EXO | Office is my heaven

ลำดับตอนที่ #3 : EXO | Office is my heaven! - Chapter 2 2/2

Chapter 2

Kiddy Vs Granpa

“ฮยอง เลิกงานแล้วไปต่อกับพวกผมมั้ย ลู่หานฮยองแผนกออแกไนซ์เลี้ยงนะ” จงแดยื่นหน้าเข้ามาถามหัวหน้าแผนกคิมที่กำลังอ่านเอกสารงบประมาณของลูกค้าอยู่ทั้งที่เลยเวลาเลิกงานมากว่าสิบห้านาทีแล้ว

            “วันนี้ไม่สะดวกเท่าไหร่ วันหลังแล้วกัน” จุนมยอนเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมาตอบลูกน้องตาใส

“แล้วฮยองจะกลับกี่โมงอ่ะ ให้ผมซื้ออะไรจากร้านข้างล่างมาให้มั้ย”

“ไม่เป็นไร อีกยี่สิบก็ไปแล้ว แค่อ่านเอกสารเฉยๆ” จุนมยอนยิ้มไปให้รุ่นน้องคนสนิท

จงแดมักจะใส่ใจคนอื่นอยู่เสมอจนบางครั้งเค้าต้องเตือนรุ่นน้องว่าให้ใส่ใจตัวเองด้วย

“งั้นพวกผมยังไม่ปิดไฟข้างนอกนะฮยอง ทำงานล่วงเวลางี้หัวหน้ารักตายนะฮะ”

“ได้ๆ ตามสบาย ขอบใจมากนะ”

“คร้าบ” จงแดว่าแล้วก็ปิดประตูห้องทำงานของหัวหน้าแผนกแล้วไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่รออยู่หน้าลิฟต์เตรียมไปฉลองหลังเลิกงานเนื่องในโอกาสที่เลิกงานเท่านั้นแหละ

และนี่มันเพิ่งวันอังคาร!

จุนมยอนส่ายหัวน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงเฮฮาของลูกน้องที่ค่อยๆเบาๆลง ดวงตากลมกวาดอ่านตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษอย่างถี่ถ้วนจนหมด มือขาวหยิบแว่นสายตากรอบสีขาวออกแล้วเอนกายหงายลงกับเก้าอี้ เท้าแขนกับพนักนวดขมับตัวเองทั้งสองข้างเบาๆ

จุนมยอนถอนหายใจให้กับความน่าเบื่อในชีวิตตัวเองแรงๆ

ไม่ใช่ว่าเค้าไม่ชอบการทำงาน เค้ารักการทำงาน เค้าชอบเวลามาทำงานต่างจากคนทั่วไปที่เมื่อถึงวันจันทร์ก็ส่ายหน้าหนีแทบตาย

เพียงแต่ว่าเขาต้องการอะไรบางอย่าง...อะไรที่ไม่ทำให้ชีวิตของเขาน่าเบื่อเหมือนเครื่องจักรทำงานไปวันๆแบบนี้

ตลอดชีวิต 27 ปีของคิมจุนมยอนก็ผ่านอะไรมาไม่น้อย ทั้งสุข ทุกข์ เศร้า เหงา เพียงแต่ช่วงนี้มันไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ทุกอย่างมัน...เรียบ...ไปหมด ชีวิตเขาตอนนี้มันมีแค่ ตื่นมา ทำงาน กลับบ้าน นอน เท่านั้นเอง วันหยุดของเค้าก็แค่ไปเที่ยวกับเพื่อนที่ส่วนใหญ่แต่งงานไปแล้วบ้าง น้องๆในออฟฟิศ นอน ทำงานบ้าน เล่นกับบยอล

ฟุ้งซ่านอีกแล้วคิมจุนมยอน...

ร่างสันทัดติดจะบางตบแก้มขาวของตัวเองเบาๆก่อนจะยืนขึ้นแยกเอกสารบนโต๊ะเพื่อใส่แฟ้มเก็บ

“เอกสารงบประมาณ ใบกำกับภาษี ใบเสร็จอืม...เอกสารสัมภาษณ์?” ริมฝีปากแดงพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะหยิบเอกสารที่ไม่เกี่ยวกับแผนกตัวเองขึ้นมาดูและสงสัยว่าแบคฮยอนไม่ได้เก็บไปหรือ

“โอ...เซ...ฮุน” ร่างบางในชุดสูทอ่านชื่อเจ้าของประวัติเบาๆ

“อ่า จริงสิ ไอ้เด็กนี่มันอยู่แผนกนี้นี่หว่า...” จุนมยอนวางแผ่นเอกสารประวัติเด็กฝึกงานลงแล้วเก็บเอกสารอื่นให้เข้าที่ก่อนจะเก็บของก่อนจะปิดคอมพิวเตอร์และไฟฟ้าในห้องแล้วล็อคประตูห้องทำงาน โดยไม่ลืมหยิบแฟ้มประวัติของเซฮุนไปอ่านแก้เบื่อด้วย

แค่เบื่อๆและอยากรู้ว่าไอ้เด็กนั่นมันโตมายังไงถึงได้กวนตีนกับคนเพิ่งเจอขนาดนี้!!

จุนมยอนทักทายกับผู้รักษาความปลอดภัยอย่างปกติ แล้วเดินไปที่รถยนต์ของตัวเอง ใช้รีโมทปลดล็อก โยนกระเป๋าเอกสารเข้าไปแล้วเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ออกจะออกสตาร์ทรถเพื่อไปซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆคอนโด

จุนมยอนไม่ลืมที่จะเปิดกระจกรถแล้วบีบแตรให้มินซอกที่อยู่ในร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามให้ตกใจเล่นจนลุกขึ้นมาสรรเสริญอัปป้าออมม่าของเขาที่ไปสบายแล้วให้สะดุ้งเล่นผ่านกระจกใสในร้าน

จุนมยอนแลบลิ้นแล้วปิดกระจกขึ้น แก้แค้นมินซอกในตอนเช้าสำเร็จ!

จุนมยอนเปิดเพลงคลอเบาๆแล้วฮัมไปเรื่อยๆระหว่างที่รถติด ข้อนิ้วขาวๆเคาะเบาๆเป็นจังหวะบนพวงมาลัยรถ มือขวาที่ว่างก็คลายเนคไทที่คอออกและปลดกระดุมเม็ดบนสุดออก ดวงตากลมมองทอดออกไปยังไฟสีต่างๆด้านหน้าภายนอกการจราจรที่เริ่มติดขัดเพราะฝนเริ่มตก

มือขาวหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ประจำก่อนจะหาที่จอดแล้วก้าวลงมารถเพื่อซื้อของกินของใช้ประจำเดือน

จุนมยอนเป็นคนมีระบบระเบียบมากเขาสามารถจำทุกสิ่งที่หมดและจำเป็นต้องซื้อได้โดนไม่ต้องจดโพยมา

"อืม...อาหารเม็ดของบยอล...อาหารสำเร็จรูป...รามยอน..." ปากเล็กพึมพำๆเกี่ยวกับของที่ต้องซื้อก็รู้สึกละอายเหลือเกิน

ช่วยไม่ได้นี่นา ชายโสดอายุ 27 ปีที่ทำอาหารอะไรไม่เป็นนอกจากรามยอนทั้งที่อยู่ตัวคนเดียวมาตั้งสิบกว่าปีนี่มันออกจะน่าอนาถไปซักหน่อย

ร่างเล็กในเสื้อเชิ้ตสีอ่อนปราศจากเนกไทแต่ยังคงยัดชายเสื้ออยู่ในกางเกง ผมสีน้ำตาลแดงฟูยุ่งนิดหน่อยหลังจากผ่านการทำงานมาทั้งวันเดินเข็นรถเข็นไปทั่วในรถของเขานั้นมีถุงอาหารเม็ดของสำนัก อาหารกล่องสำเร็จรูปหลายแพ็ค ห่อรามยอน ถุงน้ำยาล้างจาน เบียร์กระป๋อง ขวดน้ำแร่ น้ำผลไม้ ผงกาแฟ นม และอาหารแห้งอีกนิดหน่อย ปกติมื้อเย็นจุนมยอนจะฝากท้องไว้กับร้านของแบคฮยอนรึไม่ก็ชานยอลแต่ว่าวันนี้เขางอนแบคฮยอนตอนสัมภาษณ์งานอยู่ จริงๆก็หายนานละแต่ต้องเล่นตัวนิดนึง ส่วนร้านของชานยอลนั้นปิดเร็วเพราะไปเที่ยวครอบครัวอีกสามวันกลับทำให้จุนมยอนต้องฝากท้องไว้กับอาหารสำเร็จรูปแทน

คนตัวเล็กยื่นการ์ดให้แคชเชียร์คิดเงินก่อนจะรับคืนมาแล้วหอบถุงข้าวของไปที่รถและตรงกลับบ้านทันที

บยอลอา ปะป๊ามาแล้ว" จุนมยอนใช้เท้าดันประตูให้เปิดออกแล้วแทรกตัวเข้าห้องชุดของตัวเองเพราะมือไม่ว่าง สุนัขตัวเล็กเจ้าของชื่อก็รู้งานวิ่งออกมารับเจ้าของหน้าสลอนเหมือนรู้ว่าเจ้านายซื้อของโปรดมาให้ยังงั้นแหละ

จุนมยอนเดินไปวางของที่ดคาท์ดตอร์ครัวก่อนจะอุ้มสุนัขสุดรักไปฟัดที่โซฟา

"คิดถึงปะป๊ามั้ย ปะป๊าคิดถึงบยอลมากเลยนะ มีของมาให้ด้วย เดี๋ยวเทให้แล้วปะป๊าไปอาบน้ำก่อนนะ" จุนมยอนพูดกับสุนัขและมันก็ตอบสนองราวกับฟังรู้เรื่อง จุนมยอนเดินไปแกะถุงอาหารสุนัขแล้วเทใส่ชามให้เจ้าบยอลก่อนจะบิดขี้เกียจเข้าห้องน้ำไป

นอกจากบยอลแล้ว...ก็ไม่มีใครรอเขากลับบ้านทั้งนั้นแหละ

ร่างขาวในชุดเสื้อยืดสัขาวและกางเกงนอนขายาวเบาบางเดินออกจากห้องน้ำโดยมีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ที่เส้นผมและมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กคล้องคออยู่เพราะติดนิสัยไม่ชอบเช็ดผมจะปล่อยให้แห้งเอง เดินไปที่เคาท์เตอร์ในครัวเพื่อจัดของที่ซื้อมาโดยมีสุนัขตัวเดิมเดินตามเจ้านายอย่างร่าเริง

จุนมยอนแยกของและเก็บเข้าที่อย่างรวดเร็วก่อนหยิบกล่องอาหารเข้าไมโครเวฟเพราะฝนตกสั่งอะไรก็ลำบากแล้วใช้สะโพกพิงเคาท์เตอร์กอดอกและเล่นกับบยอลยืนรอไป ก่อนจะหยิบกล่องข้าวออกมาวางบนเคาท์เตอร์ครัวแล้วนั่งบนสตูล

มือเล็กหยิบเอกสารภายในออกมาดูพลางกินข้าวไปด้วย

ประวัติของโอเซฮุน...

"อายุ 21 ปี...ปี 4 คณะบริหาร แล้วมาโผล่อะไรที่นี่วะ... เกรดก็ใช้ได้...หน้าโคตรติ๋มอ่ะ ตัวมันสูงไปปะวะ" คนตัวเล็กกินข้าวคำก็พูดกับตัวเองคำไป

"ที่อยู่ก็ใกล้ๆคอนโดนี้เลยนี่หว่า ลักษณะงานเจ้าหน้าที่บัญชี ว่างอยู่ๆ เคยอบรมโครงการ...อืม.. ช่วยเหลือสังคมด้วยเหรอเนี่ย ไปบ้านเด็กกำพร้า..."

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่จุนมยอนนั่งอ่านประวัติที่ยาวเพียง 2 หน้ากระดาษเอสี่เท่านั้นระหว่างทานอาหารเย็นจนหมด คนตัวเล็กเบ้ปากเมื่อเห็นส่วนสุดท้ายของประวัติ

ใบหน้าเรียวได้รูป ริมฝีปากเล็กอมยิ้มนิดๆ สันจมูกตรงสุดเพอร์เฟคต์ ดวงตาเรียวคมจ้องเขม็ง คิ้วเข้มเรียงตัวสวย เส้นผมสีบลอนด์เสยจัดทรงเรียบในชุดสุภาพ

เหอะ ขนาดถ่ายรูปสมัครงานยังกวนตีน

จุนมยอนวางใบประวัติลงแล้วเก็บกล่องข้าวให้เรียบร้อยก่อนเดินไปหยิบกระป๋องเบียร์ในตู้เย็นออกมาเปิดดื่ม เขาอุ้มเจ้าบยอลขึ้นมาด้วยมือข้างเดียวก่อนจะจับฟัดเล็กน้อยแล้วพาไปปล่อยในห้องนอนส่วนตัวเขาเดินออกมารับลมที่ระเบียง

ลมเย็นๆออกจะชื้นๆหลังจากฝนหยุดตกกระทบผิวกายนอกร่มผ้าจนเขาตัวสั่นน้อยๆ นึกรำคาญในความเป็นขี้หนาวของตัวเอง จุนมยอนกระดกเบียร์ขึ้นจิบหวังให้ความอบอุ่นแแล้วทอดมองไฟดวงเล็กๆนับร้อยนับพันจากตึกน้อยใหญ่ในวิวจากระเบียงห้องของเขาชั้น 21...

"บ้าเอ๊ย! ฝนตกทำไมวะ!"

เซฮุนสบถหลังจากวิ่งฝ่าฝนเข้ามาในซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้ออะไรกินเนื่องจากกลับบ้านไม่ได้ ร่างสูงสะบัดเสื้อสูทที่ใช้คลุมตัวเองระหว่างรอรถเมล์จู่ๆฝนก็ตกอย่างกับห่าลงจนเขาต้องเข้ามาหลบฝนและหาอะไรอุ่นๆกินก่อนจะหาทางกลับบ้านอีกที ทั้งที่อีกไม่กี่ป้ายก็ถึงที่พักแล้วแท้ๆ

หลังจากไปสมัครงานแล้วเซฮุนก็แวะไปมหาลัยเคลียร์เรื่องเอกสารแล้วกำลังจะกลับบ้านก็ดันติดฝนซะก่อน

มือเรียวล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาดูก่อนจะถอนหายใจแรงๆ...

"ไม่น่านั่งแท็กซี่ไปมหาลัยเลยว่ะ" เซฮุนบ่นพึมพำ นึกถึงตอนที่เคยทำงานพาร์ทไทม์หาเลี้ยงตัวเองมาจ่ายค่าเช่าห้อง ค่าเทอม ค่ามือถือบลาๆแต่ต้องออกเพื่อมาฝึกงานยังดีที่ได้เงินเดือน แต่ไอ้ที่มีอยู่นี่จะทำให้เขาอยู่ได้จนถึงเงินเดือนออกรึเปล่านะ

เซฮุนหยิบสูทมาพาดไหล่พลางนึกถึงค่าส่งซักแล้วน้ำตาจะไหลพลางเดินไปที่แผนกพวกรามยอนหวังจะซื้อมากินแก้หนาวซักหน่อยกลับแปลกใจเล็กน้อยเมื่อพบร่างที่เพิ่งคุ้นในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนกับรถเข็นของซุปเปอร์มาร์เก็ต หน้าขาวซีดนั้นยู่ปากเล็กน้อยระหว่างกำลังตัดสินใจว่าจะเลือกรามยอนยี่ห้อไหนดี

เซฮุนไม่รู้ว่าเค้าจะแอบมองว่าที่หัวหน้าแผนกทำไมแต่เค้าก็ยืนกอดอกรอดูว่าคุณหัวหน้าจะเลือกยี่ห้ออะไร

"เลือกสีเขียวดิ สีแดงไม่อร่อย" เซฮุนพูดเบาๆลุ้นราวกับว่าการเลือกรามยอนของจุนมยอนมีผลกับชีวิตของเขาเสียเต็มประดา

มือขาวของจุนมยอนที่ถือรามยอนไว้ก็ช่างใจวายี่ห้อไหนดีโดยไม่รู้สึกเลยว่ามีคนแอบมอง สุดท้ายก็โยนห่อสีเขียวลงรถเข็นแล้วเก็บห่อสีแดงไว้บนชั้นแล้วเดินต่อไปยังแผนกเครื่องดื่ม

ร้องเยสกับตัวเองเบาๆ ไม่รู้ทำไมอาจจะเพราะว่าตอนนี้มันน่าเบื่อเกินไปเลยหาอะไรดูเล่นๆหรือเพราะว่ามาดคุณหัวหน้านอกเวลาดูแปลกตาสำหรับเขากันแน่

หัวหน้าคิมตอนสัมภาษณ์เขาใส่แม้แต่เสื้อสูทครบตลอดเวลาทั้งที่อยู่ในห้องประชุม เสื้อข้างในเนี้ยบกริบ ผมเรียบร้อย แต่ตอนนี้กลับดูเด็กลงไปเยอะ อย่างกับนักศึกษารุ่นเดียวกับเขาหรืออาจจะเด็กกว่าด้วยซ้ำไป เซฮุนเดินออกมาเมื่อจุนมยอนเดินไปที่แผนกอื่นแล้ว ร่างสูงเดินไปหยิบถ้วยรามยอนสีแดงมากับตัวแล้วจะเดินไปกดน้ำร้อนแต่จู่ๆก็หยุดหันไปมองร่างเล็กที่กำลังเล่นมือถือรอต่อคิวจ่ายเงินอยู่สักพัก เมื่อถึงคิวร่างเล็กก็หยิบของลงบนสายพานก่อนจะยื่นบัตรให้แคชเชียร์ไปรูดแล้วค้อมหัวขอบคุณแล้วตรงออกนอกซุปเปอร์มาร์เก็ตไปเลย

เซฮุนเริ่มคิดได้ว่าเขาจะมาหยุดดูอะไรนานๆก็ยักไหล่น้อยๆแล้วไปกดน้ำใส่รามยอนถ้วยสีแดงทันที...

"ทำไมชื้นจังวะ!" โอเซฮุนบ่นระหว่างที่กำลังนั่งซดน้ำซุปจากถ้วยรามยอนอยู่หน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตที่เดิม ร่างสูงทิ้งถ้วยกระดาษแล้วกางสูทที่พาดไหล่อยู่ออกมาสวม ฝนดูเหมือนจะหยุดแล้ว เซฮุนจึงตัดสินใจว่าจะเดินไปที่หอพักเพื่อประหยัดค่าเดินทาง มือเรียวล้วงเข้าไปหาความอบอุ่นในกระเป๋ากางเกงแล้วก้าวขายาวๆ

~ ~ ~

เซฮุนควานหามือถือในกระเป๋ากางเกงจนเจอและพบว่าเป็นใครก็เลื่อนหน้าจอรับทันทีทั้งรอยยิ้ม

"ว่าไงดาอึน"

(เซฮุนนา พรุ่งนี้ว่างมั้ย)

"พรุ่งนี้ฉันไปฝึกงานอ่ะ คงเลิกตอนเย็นๆ"

(พรุ่งนี้ไปเดทกันมั้ย) เสียงหวานกรอกมาตามสายทำเอาเซฮุนยู่หน้าเล็กน้อย...

เดทมันก็ต้องใช้เงิน...

"เอ่อคือดาอึน..."

(เซฮุนไม่อยากเจอฉันเหรอ) เสียงออกแววกระเง้ากระงอดอย่างน่ารักไม่ถึงกับกระฟัดกระเฟียดจนเกินงาม

"อยากดิ แต่คือ..." เซฮุนคิดหาข้ออ้างอย่างรวดเร็ว "คือพรุ่งนี้พี่ๆที่ทำงานจะพาไปเลี้ยงน่ะ ฉันลืมเรื่องนี้ไป โทษทีนะ"

(งั้นเหรอ ถ้าว่างก็มาค้างที่นี่บ้างนะ ฉันคิดถึงเซฮุน)

"อื้อ ได้ คิดถึงเหมือนกัน ฉันกำลังกลับบ้านน่ะ ฝันดีนะ"

(กู๊ดไนท์นะ กลับบ้านดีๆล่ะ อยู่แถวไหนให้ฉันขับรถไปรับมั้ย)

"ไม่ต้องหรอก ใกล้ถึงแล้ว แค่นี้นะ" เซฮุนกดตัดสายแล้วเก็บมือถือใส่กระเป๋า

ดาอึนคือรุ่นพี่ที่เขารู้จักผ่านเพื่อนตอนทำงานเมื่อครึ่งปีที่แล้ว แก่กว่าสองปี เจอกันแล้วโอเคก็เลยตกลงคบกัน เขาชอบที่เธอดูเป็นผู้ใหญ่ เข้าใจอะไรง่ายๆ

ช่องว่างระหว่างวัยที่มีไม่มากแต่กลับเป็นช่องว่างระหว่างฐานะต่างหากที่เป็นปัญหา

เขาอยู่ตัวคนเดียว หาเลี้ยงตัวเองจนเดือนชนเดือนแต่ดาอึนเป็นลูกคนรวยที่มีพร้อม ทั้งตำแหน่งการงานที่ได้รับจากทางบ้านโดยตรงเป็นตัวแทนบริษัทส่งออกดสื้อผ้าไปต่างประเทศ มีเงินแน่นอน มีรถ มีทุกอย่างจนบางครั้งเธอไม่เข้าใจความไม่สบายสจของเขา

ดาอึนเคยชวนเซฮุนไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดแต่เขาปฏิเสธ ต่อรองเป็นไปค้างด้วยเป็นครั้งคราวเท่านั้นและปฏิเสธสิ่งของทุกอย่างที่เธอเสนอ โดยให้เหตุผลว่าเขาไม่สบายใจที่จะรับของอะไรทั้งนั้น ยื่นคำขาดว่าความสัมพันธ์ต้องไม่มีมูลค่ามาเกี่ยวข้อง ดาอึนก็ตกลงแต่เขาไม่รู้ว่าเธอเข้าใจหรือมั้ยนะ

เดินไปเดินมาก็ถึงหอพักมหาลัย เซฮุนขึ้นมาถึงห้องตัวเองแล้วไขกุญแจเข้าไป ถอดสูทหมาดๆพาดไว้ให้แห้งเพื่อใส่พรุ่งนี้ต่อและวางของกองไว้บนโต๊ะคอม ก่อนจะถอดเสื้กออกแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปจัดการอาบน้ำในห้องน้ำเพียงชั่วครู่ก็ออกมาโดยมีผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้เท่านั้น เซฮุนเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วมองตัวเองในกระจกแล้วตบท้องของตัวเองเบาๆ...

"โคตรแห้งเลยมึงอ่ะ อยากกินเนื้อว่ะ" เซฮุนบ่นๆแล้วหยิบเสื้อยืดเก่าๆมาสวมและกางเกงวอร์มเป็นชุดนอนแล้วเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อนั่งทำงาน...


 

____________________________________________________

6.30 AM

"อือ..." มือขาวยกขึ้นแตะสิ่งรบกวนในยามเช้าที่อยู่บนอกตัวเองก่อนจะลืมตาเพื่อดูว่าสิ่งนั้นคืออะไร

แล้วก็พบว่าเป็นเจ้าบยอลลูกรักที่ทำหน้าที่ปลุกเขาในทุกเช้า...

จุนมยอนยกศีรษะขึ้นจุ๊บบยอลเป็นการชมเบาๆก่อนจะยกตัวมันวางลงบนพื้นไม้ขัดมันในห้องนอนก่อนจะลุกจากเตียงไปที่ Walk in Closet ทางผ่านของห้องน้ำ

ร่างเล็กในชุดนอนเปิดตู้หยิบเสื้อเชิ้ตเนื้อดีสีอ่อนจากในตู้มาวางเตรียมไว้คู่กับเสื้อสูทราคาแพง ก่อนจะเปิดลิ้นชักกระจกใสกลางห้องเพื่อเลือกสีเนคไทและนาฬิกาเรือนเก่ง ก่อนจะเดินออกไปในส่วนครัว...

จุนมยอนหยิบกล่องอาหารสุนัขออกมาเทให้บยอลแล้วจัดการหยิบขนมปังใส่เครื่องปิ้ง เปิดเพลง แล้วเดินกลับเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อเริ่มทำความสะอาดร่างกาย ร่างกายขาวนวลค่อยๆเผยผิวขาวทีละขั้น เสื้อยืดที่ถูกถอดออกทางหัว กางเกงที่ถอดออกตามไป และชั้นในคือชิ้นสุดท้าย...

เพราะว่าฝนที่ตกเกือบตลอดคืนทำให้เช้าวันนี้อากาศเย็น จุนมยอนปล่อยให้สายน้ำอุ่นไหลผ่านตัว ร่างกายที่ติดจะบางแต่ก็ผ่านการออกกำลังกายมาบ้างถูกสายน้ำทำให้ผ่อนคลายจนจุนมยอนฮัมเพลงออกมาเบาๆอย่างอารมณ์ดี มือขาวเสยผมที่เริ่มยาวของตัวเองขึ้นแล้วชโลมครีมอาบน้ำลงบนผิวขาวของตัวเองเร็วๆ ก่อนจะชะล้างด้วยสายน้ำจากฝักบัวในตู้อาบน้ำอย่างรวดเร็ว

จุนมยอนเช็ดตัวให้แห้งแล้วพันผ้าขนหัวไว้ที่เอวก่อนจะก้าวออกมาที่เคาท์เตอร์ล้างหน้าเพื่อแปรงฟัน จุนมยอนเบะปากใส่กระจกที่สะท้อนเงาตัวเองแล้วเริ่มแปรงฟัน ตากลมโตเหลือบมองเจ้าบยอลที่มารออยู่หน้าห้องน้ำเป็นประจำ จุนมยอนจึงมีนิสัยเข้าห้องน้ำโดยไม่ปิดประตูเพราะถึงยังไงเขาก็อยู่คนเดียวอยู่ดี

หลังจากบ้วนปากเรียบร้อยร่างเล็กก็ก้าวออกมาห้องน้ำสู่ห้องแต่งตัว จัดการแต่งตัวเซ็ทผมให้เรียบร้อยก่อนจะกลัดกระดุมแขนเสื้อแล้วขยับเนคไทขึ้นไปอีก...

จุนมยอนมองเงาสะท้อนของตัวเองที่กระจกบานใหญ่เห็นชายร่างบางแต่งตัวดี...จริงๆแล้วระดับเงินเดือนหัวหน้าแผนกที่มีอายุการทำงานแค่ห้าหกปีอย่างเขาถึงจะสูงก็จริงแต่คงเสกทุกอย่างที่เขามีในวันนี้ไม่ได้ทั้งหมดแน่...

คอนโดใหญ่ใจกลางเมือง

รถมินิคูเปอร์ลูกรัก

เสื้อผ้าราคาแพง

เครื่องประดับแบรนด์ดัง

ค่าใช้จ่ายจิปาถะมากมาย

แต่เป็นเพราะพินัยกรรมของพ่อแม่หลังจากที่ท่านทั้งสองจากไปตั้งแต่เค้าเพิ่งขึ้นชั้นมัธยมและความเอื้อเฟื้อจากพี่ชายแท้ๆที่ตอนนี้ไปทำงานตั้งรกรากอยู่ที่ต่างประเทศที่ส่งมาให้เค้าไม่ได้ขาด เขากับพี่ชายสนิทกันแต่เพราะการงานของพี่ชายที่รับหน้าที่ต่อจากพ่อแม่ทำให้ต้องทิ้งเขาไว้ที่เกาหลีเพียงลำพัง

อย่างไรก็ตาม คิมจุนมยอนก็ไม่ได้โชคร้ายชีวิตบัดซบขนาดนั้น...

ร่างเล็กเดินผิวปากไปที่ครัวหยิบขนมปังปิ้งมาปาดแยม หยิบซีเรียลมาใส่ชามแล้วเทนม ก่อนจะมานั่งแหมะอยู่ที่หน้าทีวีพร้อมแท็บเลตในมือจัดตารางงานประจำวันเป็นปกติระหว่างทานมื้อเช้า และโหลดอ่านหนังสือพิมพ์ในแท็บเลตเอา

"อืม...ประชุมงบประมาณกับฝ่ายการตลาด...อ้าว ลืมไปรับผ้าที่ส่งซัก...วันนี้นัดกับจงแดไว้อีก โว๊ะ"

จุนมยอนติดนิสัยชอบพูดคนเดียว...

นิ้วเล็กเลื่อนแตะลงบนแท็บเล็ตอ่านข่าวเศรษฐกิจไปเรื่อยๆระหว่างนั้นก็กัดขนมปังและตักซีเรียลเข้าปาก...ถ้าโชคอีไปถึงเร็วก็คงสั่งมื้อเช้าจากร้านมินซอกอีกรอบล่ะนะ...

หลังจากจัดการมื้อเช้าเสร็จแล้วจุนมยอนก็กองจานชามไว้ที่อ่างรอแม่บ้านมาก็เข้าห้องไปหยิบกระเป๋าเอกสารและกุญแจรถออกมาก่อนจะจุ๊บลาบยอลลูกรัก

"ปะป๊าไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาเล่นด้วย"

 8.00 AM

เขาถอดสลิปเปอร์แล้วใส่รองเท้าหนังชั้นดีก่อนจะออกจากห้องไปที่ลานจอดรถอย่างใจเย็น

8.00 AM

"ชิบหายแล้วๆ!!" น้ำเสียงร้อนรนมาจากเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่ตั้งชี้โด่ชี้เด่ไม่เป็นทรงผุดลุกขึ้นมาเตียงก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวบนพื้นวิ่งเข้าห้องน้ำไป

โอเซฮุนอาบน้ำ ไม่สิ วิ่งผ่านน้ำอย่างรวดเร็วแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาแปรงฟันยิกๆโดยอีกมือก็ควานหาเสื้อในตู้ไปด้วยจนได้มาก็โยนลงเตียงแล้วเข้าไปบ้วนปากล้างหน้าก่อนจะออกมาสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว...

โอเซฮุนผูกเนคไทให้ตัวเองด้วยสีหน้ายุ่งยากใจอยู่หน้ากระจกตู้เสื้อผ้า...เพราะการเริ่มทำทีสิสเมื่อคืนมันช่างเหนื่อย...

อีกนิดเดียว...เขาก็จะเรียนจบแล้ว...

ด้วยความคิดนั้นทำให้เซฮุนพอจะยิ้มออกมาได้บ้างก่อนจะนึได้ว่าต้องแวะร้านสะดวกซื้องอาหารเช้าและรอรถเมล์เพื่อไปทำงานอีก ร่างสูงก็ผูกเนคไทอย่างลวกๆแล้วคว้าเป้มาสะพายก่อนจะรีบสวมรองเท้าแล้วล็อคกุญแจห้องวิ่งลงไปข้างล่างทันที...

8.30 AM

เซฮุนวิ่งเข้าร้านสะดวกซื้อแถวอพาร์ทเม้นท์แล้วคว้าแซนด์วิชและนมกล่องไปจ่ายเงินอย่างเร่งด่วนก่อนวิ่งไปรอรถเมล์ที่ป้าย...

จะรีบแค่ไหนเขาก็ขาดอาหารเช้าไม่ได้

8.50 AM

คิมจุนมยอนดูเวลาบนหน้าปัดคอนโซลรถก็พอใจ...เพราะเขามีเวลาไปร้านมินซอกก่อนเข้างาน...จุนมยอนจอดรถแล้วข้ามถนนไปที่ร้านเพื่อนรัก

นี่ไม่ได้หวังว่าจะเจอน้องโกโก้เลยจริงๆน้า หึหึ

กริ๊ง

"น้องจ๊อกขอคาปูชิโน่ร้อนแก้วนึง เซทอาหารเช้าบีชุดเล็กเทคอะเวย์ให้พี่จุนหน่อยสิจ๊ะ" คนตัวเล็กนอมกวนเริ่มวันใหม่ด้วยการป่วนประสาทเพื่อนรักแล้วมานั่งแหมะรออยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์ให้เจ้าของร้านสรรเสริญเล่น...

เวลาอยู่กับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆเขาก็จะกลายเป็นคนมีอารมณ์ขันแบบนี้เสมอ

"เสิร์ฟด้วยตีนได้มั้ยจ๊ะ ไอ้จุนแกสั่งดีๆแบบชาวบ้านไม่เป็นรึไงวะ" ไม่ให้เสียชื่อเจ้าของร้ายปากกรรไกรไม่ได้มาอย่างฟลุคๆ ดล่นเพื่อนรักไปอีกทีสองที ปากก็สรรเสริญไปมือก็ชงกาแฟ ปิ้งแซนด์วิชให้เพื่อนไป

"ก็แกพิเศษไงมินซอก"

"เว้นฉันไว้เหอะอยากธรรมดาสำหรับแกว่ะ แล้วเมื่อวานแกบีบแตรหาเทวดาอะไรวะฮะ" ได้ยินดังนั้สแล้วจุนมยอนก็ขำตัวงอ เพราะเพื่อนเขาเวลาโมโหมันตลกแบบนี้ไงจะให้หยุดแกล้งได้ยังไง

"อยากทักคนมีความรักไม่ได้หรอ ได้ข่าวว่าพี่ลู่แผนกครีเอทีฟลงมาจีบนี่หว่า" ไม่รอช้า เข้าประด็นทันที...

"เงียบไปเลยไอซีด พูดอีกทีถุยน้ำลายใส่กาแฟแกแน่" จุนมยอนหุบปากฉับแต่ก็ไม่วาย...

"แน้ๆ ไม่ปฏิเสธ มีการไม่ให้พูดซะด้วย...จีนแผ่นดินใหญ่เลยน้า"

"จะกินกาแฟหรือจะให้ฉันเอาราดหัวกะ..."

กริ๊ง

"มอคค่าร้อนแก้วนึงครับ" เสียงทุ้มหวานดังมาจากร่างโปร่งของผู้มาใหม่...

จุนมยอนยิ้มตาหยีอีกก่อนลุกไปแทคมือทักทายรุ่นพี่ต่างแผนก "มอร์นิ่งครับลู่หานฮยอง"

ลู่หานยิ้มรับแล้วนั่งลงข้างจุนมยอนี่กลั้นขำนั่งดูเพื่อนทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังท่องคาถาด่าเขาอยู่ แก้มกลมๆนั่นยิ่งแดงเข้าไปอีกแต่จากประสบการณ์แล้วเขาว่ามันมาจากความโกรธมากกว่าเขินแฮะ...

เช้าๆแบบนี้ไม่ค่อยมีคนซะด้วย

"เอาไปแล้วแกรีบออกไปเลยไป" มินซอกกระแทกกล่องแซนด์วิชและแก้วกาแฟตรงหน้าคนที่กำลังอารมณ์ดีเพราะได้แกล้งเพื่อนแต่เช้า...

"ทำเป็นไล่เค้า อยากอยู่กับพี่ลู่สองคนก็บอก" จุนมยอนทิ้งระเบิดให้เพื่อนแก้มกลมก่อนจะรีบวางเงินไว้และหยิบข้าวของตัวเอง โบกมือลาลู่หานแล้วรีบออกมา

ลู่หานยิ้มขำให้จุนมยอนที่รีบออกไปแล้วยกนิ้วโป้งให้เป็นการขอบใจแล้วกลับมานั่งเท้าคางตรงเคาท์เตอร์นั่งมองบาริสต้าคนเก่งวุ่นวายกับการทำมอคค่าให้ตัวเองอย่างอารมณ์ดี...

ตั้งแต่เจอมินซอก...เค้าก็ไม่เคยมาทำงานสายอีกเลย...

"นี่" เสียงทุ้มหวานชวนคุย

แต่กลับได้ความเงียบเป็นคำตอบเพราะมินซอกทำหูทวนลมไปซะอย่างนั้น

"มินซอกอา..." แม้ว่าจะไม่มีเสียงตอบรับจากบาริสต้าคนเก่งลู่หานก็ยังคงยิ้มกว้าง ไม่รู้สิ เค้าแค่ชอบรีแอคชั่นแบบเด็กๆของคนๆนี้ ไม่ชอบก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบ น่ารักดี

เค้าเพิ่งได้มีโอกาสมาใช้บริการร้านกาแฟหน้าออฟฟิศทั้งๆที่ทำงานที่มาสองสามปีแล้ว เพราะว่าวันนั้นเค้าเกิดมาทำานเร็วมากเพราะรถส่งซ่อมแล้วกะเวลามาทำงานไม่ถูกทำให้เค้ามาเช้ามากๆแต่ยังไม่อยากเข้าออฟฟิศเลยแวะมากินอาหารที่นี่ แล้วก็ถูกใจทั้งกาแฟ อาหารเช้าและเจ้าของร้านเลย

คิมมินซอกี่ปกติช่างต่อปากต่อคำกับเพื่อนอย่างจุนมยอนแผนกบัญชีซะเหลือเกินแต่กับเขากลับนิ่งเงียบและประหยัดคำพูดเหลือเกิน

แล้วคนอย่างลู่หานเมื่อชอบอะไรก็จะเดินหน้าเต็มที่ แต่เหมือนว่าคนแก้มกลมจะไม่ได้คิดเหมือนเขาแฮะ

แต่ก็เอาเถอะ เขาก็ไม่ได้เร่งร้อนอะไรอยู่แล้ว

"มอคค่าร้อนได้แล้วครับ"

"ขอบคุณครับ" ลู่หานเท้าคางกับเคาท์เตอร์แล้วเอียงคอมองพลางจิบกาแฟ

มินซอกได้แต่เสทำเป็นวุ่นวายทั้งที่ไม่มีลูกค้าเพราะไม่อยากเสวนากับคนตาหวานสัญชาติจีนที่แสดงออกเกินพอดีว่าสนใจเขา อยากจะไล่แต่ก็ติดว่าเป็นลูกค้า

เขาต้องการแสดงออกให้เห็นถึงการไม่รับไมตรีอะไรทั้งนั้นเพราะเขาไม่ได้ชอบหรือนึกพิศวาสอะไรคนตรงหน้าแม้แต่น้อย

โอเค เขายอมรับว่าลู่หานเป็นคนที่รูปลักษณ์ภายนอกที่น่าดึงดูดมากๆ แต่เขาไม่ชอบอะไรฉาบฉวยแบบนั้นและเขาก็ไม่เชื่อไอ้ประเภทรักแรกพบซะด้วย ไอ้ที่แบบเห็นครั้งแรกแล้วชอบตั้งแต่ยังไม่รู้จักชื่อแซ่นิสัยใจคอยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่

แล้วไอ้คุณลูกค้าคนนี้ก็มาเฝ้าเขาแบบนี้จนกว่าจะเข้างานมาหลายวันแล้ว!

แค่ทำท่าจะเดินเข้ามามินซอกก็อยากจะพลิกป้ายหน้าร้านเป็น closed แล้ว!

"จุนมยอนฮยอง!" เสียงสูงจากรุ่นน้องแผนกบุคคลเรียกเขาตอนที่กำลังจะสแกนนิ้วมืออีกแล้ว จริงๆเลย บยอน แบคฮยอน

"อะไร" จุนมยอนว่าพลางกดสแกนนิ้วมือ

8.57 AM

"เอาเอกสารประเมินนักศึกษาไปด้วยครับ" แบคฮยอนยิ้มแฉ่งยื่นปึกกระดาษมาให้จุนมยอนที่ถือของเต็มไม้เต็มมืออยู่แล้ว ไหนจะกะเป๋าเอกสาร กล่องแซนด์วิช แก้วกาแฟอีก!

ไอ้น้องบ้าชอบแกล้งเขาอยู่เรื่อย

"ทำไมไม่เอาไปไว้ที่โต๊ะหรือฝากจงแดไว้วะ" จุนมยอนว่าแล้วเหน็บปึกกระดาษไว้ใต้แขน

"แหม ก็อยากให้ถึงมือคุณหัวหน้าแผนกนี่ครับ"

"แล้วเด็กแผนกแกว่าไง เชื่อฉันสิวะ น้องคยองซูเถอะ พี่จุนคนนี้ขอร้อง"

"เดี๋ยวผมจัดการเองล่ะน่า ยังไงก็ต้องโทรไปแจ้งผลทุกคนอยู่แล้ว ว่าแต่เด็กแผนกพี่เถอะ นี่ฝึกงานวันแรกก็ส่อแวว่าจะสายซะงั้นน่ะ"

จุนมยอนพลิกนาฬิกาข้อมือมาดู

"ขอโทษครับ!" เสียงทุ้มปนหอบมาจากเด็กหนุ่มตัวสูงที่กำลังเสื้อสูทที่กำลังแทรกตัวผ่านคนแก่กว่าทั้งสองคนไปสแกนบัตรฝึกงานด้วยเวลาฉิวเฉียด...

8.59 AM

"คุณโอ เชิญตามผมมาที่ห้องทำงาน" องค์คุณหัวหน้าแผนกคิมลงในบัดดลก่อนจะเดินนำเด็กหนุ่มตัวสูงที่ยังหายใจให้เป็นปกติไม่ได้เพราะรีบวิ่งมาไปยังลิฟต์

"โชคดีนะไอ้น้อง" แบคฮยอนตบบ่าแล้วยิ้มน้อยๆเด็กหนุ่มให้กำลังใจเบาๆแล้วดุนหลังให้เดินตามจุนมยอนไปที่ลิฟต์

โอเซฮุนโค้งตัวเคารพแบคฮยอนก่อนเดินตามหัวหน้าคิมไปที่ลิฟต์ เซฮุนแอบเหลือบมองจุนมยอนเล็กน้อย...

เนี้ยบ...

มองแค่แว้บเดียวคำๆนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที

คนตัวเล็กกว่าเซ็ตให้ตั้งขึ้นอย่างพิถีพิถัน เครื่องแต่งกายราคาแพงเนี้ยบกริบไร้ตำหนิหรือรอยยับ การยืนหลังตรงและสงบนิ่งต่างจากเขาที่อยู่นิ่งๆไม่ค่อยจะได้ ขนาดรอลิฟต์
 

เขายังต้องมองซ้ายมองขวาขอขยับตัวหน่อยเถอะ

ทันทีที่ลิฟต์มาถึงร่างเล็กก้าวเข้าไปกดชั้นที่ต้องการแล้วก้าวเข้าไป เซฮุนตามเข้าไป ผนังลิฟต์เป็นกระจกทำให้จุนมยอนเห็นเครื่องแบบของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ขมวดคิ้วผ่านกระจก

"คุณโอ ทำไมแต่งกายไม่เรียบร้อย ผูกเนคไทให้ดีๆ ชายเสื้อเก็บให้เรียบ สวมเสื้อสูทซะ"

โอเซฮุนจัดการตามที่บอก มือเรียวรูดเนกไทขึ้นเล็กน้อย ยัดชายเสื้อลงกางเกงแล้วสวมเสื้อสูทแต่ก็ไม่วายเปลอหลุดเบ้ปากออกมาตามประสาเด็กหัวดื้อ

ติ๊ง

ลิฟต์ส่งเสียงบ่งบอกว่าถึงชั้นที่ต้องการแล้ว จุนมยอนเดินนำเข้าไปที่แผนกโดยมีเซฮุนเดินตามเข้าไป

"อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะหัวหน้า" เซฮุนทึ่งหน่อยๆที่พอร่างเล็กเข้ามาในแผนกพนักงานก็ลุกขึ้นทำความเคารพพร้อมกันทั้งแผนก นี่แผนกบัญชีหรือค่ายทหาร เซฮุนโค้งเคารพให้พนักงานที่ผ่านตาเค้าทุกคน

เป็นมิตรกับพี่ๆไว้ไม่เสียหาย

"ทุกคนนี่ โอเซฮุน นักศึกษาฝึกงานแผนกเรา"

"ฝากตัวด้วยนะครับ" เซฮุนก้มหัวเคารพ เสียงพนักงานหญิงดังเซ็งแซ่ จับใจความได่ประมาณว่า

'นี่เด็กใหม่ กรี๊ด แซ่บมาก'

'ฉันอยากเป็นอมตะเลยแก'

'ยัยซอนอาแผนกออแกไนซ์ต้องอิจฉาฉันแน่ๆ อย่างแซ่บ'

จุนมยอนกระแอมขัดอารมณ์ลูกน้องอย่างจงใจ โดยหันไปมาเซฮุนที่ยิ้มให้พี่ๆในแผนกอยู่

ไอ้เด็กนี่มันก็ไม่ได้หล่ออะไรขนาดนั้นหรอก เฮอะ แค่สูงหน่อย ถ้าเขาสูงกว่านี้ไอ้เด็กหัวบลอนด์นี่ไม่ได้เกิดหรอก จุนมยอนพูดเลยยยยย

"จงแดดูแลเด็กใหม่ด้วย จุนฮีขอเอกสารการประชุมงบประมาณบ่ายนี้ที่โต๊ะก่อนพักเที่ยงด้วย อึนมีติดต่อขอเอกสารสรุปงบประมาณงานล่าสุดยากแผนกออแกไนซ์ให้ผมด้วย" จุนมยอนสั่งงานลูกน้องและเมื่อได้รับคำตอบรับก็เดินเข้าห้องทำงานโดยเอามือแนะกระจกประตูเพื่อให้มั่นใจว่าคราวนี้จะไม่เดินชนประตูอีก ถ้าชนต่อหน้าไอ้เด็กนี่เขาขอตายดีกว่า

"คุณโอตามผมเข้ามา"

เซฮุนเดินตามเข้าไปแต่ก็ไม่วายยิ้มให้พี่ๆในแผนกอีกรอบ มีมิตรย่อมดีศัตรูอยู่แล้ว...

จุนมยอนวางของลงบนโต๊ะแล้วพิงสะโพกกับโต๊ะทำงานกอดอกมองเด็กใหม่ที่กล้าสบตาเขาตรงๆ

"มาทำงานเกือบสายในวันแรก แต่งกายไม่เรียบร้อย ผมควรประเมินคุณสำหรับการทำงานวันแรกยังไงดีคุณโอ"

"ผมขอโทษครับ"

"แผนกเราเวลาเป็นเงินเป็นทอง การตรงต่อเวลาเป็นสิ่งสำคัญมาก และการแต่งกายให้เรียบร้อยสามารถสร้างความน่าเชื่อถือได้ ผมหวังว่าคงไม่มีครั้งต่อไปนะ"

"ครับ"

"ช่วยรูดเนกไทคุณขึ้นอีกหน่อยได้มั้ย มันร่วงลงมาอีกแล้ว"

เซฮุนก้มลงดูเนคไทแล้วพยายามรูดขึ้นไป แต่มันก็ขึ้นมาชิดปกเสื้อเขาได้แค่ชั่วขณะหนึ่งก่อนจะร่วงลงมา เซฮุนนึกสบถอยู่ในใจว่าเนคไทเป็นบ้าอะไรในวันที่เขาซวยอยู่ในห้องของหัวหน้าแผนกจอมเฮี้ยบแบบนี้

"คุณผูกมันแบบลวกเกินไปจนข้ามขั้นตอน" จุนมยอนเดินเข้ามาหาเซฮุนที่กำลังทำหน้ายุ่งกับปัญหาชีวิตอยู่ มือขาวจับเนคไทของเซฮุนให้คลายออกแล้วผูกให้ใหม่

จุนมยอนเป็นโรคจิตอ่อนๆชอบความสมบูรณ์แบบจนเคยตัวไปหน่อยและโรคชอบใส่ใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆเกินความจำเป็นด้วย

ไหนๆก็เป็นเด็กในความดูแลอยู่แล้ว สอนหน่อยจะได้ไม่ทำผิดอีก

"ดูแล้วจำ  พรุ่งนี้จะได้ทำไม่ผิด"

มือเล็กสอดเนคไทผูกให้คนเด็กกว่าอย่างชำนาญ

เซฮุนก้มลงมองมือขาวที่วุ่นวายอยู่ตรงเนคไทเขาอย่างตั้งใจ คุณหัวหน้าแผนกสูงแค่จมูกของเขา ปากแดงๆที่กำลังยื่นออกมาน้อยๆทำให้ชั่วขณะนึงนึกว่าคนตรงหน้าอ่อนกว่าเขาซะด้วยซ้ำทั้งที่ความเป็นจริงน่าจะแก่กว่าอย่างน้อย 3-4 ปีซะด้วยซ้ำถ้าเทียบกับหน้าที่การงาน เซฮุนได้กลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆลอยมาแตะจมูกคาดว่าคงเป็นของคนตรงหน้าอีกแน่นอนเพราะกลิ่นของเขาไม่ใช่กลิ่นนี้

หอมดีเหมือนกัน...

จริงๆแล้วคนตรงหน้าจะดูเด็กกว่านี้มากถ้าไม่รักษามาดขนาดนี้และไม่ทำแต่งตัวให้ดูมีอายุแบบนี้ทั้งยังค่อนข้างจู้จี้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆ

นี่มัน...คุณปู่วัยใกล้เกษียนชัดๆ

"อ่ะ เสร็จแล้ว เดี๋ยวออกไปหาจงแดที่นั่งอยู่โต๊ะแรกหน้าห้องผมให้แนะนำงานให้" จุนมยอนผละออกไปแล้วผายมือไปยังประตู

"เอ่อ ขอบคุณครับ" เซฮุนโค้งให้คนแก่กว่าแล้วหันไปเปิดประตูออกจากห้องไป...

Talk 1

อัพดึกอิสมายสไตล์...
จริงไม่เครียดนะตัวเอง ตอนนี้แค่จะแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างของชีวิตสองคนนี้เหตุการณ์โอเซจ้องพี่จุนเลือกรามยอนนี่พี่จุนไม่รู้ตัวนะเลยไม่ได้อยู่ในพาร์ทของพี่จุน งงกันม้อยยยยยยยยยยยย
คือจะให้พี่จุนบ๊องตลอดเวลาก็ไม่ได้นะพี่แกอยู่คนเดียวเดี๋ยวไม่มีคนขำ 55555555555555555555
ความเอ๋อของพี่จุนมีให้โอเซเท่านั้นนนน ความเกรียนของโอเซก็มอบให้พี่จุนเท่านั้น 55555555555555
เน้นอีกทีว่าไม่ดรามานะตัว เค้าเขียนดรามาไม่เป็นนี่สารภาพบาปเลยตรงนี้

ฝากฟิคนี้ด้วยเค้าจริงจัง 55555555555555555555555
หลักๆเป็นฮุนโฮ แบคโด้ ลู่หมิน คู่อื่นยังไม่ได้ตัดสินใจ 555555555555555

คิดยังไงก็บอกเค้าได้นะ เค้าชอบอ่านเม้นท์ 555555555555
แท็ก #ฟิคออฟฟิศ จุ๊บบบบบบบบบบ

คุยกับไรท์ในทวิตได้นะทวง ฟิค จิกไรท์ โม้ได้ตามใจ ไม่กัด และรักเด็ก


Talk 2

คึคึๆ อัพแก้บนแพร้บบบบบแบบว่าฮุนโฮรูปมาเรื่อยๆเลยยยยยยยยย
กะจะอัพรวด 4 เรื่องเลยทยอยอัพ เดี๋ยวเค้าไปอยู่หอละไม่มีคอมอัพละนะ TT TT


ฟิคเรื่องนี้นี่ลูก(แอบ)รักเลยนะ พี่จุนคนกากกับน้องฮุนคนเกรียน


#ฟิคออฟฟิศ