[FIC:YG WIN] WIN IN HOGWARTS (JunHyuk,BJIN)

ลำดับตอนที่ #11 : - ตอนที่ 10 - เพื่อนใหม่ผู้น่ารัก

---------------------
เพื่อนใหม่ผู้น่ารัก
---------------------




 

"ปากกา" เป็นคำทักทายคำแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันถึง3เดือนกว่าๆจากผู้ชายที่ชื่อคิมฮันบิน
"ไม่ .. รถไฟจะออกแล้ว ไว้ถึงฮอกวอตส์ก่อนสิ"
เมื่อผมตอบออกไป อีกฝ่ายก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมา แต่ก็ยอมเดินขึ้นรถไฟไปแต่โดยดี

ผมเดินตามมาทีหลังพร้อมกับน้องชายของผมที่ตอนนี้กำลังดี๊ด๊ากับทุกๆอย่างๆในโลกนี้ นับตั้งแต่ทะลุกำแพงมาที่ชานชาลา9เศษ3ส่วนสี่ (ปล.ชานชาลานี้มันอยู่ระหว่างชานชาลาที่9กับ10 คืออารมณ์คล้ายๆวาร์ปมายังโลกผู้วิเศษน่ะครับ) ดงฮยอกก็มองซ้ายมองขวาแล้วร้องโอ้โหหหห ไม่หยุดทุกๆสิบวินาที

พวกเราทั้ง5(ผม ดงฮยอก บ๊อบบี้ ฮันบินและจุนฮเว) นั่งอยู่ในห้องเล็กๆห้องหนึ่งในตู้รถไฟ
"วันนี้แล้วสินะ" จุนฮเวพูดขึ้น ทุกสายตาหันไปมอง
"ที่นายจะได้อยู่กริฟฟินดอร์"ฮันบินพูดต่อ
"สลิธีรินต่างหาก"
"ไม่.. กริฟฟินดอร์สิ"
"บอกว่าสลิธีรินไง"
"กริฟฟินดอร์!!"
"สลิธีริน!!"

"โอ้ยยยไม่เอา อย่าทะเลาะกันเด้" บ๊อบบี้รีบห้ามปรามก่อนที่พี่น้องหน้าบูดสองคนนี้จะตีกันเองบนรถไฟ
"น้องมันจะอยู่ไหนก็เรื่องของมันดิ"
"จิ๊ !! มันไม่ใช่เว้ย มึงไม่เข้าใจหรอก "
ฮันบินเบ้ปาก บ๊อบบี้เห็นดังนั้นจึงหัวเราะร่วนและตบไหล่เพื่อนตัวเองเบาๆ

"เอาน่า~ วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ.. ร่าเริงกันสิ ~ ^0^" ผมแทรกขึ้น นั่งยิ่งทำให้ฮันบินส่งเสียงจิ๊จ๊ะมากกว่าเดิม แต่ก็ลุกขึ้นมานั่งตรงๆและเขถิบเข้ามาชิดผมมากกว่าเดิมนิดหน่อย

บ๊อบบี้และดงฮยอกที่ตอนนี้หลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหลือเพียงแค่จุนฮเวที่สะลึมสะลือและเริ่มหลับตามกันไป .. พวกนี้นี่ เมื่อกี้ยังร่วมเถียงด้วยกันอยู่เลย -..- หลับกันไวซะจริงๆ ..

ผมมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง มีฝนตกปรอยๆ ท้องฟ้ามืดครึ้มนิดหน่อย รู้สึกได้ว่าอากาศกำลังหนาวได้ที่


พยายามจะไม่สนใจฮันบินที่ผมเห็นตรงเงากระจกว่ากำลังจ้องผมจากข้างหลังและเขถิบตัวเข้ามาชิดมากกว่าเดิมจนแผงอกข้างซ้ายของหมอนั่นอยู่ด้านหลังของผม ..

ใกล้จนผมสามารถรับรู้จังหวะหัวใจของหมอนั่นที่เต้นเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ..

ซึ่งผิดกับผมที่เต้นแรงขึ้นนิดหน่อย..
.

.

 นิดหน่อยจริงๆนะ ..

"อะ.. อะไร" ผมถามออกไป พยายามไม่มองหน้าอีกฝ่าย
"กลัวตัวเล็กหนาว.."
"ไม่ได้หนาวสักหน่อย.."
"แต่ฉันหนาวนี่.." ฮันบินว่าพลางเขถิบตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม จนแถบจะสิงร่างของผม..


"ตัวเล็ก.." ฮันบินเรียก แต่ผมไม่กล้าขยับตัวไปไหน ไม่กล้าแม้แต่จะหันหน้าไปมอง ได้แต่ก้มหน้างุด มองรองเท้าของตัวเองและบ๊อบบี้ที่นั่งตรงข้ามสลับกันไปมา..



"คิดถึง"



ฮันบินก้มหน้าลงมากระซิบเบาๆ ก่อนจะเขถิบออกไปเอาหัวพิงไปอีกทางและหลับตาพริ้ม พร้อมกับมียิ้มระบายออกมาน้อยๆ..

.
.

ฮึ้ย.. ไอ้บ้า!!! เล่นอะไรของนายน่ะ..

ทำแบบนี้..

ไม่อยากจะยอมรับเลยอ่ะ
.

ว่าตอนนี้หัวใจฉันทำไมมันถึงเต้นจังหวะแปลกๆ..


ย่าห์!!!



ไม่!!!

จินฮวานจะต้องไม่ฟุ้งซ่านนะ!!!

-------------------------------------

ปี1ทุกๆคนจะต้องนั่งเรือบดลำเล็กๆที่สามารถเคลื่อนที่ได้ด้วยตัวมันเองข้ามทะเลสาปเพื่อไปยังปราสาทหลังใหญ่.. ที่นั้นคือฮอกวอตส์ .. อู้หูยยยยยยย >__< ตื่นเต้นอ่า.. สุดยอดไปเลย ผมหันไปดูรอบๆ ทุกคนต่างส่งเสียงออกมาอย่างตื่นเต้น บ้างก็ทำตาโตอ้าปากค้าง แม้กระทั้งจุนฮเวที่ลงเรือลำเดียวกันกับผม ยังอ้าปากหวอนิดๆเลยล่ะ~

หลังจากที่เรือจอดสนิทแฮกริดก็พาพวกเราไปที่สนามหญ้าที่ค่อนข้างเปียกแฉะนิดหน่อยจากนั้นจึงเดินไปที่บันไดหินหน้าประตูบานใหญ่มหึมา

แฮกริดก็เคาะประตู2-3ครั้ง ประตูถูกเปิดออกโดยทันที
"ยินดีต้อนรับสู่ฮอกวอตส์" หญิงแก่สวมแว่นตาใส่ชุดคลุมสีเขียวมรกต กล่าวต้อนรับทุกคนพร้อมกับแนะนำตัว.. เธอชื่อศาสตรจารย์มักกอนนาเกา และยังอธิบายต่ออีกว่าต่อไปนี้จะเป็นการคัดสรรบ้าน ซึ่งมีทั้ง กริฟฟินดอร์ เรเวนคลอ ฮัฟเฟิ้ลพัฟ และสลิธีริน บ้านแต่ละหลังก็ผลิดพ่อมด-แม่มดเก่งๆมาแล้ว และให้พวกเราเตรียมตัวให้พร้อมก่อนจะไปสู่ห้องโถงกลาง .. ที่ๆพวกเราจะได้คัดสรรบ้านกัน

ภายในโถงกลางที่สว่างไสว มีเทียนเป็นพันๆเล่มที่ลอยอยู่สูงๆเหนือโต๊ะยาวสี่ตัว มีเพดานเวทย์มนตร์ที่ดูเหมือนจะเปิดโล่งไปยังท้องฟ้าด้านนอกราวกับว่ามันไม่มีเพดานกั้นอยู่..


อ่า.. ตื่นเต้นง่ะ..


ก็ที่นี่ช่างมหัศจรรย์จริงๆ >_<!!

====================


"คัดไปอยู่... กริฟฟินดอร์!" เสียงของหมวกคัดสรรจบลงทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของบ้านกริฟฟินดอร์ต่างก็ส่งเสียงเชียร์ร้องต้อนรับสมาชิกใหม่อย่างผม และคนที่ดูจะดีใจเป็นพิเศษที่สุดก็คงจะเป็นพี่จินและพี่บ๊อบบี้ที่แสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้ามากกว่าคนอื่นๆ ผมวิ่งไปที่โต๊ะของบ้านกริฟฟินดอร์และนั่งลงข้างๆกับเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง..


 งืออ น่ารักมากเลยอะ  *v* ..



ผมหันไปส่งยิ้มกว้างทักทาย อีกฝ่ายเมื่อรู้ตัวว่าผมส่งยิ้มให้ เขาก็ยิ้มน้อยๆตอบกลับมา



"สวัสดี ฉันชื่อดงฮยอกนะ ^0^ เรียกฉันว่าดงเฉยๆหรือดงงี่ก็ได้~"
"เอ่อ.. สวัสดี ฉันชื่อกันต์พิมุก.. เอ่อมันค่อนข้างออกเสียงยากน่ะ งั้นเรียกฉันว่าแบมแบมหรือแบมเฉยๆดีกว่านะ "
" อือ.. ฟังดูออกเสียงยากจริงๆด้วย งั้นขอเรียกแบมแบมละกันนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ^0^"
"อื้ม ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน^-^"

ผมทักทายกับเพื่อนคนแรกของผมในฮอกวอตส์ .. แบมแบมเป็นคนไทยครับ แต่ครอบครัวของเขาย้ายมาอยู่ที่เกาหลีได้สักพักใหญ่แล้ว และแบมแบมก็เป็นพ่อมดคนเดียวในครอบครัวด้วย จึงถูกส่งให้มาเรียนฮอกวอตส์เหมือนผมไงล่า~

ผมนั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลกับแบมแบมผู้น่ารักคนนี้ได้สักพักใหญ่ จนกระทั่งศาตราจารย์มักกอนนาเกาได้ขานชื่อของเด็กหน้าบูดคนหนึ่งผู้มีนามว่า กูจุนฮเว..

ผมหันหน้าไปมองทางพี่จินฮวาน พี่บ๊อบบี้และพี่ฮันบิน ที่ตอนแรกกำลังพูดคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน แต่เมื่อได้ยินชื่อของจุนฮเว ทั้งสามจึงหันไปที่หน้าห้องโถง และทำหน้าลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะพี่ฮันบินดูเหมือนจะทำปากขมุบขมิบอะไรบางอย่างออกมา
"อื้ม... คัดไปอยู่ไหนดี.."เสียงของหมวกคัดสรรที่สวมหัวของจุนฮเวที่นั่งทำหน้านิ่งและจ้องมองไปทั่วทั้งห้องโถง


โอ้.. เดี๋ยวนะ ถ้าหมอนี่อยู่กริฟฟินดอร์ขึ้นมาจริงๆ .. กริฟฟินดอร์อาจจะมีเด็กร้ายเพิ่มขึ้นมาอีกคน และที่สำคัญ ผมอาจจะถูกแกล้ง ถูกตี หรือถูกหมอนี่ฆ่าได้อย่างง่ายดายตลอด24ชั่วโมง เลยอะดิ..





งั้น.. นายไปอยู่สลิธีรินที่นายรักนั่นแหละดีแล้ว..





ห้ามมาที่กริฟฟินดอร์นะเฟ้ย!!!

"อ้อรู้แล้ว.. คัดไปอยู่.."
"กริฟฟินดอร์ กริฟฟินดอร์.." พี่ฮันบินเริ่มพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่บ่นเสียงเบาๆมาได้สักพักและเปลี่ยนเป็นดังขึ้นเมื่อหมวกคัดสรรกำลังจะประกาศผล..



.
.

"สลิธีริน!!"

เฮฮฮ !

เสียงเฮลั่นดังออกมาจากที่โต๊ะของบ้านสลิธีริน จุนฮเวยิ้มกว้างออกมาจนตาหยีและรีบวิ่งไปที่โต๊ะพร้อมทั้งจับมือทักทายรุ่นพี่คนอื่นๆ จนกระทั่งมีรุ่นพี่ผู้ชายผมแสกกลางคิ้วตก.. เห็นเพียงครั้งเดียวก็จำหน้าได้เลย โคตรเป็นเอกลักษณ์อ่ะ!! ดูคร่าวๆแล้วน่าจะรุ่นเดียวกับพี่จิน เขายิ้มพร้อมทั้งยื่นมือมาให้จุนฮเวจับ

ทุกคนที่ไม่ใช่เด็กของสลิธีรินดูสงบนิ่งและหันไปสนใจที่หมวกคัดสรรต่อ แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ดูว่าจะไม่โอเคเท่าไหร่ คนคนนั้นคือพี่ฮันบิน

พี่ฮันบินนั่งกุมขมับโดยมีพี่บ๊อบบี้นั่งหัวเราะลั่นจนเห็นฟันกระต่ายคู่หน้าอย่างเด่นชัดและมีพี่จินนั่งตบไหล่อยู่ข้างๆ

โถ่พี่ฮันบินครับ ..

ผมขอโทษนะ



ที่ผมดีใจที่จุนฮเวได้อยู่สลิธีรินอ่ะ >0< ฮ่าๆๆๆๆ



เมื่อพวกเราฟังการปฐมนิเทศจากศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์เสร็จพวกเราก็เดินตามพรีเฟคของบ้าน นั่นคือพี่อีซึงฮุน เข้ามาที่หอพักต่อ พี่ซึงฮุนบอกว่าให้จับกลุ่มหารูมเมทกันเอง ..

'ห้องพักของฉันยังว่างอยู่สองเตียงพอดี'
จู่ๆผมก็นึกถึงคำที่พี่บ๊อบบี้เคยพูดไว้ได้ ผมจึงรีบลากมือแบมแบมตรงดิ่งเข้าไปหาพี่ซึงฮุนทันทีเพื่อขออนุญาติและถามทางไปที่ห้องพักของพวกพี่บ๊อบบี้

หลังจากที่ได้รับอนุญาตจากพี่ซึงฮุนแล้วผมก็รีบลากกระเป๋าขึ้นบันไดเวียนมากับแบมๆและหยุดที่หน้าห้องๆหนึ่งๆ ที่ห้องนั้นมีเสียงโวยวายของพี่ฮันบินดันเล็ดลอดออกมา

"ม่ายยยยย น้องฉันมันได้อยู่สลิธีรินอะ!! ม่ายยย!!!!!!"

ได้ยินดังนั้น...ผมจึงมั่นใจว่าพวกเรามากันถูกห้องแล้ว ก่อนจะเคาะประตูหน้าห้องสองสามที ทุกอย่างในห้องเงียบลงก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกโดยพี่บ๊อบบี้

"อ้าว ดงฮยอก"
"แฮ่ๆ พี่บ๊อบบี้~ ดงกับแบมแบมขอเป็นรูมเมทด้วยคนดิ^0^"
"แบมแบม?" พี่บ๊อบบี้ว่าพลางโผล่หัวออกมาจากขอบประตูและมองไปที่เพื่อนใหม่ของผม พี่บ๊อบบี้จ้องแบมแบมจนตาแทบไม่กระพริบ ผมจึงโบกมือผ่านหน้าไปสองสามที ก่อนที่พี่บ๊อบบี้จะเชิญพวกเราเข้าไปในห้อง

"ดงงี่~~ มาอยู่กับพี่เหรอออ >_< เย้!!"
พี่จินที่สังเกตเห็นคนแรกพุ่งตัวจากเตียงวิ่งเข้ามากอดผม แล้วผละออกจากนั้นก็หันไปทักทายแบมแบมต่อ
"สวัสดีครับพี่^-^"
"สวัสดี.. เอ่อน้อง..?"
"แบมแบมครับผม^-^"
"อ้อ ~ ยินดีที่ได้รู้จักน้าพี่ชื่อจินฮวานเป็นพี่ชายของดงฮยอกน่ะ^-^ ส่วนคนตัวใหญ่ๆฟันกระต่ายที่เปิดประตูเมื่อกี้ชื่อบ๊อบบี้ ส่วนคนที่นอนคลุมโปงตรงนั้นชื่อฮันบิน พวกเราอยู่ปี3กันนะ"
"อ้อครับ .. พี่จินฮวาน พี่บ๊อบบี้ พี่...." แบมแบมทวนชื่อของพี่ๆทุกคนพร้อมกับชี้ไปทีละคนตามลำดับแต่ก็ต้องสะดุดกับชื่อของคนสุดท้ายที่ดูเหมือนจะจำไม่ได้แถมยังไม่เห็นหน้าเจ้าตัวอีก
"ฮันบินนนลุกกกมาาาดูรูมเมทใหม่เร็ววว" พี่จินตะโกนเรียก ทำให้พี่ฮันบินที่คลุมโปงอยู่ตอนแรกสลัดผ้าห่มทิ้งแล้งลุกขึ้นนั่งด้วยหน้าบูดๆ แต่เมื่อพี่ฮันบินเห็นหน้าแบมแบม.. พี่ฮันบินก็ทำตาโต.. และยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวทักทายแบมแบมด้วยน้ำเสียงที่สุภาพกว่าครั้งไหนๆ ..

"สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ^-^ ผมชื่อแบมแบมนะ"
"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องแบมแบม" พี่ฮันบินทักทาย พี่บ๊อบบี้กับพี่จินฮวานหันหน้าไปสบตากันเหมือนกับว่าไม่เคยเห็นพี่ฮันบินเป็นแบบนี้มาก่อน..

ผมแอบเห็น สีหน้าของพี่จินเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่พี่จินก็สะบัดหัวและเดินยิ้มอย่างเต็มใจเข้ามาช่วยผมกับแบมแบมจัดที่นอน ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงของตัวเองแล้วขอนอนก่อนเพราะเหนื่อย..

อือ~ ผมก็ชักจะง่วงแล้วสิ -w- ~


วันนี้เจอแต่เรื่องชวนให้ตื่นเต้นทั้งวันเลย~ สนุกมากอ่า ทุกอย่างเจ๋งไปหมดเลย!!  ผมชอบที่นี่มากๆเลยล่ะ >_< หวังว่าจะเป็นเวลา7ปีที่ดีและมีความหมายสำหรับผมนะครับ~ เอาใจช่วยผมด้วยน้า >0<

------------

ณ ห้องโถงกลาง


"ปากกาล่ะ" ฮันบินถามขึ้นหลังจากที่เปิดเทอมไปได้2อาทิตย์ .. นึกว่าลืมไปแล้วสะอีก เห็นวันๆเอาแต่มองน้องแบมแบม..

เอ้อ น้องแบมแบมเป็นเพื่อนสนิทของน้องชายผมเองครับ.. ต้องยอมรับว่าแบมเป็นเด็กที่น่ารักน่ามองมาก.. มองทั้งวันยังไม่เบื่อเลย.. ก็ไม่แปลกหรอกที่ฮันบินจะเอาแต่มองน้องเขาบ่อยขนาดนี้..

นึกถึงอยู่แบมแบมก็เดินมาเลย เดินมาพร้อมกับดงฮยอกด้วย.. และฮันบินก็ดูเหมือนจะมีเรดาห์คอยจับน้องเค้าในระยะ10เมตรรึไง=_=

.. ถึงได้หันขวับไปมองแล้วยิ้มให้สะกว้างขนาดนั้น ..



ยิ้มแบบที่ฉันไม่เคยเห็นนายยิ้มให้ฉันแบบนี้มาก่อนเลย..




ผมที่กำลังจะหยิบปากกาให้แต่ก็เก็บเข้ากระเป๋าลงไปก่อนและทำเป็นทักทายดงฮยอกที่เดินหน้ามุ่ยเข้ามาพร้อมกับแบมแบมแทน

"เป็นอะไรไป ดงงี่.. "
"ดงไม่มีหนังสือวิชาปรุงยาใช้อะดิพี่จิน~ ศจ.สเนปหักคะแนนดงไปเกือบร้อยแล้วเนี่ย T^T"
"อ๊า~ พี่ลืมเรื่องหนังสือดงไปเลย ;-; ตายละๆ " เมื่อนึกถึงหนังสือของน้องชายตัวเองได้ผมจึงล้วงกระเป๋าในชุดคลุมเพื่อหยิบปากกาไฮไลต์ที่ฮันบินฝากซื้อและกำลังจะส่งให้..



แต่ดูเหมือนฮันบินจะยังไม่ได้อยากได้ปากกาของผมตอนนี้หรอก..




ดูจะอยากได้คนที่หมอนี่จ้องอยู่สะมากกว่า..

นี่..




น้องเขาก็ดูจะเขินจนไม่กล้าสบตานายแล้วนะ..

ดูแก้มที่ขึ้นสีของน้องสิ..

น่ารักเนอะ..




แถมตัวก็เล็กกว่าฉันด้วย..

คงไม่ต้องเรียกฉันว่าตัวเล็กแล้วล่ะ..




"เอ่อ วางไว้นี่นะ นี่ไม่ใช่สีชมพูนะดังนั้นคืนหนังสือให้น้องฉันด้วย ไปล่ะ!" ผมรีบวางปากกาลงข้างๆฮันบินก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปตามระเบียงทางเดิน โดยไม่สนเสียงเรียกของบ๊อบบี้ ผมเดินออกมาไกลเรื่อยๆ
และขึ้นบันไดเวทย์มนตร์ที่ลอยไปลอยมาและหยุดอยู่ที่ชั้นสี่ หน้าห้องสมุด..

เวลานี้คงไม่มีอะไรดีไปกว่าสถานที่เงียบๆนี้หรอก..

ผมเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ ห้องสมุดที่นี่ช่างกว้างใหญ่กว่าห้องสมุดของมักเกิ้ลหลายร้อยเท่านัก.. เลี้ยวเข้าตรอกนั่นนี่จนเจอกับนักเรียนบ้านสลิธีรินคนหนึ่งนอนฟุบทับหนังสือหันหลังให้ผมอยู่..

ผมจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แต่ก่อนที่จะถึงตัว คนที่นอนฟุบอยู่ก็ดันเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะนั่งเท้าคางและส่งยิ้มกว้างมาให้ผม

"....."


ตกใจหมดเลย..


"ไง" อีกฝ่ายทักทายก่อน
"... สวัสดี"
"มาทำอะไรน่ะ ไม่กินข้าวเย็นเหรอ" คนคนนี้ถาม อืม ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งหน้าตาดีอ่ะ *0* ผมสีน้ำตาลที่ออกแดงนิดๆยุ่งฟูนิดหน่อย กับยิ้มกว้างที่ดูจริงใจ แถมความยาวขาดูแล้วก็รู้ว่าสูงกว่าผมมากกว่า10เซนแน่ๆ.. ถึงแม้จะดูไม่ได้สูงเท่าไหร่แต่ก็ดูสูงกว่าผมอยู่ดี =_=;;

"อ้อ........ " เออว่าแต่ นั่นสิผมมาทำอะไรวะ จู่ๆก็ลุกออกมา .. คงมาอ่านหนังสือมั้ง ก็นี่ห้องสมุดไง

"เป็นอะไรรึเปล่า หืม?.. นั่งก่อนสิ" อีกฝ่ายเอียงคอถาม และลากเก้าอี้ออกมาจากใต้โต๊ะให้ทั้งยังผายมือชวนให้ผมนั่งลงในที่ว่างข้างๆ


เจอกันครั้งแรกแท้ๆ..

สุภาพผิดกับใครบางคน..


ที่เจอหน้าปุ้บก็ดันด่าว่าเลือดสีโคลนเลย..

ไม่เอาน่า

ผมไม่ได้อ่อนไหวกับคำว่าเลือดสีโคลนสักหน่อย



"ก็.. ไม่อ่ะ แค่อยากอ่านหนังสือเฉยๆ " ผมนั่งลงและชูมือขึ้นทำท่าเหมือนจะหยิบหนังสือสักเล่มออกมาจากชั้น ไม่นานนักก็มีหนังสือลอยมาวางตรงหน้าผมสองสามเล่ม

"งั้นเหรอ .. ฉันก็เหมือนกัน ^-^ อะนี่ แอบจิ๊กมาจากห้องโถง ถ้าหิวก็กินได้นะ" คนคนนี้หยิบเค้กกล้วยหอมออกมาและวางไว้ข้างๆผมพร้อมกับส่งยิ้มและกระพริบตาปริบๆให้..

"กินได้นะ ถึงฉันจะอยู่สลิธีรินก็จริง.. แต่ฉันไม่ได้ร้ายนะ อย่าตัดสินคนที่บ้านล่ะ!"
อีกฝ่ายพูดพร้อมกับทำแก้มป่องๆหน้าบูดๆเล็กน้อย แต่ยิ่งมองก็ยังคงรู้สึกว่ายิ่งดูดี~
"ฉันเปล่าตัดสินคนที่บ้านสักหน่อย.." ผมรีบตอบทันควัน อีกฝ่ายจึงยิ้มออกมา



"ฉันชื่อมาร์ค อยู่ปี5แล้วล่ะ มาจากไต้หวัน.. นายล่ะ?"
หืม.. ปี5เหรอ*.*!! งั้นก็เป็นรุ่นพี่สินะ.. ว่าแต่หน้าเด็กจังเลยอะ -0-..



"อ๊า ~ รุ่นพี่.. ผมชื่อคิมจินฮวานครับ ปี3 ขอโทษที่เสียมารยาทน้า.."
"ไม่เห็นเสียมารยาทตรงไหนเลย^-^ ยินดีที่ได้รู้จักนะจินฮวาน" พี่มาร์คยื่นมือมาให้ผมเชคแฮนด์ ผมจึงจับมือของพี่มาร์คตอบ พี่มาร์คเขย่าอยู่สองสามที แล้วจึงปล่อยมือของผมออกเบาๆ

ผมก้มลงดูหนังสือที่ลอยมาอยู่สักพัก เปิดดูเนื้อหาได้สองสามหน้า พี่มาร์คปี5ก็สะกิดผมด้วยการจิ้มๆที่มือของผมอยู่สองสามที ก่อนจะวางมือของเค้าทับลงมาบนหลังมือผมแล้วตีเบาๆซ้ำๆหลายๆที ที่เหมือนยกขึ้นยกลงมากกว่าจะตีให้เจ็บ.. แต่ก็หยุดด้วยการวางฝ่ามือลงบนมือของผมเบาๆ



หงืออออออออ.. ( ;//;)




"จินนาน~"
"หะ.. ครับ.."
"นายน่ารักจังเลย ^-^~ "
"....."

คือผมเป็นผู้ชายนะครับ..

ไอ้ถูกชมว่าน่ารักเนี่ย..

มันก็รู้สึกดีอยู่หรอก..

 แต่มันก็แปลกๆแหะ.. คงเพราะโดนชมต่อหน้าอย่างงี้ด้วยมั้งเนี่ย..

"ฉันไม่แปลกใจเลยล่ะว่าทำไมเด็กที่ชื่อฮันบินถึงได้ทำท่าหวงนายและส่งสายตาเหมือนจะฆ่าฉันทุกทีที่มองไปที่นายเลย.."

"....." นี่พี่สุดหล่อหมายความว่าไงครับ.. มองไปที่ผม?? ฮันบินทำไมนะ..?

"เป็นแฟนกันเหรอ?"
"เปล่าครับ!!' ผมรีบตอบแทบจะทันที จู่ๆพี่มาร์คที่ผมเพิ่งจะรู้จักเมื่อกี้ก็ยิงคำถามที่แทบจะตั้งตัวให้นั่งตรงๆไม่ได้

"จริงเหรอ .. งั้น.."
"ครับ...?"







"พี่ขอจีบนายนะจินนาน ^-^"


.
.
.

"ทำไรกันวะ!!!"


#วินอินฮอกวอตส์

===============================


หวือออออออออออออออออออออออออ เพื่อนใหม่แต่ละคนน่าร้ากกน่ารักเนอะ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา

555555555555555555555555555555555555555

อิเน่อยู่สลิธีรินแหละะะะะะะะะะะะะะะะะ 

อิิิอิอิ แฮ่ มาอัพก่อนจะหายไป ยาว หรืออาจจะไม่ยาววว 
โอยยอ่านคอมเม้นละหุบยิ้มไม่ได้จริงๆน้าาา =///////////////////= 
ไอเลิฟยู ซารางเง 

จันทร์ที่ผ่านมานี้ไปสอบมีเดียอาตส์ มจธ. มาค่ะ รุ่นพี่ใจดี สถานที่น่าเรียน .. ข้อสอบก็ทำได้นะคะ มั่นใจดรออิ้งนิดหน่อย แต่ไม่ค่อยมั่นใจวิชาออกแบบเท่าไหร่ ................ 5555555555555555555555 เศร้าแปป

โจทย์คือข้าวเหนียวไก่คะ โหววว ไม่คิดว่าจะออกได้ไวต่อกระแสมากขนาดนี้ งืดเลย ;v; 55555555

โอเชชชชช ต่อไปนี้ไรต์ต้องอ่านหนังสืออย่างจริงจังจนขอบตาดำแบบซึงรีอปปร้าแล้วละ

บ๊ายบายยน้าาาา ไว้เจอกัน เรามาดูฮันบินหึงโหดกันดีกว่า เอ๊ะ ... แล้วน้องแบมล่าาา ยังงายน้าา ไม่ยู้แย้ววว 

ขอบคุณที่ติดตาม จริงๆนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้น และกำลังใจ ทุกๆคอมเม้นเลย >3<~

มีคนอ่านหลายรอบด้วยอ่าาาห์ โอยยย ฟินน ตัวระเบิดตู้มมมม

ห๊า ~ อยากได้มิ้งๆเหรอออือออ ~ ไรต์ก็แต่งดราม่าได้ไม่ค่อยแรงเท่าไหร่อยู่แล้วเนอะ ใครอยากได้มิ้งๆก็ไม่ต้องกลัวน้าา น่าจะมิ้งอยู่เรื่อยๆแหละ ฮ่าาาา

จู้บๆ