คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Say wow (jae x wonpil)
jae x wonpil
theme song : say wow
“ป๊า เไปเินเล่นนะ” เฮยอบอผู้เป็นพ่อที่ำลัวุ่นับารับ้านใหม่อยู่ เพราะรอบรัวพัพึ่ย้ายเ้ามาลับมาอยู่ที่เาหลีในรอบเือบยี่สิบปี เฮยออนนี้็พึ่สิบห้า เา็พึ่มาเาหลีเป็นรั้แรเหมือนัน ถึแม้ะอยู่ี่ปุ่นมาลอีวิแ่เา็พูเาหลีไ้บ้า เพราะพ่อแม่อเฮยอ็ุยับเาเป็นภาษาเาหลีับอัฤษปนๆันไป
เฮยอเินมาเรื่อยๆ็เห็นร้านเ่าหนัสืออยู่รหัวมุมเลยัสินใเ้าไปในร้านเพื่อหาาร์ูนเรื่อโปร
“หาไรอยู่ ให้่วยหามั้ย” เสียใรนนึัึ้นที่้าๆเฮยอะหาาร์ูนเรื่อโปรอยู่
“เอ่อ....โ..โนัน” เฮยอหันไปสบาแป๋วู่นั้นที่้อเาอยู่
“เพิ่ย้ายมาหรอ” เ็ายอีนเลยปีนึ้นไปูาร์ูนโนันที่อีนถามหา
“อื้อ” เฮยอพยัหน้าน้อยๆ
“อบอ่านโนันหรอ เหมือนเราเลย” “เอาเล่มไหนอ่ะ” อีนมอลมาที่เฮยอที่มัวแ่อ้ำๆอึ้ๆ
“ไว้่อนไ้มั้ย” เ็ายนนั้นไ้ยินแบบนั้นเลยลมาาบันไ
“ถ้าเิว่าอบอ่านโนันบอเรานี่ เราอบเอาไป่อนเอแหละ” “ไม่อยาให้นอื่นยืมไปอ่านบ่อยๆ” อีนปัมือสอสามที่อนะเรียมะเินเ้าไปหลัร้าน
“แล้วรู้ไ้ไว่าเราเพิ่ย้ายมา” เฮยอถามึ้นเอาริๆมัน็น่าแปลนะ ที่นอื่นะรู้ว่าเฮยอพึ่ย้ายมา
“นแถวนี้เารู้หมแหละว่าเราไม่อบให้ยืมโนัน” พอพูบอีน็หัวเราะออมา ่อนะเินไปหยิบโนันเล่มนึออมา
“อ่ะ เยอ่านยั ให้ยืมเอามาืนภายในวันันทร์นะ” เฮยอย้อมือึ้นมาู วันนี้เป็นวันศุร์ แ่หน้าร้านเียนว่า้ออนืนภายในสอวันแ่นี้สามวัน เป็นสิทธิ์พิเศษสำหรับอโนันอย่าเาล่ะมั้
“เ เี๋ยวเราเอามาืนนะ” เฮยอรับไว้ แล้ว็ไม่ไ้พูอะไร่อ ไ้แ่ิว่าะทำยัไีเล่มนี้เา็อบเหมือนันอ่านบ่อยเหมือนัน แ่็รับมาแล้ว็้ออ่านอีสัรอบ อีสัรอบ็ไม่เป็นไร
่วนี้เฮยอยัไม่ถึวันที่ะไปโรเรียนเลยยัสามารถทำวามรู้ัแถวบ้านไ้อยู่บ้า
“เอาอันนี้รับ” เฮยอทุวันนี้เฮยอ็ไ้แ่ใ้ภาษาเาหลี่ายๆในารื้ออ
“อ้าว” เสียนทัเฮยอัึ้น้าหลั พอหันไปเ้าอาแป๋วู่นั้น็มาปรารหน้าเาอีรั้ พอใที่ไ้พบันเสร็เ็ในร้านหนัสือ็วนไปเินเล่นที่สวนสาธาระแถวๆนี้
เ็นนั้นพาเฮยอเินมาที่สนามเล่นท้ายอยร้านไอศรีมที่เาพึ่ื้อมันออมา
“เราื่อวอนพิลนะ” วอนพิลพูพลาแว่ิ้าไปมา
“เรา..ื่อเ..นะ” เฮยอพูออไปอยาเินๆ แ่ท่าทาออีนมันลับทำให้เาไม่รู้สึอึอัเลยสันิ
“เเยๆหรอ” “นามสุลล่ะ” วอนพิลถามอีรั้เพราะเาไม่่อยินับารเรียื่อนพยา์เียว
“พั” วอนพิลพยัหน้าเล็น้อย
“ั้นเราเรียพัเนะ ไ้มั้ย” วอนพิลียิ้มว้าออมา เฮยอเห็นแบบนั้น็อใไม่ไ้ที่ะไม่ยิ้มออมาาม
“เราอยู่มอสาม แล้วพัเล่ะ” เฮยอที่มัวเอาแ่มอรอยยิ้มออีน็สะุ้่อนะอบออไป
“อยู่มอสามเหมือนัน” วอนพิลไ้ยินแบบนั้น็พยัหน้าออมา
“ั้นเรา็เป็นเพื่อนันเนาะ” สิ่ที่วอนพิลพูออมา เฮยอไม่เ้าใเลย วอนพิลหมายวามว่าั้นเรามาเป็นเพื่อนัน หรือหมายวามว่าอายุเท่าันเลยเป็นเพื่อนัน ภาษาเาหลีมันยาสำหรับเฮยอริๆ
“เอ่อผมเอาหนัสือ มาืนรับ” เฮยอเินเ้าไปในร้านอนเย็นวันันทร์ที่้อเอาหนัสือาร์ูนมาืนามที่วอนพิลบอไว้
“อวอนพิลหนิ วอนพิลอยู่้าในน่ะ เอาไปืนเาะสิ” ุิมพ่ออวอนพิลและเป็นเ้าอร้านพลิหนัสือาร์ูนูสอสามที่อนะี้ให้เฮยอเินเ้าไป เฮยอ็เินามไป็เห็นอีนำลัแบาร์ูนและำลัลาบันไมา เาเห็นแบบนั้น็รีบเ้าไปับบันไไว้
“อ้าวพัเ เอาาร์ูนมาืนหรอ” เฮยอไม่ไ้พูอะไรแ่พยัหน้าเป็นารอบ
“อยาลืมเล่มไหนอีเปล่า” วอนพิล่อยๆลบันไมาทีละั้น ทีละั้น อย่าระมัระวั เฮยอ็อาสา่วยถือหนัสือเือบทั้อ วอนพิลเห็นารระทำอเฮยอ็หุบยิ้มไม่ไ้ ที่ยื่นมือมา่วยยหนัสือเมื่อี้มันเอะะมาๆเลย
พอเฮยอมายืมหนัสือาร์ูนโนันอวอนพิล็ทำให้สนิทันไปโยปริยาย พอเริ่มสนิทันเฮยอ็รู้วามลับอวอนพิลบาอย่าเ้า วอนพิลอบแอบไปอ่านโนันที่ห้อใ้หลัาอร้านแ่บอพ่อว่าะไปทำารบ้านเียบๆนเียว เฮยอเป็นนเียวที่สามารถเ้ามาใน ’านทัพลับ’ อวอนพิลไ้ แม้ว่าทั้สอนะไม่ไ้อยู่โรเรียนเียวัน เฮยอเรียนโรเรียนนานาาิแถวๆโรเรียนวอนพิล วอนพิล็เรียนโรเรียนสหศึษาธรรมา แ่เวลามีีฬาสีโรเรียนอเฮยอและวอนพิลับอีโรเรียนหนึ่ะมาแ่รวมันที่โรเรียนอเฮยอ
เฮยอมัะรอวอนพิลที่หน้าปาอยบ้านพวเาและะเินไปส่วอนพิล่อนทุรั้และ็ะไ้โนันอนใหม่มาลอๆ บาที็ไม่ไ้อ่านบ้าแ่เา็พยายามะอ่านให้หม เพราะวอนพิลบอว่า ‘ให้่วยอ่าน’
และอีเรื่อที่เฮยอเพิ่รู้ือวอนพิลอบอ่านแ่อนสนุๆเท่านั้น เาเลยพึ่นึไ้ว่าทำไมวอนพิลถึอ่านไ้เยอะนานั้น ที่แท้็เลืออ่านนี่เอ
“เห้ยะเอาไปหมริๆหรอ เยอะนะ” เฮยอแบลัระาษออมาอย่าทุลัทุเล เพราะไหนะระเป๋าเป้ัวเออี
“ไหวมั้ยเนี่ยพัเ” วอนพิลถามอีรั้่อนะไป่วยถือลัระาษนั้นไว้
“ไม่เป็นไร เราไหว” “ว่าแ่ไหนๆ็ไหนๆแล้ว ถือระเป๋าให้หน่อย” เฮยอสะบััวหันเป้ไปทาวอนพิล วอนพิล็่วยเอาสายสะพายออแล้วเอามาสะพายไว้้าหน้าอัว
“ไปเหอะ” วอนพิลหัวเราะออมา่อนะเินนำออไป
ระหว่าทาลับบ้านเสียสนทนาอทั้สอัึ้นราวับว่ามีแ่พวเาสอนบนโลใบนี้ เสียหัวเราะที่มีวามสุออมาาลำออทั้สอ วอนพิลมัะอบเล่าเรื่อลออมาอยู่บ่อยๆ เฮยอ็เป็นนที่รับมุหรืออบสนออะไร้าอยู่ลอมันเลยพอะเรียเสียหัวเราะไ้อยู่บ้า้วยวามป้ำๆเป๋อๆอัวเาเอ
เฮยอนั่อ่านโนันทั้ืนวันศุร์ โีที่มันเป็นวันศุร์น่ะนะ เฮยอนั่อ่านผ่านๆ่อนะั่นหน้าไว้ามที่วอนพิลบอ เฮยอั่นหน้าระาษ่าๆ้วยาร์้อวามบาอย่าที่เาเียนเอับมือ นถึเล่มสุท้ายเฮยอแหนหน้าึ้นไปมอนาฬิาบนหัวนอน
“อ๋า ะหโมแล้วหรอเนี่ย” เฮยอเสียบาร์ใบสุท้ายาทั้หมหสิบเล่ม ่อนะไปหยิบผ้าเ็ัวเรียมอาบนำ้เปลี่ยนเสื้อผ้า และแน่นอนว่าเฮยอนอน่อื่นนเือบบ่ายสอ
บ่ายสามว่าๆ เฮยอ็แบล่อลันั่นไปที่ร้านอวอนพิลอย่าทุลัทุเลเ่นเิม
“อ่านหมนี่ภายในืนเียว” “แไหวมั้ยเนี่ยพัเ” วอนพิลยื่นมือมารับล่อระาษลัาเฮยอ่อนะวาไว้ที่พื้นแล้วบไหล่เฮยออย่าเห็นใ
“เราั่นๆไว้อ่ะ” “ไปนอน่อละไม่ไหว” เฮยอพู่อนะแล้หาวออมาหลอๆแล้วเินไป วามริ็แ่ไม่อยาเห็นสีหน้าอนอีนอ่าน้อวามอเาแ่นั้นแหละ
หลัาวันนั้นที่เฮยอเาว่าวอนพิลน่าะรับรู้เรื่อราวอเาแล้ว เฮยอ็ไ้แ่ส่้อวามไปหาวอนพิลว่าะทำารบ้าน ะอ่านหนัสือมาเล่น้วยไม่ไ้
แ่สุท้ายแล้วอย่าไรเฮยอ็้อรอวอนพิลอนเย็นวันันทร์ที่หน้าปาอยบ้านอยู่ี เฮยอเห็นัว้นเหุที่ทำให้ใเาไม่อยู่ับเนื้อับัวมาทั้วัน วอนพิลส่ยิ้มมาให้เฮยอที่นั่รออยู่รป้ายรถเมล์ระหว่ารอิวลารถ พอลมาารถวอนพิล็วนเฮยอไปินบิูในอยถัไป เฮยอเลยแล้ลืมๆไป เพราะบาทีวอนพิลอาะยัไม่รู้็ไ้ (รึเปล่านะ)
วอนพิลสั่บิูมานั่ินพูุยเรื่อีฬาสีที่ผ่านมา วอนพิลไปเฝ้าเฮยอ่อนะลแ่บาส เรื่อลมันอยู่แ่ว่าวอนพิล้อแอบเียร์เฮยอทั้ๆที่เพื่อนัวเอ็อยู่ในทีมบาสฝ่ายร้ามเฮยอ
“อ้อ เออ” วอนพิลทำท่าุ้ยระเป๋าเฮยอ็มอามที่สายาอีนมอ
“นี่” วอนพิลเยหน้าึ้นมาระทันหันนทำให้เฮยอใ
“รูปนี้ใรถ่ายเนี่ย” วอนพิลยรูปภาพที่ในรูปมีวอนพิลและเฮยออยู่ในรูป เาทัู้่ำลัหัวเราะันอยู่รแสน์ อนวอนพิลเห็นรั้แร็ไม่รู้เหมือนันว่าอะไรที่ทำให้หัวเราะออมานานั้น
“อินเพื่อนเราไ” เฮยอ็อบออไปามนำ้ ่อนะพึ่นึไ้ว่าอันนี้ือที่ั่นอันสุท้ายที่เาั่นไว้
“บออบนอื่นเาผ่านหนัสือ”
“มันเ่าไปแล้วนะ พัเ”
—talk
ฮ่ออ เรามาแล้ววววว
เรื่อนี้บแล้วอพัยาวๆ
อเวลาไปเรียนหนัสือหนัหา555555555555
ลับมาแน่่ะถ้าเราิพล็อออ่อนนะ
หวัว่าะอบันนะะ รัๆ
อย่าลืมโหวเัน้วยน้า ปิ้วๆ
ความคิดเห็น