คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : - ตอนที่ 17 - ต้องเปลี่ยนแล้วนะ
หลังจากที่รอแบมแบมไปล้างหน้าเสร็จ พวกเราต่างก็เคลื่อนย้ายตัวเองออกจากหอเพื่อไปทานอาหารเย็นที่ห้องโถงใหญ่
ในขณะที่ผมกำลังมองหาที่นั่ง สายตาก็คอยสอดส่องหาตัวเล็ก ไอ้บ๊อบบี้และน่าจะมียุนฮยองด้วยที่หายไปติวหนังสือที่ไหนกันก็ไม่รู้ จนได้เวลาอาหารเย็นแล้วก็ยังไม่มากันเลย
แบมแบมพาผมมานั่งที่โต๊ะประจำบ้านกริฟฟินดอร์ก่อนจะจัดแจงหยิบส้อมและมีดมาจัดวางให้ผมและของตัวเอง พร้อมกับส่งยิ้มมาให้อย่างร่าเริง
ร่าเริงอะไรกันล่ะ ทำเป็นร่าเริงต่างหาก เมื่อกี้เพิ่งร้องไห้มาหยกๆ ดูออกน่าว่าฝืนน่ะ..
แต่ผมก็ไม่อยากจะพูดะไรออกไป ก็เจ้าตัวอุตส่าห์พยายามยิ้มออกมาเพราะไม่อยากให้ใครเป็นห่วงขนาดนี้ ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรหรอกครับ เดี๋ยวจะมีโฮอีกรอบ..
“อ้าว นั่น พวกพี่บ๊อบบี้มาแล้ว” ผมรีบหันขวับไปดูที่ประตูบานใหญ่สีน้ำตาลซึ่งเป็นทางเข้าห้องห้องโถงนี้ ก็พบกับบ๊อบบี้ที่เดินนำหน้ามาพร้อมกับยุนฮยอง แต่หน้าตาดูไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่นัก ออกจะดูลำบากใจด้วยซ้ำ แล้วยิ่งมันเงยหน้าขึ้นมาเจอผม.. ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึเปล่านะครับว่ามันแอบหน้ากระตุกไปแว้บนึง นั่นทำให้ยุนฮยองที่เดินมาข้างๆทำหน้าตาสงสัยและปนลำบากใจไปด้วย
ในขณะที่บ๊อบบี้เดินเลยไปส่งยุนฮยองที่โต๊ะของบ้านฮัฟเฟิลพัฟ นั่นทำให้ผมเห็นคนตัวเล็กคนหนึ่ง คนนั้นก็คือจินฮวานนั่นแหละที่เดินตามหลังบ๊อบบี้มา
และมาพร้อมกับใครอีกคน =_= คนที่ผมโคตรเหม็นหน้าเลย ให้ตายเถอะ ไอ้พี่มาร์คพระโขนง!!
จินฮวานและพี่มาร์คเดินตรงมาที่โต๊ะของบ้านกริฟฟินดอร์ซึ่งก็คือโต๊ะประจำบ้านของพวกผมนี่แหละและแน่นอนว่าเพื่อมาส่งจินฮวาน
เมื่อตัวเล็กสังเกตเห็นผมที่นั่งอยู่กับแบมแบมจึงสะกิดพี่มาร์ค แล้วทั้งสองก็โบกมือลากัน โดยที่ก่อนไอ้พี่มาร์คจะเดินไปนั่งที่โต๊ะของบ้านมัน มันก็ไม่วายยกมือขึ้นมายีหัวจินฮวานเบาๆก่อนจะส่งยิ้มหล่อๆนั่นมาทางผม ชิ!!!
“พี่ฮันบินใจเย็น ส้อมงอแล้วพี่!!!” แบมแบมทำตาเหลือกพร้อมกับสะกิดไหล่ผมรัวๆเพื่อเรียกสติ
ผมคลายมือออก มองมือของตัวเองที่เผลองอส้อมไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก้ไม่รู้ โดยที่ผมไม่รู้สึกตัวสักนิด แต่ก็นึกขอบคุณตัวเองที่ไม่วิ่งเข้าใส่จินฮวานแล้วลากไปไหนมาไหน แค่นึกว่าที่ผ่านมาตัวเองทำข้อมือของคนตัวเล็กช้ำไปกี่รอบต่อกี่รอบก็รู้สึกอยากเอาส้อมที่งอนี้ทิ่มมือตัวเองให้เป็นรูให้รู้แล้วรู้รอดไปซะเลย
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจออกมา พร้อมกับที่จินฮวานหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามผมกับแบมแบม
“แค่เห็นหน้าฉันนี่ถึงกับต้องถอนหายใจเลยเหรอ”
“ก็เออสิ” ผมตอบไปนั่นทำให้คนตัวเล็กตรงหน้าลอบถอนหายใจเบาๆแล้วก้มหน้าก้มตาจัดแจงกับอุปกรณ์การรับประทานอาหารของตัวเอง
แม่งเอ้ย เห็นแล้วอยากตบปากตัวเองชะมัด ทำอะไรไม่คิดอีกแล้วนะคิมฮันบิน..
บริเวณที่พวกเรานั่งตกอยู่ในบรรยากาศสุดมาคุ ที่โคตรจะเงียบและมืดมน จนกระทั่งเพื่อนฟันเหยินของผมเดินเข้ามา สีหน้าเมื่อตอนเห็นผมไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ ออกจะดูแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำเมื่อเดินมาหาผมแล้วพบกับบรรยากาศแบบนี้
“เฮ้ยไอ้ฮันบิน มาด้วยกันหน่อย มีเรื่องร้ายแรงจะคุยด้วยว่ะ”
“มีอะไรร้ายแรงวะ?”
“เออนั่นสิ มีอะไรร้ายแรงรึเปล่าคิมบับ” ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าสงสัยและเป็นกังวลหลังจากที่ก้มหน้างุดอยู่กับจารข้าวของตัวเองอยู่สักพัก
“เอ่อ... ”ไอ้เหยินหันไปมองหน้าจินฮวานสลับกับมองหน้าผมอย่างลุกลี้ลุกลน
“มึงมาเถอะ มาหน่อย”
“เออๆ ไปๆ” ผมลุกขึ้นตามแรงดึงจากเพื่อนฟันเหยินแล้วเดินตามมันออกไปนอกห้องโถง
“คืองี้เว้ยฮันบิน พี่มาร์คกับไอ้ตัวเล็กของมึงอ่ะ..”
“... ทำไม ? เป็นแฟนกันแล้วเหรอวะ!?”
“เดี่ยวๆๆ มึงใจเย็นๆก่อน ยังไม่ถึงขั้นเป็นแฟนเว้ย คือเขากำลังคุยกันอยู่ แบบศึกษาดูใจกัน”
“....”
ผมยืนค้างนิ่งหลังจากที่ได้ฟัง.. รู้สึกไม่ต่างอะไรจากตอนที่เห็นตัวเล็กโดนไอ้หล่อนั่นลูบหัว
“แล้วมึงจะเอาไงต่อวะเพื่อน”
“... กูควรทำไงวะ มันแปลว่าตัวเล็กชอบไอ้พี่มาร์คนั่นงี้ดิ? แม่งเอ้ย ”
“... ไม่รู้วะ แต่ดูแล้วก็ไม่ใช่ไม่ชอบมั้ง.. ไม่งั้นคงไม่ตกลงคุยหรอก”
“... แล้วกูอะเหยิน มันจะรู้สึกกับกูแบบไม่ใช่ว่าไม่ชอบด้วยมั้ยวะ”
“อ้าวพี่ คุยไรกัน” เสียงที่ผมคุ้นเคยดีดังมาจากด้านหลังไม่ใกล้ไม่ไกลนัก จุนฮเวเดินตรงมาพร้อมกับทำหน้าง่วงๆที่ดูเหมือนจะโดนเพื่อนมันปลุกให้มากินข้าวเย็น
“พี่มึงงะ อกหักแล้วไอ้เน่”
“อย่าเรียกเน่เหมือนไอ้เตี้ยดงดิวะพี่ ว่าแต่อกหักจากใครอ่ะ.. หรือว่า...”
“จากพี่ชายดงงี่ของแกนั่นแหละ”
“เช้ด ว่าแล้ว” ไอ้เด็กฮเวว่าพลางทำหน้าไม่แปลกใจนัก... ใช่สิ ใครๆก็ดูออก ยกเว้นเจ้าตัวนั่นแหละที่ยังโง่อยู่ =_=
“เด็กมึงงะ ทำฉันเสียแต้มไปเป็นล้านแล้วมั้ง เฮ้อ” ผมหันไปมองจุนฮเวพร้อมกับถอนหายใจออกมา
“อ้าว เด็กผมทำไร เดี๋ยวจัดการให้ป่ะ”
“เออ จัดการเลย เอ๊ะเดี๋ยว สรุปว่าดงงี่เป็นเด็กแกเรอะ?”
“ว่าแต่มันทำอะไรพี่อ่ะ” ดูเหมือนน้องชายผมจะเบลอคำถามหลังไปนะครับ ..
แหม่ เออไว้ก่อนก็ได้ ตอนนี้หัวใจผมก็สำคัญ..
“เออนั่นสิมันทำอะไร”
“คืองี้..”
ผมเล่าเรื่องทุกอย่างทั้งเรื่องของผมที่ผม(ยอบรับสักทีว่า)ชอบจินฮวาน เรื่องของแบมแบมกับไอ้พี่มาร์ค เรื่องที่ดงฮยอกเข้าใจพวกผมผิดมาตลอด แล้วก็เรื่องที่ไอ้พี่มาร์กมันได้มีโอกาสศึกษาดูใจกับตัวเล็กด้วย !!
“นี่กูก็เพิ่งรู้ว่าน้องแบมมันชอบพี่มาร์ค..” บ๊อบบี้ทำหน้าอึ้งๆ
“โห่ ไรเนี่ย พี่ฮันบินไม่ต้องห่วงนะ ดงฮยอกอ่ะเดี๋ยวผมจัดการให้ คันไม้คันมืออยู่พอดี... หึ”จุนฮเวบอกพลางยิ้มมุมปากน้อยๆ หน้าตาดูเหมือนว่าจะคิดแผนอะไร(ชั่วๆ)ออก
“แต่จะว่าไป ช่วงนี้กูคงติดยุนฮยองมากไปว่ะ ไม่ค่อยมีเวลาให้มึงเลย ขอโทษด้วยนะเว้ย.. ไม่งั้นอาจจะมีอะไรที่ดีกว่านี้เกิดขึ้น... รึเปล่า”
“เออๆ ไม่ต้องมาทำหน้าหงอย มันเกิดขึ้นไปแล้ว... เอาเป็นว่าวันนี้มึงไปเดินเล่นรอบปราสาทกับกูสักหน่อยมั้ย กูไม่อยากกลับหอเท่าไหร่ว่ะ”
“ได้เลยเพื่อน เชิญมึงมาระบาย ร้องไห้ซบอกคิมบับเพื่อนรักของมึงคนนี้ได้เต็มที่เลย” ไอ้เหยินฟันกระต่ายยิ้มร่า พลางตบอกตัวเองสามที และพวกเราสามคนก็เดินเข้าห้องโถงใหญ่เพื่อที่จะไปกินอาหารเย็นที่เหลือน้อยนิดกันเพราะพวกเราคุยกันนานไปหน่อย นั่นทำให้จุนฮเวโดนเพื่อนเด็กแสบของมันทิ้งไว้กลางทางกลับหอกันหมดแล้ว และด้วยความที่ในห้องโถงใหญ่ไม่ค่อยเหลือคนมากนักมันจึงถือวิสาสะมานั่งร่วมโต๊ะกับบ้านกริฟฟินดอร์ด้วย
“อ้าว เตี้ยดงอ่ะ”
“อือ.. ไม่รู้สิ อยู่บนหอมั้ง ถ้ารู้ว่าวันนี้มีอาหารไทยนะดงดงต้องร้องไห้แน่เลยฮ่าๆๆ ^O^ ”จุนฮเวหันไปถามแบมแบมที่กำลังกินขนมทองหยิบที่เป็นอาหารหวาน ซึ่งวันนี้เมนูอาหารเย็นของโรงเรียนเราเป็นอาหารไทย ทั้งของคาวของและหวานดูน่ากินมากเลย แต่ผมนี่สิ.. ทั้งๆที่เห็นว่าของตรงหน้าน่ารับประทานขนาดไหนก็กินแทบจะไม่ลง ในหัวผมมันนึกไปถึงเรื่องของไอ้พี่มาร์คกับคนตัวเล็กที่นั่งตรงหน้านี่ตลอดเลย แล้วดูเหมือนเจ้าตัวจะสังเกตว่าผมไม่ค่อยจะเจริญอาหารเท่าไหร่ นั่งเขี่ยกุ้งตัวใหญ่ที่ตักมาจากหม้อต้มยำกุ้งไปๆมาๆ จนต้องเอ่ยปากมาให้ความช่วยเหลือ
“ฮันบิน.. นายไม่อยากกินเหรอ” เจ้าตัวถามผมตะกุกตะกัก อย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก อาจจะกลัวผมตวาดแบบเมื่อตอนที่เข้ามานั่งอีก.. โอยย นึกแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองอีกที บ้าเอ้ย
“อ้อ.. ตัวเล็กอยากกินเหรอ?”
“เปล่า ก็เห็นนายไม่เจริญอาหารเท่าไหร่ ดูบูดๆกว่าทุกวัน”
“’งั้นแกะกุ้งให้ฉันสิ” ผมตักกุ้งจากจานตัวเองไปวางไว้ที่จานของจินฮวาน เจ้าตัวทำหน้างงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร พร้อมกับค่อยๆแกะเปลือกของกุ้งออก
“อะ” เจ้าตัวส่งกุ้งที่แกะแล้วกลับคืนมาให้ที่จานของผม หึหึ นึกว่าจะให้ทำแค่นี้รึไง
“ป้อนด้วยดิ”
“-0-... หา“
“หูหนวกรึไง” ผมว่าพลางเอื้อมมือไปดึงหูของอีกฝ่าย นั่นทำให้ตัวเล็กเบิกตาโพลง แล้วลุกลี้ลุกลนหยิบช้อนมาตักกุ้งและข้าวสวยที่จานของผม หึหึ~ หน้าแดงแล้วนะคิมจินฮวาน ^^
“อะ.. อ้าปากสิ” คนตัวเล็กขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมพร้อมกับแก้มที่ขึ้นสีแดงเรื่อๆ เพียงแค่นั้นกลับทำให้ผมรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาและอ้าปากรับอย่างว่าง่าย
ผมรีบเคี้ยวข้าวในปากอย่างรวดเร็วก่อนจะอ้าปากรับคำที่สอง
“อ้า~”
“ยังจะเอาอีกเหรอ!!”
“ก็ยังไม่อิ่มอ่ะ ป้อนฉันเรื่อยๆจนกว่าฉันจะอิ่มสิ”
“แต่ฉันยังไม่ได้กินกล้วยบวดชีเลยนะ -0- ”
“ป้อนก่อนดิเดี๋ยวให้กิน ป้อนไปกินไปก็ได้หนิ”
“โอ๊ย ไม่มีมือเหรอครับพี่” จุนฮเวที่ตอนแรกกำลังโซ้ยแหลกอยู่กับอาหารตรงหน้า หยุดกินแล้วเงยหน้าขึ้นมาแซวผม
“หุบปากน่าไอ้จุนฮเว ครอบครัวเขากำลังมีความสุข ฮ่าๆๆๆ ^O^ ” ไอ้บ๊อบบี้นี่ก็ด้วย แซวใหญ่เลยนะสาด ดูดิว่าตัวเล็กจะหดเข้าไปอยู่ในชุดคลุมได้แล้วนะโว้ย
“ยุ่งว่ะ ดูดิ แม่งกลายเป็นก้อนแล้วเนี่ย”
“คิกๆ อารมณ์ดีก็ดีแล้วเนอะครับพี่ฮันบิน ^-^ เดี๋ยวผมขอตัวขึ้นหอก่อนนะ แล้วก็ขอเก็บขนมหวานไปฝากดงดงด้วย” แบมแบมหันมาร่วมหัวเราะด้วย พร้อมกับแอบชี้ส้อมที่ผมเผลองอไว้ตอนที่อารมณ์ขึ้น ก่อนจะขอตัวลุกไปตักขนมใส่ทัพเพอร์แวร์เก็บไปให้ดงฮยอกที่หอ
“เฮ้ยๆ จะไปหอเหรอ ไปด้วยดิ” จุนฮเวรีบบอกเมื่อเห็นแบมแบมกำลังจะลุกขึ้น
“อื้อ มาด้วยกันสิ จะไปหาดงฮยอกเหรอ?”
“ช่ายยย~ พอดีว่ามีเรื่องต้องเคลียน่ะ” ไอ้น้องตัวแสบว่าพลางเหล่ตามามองหน้าผมพร้อมกับยักคิ้วข้างหนึ่งอย่างกวนๆ
“ดงดง~ มีคนมารออยู่หน้าหอแหน่ะ” แบมแบมสะกิดผม ในขณะที่ผมกำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง อ่า.. นี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
“อะ.. เอ๋... ? ”
“ทำไมทำหน้าตกใจอย่างงั้นล่ะ?”
“อ๋อ.. เปล่า สงสัยฉันจะเหม่อไปหน่อยน่ะ”
“อ๋อ.. แต่ถ้าดงเป้นอะไรบอกแบมได้เลยนะ แล้วก็รับไปหาเค้าสิ เดี๋ยวเค้าจะรอนานนะ” แบมแบมย้ำกับผม.. เค้านี่ใครหว่า ใครกันนะจะมาหาผมเอาป่านนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่เด็กกิรฟฟินดอร์สินะถึงได้รออยู่ที่หน้าหอเนี่ย
ผมเดินอออกมาจากหอ ผ่านประตูรูปภาพสุภาพสตรีอ้วน เดินออกไปอีกนิดหน่อย.. หันซ้ายหันขวาก็พบเข้ากับคนคนหนึ่งกำลังเขี่ยเท้าตัวเองเล่นไปมา คนคนนี้เป็นคนที่ผมคิดว่า.. เขาน่าจะมาหาผม
รึเปล่า?
เอ๊ะ น่าจะมาหาผมมั้ง ลองทักดูละกัน
“จุนเน่ ?” เจ้าตัวเงยหน้ามา ในมือถือกล่องทัพเพิลแวร์ที่ใส่ขนมไทยเอาไว้เต็มเลย !! ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง ลูกชุบ !! อ๊า อยากกินนนนน
“กว่าจะเสด็จมาได้นะ =_= ” คำตอบที่มาพร้อมกับหน้าตายๆตามแบบฉบับของเจ้าตัวนั่น ทำให้ผมมั่นใจว่าจุนเน่คงจะมาหาผมจริงๆ ว่าแต่มีเรื่องอะไรนะ ถึงมาหาเอาป่านนี้ เรื่องด่วนรึเปล่าหว่า? แต่ถ้าโดนลากไปติวตอนนี้ก็ไม่ไปนะ!! วันนี้ยิ่งเหนื่อยๆ เนือยๆ อยู่ด้วย เฮ้อ ~
“งือ ว่าแต่นายเถอะ มีอะไรถึงมาหาฉันถึงหอล่ะ” ผมถามพลางมองขนมในกล่องไปด้วย
“ก็มีอะไรนิดหน่อย.. อันที่จริงก็ไม่หน่อยหรอกนะ =_= ... เฮ้ นายอยากกินขนมเหรอ”
“อยากสิ อยากๆๆ ^O^ ” ผมรีบตอบกลับไป โอกาสมาแล้วฮี่ๆๆ อ๊ะๆ แต่ถ้าชวนผมไปติวแล้วมีขนมเหล่านี้แลกก็น่าสนใจอยู่นะ
“จริงๆมันของแบมแบมน่ะ แต่ถ้านายอยากกินละก็..”
“อ้าวของแบมแบมเหรอ ” แต่ก้ยังอยากกินอยู่นะ.. ก็ขนมไทยน่ะ ไม่ได้มีมาที่ฮอกวอตส์บ่อยสักหน่อย ต้องอยากกินสิ จิ๊กกินสักชิ้นสองชิ้นแบมคงไม่ว่าอะไรหรอก
“ใช่ แต่ถ้านายอยากกิน เราคงต้องคุยกันหน่อย แล้วฉันจะไม่บอกแบมแบมด้วยว่านายแอบกิน”
“… บอกก่อนว่าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงใช่มั้ย”
“ร้ายแรงที่ว่ามันแบบไหนล่ะ=_=” ดูเหมือนคนตรงหน้าเริ่มจะขมวดคิ้วด้วยความเยอะของผม ไม่ได้หรอก เกิดมันเกี่ยวข้องกับผลการเรียนของผม ทำให้ผมต้องติด0วิชาปรุงยา หรือหมดสิทธิ์สอบกลางภาค ผมจะขอไม่ยุ่งเด็ดขาด!! *^*
“ก็อย่างเช่น.. ฉันจะติด0 ติด ร ติด..”
“โอ๊ยย ไม่ใช่ เขารู้กันทั่วโลกแหละว่านายมันรักเรียน ใครจะไปกล้าทำแบบนั้นล่ะ”
“งั้นก็แล้วไป =w= ไหนว่ามาสิ ~ เราไปคุยกันที่อื่นไหม เผื่อจะยาว รู้สึกโล่งอหที่ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับการเรียนของผม เพราะว่าถ้าเกิดผิดพลาดขึ้นมา จะทำให้พี่จินเสียใจน่ะสิ !!
“ก็ได้ ที่ไหนดีล่ะ ฉันเริ่มเมื่อยขาแล้วเนี่ย นายก็ลงมาช้าชะมัด” จุนเน่บ่นไปขมวดคิ้วไป
“ห้องสมุดละกัน ^-^ ”
จุนฮเวพยักหน้ารับก่อนจะเดินนำผมไปที่ห้องสมุด พวกเราหาเดินมุมที่จะสามารถนั่งคุยกันได้สะดวกอยู่สักพัก ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งกับเก้าอี้ที่อยู่ติดกับริมหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้มีแสงสว่างของดวงจันทร์สาดเข้ามา
...
นั่นทำให้ผมรู้สึกว่า จุนเน่ดูดีมากกว่าปกติ
รึเปล่า?
หรือปกติเจ้าเด็กยักนี่มันดูดีอยู่แล้วรึเปล่านะ..?
ผมพยายามสะบัดหัวตัวเองแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของจุนฮเวเพื่อที่จะรับฟังคำขอแล้วก็ว่าจะขอกินขนมสักหน่อย
แต่กลับเห็นอีกฝ่ายมองจ้องผมกลับมานิ่งๆ ..
...
..
“เอ่อ...............จุนเน่ ขอกินขนมหน่อย”
คนตรงหน้าเหมือนจะหลุดจากห้วงความคิดอะไรสักอย่าง ก่อนจะลอบหยิกเนื้อตัวเองไปหนึ่งที่
“เดี๋ยวดิ คุยกันก่อน”
“.. อ่าก็ได้” ผมมองกล่องขนมที่โดนจุนเน่เด็กยักวางไว้บนตักแล้วใช้มือโอบรัดแน่นกว่าเมื่อกี้อย่างละห้อย .. งือ อยากกินจังเลย..
“ดงฮยอก นี่นายรู้ป่ะว่านายกำลังเข้าใจผิดเรื่องพี่ชายของฉันกับเพื่อนนาย”
“เข้าใจผิด?”
เอ๋.. อะไรหว่า เข้าใจผิดอะไรกันนะ ผมก็เห็นว่าทั้งสองคนสนิทสนมดี ออกจะมากเป็นพิเศษด้วยในช่วงนี้ ~ ฮิฮะ ^O^
“ช่าย และนั่นทำให้พี่ชายของนายกำลังสับสนนะรู้มั้ย” พี่ชายของผม? หมายถึงพี่จินน่ะเหรอ
“พี่จินน่ะเหรอ”
“ก็ใช่ไง หรือนายมีพี่ชายอีกคนล่ะ =_=”
“เออน่า แล้วสรุปนายหมายความว่ายังไงเล่า !! ฉันไม่เข้าใจเฟ้ย”
“โอ้ย โง่จริง=__= ” งะ..โง่ !! โง่เหรอ นี่นายรู้มั้ยว่ากำลังคุยอยู่กับใครน่ะกูจุนฮเว!! ฉันน่ะที่1มาตลอดตอนอยู่ประถมนะเฟ้ย และฮอกวอตส์ปีการศึกษานี้ก็ต้องเป็นฉันแน่นอน!!
“เฮ้ ปากสั่นหมดแล้ว โดนว่าแค่นี้หงุดหงิดรึไง”
“ก็นายว่าฉันโง่!! ฉันไม่ได้โง่นะ ฉันยังสอนหนังสือนายอยู่เลย”
“ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นโว้ย เรื่องมากเดี่ยวไม่ให้กินหนมหรอก!!”
“ชิ!! =3= เออ มีอะไรก็เล่ามาเลยนะ”
“เออ เอาแบบตรงๆไม่อ้อมค้อมเลยนะ คือพี่ฮันบินมันชอบพี่จินของแก ส่วนไอ้แบมเพื่อนรักแกก็ชอบไอ้พี่มาร์คสุดที่รักของพี่จินไงวะ”
“ว่าไงนะ!!! O_O”
ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองนั่งทำตาค้างอยู่กับที่ เป็นเวลานานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ จนจุนเน่ต้องเอามือมาโบกๆผ่านมาไปมาเพื่อเรียกสติกลับคืน
“ก็บอกแล้วไง มีนายคนเดียวนั่นแหละที่ดูไม่ออก ‘ดูอะไรไม่ออกเลยจริงๆ’ ให้ตาย อ้อ พี่จินของนายด้วย=_=” จุนเน่เน้นย้ำคำว่าดูไม่ออกให้หนักขึ้น งือ ทำไมต้องเน้นขนาดนั้นด้วยแล้ว โอเค ยอมวันหนึ่งก็ได้ .. แล้วมันเรื่องจริงเหรอเนี่ย .. ที่พี่ฮันบิน กับพี่จิน แล้วก็ยังแบมแบมอีก.. โอ้ว ตายแล้ว T_T ถ้ามันเป็นเรื่องจริงนี่ผมไปสลับคู่ให้เขาสินะ !!
“นะ นี่ฉันทำอะไรลงไปมั่งเนี่ย”
“นายสลับคู่ให้หมดเลยไงละ=_= เฮ้อ”
“นี่!! ไม่ต้องย้ำจะได้มั้ย !! T_T ” ผมแว้ดจุนฮเวไปทีหนึ่ง ฮืออ รู้สึกผิดขึ้นมาเต็มอก
ณ จุดนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ เรื่องพี่ฮันบินนี่จะว่าแปลกใจมั้ยก็ไม่ถึงกลับแปลกมาก (แต่ก็แปลกใจอยู่ดี) แต่ที่ผมแปลกใจที่สุดก็คือแบมแบมนี่แหละ !! อะไรกัน ทำไมไม่มีใครบอกแม้กระทั่งเจ้าตัวก็ไม่ยอมบอกผมเลย T_T ว่าแบมแบมชอบพี่มาร์ค.. แล้วนี่ ผมไปสนับสนุนให้พี่ชายตัวเองเต็มที่เลยนี่นา .. แล้วก็ยัดแบมแบมไปให้พี่ฮันบินเต็มเหนี่ยวด้วย แง้
“ฉะ.. ฉันจะทำยังไงดีล่ะจุนเน่ T_T”
“....ไม่รู้สิ อีกอย่างพี่ชายของนายก็เพิ่งจะตกลงคุยกันกับพี่มาร์คแล้วด้วย”
“แล้ว.. ใครรู้เรื่องนี้บ้าง พี่ฮันบินรู้รึยัง แบมแบมล่ะ แบมแบมรู้มั้ย !!”
“พี่ฮันบินน่ะรู้แล้ว แต่แบมแบมน่ะยัง”
..
...
ฮึก .. ถ้าหาก.. ถ้าหากว่าผมดูออกแต่แรกแล้ว คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นใช่มั้ยนะ
เรื่องที่สลับคู่กันไปหมดเลย ผมเป็นคทำให้เพื่อนสนิทของผมต้องเสียใจทางอ้อม
ผมคงต้องยอมรับแล้วล่ะ ว่าผมคงจะโง่ในเรื่องนี้จริงๆด้วย.. อา นั่นทำให้ผมนึกถึงเรื่องของยูคยอมนะ .. บ้าจริง
ทำไมผมถึงดูใครไม่ออกเลย รู้สึกเสียเซลฟ์ชะมัด อุตส่าห์เรียนเก่งทั้งทีแต่ดันมองในเรื่องความรักไม่ออก บ้าจริง คิมดงฮยอก!! T_T
“ดงฮยอก...?”
“.....” ผมก้มหน้างุด ไม่กล้าเงยหน้าตอบหรือเถียงอะไรกับจุนฮเวแล้วทั้งนั้น ต่อให้โดนหมอนี่ด่าว่าโง่ก็จะนั่งยอมรับจนกว่าอีกฝ่ายจะพอใจเลยล่ะ
“เฮ้ =_= ”
“ฉันมันโง่สินะจุนเน่ T_T”
“อะ.. เอ่อ นี่อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ดิ =_=; มีอะไรในใจก็พูดมา”
“ฉันมันโง่อ่ะจุนเน่ ฉันมันโง่ไง T__T”
“....อ่าๆ ระบายมาสิ”
“งือ ฉัน ฉัน ฉัน... ทำให้พี่ๆทุกคนไม่สมหวังในเรื่องความรัก อ่า ก็อาจจะยกเว้นพี่มาร์คไว้คนหนึ่ง แต่นั้นก็ทำให้พี่ฮันบินกับแบมแบมต้องเสียใจ TT_TT ฉันมันดูใครไม่ออก.. ดูไม่ออกจริงๆ.. รวมถึงยูคด้วย ฮึก แง TOT ”
“เดี๋ยวๆ เกี่ยวอะไรกับยูคฟะ =_= ”
“ฮึก วันนี้ .. วันนี้ ยูคบอกว่า ยูคชอบฉัน T_T ฉันดูไม่ออกเลยอะจุนเน่”
“อะไรนะ ไอ้ยักนั่นมันบอกชอบนายแล้วเรอะ !! ” จุนฮเวที่ตอนแรกเหมือนจะนั่งฟังผมเงียบๆ จู่ๆก็โพล่ง แว้ดขึ้นมาเสียงดัง ทำเอาผมลืมนึกไปเลยว่าจะพูดอะไรต่อ
“อะ.. ชะ ใช่ นายจะเสียงดังทำไมน่ะ”
“…” จุนเน่ไม่ตอบอะไร แต่เอาแต่มองหน้าผมด้วยสายตาและใบหน้านิ่งๆพร้อมกับมองอ่อน
“ว่าแต่ ทำไมนายพูดเหมือนว่ารู้อยู่แล้วว่ายูคชอบฉันล่ะ”
“ก็รู้อยู่แล้วไง” จุนฮเวตอบกลับนิ่งๆ
“อ้าว”
“มีแต่นายนั่นแหละ ที่ดูใครเค้าไม่ออกเลย เฮ้อ แล้วนายตอบกลับไปว่าไงอ่ะ ปฏิเสธ หรือตกลง... ชิ”
“ก็.. ฉันคิดว่าหมอนั่นล้อเล่นอ่ะ คือที่สำคัญฉันไม่ได้คิอะไรด้วย.. แถมหมอนั่นบอกว่า..”
“ว่าอะไร”
“ก็ ถ้าฉันรำคาญนายเมื่อไหร่ ยูคจะช่วยฉัน........ไง”
คำตอบนั่นยิ่งทำให้ที่นั่งตรงหน้าผมยิ่งทำหน้านิ่งเข้าไปใหญ่ พร้อมกับถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก
“เฮ้อ งั้นนั่นแปลว่านายรำคาญฉัน? ใช่มั้ย?”
“.....ฉัน”
รำคาญเหรอ ..
หรือลำบากใจมั้ย ที่มานั่งคุยกับหมอนี่แบบนี้
ก็ไม่หนิ ไม่ได้ทั้งรำคาญและลำบากใจด้วยซะหน่อย
..
“โอเค เงียบแบบนี้เข้าใจแล้วว่ารำคาญ งั้นฝากขนมให้แบมแบมด้วยละกัน
กลับหอละ ถ้ามืดกว่านี้เดี๋ยวจะลำบากต้องให้นายไปส่งอีก” จุนเน่ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้านิ่งๆ
ตามแบบฉบับของเจ้าตัว แต่ดูเหมือนเมื่อกี้จะนิ่งมากกว่าปกตินิดหน่อย
อ่านี่นายโกรธฉันเหรอ? หรือมันคือน้อยใจนะ หรือจริงๆแล้วเราก็สนิทกันรึเปล่า...
“จุนเน่ ! ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่ารำคาญนาย”
“....”
“บอกว่าไม่รำคาญไง นั่งลงดิ แล้วก็แกะขนมให้กินด้วย เอาลูกชุบ-3-”
ผมรีบบอกก่อนที่เจ้าเด็กยักนี่จะเดินกลับหอคนเดียว ชิ มืดแบบนี้เนี่ยนะอย่ามาอวดเก่งหน่อยเลย สุดท้ายนายก็ต้องไปยืนร้องไห้หน้าหอรอให้คนพาเข้าไปในคุกใต้ดินที่เป็นทางเข้าของหอพักสลิธีรินอยู่ดีนั่นแหละ =3=!!
“ก็ได้ หึหึ”
จุนเน่ยอมนั่งลมแต่โดยดีก่อนที่จะหยิบกล่องขนมขึ้นมาวางไว้บนตักตามเดิมจากนั้นก็ค่อยๆเปิดฝากล่องออกช้าๆ งืออ จะช้าทำไมน่ะ เร็วๆสิฉันอยากกินนะ !!
“ก่อนจะกิน นายต้องสัญญากับฉันก่อนข้อหนึ่ง”
จุนเน่พูดขึ้นในขณะที่มือของจุนเน่กำลังจะเอื้อมนิ้วมือ(?)ลงไปหยิบลูกชุบให้ผม
“อืออออ ลูกชุบบบบบบบ มีอะไรก็ว่ามา”
“นายจะต้องไม่มีใครจนกว่าจะอายุ16นะ ^-^” จุนเน่พูดพร้อมกับยกยิ้มขึ้น.... มันหมายความว่าผมต้องห้ามมีแฟนจนถึงอายุ16เลยเหรอ =0=; ปี4สินะ เอ่ สัญญาบ้าบออะไรนะ ใครจะไปรีบมีกันตอนนี้ฉันเพิ่งจะ13เองนะ แล้วก้ยังอยากเรียนเยอะๆด้วย ยังไม่รีบมีหรอกน่า
“นายหมายถึงห้ามฉันมีแฟนจนปี4ใช่มั้ย”
“ใช่”
“ทำไมอ่ะ”
“เพราะนายยังเด็กอยู่ นายต้องตั้งใจเรียน แล้วก็มาติวหนังสือให้ฉันไง” แล้วนายไม่เด็กรึไงกัน =3= มาห้ามคนอื่นนี่ห้ามตัวเองบ้างมั้ยล่า แล้วถ้านายมีแฟนก่อนฉันละ !! ถ้านายมีก่อน.. เอ่อแล้วจะทำไมนะ = =;; ช่างเถอะ!!
“หมายถึงห้ามคบเป็นแฟนกับยูคด้วยใช่มั้ย”
“เด็ดขาด!!” จุนเน่รีบแว้ดขึ้นหลังจากที่มีชื่อของยูคยอมโปล่มา -3- โกรธอะไรเบอร์นั้นเนี่ยฮะ
“เป็นเจ้าของฉันรึไง พูดอะไรก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะ เรื่องแค่นี้ง่ายๆ ฉันทำได้อยู่แล้ว เอาลูกชุบมาสักที =O=”
“ก็ใช่ไง ถ้านายยังไม่ลืม ^-^ หึหึ เอ้านี่ลูกชุบ”
หะ..
แว้ก!!! เกือบลืมไปเลย บ้าเอ้ยๆๆๆ จุนเน่เด็กบ้า TOT
คำพูดของหมอนี่ทำให้ผมนีกถึงหน้าแรกของหนังสือวิชาปรุงยา
หน้าที่เอาไว้เขียนชื่อระบุเจ้าของ
ซึ่งตอนนี้หนังสือของจุนฮเว.. ที่กลายเป็นของผมนั้น มันถูกเขียนไว้ว่า
‘คิมดงฮยอก ของ กูจุนฮเว’
ไม่รู้ว่าผมนั่งนิ่งค้างไปนานเท่าไหร่ แต่รู้ตัวอีกที ที่ริมฝีปากของผมก็สัมผัสได้รับรสชาติหวานๆของขนมลูกชุบ..
ดูเหมือนจุนเน่จะเห็นว่าผมนั่งเอ๋อตาค้างอยู่กับที่ไม่ยอมมารับลูกชุบไปกินสักที
เจ้าตัวก็เลยทำการป้อน โดนการเอามาดันๆที่ปากของผม นั่นทำให้ผมต้องอ้าปากรับมันเข้ามา
...
“เอ๋ออีกและ”
“เค็ม” ผมทำเป็นไม่สนใจคำด่าของจุนเน่ แล้วก็ตั้งใจเคี้ยวขนมลูกชุบที่ได้รับจากมือของหมอนี่ ผมรีบเคี้ยวให้หมดลูกก่อนจะเรียกสติตัวเองคืนมา แล้วหันไปสนใจขนมในกล่องที่อยู่บนตักของจุนเน่ แล้วก็คว้าหมับเข้ากับขนมฝอยทองชิ้นโตสีเหลืองน่ากิน ~~~~ *O* อู้ห์ !
พวกเรานั่งกินขนมและพูดคุยเล่นกันจนเวลาล่วงเลยผ่านไป มองดูนาฬิกาอีกทีก็เห็นว่าเป็นสามทุ่มครึ่ง ผมจึงชวนจุนเน่กลับหอ เพราะตอนนี้มันก็มืดมากแล้ว แล้วก็ข้างมั่นใจด้วยว่าเจ้าเด็กยักนี่คงต้องบังคับขู่เข็ญให้ผมไปส่งถึงหน้าหอจนได้นั่นแหละ
เป็นไปตามคาดว่าผมจะต้องไปส่งจุนเน่ถึงหน้าหอ แล้วเจ้าตัวก็ไม่ลืมที่จะย้ำสัญญาขนมหวานของเรา..ที่ผมรู้สึกว่าค่อนข้างไร้สาระ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไรนักหรอก -3-
“เฮ้ อย่าลืมนะว่านายต้องอายุ16ก่อน..”
“รู้แล้ว รู้แล้ว..”
“ดีมาก” จุนเน่ยิ้มก่อนจะหันหลังเพื่อที่จะเดินลงไปในคุกใต้ดินที่เป็นทางเข้าหอของสลิธีริน
“นายก็เหมือนกันนะจุนเน่ ! ห้ามมีแฟนจนกว่าจะ16เหมือนกัน !”
ผมโพล่งออกไป ... ชิ -3- ใครจะไปยอมฝ่ายเดียวล่ะ ถึงจะค่อนข้างมั่นใจว่าคนตัวโตนี่จะปฏิเสธเอาก็ได้ง่ายๆก็เถอะ
จุนเน่หยุดเดิน ก่อนจะหันหน้ากลับมาสบตาผมแล้วยิ้มกว้างออกมา
“ได้ แล้วฉันจะรอให้16เหมือนกันกับนายนะ ไปละ เดินกลับหอดีๆด้วย”
ผิดคาดแหะ ..
ผิดคาดที่อีกฝ่ายหันมายิ้มตอบอย่างชื่นมื้น แทนที่จะตอบกลับมาว่า ‘มันเรื่องของฉัน’
อ่า .. แต่นั่นทำให้ผมรู้สึกโล่งใจแบบแปลกๆแหะ คงเพราะรู้สึกว่าจะได้เท่าเทียมกันมั้ง ..
เนอะ?
“งืมม รีบกลับหอดีกว่า .. เผลอกินขนมของแบมแบมจนเกือบหมดเลย”
“กลับมาแล้วค้าบ ~” ผมพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อเดินมาถึงห้องพักของตัวเอง แต่ก็ไม่พบพี่ๆคนไหนเลย ไม่รู้ว่าไปไหนกันหมด เหลือก็แต่แบมแบมที่นั่งนิ่งๆอยู่ตรงริมหน้าต่าง ... เอ ทำไมดูเศร้าๆนะ .. จะเป็นเรื่องพี่มาร์ครึเปล่านะ .. เฮ้อ.. ขอโทษนะแบมแบม
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอดงฮยอก ^-^” แบมแบมหันกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม .. เอ๊ะ ตาของนายดูบวมๆนะ T_T ร้องไห้สินะ ..
“อื้อ.. เอ้อ.. แบมแบม คือว่าขนมของนาย.. ฉันกินไปเกือบหมดแล้วล่ะ ขอโทษนะ T_T” ผมรีบสารภาพผิดเมื่อแบมแบมมองมาที่กล่องทัพเพิ้ลแวร์ใส่ขนมในมือของผม
“หืม? ทำไมไม่กินให้หมดล่ะ .. ก็เห็นว่าจุนฮเวมีเรื่องจะคุยกับดงดงพอดีฉันเลยฝากให้จุนฮเวเอาไปให้นายกินน่ะ ก็แบบคิดว่านายจะต้องเสียใจมากแน่ๆเลยถ้าพลาดขนมไทยไป ^O^”
..
จึ้ก..
ทำไมนายถึงดีกับฉันขนาดนี้ล่ะ แบมแบม TOT
ทำแบบนี้ยิ่งรู้สึกผิดเลย ฮือออ
ฉันขอโทษนะ .. นายเป็นเพื่อนสนิทของฉันแท้ๆ แต่ฉันกลับมองไม่เห็นความรู้สึกของนายที่มีต่อพี่มาร์ค
หรือแม้แต่ความรู้สึกของพี่ฮันบินที่มีต่อพี่จิน..
“อ้าว ดงฮยอก ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ..” แบมแบมรีบลุกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าผมมีสีหน้ายังไง
“.. ฮึกแบม.. ฉัน .. ฉันรู้เรื่องหมดแล้วนะ เรื่องพี่มาร์ค เรื่องของนาย พี่ฮันบิน แล้วก็พี่จิน..”
ผมพูดออกไป ในใจรู้สึกว่า อ่า.. ผมนี่มัน..ไม่น่าเลยแหะ
“ดงฮยอก .. ” แบมแบมพูดเสียงเบา ก่อนจะพาผมเดินไปนั่งที่เตียงของแบมแบมเอง
“ฮึกแบม.. ฉันขอโทษ.. ฉัน ฮึก ทำให้เรื่องมันวุ่นว่ายยิ่งขึ้น.. ฉันจับคู่เอง คิดเองเออเอง ฉันคงทำให้นายรู้สึกไม่ดีด้วยใช่มั้ย”
“... ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรจริงๆ ดงฮยอก อันที่จริงฉันชินแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอก พี่มาร์คเขาชอบพี่จินไปแล้ว ต่อให้นายไม่ได้ทำอะไร ยังไงเขาก็ชอบพี่จินฮวานอยู่ดี”
ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อนของตัวเอง แบมแบมส่งยิ้มน้อยๆมาให้ผมก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบ
“ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ..”
“ไม่เป็นไร ^-^ จริงๆนะ กินขนมอีกสิ ฉันเก็บมาให้นายโดยเฉพาะเลยนะ กินกันเถอะ”
แบมแบมเอากล่องขนมจากมือผมไปแกะแล้วก็หยิบขนมขึ้นมาให้ผมหนึ่งชิ้น แล้วก็ของตัวเองอีกหนึ่งชิ้น ก่อนจะกิ้นชิ้นของตัวเองเข้าปากแล้วส่งอีกชิ้นหนึ่งมาให้ผม
ผมเอื้อมมือไปรับขนมชิ้นนั้นก่อนจะส่งมันเข้าปากตัวเอง
“เป็นไง ดีขึ้นมั้ยดงดง~”
“อื้อ ^-^” ผมยิ้มตอบพลางเคี้ยวขนมในปากไปด้วย ..
อือ.. เพื่อนของผมเข้มแข็งจริงๆเลยน้า .. ที่แบมแบมบอกว่าชินแล้วนี่ .. ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นผมจะชินลงรึเปล่า ..
แต่การที่แบมแบมแสดงออกมาแบบนี้ ก็คงเพราะไม่อยากให้คนรอบข้างเป็นห่วงแล้วผมก็คงไม่กล้าที่จะถามซ้ำเพื่อที่จะทำให้เพื่อนของผมคนนี้ต้องเจ็บใจอะไรอีก..
“ว่าแต่ พี่ฮันบิน พี่จินฮวาน พี่บ๊อบบี้ ทำไมถึงยังไม่กลับหอนะ?”
#วินอินฮอกวอตส์ฟิค
เย้ สวัสดีปีใหม่ค่ะรีด >O< ฮ่า ตอนนี้น่าจะยาวเนอะ ไรท์พยายามค่อยๆเขียน ค่อยๆเขียน ต่อจากนี้ไรท์ก็เปิดเทอมแล้วล่ะ ..(ม่ายน้าาา) แง ยังไม่พร้อมเรียนเลยอ่ะ 5555555555
แล้วก็อาจจะอัพช้ากว่าเดิมด้วยเพราะคงไม่ได้เอาคอมไป ม.
................ แต่จะพยายามขโมยรูมเมทมาอัพให้ได้นะคะ
ไม่อยากดองแล้วกลัวดองยาวอีก
แล้วก็ ขอบคุณรีดที่ยังคอยการกลับมาของไรท์นะ TvT อยากจะร้องไห้ อ่านคอมเม้นทีไรรู้สึกหัวใจพองโตทุกทีเลยล่ะ แอร้ย
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ปีใหม่น้ขอให้รีดทุกคนสุขภาพแข็งแรง และมีความสุขมากๆน้า >O<
ความคิดเห็น