนึ่งมาเมื่อกี้อะครับแม่.. "
==============================================================
"ฉันจะได้อะไร หากนำผงจากรากของต้นอัสโฟเดลผสมเข้ากับน้ำกระสายที่ได้จากต้นเวิร์มวู้ด"
ศาสตราจารย์เซเวอร์รัส สเนปเป็นอาจารย์ที่สอนวิชาปรุงยา ซึ่งขึ้นชื่อว่า(โคตร)โหดและไร้มนุษย์สัมพันธ์กับเด็กนักเรียนมากที่สุดในฮอกวอตส์ ถามคำถามนี้กับคิมฮันบินเพราะเมื่อกี้ฮันบินแค่เกือบจะวูบหลับในห้อง แค่เกือบจริงๆนะครับ แต่ก็ดันโดนจับได้ทั้งๆที่ศาสตราจารย์สเนปยังหันหลังอยู่เลย =_=;;
"เฮือก!! เอ่อ..."
ฮันบินสะดุ้งเพราะจู่ๆก็โดนเรียกชื่อให้ยืนแล้วโดนยิงคำถามใส่ทันทีแบบยังไม่ทันได้ตั้งสติ
ผลคือ มันยืนเอ๋อครับ.. =_=;
"ยานอนหลับ.." ผมกระซิบบอกฮันบินที่ยืนอยู่ด้านซ้ายของผม ส่วนบ๊อบบี้ที่นั่งด้านขวาก็เกือบจะหลับเหมือนกันครับแต่พอเห็นฮันบินโดนเรียกไอ้บ๊อบบี้ก็เลยตาสว่างมือจับปากกาขนนก พร้อมตะลุยโจทย์ แถมทำหน้าตั้งใจเรียนทันที เอ่อ เนียนจริงนะเพื่อน -_-;
"ฮะ.. อะไรนะ"
"น้ำยานอนหลับ รู้จักกันในชื่อยาตายทั้งเป็น ตอบเร็วๆสิสเนปมองอยู่นะ!!"
"หะ อ้อ! น้ำยานอนหลับครับ เอ่อ...... เรารู้จักกันในชื่อ ยาตาย เอ่อ.. ยา.."
"ตายทั้งเป็น" ผมบอกอีกครั้ง
"ยาตายทั้งเป็น" ฮันบินตอบพร้อมกับ(พยายาม)ฉีกยิ้มให้ศาสตราจารย์สเนป
สเนปจ้องหน้าผมสักพัก แล้วก็หันไปมองฮันบินตามเดิม เขาทำมือให้นั่งลงได้แบบขอไปทีแล้วจึงสอนต่อไปเรื่อยๆจนจบคาบ
หลังจากที่หมดคาบของศาสตราจารย์สเนปพวกเราสามคนก็เดินไปด้วยกันที่ห้องโถงเพื่อรับประทานอาหารเย็น ใช่ครับอยู่ที่นี่มาก็2อาทิตย์แล้วยังแถบจะหาเพื่อนไม่ได้เท่าไหร่เลยอะ เพราะที่นี่ก็มีคนหลากหลายเชื้อชาติ ส่วนมากก็พวกฝรั่งตาสีฟ้าๆแหละครับ มีพวกเอเชียแบบเราๆน้อยหน่อย พวกเราสามคนจึงเกาะกลุ่มกันพยามยามรักและสามัคคีกันไว้ถึงแม้บางคนมันจะไม่ค่อยร่วมด้วยก็เหอะ /เหล่ตามองฮันบิน/
"มองไร =_="
" อุ่ย..เอ้ย ป่าวนี่ ก็มองไปเรื่อยอะ"
แน่ะเจือกหันมาพอดีอีก =_=;; ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ที่ห้องโถงละครับ กำลังจะโซ้ยอาหารเย็นสุดหรูที่โรงเรียนเตรียมไว้ให้ก่อนจะไปอาบน้ำแล้วเข้านอนที่หอพัก~
"เออนี่ ว่าแต่ นายรู้คำตอบได้ไงน่ะ =_="
"หะ? ที่สเนปถามวันนี้อะเหรอ"
"เออ นั่นแหละ"
"ก็อ่านหนังสือไง นายก็น่าจะรู้นี่ว่าฉันอ่านทุกวันก่อนนอน"
"ก็... ไม่ได้สังเกตนี่หว่าว่ามึงอ่านอะไรอะไอ้เตี้ย"
หึ-_- พาลอีก คนเรา
"เฮ้ยจะตีกันอีกละคู่นี้ พอเลยคนเกาหลีที่นี้ยิ่งน้อยๆอยู่ รักกันหน่อยดิวะ วู้~ " บ๊อบบี้รีบขัดขึ้นมาคงเพราะเห็นประกายไฟเปรี้ยะๆที่ตาของผมกับฮันบิน ฮึ่ม~ ก็ดูไอ้บ้านี่ดิ คำก็กัด สองคำก็จิก พอไม่กัดจิกก็ชอบจ้องจนไตจะพรุนหมดละ เฮ้อม =_=;;
"ก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอกไอ้บ้านนี้น่ะ"
"งั้นก็ไปอยู่สลิธีรินเลยเด่ะ -3- ไปเล้ย~"
"ไปได้ก็ไปนานแล้วเว้ย!! มึงไม่ต้องมาไล่กูหรอกไอ้เตี้ย"
"โห่ไรวะ คำก็เตี้ย สองคำก็เตี้ย มึงไม่ต้องมาลอกการบ้านกูเลยนะ กูให้บ๊อบบี้ลอกได้คนเดียว"
"ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าไอ้ฮันบิน ด่าลูกพี่กูนัก~ " บ๊อบบี้ช่วยเสริม ว่าแต่ทีงี้เรียกกูลูกพี่เลยนะไอ้เหยิน (-,.-);;;
"จิ๊!! แล้วจะให้กูเรียกมึงว่าไร ตัวเล็กมั้ยล่ะ "
ตัวเล็ก ? ตัวเล็กเชี่ยไรวะะะ ยังจะมายิ้ม!! กูยังอยู่ในวัยกำลังเติบโตเว้ยยย เดี๋ยวจะสูงกว่ามึงเลยคอยดูเหอะะ!!
"ตัวเล็กเชี่ยไรวะ!! ไม่เอา!!"
"ทำไมวะ ตัวเล็กแม่งก็น่ารักดีออก แล้วกูก็จะเรียกด้วย นี่อุสส่าห์ไม่เรียกไอ้เตี้ยแล้วนะ หรือจะให้กูกลับไปเรียกเลือดสีโคลนเหมือนเดิมล่ะ แล้วก็เอาการบ้านมาให้กูลอกด้วยนะไอ้ตัวเล็ก"
โอ้ยยย ไอ้จอมเผด็จการ =_=!! ตอนแรกก็เลือดสีโคลน ซึ่งเหมือนมันจะรู้ว่าผมไม่ได้เจ็บกับคำๆนี้(มีแต่คนบอกว่าผมบ้า ไม่ก็เอ๋อไปแล้วที่ไม่เจ็บ*-*...) มันก็เลยเปลี่ยนเป็นไอ้เตี้ยให้ผมหงุดหงิดเล่น แล้วนี้เสือกเปลี่ยนเป็นตัวเล็ก!! ตัวเล็กเนี่ยนะ มึงจะบ้าหรอคิมฮันบิน!!
"นี่มึงจะ..."
ฮูกก ~ ฮูก~ แคว่ก~
ผมยังไม่ทันจะเถียงไอ้บ้าตรงหน้านี้ต่อเลยเพราะจู่ๆก็มีกองทัพนกฮูกบินกรูเข้ามาในห้องโถงที่พวกผมนั่งอยู่ ผมมองไปที่เท้าของมันก็พบว่ามีซองจดหมายและพัสดุต่างๆส่งมาให้เจ้าของของมันที่เป็นนักเรียนในฮอกวอตส์ พวกมันบินวนรอบโต๊ะและหย่อนจดหมายไปให้เจ้าของของมัน เมื่อเสร็จภารกิจแล้วก็บินออกไป ไม่นานนักหลังจากที่นกฮูกทั้งหมดกรูเข้ามามีนกฮูกตาโตๆสีเขียวและค่อนข้างจะปูดนิดหน่อย ขนของมันเป็นสีขาวแซมกับสีน้ำตาลบินตรงมาทางพวกผม บ๊อบบี้ตะโกนเรียกชื่อของมัน มันจึงหย่อนจดหมายลงมาให้และจกเบคอนในจานของบ๊อบบี้อย่างรวดเร็วแล้วจึงบินจากไป
"ชิไอ้นกบ้า แม่ง เอาเบคอนของฉันไปเฉย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นนกของแม่นะฉันจะจับมันมาถอนขนให้เกลี้ยงมาทำเป็นหมอนซะ-_- .. ..อะ นี่จดหมายของนายจินฮวาน ส่วนอันนี้ของฮันบิน เหมือนว่าจะฝากแม่ฉันส่งมาด้วยน่ะ"
บ๊อบบี้ยื่นจดหมายที่ดูเหมือนว่าจะจ่าหน้าซองถึงผม ผมรับจดหมายมาเปิดดูก็เห็นว่าเป็นจดหมายของคุณแม่~ คุณแม่ส่งจดหมายมาแหละ ~ คิดถึงจังเลยยย ~
ถึง คิมจินฮวาน
โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทย์มนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์
จินนี่ ลูกรัก แม่และน้องดงคิดถึงลูกมาก แม้ว่าลูกจะเพิ่งไปโรงเรียนได้แค่2อาทิตย์ก็เถอะ
อยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง อาหารอร่อยถูกปากมั้ย หลับสบายรึเปล่า?
ช่วงนี้น้องดงฮยอกของเราขยันมากเลยล่ะจ้ะ
แม่ฝากจดหมายนี้ไว้กับคุณแม่ของบ๊อบบี้นะจ๊ะ เพราะบ้านเราไม่มีนกฮูก
แล้วบ๊อบบี้เป็นยังไงบ้าง? สบายดีกันใช่มั้ย?
ยังไงตอนกลับมาฝากซื้อนกฮูกมาเพิ่มอีกสักตัวด้วยนะจ๊ะ
อ้อ .. แล้วดงดงงี่ก็มีเรื่องจะปรึกษาเราด้วยนะ แต่แม่ว่ารอให้เรากลับบ้านก่อนน่าจะสะดวกกว่า
ตั้งใจเรียนนะจ๊ะลูก
รัก
จาก แม่
-----
งื้อ คิดถึงทั้งสองคนเลย คุณแม่~ ดงฮยอก~ ว่าแต่ดงฮยอกมีปัญหาเหรอ ;-; โถ่เจ้าตัวเล็กของผม ผมไม่อยู่จะเป็นยังไงบ้างล่ะเนี่ย จะมีคนเล่นด้วยมั้ย จะไปทะเลาะกับใครรึเปล่า ~ จะดื้อมั้ยน้าา อ้ากกเป็นห่วงจัง T^T พี่อยากกลับบ้านเลยอ่ะ คิดถึงน้องดงที่สุดเลย..
"ตัวเล็กเป็นไร ทำหน้าเศร้าเชียว"
ฮันบินที่กำลังนั่งกินคิมบับที่คุณแม่ของบ๊อบบี้ส่งมาให้ทางจดหมายอย่าง..อย่างอะไรดีอะแบบว่ามันกินเร็วมากอ่ะ คืออาทิตย์ก่อนบ๊อบบี้ส่งจดหมายไปบอกแม่ของมันว่าที่นี้ไม่มีอาหารเกาหลีเลย อยากกินคิมบับมากๆ ส่งมาให้หน่อย แล้ววันนี้มันก็ได้กินสมใจอยากมั้ง? ดูเหมือนจะกินไม่ทันฮันบินที่จ้วงเอาจ้วงเอาจนบ๊อบบี้ต้องแว้ดใส่
"ไอ้ฮันบินนมึงหยุดแดกคิมบับของแม่กูเลยนะ กูเพิ่งกินไปสองชิ้นเอง เมิงอย่ามาทำเป็นสนใจจินฮวานเด้ หยุดแดกเดี๋ยวนี้!! เฮ้ยนั่นชิ้นใหญ่สุดนะ ม่ายยยยยยย T^T"
แต่เจ้าตัวก็หาได้สนใจไม่
"เอ่อ คือน้องชายฉันดูเหมือนจะมีเรื่องไม่สบายใจอะ แต่เดี๋ยว ใครอนุญาติให้เรียกฉันว่าตัวเล็กกันหะ!!"
"อ๋ออืม น้องชายฉันก็เหมือนกัน ไอ้จุนฮเวอะ มันยังบ่นเรื่องหมากฝรั่งก้อนโตหน้าบ้านนายใส่จดหมายนี่อยู่เลย ดูดิ"
ฮันบินชูจดหมายให้ผมดูพูดตามตรงผมก็พยักหน้าไปงั้น มองไม่เห็นหรอก แต่ดูเหมือนมันจะทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องที่ผมถามนะครับ =_=;
"เรื่องนั้นฉันก็ตกใจเหมือนกันแหละ นึกว่านายเสกมาแกล้งฉันแล้วน้องนายดันพลาดเหยียบเองซะอีก สรุปไม่ใช่เหรอ?"
"ก็ไม่ใช่อะดิ เห็นฉันเป็นคนยังไงวะ"
"หึ !! เห็นเป็นคนยังไงเหรอ ให้พูดตามตรงเลยมั้ยล่ะฮะ ไอ้บ้า ไอ้เผด็จการ ไอ้ปากปีจอ ไอ้ผีเจาะปาก ชอบจิกกัดละยังดูถูกเป็นที่หนึ่ง บลาๆๆ~"
"เอ้า ตีกันอีกละไอ้พวกนี้นี่" บ๊อบบี้บ่นแต่ผมเชื่อว่าในใจก็แอบมีความสุขเพราะฮันบินไม่ได้ไปแย่งคิมบับจากมันแล้ว แต่ดันมานั่งเถียงกับผมแทน -_-;;
"หึ๊ ~ งอนว่ะ ไปดีกว่า~"
ฮันบินที่ดูยังไงก็น่าจะแกล้งงอนเพื่อกวนตีนผมไปงั้นแหละ พูดไปปากก็พลางคาบเบค่อนไปหนึ่งชิ้น ฮันบินสะบัดหน้าหนีและลุกอย่างรวดเร็วโดยไม่มองคนที่เดินมาข้างหลัง หมอนั่นลุกขึ้นหัวไปกระแทกกับคางของคนข้างหลังเข้าอย่างจัง ผมตกใจจนกระเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้จนขากระแทกกับโต๊ะ (งื้อ) ;-;!! ปากที่คาบเบค่อนอยู่ของฮันบินก็เผลอคายทิ้งแถมตกแหมะลงบนรองเท้าหนังสีดำที่ขัดจนมันแว้บแสดงให้เห็นว่าเจ้าของรองเท้าต้องรักและดูแลมันอย่างดีแน่ๆ ซึ่งเจ้าของรองเท้านั้นไม่ใช่ใครไกลหรอก
ก็แค่..ศาสตราจารย์เซเวอรัส สเนป เอง..
=_=.. ฉิบหายละมึง...
"...."
"โอ้ยย คางแหลมจริงว่ะ ... เหี้ย!! 0_0"
ฮันบินตกใจจนเผลออุธานออกมาเมื่อรู้ว่าคนที่มันลุกขึ้นไปเอาหัวกระแทกคางเค้าเต็มๆคือใคร
สเนปมองฮันบินตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาสะบัดเบค่อนทิ้ง จากนั้นก็เหลือบมามองผมที่ยืนลูบขาป้อยๆเพราะกระแทกโต๊ะเมื่อกี้ประมาณ4วินาที (ช่างเป็น4วิที่รู้สึกยาวนานและหนาวเหน็บ ;-;) ส่วนบ๊อบบี้ที่กินคิมบับอยู่เต็มปากไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะแดกอยู่จึงได้แต่ทำตาโตมองมาที่จุดเกิดเหตุพร้อมกับคิมบับที่อยู่เต็มปาก เมื่อมันเห็นว่าสเนปจ้องผมอยู่ มันจึงค่อยๆหันคอของมันกลับและเริ่มเคี้ยวคิมบับต่อช้าๆเหมือนว่ากูขอไม่มีส่วนร่วมกับโศกอนาตกรรมของพวกมึงนะบาย.. ;-;!! ไอ้เหยิน!!! มึงอย่ามาเนียนนะเว้ยย ตั้งแต่ในคาบแล้วนะ อ้ากกกก
"คุณคิมฮันบิน"
".... ครับ" <กลายเป็นหมาจ๋อย
"คุณคงต้องถูกกักบริเวณสามวัน
"....."
"โดยการเข้าไปที่ป่าต้องห้าม และนำบิซัวร์มาให้ผม 10 ชิ้น"
"......."
"คุณคงรู้ว่าจะหามาให้ผมยังไง"
".........." <พนันได้ว่ามันไม่รู้
"ดูจากที่ผมเห็นคุณตอบคำถามเกี่ยวกับน้ำยาตายทั้งเป็นได้คงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคุณ และ.."
"............."
"พาเพื่อนของคุณไปที่ป่าด้วย"
สเนปหันหน้ามามองผมทันทีเมื่อพูดประโยคนี้
ครับ..ฉิบหายแล้ว
.
.
"เฮ้ยไอ้มิโน!! เอาการบ้านสเนปมาลอกหน่อยดิ้ ... กรี้ดดด!!"
จู่ๆพี่ซึงฮุนที่วิ่งแบบไม่ดูตาม้าตาเรือเข้ามาจากประตูห้องโถงพร้อมกับโหวกเหวกขอลอกการบ้านเพื่อนโดยที่ไม่รู้ชะตากรรมตรงหน้า และเมื่อเห็นเจ้าของวิชาที่พี่ซึงฮุนพูดถึงเมื่อกี้ พี่แกก็เผลอกรี้ดออกมาอย่างตุ๊ดเลย=_=;;
"รวมทั้งคุณด้วย คุณพรีเฟ็ค"
"..........."
"การกักบริเวณจะเริ่มวันนี้ตอน5ทุ่ม คุณฟิลช์มีเรื่องต้องคุยกับฉันไม่สามารถพาพวกคุณไปหาแฮกริดได้ คงต้องให้คุณเป็นคนนำเด็กปีหนึ่งพวกนี้ไปหาแฮกริดที่กระท่อมแล้วล่ะนะคุณอีซึงฮุน"
สเนปส่งยิ้มมุมปากที่แสนจะเยือกเย็นมาให้พวกผมก่อนจะสบัดผ้าคลุมเดินไปที่โต๊ะทานอาหารของเหล่าศาสตราจารย์
..
T^T !!! ทำไมจู่ๆถึงเป็นแบบนี้ไปได้เล่าาาาาา ไอ้บ๊อบบี้ก็เนียนเก่งซะจริงจริ๊ง!! ขอให้คิมบับติดคอตายไปเลย!!
โอ๊ยยยชีวิตคิมจินฮวาน;-;.. ป่าต้องห้ามเนี่ยนะ.. ขนาดผมที่ไม่ค่อยจะกลัวอะไรเวลามองออกมาจากหน้าต่างที่หอยังรู้สึกขนลุกเป็นบ้าเลย แล้วนี่.. ผมต้องไปล่าบิซัวร์ที่งอกจากซากพืชซากสัตว์(ประหลาด)ในนั้นด้วยงั้นสิ!! โอ้ยยยม่ายยย กูซวยเพราะมึงแท้ๆเลยไอ้บ้าคิมฮันบิน!!!
--------------------------------------------------
หืม สั้นไปเหรอ 555555555 ~ ง่าขอโทษน้า ไว้ไรต์จะปรับปรุงค่ะ ;u; ฮิ้ว
ตอนหน้าจะเป็นตอนของน้องดงอย่างเต็มสตรีมแล้ว ไว้ตอนหน้านู้น เราจะมาพาเด็กๆกับพรีเฟ็คไร้สติเข้าป่ากันนะ แอะ
อ่าส่วนเรื่องโค้ดธีม คือเราใส่ในตอนย่อยไม่เป็น .. (แป่ว) ก็เลยปล่อยให้เป็นสีเหลืองๆไป ;u; แง้
อ่า ~ มีคนเป็นแฟนพันธุ์แท้แฮร์รีด้วย ไรต์กลัวรีดคนนี้อ่านแล้วจะขัดๆตาขัดๆใจยังไงไม่รู้ เพราะส่วนมากมันมั่วมาจากจิตใต้สำนึก(เดี๋ยว)
เรากลัวเหมือนกันว่ามันจะดรอปความรู้สนุกรึเปล่า ;u; จะพยายามหาข้อมูลเยอะๆน้า ไม่อยากให้รู้สึกขัดมากเท่าไหร่ งื้ด <3
เราก็เพิ่งอ่านเล่ม 7 จบไป แต่ประเด็นคือเราเอาแต่ดูหนังแล้วก็อ่านหนังสือย่อยๆ ไม่ได้อ่านเล่ม 1-6 ที่เหลือ เมื่อวานไปงานหนังสือมาไปสอยเล่ม1มาเล่มเดียวเอง กรรม .. จะพยายามนะ ขอบคุณมากจ่ะ (;v;)
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ แหน่ะมีคนเดาด้วยอะ ไม่บอกหรอกนะว่าถูกมั้ย เช้อ งอน ~ 55555555555
หูยคือมีความสุขอ่า มีคนติดตาม แถมคอมเม้นด้วย กี้ด ;u; มาจู้บที
อย่าลืมนะคะ เรามาบ่นกันได้ที่แท็กนี้ #วินอินฮอกวอตส์ หรือจะเมนชั่นมาพูดคุย ให้ข้อมูล หรือทวงฟิคได้ที่ @beforejunhoe2m นะคะ ~
ความคิดเห็น