คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : - ตอนที่ 18 - ด้วยคนนะ
ที่ห้องโถงใหญ่ พวกเราสามคนยังคงนั่งด้วยกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร นักเรียนเริ่มจะบางตาลงไปมากแล้ว หลายคนก็ทยอยกันกลับหอพัก เอาจริงๆนี่ก็ได้เวลาสามทุ่มแล้วมั้งครับ ทั้งห้องโถงนี้เหลือแค่พวกเราสามคนที่ยังคงนั่งกินจุบจิบพูดคุยกันไปเรื่อย
บรรยากาศแบบนี้ ดูเหมือนจะไม่ได้มีมานานแล้วเหมือนกันนะ
บ๊อบบี้ที่ช่วงนี้ติดยุนฮยอง
กับจินฮวานที่ช่วงนี้ก็ไปไหนมาไหนกับไอ้พี่มาร์คนั่นบ่อยขึ้น ...
และคงจะบ่อยขึ้นเพราะแม่งเปลี่ยนสถานะเป็นคนคุยแล้วนี่ดิ!
อ่า คิดแบบนี้แล้วมองหน้าคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าแล้วมันรู้สึกเจ็บๆ โหวงๆชะมัด นี่สินะที่เขาเรียกว่าหึงแรง (-_-) หึ๊
ประมาณชั่วโมงก่อนหน้านี้ที่ผม(สั่ง)ให้ตัวเล็กแกะกุ้งพร้อมบริการป้อนฟรี ไอ้พี่มาร์คก็มีการเดินมาเฉียดที่โต๊ะแล้วมีหน้ามาโบกมือให้ไอ้ตัวเล็กชนิดที่จะโบกหัวผมติดมือไปด้วยให้ได้เลย
นี่สินะ ที่เขาเรียกว่าหึงแรง!!! (-______-)!! หึ๊!!!!!!!!!
"อ้าวๆอะไรเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวบูด เมนส์จะมาเหรอเพื่อน"
ไอ้เหยินบ๊อบบี้ที่นั่งอยู่ข้างๆผมแซวที่จู่ๆก็เห็นผมนั่งเงียบไปซะเฉยๆ โด่วว ก็มันอ่ะแย่งความสนใจจากตัวเล็กของผมไปหมดเลย ชวนคุยนั่นคุยนี่ กลัวบรรยากาศอึดอัดมากมั้ง แต่เอาเถอะก็ดีตรงที่ได้นั่งมองเจ้าตัวยิ้มหัวเราะแหละนะ นานๆทีจะมีเวลาสำหรับเราสามคน แฮปปี้ดี
"เมนส์หน้ามึงสิ " ผมตอบกลับไป เออใช่.. ช่วงนี้ไม่มีการบ้าน หากไม่ดูเป็นการรบกวนก็อยากจะชวนสองคนนี้ไปเดินเล่นรอบปราสาทด้วยกันก็ดีเหมือนกันเนอะครับว่ามั้ย ? (^-^)
"ไปเดินเล่นกันมั้ย ช่วงนี้พวกเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย" จินฮวานเอ่ยปากขึ้น ยอดเยี่ยม! กำลังคิดเหมือนกันอยู่พอดีเลย
และถ้านายความรู้สึกเหมือนกันกับฉันด้วยจะดีมากเลยนะรู้มั้ย
หึ
บ้าเอ้ย ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ พอยอมรับไปว่าชอบไอ้ตัวเล็กนี่ ทั้งสมองทั้งหัวใจความคิดการกระทำและความรู้สึกแม่งก็สั่งให้รับกันไปหมดเลยว่ามัน ชอบ ชอบ ชอบ ชอบอ่ะชอบบบโว้ยยยยย
"เอาดิ" ผมกับไอ้บ๊อบตอบแทบจะพร้อมกัน พวกเราลุกออกจากโต๊ะ เดินลัดเลาะไปเรื่อย ไปทางแปลกๆ ไปนั่นไปนี่ คุยกันสนุกสนานสัพเพเหระ
และคิดจะอยากลองไปเยือนใกล้ๆถิ่นศัตรูสักหน่อย นั่นก็คือทางไปหอพักสลิธีรินหรือคุกใต้ดินนั่นล่ะครับ
แต่ก็บังเอิ๊นบังเอิญเจอไอ้น้องชายตัวร้ายกับเด็กของแม่งสะนี่ อย่างงี้ต้องแอบดู ..
"อ๊ะ ดงฮย..." คนตัวเล็กข้างๆผม เมื่อเห็นน้องชายคนเดียวของตัวเองที่ออกมาเพ่นพ่านมืดๆค่ำๆแบบนี้กับไอ้เด็กโฉดจุนฮเวสองต่อสองก็ถึงกับแทบจะพุ่งตัวดิ่งไปหาน้องชายของตัวเองทันที แต่ดีที่บ๊อบบี้มันดึงตัวไว้ได้ทันพร้อมกับทำปากจุ๊ๆ และพากันไปแอบหลังเสาร์ต้นใหญ่ต้นนึงบริเวณใกล้ๆนี้
และบังเอิ๊นบังเอิญได้ยิน..
โอเค!! ไม่บังเอิญก็ได้ ยอมรับครับว่าเสือก!!
ได้ยินสัญญงสัญญาทาสหรืออะไรสักอย่างนั่นแหละ ฟังดูกระหนุงกระหนิงแล้วดูนั่น หน้าไอ้ฮเวก็ดูมีความสุขจนน่าหมั่นไส้เกินไปแล้วนะโว้ย หึ
"มึงดูน้องมึงเลยไอ้เสือ"
"อะระ ให้ดูอะไร"
"น้องมึงชัดเจนขนาดนี้ แล้วมึง.."
"พนันได้เลยว่าดงฮยอกต้องไม่รู้เหตุผลของแม่งหรอก" ผมรีบพูดแทรกทันที ให้ตายเถอะ หน้าเด็กดงนี่ก็ดูยังเอ๋อๆงงๆอยู่เลย เหมือนกันชะมัด พี่น้องคู่นี้
"พวกนายพูดถึงเรื่องอะไรกันเนี่ย"
จินฮวานที่ยืนฟังพวกผมพูดผ่านหัวไปๆมาๆถามขึ้น
"เรื่องของเด็กหน่า" ผมตอบ
"แล้วทำไมพวกนายถึงพูดเหมือนรู้กันอ่ะ ฉันหงุดหงิดนะเนี่ย"
"ก็รู้กันอ่ะดิ อยากรู้ป่ะ?" บ๊อบบี้รีบตอบ พร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตามาทางผม เฮ้ยย เดี๋ยวนะ นี่เมิงจะไม่โบ้ยมาให้ทางนี้ใช่มะ
".. อยาก อยากสิ!! ดงดงงี่เป็นน้องของฉันนะ ทำไมฉันจะไม่อยากอ่ะ"
คนตัวเล็กหันควับมาหาผมทันที
รู้แล้วหน่า ว่าน้องของนายอ่ะ เล่นฉลาดเรื่องความรักกันน้อยมากขนาดนี้ สำเนาถูกต้องสุดๆเลยเหอะ
"คืองี้.." ผมสูดลมหายใจเข้าทำท่าเหมือนจะจริงจัง ว่าจะหยอกเล่นอะไรนิดหน่อย แต่อีกฝ่ายกลับเลิกสนใจสิ่งที่ผมจะพูดแล้วแอบวิ่งตามน้องชายตัวเองไป
"ไว้ก่อนนะ ดึกแล้วอ่ะ ไม่อยากให้ดงดงกลับหอเปลี่ยวๆแบบนี้เลย ฉันต้องตามไปอ่ะ"
พูดจบก็วิ่งไปหลบหลังเสาร์ต้นถัดไป เป็นบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันน้องชายตัวเอง
...
แม่งนอยด์ว่ะ!!
ไม่สนใจกันเลยดิงี้.. เฮ้อ
น้อยใจนะเนี่ย (._.)
"อ้าวว งี้โดนเทแล้วดิครับคุณคิมฮันบิน หงอยเป็นแมวซึมเลย" บ๊อบบี้ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เอ่ยปากขึ้น
เออ กูโดนเทไง!! แม่งเง้ย
"เออดิ เซ็งว่ะ แม่ง ความรู้สึกมันทุกข์ๆ สุขๆปนเปกันไปหมดเลย กูนอยด์จะตายห่าละเนี่ย"
"มึงนี่นะ พอยอมรับว่าชอบเขาเข้าจริงๆแล้วก็คิดมากจริงนะเนี่ย มึงใจเย็นแล้วดู นั่นน้องชายเขาโว้ย ไม่ใช่ใครอื่น จะเป็นห่วงก็ไม่แปลกเปล่าวะ"
"..." เออว่ะ ก็จริง
"มึงดูกูนี่ ยุนฮยองก็มีน้องชายมาติด ไม่ใช่น้องแท้ด้วยนะ แถมแม่งประกาศสงครามกับกูละด้วย แม่ง!! คิดแล้วขึ้น แต่กูก็ไม่อยากยอมแพ้หรอกเว้ย กูจะบุก จะสู้ จะชัดเจนให้เขาเห็นว่ากูน่ะดูแลเขาได้ เป็นทุกอย่างให้เขาได้ในสักวันหนึ่งโว้ยยยย ~ " บ๊อบบี้พูดขึ้น เอาจริงๆเหมือนเห็นในแววตาของมันลุกเป็นไฟด้วยอ่ะ
"เห็นมึงทำได้งี้ กูก็จะทำมั่งว่ะ"
"แหม ให้มันจริงเถอะ" ไอ้ฟันเหยินตบหลังผมทีหนึ่งก่อนจะตะคุ่มๆตามคนตัวเล็กที่ย่องเบานำหน้าไป.. ก็ไม่เข้าใจว่าจะย่องเบาทำไมเหมือนกัน นั่นน้องชายตัวเองแท้ๆเลยนะ
"พี่ฮันบิน ทำไรอะ"
"ฉิบบเอ้ยยย !! "
จู่ๆก็มีเสียงคุ้นหูของไอ้ชายฮเวดังขึ้นมาจากด้านหลังของผมที่กำลังยืนมองสองคนที่เดินนำหน้าไป แม่ง ตกใจอ่ะ ปราสาทยิ่งมืดๆสลัวๆอยู่ นี่ก็นึกว่าผีบารอนเลือดมาหลอก โถ่
"ไอ้เน่!!"
"เอ๊ะ!! บอกว่าอย่าเรียกเน่ไง" สีหน้าไอ้น้องเวรเปลี่ยนเป็นหาเรื่องทันทีจากหน้าเดิมที่กวนตีนอยู่แล้วยิ่งน่าทุบน่ากระทืบเข้าไปอีกเมื่อผมเรียกชื่อที่มันไม่ให้เรียก (แต่ก็มีคนนึงอ่ะที่เรียกแล้วมันไม่ว่าอะไร .. ใครอะเหรอ? ก็ไอ้เด็กดงนั่นแงะ!! )
"ละนี่มาทำไรอ่ะ นึกว่าลงไปหอแล้วเนี่ย"
"นี่พี่มาแอบดูผมหรือไงอ่ะ -_-"
"ไม่ได้มาแอบดูเว้ย แต่มาเดินเล่นกับไอ้บ๊อบบี้กับไอ้ตัวเล็ก
แล้วบังเอิญผ่านมาเจอฉากแกกับเด็กดงกุ๊กกิ๊กกันไง หึ" ผมมองอ่อนใสน้องชายหนึ่งที นั่นทำให้ไอ้เด็กนี่ทำทีลอยหน้าลอยตา
มันชักจะเหิมเกริมแล้วนะไอ้นี่ !!! เดี๋ยวได้ต่อยเข้าจริงๆสักทีเว้ย
"เออ ก็นั่นแหละพี่ ผมให้มันมาส่งไง"
"ให้ดงฮยอกมาส่งเนี่ยนะ"
"บ่อยไปพี่ ไม่เหมือนพี่หรอก ฮ่าๆๆๆๆ"
แหม่ ตีนเริ่มกระตุกแล้วนะครับ..
"แต่ฉันนอนห้องเดียวกับเขานะเว้ย"
"ฮ่าๆๆ.... ฮ่า....." ไอ้ฮเวหยุดการขำแรงของมันลงทันที
"เห็นตอนนอนหลับด้วย น่ารักไม่แพ้จินฮวานเลย"
"ต...ตอนหลับผมก็เคยเห็นเว้ย!!"
"แกคงไม่เคยเห็นตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า นี่ .. จะบอกให้นะว่า ดงฮย..."
"นี่พี่ว่าไงนะ!!!!!!! โอ้ชิท!!!"หลอกไปงั้นแหละ ไม่เคยเห็นหรอก แต่ก็สะใจดีที่เห็นไอ้เด็กนี่ทำตาเหลือก หน้าเหมือนน้ำลายจะฟูมปากตาย เอิ๊กๆ~
"เวรเอ้ยๆๆๆๆ ทำไมไม่หวงตัวมั่งวะๆๆแล้วไอ้ยูคมันเคยเห็นอะไรบ้างเนี่ยแม่งอยู่บ้านเดียวกันอีกฟหหหแสดัวดงังีเเ้นล้ล้นๆๆไวเวัเีง บลาๆๆแบะๆๆๆๆ"
จุนฮเวถึงกับเหมือนจะเป็นคนบ้าตอนนี้มันเดินวนไปวนมา เดี๋ยวเอามือจิกหัว เดี๋ยวเอามือทุบเสาร์ แล้วก็กลับมาจิกหัว และทุบเสาร์วนไปวนมา..
"เดี๋ยวๆ คือ .. แค่ล้อเล่นเฉยๆเว้ย.."
"......."
"ล้อเล่นน่ะ เปลี่ยนเสื้อผ้าอะไร ไม่เคยเห็นทั้งนั้นแหละ"
"... ไอ้พี่เวร(เสียงอุบอิบ)"
"เอ๊ะ มึงพูดว่าไงนะ .."
จุนฮเวหันหน้ามาถลึงตาใส่ผมหนึ่งที(แรงๆ)ก่อนจะชะเง้อๆมองไปทางที่พวกดงฮยอกเดินไป เมื่อพอเห็นว่าดงฮยอกเลี้ยวเข้ามุมอะไรสักอย่างไปแล้วอย่างปลอดภัย พร้อมกับเห็นจินฮวานกับบ๊อบบี้ที่แอบตามไปต้อยๆ จึงหันหน้ามาถอนหายใจใส่ผมหนึ่งทีก่อนจะบอกลาและใส่เกียร์หมาวิ่งลงไปในคุกใต้ดินที่เป็นทางเข้าหอพักสลิธีรินทันที
"ไปละพี่ บ๊ายยย ... ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!"
อะไรจะเล่นใหญ่เบอร์นี้วะ เฮ้อออ
อ่า นี่สรุปว่าผมโดนน้องและเพื่อนสนิทแซงหน้าเรื่องความรักไปหมดแล้วสินะ ให้ตาย .. -_-;
ช่างเถอะ รีบตามสองคนนั้นไปดีกว่า ก่อนที่บารอนเลือดจะโผล่มาหลอกหลอนผมขึ้นมาจริงๆ หวืออออ
~~
-----------------------------------------------
50percentttttt
"น้องชายนายไม่แมนเลยอ่ะฮันบิน" คนตัวเล็กพูดขึ้นขณะที่พวกเราสามคนทำตัวย่องเบาแอบตามดงฮยอกน้องชายสุดรักสุดหวงของเจ้าตัวไปจนถึงหอพักของบ้านกริฟฟินดอร์ได้อย่างราบรื่นดี
"รู้ได้ไง มันก็แมนในแบบของมันนะเว้ย" ผมตอบ นี่เจ้าตัวคงไม่รู้สินะ พนันได้เลยว่าปกติมันไม่แมนพอที่จะมาคอยชะเง้อๆมองคนที่เดินมาส่งมันหรอก เป็นคนอื่นนะเดินลงไปเลยโดยไม่ขอบคุณด้วยซ้ำมั้ง ตัวเล็กก็คงจะสงสัยจากตอนที่มันบุกรุกเข้ามานอนในหอพวกเราด้วยนี่แหละ เอ้อ !! แต่ก็ลืมไปตอนนั้นมันก็แมนพอที่จะยอมรับผิดเองด้วยนี่หว่า ช้ะช๊าา สงสัยน้องดงดงงี่จะมีของดีจริงๆว่ะ เปลี่ยนเด็กเวรเป็นมนุษย์ปกติได้ ฮ่า !
"เอาหน่า ยังไงดงฮยอกมันก็ผู้ชายนะจินฮวานไม่ต้องห่วงขนาดนั้นก็ได้มั้ง" บ๊อบบี้ว่า
"แต่น้องเพิ่งปี1เอง . . . เดี๋ยวหลงอ่า แถมดงงี่ตัวเล็กกว่าจุนฮเวตั้งเยอะ ฉันเป็นห่วง"
หึหึ จินฮวาน นายคงไม่รู้สินะว่าเจ้าน้องตัวกระจิ๊ดของนายน่ะไม่ได้มาส่งไอ้แค่ฮเวรอบแรก
ความคิดเห็น