[FIC:YG WIN] WIN IN HOGWARTS (JunHyuk,BJIN)

ลำดับตอนที่ #3 : - ตอนที่ 2 - หอพัก

----------
หอพัก
----------





 

หลังจากที่จบการปฐมนิเทศ อาจารย์ใหญ่ก็ปล่อยให้นักเรียนทุกคนแยกย้ายกันเข้าหอของตนเอง เหลือแต่พวกนักเรียนปีหนึ่งและพรีเฟ็คของแต่ละบ้านที่ยังคงอยู่ที่ห้องโถง

"เอ้า !! เด็กปีหนึ่งบ้านกริฟฟินดอร์ฟังทางนี้~"
พี่ซึงฮุนที่ตะโกนบอกเด็กปีหนึ่งบ้านกริฟฟินดอร์พร้อมกับแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
"ฉันชื่อ อีซึงฮุน อยู่ปี3 เป็นพรีเฟ็คของบ้านนี้ พูดง่ายๆก็คือประธานน่ะนะ พวกนายควรจะดีใจนะที่มีพรีเฟ็คหน้าตาดีขนาดนี้น่ะฮ่าๆๆๆ ^O^ "

=_=...เอ่อ... ครับ

"แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น เอ้า!! เดินตามฉันมา จะพาไปที่หอพักของบ้านเรากัน แต่ละบ้านก็จะมีรหัสผ่านก่อนเข้าล่ะนะเพื่อแสดงตัวตน พวกนายคงไม่อยากให้พวกสลิธีรินรู้รหัสผ่านของบ้านเราหรอกใช่มั้ยล่ะ งั้นก็ไปกัน ให้ไวเลย"
พวกผมเดินตามพี่ซึงฮุนไป ภายใน'ปราสาทฮอกวอตส์' เอ่อ.. ครับ มันคือปราสาทจริงๆ ทั้งใหญ่และกว้างมาก ฮอกวอตส์ดูเก่าแก่เพราะมีอายุมาหลายศตวรรษแต่ก็ยังคงความสวยงามแถมคลาสสิคสุดๆไปเลย  โอ้ยตื่นเต้นอะ ~ ดูรูปที่เคลื่อนไหวได้พวกนี้สิ ยอดไปเลย!! >_<

ในขณะที่เด็กปีหนึ่งรวมทั้งผมและบ๊อบบี้กำลังตื่นเต้นกับความอลังการและมหัศจรรย์ของปราสาท แต่ก็มีฮันบินเป็นสิ่งมีชีวิตที่เดินทำหน้าบูด(อย่างแรง)อยู่คนเดียวที่ท้ายแถว ผมกับบ๊อบบี้มองหน้าอย่างรู้กันแล้วจึงเดินช้าๆเพื่อรอฮันบิน

"เฮ้ย ไม่เอาน่า ที่นี่ฮอกวอตส์เลยนะเว้ย!"
บ๊อบบี้พยายามชวนฮันบินคุย แต่ก็ได้รับเพียงแค่เสียงจิ๊ จ๊ะรอดไรฟันตอบกลับมา แถมหมอนี่ยังทำหน้าบูดกว่าเดิม =_=
"ไอ้หมวกเฮงซวยเอ้ย ให้ตาย ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปคุยกับปู่ กับจุนฮเววะ =__=!!"
"โถ่เอ้ยซีเรียสไปได้ พ่อแม่นายก็ไม่ได้กำชับนี้หว่า"
"ช่าย~ ฮันบินก็อย่าเครียดดิมันอาจจะดีก็ได้นะ" ผมพยายามช่วยอีกแรง แต่ดูจากรีแอคชั่นของหมอนี่โดยการมองจิกไปถึงไตแล้วผมควรจะหุบปากดีกว่า ( - -) เชอะ คุยกับรูปภาพบนผนังปราสาทแทนก็ได้ /เบะปาก/

"ยังไงซะ ตระกูลฉันอยู่บ้านสลิธีรินทั้งตระกูลนะเว้ย ก็มีแม่นี้แหละที่มาจากโรงเรียนโบซ์บาตง แถมโม้กับไอ้จุนฮเวไว้ซะเยอะ เฮ้อ =_=*" 
"เออน่า แหวกๆซะบ้าง หรือนายจะไปคุยกับดัมเบิ้ลดอร์ล่ะ? แน่นอนนายไม่มีทางเถียงเค้าได้หรอก เค้าเป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่ นายก็รู้"
"จิ๊!! แม่(ง)เอ้ย=___=!!"

"เอ้าถึงหอพักของเราแล้ว"
พี่ซึงฮุนพูดขึ้นหลังจากที่เดินสาธยายทางเข้าหอพักมาตลอดทาง เอ่อ แล้วไหนประตูเหรอครับ ผมเห็นแต่รูปภาพผู้หญิงอ้วนๆ ยืนเต้นระบำอยู่รูปเดียว

"พวกนายคงสงสัยสินะว่าประตูอยู่ไหนแต่ก่อนอื่น สัมภาระของพวกนายทั้งหมดอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ส่วนรูมเมท พวกนายก็ไปจับกลุ่มกันเอง5คนนะ แล้วรหัสผ่านมันจะมีกำหนดเปลี่ยนฉันจะมาบอกพวกนายทีหลังนะเมื่อถึงเวลา และฉันขอให้ทุกคนเก็บเป็นความลับด้วยล่ะ มันคงไม่ดีนักหรอกถ้ามีเด็กจากบ้านอื่นเข้ามาน่ะ เอาล่ะ ฉันจะสาธิตให้พวกนายดูครั้งเดียวนะ ดูให้ดีล่ะ"

"สวัสดีครับสุภาพสตรีอ้วน"
พี่ซึงฮุนพูดกับรูปภาพตรงหน้าที่เขาเรียกว่า 'สุภาพสตรีอ้วน' รูปนี้มีขนาดกว้างยาวประมาณ2เมตรก็เกือบเท่าๆกับคน1คนละมั้งนะ? 

"รหัสผ่าน" สุภาพสตรีอ้วนตอบกลับมา
"คาปุต ดราโคนีส" 
นี่คงจะเป็นรหัสผ่านเข้าบ้านสินะครับ เพราะหลังจากที่พี่ซึงฮุนพูดว่า 'คาปุต ดราโคนีส' สุภาพสตรีอ้วนก็ส่งยิ้มให้ รูปภาพก็เลื่อนเปิดออกเป็นช่องประตูให้เราเดินเข้าไปพบกับห้องนั่งเล่นและกระเป๋าสัมภาระ
ผมหันไปมองฮันบินที่นี่ยืนถอนหายใจอยู่เฮือกหนึ่งก่อนจะเดินเข้ามาในหอพักอย่างเซ็งๆ 

ผมกับบ๊อบบี้เดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง และกำลังมองหารูมเมทเพิ่มไปสักพัก แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีรูมเมทกันหมดแล้วT^T เหลือแค่ผม บ๊อบบี้ และฮันบินที่เป็นเศษสินะ
"เอ่อ พี่ซึงฮุนครับ ดูเหมือนว่าพวกผมจะเป็นเศษอะ" บ๊อบบี้เดินเข้าไปหาพี่ซึงฮุนที่กำลังถือไม้กายสิทธิ์เพื่อเสกเวทย์มนตร์ใส่เตาผิงที่ไฟจะมอดลงในไม่ช้าให้ลุกโชนขึ้น ว้าว~ ยิ่งเห็นคนใช้เวทย์มนตร์อย่างงี้ยิ่งตื่นเต้นอะ 

"เอ้า งั้นเหรอ อืมมม .. ขอฉันเช็คแปปนะ" พี่ซุงฮุนกางกระดาษสีน้ำตาลที่เหน็บไว้ใต้จั๊กกุแร้ในตอนแรก ดูๆแล้วขอเดาว่าน่าจะเป็นรายชื่อรูมเมทและห้องนอนที่เหลือละมั้ง?

"อืม~ เหลืออยู่อีกห้องหนึ่งพอดี ปีนี้ก็อยู่กันสามคนไปก่อนละกัน เดี๋ยวพอขึ้นปี2ฉันจะให้รุ่นน้องมาอยู่ด้วย ถ้าปีหน้ามีเด็กใหม่มาที่กริฟฟินดอร์เยอะอะนะ"
"อะไรนะ =_=!! ให้ผมอยู่กับไอ้เลือดสีโคลนตัวกระเปี๊ยกเนี่ยอะนะ ไม่เอาอะ!! ยอมนอนห้องนั่งเล่นนี่เหอะ"
"=_= โถ่ไม่เอาน่าฮันบิน นายก็รู้ว่าคำนั้นมันน่ารังเกียจ นอกเสียจากหมวกคัดสรรจะคัดนายมาผิดบ้านซึ่งนั่นไม่มีทางเป็นไปได้" พี่ซึงฮุนพูดแถมใช้ไม้กายสิทธิ์เคาะหัวฮันบินไปทีหนึ่ง
"ใช่! มันคัดผมมาผิดบ้านจริงๆ =_=!! ผมควรที่จะอยู่สลิธีริน ไม่ใช่ที่นี่!!" ฮันบินเริ่มโวยวาย
"บ้าน่ะ หมวกคัดสรรไม่มีทางผิดหรอก นายอาจจะเหนื่อยนะเดินทางมาไกล เผลอกินเหล้ารัมด้วยป่ะ?
ฉันก็เหมือนกันว่ะฮ่าๆๆ ไปนอนละ ขอให้มีความสุขในรั้วฮอกวอตส์นะเด็กๆ^O^"
"ครับผม ~ " บ๊อบบี้ส่งยิ้มฟันกระต่ายให้พี่ซึงฮุนก่อนที่พี่ซึงฮุนจะเดินขึ้นบันไดเข้าไปที่ฝั่งหอพักชาย

"เอาละ ขนของกันเถอะ ฮึ้บ~" บ๊อบบี้หันมาบอกผมและฮันบิน
ผมยกกระเป๋าและสัมภาระต่างๆแล้วลากมันขึ้นบันไดโดยมีบ๊อบบี้เดินนำหน้าและฮันบินที่ถอนหายใจ(อีกแล้ว)ตามหลังมา
"หนักชะมัด =_= รู้งี้แอบศึกษาคาถามาก่อนก็ดีสิ เฮ้อ~ " ผมบ่นออกไป บ๊อบบี้ก็ทำได้แต่แค่นหัวเราะคงรู้สึกเหมือนกันกับผม นี่จะมีบันไดซับซ้อนหลายชั้นไปทำไมกันวะครับ!! T^T 

"อย่าลื่นลงมาล่ะ ถ้ายังไม่ลืมว่ามีฉันอยู่ข้างหลังนายน่ะ =__=" ฮันบินบอกสวนขึ้นมาแต่ว่าทันทีที่ไอ้บ้านี่พูดเสร็จส้นทีนเจ้ากรรมของผมก็ดันสะดุดขั้นบันไดที่ถี่แสนถี่จนไม่รู้จะถี่ไปไหนทำให้ผมสะดุด
อี้ดดด!!! อีกนิดหนึ่งหน้าจะถึงพื้นพื้นแล้วม่ายยย  >_<

ครืดดดดดดดดด !! โครมมมม!!

"โว้ยยย พูดไม่ทันขาดคำ =_= เกือบหน้าแหกแล้วมั้ยละ ไอ้เตี้ย!!" 
"เป็นอะไรรึเปล่าจินฮวาน 0_0" บ๊อบบี้หันหลังมาถามหน้าเลิ่กลั่ก ตอนนี้อีกไม่ถึงสิบเซ็นหน้าของผมก็จะทัชกับขอบมันไดที่ดูยังไง๊ยังไงก็ต้องหน้าแหกแน่ๆ แต่ที่เอวผมตอนนี้มีแขนโอบไว้อยู่ หะ!! ฮันบิน.. นี่นายช่วยชีวิตฉันไว้เหรอT^T 

"ลุกขึ้นเลย เร็วๆ กูหนัก!! ของกูไถลตกลงไปชั้นล่างหมดแล้วเนี่ยไอ้เตี้ย"
"หะ เอ่อ ขอโทษนะ เอ่อ ขอบคุณมากเลยนะ เดี๋ยวฉันลงไปเอาขึ้นมาให้ก็ได้ ;-;"
ผมขอโทษและขอบคุณฮันบิน คือถ้าไม่มีมันนี่หน้าผมคงแหกชนิดที่เวทย์มนตร์ของเด็กปี1แถมเพิ่งเข้าโรงเรียนวันแรกแบบพวกเรารักษากันเองไม่หายแน่ๆ แล้วก็อาจจะหลงทางระหว่างไปห้องพยาบาลจนเลือดไหลหมดตัวตายก่อน =_=

"ไม่ต้องเลยมึงอะ เดี๋ยวสะดุดอีกรอบไม่มีกูช่วยระวังตายห่าไม่รู้ตัวนะ ไอ้บ๊อบพาเพื่อนมึงไปเลย ห้องอยู่ไหนวะลงไปเอาของก่อนเดี๋ยวกูตามไป"
"เออๆ ขึ้นไปอีกหน่อย เลี้ยวซ้าย เดินมาให้สุดทางแล้วมึงก็เลี้ยวขวาอีกทีเดินมาอีกสามห้องอะ มึงถึงแล้วก็เคาะประตูละกันเดี๋ยวไปเปิดให้ จินฮวานก็ระวังสะดุดอีกละ เดินดีๆนะ"

"โอ้ย ซับซ้อนจริงวุ้ย = =!! เออๆ ไปกันก่อนไป "
"อื้ม .. เออนี่ ฮันบิน!" ผมรีบตะโกนเรียกชื่อหมอนั่นก่อนที่หมอนั่นจะเดินลงไปถึงชั้นล่างอีกรอบ
"อะไร"
"ขอบคุณนะ"

"...."

=_=; มันไม่ตอบครับ หันมามองหน้าแว้บหนึ่งแล้วก็เดินลงไปเลย วู้ คนอะไรว้าหยิ่งฉิ๊บ ~
 

 

------------------------------------------------------------

 

คิดถึงพี่จิน...
ดงคิดถึงพี่จิน!
ดงฮยอกคิดถึงพี่จินฮวาน!!T^T!!

ฮือออ หลายชั่วโมงแล้วที่ผ่านไปโดยไม่มีพี่จิน ธรรมดาเวลานี้พี่จินจะบังคับให้ผมท่องสูตรคูณทุกวันเพื่อความแม่นยำ

แต่วันนี้มันไม่ช่ายยยยยอ่ะะะ T^T ฮือออ
แถมวันนี้ยังมีเรื่องประหลาดๆเกิดขึ้นอีก ประหลาดจนผมเริ่มกลัวตัวเองที่ตอนนี้เพิ่งจะทำให้'ดินสอกดลอยค้างกลางอากาศได้' =_=
ผมรู้สึกแปลกๆกับตัวเองตั้งแต่ตอนที่ผมยืนกอดตุ๊กตาวอลรัสสีชมพูปุ๊งปิ๊งแสนน่ารักและเกาะหน้าต่างแอบดูพวกพี่ๆคุยกันที่หน้าบ้าน ซึ่งประกอบไปด้วยพี่จินฮวาน พี่บ๊อบบี้ คุณพ่อของพี่บ๊อบบี้ที่นั่งรออยู่ในรถ และสองมนุษย์หน้าบูดไม่ทราบชื่อที่ยืนอยู่กับพี่บ๊อบ รู้แค่ว่าคนนึงน่าจะอายุเท่าพี่จินส่วนอีกคนก็น่าจะอายุเท่าผม ในขณะที่พี่บ๊อบบี้ตบหัวมนุษย์หน้าบูดคนพี่ไปเพราะด้วยเหตุอะไรก็ไม่ทราบ มนุษย์หน้าบูดคนน้องก็เงยหน้าขึ้นมาสำรวจบ้านของผม ไม่อยากจะพูดว่าหมอนี้มีแก้มยุ้ยๆน่ามันเขี้ยวชะมัด>__< แต่สายตาและหน้ามันโคตรโหดเกินวัยเลยอะ =..= 

กำลังนินทาหน้าตาของหมอนั่นอยู่ในใจเงียบๆๆ จู่ๆสายตาของหมอนั่นก็หยุดกึกมาสบตากับผมแล้วเลื่อนสายตาลงมาที่ตุ๊กตาวอลรัส แล้วหมอนี่ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันบ่นมุบมิบๆอะไรที่ปากอยู่สักพัก สัมผัสที่อ้อมกอดของผมที่ตอนแรกมันนุ่มนิ่มก็เปลี่ยนเป็นรู้สึกแข็งๆ ผมก้มลงไปดู ปรากฏว่าตุ๊กตาวอลรัสแสนน่ารักของผมกลายเป็นตุ๊กตาพลาสติกแข็งๆหน้าผีอีโบ๊ะไปแล้ว!! เฮ้ย!! ตุ๊กตาวอลรัสของผมหายไปไหน!! T^T นั่นพี่จินซื้อให้ตอนสอบได้ที่1เลยนะ!!! (แทนที่จะตกใจกลัวเนอะ น้องดง..)

ผมมองลงไปชั้นล่างเห็นไอ้เด็กหน้าโหดนั่นยืนแลบลิ้นมาให้ผมพร้อมกับเหยียบตุ๊กตาวอลรัสนั้นไว้ใต้ฝ่าทีน!! หน็อยยยย เอาไปได้ยังไงวะเนี่ย !! =_=!! 

ผมยืนจ้องไปที่ไอ้หน้าโหดนั่นเขม็ง พร้อมส่งสายตาชิ้งๆไปให้หมายจะอาฆาต ทำได้ยังไงกันฮะ นายทำได้ฉันก็ต้องทำได้ดิ ฉันเก่งนะ!! ฉันสอบได้ที่หนึ่ง พี่ชายฉันก็เก่ง!!

ผมจ้องที่เท้าของหมอนั่นอยู่สักพักแล้วสัมผัสที่อ้อมกอดของผมก็กลับมานุ่มนิ่ม เป็นตุ๊กตาวอลรัส(แต่มีรอยตรีนประทับ)เหมือนเดิม ส่วนที่ใต้เท้าของเจ้านั่นกลายเป็นหมากฝรั่งก้อนใหญ่เกือบๆเท่ารองเท้าแทน นายหน้าโหดนั่นเริ่มโวยวายเพราะยกเท้าออกจากหมากฝรั่งไม่ได้พี่จินกับเพื่อนๆตกใจที่จู่ๆหมอนี้ก็โว้ยวายขึ้นมา แถมโวยวายเสียงดังจนคุณแม่ของผมต้องออกมาดูเพราะความเป็นห่วง

.. 

....

เดี๋ยวนะ.. เฮ้ย!! แล้วนี่ผมทำได้ไงเนี่ย =_=;; 

ผมวิ่งถอยหลังจากหน้าต่างอย่างรวดเร็วและชนเข้ากับชั้นหนังสือที่มีถ้วยรางวัลแข่งตอบปัญหาและสาระการเรียนรู้ในงานวิชาการต่างๆทั้งของผมและพี่จิน ของบนชั้นทั้งหมดกำลังจะตกลงมาทับหัวผมแบะในอีก10วิ อ้ากก>__< ผมหลับตาปี๋อยู่สักพัก แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ..

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นของในตู้ทั้งหมดค้างอยู่กลางอากาศและค่อยๆลอยเก็บเข้าตู้ไป ..

เดี๋ยว!!!

นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันเนี่ย!! =[]=!!!


#วินอินฮอกวอตส์
===========================================

แฮ่ ~ มาถึงตอนนี้เราก็ยังรู้สึกขอบคุณที่fav กันไว้นะคะ TvT ดีใจจางงง 
ขอบคุณที่ติดตามและอ่านมาถึงตอนนี้น้าาา (;-;)
ถามจริงเด็กดีนี้มีปุ่ม reply มั้ย อยากตอบทุกคอมเม้นเลย อ้ากก ~

ปล. #MOLO ~ ง๊าา เราจะพยายามนะ T__T ~ เห็นแล้วรู้สึกอยากเขียนให้เนื้อเรื่องสนุกกว่านี้เลยอ่า ~ ง่าา ง่าาา ง่าาาา ง๊า ~  

แล้วก็ ขอปรับอายุน้องดงและ(อี)น้องจุนเป็น 11 ขวบนะคะ

หวังว่าทุกคนจะสนุกนะคะ  อาจจะอืดบ้างนิดหน่อยแต่จะมาอัพบ่อยๆ น้าา ~  
ป่ะวันนี้เราก็มารอลุ้นสมาชิกใหม่ของ iKON กัน สามทุ่มที่หน้าคอมของทุกท่าน สวัสดีค่ะ ฮิ ~ ฮิ