คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : - ตอนที่ 12 - มาติวกันเถอะ (แก้ไขแล้ว อ่านได้แล้วนะจ้ะ)
--------------------------
มาติวกันเถอะ
--------------------------
ผมนั่งๆนอนๆฟุบรอจุนฮเวอยู่กับโต๊ะยาวที่ทำติดกับชั้นหนังสือและคิดว่าน่าจะเป็นมุมที่สว่างที่สุดในห้องนี้เพราะไม่อยากได้ยินคนตัวสูงๆหน้าโฉดๆนั่นบ่นอุบอิบว่าทำไมเลือกที่แสงน้อยฉันมองไม่เห็นบลาๆๆๆ (=_=)
ตอนนี้แบมแบมจะเป็นไงน้า~ คิดถึงเพื่อนจัง ช่วงนี้มองจะอินเลิฟกับพี่ฮันบินยังไงก็ม่ายยู้~ คิกๆๆ~*{}* ~ ไว้ไปขอให้พี่จินช่วยดีกว่า หล่าล้า~
"หัวเราะบ้าอะไร" ผมที่กำลังยิ้มหัวเราะอยู่คนเดียวในหลืบหนึ่งของห้องสมุดอยู่แล้วจุนฮเวก็เดินโผล่มาจากไหนไม่รู้ ไร้ซึ่งคำทักทายใดใด แถมยังมาทำจมูกบานใส่อีก แง่!! ;_;
"ป่าวนี่.. กว่าจะมาได้นะ รอตั้งนาน"
"ก็ดูเลือกที่นั่งดิ โคตรไกล"
"ก็ที่อื่นมันแสงน้อยอ่ะ"
"ฉันไม่ชอบที่สว่างๆ"
ให้ตาย
ขอกรอกตาแปปนะครับ =_=
ตอนนั้นก็กลัวความมืด พอสว่างจัดก็ไม่ชอบอีก คนบ้าอะไร๊~
"บ้ารึไง สายตาเสียกันพอดี"
"ก็สายตาฉันหนิไม่ใช่นาย"
"ไม่เอา ไม่ย้าย ฉันยังไม่อยากใส่แว่นนะ"
จุนฮเวบึนปากมองหน้าผมอยู่สองวิก่อนจะถอนหายใจและตัดสินใจเดินมานั่งลงข้างๆผม
"แล้วหนังสือล่ะจุนเน่"
"อย่าเรียกฉันว่าจุนเน่ได้มะ ขนลุก=_=" ว่าพลางขมวดคิ้วและแยกเขี้ยวใส่
"เออออ แล้วหนังสืออะ"
"อยู่ที่หอ"
แล้วเอ็งจะเอาไว้ที่หอทำไมมมมมม =_____=+
"แต่นายต้องใช้ติวนะ"
"... =_= ใช้ของห้องสมุดเอาไม่ได้เหรอ"
"งั้นใช้ของฉันก็ได้ =____=" ผมว่าพลางหยิบหรังสือขึ้นมาวาง และหยิบกระดาษเอสี่ยี่ห้อดับเบิ้ลบี กระดาษดีมีคุณภาพขึ้นมา4-5แผ่น เพราะผมกะจะให้จุนฮเวเขียนสรุปลงในนี้และมั่นใจว่าคนอย่างหมอนี่ไม่มีสมุดจดบันทึกแน่นอน (=~=)
"เอามาดูดิ้"
"ดูไร" จุนฮเวคว้าหนังสือของผมไปเปิดที่หน้าแรกหน้าที่ใช้เขียนชื่อ
"นี่นายเอาพลาสเตอร์ยาปิดชื่อฉันไว้เหรอ=_= ความคิดดีนี่.."
จริงๆตอนแรกก็ไม่ได้จะเขียนชื่อตัวเองหรอกนะ แต่แบมแบมนี่ดิ.. พอรู่ว่าหนังสือนี้เป็นของจุนฮเว แบมแบมก็เปิดไปดูชื่อที่หน้าแรกและดูเหมือนจะรู้ว่าถ้าเขียนชื่อผมลงไปจะเกิดอะไร.. และเจ้าเพื่อนตัวแสบก็ทำ!! แง่ง! แทบจะเอาสันหนังสือฟาด แต่ดีที่ไหวตัวทันเป็นหยิบหมอนแล้ววิ่งไล่ตีกัน พี่บ๊อบบี้ที่นอนงงๆอยู่บนเตียงก็เลยมาร่วมแจมด้วย สรุปวันนั้นเราสามคนจึงนอนไวมากเพราะเหนื่อยจากการเล่นตีหมอน ก่อนที่พี่จินกับพี่ฮันบินจะกลับมาถึงหอเสียอีก~ ตื่นเช้ามาผมเลยแอบไปที่ห้องพยาบาลเพื่อขอพลาสเตอร์ยาจากมาดามพรอมฟรีย์เพื่อมาแปะปิดชื่อของจุนฮเว =..= เพราะหมอนั่นบอกไม่ให้ลบ ขีดฆ่า หรือทำลาย งั้นแปะพลาสเตอร์ซะเลย.. ฮี่ๆ~
"ขอบใจ"
"ไม่เห็นจำเป็นต้องทำขนาดนี้ป่ะ"
"จำเป็นดิจุนเน่.."
"เลิกเรียนฉันว่าจุนเน่ซะ =_= ... ทำไมถึงจำเป็น?"
"ก็ถ้าไม่ปิด มันจะเหมือนกับว่า.. เอ่อออออออออ ฉัน .. -__- ฉันเป็นของ..ของงงง โว้ยยย นายก็แกะดูเองละกัน ขนลุกง่ะ!!"
จุนฮเวบึนปากอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆแกะพลาสเตอร์ยาออก เพื่อจะอ่านภาพรวม
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าที่พออ่านเสร็จหมอนั่นก็หันหน้าหนีไปอีกทาง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหันไปทำไม..
แล้วหมอนั่นก็หันหน้ากลับมาปิดพลาสเตอร์ลงให้เหมือนเดิม
เกิดความเงียบเข้าปกคลุม 1 นาทีเต็ม =_=
"อะแฮ่ม.. มาเริ่มติวกันดีกว่า" ผมตัดสินใจทำลายความเงียบด้วยการเริ่มติวและหยิบเหล่าปากกาไฮไลท์ออกมา จากนั้นจึงเปิดหนังสือไปหน้าที่เป็นบทเรียน
"อะนี่กระดาษนาย เอาไว้จดเนื้อหาซะ เอาไปทบทวนด้วยล่ะ.."
"อืมๆ =_= นั่นปากกาเน้นคำของนายคนเดียวเหรอ?"
จุนฮเวว่าพลางชี้ไปที่กองปากกาหลากสีสันที่ผมเพิ่งไปถล่มมาเมื่อก่อนเปิดเทอม
"ใช่.. มันช่วยในการอ่านหนังสือน่ะ"
"จริงเหรอ?"
"จริงสิ .. นายอยากได้ป่ะ ฉันให้แท่งหนึ่ง" ผมส่งปากกาเน้นคำสีเขียวมุ้งมิ้งให้จุนฮเวที่ดูจะสนใจปากกาของผมมากกว่าเนื้อหาที่จะเรียนวันนี้ซะอีก
"แต่ถ้าเอาไปแล้วนายต้องสรุปเนื้อหาให้ฉันฟังทุกๆสุดสัปดาห์นะ"
"เรื่องมากจัง"
"ก็เพื่อตัวนายเองไง^-^"
ผมสอนวิธีใชัปากกาให้พ่อมดจุนฮเวก่อน แล้วพวกเราจึงเริ่มเนื้อหาวิชาปรุงยาต่อด้วยทวิคการจำสัตว์มหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ จุนฮเวบ่นนิดหน่อยที่ปีนี้วิชาปรุงยาไม่ให้ใช้ไม้กายสิทธิ์เลย พวกเราติวกันไปเรื่อยๆจนตอนนี้เวลาล่วงไปเกือบจะสี่ทุ่ม ซึ่งคงไม่ดีนักถ้าเด็กปี1อย่างพวกเรายังคงมาเดินป้วนเปี้ยนอยู่..
"กลับกันเถอะ หอนายอยู่ตั้งไกลนะจุนฮเว"
"อืม.. ก็ได้ มืดแล้วด้วย ฉันไม่ชอบเท่าไหร่ นายก็รู้ =_="
"ใช่ฉันรู้ คิก..ฮ่าา..."
ก่อนที่ผมจะขำยาวรัวๆ ก็ต้องสะดุดกับสายตาของจุนฮเวที่มองจิกลงมา นั่นจึงทำให้ผมหยุดหัวเราะและนั่งอมยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในก่อนวันคริสต์มาสวันนั้น ฮ่าๆๆ>_< ตลกอ่ะ!!!
เมื่อพวกเราเดินออกมาจากห้องสมุด ก็พอจะสัมผัสได้ว่ามันมืดแค่ไหน.. ไฟตามทางเดินเริ่มจะมอดหมดแล้ว ผมหันไปมองจุนฮเวที่กลืนน้ำลายลงคออยู่นิดหน่อย
"นายโอเคใช่มั้ย?"
"ไม่"
"..... ให้ฉันไปส่งมั้ย"
จุนฮเวเหลือบมามองหน้าของผมแว้บหนึ่งก่อนจะตัดสินใจพยักหน้าอย่างยากลำบาก..
โอเค้ =_=..
ไปส่งก็ได้ครับ.. คุณชาย
ผมเดินเงียบๆมาส่งจุนฮเวถึงปากประตูทางเข้าคุกใต้ดินและหอของสลิธีริน ที่ต้องเดินลงไปอีกนิด ได้ข่าว
ว่าที่หอนั้นอยู่ใต้น้ำด้วยล่ะ มีปลาหมึกยักว่ายผ่านมาบ้างด้วยล่ะ เจ๋งใช่ย่อย~
"บาย" ผมโบกมือลาจุนฮเวที่ยืนค้างอยู่หน้าประตูทางเข้า
"ดงฮยอก เดี๋ยวก่อน" จุนฮเวเรียกและจับชายแขนเสื้อคลุมของผมไว้
ผมจึงหันไปและพบว่าจุนฮเวยืนทำหน้าซีดอยู่..
"ฉันไม่อยากเดินเข้าไป.. ข้างในนั้นมันมืด ..."
โถ่จุนเน่..
"เอ่อ ให้ฉันเข้าไปส่งมั้ย.."
"..."
จุนฮเวเงียบไปดูเหมือนจะคิดแล้วคิดอีกว่าควรจะให้ผมลงไปส่งรึเปล่า
"อย่าเลย คิดว่าถ้าเด็กสลิธีรินเห็นเด็กกริฟฟินดอร์มาถึงถิ่นแถมนายยังเป็นเลือด..เอ่อ ลูกมักเกิ้ล คือ เดี๋ยวนายจะมีเรื่องน่ะ.."
"อ้อ.. งี้นี่เอง .. งั้นลงไปเองได้ใช่มั้ย"
"ไม่"
เอ้า..
"ขอไปนอนที่หอด้วยได้ป่ะ.." จุนฮเวตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาถามผม
"เฮ้ย.. จะดีเหรอ เพิ่งเปิดเทอมเองนะ ฉันยังไม่อยากทำผิดกฏอะ ;_;"
"ถ้าถูกจับได้ฉันจะขอรับผิดคนเดียวเอง"
"นายจะไปผิดคนเดียวได้ไง.. ไปขอมาดามพรอมฟรีย์นอนที่ห้องพยาบาลสิ.."
"แต่ฉันไม่ได้ป่วยนะ.."
"แต่ฉันไม่อยากแหกกฏเหมือนกันง่ะ"
"ทำอะไรกันอยู่เหรอ *-*"
มีเสียงหนึ่งดังออกมาจากข้างหลังผมกับจุนฮเว พวกเราจังหันไปดูพบว่าเป็นรุ่นพี่บ้านสลิธีรินคนหนึ่ง
อ๊ะ พี่คนนั้นที่ผมแสกกลางคิ้วตกที่จับมือทักทายจุนฮเววันที่เปิดเทอมวันแรกนี่น่า~
"พี่แทฮยอน"
"อ้าวนาย ทำไมกลับหอดึกขนาดนี้ล่ะ.. แล้วนี่เด็กบ้านกริฟฟินดอร์ทำไมมาอยู่แถวนี้ได้? "
พี่คิ้วตกคนสวย(?)ถามผมขึ้นหลังจากที่เห็นว่าผมเป็นเด็กของบ้านกริฟฟินดอร์ยืนอยู่ด้วย
"เอ่อ..ผมมาส่งจุนฮเวครับ คือหมอนี่กลัว.."
"พวกเราเพิ่งกลับจากห้องสมุดครับ แล้วพี่แทฮยอน.." จุนฮเวรีบพูดแทรกก่อนที่ผมจะเผลอหลุดปากออกไปว่าหมอนี่กลัวความมืด
"อ้อ เพิ่งกลับจากหอกริฟฟินดอร์"
หะ..
อะไรนะ เพิ่งออกมาจากหอผม? =_=;;
แต่พี่เป็นเด็กสลิธีรินไม่ใช่เหรอครับ
"อย่าทำหน้าตกใจงั้นสิ .. ก็แฟนฉันอยู่กริฟฟินดอร์ ตอนแรกก็ว่าจะค้างแล้วล่ะ ถ้าไม่โดนไอ้พี่ตี๋ฮุนพรีเฟคของบ้านจับได้ซะก่อน" พี่แทฮยอนคนสวยว่าพลางเสยผมที่แสกกลางไว้นั้นขึ้นและถอนหายใจยาว
"ค้าง..? พี่ค้างที่หอกริฟฟินดอร์บ่อยเหรอครับ"
"เปล่าหรอก ฉันเพิ่งคบกับพี่มินโฮได้ไม่นานอะ ก็มีแว้บๆแอบเข้าหอนู้นบ้าง แต่ยังไม่เคยค้างหรอก"
ผมกับจุนฮเวหันมามองหน้ากันโดยบังเอิญ จุนฮเวอ้าปากค้าง ทำหน้าอึ้งๆ ไม่คิดว่าจะมีคนบุกไปถึงหอนู้นจริง ที่สำคัญ.. เด็กบ้านกริฟฟินดอร์กับสลิธีรินเนี่ยนะคบกัน =_=;;;
"ฉันจะลงไปที่หอแล้วนะ จะมาด้วยกันมั้ยจุนฮเว .. อ้อ นายตัวเล็ก ฉันชื่อ นัมแทฮยอนนะ อยู่ปี3 ยินดีที่ได้รู้จัก" พี่แทฮยอนชวนจุนฮเวก่อนจะหันมาส่งยิ้มสวยทักทายผม
"อ๊ะ.. ครับ ผมชื่อคิมดงฮยอกครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ^-^"
พี่แทฮยอนเดินนำจุนฮเวลงไปที่ทางเข้าหอไปสักพักก่อนจุนฮเวจะตัดสินใจเดินตามลงไปติดๆ
"จุนฮเว เดี๋ยวก่อน~"
"อะไร?" จุนฮเวตะโกนกลับขึ้นมา
"พี่แทฮยอนเขาเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงอะ.."
"ผู้ชายโว้ย~ ไปแล้วว โคตรมืดดดดด"
ผู้ชาย.. จริงดิ..
ผู้ชายอะไรจะสวยขนาดนี้เนี่ย ;__; แง้~ ขนาดผมเป็นผู้ชายด้วยกัน เห็นหน้าในเวลากลางคืน แสงไฟสลัวขนาดนี้ ยังรู้สึกได้เลยว่าพี่แทฮยอนจะต้องสวยมากแน่ๆ.. ใจเต้นตึกตักเลย~
ผมเดินขึ้นบันไดไปเพื่อที่จะกลับหอ แต่ก็เห็นเงาดำๆ วิ่งพุ่งไปหลบหลืบที่เสาต้นใหญ่ข้างบันไดทางขึ้น
.. อะไรง่ะ ผีรึเปล่าเนี่ย..
ด้วยความกล้าหาญ.. ผมผู้ซึ่งไม่กลัวอะไรเลยนอกจากการแยกจากพี่จินผู้น่ารัก จึงเดินไปดูหลังเสาต้นนั้น
ก็พบเข้ากับของดำ.. #ผิด
พบกับพี่ผู้ชายบ้านกริฟฟินดอร์หน้าหล่อคมผิวสีเข้ม จำได้ว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มของพี่ซึงฮุน.. และเป็นคนที่ชื่อมินโฮ หรือแฟนของพี่แทฮยอนคนนั้นนั่นเอง..
"เอ่อพี่.. ไปหลบตรงนั้นทำไมครับ"
มีเสียงถอนหายใจลากยาวออกมา ก่อนพี่มินโฮจะเดินออกมาจากเสาต้นนั้นและทักทายผม
"เฮ้ยนายเด็กปี1นี่ ดึกป่านนี้มาทำอะไรเนี่ย"
"มาส่งเพื่อนครับ.. เพื่อนผมกลัวความมืด"
"ไอ้เด็กยักนั่นอะนะ"
"ใช่ครับ =_=;; ว่าแต่พี่มินโฮใช่มั้ยครับ ผมดงฮยอกนะอยู่ปี1ครับ พี่มินโฮมาทำอะไรเหรอ.."
"อ้อ น้องของจินฮวานสินะ เรียกฉันว่ามิโนก็ได้นะ คือฉันก็แอบมาส่งแฟนน่ะสิ .. ดึกป่านนี้แล้วจะปล่อยแทฮยอนให้มาคนเดียวได้ไงจริงมะ"
"อ้อ.. นั่นสินะครับ.."
เป็นธรรมดาที่พี่มิโนจะหวงแฟนนะครับ.. ก็ดูพี่แทฮยอนสิ สวยดึงดูดสายตาสุดๆไปเลยอ่า..
"เออ งั้นกลับหอกันเหอะ" พี่มินโฮชวนและเดินนำผมกลับไปที่หอ พวกเราคุยแลกเปลี่ยนความสนใจกันนิดหน่อย
"รู้ป่ะ ฉันตามจีบแทฮยอนมา3ปี คู่แข่งนี่ไม่ต้องพูดถึง เยอะโคตร แต่ฉันก็ชนะ ฮะฮ่า~"
"หูยย จริงเหรอครับ พี่มิโนนี่เจ๋งไปเลย"
"แน่นอน ถ้าฉันไม่เจ๋งจะจีบคนอย่างแทฮยอนติดได้ไงล่ะ !! " พี่มิโนพูดไปพลางยืดอกไป เราเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงหอและแยกย้ายกันไปที่ห้องของตัวเอง
"ห้องผมอยู่สุดทางเดินนะครับพี่ พี่คุยสนุกอ่ะไว้แวะมาเที่ยวห้องผมได้นะครับ"
"ได้เลยน้อง ไว้ว่างๆหรือหนีไอ้ตี๋อีกพี่จะแว้บไป!!"
"ครับผม~ บ๊ายบายคร้าบบ~^{}^"
"ฝันดีไอ้น้องงงง"
ปึง
ผมปิดประตูห้องพักและพบว่าพี่ๆนอนกันหมดแล้วเหลือเพียงแค่แบมแบมและพี่จินที่ยังคงนั่งติวหนังสือกันอย่างขยันขันแข็ง~
เห็นว่าสนิทกันแบบนี้ผมก็ดีใจครับ ฮิฮิ~ จะได้ช่วยให้แบมแบมเข้าหาพี่ฮันบินได้ง่ายหน่อย >3<
.
.
.
.
“กลับมาแล้วคร้าบ ~ ”
“กลับมาแล้วเหรอ^O^” แบมแบมเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมา
“กลับดึกนะเรา .. เกือบห้าทุ่มแหน่ะ มาคนเดียวเหรอ ไม่กลัวบารอนเลือดรึไง” พี่จินของผมถามขึ้น พร้อมกับทำหน้าเป็นกังวล ธรรมดาพี่จินจะเป็นคนที่กลับมาทบทวนหนังสือและรีบเข้านอนคนแรก ๆ ยกเว้นเมื่อวานที่กลับมาพร้อมพี่ฮันบินซะดึกเชียว *-* ส่วนบารอนเลือด คือ ผี ใช่ครับ เค้าคือ ผี เป็นผีประจำบ้านสลิธีรินที่ค่อนข้างเงียบ....เวลาพูดจะเป็นเสียงกระซิบแหบๆ เท่านั้นยังไม่พอนะ.. เสื้อยังเปื้อนเลือดอีก ว่ากันว่าเป็นเลือดของสุภาพสตรีสีเทา ผีประจำบ้านเรเวรคลอครับ .. บรื้ยยยยย
“แฮ่ๆ พอดีว่าเจอพี่มิโนที่อยู่ปี5ตอนขากลับพอดี .. แล้วนี่ติวอะไรกันอยู่เหรอ *0*”
“ฉันขอให้พี่จินฮวานช่วยลองสอนตัวเลขมหัศจรรย์ดูน่ะ... อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง ถ้าชอบจะได้ลงวิชานี่น่ะ”
“ห๊า~~ อะไรกัน เรียนไม่รอกันมั่งเลย -3- ช่างเถอะ วันนี้ดงเหนื่อยอ่ะ นอนดีกว่า สอนจุนฮเวเนื้อยเหนื่อย ต้องคอยหยุดเถียงตลอด แถมหมอนั่นก็หัวช้าอีก เฮ้อ ~~~~~ คนอะไร๊ ขี้บ๊นขี้บ่น แถมต้องเดินไปส่งถึงหน้าหออีก โอย ไกลก็ไกล -*-”
“ฮ่าๆ จริงเหรอ >,<เหนื่อยแย่เลยน้า”
“หะ? นี่ไปส่งจุนฮเวถึงหน้าหอสลิธีรินเลยเนี่ยนะ? .. แล้วเจอพี่มิโนตรงไหนละนั่น .. อย่าบอกนะว่าพี่มิโนไปตามจีบแทฮยอนถึงที่นู่น”
“ช่ายยยยย ก็จุนฮเวอ่ะดิ กลัว... เอ้ย ไม่เอาไม่พูด เดี๋ยวโดนฆ่า *..* อ้อใช่ ๆ พี่มิโนไม่ได้ไปตามจีบพี่แทฮยอนหรอกน้า ~~~ เค้าเป็นแฟนกันแล้วตะหากล่า ~ ”
และหลังจากที่ผมพูดว่าพี่มิโนเป็นแฟนกับพี่แทฮยอน ดูเหมือนพี่จินจะไม่ได้สนใจแล้วว่าจุนฮเวจะกลัวความมืดหรือกลัวอะไร เพราะตอนนี้พี่จินทำหน้าอย่างอึ้งที่พี่มิโนกับพี่แทฮยอนเป็นแฟนกันแล้ว
“หะ !! จริงเหรอ !! O_O เจ๋งว่ะ พี่เห็นพี่มินโฮจีบแทฮยอนตั้งกะเข้าฮอกวอตส์ใหม่ๆ ตัวเองอยู่กริฟฟินดอร์แท้ๆแล้วอีกฝ่ายก็อยู่สลิธีริน บอกเลยว่าโคตรยาก แทฮยอนนี่เข้ามาก็นาง(?)พญาเลย นี่ไม่มีใครคิดว่าจีบติดอ่ะ ... ”
“หูย.. ขนาดนั้นเลยเหรอครับ *0*” แบมแบมดูท่าทางตื่นเต้นมาก
“….สงสัยพี่แทฮยอนจะชอบของดำนะครับ...”
“ก็ไม่รู้สินะ.. ”
เช้าที่สดใส
ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ ผมลุกจากเตียงเป็นคนแรกเพื่อที่จะมาสูดอากาศยามเช้า
ผมเดินเรื่อยๆ สำรวจรอบๆปราสาท เพราะนี่เป็นปีแรกของผมที่ฮอกวอตส์ อยากสัมผัส(เห่อ) ที่นี่ไว้เยอะๆ เผื่อว่าพอโตขึ้นเราจะลืมความรู้สึกภูมิใจที่ได้มาเข้าเรียนที่นี่ไป แล้วพอวันนึงจบการศึกษาไปอาจจะเสียดายที่ไม่ได้ใช้ช่วงเวลานี้ให้เยอะที่สุด พอถึงตอนนั้นก็หมดโอกาสที่จะตื่นเช้ามาเดินเล่นแบบนี้แล้ว จริงมั้ยล่า ~~~~
กำลังเดินเพลินๆ สายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับ..
รุ่นพี่ผู้ชายหน้าตาดี มีหัวสีฟ้ามิ้นท์คนหนึ่งใส่ชุดคลุมของบ้านสลิธีรินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวและสวมหูฟังอยู่..
หูย
คนอะไรเนี่ย หล่อจุงเบย..
และดูเหมือนว่าผมจะจ้องพี่คนนี้นานมากไปหน่อยจนพี่เค้าจับได้
และส่งยิ้มกว้างจริงใจมาให้ผม..
เหวอ..
ที่ตกใจนี่ไม่ได้ตกใจว่าเพราะพี่คนนั้นหล่อ(มาก) หรอกนะครับ..
แต่ที่ตกใจมากๆคือ.. เด็กสลิธีริน(แถมดูแก่กว่า2-3ปีหรืออาจจะมากกว่านั้น) ยิ้มอย่างจริงใจให้ผม
แถมเดินเข้ามาทักทายด้วยอ่ะ..
“สวัสดีครับ” พี่หัวฟ้ายิ้มสวยตัวสูงสุดหล่อ(ดูมันบรรยาย)กล่าวทักทายผมด้วยน้ำเสียงโทนต่ำที่เป็นธรรมชาติ
“ง่ะ เอ่อ.. สวัสดีครับ”
“นี่..เราใช่น้องชายของจินฮวานหรือเปล่า ^^”
“ใช่ครับ..”
“พี่ชื่อมาร์คนะ J อยู่ปี5 ”
“สวัสดีครับพี่มาร์ค ผมคิมดงฮยอกครับ ..”
“อ้อ ชื่อดงฮยอกนี่เอง..ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ^O^”
.
.
“เออนี่ .. คือจริงๆแล้วพี่น่ะ..” พี่มาร์คพูดพลางอมยิ้ม
.
.
“พี่ชอบพี่ชายของเรา ถ้าไม่ว่าอะไร ช่วยพี่จีบหน่อยได้ไหม ^^”
โอ้โห..
รุกแรงมากครับพี่
แต่ดูจากลักษณะแล้ว พี่มาร์คดูท่าจะเป็นคนดีอยู่ไม่น้อยแหละน่า..
ก็เด็กสลิธีรินที่ไหนเขาจะส่งยิ้มให้เด็กกริฟฟินดอร์กัน
เด็กสลิธีรินที่ไหนจะมาชอบเด็กกริฟฟินดอร์ ที่เป็นลูกมักเกิ้ลกัน..
ยกเว้นพี่มาร์คคคคคคคคค ~~~~
เห็นแก่ความมนุษสัมพันธ์ดีเลิศและกล้าหาญที่มาขอพี่ชายสุดที่รักของผมด้วยตัวเองเลยนะครับเนี่ย..
ดังนั้น ผมจะ..
“ไม่ได้”
.
.
เสียงพี่ฮันบินนี่หว่า..
.
.
.
“พี่ฮันบิน ~~ เดี๋ยวเสื้อดงขาดนะคร้าบบบบ T_T”
หลังจากที่พี่ฮันบินโผล่เข้ามาระยะประชิด (ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้) พี่มาร์คก็ยืนยิ้มมองพี่ฮันบินนิ่งๆ ทั้งสองคนเล่นสงครามประสาทยืนจ้องตากันอยู่สักพัก แล้วผมก็ถูกพี่ฮันบินดึงแขนเสื้อคลุม ลากเข้ามาในปราสาทและกำลังจะขึ้นบันไดเวทย์มนตร์กลับไปที่หอตามเดิม
“ไปคุยกับหมอนั่นทำไม นั่นมันเด็กสลิธีรินนะ”
ง่า แต่น้องชายพี่ก็สลิธีรินไม่ใช่เหรอค้าบ T-T ..
“ก็.. เปล่าครับ ดงแค่ออกมาเดินเล่น แล้วบังเอิญเจอพี่มาร์คพอดี เลยทักทายทำความรู้จักกันนิดหน่อยเอง”
“ขอให้ช่วยจีบพี่ชายนายด้วยนี่มันนิดหน่อยเหรอ”
“พี่เค้าก็ดูเป็นคนดีน้า... เอ่อ.. วันนี้พี่ฮันบินตื่นเช้าจังเลยนะครับ..” ผมพยายามเบี่ยงประเด็น เพราะดูเหมือนว่าพอผมพูดถึงพี่มาร์คที พี่ฮันบินก็ดูจะอารมณ์เสียขึ้นเรื่อยๆ..
“.. ก็พี่ตื่นพอดีเหมือนกันตอนที่นายตื่น แล้วก็เห็นนายออกไปไหนไม่รู้แต่เช้ามืด-*- ถ้าพี่นายเกิดตื่นมาไม่เจอนายเหมือนทุกวันเดี๋ยวจะมานั่งบ่นเป็นห่วงจนไม่ยอมไปแปรงฟันแล้วเดินโทงๆไปตามทางเดินทั้งชุดนอนบางๆนั่นเพราะกลัวนายจะหลงทางหาทางกลับหอเองไม่เจอ-*- ”
พี่ฮันบินบ่นพร้อมกับทำหน้ามุ่ยประกอบ
รู้สึกผิดเลยอะ TT_TT .. โถ่ ขอโทษน้าพี่จิน ขอโทษน้าพี่ฮันบิน คราวหลังถ้าดงจะไปไหน ดงจะบอกพี่จินฮวานก่อน จะศึกษาเส้นทางให้ดี.. จะไม่กลับหอดึกคนเดียวจนพี่จินต้องนอนดึกอีกแล้วน้า..
“ขอโทษคร้าบ ~~~~ ;_______ ;”
.
..
“ดงฮยอก” พี่ฮันบินพูดขึ้นหลังจากเกิดความเงียบระหว่างผมกับพี่ฮันบินประมาณ1-2นาที
“... คร้าบ ..”
“นายรู้ไหมว่าพี่ชอบใคร”
ถามว่าพี่ฮันบินชอบใครงั้นเหรอครับ
แล้วทำไมผมจะไม่รู้ล่า
^O^
“รู้ครับ”
“พี่ชอบ..”
“คร้าบบ รู้แล้ววว อิอิ>_< ยังไงเค้าก็คนใกล้ตัวผมน้า.. ”
พี่ฮันบินเงียบไป ไม่พูดอะไร ผมก็ได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่มในใจ.. และแสดงออกมาทางสีหน้านิดหน่อย ฮี่ๆๆ >_<
“ถ้างั้น นายช่วยพี่ได้ใช่มั้ย”
“แหม ได้สิครับ ^O^ ~ ได้เลย ได้เลย ” พี่ฮันบินทำหน้าพอใจ ก่อนจะหันมาย้ำกับผมอีกครั้ง
“แน่นะ? ต้องช่วยแค่พี่คนเดียวนะ..”
“คร้าบ ~~ ดงจะช่วยพี่ฮันบินคนเดียว”
พี่ฮันบินยิ้มพอใจมากกว่าเดิม ..
ฮี่ๆๆ >___< กะแล้วไม่มีผิด !!
คิมดงฮยอกขอสัญญาด้วยเกียรติแห่งลูกเสือสำรองเลยครับ !!
ว่าผมจะช่วยพี่ฮันบินจีบแบมแบมอย่างสุดความสามารถและจะช่วยพี่ฮันบินคนเดียวด้วย >O< เย้ๆๆ
ผมนี่เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆเลยเนอะ ~~~~~
#วินอินฮอกวอตส์
------------------------------------------
น้องดง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หว่าย 555555555555555555555
ค่ะ เคยมีรีดบอกว่า เราอัพสั้น วันนี้กลับไปดูมาอีกที
อุ้ตะ
สั้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก 55555555555 ตกใจตัวเองเลย
ใช้โน้ตบุคลำบากไง .. ตอนนั้นเลยแบบ อ่าห์ กว่าจะอัพเสร็จ 5555555555 เหนื่อยมาก กินพลังมาก
ตอนนี้ได้คอมแล้ว เย้ !! *{}* ต่อไปนี้จะอัพให้ยาวขึ้นค่ะ ขอโทษรีดจริงๆที่อัพน้อยม้าก ;u; .. .
ขอบคุณที่ติดตามกันน้าา ดีใจสุดดดดดดดแอร้ยยยยยยยยยย งี้ดๆๆๆๆ จุ้บๆๆๆๆๆ
ปล. มีไรจะถามนิดค่ะ คือ #วินอินฮอกวอตส์ มีใครเคยติดแท็กนี้ หรือหาแท็กนี้เจอมั่งมั้ยคะ
คือไรต์หาไม่เจอเลย ไปฝากฟิคไว้แอดมินก็ติดแท็คให้เรียบร้อยแต่เสิร์ชไม่เจออ่า แงๆๆ ;;u;;
ความคิดเห็น