[FIC:YG WIN] WIN IN HOGWARTS (JunHyuk,BJIN)

ลำดับตอนที่ #7 : - ตอนที่ 6 - COME BACK HOME ~

-----------------------------
COME BACK HOME
-----------------------------
 

เดือนธันวา 


ณ หอพักชายบ้านกริฟฟินดอร์



"บ๊อบบี้" ผมเรียกชื่อของบ๊อบบี้ที่ตอนนี้กำลังนอนแผ่อยู่บนเตียงและกินเยลลี่เม็ดทุกรสของเบอร์ตี้บอตต์อย่างระมัดระวังเพราะกลัวจะไปกินโดนรสชาติประหลาดๆอย่างรสอ้วก หรือรสขี้หูเข้า .. ครับ ก็มันเยลลี่ครบทุกรสนี่นา ถึงตอนแรกผมจะไม่เชื่อก็เถอะแต่พอกัดไปเจอรสตับตั้งแต่คำแรก ผมก็ยอมแพ้ให้กับคนทำเจ้าขนมนี่จริงๆ .. รู้สึกว่ากลิ่นตับยังติดลิ้นอยู่เลย.. ฮึ้ยยหลอน ;-;

"ว่าไงจินนี่ .. อี๋ รสกะหล่ำอะT_T"
บ๊อบบี๊ตอบพลางโยนหนึ่งเม็ดเข้าปากโดยที่ไม่ดูแล้วก็ทำหน้าหงิกทันทีเมื่อมันเป็นรสกำหล่ำ

"คริสต์มาสนี้ฉันกับน้องชายคงต้องไปฉลองที่บ้านนายแหละ"
"จริงดิ เจ๋งไปเลย !! ว่าแต่ พ่อกับแม่นายล่ะ จะมาด้วยกันป่ะ หรือยังไง"
"คืองี้นะ พ่อฉันส่งจดหมายมาเมื่อเย็น บอกว่าจะพาแม่ไปเยี่ยมคุณย่าที่เกาะเชจู แล้วก็จะพาแม่ไปฮันนีมูนต่อเพราะพวกเค้าไม่ค่อยมีเวลาว่างให้กัน อย่างคริสต์มาสปีและสองปีที่แล้ว พ่อฉันก็ยังก็อยู่ที่ต่างประเทศ เลยจะให้ดงกับฉันไปค้างที่บ้านนายตลอดหยุดยาวนี้เลยอะ แถมพ่อฉันตกลงกับพ่อแม่นายไว้ด้วย -..-"

"โอ้.. งั้นเหรอ แต่เอาน่ะ !! รับรองสนุก นายไม่เหงาแน่ เชื่อใจคิมจีวอนคนนี้เซ่"
"ฮ่าๆ ดีเลย !! งั้นฝากตัวด้วยนะเว้ยย "
"จัดไป !! เอ้อ ว่าแต่ไอ้ฮันบินไปไหนวะ ตั้งแต่เย็นละ นี่ก็สองทุ่มแล้วนะ"
เออก็จริงนะ.. คือพ่อผมส่งจดหมายมากับนกฮูกของบ้านฮันบิน จดหมายของฮันบินก็อยู่ที่ผม เพราะตอนที่นกฮูกมาฮันบินไปเข้าห้องน้ำอยู่ ส่วนตอนนี้ฮันบิน..หลังจากที่พวกเราทานอาหารเย็นกันเสร็จก็เดินกลับหอกันเลย แต่หมอนั่นขออยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวมก่อนแล้วเดี๋ยวจะขึ้นมา


"เออว่ะ จดหมายฮันบินอยู่ที่ฉันด้วยอะ เดี๋ยวเอาลงไปให้มันก่อน จะได้ไปตามด้วยเลย"
"อ้อ โอเค"
ผมออกมาจากห้อง เดินลงบันไดเวียนไปทางห้องนั่งเล่น อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องนั่งเล่นแล้ว ผมกำลังจะเอ่ยชื่อของคนที่ผมลงมาตาม แต่ก็ต้องหุบปากลงเมื่อเห็นว่าเขากำลังหลับสนิทอยู่


มาหลับอะไรตรงนี้ล่ะเนี่ย -_-;


ผมเดินเข้าไปช้าๆ นี่ก็สองทุ่มกว่าแล้วนะ จู่ๆก็มานอนตรงนี้ จะบ้าเหรอ


ผมยืนจ้องหน้าอยู่สักพัก



หน้าใสจัง



ตอนหลับก็ดูไม่เห็นจะมีพิษมีภัยเลยนี่นา..


ว่าแล้วก็เอานิ้วชี้จิ้มๆที่หน้าผากสองสามที

จึ้ก จึ้ก ~

คนที่หลับอยู่บนโซฟาขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ก็ยังคงหลับสนิทอยู่

"แน่ะ ยังอีก =_="


ผมก็เลยเปลี่ยนมาเป็นจิ้มรัวๆที่แก้ม

จึ้กๆๆๆๆๆ

"อื้อออ อย่าดิ"
คนที่กำลังหลับอยู่ ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ตื่นยากจริงๆเลย -..- คนอุสส่าห์มาตามนะ

"ตื่นดิ" 
"....." ไร้เสียงตอบรับจากฮันบิน หมอนั่นยังคงสตีลสลีปปิ้งอยู่อย่างนั้น ผมก็เลยเปลี่ยนเป็นดึงแก้มของฮันบินทั้งสองข้าง แล้วพูดเบาๆและหวังว่าหมอนี่จะตื่น

"ตื่น ตื่น ตื่นน~"
"....."


เงียบ


"นับ1-3 จะเปลี่ยนเป็นกระชากแก้มแทนดึงแล้วนะ" ผมบอก ทั้งๆที่มือยังคาแก้มอยู่นี่ล่ะฮึ่มม หมั่นเขี้ยววว~~
"หนึ่งงงงง"
"..."
"สองงงง"
"...."
"สองงครึ่งงง~"
"......."
"สาาาาา... ม เฮ้ยยยยย!!"จู่ๆฮันบินก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมทั้งจับข้อมือผมทั้งสองข้างล็อกเอาไว้ไม่ให้กระชากแก้มของตัวเอง -.- 


"ทำอะไรเนี่ย" 

ยังมีหน้ามาถามอีก..

"ก็ปลุกนายไง"
"ปลุกด้วยการกระชากแก้มคนอื่นเนี่ยนะ-.-" 
"ก็ใช่อะดิ แม่ก็ปลุกฉันกับน้องแบบนี้บ่อยๆอะ.. นี่ปล่อยข้อมือฉันได้แล้ว ฉันปล่อยแก้มนายนานแล้วนะ"
ฮันบินไม่ตอบ แต่ปล่อยมือขวาไปข้างเดียว ยังคงจับข้อมือซ้ายไว้ ฮันบินลุกขึ้นนั่งบนโซฟา แล้วหมอนี่ก็ดึงผมให้นั่งลงตรงที่ว่าง อ้ากก~ บอกดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องดึงเลย -_-;; 


"นี่จดหมายนาย" ผมใช้มือข้างที่ว่างหยิบจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงฮันบินออกมาจากกระเป๋าในเสื้อฮู้ดที่ผมใส่นอนเป็นประจำในช่วงหน้าหนาวแบบนี้~ 
ฮันบินรับไปและใช้มือข้างเดียวแกะจดหมาย ในขณะที่หมอนั่นเผลอ ผมเลยพยายามแกะข้อมือตัวเองจากมือของฮันบิน แต่หมอนี่เหมือนจะความรู้สึกไว้ เลยเลื่อนมือขึ้นมาจับมือของผมไว้ซะแน่นเลยยย อ้ากกก ปล่อยนะเว้ยยย

"นิ่งๆดิ" ฮันบินบอก พลางกวาดสายตาอ่านจดหมาย"
"จะจับมือทำไมเนี่ยย ปล่อยเด้"
"ไม่ปล่อย!! เดี๋ยวนายมากระชากแก้มฉันอีกอะ เจ็บนะเว้ย"
"เจ็บเจิบอะไร แค่ดึงเบาๆเอง-3-"
"เบาๆหน้างดิไอ้ตัวเล็ก  อยากลองมั่งมั้ยล่ะ!!" ฮันบินขู่ แต่ตาก็ยังคงอ่านไปที่จดหมายอยู่อย่างนั้น 
ผมเบะปากใส่ฮันบิน แต่ฮันบินดันหันหน้ามาพอดี พลางยกมือขึ้นมา เหมือนจะตี แต่ก็ชักมือกลับไป

"คริสต์มาสนี้พ่อแม่ฉันจะไปเที่ยวกับพ่อแม่ของจุนฮเว -.-"
"... แล้ว"
"ฉันก็ต้องอยู่บ้านกับน้องชายสองคนฉลองคริสต์มาสไงล่ะ ฉันคงไม่อยู่โรงเรียนแล้วทิ้งน้องตัวเองให้ฉลองคริสต์มาสคนเดียวที่บ้านหรอกน่า.." 
"เหมือนกันเลย แต่พ่อแม่ฉันกับน้องชายบอกให้ฉันไปค้างที่บ้านของบ๊อบบี้ตลอดวันหยุดเลย" ฮันบินเลิกคิ้วขึ้น แล้วก็ก้มหน้าลงอ่านจดหมายต่อ

"เอ่อ ดูเหมือนว่าเราคงจะต้องฉลองคริสต์มาสด้วยกันแล้วล่ะ.."


หา?


"แม่ฉันเขียนบอกไว้ ว่าวันคริสต์มาส ครอบครัวของบ๊อบบี้จะมาจัดปาร์ตี้คริสต์มาสที่บ้านฉัน เพราะพ่อแม่ฉันไม่ค่อยจะอยู่บ้าน แถมน้องชายฉันก็เพิ่งย้ายเข้ามา เลยจัดเป็นปาร์ตี้ต้อนรับจุนฮเวด้วย ว่าแต่บ๊อบบี้ รู้รึยัง?"
"...... ดูเหมือนจะยัง"

ผมนั่งอึ้งอยู่สักพักก่อนจะตอบ นี่สรุปว่าคริสต์มาสนี้ ผมจะต้องฉลองกับหมอนี่งั้นสิ =_=;; 



ฮันบินไม่ตอบอะไร แต่หันมามองหน้าผมอยู่สักพัก ประมาณ2-3นาที มือของฮันบินก็ยังคงกุมมือของผมไว้อยู่ .. เราไม่ได้จับมือกันอีกเลยหลังจากวันที่เข้้าไปในป่าต้องห้ามวันนั้น..



คิดแล้วก็หน้าร้อนๆ =_=//;;;;


ก็ทำไมต้องจับเล่าา จริงมั้ยล่ะ!!


"ตัวเล็ก.. ทำไมมือนิ่มจัง"
จากที่นั่งจ้องหน้าผมเงียบๆมาสักพัก จู่ๆหมอนี่ก็ถามคำที่ทำผมแถบจะหงายหลังตกโซฟา ... อะไรของหมอนี่กันวะะ จ้องหน้าเฉยๆนี่ก็จะทำตัวไม่ถูกอยู่แล้วววววยังจะจับมืออีกกก น่งนิ่มอะไรรรเล่าาา

"ไมมม่รู้วววววว จะขึ้นหอได้ยังงง บ๊อบบี้รออยู่.."

"ขึ้นเลยก็ได้ ~"
ฮันบินตอบอย่างอารมณ์ดี แล้วก็คลายมือออกเบาๆ เหมือนคราวที่แล้ว ผมจึงปล่อยมือออก แล้วก็เดินนำขึ้นหอไป โดยที่มีฮันบินเดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีตามหลังมา 

ผมเปิดประตูห้องเข้าไป บ๊อบบี้ที่กำลังทำอะไรอยู่ก่อนลงไปก็ยังคงทำอยู่อย่างนั้น

"อ้าวมากันแล้วเหรอ จินนี่เป็นอะไรป่าว ทำไมหูแดงๆ ละไอ้ฮันบิน ยิ้มหน้าบานมาแต่ไกล อารมณ์ดีมาจากไหนของเมิงวะ~ "
"เฮ้ยย ไอ้บ๊อบคริสต์มาสนี้คงต้องรบกวนแกด้วยว่ะ"
"เอ้า!! นี่ก็ด้วยเหรอวะจัดไปเลยย จินนี่ก็จะมาค้างบ้านฉันตลอดวันหยุดนี้ด้วย ต้องสนุกแน่เลยว่ะ ฮ่าๆๆ >0<"

..

....

อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องง่ะ ;-; ฮื่อออออ ~~ 
ผมปิดหนังสือเรียนวิชาคาถาของศาสตราจารย์ฟลิตวิกลง กะว่าจะเรียนล่วงหน้าสักหน่อยแต่พอคิดถึงเรื่องวันนี้...กับ..วันคริสต์มาสที่จะต้องอยู่กับหมอนี่แล้วก็สมาธิแตกกระจายทุกที.. ให้ตายย -,.-


ตอนนี้ก็สี่ทุ่มครึ่งแล้ว 


ฮันบินหลับสนิท.. บ๊อบบี้ก็เช่นกันแถมมีหมีพูห์เน่าๆในอ้อมกอดเหมือนทุกๆวัน


ผมลุกจากเตียง เดินไปดูวิวข้างนอกที่หิมะตก จริงๆก็มองไม่เห็นอะไรหรอก มืดขนาดนี้ .. เอามือไปแตะที่กระจกก็รีบชักกลับทันทีแล้วก็เอามือซุกในเสื้อกันหนาว หนาวมากก บรื้ออ ~ =__=~ 

มือของผมเริ่มได้รับความอุ่นจากร่างกายเพียงพอแล้ว ผมก็ดึงมือออกมาจากเสื้อ..


มือ..


มือ..?


'ตัวเล็กทำไมมือนิ่มจัง'
น่งนิ่มอะไรเล่าาาาา วู้ววววววววว ผมสะบัดหัวรีบหันหลังกลับเตียง กำลังจะโบกไม้กายสิทธิ์เพื่อดับไฟ แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงละเมอดังมาจากเตียงฝั่งตรงข้าม

"งืม .. "
"......"
ผมกระพริบตาในความมืดปริบๆ กำลังจะจัดท่านอนให้ตัวเอง..

"ตัวเล็ก.. มือนิ่ม.. "

.....


คิมฮันบิน ... 


ฉันได้ยินนะ T-T


อ๊ากกกก~~ ม่ายยจริ๊งงง ผมหูฝาดดด ~ แล้วผมก็จะนอนแล้ว พรุ่งนี้จะไปส่งจดหมายหาดงฮยอกด้วยยยยยยยยย ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นหรอกนะ น่งนิ่มอะไรไม่มี..


"คิกๆ~ตัวเล็ก หน้าแดงแล้วนะ"

.
.


=[]=!!


หน้าแดงงั้นเหรอ!!! ผมไปหน้าแดงตอนไหนกันนน ม่ายยผมต้องนอนแล้วนะ 
แต่ก็อดที่จะตอบกลับไปไม่ได้จริงๆ -..-

"หน้าแดงบ้าอะไร นายยังไม่นอนหรือไง"


"งึมงำ .."

มีแค่เสียงงึมงำ และไร้เสียงตอบรับใดๆนอกจากเสียงกรนเบาๆของบ๊อบบี้


นี่ผมพูดคนเดียวสินะ .. 


ถ้าคืนนี้นอนไม่หลับจะทำยังไงฮะคิมฮันบิน ฉันไม่อยากจะหลับในชั่วโมงเรียนแบบบ๊อบบี้หรอกนะ =_= เกิดบ้านกริฟฟินดอร์โดนตัดคะแนนไปมากกว่านี้มันจะไม่โอเค..

=================

come back home~ (ซาวด์มาค่ะ /ผิด)

ผมกลับมาถึงบ้าน วางนกฮูกที่อยู่ในกรงทั้งสองตัวลงที่หน้าบ้าน ก่อนจะลากกระเป๋าสัมภาระต่างๆเข้าบ้าน
เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านได้สองก้าวแต่แล้วก็มีน้องชายตัวน้อยๆ ที่ดูเหมือนจะสูงขึ้นนิดหน่อย วิ่งลงมาจากชั้นสองแล้วกระโดดกอดผมเข้าเต็มแรง >_< ~ ดงฮยอกกกอาาา~~ คิดถึงจังงง

"พี่จินนนนนน ดงคิดถึงพี่จินที่สุดเล้ยย~"
"พี่ก็คิดถึงดงงี่มากเลยล่ะ ~" ผมกางแขนรับน้องชายตัวเองแล้วก็หมุนเหวี่ยงไปรอบๆ ~ งื้อตัวหนักขึ้นนะดงงี่ -3-

ทักทายกันพอหอมปากหอมคอพวกเราก็พากันขนย้ายข้าวของขึ้นไปชั้นบน พูดคุยสารทุกข์สุกดิบกันนิดหน่อย จากนั้นคุณแม่ก็เรียกพวกผมลงไปที่ชั้นล่างเพื่อทานข้าวเย็นกัน วันนี้คุณพ่อกลับบ้านเร็วด้วยแหละ พวกเราจึงอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาสี่คนพ่อแม่ลูก^-^

"ดงงี่ สอบเป็นไงมั่ง พี่ไม่อยู่ได้ทบทวนเองบ้างมั้ย" ผมหันไปถามน้องชายที่นั่งข้างๆและกำลังม้วนเส้นรามยอนอยู่
"แน่นอนอยู่แล้วว่าน้องชายพี่จินต้องได้ที่หนึ่ง ฮี่ๆ~ ว่าแต่พี่จินล่ะ เป็นไงมั่ง โรงเรียนพ่อมดสนุกมั้ย" 
"อ๋อ สนุกมากเลยล่ะ พี่สอบสมุนไพรศาสตร์มาก.. แต่เดี๋ยวนะ ดงรู้ได้ไงอะ ?? แม่บอกน้องแล้วเหรอ"
งื้ออออ ผมว่าผมจะเก็บเป็นความลับก่อนนะฮะ รู้มั้ย ถ้าสมมุติว่า ผมมีเวทย์มนตร์แต่น้องชายตัวเองดันไม่มี ดงฮยอกจะรู้สึกยังไงล่ะครับ ;-; ..

"อ้าวโถ่ ~ บอกน้องไปเถอะ น้องเราเป็นเด็กดีจะตายนะจินฮวาน เชื่อพ่อสิ"
คุณพ่อพูด แต่คุณแม่กับดงฮยอกหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มกริ่ม หืม?

"ใช่จ่ะ จินนี่ .. ดงงี่ของเราเป็นเด็กดี ลูกก็รู้.. " 
"แต่ว่าน้อง.."
น้องผมเป็นมักเกิ้ลนะ ดงดงไม่มีเวทย์มนตร์ .. ผมหันไปมองน้องชายตัวเองแต่ก็เห็นว่ากำลังเคี้ยวรามยอนตุ้ยๆอย่างมีความสุข ;-; ฮือออ นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกลำบากใจแปลกๆนะ ..

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกจ่ะ เพราะดงดงของเราก็เป็นพ่อมดเหมือนกัน^^"
"หะ!! อะไรรรนะ !!? " ผมกับคุณพ่อตะโกนพร้อมกัน .. อ้าวนี่พ่อก็ไม่รู้เหรอ -0-

"นี่คุณทำไมไม่บอกผมมั่งล่ะ ลูกก็ด้วย" คุณพ่อทำหน้างอนๆไปทางคุณแม่ นั่นน่ะสิ !! ทำไมพวกเค้าไม่บอกผมง่ะ!! 

"ก็แหม.. ถ้าบอกเดี๋ยวคุณจะมานั่งสัมภาษณ์ลูกแบบตอนจินฮวานทั้งวัน ไม่ได้ไปทำงานอีกพอดี"
"โถ่ก็มันตื่นเต้นนี่ มีพ่อมดอยู่ในครอบครัวเรา.. แถมตอนนี้มีถึงสองคนเลยด้วย"

ผมหันไปมองน้องชายที่ตอนนี้ฉีกยิ้มกว้างเห็นไปถึงฟันกราม เจ้าตัวดี -3- มีอะไรไม่บอกพี่เหรอ!! นี่แหน่ะ!! บิดแก้มซะเลย หมั่นไส้

"งื้อออพี่จินนนน ดงเจ็บบบบ"
"นี่แน่~ มีอะไรไม่บอกพี่งั้นเหรอ"
"ก็ดงบอกไปแล้วไงว่ามีอะไรจะปรึกษา แต่รอให้พี่จินกลับมาก่อนง่า"
อ๋อ เรื่องนี้น่ะเหรอ โถ่เอ้ย เราก็เป็นห่วง ตอนรับจดหมายนี่ผมถึงขั้นกินไม่ลงไปสามวัน คิดอยู่อย่างนั้นแหละว่าน้องเป็นอะไร สอบตก? ขาพลิก? ตกบันได? หรือโดนเพื่อนแกล้งตอนที่ผมไม่อยู่ โอ้ยยย สารพัด ..
ยิ่งเห็นเจ้าตัวเล็กบอกว่าเจ็บ ผมก็ยิ่งดึงแรงขึ้น ฮึ่มมมมมม ~~~ 

"ไหนบอกพี่สิว่าไปค้นพบตัวเองยังไง"
ผมปล่อยแก้มน้องชายออก แล้วหันมาสัมภาษณ์น้องชายแทนคุณพ่อที่ตอนนี้กำลังทำท่างอนๆคุณแม่อยู่

"งื้อออ ก็ตั้งแค่วันที่พี่จินไปโรงเรียน.." ดงฮยอกว่าพลางลูบแก้มตัวเองป้อยๆ คิคิ~ สมน้ำหน้า-3-
"หะ.. แล้วทำได้ไง ทำอะไรไปบ้างล่ะเรา"
"ก็เด็กที่ชื่อจุนฮเวแกล้งดงก่อน.. ดงก็เลยแกล้งกลับ หมอนั่นทำให้วอลรัสของดงมีรอยติง!! ดงก็เลยทำให้หมากฝรั่งไปอยู่ใค้เท้าของหมอนั่น -3-"
จุนฮเว?? อ๋อออ เด็กที่ดึงเท้าไม่ออกจากมันฝรั่งในวันนั้น.. ลูกพี่ลูกน้องของฮันบินที่มาด้วยหน้าบูดๆกันทั้งคู่ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าฝีมือน้องชายผมเอง 

"ฝีมือนายเองสินะ .. แล้วมีอะไรอีกมั้ย"
"ก็หลายอย่างเลยล่ะ ทั้งทำให้ดินสอลอยได้ ทั้งกระโดดสูงกว่าปกติในคาบพละ วิ่งเร็วขึ้นด้วย จนอาจารย์บอกให้ไปเป็นนักกีฬาโรงเรียนเลย" 
"โอ้โห.. ถ้างั้น.. เราคงจะได้อยู่ฮอกวอตส์ด้วยกันในไม่ช้านี่แหละ"
"จริงเหรอพี่จิน >_<  เย้!!!" ดงฮยอกกระโดดดีใจใหญ่เลย ฮี่ๆ ~
"จริงสิ~ แต่ดงต้องอยู่กริฟฟินดอร์นะ ถึงจะได้อยู่กับพี่บ่อยๆ"
"อะไรคือกริฟฟินดอร์ครับ? แล้วดงจะได้อยู่มั้ย.."

ผมอธิบายเรื่องหอพักต่างๆ ที่แบ่งเป็นสี่หอ คือกริฟฟินดอร์ เรเวนคลอ ฮัฟเฟิลพัฟ และสลิธีรินให้น้องชายฟัง เจ้าตัวทำหน้าเหมือนจะงงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อมากมายนัก

"แต่พี่ว่า ดงดงอาจจะได้อยู่เรเวนคลอก็ได้นะ.." ก็ดงฮยอกน่ะเรียนเก่งจะตาย.. อาจจะได้อยู่ที่บ้านเรเวนคลอที่เป็นบ้านสำหรับเด็กหัวกะทิโดยเฉพาะ

"แต่ดงอยากอยู่กริฟฟินดอร์ !! ดงจะอยู่กับพี่จิน~"
"พี่ก็อยากให้ดงอยู่กับพี่นะ .. ลองขอหมวกดูสิ ไม่แน่นะ เราอาจจะได้อยู่ด้วยกัน"
"อื้อ  ดงจะอยู่กับพี่จินให้ได้นะ ฮี่ๆ ตื่นเต้นจัง อยากไปฮอกวอตส์แล้วล่ะ ~ เมื่อไหร่จะอายุ13น้าา~"

===================


"กลับมาแล้วเหรอจ๊ะฮันบิน"

ผมกับจุนฮเวช่วยกันยกกระเป๋าสัมภาระและนกฮูกเข้ามาในบ้าน สงสัยสินะว่าทำไมไม่ใช้เวทย์มนตร์ยกมา ก็ถ้าป้าแฝดจอมจุ้นบ้านตรงข้ามไม่คอยสังเกตพวกผมอย่างเสมอๆและตลอดเวลา บวกกับยิ่งผมใส่ชุมคลุมของฮอกวอตส์มาขนาดนี้ ป้าแฝดมักเกิ้ลจึงก็ยิ่งสนใจเป็นพิเศษ =_= 

อา.. นี่มันการรวมญาติย่อมๆสินะ

มีคุณอาพ่อและแม่ของจุนฮเวพร้อมกับแม่ของผมกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เพื่อรอเวลาทานอาหารเย็นพร้อมกันทั้งครอบครัว

พ่อเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่ผมเก็บสัมภาระและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยที่ห้องนอนชั้น7ที่เป็นชั้นของผมกับจุนฮเวโดยเฉพาะแล้วก็เดินลงไปที่โต๊ะอาหาร


ผมกับจุนฮเวลงนั่งลงตรงเก้าอี้ว่างที่โต๊ะอาหาร แล้วแม่ก็สะบัดไม้กายสิทธิ์ อาหารจากเคาท์เตอร์ก็ลอยมาที่โต๊ะพร้อมกับจานช้อนและส้อมสำหรับทุกคน


"ฮันบิน จุนฮเว ลูกรู้แล้วใช่มั้ยว่าพวกแม่จะไปเที่ยวกัน"แม่ของผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่รับประทานอาหารกันไปได้สักพัก

"ครับ" ผมกับจุนฮเวตอบพร้อมกัน

"จ่ะ พอดีพวกแม่อยากจะไปเที่ยว แต่เป็นที่ๆมักเกิ้ลเยอะมากไปหน่อย แถมพ่อเราจะได้ศึกษามักเกิ้ลมากยิ่งขึ้นด้วย เป็นงานที่ดีต่อกระทรวง ลูกก็รู้.."
หืมมม -___- ไปที่ที่มีมักเกิ้ลเยอะสินะ งั้นปล่อยผมทิ้งไว้กับน้องแหละดีแล้วครับ และผมมั่นใจว่าจุนฮเวก็คิดแบบนี้เหมือนกัน


"เดี๋ยวบ๊อบบี้จะมาจัดคริสต์มาสปาร์ตี้ที่บ้านเราด้วยใช่มั้ยครับ เป็นการต้อนรับจุนฮเวด้วย" 
"อ่า ใช่.. แหม ต้องขอบคุณคุณคิมจริงๆเนอะที่เอ็นดูลูกชายเราขนาดนี้ ^-^ " แม่ของจุนฮเวบอก


ทุกคนพูดคุยกันระหว่างรับประทานอาหารเย็นอย่างสนุกสนานก่อนที่จะแยกย้ายกันไปที่ห้องนอนของแต่ละคน พ่อแม่ของจุนฮเวก็นานๆถึงจะกลับเกาหลีที แล้วก็เลยมาแวะเยี่ยมลูกชายกับพี่สะใภ้สักหน่อย จุนฮเวก็เลยไปขลุกอยู่กับพวกผู้ใหญ่บ้าง ผมก็เพิ่งขึ้นมาที่ห้องตัวเองหลักจากที่ขลุกอยู่กับพ่อแม่เหมือนกัน แหม ก็ไม่ได้เจอกันนานนะครับ -,.-


ผมกำลังลองโบกไม้กายสิทธิ์เล่นๆอยู่สองสามที เพื่อลองคาถาที่เรียนมาในเทอมนี้ แต่จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตู เมื่อผมอนุญาติให้เข้ามาได้ประตูจึงเปิดเข้ามา ผมหันไปดูก็เป็นน้องชายผมเองครับ กูจุนฮเว


"อ้าว ไง"
จุนฮเวเดินมาที่เตียงที่ผมนั่งอยู่แล้วนั่งลงข้างๆ เจ้าเด็กนี่ สูงขึิ้นรึเปล่านะ ทำไมมันตัวยักษ์ๆ -..- 

"ฮอกวอตส์เป็นไงมั่ง"
"อ้อ .. ก็ดี สนุกดี แต่อยากอยู่สลิธีรินว่ะ พูดแล้วก็เซ็ง มีแต่พวกลูกมักเกิ้ล =_="
"หึหึ แปลกแถวเชียวนะ ที่เข้ากริฟฟินดอร์เขาสลิธีรินกันมาทั้งครอบครัว"
=___= แน่ะไอ้เด็กนี่ มาถึงก็กวนติงง เดี๋ยวเถอะ จะแช่งให้อยู่ฮัฟเฟิลพัฟเลย

"เฮ้อ นี่อย่าพูดได้มั้ยเดี๋ยวเอาไม้กายสิทธิ์ตีปากแตกเลย ระวังไว้เหอะ จะได้อยู่ฮัฟเฟิลพัฟ" 
"หึหึ ไม่มีทางอะ ผมมั่นใจ" 
"มั่นจงมั่นใจ อะไรล่ะ ดูฉันสิ มั่นใจฉิบหาย หมวกคัดไปกริฟฟินดอร์ กินไม่ได้นอนไม่หลับไปทั้งอาทิตย์เหอะ ถ้าเจอปู่ก็ไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปอวดอีก เฮ้อ"
"คอยดูก็แล้วกันครับพี่ ผมจะไม่ทำให้ปู่ผิดหวัง หึหึ~"
ครับ กูจะคอยดูนะไอ้น้องรัก -,.-... จิ๊!! 

"เอ้อ ว่าแต่พรุ่งนี้จะมีคนมาค้างบ้านบ๊อบบี้ว่ะ ชื่อจินฮวาน อยู่ปี1กริฟฟินดอร์เหมือนกัน มากับน้องมันอะ"

"จินฮวาน? นามสกุลคิมป่ะ.. พี่ชายเด็กดงฮยอกใช่มั้ย" จุนฮเวถาม พลางทำหน้าป่วยๆเมื่อพูดถึงชื่อคนหลัง สงสัยจังว่าคงจะมีวีรกรรมอะไรเกิดขึ้นตอนที่ผมไม่อยู่..

"เออนั่นล่ะ ดงดงงี่อะไรนั่นแหละ ไอ้ตัวเล็กบ่นถึงเกือบทุกวัน ไม่รู้จะห่วงไรกับน้องมักเกิ้ลของมันนักหนา"
"ตัวเล็ก? นี่หมายถึงคนที่ชื่อจินฮวานเรอะ =_= .. เออ แต่ไอ้เด็กดงนั่น มันไม่ใช่มักเกิ้ลว่ะพี่" 
หมายความว่าไง ไม่ใช่มักเกิ้ล ก็ตัวเล็กมันบอกว่าน้องมันเป็นมักเกิ้ลนี่ = =

"จะไม่เป็นได้ไง ในเมื่อตัวเล็กมันบอกมางี้"
"โห่พี่ ตัวเล็กของพี่บอก แต่ผมนี่เห็นด้วยตา สัมผัสด้วยตีนเลยเหอะ คิดแล้วขึ้นเลย จำหมากฝรั่งก้อนใหญ่ๆนั่นได้ป่ะ ฝีมือมันเลย" 
อ๋อ.. วันที่ไปรับตัวเล็กไปฮอกวอตส์ใช่มะ ตอนที่ผมกำลังถูกไอ้บ๊อบตีหัว เพราะไปด่าไอ้ตัวเล็กระหว่างนั้นไอ้จุนฮเวก็ทำเนียนมองไปรอบๆ หัวเราะอะไรคิกคัก หันมาอีกทีก็โวยวายซะลั่น -.- สรุปเป็นฝีมือของน้องชายของตัวเล็กมันใช่มั้ยเนี่ย คิดแล้วก็ขำว่ะ 

"เออก็สมควรฮ่าาาาาาๆๆๆ"
"โห่ ไรวะพี่ นี่จะมีเลือดสีโคลนเข้ามาในบ้านเราตั้งสองคนเลยนะเว้ย"

ผมชะงักทันทีเมื่อจุนฮเวพูดถึงประโยคนี้ เออ ลืมไปว่ะว่าตัวเล็กมันก็เป็นเลือดสีโคลน แล้วนี่กูลืมได้ไงเนี่ย  วู้ !! ~

"เงียบอีก เอาไง นี่บ้านพี่นะ"
"....."

"ฮัลโหล๊"


"เออ ช่างเถอะน่า"
"เฮ้ย นี่แถบจะไม่เชื่อหูตัวเอง นี่พี่เมาป่ะถามจริง =_="
"ไม่ได้เมาโว้ยยยย ไอ้ตัวเล็กนั่นมันก็รูมเมทฉันไง"
"อ้อ เหรอ.. สรุป ตัวเล็กนี่หมายถึงจินฮวานพี่ชายเด็กดง?"
"ก็เออดิ ดูตัวมันดิ ทั้งผอม ตัวสูงแค่เนี้ยะ .. ตาก็เล็กนิดเดียว แต่แก้มมันดูนิ่มๆนะ ใสๆไงไม่รู้ว่ะ แต่มือนี่นิ่มจริง.."

"...."

ผมหยุดพูดทันทีเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย หันไปมองจุนฮเวก็เห็นหมอนี่หรี่ตาลงแบบจับผิด .. เดี๋ยวดิ เมื่อกี้กูพูดอะไรออกไปมั่งวะ =_=;;

"นี่พี่.."
"เฮ้ยๆ มึงหยุด เมื่อกี้กูพูดอะไรออกไปบ้าง"
"คือตอนแรกพี่ก็ขมวดคิ้ว แต่หลังๆก็เริ่มยิ้มออกมาจนผมขนลุกเลย พูดว่าตัวเล็ก ตาตี่ แก้มดูนิ่ม แต่มือนิ่.."
"หยุด พอแล้ว พอเลย ลืมไปซะ มึงหูฝาด โอเค๊?"

จุนฮเวหรี่ตาลงเล็กกว่าเดิม อะไรเล่า ก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดนี่ ก็มันจริงป่าววะ มันมือนิ่มอะ จะให้พูดว่าไง มือสากเหรอ!! สากห่าอะไรเล่า ก็จับไปตั้งสองครั้ง ยังนิ่มเหมือนเดิม


เฮ้ยย!!


เดี๋ยว.. ไปหมดละ สมงสมองกู =_=;;;



"แล้วสรุปพี่ให้พวกนั้นเข้าบ้านได้?"
"เออ"
"เออ งั้นก็แล้วแต่พี่ละกัน"

"งั้นถ้าผมจะแกล้งเจ้าเด็กดงฮยอกนั่นสักหน่อย พี่คงจะไม่ว่าอะไรผมใช่มั้ย?" จู่ๆเจ้าน้องชายผมก็ยิ้มกริ่มขึ้นมา =_=;; โอ้ เห็นแล้วรู้สึกเย็บวาบๆที่หลัง 

"จะทำอะไร"
"พี่ไม่ต้องรู้หรอกน่า"

=_= ผมว่าน้องชายผมอาจจะได้อยู่สลิธีรินจริงๆก็ได้ครับ.. ดูจากรอยยิ้ม กับ ออร่าที่เปล่งสีดำๆออกมา .. โอ้.. เรื่องนี้ฮันบินจะไม่ยุ่งนะครับทุกคน = =;;;; 


#วินอินฮอกวอตส์
=================================

เป็นตอนที่ค่อยๆแต่งทีละนิดค่ะ.. 55555555 แก้ไปแก้มาบ่อยมากกกกกก โง้ยยย
พรุ่งนี้ไรต์เปิดเทอมแหละ ว้ากกกกกกกก สอบ GAT/PAT ปลายเดือนนี้อีก ว้ากกกกกกกกก

ขอตัยแปป 5555555555555555555 

พอหลังจากพ้นคริสต์มาสไป เด็กๆของเราจะโตกันแล้วนะ แฮ่ =//= ทีนี้เราก็จะมา หึหึหึหึหึหึึหึหึหึหึ / อะไร

อุอิ้ ขอบคุณที่ติดตามและคอมเม้นกันนะคะ จู้บๆ