คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 (XWA Pink)
- หม้อไฟ - BY Pink
ท่ามกลางความเงียบกริบเพราะปราศจากผู้คนที่ควรจะพลุกพล่านอย่างที่ควรจะเป็น นั่นคงเพราะ ข่าวการออกอาละวาดของซอมบี้นั่นแหงๆ ทำให้มนุษย์ทั้งหลายรีบหดศีรษะเข้าบ้านกันอย่างเร่งด่วน ก็มีแต่พวก “บ้าดีเดือด”อย่างพวกเขาเท่านั้นล่ะ ที่ยังมีหน้ามาเดินเทิ่งๆ ไม่กลัวอะไรกันอยู่ได้
กึก ..กึก..... เสียงรองเท้าส้นเตี้ยรัดส้นดังไปตลอดทางการเดินไปยังรถที่จอดไว้ ซึ่ง ชายที่นำหน้าสุดเคยบอกว่า
“รถผมจอดอยู่ไม่ไกลมาก เดินตามก่อนเถอะครับ” สาวน้อยร่างเล็กกับชายหนุ่มร่างสูงตัดกันพากันเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย จนกระทั่ง การเดินทางอันยาวนานผ่านไป ก็ยังไม่พบว่า จะถึงรถสักที
“คุณคริมคะที่เราเดินมานานแล้วนะคะรถคุณคริมจอดอยู่ไหนเนี่ยคะ..” พิงค์ถามคริมสัน
“นั่นสิครับ ผมก็เริ่มๆงงเหมือนกัน สงสัยผมเดินผิดซอยแหงๆ”
“หา!!! ผิดซอย??” พิงค์อุทานเสียงหลง ทำหน้าเหวอสุดขีด
“งั้นหวังว่าพวกซอมบี้จะไม่ตามมาถูกซอยนะคะ ไม่งั้นมีหวังพวกเราแย่แน่”
“ขอโทษทีครับ ผมคงเมาควันหม้อไฟมากไปหน่อย”
“แย่ที่สุดเลยค่ะ พิ๊งค์เพิ่งกินไปนิดเดียวเอง” หญิงสาวทำเสียงงอแงราวกับเด็ก
“กินน้อยๆล่ะดีแล้ว เดี๋ยวอ้วน” คนข้างกายกระซิบ ทำให้โดนสายตาเขียวปั๊ดจ้องกลับแทบตาถลน
“ใช่ซี่ฉันมันอ้วนนี่ แน่เจรงก็ไปหาแฟนผอมๆเซ่” พิ๊งค์เริ่มทำหน้าไม่พอใจพาลหาเรื่องเข้าอีกจนได้
“โห... ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง”
“ไม่หน่อยหรอก.....พูดงี้หาเรื่องนี่หว่า..” ต้นเกาหัวแกรกๆ กำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงดี
“ผมว่า เราเดินย้อนกลับกันดีกว่าครับเดินเลี้ยวไปทางโน้นเดี๋ยวคงเจอรถผมแล้ว” คริมสันรีบพูดขึ้นเพื่อสงบศึกให้ก่อนจะเกิดการนองเลือดเพราะพวกเดียวกันเองซะก่อน
“ก็ได้ค่ะ รีบๆถึงก็ดีนะคะ ตอนนี้ พิ๊งค์ไม่ไหวละ รองเท้ามันกัดมากๆเลย” เธอทำหน้าจะร้องไห้
“เอ๋า ....แล้วชีจะใส่ส้นสูงมามีตติ้งทามมายเนี่ย??” ต้นถามแบบกวนประสาท
“ก็ไอจะใส่นี่ มีตติ้งทั้งทีไอก็ยากสวยๆ มั่งเซ่” เธอตะคอกกลับ
“ไอ้รองเท้าคู่เดียวมันไม่ได้ทำให้สวยขึ้นหรอกน่า”
“ว่าไงนะ?? ใครไม่สวยฮะ??” ตอนนี้สาวน้อยกำลังจะกลายร่างเป็นปีศาจไปแล้ว-*-
“เค้าหมายถึงใส่คู่ไหนก็สวยต่างหากเล่า” ต้นรีบแก้สถานการณ์อย่างด่วน
“โธ่เอ๊ย แล้วไป เมื่อกี้ไม่ได้พูดแบบนี้นี่นา”
“ใจเย็นๆก่อนครับ เรารีบเดินดีไหม? ถ้าไม่รีบเดี๋ยว พวกซอมบี้ตามมาทันล่ะก็แย่เลย”คริมสันรีบบอกอีก ทำให้สองหนุ่มสาวต้องสงบศึกแล้วเดินตามเขาไปอีกครั้ง
ในขณะที่สองหนุ่มเดินกันจ้ำอ้าวตามควายหาย สาวน้อยก็เดินรั้งท้ายช้าลงๆ (ก็คนมันเจ็บขาง่ะ) จนในที่สุดก็หยุดลงหอบเหนื่อย
“ใจคอจะไม่รอเราเลยใช่ไหมเนี่ย”เธอบ่นเบาๆ หยุดลงก้มทุบขาใต้กระโปรงบานจีบรอบตัวสีขาว
“เอ้า...หยุดเดินทำไมล่ะ?” เป็นเสียงตะโกนจากต้น
เหอะ!! นี่แฟนเธอหายจ๋อมไปตั้งนานเพิ่งสังเกตเหรอยะ!!
“ก็เจ็บขานี่นา” เธอตะโกนกลับไป
“นี่ไม่รีบวิ่งมาเดี๋ยวโดนซอมบี้จับกินนะ.....”
“ช่างฉานเถอะ... ฉันจะนั่งตรงนี้ให้มันจับกินไปเลย” เธอบอกพร้อมกับนั่งยองๆ กับพื้น ทำให้ ฝ่ายชายทั้งสองต้องย้อนกลับมาอีก
“ดี...จะได้หาแฟนใหม่”
“ใจร้ายที่สุดเลยเคยห่วงกันมั่งไหมเนี่ย?? นายขนมจีน”
“ก็แม่มาม่าเรื่องมากนี่นา ชักช้าเดี๋ยวก็ซวยกันหมด”
“ก็ทิ้งฉันไว้นี่แหละ ไม่เข้าใจมั่งเลย ว่าคนโดนรองเท้ากัดมานทรมานน่ะ” เสียงแว้ดแสบแก้วหูมันช่างทำลายโสตประสาทจริงๆ
“ใจเย็นๆ ครับ ใจเย็นๆ “คริมสันอยากะสงบศึกอีกรอบนึงให้สำเร็จแต่ว่า.....
“ก็ ดูต้นสิคะ หาเรื่องน่ะ” พิงค์โวยวายชี้หน้าไปทางชายหนุ่มข้างๆ
“โอเคครับๆ งั้น ผมเดินไปที่รถคนเดียวแล้วกัน ระหว่างนี้หาทางหลบพวกซอมบี้ดีๆนะครับ เดี๋ยวผมมารับ อยู่นี่กันสองคนไหวไหมครับคุณต้น”
“ได้ครับ”
และแล้ว คริมสันคงขี้เกียจฟังคนทะเลาะกันเลยทิ้งสองหนุ่มสาวให้ทะเลาะกันไปตามลำพัง!!
“แล้วไง ไม่ตามคุณคริมไปล่ะ”
“ถ้าฉันไป เธอเจอพวกซอมบี้ขึ้นมาจะหนีรอดไหมล่ะ?”
“ เลิกงอนได้แล้วน่า......ก็ลุกขึ้นซะ”
“บอกว่าเจ็บขาไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องไง?”
“ลุกแป๊บนึงไปหลบๆก่อน นั่งอยู่ในที่โล่งมันอันตราย”
“เดี๋ยวคุณคริมมาไม่เจอนะ”
“เดี๋ยวเขาค่อยออกมาก็ได้ หรือโทรไปก็ได้น่า” ชายหนุ่มดึงหญิงสาวให้ลุกขึ้นกระเผลกๆ ไปข้างๆ พลัน...ไอ้สิ่งที่พูดถึงอยู่ก็ปรากฏกายขึ้น(ซะงั้น) พวกซอมบี้กลุ่มใหญ่ เลี้ยวมาจากทางแยก ตรงมาหาพวกเขา
“เยะ..!!!....เวงกรรมโผล่มาจากนรกขุมไหนว้า” ต้นบ่นรีบปล่อยมือที่ช่วยพยุงพิงค์ทันทีทำให้เธอร่วงลงไปกอง
“เฮ้ย...จะปล่อยก็บอกซิยะเจ็บนะ” พิงค์โวยวายไม่สนใจอะไรรอบข้างเอาซะเลย
“ซอมบี้ไม่เห็นเหรอ?” ต้นบอกด้วยประโยคคำถาม รีบเดินเข้าข้างทางมองหาอาวุธ ในที่สุดก็ฉวยได้ท่อนไม้มาอันนึง (อาวุธยอดฮิตของละครน้ำเน่าเลยนา)
“เข้ามาเส่ะฟระ...” ต้นว่า พลางหวดท่อนไม้ฟาดหัวซอมบี้ตัวแรก
ปั้ก!! รุนแรงจนหัวซอมบี้กระเด็นหลุดกลิ้งหลุนๆไปหยุดอยู่ตรงหน้าพิงค์
“แว้ก....ษ็ณ็ษ็.ญฯญฌํฑธธญฐ....หัวซอมบี้!!” หญิงสาวร้องไม่เป็นภาษา เอาเท้าเขี่ยหัวซอมบี้ที่กระพริบตาปริบๆมองเธอให้กลิ้งไปทางอื่นอย่างด่วน
“แม่คุ๊ณ ...ช่วยร้องให้เป็นผู้หญิงกว่าหน่อยได้ไหมเนี่ย ทำเสียงยังกะกระเทย”
“อี๋.....กระเทยเหรอ? ฉันเหมือนกระเทยตรงไหนยะ...”
“ก็ เสียงเธอไงยะ” ต้นบอกแต่ มือยังคงหวดซอมบี้ตัวต่อไป
ปั้ก!! รุนแรงจนไม้กระเด็น!! (ซะงั้น) ส่วนซอมบี้ย่างสามขุมเข้ามาหาต้น
“ชีวิตเธอเนี่ยไม่มีอะไรทำใช่ไหม ถึงได้เอาแต่ว่าฉันนะฮะ” พิงค์ยังคงตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องต่อไปโดยไม่สนใจว่า กำลังอยู่ในภาวะหน้าสิ่งหน้าขวานแม้แต่น้อยๆ
“นี่ ต้นเอาปืนเลเซอร์ไว้ในกระเป๋าเธออ่ะ หาให้หน่อยเร็ว”
“เอามายัดไว้ตอนไหนฟระ!!” พิงค์ก้มลงค้นหาของในเป้สะพายหลังพลางบ่นไปด้วย
“หาๆไปก่อนเถอะน่า”
“ไม่เอาไม่หาแล้ว.... นี่เราทะเลาะกันอยู่นะ”
“เรื่องนั้นลืมไปก่อนซัก5นาทีได้ไหม ไว้จัดการซอมบี้ก่อนแล้วค่อยทะเลาะต่อได้ป่าว?”
“ไม่เอา....เด๋วลืม”
“โธ่.....” ต้นกัดฟันกรอด ขณะที่กำลังบู๊มือเปล่า จระเข้ฟาดหางใส่พวกซอมบี้ที่ดาหน้าเข้ามาอย่างเมามัน แต่ก็เหน็ดเหนื่อย เพราะยิ่งสู้ยิ่งเยอะขึ้นๆ
“งั้นก็เผ่นเร็วๆเข้า” ต้นบอก เพื่อให้หญิงสาวหนีไปก่อนตัวเองหนีตามไปทีหลังก็ได้
“ทำไมต้องหนีด้วยล่ะ? ....พวกซอมบ้าพวกนี้ จะขนาดไหนกันเชียว” พิงค์ว่า พลางลุกขึ้นยืนถอดรองเท้าส้นเตี้ยที่ใส่อยู่ออก
“พวกซอมบี้หน้าด้าน คนทะเลาะกันอยู่ มายุ่งอะไรด้วยเนี่ย” เธอว่า แต่เหมือนพวกมันจะไม่รู้เรื่องแถมยังเปลี่ยนความสนใจเดินไปหาเธอซะด้วย
“อี๋....ว่าแล้วยังทำเป็นลอยหน้าลอยตาอีก อย่าเข้ามาน้า....” เธอว่าถอยหลังกรูด
“ก็บอกให้หนีไปไงเล่า” ต้นตะคอก เริ่มดุขึ้นมาทันทีจนน่ากลัว
“อย่ามาตะคอกกานเซ่” พิงค์ยังตั้งหน้าตั้งตาทะเลาะต่อไปตามหน้าที่ พลางเอารองเท้าขว้างหัวซอมบี้ตัวที่ใกล้ที่สุด แต่ว่า.....ไม่โดน -*-
ข้างที่สองขว้างใหม่ ปึก!!! โชคดีคราวนี้โดนเต็มๆ..แต่ว่า ทำไม มันไม่สะทกสะท้านเลยฟระ -*- กรรม...
แว้ก..... พิงค์หน้าเสียรีบโกยอ้าวก่อน พอเห็นว่าในที่สุดพิงค์ก็เลิกบ้า หนีไปซะที ต้นก็ รีบวิ่งตามไปโดยไม่ลืมที่จะเก็บรองเท้าของเธอไปด้วย
................................................
(ต่อจ้า)
พอพิ๊งค์วิ่งมาได้ครู่หนึ่งก็หยุด มองเห็นรถของคริมสันวิ่งไวๆ ผ่านไป
“นั่นคอคริมนี่นา” เธออุทานอย่างดีใจตั้งท่าแหกปากเรียก
พลั่ก!! พอดีต้นวิ่งมาชนเข้าอย่างจัง
“เฮ้ย...เบาๆ สิ อ้าว..คุณคริมหายไปไหนแล้วล่ะ” พิงค์โวยวายมองอีกฝ่ายตาเขียวปั้ด
“เอามือถือมาต้น โทรหาคอคริมหน่อย” พิงค์ ชอบประดิษฐ์คำ จากคำว่าคุณเป็นคอไปซะงั้น
“ของพิงค์ไง ของต้นตังหมดละอ่ะ”
“หา~~~~!!!! ตังหมด นี่เอาไปโทรหาใครยะ”
“กิ๊กมั้ง” ต้นตอบอย่างรำคาญนิดๆ
“ มากไปแล้วนะ โทรหากิ๊กเหรอ” ต้นทำให้พิงค์กลายเป็นปีศาจไปอีกแล้ว-*-
“ม่ายช่าย เชื่ออีกแน่ะ” ต้นว่าอย่างเอือมระอาดึงกระเป๋าสะพายมาค้นหาโทรศัพท์ของพิงค์แล้วโทรบอกตำแหน่งให้คริมสันรู้” ซึ่งคริมสันบอกว่ารถของเขาจอดอยู่ข้างฟุตบาทถนนใหญ่ เดี๋ยวเดินมารับ(ซะงั้น)
จากนั้นต้นก็ ค้นหาอาวุธในเป้ของพิงค์ของตั้งใจ
“นี่กระเป๋าเธอใส่ไรไว้มั่งเนี่ยหาอะไรไม่เจอเล้ยยยย”
“เธอเห็นอะไรก็ใส่ไอ้นั่นล่ะน่า อย่างน้อยก็มีปืนเลเซอร์เธอด้วยไม่ใช่เหรอ? ถึงว่าสิหนักๆ” เธอว่ากลายเป็นปลาตกน้ำตัวโตไปซะแล้ว
“หาไม่เจอแฮะ”นบอกยกกระเป๋าชูกะว่าจะเทออกมา
“เย้ย...ไม่ได้นะ เด๋วของก็เลอะหมด ไม่ต้องมายุ่งกับกระเป๋าชั้นเลย” พิงค์ว่ากระชากกระเป๋าเป้คืน
“เอ้าไม่เทก็ได้ ไปกันต่อเหอะ”
“ไม่เอาเจ็บขา ปล่อยฉันไว้นี่แหละ ให้ซอมบี้มันกินไปเลยต้นจะได้หาแฟนใหม่ไง”
“คบกับเธอน่ะดีที่สุดแล้ว ”
“จริงเหรอ? คบกับฉันดีที่สุดเหรอ” พิงค์ถามกลับอมยิ้มแก้มแดงด้วยความปลาบปลื้ม
“ อือ...ก็ถ้าฉันหาแฟนใหม่ คงไม่มีใครบ้าเท่าเธอแล้วล่ะ”
“ เอ๊ะ นั่นไม่ใช่ข้อดีซะหน่อย”
“ก็บางทีเราอาจจะไม่ได้คบกันเพราะข้อดี แต่ว่า ยอมรับข้อเสียของอีกฝ่ายได้ต่างหาก”
“ฉันรับข้อเสียเธอไม่ได้ แต่ไม่รู้จะทำยังไงต่างหากล่ะ”
“มันก็คือๆกันนั่นล่ะน่า อารมณ์ดีขึ้นรึยัง งั้นไปเถอะ”
พิงค์ทำแก้มป่องเสมองไปทางอื่นยังไงก็ไม่ขยับ
“มาๆๆฉันแบกไปก็ได้ ในที่สุดต้นต้องยอมให้พิงค์ขี่หลังจนได้
พิงค์ ก็เลยยอมเดินทางซะที
“เฮ้อ หนัก....ฉันจะหลังหักไหมเนี่ย” ต้นบ่น
“เอ๊ะ!!!”พิงค์ร้องพลางทุบกำปั้นลงบนไหล่ของเขาเป็นการทำโทษที่ปากเสีย
ระหว่างนั้นเอง ก็เห็นคอคริมสันวิ่งมาถึงจนได้ ชี้มือไปทางรถของเขาซึ่งจอดอยู่ทางถนนใหญ่ไม่ไกลมากนัก
พิงค์เกรงใจคุณคริมสันเลยต้องลงจากหลังต้นในทันที และกำลังจะหนีซอมบี้กันอีกรอบ
ความคิดเห็น