คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพราะโลกใบนี้มันเล็กเกินไป
4
เพราะโลกใบนี้มันเล็กเกินไป
สามวันต่อมา
07:15 AM
ฉันยืนเช็คความเรียบร้อยของตัวเองอยู่หน้ากระจกอีกครั้ง ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนมัธยม h ล่ะ เก๋กู้ดสุดๆ ใส่แล้วดูเหมือนพวกคุณหนูอะไรงี้เลยแฮะ
พอเดินลงมาข้างล่างแล้วมาเจอมิล่าในชุดยูนิฟอร์มที่แตกต่างกับของฉันอย่างสิ้นเชิงก็ทำเอาเงิบไปเหมือนกัน ฉันนึกว่าเธอจะอยู่โรงเรียนเดียวกันกับฉันซะอีกนะเนี่ย
“อ้าวไอรีน ลงมาพอดี ทานอาหารเช้าก่อนสิ ฉันทำเองกับมือเลย”
“อ๋า ขอบใจนะ” ฉันเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหารฝั่งตรงข้ามกับเธอ ว้าว อาหารน่าตาน่าทานมากอ่ะ มิล่านี่ทำให้ฉันทึ่งหลายอย่างเลยแฮะ
“มิล่า เธอไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับฉันหรอกเหรอ” ฉันเคี้ยวข้าวพลางถามคนตรงหน้าที่กำลังนั่งอ่านนิตยสารหลังจากที่เธอจัดการอาหารเช้าของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“อ่าฮะ โรงเรียนฉันกับเธอคนละทางเลยนะ พอดีฉันเรียนโรงเรียนดนตรีน่ะ”
“งั้นเหรอ..”
“กังวลหรือไง ไม่ต้องกลัวน่า พี่ชายฉันก็อยู่โรงเรียนเดียวกับเธอ มีปัญหาอะไรปรึกษาหมอนั่นได้..มั้งนะ -_-; “ อะ..เอ่อ เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้มิล่าพูดว่าไงนะ ฉันฟังภาษาอังกฤษเพี้ยนไปใช่มั้ย หรือว่าจะหูฝาดหูเพี้ยนไปแล้ว =O=
“อ้าว อิ่มแล้วเหรอ กินไปนิดเดียวเองนะ เดี๋ยวก็ไม่มีแรงหรอก -_- “ เธอถามเมื่อเห็นฉันวางช้อนกับส้อมลง
“อิ่มแล้วอ่ะ คือฉันไม่ค่อยหิว”
ไม่จริงเลยย่ะ! ความจริงคือหิวมากต่างหาก แต่เรื่องที่ได้ยินเมื่อกี้มันทำให้คอฉันฝืดไปหมดแล้ว ทานอะไรไม่ลงแล้วต่างหาก T^T
“เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าดูซีดๆ “
“ไม่นี่ ฉันแข็งแรงดี”
“เหรอ งั้นก็ดีแล้ว” มิล่ายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ ฉันจึงขอตัวไปรอรถบัสนักเรียนหน้าบ้าน มิล่าอาสาออกมารอเป็นเพื่อน คงเพราะกลัวว่าฉันจะเหงาล่ะมั้ง ช่างเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจงดงามอะไรเพียงนี้ *O*
แล้วอยู่ดีๆ หน้าของผู้ชายเสียสติคนนั้นก็แวบเข้ามาในหัวอย่างห้ามไม่ได้ จะว่าไปฉันก็ยังไม่เห็นเขาเลยแฮะ ตั้งแต่วันนั้น แต่ก็เรื่องของเขาเถอะ ไม่เจอกันน่ะดีแล้ว ตลอดไปเลยยิ่งดี ผู้ชายอะไร หน้าตาดีซะเปล่า แต่ทำตัวหยาบยิ่งกว่ากระดาษทรายอีก ฮึ่ย! โกรธ!!!!
ไม่นานนักรสบัสสีเหลืองสดก็วิ่งมาจอดอยู่หน้าบ้าน โชคดีที่บ้านพักชั่วคราวของฉันอยู่ติดถนน (รถบัสไม่วิ่งเข้าซอย) จึงไม่มีปัญหาเรื่องการเดินทางไปโรงเรียนนัก ฉันหันไปบอกลามิล่าคนงามจากนั้นจึงก้าวขึ้นรถ แต่ไม่ทันที่จะได้นั่งรถทั้งคันก็เหมือนจะเงียบไปเลย ราวกับว่ามีใครกดสวิตช์หยุด ทุกสายตาจ้องมองที่ฉันราวกับเป็นตัวประหลาด
งือออออ ฉันเป็นคนนะ ไม่ใช่สัตว์ประหลาดอย่างที่เข้าใจ TOT
ฉันยืนนิ่งอยู่ไม่นานรถก็ออกตัวดังนั้นฉันจึงต้องรีบหาที่นั่งที่อยู่ใกล้ที่สุดนั่ง พอหลังจากนั้นบรรยากาศบนรถก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ แต่ว่าฉัน..
อึดอัดเป็นบ้า -_-
รู้สึกโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวเอกา แย่อ่ะ นี่มันไม่ใช่อย่างที่คิดเลย T^T
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดส่งไลน์ไปหาแอล แต่เวลาที่นี่กับที่ประเทศไทยมันไม่เท่ากันนี่ ห่างกันตั้งเกือบๆ สิบสิงชั่วโมง ใครจะไปรู้ล่ะ ยัยนั่นอาจจะกำลังนอนหลับฝันดีน้ำลายเยิ้มแล้วก็ได้ โฮ่ย! น่าเบื่อชะมัด ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูใหม่ไปหมดเลย โฮ TOT
“เฮ้ นั่งด้วยนะ ที่อื่นเต็มหมดแล้ว” สักพักก็มีเสียงนุ่มทุ้มหูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของฝรั่งน่าตาหล่อเหลารูปร่างสูงยาวคนนึง แต่ฉันฟังที่หมอนี่พูดไม่ทันอ่ะ เมื่อกี้เขาว่าไงนะ ขอเบอร์ฉันเหรอ *///*
“นี่เธอไม่ให้ฉันนั่งด้วยงั้นเหรอ -_-^ “
“ฮะ เปล่าๆ นั่งสิ” ฉันเลิกจ้องเขา (ด้วยแววตาอันหื่นกระหายที่ปิดไม่มิด -_-;) จากนั้นจึงขยับให้เขานั่งด้วย
“ขอบใจ เธอเพิ่งมาใหม่เหรอ ไม่เห็นจะคุ้นหน้าเลย”
“อ่าใช่ ฉันเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนน่ะ เพิ่งจะไปโรงเรียนวันแรกนี่แหละ แหะๆ”
“งั้นเหรอ ฉันชื่อเจสัน ยินดีที่ได้รู้จัก J “ ผู้ชายข้างๆ บอกก่อนจะยื่นมืออกมาเช็กแฮนด์ ฉันจึงทำเช่นเดียวกัน
“ฉันชื่อไอรีน ยินดีเหมือนกัน :D ”
“ทำไมชื่อไม่เห็นเหมือนคนไทยเลย”
“ก็..ชื่อไทยฉันเรียกยากอ่ะ เลยมีคนคิดให้ใหม่ –o- “
“อ่าฮะ แปลกดี”
“แปลกตรงไหน เพราะจะตาย”
“ไม่ได้หมายถึงชื่อ ที่ว่าแปลกอ่ะ เธอต่างหาก” เขาบอกแล้วหัวเราะอย่างล้อเลียน
“แล้วฉันแปลกตรงไหน -*- “
“ฉันล้อเล่น ฮ่ะๆ แล้วเธอเรียนเกรดไหนห้องอะไร”
“เกรดสิบสองห้องบี”
“ว้าว เจ๋ง คลาสเดียวกัน J “
“จริงดิ! O_O” ฉันถามด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้ฉันอยากมีเพื่อนมากจริงๆ นะ ยิ่งเป็นเพื่อนที่หล่อๆ แบบตานี่นะ ยิ่งชอบเลย เฮ้ย เดี๋ยวนะ มันหลุดประเด็นแล้ว ///
“จะโกหกทำไมเล่า” เจสันผลักหัวฉันเบาๆ แต่ก็เล่นซะคอเกือบหัก (เวอร์) จากนั้นเราก็คุยจ้อกันตลอดทางถึงแม้ว่าจะเพิ่งรู้จักกันไม่นานก็เถอะ
แล้วฉันก็ได้เพื่อนใหม่มาแล้วหนึ่งคน ><
“เธอจะไปไหนต่ออ่ะ” คนข้างๆ ถามหลังจากที่เราเดินลงมาจากรถบัสได้สักพัก
“ก็..เข้าโรงเรียนไง”
“เข้าไปนั่งคนเดียวอ่ะนะ เธอแน่ใจเหรอ“
“ไม่ค่อยเท่าไหร่ -_-;”
“มานี่ดีกว่ามา” เจสันลากคอฉันให้เดินตามเขาไปท่ามกลางสายตาของใครหลายคน โดยไม่รับฟังความคิดเห็นของฉันเลยสักนิด >O<
แต่ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะฉันเองก็ยังไม่มีเพื่อนสักคนในโรงเรียนนี้เลย ให้ไปนั่งคนเดียวมันก็คงไม่เฟี้ยวสักเท่าไหร่อ่ะ
เจสันเดินลากคอฉันไม่นานนักก็มาถึงโต๊ะม้าหินอ่อนบริเวณใต้ร่มไม้ใหญ่ที่เพื่อนพ้องของเขานั่งอยู่สามคน ขณะที่สองในสามคนนั้นกำลังเม้าท์อย่างเอาเป็นเอาตาย อีกคนก็กำลังฟุบนอนหลับใหลอยู่ นั่นเขาหลับจริงหรือเปล่า เอ๊ะ แล้วฉันจะไปสนใจเขาทำไมน่ะ แถวบ้านเรียกว่าสอใส่เกือกนะไอรีน TT
เมื่อสองคนที่กำลังเม้าท์กระจายเห็นเจสันผู้ซึ่งเดินเข้าไปใหม่พร้อมด้วยสาวน้อยน่าตาจิ้มลิ้มน่ารักแบบฉัน (?) พวกเขาก็พร้อมใจกันทำหน้ามึนเลยทันที -_-;
“เห้ย เจสัน แกไปสอยใครมาวะ”
“เออดิ หน้าคุ้นๆ”
“คุ้นไรวะ เขาเพิ่งมาเรียนวันแรก” เจสันบอกปัดเพื่อนจากนั้นจึงดันฉันให้นั่งลงบริเวณที่ว่างอยู่แล้วตามด้วยเขาที่เบียดตัวเองลงมานั่งข้างๆ ฉันแต่ยังรักษาระยะห่างไว้บ้าง
“เหรอ งั้นหวัดดี ฉันที ^-^”
“ไทตินนะ”
“หวัดดีที หวัดดีไทติน ไอรีนนะ ยินดีที่ได้พบ” ฉันบอกยิ้มๆ สายตาก็เหลือบไปมองคนที่ฟุบหลับอยู่ ทำไมมันคุ้นๆ จังนะ
“เพิ่งมาเรียนวันแรกเหรอ” ฉันละสายตาจากชายคนนั้นแล้วหันไปตอบที
“ใช่ มาถึงสามวันที่แล้วเอง”
“แปลว่ายังไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนเลยอ่ะเด้ะ”
“เออ ไอ้ที แกก็ถามแปลกๆ เขาเพิ่งมาถึงเอง จะให้เอาเวลาไหนไปเที่ยว - - “
“ไม่เอาไม่ยุ่งดิไทติน ฉันจะคุยกับไอรีน ไม่ได้คุยกับแก -..- “
ฉันมองพวกเขาที่กำลังทะเลาะกันเป็นเด็กๆ อย่างขบขัน ไม่นึกเลยว่าผู้ชายแบบนี้จะมีอยู่ในโลกด้วย หมายถึงพวกที่หล่อแบบโอเวอร์มากๆ แต่ไมห่วงภาพลักษณ์และดูไม่หยิ่งน่ะนะ
นั่งมองพวกเขาแกล้งกันไม่เท่าไหร่ อีกคนก็เดินเข้ามาสมทบ
ฉันจำเขาได้!
ทรงผมสีน้ำตาล นัยน์ตาสีฟ้าครามที่สวยยิงกว่าตากวางนั่น มีอยู่คนเดียวแหละสายตาคู่นี้!
ไลท์!!!!
“อ้าว..ไอรีน มาอยู่นี่ได้ไง =O=”
ช็อก...ช็อกค่าช็อก!!! โลกจะกลมอะไรขนาดนี้!!
“เฮ้ เป็นอะไร” เขายื่นมือมาจิ้มเบาๆ ตรงแก้มฉัน เหมือนสติหลุดออกจากร่างเลยอ่ะ..
ถ้าการคาดเดาของฉันไมผิดนะ ดูจากรูปการแล้ว คนที่กำลังนอนตาย (หลับ) อยู่นั่นต้องเป็น....!
เป็น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผู้ชายโรคจิตที่ชื่อโรมิโอแน่เลย ฮืออออ ถึงว่า ทำไมมันถึงได้ดูคุ้นตานัก นี่ฉันเอาตัวเองเข้ามาพัวพันกับพวกนี้ทำไมนะ T^T
ไม่ได้การละ ฉันต้องหนี! ใช่แล้วฉันต้องรีบลุกออกไปจากตรงนี้ก่อนที่เขาจะรู้ตัว
ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นและหันหลังเพื่อที่จะเดินออกปากตรงนี้ แต่ทว่า..
“จะไปไหน -_-^” เสียงนิ่งๆ เย็นๆ แต่แฝงเร้นไปด้วยน้ำเสียงกวนประสาทนั่นเรียกดักไว้ซะก่อน
ฮืออออออ ไม่ทันแล้วสินะ ทำไงดี ฉันไม่อยากคุยกับเขาอ่ะ ไม่ๆๆๆ TOT
“ฉันจะไปหาเพื่อน” ฉันตอบทั้งๆ ที่ยังไม่หันหลังกลับไป
“ประสาท เธอเพิ่งมาที่นี่วันแรกไม่ใช่เรอะ”
“อ้าว ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ -*- “ เจสันถามพลางดึงแขนฉันให้นั่งลงข้างๆ เขาเช่นเดิม นั่นทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดของโรมิโออย่างชัดเจนเพราะฉันนั่งตรงข้ามกับเขาพอดี เขามองหน้าฉันเล็กน้อยจากนั้นจึงลากสายตาไปมองที่ริมฝีปากแล้วฉันก็เผลเม้มปากตัวเองอย่างอัตโนมัติส่งผลให้เขายกยิ้มอย่างพอใจ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หมอนั่นต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันเผลอนึกถึงจูบของมัน T_T
“ตกลงยังไงกันเนี่ย สองคนนี้”
“เออ ตกลงยังไง ไปรู้จักกันเมื่อไหร่”
“จะไม่รู้จักได้ไง ก็บ้านไอ้โรมเป็นโฮสต์ให้ไอรีน” ไลท์คงจะรำคาญที่ทั้งฉันและหมอนั่นต่างก็อึกอักไม่มีใครยอมพูดอะไรออกมา
“อ้าว ไหนแกบอกว่าเลิกเป็นครอบครัวอุปถัมภ์แล้วไงวะ” ทีมองหน้าโรมิโอสลับกับฉันไปมาด้วยความฉงน
“พอดี แม่ฉันอยากเลี้ยงหมาว่ะ!” เขาตอบเนือยๆ พลางเลิกคิ้วมองฉันอย่างกวนๆ
“นี่นายหาว่าฉันเป็นหมาเหรอ! =O= “
“ก็เห่าเก่งนี่”
“ไอ้..”
“อ้าว อย่าเพิ่งทะเลาะกันดิ ไอ้โรมิโอ แกนี่ก็เหลือเกินนะ” ไทตินปรามแล้วหันมาถามฉันอย่างต้องการเปลี่ยนเรื่องคุย
“เธอเรียนเกรดไหนเหรอ”
“เกรดสิบสองอ่ะ”
“เออ ข่าวดีเว้ย ไอรีนเรียนห้องเดียวกับพวกเรา..” เจสันเสริมขึ้น
จริงด้วย ฉันลืมไปได้ยังไง ถ้านี่เป็นกลุ่มเพื่อนของเจสัน แสดงว่าอาจจะเรียนอยู่ห้องเดียวกัน แล้วเมื่อกี้เจสันบอกว่าไงนะ .. เฮ้อ! ใครก็ได้ บอกฉันทีเถอะ เมื่อกี้ฉันฟังผิดใช่มั้ย!!!!
คำว่าเรา เป็นคำสรรพนามที่ใช้แทนชื่อของหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อให้เรียกได้ง่ายและกระชับขึ้น..
‘เรา’ ในความหมายของเจสัน อาจเป็นไปได้ว่ารวมเพื่อนในกลุ่มของเขา ‘ทั้งหมด’
วิเคราะห์มาตั้งนานได้ข้อสรุปแล้วค่ะ..
ฉันเรียนห้องเดียวกับพวกเขานั่นแหละ!! และพวกเขาในที่นี้ก็รวมถึงนายโรมิโออะไรนั่นด้วยไงล่ะ!!!!!!
ความคิดเห็น