คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : - ตอนที่ 13 - ตอนของบ๊อบบี้ 2
--------------------------
ตอนของบ๊อบบี้ 2
--------------------------
“จินฮวาน.. ตื่นได้แล้ว ไหนวันนี้นายสัญญาว่าจะไปหายุนฮยองเป็นเพื่อนฉันไง .. ” ผมเขย่าเพื่อนผู้ชายตัวเล็กที่ยังคงนอนขดอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่นี้ อันที่จริงจินฮวานจะตื่นก่อนผมเป็นประจำ แต่วันนี้ผมตื่นก่อนเพราะมีนัดกับยุนฮยองไงล่ะ ฮิๆๆๆ *v* อย่าถามว่าพาจินฮวานไปด้วยทำไมเลยครับแหม ถึงจะจีบยุนฮยองมาสักพักแต่จนวันนี้ผมก็เขินเอยู่ดีอ่า..-///- ส่วนไอ้ฮันบิน พอผมตื่นมาก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ = = ช่างมันเถอะ ถ้ามันไปด้วยเดี๋ยวไปเสียบรรยากาศเปล่าๆ -3- คนอะไรขี้หึงไม่เข้าเรื่อง ดู๊ดู อย่าหาว่าบ๊อบบี้เสือกเลยนะครับ คิมฮันบินดูออกไม่ยากเลยว่าหลงตัวเล็กของเราหัวปักหัวทิ่ม –v- ยกเว้นแต่คนที่ซื่อบื้อจริงๆเท่านั้นแหละที่ดูไม่ออก(ก็เจ้าตัวเองนั่นแหละ) ห่า เกิดมาเรียนอย่างเดียวรึไงก็ไม่รู้ วันๆก็ตื่นมา เรียน เข้าห้องสมุด อ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียนอีกรอบแล้วจึงเข้านอน(นี่หมวกคัดสรรคัดนายมาผิดบ้านรึเปล่า..คือจริงๆนายควรไปอยู่เรเวนคลอ..) ไม่ได้สนใจไยดีอะไรเลย นี่จะรู้มั้ยเนี่ยว่าคนเกือบทั้งโรงเรียนเขาจ้องจะกินนายขนาดไหน โดยเฉพาะไอ้พี่มาร์คหน้าหล่อเด็กสลิธีรินนี่ตัวดีเลยเหอะ ทำให้ไอ้เสือหน้าบูดยิ่งบูดเข้าไปใหญ่ได้อยู่ทุกวี่ทุกวัน แล้วก็เอามาลงกับตัวเล็กของพวกเราT^T โถ่ ดูข้อมือจินนานสิ.. ช้ำๆเขียวๆไปหมดเลย. . . TT^TT
“อือ ~ ” เจ้าตัวบิดขี้เกียจแล้วขยี้ตาเบา ๆ ก่อนจะชันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงช้าๆ
“จินนานนนนน ไปกันเถอะ เดี๋ยวยุนฮยองรอนานนน ~~~~ ”
“……..อือ.............. ฮ๊าวว.. ดงฮยอกตื่นแล้วเหรอว่าแต่ทำไมไม่ปลุกแบมแบมหว่า” ว่าพลางมองสำรวจไปรอบๆห้อง
“คงงั้นแหละ ฉันตื่นมาก็หายไปทั้งฮันบินทั้งดงฮยอกเลย”
“เหรอ... อือ. ยังเช้าอยู่เลย ให้แบมแบมนอนไปก่อนแล้วกันเนอะ”
“โอเค จินนานรีบเปลี่ยนชุดละไปล้างหน้าแปรงฟันกันเถอะ”
.
.
.
ผมกับจินฮวานเดินลงมาถึงชั้นล่างของหอที่เป็นห้องนั่งเล่นประจำบ้านกริฟฟินดอร์ ก็พบเข้ากับฮันบินที่นอนหลับอยู่บนโซฟากับดงฮยอกที่นั่งยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่ที่เก้าอี้รวมตัวใกล้ๆกับที่ฮันบินนอนแผ่หลาอยู่
“ดงงี่.. ตื่นเช้าจัง ไปไหนมาเหรอ ดูอารมณ์ดีเชียว” จินฮวานทักทายน้องชาย
“ดงไปเดินเล่นกับพี่ฮันบินมาน่ะ แฮ่ๆ ^O^ เอ้อ แบมแบมตื่นยังอ่ะพี่จิน”
“ยังไม่ตื่นน่ะ นี่ยังเช้าอยู่เลย เมื่อวานก็ติวหนังสือซะหนัก คงเหนื่อยแหละพี่เลยให้นอนไปก่อน”
“อ๋อ >_< ฮี่ๆๆ แล้วพี่จินกับพี่บ๊อบบี้จะไปไหนกันแต่เช้าเหรอ”
“ไปจีบยุนฮยองให้บ๊อบบี้ไง ~ ฮ่าๆ >_< โอ๊ยๆ อย่าหยิกดิไอ้บ๊อบบบบบบบบ หู๊วว เดี๋ยวไม่ช่วยเลย”
แน่ะ มีการไปบอกน้องอีกว่าจุดประสงค์หลักที่ผมตื่นแต่เช้าไปทำอะไรกับใคร -3- มันน่านัก !! ดีนะที่ไอ้เสือหลับอยู่ ไม่งั้นมันอาจจะต่อยฟันกระต่ายคู่หน้าสุดรักสุดหวงของผมกลับเข้าไปเรียงให้เข้าที่จนไม่เป็นเอกลักษณ์ที่ทำให้ใครๆก็จะผมได้
-..- เชอะ คนอื่นทำร้ายจินฮวานไม่ได้นะ แต่ตัวเองนี่ก็ชอบทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเขาจัง ถึงช่วงนี้จะเพลาๆ ไม่จิกไม่กัดจินฮวานเหมือนตอนปีหนึ่งแล้วก็เถอะ แต่เวลาหึงทีไรก็ชอบลากชอบจูงเขาไปไหนมาไหนด้วยจนข้อมือเขาช้ำไปหมดเลย (แล้วก็ทิ้งให้กูเดินกลับหอคนเดียว)
“ยังไงก็ฝากปลุกแบมแบมด้วยนะ พวกพี่ไปละ” ผมว่าพลางกระตุกแขนเสื้อจินฮวานให้เดินตามมา เพราะตอนนี้น้องดงฮยอกเริ่มจะทำหน้าแซวๆผมแล้ว
“คร้าบ โอเคคร้าบบ จะให้พี่ฮันบินไปปลุกแบมแบมให้อย่างดีเลย ^O^ ”
หืม เมื่อกี้น้องว่าอะไรนะ..
แต่ช่างเถอะ !! ผมต้องรีบไปแล้ว >_<
เพราะยุนฮยองรอผมอยู่ววววววววววววววว ~~~~~~
เรามาย้อนเวลากันนิดนึง
.
.
ณ ร้านหม้อใหญ่รั่ว
เมื่อผมเดินเข้าไปข้างในร้านหม้อใหญ่รั่ว ผมก็กวาดสายตาหายุนฮยองเป็นอันดับแรก และก็พบว่า..ยุนฮยองนั่งอยู่กับเด็กผู้ชายที่ตัวค่อนข้างใหญ่กว่าเด็กปกติพอๆกับจุนฮเวที่นั่งตาแป๋วทำหน้าแอ๊บแบ๊วอยู่ข้างๆยุนฮยอง ซึ่งผมไม่คิดว่าตาแป๋วๆกับแก้มป่องๆนั่นจะเข้ากับความสูงของเด็กนี่เท่าไหร่หรอก-_-
ถึงจะดูไปดูมาแล้วหน้าคล้ายยุนฮยองนิดหน่อยก็เถอะ
ฮึ่ย..
นี่ไม่ได้หมั่นไส้ที่เด็กนี่นั่งใกล้ยุนฮยองอยู่หรอกนะครับ..
จริ๊งๆ
“หวัดดีครับยุนฮยอง ^^..เอ่อ..”
“อ๋อ นี่ชานอู น้องฉันเองแหละ อันที่จริงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆหรอก แหะๆ บ้านเราอยู่ใกล้กันน่ะ ..ปีนี้ชานอูจะเข้าฮอกวอตส์ฉันก็เลยพามาซื้อของด้วยกัน” ยุนฮยองแนะนำน้องชายข้างบ้านให้ผมรู้จัก เด็กนี่รุ่นเดียวกับจุนฮเวและดงฮยอก
โห่
อุสส่าห์นัดมาทานข้าวที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว นึกว่าจะได้อยู่กัน2-2 พูดคุย(ครับ จีบนั่นแหละครับ) เรื่องราวตอนปิดเทอมด้วยกันให้ความสัมพันธ์ของเราพัฒนา แต่ดันมาเจอเด็กแป๋วนี่นั่งอยู่ด้วย..
แล้วดูเหมือนยุนฮยองจะแค๊แคร์เด็กนี่จังเลยนะ.. ทั้งพามาซื้อของ ทั้งเป็นพี่เลี้ยง เป็นพี่ชายที่แสนดีจัง
ดูแล้วเหมือนพี่น้องกันจริงๆเลย -..-
อยากเป็นน้องชายของยุนฮยองมั่งจัง ท่าทางจะโชคดีไม่น้อย
แต่ถ้าให้ดีที่สุดคงต้องเป็นแฟนยุนฮยองนะครับแหม่ (=,.=)
ส่วนตอนนี้ก็หวังว่าเด็กชานอูนี่จะเป็นแค่พี่น้องอย่างที่ยุนฮยองบอกนะครับ แหม่..
.
.
จนตอนนี้
ก็หวังว่าจะเป็นแค่พี่น้องนะครับ... แหม่...
เฮ้อ
นัดแค่ยุนฮยอง
แต่ดันมีเด็กติดมาด้วย =..=
“จินฮวาน บ๊อบบี้ ~ อรุณสวัสดิ์”
ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่บริเวณทะเลสาบสีดำครับ บรรยากาศเย็นๆ แต่เป็นเช้าที่สดชื่นดี. และสดชื่นมากขึ้นเมื่อได้เห็นหน้าซงยุนฮยองแต่เช้า ฮี่ -,.-
“พี่จินฮวาน พี่บ๊อบบี้ อรุณสวัสดิ์ครับ ^O^” เจ้าเด็กชานอูนี่มันตัวโตขึ้นรึเปล่าวะเนี่ย.. เอ๊ะเครื่องแบบนั้น.. อยู่ฮัฟเฟิ้ลพัฟเหมือนยุนฮยองงั้นเหรอ !!
เฮ้ย.. ไม่เอาน่าคิมจีวอน
อย่าติดโรคขี้หึงไม่เข้าท่าแบบไอ้ฮันบินดิว้า..
เค้าก็บอกอยู่ว่าพี่น้องกันไง..
“แฮ่ๆ โทษน้า ที่จู่ๆก็นัดมาแต่เช้า แถมไม่ได้บอกด้วยว่าจะให้ทำอะไร ขอบคุณที่อุสส่าห์มาน้า”
ยุนฮยองทำหน้าแบบสำนึกผิด เพราะว่าปีนี้มีวิชาที่เรียนรวมกับฮัฟเฟิลพัฟน้อยมาก ทำให้ผมแทบจะไม่เจอหน้ายุนฮยองเลยตั้งแต่เปิดเทอมมาT^T!! ตอนที่พวกเรานัดเจอกันเป็นช่วงเปลี่ยนคาบเรียนพอดี ยุนฮยองต้องเดินไปเรียนไกลถึงหน้ากระท่อมแฮกริด พวกเราเดินสวนกันที่ห้องโถงกลางเมื่อยุนฮยองเห็นหน้าผมก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก แต่ดูเหมือนว่าจะรีบมากจริงๆ จึงพูดออกมาแค่ว่าให้ผมช่วยมาหาพรุ่งนี้เช้าหน่อยแล้วก็วิ่งไปเลย..
“หูย เพื่อนายบ๊อบบี้มันเต็มใจเสมอแหละ ^O^ ” จินฮวาน.. นายนี่ก็ชงได้ชงดีจริง อย่าให้ฉันชงนายกับไอ้เสือยิ้มยากนั่นมั่งล่ะกัน
“แฮ่ๆ .. เรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่ยุนฮยองมีอะไรเหรอครับ^^”
“เอ่อ... คือว่า จินฮวานบอกว่าบ๊อบบี้เก่งวิชาคาถามากเลย”
“แหม ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า แฮ่ะ” อร้ายยยย ยุนฮยองชมผมด้วยอ่ะ !! ยุนฮยองชมผ๊มมมมมมมม
“หูว จริงเหรอ ไม่ยักกะรู้ว่าคนแบบพี่จะเก่งวิชาคาถานะเนี่ย*-*” ไอ้เด็กชานอูที่ตอนแรกยืนทำตาแป๋วอยู่ข้างๆยุนฮยองพูดขึ้น.. พร้อมกับสบตาผมและยิ้มน้อยๆแต่มากด้วยความรู้สึกอะไรไม่รู้ แหม่..
เปรี๊ยะ
แหม่............................ ไอ้เด็กนี่ คิดไม่ซื่อกับพี่ชายแน่นอน
อย่าหาว่ามโนไปเองนะครับ ผู้ชายอย่างเรามันมีเซ้น จะไม่อะไรเลยนะครับถ้าเมื่อกี้ผมไม่รู้สึกว่าจะมีเสียงเปรี๊ยะ ดังขึ้นมาในหัวของผมแว้บนึง
“จริงสิ ฉันรับประกัน” จินฮวานที่มองว่าท่าจะไม่ดี รีบพูดขึ้นมา และจับต้นแขนผมไว้เหมือนจะมองสถานการณ์ออก
ไม่ต้องห่วงนะจินฮวาน.. เพราะฉันไม่ทำเหมือนฮันบินหรอก -3- (??)
“แฮะ ๆ คือว่านะ บ๊อบบี้ช่วยสอนวิชาคาถาให้ชานอูหน่อยสิ ดูเหมือนชานอูจะเสกไม่ค่อยดีเท่าไหร่.. เดี๋ยวน้องต้องสอบคาบเช้าด้วย.. ”
หะ.. สอนไอ้เด็กนี่อะนะ..
ผมมองหน้าไอ้เด็กชานอู ก็เห็นมันยืนยิ้มตาแป๋วอยู่ข้างๆยุนฮยองอยู่ ..
ฮึ่ย.. ยอมรับครับว่าหมั่นหน้ามาก แต่ว่ายุนฮยองขอร้องอ่า T^T !! ฮือออ ก็ได้ครับ บ๊อบบี้จะทำเพื่อยุนฮยองนะ
“อ๋อ.......................................................ได้สิ.......”
“นี่พี่อยากสอนป่ะเนี่ย ดูเว้นวรรคเข้า” แน่ะไอ้เด็กนี่.. กวนตีนเหรอ.. ฮึ้บ.. ไม่เอา นี่น้องยุนฮยอง ถึงแม่งจะคิดไม่ซื่อกับยุนฮยองก็เถอะ แต่ยุนฮยองขอร้องมา.. ดังนั้น.. ผมต้องทำครับ !! ทำเพื่อยุนฮยอง (และตัวผมเอง จะได้ทำแต้ม อิอิ*-*)
“ชานอู พูดกับเขาดีดีสิ เขาจะสอนนายนะ”
“ค้าบบ ขอโทษค้าบบบ -3-” ชานอูว่าพลางเอาคางไปเกยไหล่ยุนฮยองที่ตัวเล็กกว่า .. โหว้ววววววววยกดเยกสเยบกกบยสเกยง TTT_TTT ไอ้เด็กนั่น!! ฮือ มือของยุนฮยองผมก็ยังไม่เคยจับ ปลายผมยังแทบจะไม่ได้แตะ เกิดเป็นเด็กข้างบ้านนี่มันดีจริงโว้ยยยยยยยยยยย กรี้ดดดดดด บ๊อบบี้อิจฉา
หืด หาดดดดดดด
บ๊อบบี้ต้องใจร่มๆนะ .. บ๊อบบี้เป็นผู้มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี ..
.
.
โอเค..
“ชานอู.. เรามาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่า ^^”
“ครับพี่^^”
.
.
.
“นายก็แค่.. มีสมาธิ กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านะ.. โบกไม้กายสิทธิ์แบบนี้ แล้วก็สะบัดแบบนี้” ผมเริ่มสอนชานอู น้องชายข้างบ้านของยุนฮยอง.. ขณะที่ตอนนี้ยุนฮยองกับจินฮวานไปนั่งอ่านหนังสือที่ใต้ต้นไม้ สองคนนี้นี่ ว่างเป็นอ่าน ว่างเป็นทบทวนบทเรียนตลอด -*- ถ้าหมวกคัดสรรให้คัดบ้านได้อีกรอบ บ้านเรเวนคลอที่เป็นบ้านของพวกเด็กเรียนดีคงจะเป็นที่ของทั้งสองคนครับ..
“งี้ใช่ป่ะ ” ชานอูโบกไม้กายสิทธิ์ตามที่ผมบอก
“ใช่.. อ่ะจากนั้น มีสมาธินะ แล้วก็ท่องคาถา.. วิงการ์เดียม เลวิโอซ่า”
“... โอเค.. ฮึ้บ..”
.
.
“วิงการ์เดียม เลวิโฮซ่า” ชานอูรวบรวมสมาธิสักพักนึง แล้วจึงทำตามวิธีที่ผมสอน แค่เพียงครั้งเดียว ชานอูก็เสกให้ใบไม้แห้งที่ตกอยู่แถวนั้นลอยขึ้นมาได้..
ไอ้เด็กนี่โม้ป่าววะว่ามันกาก -*-
“เป็นไงพี่ ผมเก่งอะดิ”
“เออเก่ง เก่งละมาให้สอนให้ทำไมวะ”
“ไม่ได้อยากให้สอนหรอกน่า”
“.....”
“ผมก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆพี่ยุนฮยอง^^”
เอาแหล่ว... มันประกาศศึกว่ะครับท่านผู้ชม
“ยังไงก็ขอบคุณนะครับ พี่บ๊อบบี้^^”
“เออ.. ไม่เป็นไร เพราะฉัน..”
“......”
“ก็อยากอยู่ใกล้ๆยุนฮยองเหมือนกันว่ะไอ้น้อง^^”
.
.
.
.
สาบานครับว่าสักวันผมจะให้ไอ้จุนฮเวและแก๊งเด็กเวรของมันไปแกล้งไอ้เด็กชานอูนั่นสักที
..แหม่ นึกถึงก็เดินมานู่นพร้อมกับเดอะแก๊งเลือดบริสุทธิ์อะไรของแม่งเลย..
หืม.. ทำไมมีดงฮยอกอยู่ในนั้นด้วย = =;; แต่ดูเหมือนจะทำหน้ารำคาญอะไรสักอย่างอยู่
อ้าวเดินนำเข้าห้องโถงใหญ่ไปแล้ว ...
จุนฮเวยืนมองตามดงฮยอกนิ่ง ๆ ต่างจากเพื่อนมันที่ยืนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
แหม่.............. ไอ้พี่น้องคู่นี้ ปากมันก็หนักพอกันจริงๆเลย - -
โอเค บ๊อบบี้จะไม่เจือกเรื่องชาวบ้านแล้วเดินไปกินข้าวที่ห้องโถงดีกว่า..
อ้อครับ.. ผมทิ้งจินฮวานไว้กับยุนฮยองและไอ้เด็กชานอู(ฮึ่มมมมมมม)ไว้ที่ทะเลสาบสีดำ เพราะเมื่อผมกับไอ้เด็กนั่นประกาศศึกชิงซงยุนฮยองกันเรียบร้อย จู่ๆไอเด็กนั่นก็พูดว่า ใครวิ่งไปถึงปราสาทก่อนคนนั้นชนะ แหม่.. ผมก็รีบวิ่งสิครับ ใส่เต็มที่เลย แต่พอวิ่งไปได้แค่100เมตร ก็หันกลับมาดู เพราะรู้สึกว่าไม่มีใครวิ่งตามหรือวิ่งขึ้นมาเสมอผม .. ครับ พอหันไป.. ผมนี่วิปเลย !!
ไอ้เด็กยุนฮยองมันหลอกผมอ่ะ !! มันหลอกให้ผมวิ่งไปทางปราสาท ส่วนตัวเองวิ่งไปหายุนฮยอง!!!
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เด็กห่า เด็กบ้า ไอ้แม่งเอ้ยยยยยย T^T ผมโดนเด็กหลอกอะ !!!!!!!!!!
ผมเดินเลี้ยวเข้าไปในประตูห้องโถงใหญ่ แล้วเดินเข้าไปที่โต๊ะยาวของบ้านกริฟฟินดอร์ และทิ้งก้นลงนั่งตรงข้ามดงฮยอกนั่งถอนหายใจทำหน้าเซ็งๆอยู่
.
.
“เฮ้อ” ผมกับดงฮยอกถอนหายใจออกมพร้อมกัน
“....” ดงฮยอกเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแว้บนึงแล้วก็ทำหน้าตาสงสัย
“พี่บ๊อบเป็นไรอะ ธรรมดาไม่เคยเห็นเป็นงี้”
“หงุดหงิดอ่ะ”
“เรื่องไรล่ะครับพี่..”
“โดนเด็กหลอกมาอ่ะดิ... แม่ง คอยดูนะจะส่งไอ้จุนฮเวไปตั๊นหน้าแม่ง”
.
.
ดูเหมือนว่าพอผมพูดถึงจุนฮเว ดงฮยอกก็ดูจะทำหน้าเซ็งยิ่งกว่าเดิม
“อ้าวละนี่เราเป็นไร” ผมจึงถามกลับบ้าง
“เบื่อเพื่อนจุนเน่อ่ะพี่ แม่งน่ามคานจัด”
“เอองี้ล่ะ เด็กสลิธีริน.. แต่ก็แค่ส่วนมากอะนะ ส่วนน้อยที่ดีมันก็มีว่ะ”
“ส่วนน้อยเลยเหรอพี่..”
“เออดิ”
.
.
เออว่าแต่ ดงฮยอกนี่อยู่กับฮันบินไม่ใช่เหรอวะตอนแรก.. แล้วนี่ไอ้เสือไปไหน
“ฮันบินอยู่ไหนอ่ะ” เมื่อผมถามไป ดูเหมือนจากสีหน้าเซ็งๆของดงฮยอกก็เปลี่ยนเป็นร่าเริงและยิ้มกรุ่มกริ่มทันที = =..
“เดี๋ยวก็มาคร้าบ..ฮี่ๆ”
“ยิ้มอะไรของแกน่ะ”
“ป๊าวว ~~~~~ ก็เดี๋ยวพี่ฮันบินก็มาไง มาพร้อมกับแบมแบม ^O^”
....
มาพร้อมกับแบมแบม..
แล้วทำไมต้องยิ้มกรุ่มกริ่มแบบนั้นว่ะไอ้หนู..
“แล้วไง...”
“โห่พี่อ่ะ !! ” ดงฮยอกตีมือผมเบาๆ แล้วก็หัวเราะคิกคักคนเดียว
แหม่..
อย่าบอกนะว่า...................
“อ่ะ นู่นไงมานู่นแล้ว” ดงฮยอกหันไปชี้ทางประตูที่ฮันบินกับแบมแบมเดินเข้ามา หน้าตาทั้งคู่ดูมีความสุ๊ขความสุข.. เมื่อแบมแบมหันมาเห็นผมและดงฮยอกนั่งดู ก็ชี้พวกเราให้ฮันบินดูแล้วก็เดินยิ้มกันมานั่งที่โต๊ะด้วยกันสองคน
แหม่.................... เพื่อน..........................
ยังไม่ทันจะคิดอะไร จู่ๆก็มีนกกระดาษที่ถูกเสกด้วยเวทย์มนตร์ของใครสักบนบินตัดหน้าผมแล้วตรงไปหาดงฮยอก
ดงฮยอกรับมันมาเปิดไว้ พร้อมกับมองไปที่โต๊ะของบ้านสลิธีริน ..
อะไรน่ะ ? ของจุนฮเวเหรอ.. แต่ไอ้จุนฮเวมันไม่น่าจะเสี่ยวใช้วิธีนี้มาง้อดงฮยอกป่ะ..
ผมมองตามดงฮยอกไป ก็เห็นว่ามีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ชูมือขึ้นแล้วหมุนๆ .. ไม่ใช่!! ชูมือขึ้นมากวักเรียกให้ดงฮยอกไปหา
เอ.. เรามาโฟกัสกันนะครับ ..
อืมหน้าคุ้นๆ.. นะ เหมือนผมจะเห็นหน้าไอ้คนนี้บ่อยตอนเดินกับจินฮวาน
หน้าหล่อๆ ที่ขนาดอยู่ไกลขนาดนี้ยังรู้ว่าหล่อ.. ที่มาพร้อมกับผมสีฟ้าๆมิ้นๆอะควาๆ(สรุปมึงจะสีไหน)..
เหยแกร .. นั่นมันพี่มาร์คปี5บ้านสลิธีรินว่ะ
อ้าว ดงฮยอกวิ่งไปนู่นแล้ว แล้วดูเหมือนไอ้พี่คนหล่อนั่นจะเจนเทิลแมนมากพอที่จะ เดินมาหาดงฮยอกด้วย เพราะรู้ว่า ถ้าเด็กกริฟฟินดอร์เดินไปหาถึงโต๊ะ มันก็คงไม่ดีแน่
เหยแกร.. ไอ้พี่มาร์คเข้าหาจินฮวานของเราทางน้องแน่เลยว่ะ..
เมื่อฮันบินและแบมแบมเดินมาถึงโต๊ะ ฮันบินที่เดินมานั่งใกล้ๆผมก็ชะเง้อ คอมองดงฮยอกที่ยืนคุยกับพี่มาร์คอยู่ แล้วทำหน้าพอใจ
พอใจอะไรของมึงวะ.. นั่นคู่แข่งมึงนะ
“ฮันบิน”
“ว่า..” ฮันบินเลิกชะเง้อแล้วหันกลับมาคุยกับผมแทน
“มึงรู้ป่ะว่าดงฮยอกไปหาพี่มาร์คทำไม”
“ไม่รู้ว่ะ.. แต่ถ้าให้เดา.. กูว่าต้องไปปฏิเสธชัวร์”
“ปฏิเสธไรวะ.”
“ปฏิเสธที่จะช่วยไอ้พี่มาร์คจีบพี่มันไง”
“มึงหมายความว่าไงวะ..”
“คืองี้.. แบมแบมเดี๋ยวพวกพี่มานะ” ฮันบินลากผมออกไปข้างนอกห้องโถงเพื่อจะไปคุย
“ครับ^^”
.
.
“มึง คืองี้”
“เออ.. เล่าๆๆๆๆ”
“เมื่อเช้ากูตื่นพร้อมดงฮยอกใช่มะ ทีนี้กูเห็นน้องมันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกไปเลย ออกไปแต่เช้าอ่ะมึงตั้งแต่ยังไม่6โมง.. ”
โห.. นี่หนูจะรีบไปไหนวะครับดงฮยอก ตื่นเช้าฉิบหาย ตั้งแต่พี่อยู่นี่มา 7 โมงครึ่งคือเช้าสุดละครับ..
“ทีนี้น้องมันแม่งเด็กใหม่ไง มึงก็รู้ใช่ป่ะว่าฮอกวอตส์แม่งหลงทางง่ายขนาดไหน” ครับ..กูรู้.. ตอนปี1ที่พวกมึงไปเข้าป่ากัน กูนี่กลับหอคนเดียว กว่าจะหาทางเจอ วนเข้าห้องสมุดที่กูเกลียด(มาก)หลายรอบมาก โคตรหลอน เกลียดห้องสมุดมากกว่าเดิมสิบเท่าเลยครับห่า..(แต่ยุนฮยองชอบ..T^T)
“มึงรู้ใช่ป่ะว่าตัวเล็กมันห่วงน้องขนาดไหนอ่ะ.. กูเลยตามน้องไป”
“เออ...”
“ทีนี้ กว่ากูจะเจอน้อง น้องแม่งออกมาเดินเล่นที่สนาม ละกูเดินไปเจอตอนมันคุยกับไอ้พี่มาร์คอยู่ว่ะ”
นั่น..
“เอาแล้ว..แล้วคุยอะไรกันวะ”
“โห ไอ้ห่าคุยว่าแม่งจะจีบพี่มันอ่ะดิ” พอเล่าถึงจุดนี้ ฮันบินทำหน้ายั๊วะทันทีครับ..
“เออ.. แล้วไงวะ” แหม่ จริงๆ ผมรู้นะครับ.. แต่อยากแกล้งหยอกมันหน่อย *-*
“กูก็เดินเข้าไปขัดดิครับ ไอ้นั่นมันเด็กสลิธีรินนะโว้ยยย มึงก็เห็นใช่มะว่าไอ้พี่มาร์คนั่นมันชอบมองตัวเล็กอ่ะ”
เออ.. กูเห็นครับว่าพี่มันอยู่สลิธีริน.. แต่น้องจุนฮเวของมึงก็สลิธีริน มึงก็เคยอยากอยู่สลิธีรินนะโว้ยย - - ทีงี้ทำลืม หลงตัวเล็กจนหน้ามืดเข้าแล้วไง
“แล้วมึงขัดทำไม พี่เค้าก็หล่อดี ดูสุภาพบุรุษป่าววะมึง”
“.........”
ไอ้ห่า เงียบเลยครับ
แหม่..............
“เออๆ กูไม่แหย่มึงละ”
“...”
“แต่กูจะเตือนมึงไว้อย่างนะ”
“... เตือนอะไร”
“จินฮวานมันไม่ใช่แฟนมึง.. มึงจะไปหวงไปหึงหรืออะไรของมึงจนทำร้ายร่างกายมันแบบนั้นไม่ได้นะโว้ย”
“....”
“ต่อให้มันเป็นแฟนมึง มึงก็ไปทำร้ายมันแบบนั้นไม่ได้อยู่ดี”
“กูว่ากูไม่ได้ชอบ...”
“หยุดเลยมึง ไปคิดก่อนค่อยมาบอกกู..”
“...........”
“ห่า ก็ไม่ได้อยากจะพูดตรงๆกับมึงตอนนี้หรอกนะ.. แต่ถ้ามึงยังไม่ยอมรับ แล้วมึงยังทำร้ายมันอยู่อย่างงี้ บางที มึงหลีกทางให้พี่มาร์คมันเหอะ”
ฮันบินถึงกับกริบแดกไปเลยครับ ..
แหม่ มันต้องโดนซะบ้างไอ้คนปากแข็ง ..
อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่าคนที่ชอบทำให้จินฮวานมีรอยช้ำตามมือตามแขนมันเป็นใครแล้วก็คนที่ชอบทำให้จินฮวานทำหน้ามึนเหมือนสับสนอะไรบ่อยๆที่ไม่ได้เกี่ยวกับบทเรียนในแต่ละวันมันจะเป็นใครไม่ได้นอกจากมึงแล้วไอ้ฮันบินเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขุ่นบ๊อบขร้ะ สงสารอ่า ตอนของตัวเองตอนที่2ก็เจอคู่แข่งซะละ 555555555555555555 เศร้าแทน
คห.ที่ 149 ต๊ายยย ไรต์แต่งบ๊อบยุนไว้ก่อนหน้านี้แล้ว กำลังจะลงพอดี อะเปิดมาเจอคห.นี่ อะลงเลยละกันนน >3<
---------------------------------
ว้ายยยย เราต้องส่งเพื่อนมาช่วยกู้แล้วล่ะ ไม่งั้นก็ลากๆจูงๆกันไปจนจบอะโน้ะ ว้ายยยย
---------------------------------
อร้าย ถึงรีดที่บอกว่า ทำไมถึงใช้เวทนอก รร ได้ คือก่อนอื่นต้องบอกเยยนะคะว่าฟิคเรื่องนี้จะอิงแฮรี่ผสมกับไรต์มั่วเอาเองส่วนนึง คือมันอาจจะไม่ได้เคร่งเรื่องกฏหมายของเขามาก แต่งเอาพอใจตัวเอง/นิสัยไม่ดีแง T^T .. แล้วก็ได้แรงบันดาลใจมาจาก ตอนที่อ่านในแฮรี่ตอนนึงว่า แฮกริดให้แฮร์รี่ลองใช้เวทย์มนตร์แกล้งดัดลี่ดูสิ เขาไม่รู้หรอก อะไรประมาณนี้ ก็เลยแต่งไปแบบนั้นจ้ะ <3
-------------------------------
ความคิดเห็น