คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ค่ายสานสัมพันธ์
10
ค่ายสานสัมพันธ์
เช้าวันต่อมา
“นี่ฉันไปเป็นคนขับรถให้พวกมันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ -___- “ ซีดานยืนมองหน้าไลท์ ที เจสันและไทตินที่นั้งอยู่เบาะหลังอย่างเอือมๆ เพราะหลังจากที่เขาขับรถตั้งใจว่าจะมารับมิล่าแต่ไอ้สี่คนนี้มันดันวิ่งกรูกันเข้าไปจับจองที่นั่งบนรถเขาซะงั้น ความจริงฉันว่าซีดานคงไม่เกี่ยงหรอกนะ ถ้าจะให้ไปส่งที่โรงเรียนแต่พวกนี้บอกให้เขาแวะไปส่งที่บ้านอ่ะดิ (สี่คนนี้ยังไม่ได้แต่งตัวชุดนักเรียนเลย)
“เออน่า วันนี้วันเดียวเอง ช่วยๆ พวกมันเถอะ ใครใช้ให้เมื่อคืนแกกลับก่อนล่ะวะ -_- “ โรมิโอกล่าว
“แล้วแกอ่ะ จะไปยังไง”
“ฉันไม่ไปเบียดพวกมันหรอก รถบัสก็ได้โว้ย”
“รถแกก็มีทำไมไม่ขับไปวะ”
“ขี้เกียจ -_- “
“-_-“ บทสนทนาสิ้นสุดลงเท่านั้นพร้อมกับสีหน้าตึงๆ ของซีดาน อ้อ! เป็นความจริงนะคะที่ซีดานบอกว่าโรมิโอมีรถขับ วันก่อนฉันเห็นจอดอยู่ที่โรงรถข้างบ้าน เดาว่าเป็นของโรมิโอและก็น่าจะใช่ แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมหมอนั่นไม่ยอมเอาออกมาขับเอง เบียดเบียนคนอื่นอยู่ได้ เหอๆ
ซีดานพยักหน้าสองสามครั้งให้ฉันกับโรมิโอเป็นเชิงบอกลาเมื่อเห็นว่ามิล่าเดินตรงไปขึ้นรถแล้วเรียบร้อย ดูจากท่าทางแล้วฉันว่ายัยนี่ยังโกรธไม่หายแหงๆ เลย คงต้องง้อกันนานเลยล่ะคราวนี้
“แผลหายยัง” คนที่ยืนรอรถบัสอยู่ข้างๆ ถามขึ้นหลังจากที่รถของซีดานขับออกไปได้สักพัก
“ยุ่ง -3- “
“ถามดีๆ นะ”
“เกือบหายแล้วน่า ไม่เจ็บอะไรแล้ว -_- “
“ก็ดี คราวหลังก็เดินอย่าดูทางละกัน”
“ได้นะได้ แค่นี้ประชดเหรอ -[]-! “
“เปล่านะ ก็แค่อยากทำแผลให้เธออีก J “
“อะ..ไอ้.. =O= “ ฉันฟาดไหล่เขาไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้จากนั้นจึงหันหน้าหนีแต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงคนข้างๆ หัวเราะหึหึในลำคออย่างล้อเลียนอยู่ดี คนบ้าเอ้ย! ฉันรู้หรอกว่าเขาหมายถึงอะไร T///T
หลังจากที่ยืนรออยู่สักพักรถบัสสีเหลืองคุ้นตาก็วิ่งมาจอดตรงหน้า ฉันเดินขึ้นรถหาที่นั่งที่ว่างอยู่และอยู่ใกล้ที่สุดจากนั้นจึงนั่งลงทันทีก่อนที่รถจะออกตามด้วยโรมิโอที่นั่งลงข้างๆ แอบกระซิบหน่อยเถอะว่าคนมองเต็มเลย -_- (ปกติหมอนี่ไม่ขึ้นรถบัสค่ะ เขาชอบไปนอนค้างบ้านเจสันและไปโรงเรียนพร้อมกันน่ะนะ)
“คิดอะไรอยู่”
“ฉันก็คิดไปเรื่อยเปื่อยแหละ”
“คิดถึงฉันอ่ะเด้ะ”
“ตลก -_-// “
“อนุญาตให้ขำได้ ฮ่ะๆ” เขาพูดแล้วก็หัวเราะเองเฉย อืม..จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกนะที่ฉันเห็นเขาหัวเราะแบบปกติกับชาวบ้านเขา ส่วนใหญ่แล้วที่เห็นเขาชอบทำคือการกระตุกยิ้ม หรือไม่ก็อมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ๆ มากกว่า -_-; ใครจะรู้ว่ายิ้มแบบนี้แล้วน่ารักกว่ากันเยอะเลย
เฮ้ย!! นี่ฉันชมว่าโรมิโอน่ารักเหรอ O//O
“ถามอะไรหน่อยได้ป่ะ”
“ว่ามาสิ”
“มีแฟนยัง”
“หะ..เห ทำไมอยู่ดีๆ มาถามเนี่ย =O= “
“จริงจังนะ ตอบสิ”
“..ยัง”
“..” เขาเงียบไปเล็กน้อยจากนั้นจึงอมยิ้ม มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นยิ้มในที่สุด วันนี้มันวันอะไรเนี่ย เขายิ้มบ่อยไปแล้วนะ
“ฉันว่าแล้ว “
“ว่าอะไร”
“หึๆ เตี้ยๆ แบบเธอก็ไม่น่าแปลกหรอกที่จะไม่มีแฟน -_,- “
เพล้ง!
ที่ชมว่าหมอนี่น่ารักน่ะลืมมันไปเถอะค่ะ เขามันก็ซาตานปากเสียดีๆ นี่เองแหละ -_-
09:30 AM
“มาสเตอร์เรียกให้ไปพบอ่ะ” เรนเดียร์หัวหน้าห้องคนสวยเดินเข้ามารียกฉันที่นั่งตีกับทีอยู่ ทุกคนในกลุ่มเงียบไปเล็กน้อยพลางมองหน้ากันอย่างงงๆ รวมถึงฉันด้วย นึกไม่ออกเลยว่ามาสเตอร์จะเรียกไปพบเรื่องอะไร -O-
แต่เอาเถอะ ฉันมั่นใจว่ามันต้องเป็นเรื่องดีแน่ๆ ในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องกลัวนี่นา..
“อ้าว มาพอดีเลย..” มาสเตอร์เอ่ยขึ้นเมื่อฉันเดินเข้าไปให้ห้องพักครู
“มาสเตอร์มีอะไรหรือเปล่าคะ -O- “ ฉันถามมาสเตอร์ด้วยสีหน้าหวั่นๆ ผู้หญิงวัยกลางคนดูมีภูมิฐานตรงหน้ายิ้มให้ฉันบางๆ จากนั้นจึงผายมือไปที่เก้าอี้ ราวกับว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวอะไรยังไงอย่างนั้น
“ปีนี้ทางโรงเรียนเราและโรงเรียนมัธยม B ซึ่งเป็นโรงเรียนเครือญาติกันได้จัดโครงการ ‘บันไดสู่ฝันจากฉันสู่เพื่อน’ น่ะ"
“...”
“กิจกรรมนี้จะให้ส่งนักเรียนตัวแทนจากโรงเรียนทั้งสองฝั่งให้ไปทำกิจกรรมร่วมกันในแคมป์เป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน”
เอาล่ะ ฉันเริ่มเห็นหมอกลางๆ แล้ว -____-
“เธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ครูเลยคิดว่ามันจะเป็นการสานสัมพันธ์ระหว่างประเทศด้วย..” มาสเตอร์พูดจบก็ยิ้มบางๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียดมากเกินไปดังนั้นฉันจึงคลี่ยิ้มบางๆ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
“เธอคงไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย ถ้าครูจะส่งชื่อเธอไป”
“ไม่มีค่ะ ^^ “ แต่จริงๆ ฉันอยากพูดว่า ‘ไม่กล้ามีหรอกค่ะ’ มากกว่านะ T^T
“งั้นก็ดีจ้ะ ช่วยเซ็นชื่อตรงนี้หน่อยนะ ^^+ “ เออออเสร็จสรรพก็วางปากกากับใบเซ็นชื่อลงตรงหน้าฉันเลยทันที ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพสักคำ -_-
“รายละเอียดอยู่ในใบเซ็นชื่อนี่แหละอ่านพลางๆ ไปก่อนแล้วกันนะ” มาสเตอร์หันมาบอกให้ฉันรอเมื่อเสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น ฉันไม่อยากเสียมารยาทฟังจึงนั่งอ่านรายละเอียดเกี่ยวกับค่ายไปพลางๆ
ค่ายสานสัมพันธ์บันไดสู่ฝันจากฉันสู่เพื่อน
วันเริ่มกิจกรรม: 3 Nov 20xx
ระยะเวลาในการทำกิจกรรม: 2 วัน 1 คืน
สถานที่ในการจัดทำ: ยังไม่ระบุ
จำนวนนักเรียนที่เข้าร่วม: บุคลากร 8 ท่าน (จากโรงเรียนมัธยม H 3 ท่าน จากโรงเรียนมัธยม B 5 ท่าน)
นักเรียน 17 คน (จากโรงเรียนมัธยม H 8 คน จากโรงเรียนมัธยม B 9 คน)
รายละเอียดเพิ่มเติม: โครงการสานสัมพันธ์บันไดสู่ฝันจากฉันสู่เพื่อนเป็นโครงการที่คิดโดย Mr.John และ Mr.Sonia (ผู้บริหารของทั้งสองโรงเรียน) เพื่อให้ตัวแทนจากทั้งสองฝ่ายมีความสัมพันธ์ที่ดีงามต่อกันจึงได้มีการจัดค่ายสานสัมพันธ์นี้ขึ้นมา โดยมีจุดประสงค์..บลาๆๆๆ
“นี่ฉันต้องแก้เอกสารใหม่อีกแล้วสินะ” มาสเตอร์เปรยขึ้นเบาๆ ราวกับว่าต้องการจะพูดกับตัวเองหลังจากที่วางสายจากโทรศัพท์
“ทำไมเหรอคะ”
“เพราะมีรายชื่อนักเรียนที่จะต้องไปเพิ่มขึ้นอีกน่ะสิ”
3 Nov 20xx
“โว้ยย ร้อน ทำไมคนหล่อๆ อย่างฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ!”
“มันก็เพราะใครล่ะ -_-; “
“เออ ไอ้แจ็คกี้ คราวหน้าคราวหลังบอกพวกมันด้วยนะ ถ้าอยากมีเรื่องมาชวนไปต่อยข้างนอก ไม่ใช่วิ่งกรูเข้ามาข้างในงานแบบนี้”
“โห่ พี่ที ผมบอกพวกมันแล้วนะว่าเดี๋ยวโทรเรียกพวกพี่ออกมาคุย แต่มันไม่ฟังอ่ะ”
ฉันนั่งฟังพวกข้างหลังถกเถียงกันด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย อ่าฮะใช่ เรากำลังเดินทางไปเข้าค่ายสานสัมพันธ์บ้าบอนั่นด้วยรถที่แอร์กี่ที่โคตรจะเส็งเคร็ง -*-
อ้อ! คนที่มาสเพิ่มรายชื่อเข้าไปไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนอกจากพวกที่มีเรื่องกันเมื่อวันฮัลโลวีนน่ะ และฉันก็มารู้เพิ่มอีกว่าไม่ได้มีแค่พวกทีหรอกที่ตีกันในงาน ยังมีเด็กเกรดสิบเอ็ดอีกกลุ่มหนึ่งที่ตีกับพวกโรงเรียนมัธยม B กลุ่มเดียวกันอยู่หน้างานก่อนแล้วค่อยเข้าไปตีในงานกับพวกโรมิโออีกที (ซีดานไม่ได้มาด้วยนะเพราะเขาอยู่อีกโรงเรียนหนึ่ง)
ฉันว่านะ จับไอ้พวกนี้มาเจอกันแทนที่จะได้สานสัมพันธ์มันอาจจะกลายเป็น ‘ลบล้างเผ่าพันธุ์’ ของกันและกันมากกว่า - -;
“เปิดหน้าต่างให้หน่อยดิ โคตรร้อนเลยว่ะ” อีตาโรมิโอที่นั่งอยู่ข้างๆ บอกพลางเอาหน้ามาถูกับไหล่ฉันอย่างต้องการเช็ดเหงื่อ ยี้ๆๆ ทำไมทำตัวซกมกได้ขนาดนี้เนี่ย!!!
หมอนี่น่ะตามมารังควานฉันอีกแล้ว ฉันไล่ให้เขาไปนั่งที่อื่นบ่อยมากกก ประมาณแปดร้อยกว่ารอบได้แต่เขาก็ยังทำหน้ามึนซึนเดเระไม่ยอมไปไหนเหมือนเดิม เชื่อเขาเลย กระดาษทรายยังยอมแพ้หน้าหมอนี่ -_-
“นี่นาย เดี๋ยวเสื้อฉันก็เหม็นกันพอดี =^= "
“เธอพูดอย่างกับว่าจะไม่ซัก -*- “
“ซักย่ะ แต่นายก็อย่ามาทำให้มันเลอะสิ” ฉันแกล้งทำท่าขยะแขยงใส่เขา หมอนั่นหรี่ตามองฉันนิ่งจากนั้นจึงทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้าทำบนรถ!
เขากำลังคร่อมฉันอยู่!!
“นาย! โรมิโอ ทำบ้าอะไรเนี่ย!!!”
“J” เขาไม่ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้
โฮกก อีตาบ้า นี่ขนาดอยู่บนรถเขายังไม่อายสายตาคนอื่นอีกเหรอ เขาไม่อายแต่ฉันอายนะ.. T///T
“โรมิโอ นี่! ฉันไม่เล่นด้วยนะ!! ถอยออกไป”
ผู้ชายตรงหน้ามองหน้าฉันนิ่ง จากนั้นจึงโน้มตัวลงมาเรื่อยๆ.. ต่างจากฉันที่แทบจะสิงเบาะรถอยู่แล้ว TOT
ฉันหลับตาปี๋ลงเพราะไม่กล้าสบตากับเขาแล้วก็ต้องรีบลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเปิดหน้าต่างรถ อะ..อ้าวนี่เขา..กรี๊ดด ฉันทำอะไรลงไปน่ะ T^T
“ทำหน้าแบบนั้นคิดอะไรทะลึ่งอยู่ล่ะสิ”
“ป่าวซักหน่อย” ฉันอ้อมแอ้มตอบและทำเป็นจัดทรงผมที่โดนลมพัดมาจากข้างนอกซะจนยุ่งเหยิงให้เข้าที่
“จริงเร้ออ”
“จริงย่ะ!” ฉันเบ้ปากใส่เขาแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นหลบสายตาล้อเลียนและรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของโรมิโอ ตาบ้านี่! ฉันว่าเขาต้องตั้งใจแกล้งฉันแน่ๆ แต่เสียใจนะ ฉันไม่ได้รู้สึกเขินอะไรหรอก เฮอะ!
จริงๆ นะ ._.//
____________________________________________________________________________________________________
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก SHALUNLA ค่ะ ^-^
ความคิดเห็น