คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สุขสันต์วันปล่อยผี!!
8
สุขสันต์วันปล่อยผี
Halloween Day
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้ววว >O< ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องมิล่า ยัยนี่แต่งหน้าเก่งมากก มากซะจนฉันไม่เหลือเค้าความเป็นคนเลยอ่ะ อ้อ ลืมบอกไป ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดกระโปรงสีขาวซีดๆ ความยาวถึงข้อเท้าและแขนเสื้อก็ยาวมาถึงข้อมือ แขนพองๆ เหมือนตุ๊กตาด้วยนะ แต่เป็นตุ๊กตาผีแอนนาเบลน่ะ -_-; มิล่าจับฉันฉีดสเปรย์สีผมสี บลอนด์ทอง จากนั้นจึงถักเปียทั้งสองข้างให้ฉันและผูกด้วยโบสีแดงสด หล่อนแต่งหน้าให้ฉันซะขาวโพรกไม่พอยังแต่งตาให้ดูโตกว่ามนุษย์มนาประมาณสามเท่า แถมยังบังคับให้ฉันใส่คอนแทคเลนส์สีเดียวกับผมอีกต่างหาก..
เพราะฉะนั้นสภาพหน้าฉันตอนนี้จึงไม่ต่างอะไรกับผี (ก็แต่งเป็นผีนี่นา - -; ) เริ่มกลัวตัวเองขึ้นมาตงิดๆ แล้ว
ส่วนมิล่าก็แต่งเป็นแอนนาเบลเหมือนกันนะ แต่เป็นแอนนาเบลเวอร์ชั่นที่โคตรฮอต - -; เพราะเธอจับชุดที่ยาวถึงตาตุ่มมาตัดๆ แล้วก็ฉีกจนมันขาดรุ่งริ่งเลยหัวเข่ามาหลายให้ความรู้สึกเซ็กซี่ไปอีกแบบแถมยังใช้มีดโกนกรีดแขนเสื้อให้เป็นรอยขาดเท่ห์ๆ อีกต่างหาก ตอนแรกยัยนี่บอกว่าจะตัดของฉันด้วยเพราะต้องการให้เราเหมือนกัน (แต่งเป็นแอนนาเบลเหมือนกันไง) แต่ฉันปฏิเสธไป เพราะไม่กล้าใส่
รออยู่สักพักใหญ่ๆ ซีดานก็มารับ ฉันเดินล่วงหน้าลงมาก่อนตามด้วยมิล่าที่ลงมาติดๆ กัน ซีดานหน้าตึงไปเลยทันทีเมื่อเห็นชุดที่มิล่าใส่ เขาปล่อยดาเมจไม่พอใจออกมาเต็มที่ ขนาดฉันยังรู้สึกไปด้วย บรรยากาศในรถระหว่างทางมาร่วมงานปาร์ตี้ฮัลโลวีนจึงอึมครึ้มแปลกๆ
บรรยากาศในงานคนเยอะสุดๆ ไปเลย แหงล่ะ ก็เล่นเปิดตั้งสามโรงเรียนเข้าด้วยกันอย่างนี้
เฮ้! เมื่อกี้แอบเห็นมีคนแต่งเป็นผีกระสือด้วย นั่นผีไทยนี่หว่า –o- จะบอกว่าฉันคิดถูกมากๆ ที่ไม่แต่งเป็นผีดิบ เพราะคนแต่งกันมาเยอะเหลือเกิน -_-
มิล่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำทำให้ตอนนี้ฉันยืนอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกา มีเพื่อนในห้องสองสามคนแวะเข้ามาทักทายบ้างพอให้หายเหงา แล้วพอพวกเขาเดินจากไปฉันก็เหงาอยู่ดี งืมม อาจจะเป็นเพราะงานยังไม่เริ่มหรือเปล่านะ ทำไมฉันรู้สึกว่ามันกร่อยๆ
“Hey” สักพักก็มีหนุ่มมะกันหน้าตาหล่อเหลาและคล้ายพ่อของลูกในอนาคตเดินเข้ามาทักทาย -.,- แฮ่ๆ หล่ออ่ะ
“ไง ^^ “ ฉันยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“นักเรียนแลกเปลี่ยนเหรอ”
“อ่าฮะ ช่าย จากไทยน่ะ”
“ว้าว..สาวไทยซะด้วย ฉันลอฟเรนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ไอรีน ^^”
“ดื่มมั้ย J “ถามพลางยื่นแก้วน้ำผลไม้มาให้ (โรงเรียนไม่ให้มีแอลกอฮอล์)
“ขอบใจนะ แต่ไม่ดีกว่า แหะๆ” เขาเลิกคิ้วมองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะยิ้มขำอย่างอารมณ์ดีกับท่าทีของฉัน จากนั้นจึงวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะว่าง ข้างๆ อย่างไม่ถือสา
“พูดตรงๆ นะ เธอเป็นแอนนาเบลที่โคตรไม่น่ากลัวอ่ะ”
“อ้าว” แค่นี้เหมือนผีไม่พออีกเรอะ
“แทนที่จะกลัวแต่มันน่า..นัก”
“นะ..น่า..น่าอะไรนะ –[]-!! “
“น่ารักครับ J “
ฉันหัวเราะแห้งๆ พลางสอดส่องสายตาหามิล่าตัวแสบ ฮืออ ยัยนั่นต้องตกส้วมตายไปแล้วแน่ๆ อ่ะ ทำยังไงดี ฉันไม่ได้วิตกจริตเกินไปนะ แต่รู้สึกว่าหมอนี่ไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้
เฮือก O_O!
และฉันก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ ลอฟเรนก็เอื้อมมือเย็นๆ ของเขามาโอบไหล่ฉันโดยไม่ทันให้ฉันได้ตั้งตัว เขายิ้มร่าเลยล่ะกับท่าทีของฉันน่ะ ผิดกับฉันที่ตัวแข็งทื่อไปเลย ทำบ้าอะไรของเขาเนี่ย!!
“คนเยอะเลย เดี๋ยวก็โดนชนหรอก ขยับมานี่มา”
“เอ่อ..คือว่า”
“หื้ม มีอะไรเหรอ”
“ลอฟ..ลอฟเรน คือฉัน..” ฉันพยายามจะบิดตัวออกและเมื่อเขาเห็นดังนั้นจึงเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ยอมละมือที่เกาะกุมไหล่อีกข้าง เมื่อกี้ฉันได้ยินมันสบถแว่วๆ อยู่คนเดียวด้วยว่า ‘ไหนว่าคนไทยไม่ถือเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ’
ไม่ถือบ้านแกสิ! แกไม่ถือแต่ฉันถือเว้ย ถึงฉันจะชอบฝรั่งหล่อมากแค่ไหนแต่ประเพณีวัฒนธรรมไทย ฉันก็ไม่ทิ้งย่ะ!!
“ไปทางโน้นมั้ย” เขาชี้ไปทางที่กลุ่มคนที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเขานั่งอยู่ คนพวกนั้นส่งยิ้มและโบกมือทักทายอย่างออกนอกหน้าฉันจึงส่งยิ้มกลับไปให้ ลอฟเรนทำท่าว่าจะพาฉันไปหาเพื่อนเขาให้ได้ในขณะที่ฉันยืนกระอักกระอ่วนสุดชีวต T_T
“มาเถอะน่า”
“คือว่าฉันก็อยากไปนะแต่..”
“อยากมาก็มาเลยสิ”
“ฉะ..ฉันรอเพื่อนอยู่น่ะสิ”
“งั้นฉันรอเพื่อนกับเธอก็ได้”
ฮว้ากกก ทำไมหมอนี่มันหน้าหนาแบบนี้นะ ความจริงเขาน่าจะรู้ได้แล้วสิว่าฉันปฏิเสธเขาไปแบบอ้อมๆ แล้วน่ะ!
“ยัยเตี้ย! มายืนทำอะไรตรงนี้ -_-^ “
“โรมิโอ –o- “ ฉันมองหน้าคนมาใหม่ด้วยความตกใจระคนดีใจต่างจากเขาที่มองมาด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่ถ้าลองสังเกตดีๆ จะรู้ได้เลยล่ะว่ามีดวงไฟเล็กๆ ทั้งสองข้างอยู่ในตาหมอนี่!
ลอฟเรนนิ่งเงียบไปสักพักและเผลอมองฉันกับโรมิโอสลับไปมาอย่างไม่รู้ตัว
“เอ้า นี่เด็กแกเหรอ -_- “
“ไม่ใช่”
“แล้วหวงทำไม”
“อยากหวง มีไรมั้ย ถ้าข้องนักก็มา”
หืออออ OoO!!!!
“...”
“มะ..”
“ไม่ต้องพูด มานี่เลยยัยตัวดี!” โรมิโอมองหน้าลอฟเรนอย่างคาดโทษแล้วก็ลากแขนฉันไปจากบริเวณนั้นเลยทันที ฮืออ เบาๆ หน่อยก็ได้เถอะมันเจ็บเหมือนกันนะโว้ย
“แต่งตัวอะไรของเธอหา!!”
“จะตะคอกทำไมเนี่ย!”
“...” เขาหยุดเดินและสะบัดหน้ากลับมาหาฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างถึงที่สุด สองไหล่ของฉันถูกมือทั้งสองข้างของเขาจับไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ โรมิโอตอนนี้ดูน่ากลัวกว่าที่ฉันเคยเห็นมา ขนาดวันแรกที่เจอกันเขายังไม่ดูน่ากลัวขนาดนี้เลยนะ ให้ตายเถอะ เชื่อสิว่าถ้าเขาสามารถฉีกฉันให้เป็นชิ้นๆ ได้ เขาไม่มีวันไม่ทำหรอก
“...”
“พูดดิ เงียบทำไม!”
“จะให้ฉันพูดอะไรเล่า -*- “
“ฉันถามว่าทำไมถึงใส่ชุดนี้มาไง!!”
“นายหมายถึงอะไร ชุดนี้ ชุดที่ยาวคลุมถึงตาตุ่ม แขนเสื้อยาวถึงข้อมือนี่น่ะเหรอ ทำไม มีปัญหาอะไรนักหนาฮะ -_- “
“แหกตาดูให้ดี กระโปรงข้างหลังเธอจะแหวกหาสวรรค์วิมารอะไรไม่ทราบ จะเปิดท้ายขายของเหรอวะ!!”
“อะไรนะ!” ฉันเอี้ยวตัวไปมองด้านหลังตัวเองทันทีที่เขาพูดจบ แล้วก็พบว่าจริงอย่างที่เขาว่า กระโปรงพลิ้วๆ นี่ที่ฉันคิดว่ามันโคตรจะมิดชิดแต่จริงๆ แล้วมันแหวกมาเห็นขาอ่อนเลยล่ะ กรี๊ดดด ไม่ใช่สิไม่ใช่แค่ขาอ่อน จะเห็นก้นแล้วโว้ย ดีนะที่ฉันใส่กางเกงสเตย์เซฟไว้ด้วย ว่าแต่ตอนแรกมันไม่ใช่แบบนี้นี่นา!
หรือว่า.. -_-
ยัยมิล่าทำแสบอีกแล้ว!!
“แต่งเป็นผี ไม่ใช่มาเป็นหุ่นโชว์ รู้ว่ามีของดีเก็บไว้บ้าง ไม่ใช่พวกดีๆ หรอกนะที่จะมองกัน!”
“นี่!”
“ทำไม เธอจะพูดว่าอะไรหา!!!”
“นายมัน.. L “
“ด่าฉันสิ ด่าเลย เอาเลย เธอด่าฉันจูบ แฟร์ๆ”
“อะ.. =O= “
แฟร์ตรงไหนวะ ฉันเสียเปรียบเห็นๆ บ้าเอ๊ย!
เมื่อเห็นว่าฉันยอมเงียบปาก โรมิโอจึงถอนหายใจอย่างต้องการผ่อนอารมณ์ให้เย็นลง เขาถอดเสื้อแจ๊คเก็ทของตัวเองออกจากนั้นจึงยื่นมันมาให้ฉัน ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าหมอนี่ไม่ได้แต่งเป็นผีอะไรกับเขาเลย ใส่แค่เสื้อเชิร์ตคอวีสีเทากับเสื้อแจ๊คเก็ทแล้วก็กางเกงขายาวแบบที่พวกเด็กฝรั่งชอบใส่กันเท่านั้นเอง ไม่เห็นเหมือนผีตรงไหนเลย อ้อ ฉันรู้แล้ว เพราะเขาไม่ต้องแต่งก็เหมือนผียังไงล่ะ!!
เออ ฉันล้อเล่น -_- หมอนี่มันโคตรจะดูดีเลยต่างหาก
ฉันรับแจ็คเก็ทของเขามาถือไว้ในมือแล้วใช้มันผูกเอวไว้ ถึงมันจะดูประหลาดมากมายก่ายกองแต่ก็ยังดีกว่าปล่อมให้แก้มก้นออกมาวับๆ แวมๆ ล่ะนะ -_-
หลังจากนั้นเขาก็เอื้อมมือมาจับมือฉันลากจากมุมมืดนี้ให้เข้าไปในงาน ได้ยินพิธีกรประกาศแว่วๆ ว่าวง Black Hole จะขึ้นโชว์แล้ว เชื่อมั้ยว่าแค่ได้ยินชื่อวงเสียงกระหึ่มก็ดังขึ้นมาทันที ฮอตจริงอะไรจริงเลยวงนี้ –O- โห ขนาดว่ารีบมาแล้วยังจองไม่ทันโซนหน้าเลยอ่ะ อุตส่าห์จะยืนดูชัดๆ ซักหน่อย
โดยไม่ทันได้มีใครได้ตั้งตัว อยู่ดีๆ กลุ่มผู้ชายจากที่ไหนก็ไม่รู้ก็วิ่งแหวกคนเข้ามาโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น และเป้าหมายของพวกมันไม่ใช่ใคร
ผลั้วะ!
“กรี๊ดดดดดดดดดดด โรมิโอ! =O=!!! “
_______________________________________________________________________________________ ขอโทษคนที่ได้อ่านตอนที่แล้วฉบับที่ยังไม่แก้ไขด้วยน้า ก่อนอัพเพิ่งกลับมาจากค้างบ้านเพื่อนค่ะ เบลอๆ มากมายก่ายกอง TOT ไม่มีคนอยู่อ่านแล้วมั้ง ไม่เป็นไรครัชเพราะกระผมจะอัพ ฮิๆ
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก SHALUNLA จ้า 
ความคิดเห็น