ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ถึงเจ้าชายซาตาน
“โทษทีนะที่รบกวน”
“ไม่รบกวนเลย ฉันเองก็อยากพายเรือเล่นอยู่เหมือนกัน”ฟาโรห์ยิ้ม
สายลมเย็นพัดผ่านเบาๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ใบหญ้าที่มาพร้อมกับความเย็นสบายยิ่งทำให้รู้สึกสดชื่นเหมือนอยู่กลางทุ่งโล่งริมชายป่าสถานที่โปรดของเขา ตะวันคล้อยต่ำเต็มที่จนเกือบลับหายไปกับหมู่เมฆทำให้ท้องฟ้าในขณะนี้เป็นสีส้มอ่อนแดงจางดูงดงามไม่เศร้าสร้อยแม้เงาสลัวแห่งความมืดจะค่อยๆคลืบคลานเข้ามาแล้ว
“พายแป๊บเดียวก็พอ นี่ก็ใกล้เวลาอาหารแล้วฉันเกรงใจ”
“เธอหิวเหรอ”
“ไม่หรอก วันนี้คงไม่กินมื้อเย็นแล้วเพราะเมื่อกี้กินขนมจนอิ่มเลย”
“เหมือนกันนะ วันนี้ฉันคงไม่กินอาหารเย็นหรอกอิ่มน่ะ”ฟาโรห์นึกถึงภาพที่เห็นรุ่นพี่กินสปาเกตตี้ก็รู้สึกอิ่มขึ้นมา
ใช่!อิ่มตาจนกินไม่ลงเลยล่ะ!
ฟาโรห์เกิดอาการขนลุกนิดหน่อยเลยเผลอทำท่าสยองออกมา พาทริซเซียมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่กับท่าทีในการแสดงออกว่าอิ่มของรุ่นน้อง
“นายดูแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ไม่เป็นไรแน่รึเปล่า”
“ฉันสบายดี”ฟาโรห์ยิ้มตอบ
จะให้พูดตรงๆไหมล่ะว่าเห็นหน้าเธอก็เลยสบายดี ฟาโรห์ขำเบาๆซึ่งทำให้พาทริซเซียงงอีกรอบแต่เธอคิดว่าถามไปก็คงได้คำตอบเดิมก็เลยปล่อยผ่านไป(รู้สึกเราจะอิ่มไปนิดนะเลยอยากอ้วก^0^)
ฟาโรห์ขยับมือไปข้างหน้าบังคับไม้พายทั้งสองข้างให้ราน้ำเอื่อยๆ เรือลำเล็กของเขาพายมาไกลจากสระรวมพอสมควร รอบๆสระรวมจะขุดเป็นคลองสายเล็กๆเชื่อมต่อกันหลายเส้นทาง ตรงที่เขาอยู่เป็นบริเวณที่อยู่ใกล้น้ำตกจำลองซึ่งเหลือคนนั่งอยู่บนสนามหญ้าแค่ไม่กี่คน
“เปิดเทอมนานแล้วนะรู้สึกยังไงบ้าง ปรับตัวได้แล้วใช่ไหม”
“อืม ก็รู้สึกเข้าที่แล้วล่ะแต่บางทีก็เรียนหนักไปหน่อยนะ คนอย่างฉันไม่ค่อยถูกกับหนังสือซะด้วย”
พาทริซเซียยิ้ม ขนาดไม่ถูกกันยังได้ตั้งที่หนึ่งถ้าถูกกันขึ้นมาเธอกำลังสงสัยอยู่ว่าจะเป็นยังไง
ฟาโรห์มองไปที่น้ำตกข้างหน้า เฮ่อ!ไม่อยากถูกกันก็ต้องถูกล่ะ ขืนไม่ตั้งใจเรียนสิเขาคงถูกท่านพ่อเชือดเอาแน่ๆ
แต่ถ้าเขาเรียนเก่งมันก็ดีเหมือนกันแฮะอย่างน้อยถ้าคะแนนรวมของชั้นปีสูงที่สุดในสี่ป้อมโดยมีเขาเป็นตัวฉุดหลักๆอาจเป็นการช่วยให้เขาทำคะแนนเอาใจเจ้าชายเฟรเดอริคได้อีกทาง
ฟาโรห์กำลังนึกภาพเจ้าชายเฟรเดอริคยิ้มแป้นรับคำชมจากอาจารย์และหัวหน้าป้อมคนอื่นเรื่องคุณภาพเด็กใหม่ปีนี้
“ฟาโรห์เบื่อรึยังจะขึ้นก่อนก็ได้นะ”
“ไม่เบื่อ”ฟาโรห์ส่ายหัวรีบตอบทันที โธ่!โอกาสดีๆอย่างงี้เธอคิดว่ามันหาง่ายรึไง
“กินไหม”พาทริซเซียหยิบคุกกี้ออกมาจากกระเป๋าสะพายเล็กๆของเธอ
“เอ่อ…”ฟาโรห์ทำเป็นรักษามาดทั้งที่แอบจ้องอย่างสนใจอยู่เหมือนกัน
“อ่ะ”พาทริซเซียหยิบคุกกี้ชิ้นหนึ่งยื่นเข้ามาใกล้รัศมีที่ปากเขาจะงับถึง กลิ่นหอมด้วยTToTT
“อร่อยมากเร้ย…..”ฟาโรห์พูดหลังจากที่ฟาดคุ๊กกี้หมดถุง”เอ่อ ฉันขอโทษนะกินเพลินเลยอ่ะ”
“ไม่เป็นไร”พาทริซเซียหัวเราะเบาๆเธอกำลังเล่นกับปลาที่ว่ายเข้ามาใกล้เรือดูเธอไม่หิวเลยสักนิดบางทีพาทริซเซียอาจจะรู้ว่าเขาเริ่มหิวก็เลยแกล้งทำเป็นหยิบขนมขึ้นมากิน
“เธอเนี่ยะใจดีเหมือนเจ้าชายแพททริคเลยนะ”ฟาโรห์ยิ้มให้พาทริซเซียที่เงยหน้าจากฝูงปลามามองเล็กน้อย
“เจ้าพี่เป็นคนใจดีมากฉันเทียบไม่ติดหรอก”พาทริซเซียหัวเราะเบาๆ”แต่บางทีฉันอาจจะทำให้เจ้าพี่ต้องวุ่นวาย”
นี่เขาตาฝาดไปรึเปล่าที่รู้สึกเหมือนเธอจะไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ บางทีคงเป็นเพราะตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วแสงไฟจากโคมญี่ปุ่นอาจจะหลอกตาเขาก็ได้ ฟาโรห์คิดว่าพาทริซเซียคงกังวลว่าเธอทำให้พี่ชายต้องเสียสละเวลาให้เธอมากไป
“พี่ชายก็ต้องรักน้องสาวเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ถึงพี่เธอดูอ่อนโยนและทะนุถนอมเธอมากเป็นพิเศษ ไปหน่อยแต่ถ้าเป็นฉันมีน้องสาวอยู่แค่คนเดียวก็ต้องรักมากห่วงมาก เธออย่ากังวลไปเลยฉันเห็นเขาก็ท่าทางมีความสุขจะตายที่ได้อยู่กับเธอ”ฟาโรห์บอกพาทริซเซียที่ยิ้มให้เขา
“เธอว่าเจ้าพี่เอ็นดูฉันเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเลยใช่ไหม”
ฟาโรห์ขมวดคิ้วทำหน้าประหลาดใจเหมือนเป็นคำถามที่พิสดารมาก ก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆจะให้ไม่เอ็นดูได้ยังไง พี่ชายแสนดีแบบนั้นไม่มีทางรำคาญน้องสาวได้ลงคอหรอก
“อืม ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ”
ถ้าเธอเอาคำถามนี้มาถามว่าเธอกับเจ้าชายเฟรเดอริคเหมือนที่น้องกันจริงๆรึเปล่าฉันจะไม่แปลกใจเลย แล้วฉันมั่นใจเลยนะว่าฉันจะตอบว่า’ไม่’
“ไม่มีอะไร เจ้าพี่เป็นพี่ชายที่ดีมากเลยฉันเองก็อยากทำตัวเป็นน้องสาวที่ดี”
“ฉันว่าเธอก็เป็นน้องสาวที่น่ารักแล้วล่ะเจ้าชายแพททริคถึงได้รักขนาดนั้น ส่วนเจ้าชายเฟรเดอริคเขาเป็นผู้ชายแถมอยู่ตั้งปี6แล้วไม่เห็นจะต้องห่วงเลยนี่นาจริงไหม”
“จริงเหรอ นายว่าเจ้าพี่ไม่ได้ลำบากใจใช่รึเปล่า”พาทริซเซียถามเอื่อยๆ
“ฉันตอบแทนพี่ชายเธอได้เลยนะว่า’ไม่เลย’ \"
แล้วเขาก็นั่งคุยกับเธอถึงเรื่องสัพเพเหระต่างๆจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ตลอดบทสนทนามีแต่เสียงหัวเราะสนุกสนานที่ได้ฟังประสบการณ์ของอีกฝ่าย ฟาโรห์มองพาทริซเซียอย่างสบายใจ บ่อยครั้งที่เธอจะแหงนดูดวงดาวที่พร่างพราวอยู่เต็มท้องฟ้าแล้วถามเขาว่ามันชื่ออะไรบ้าง
“ทริซเซีย”
“หือม์”พาทริซเซียหันมามอง”นายเรียกฉันว่าอะไรนะ”
“เอ่อ….พาทริซเซีย”ฟาโรห์ยิ้มกลบเกลื่อน หน้าแตกเลยไหมล่ะไม่น่าเผลอเลย
“พาทริซเซียฟังแล้วยาวจัง เรียกว่าทริซเซียเฉยๆก็ได้ที่บ้านก็เรียกฉันอย่างนี้”
คนที่บ้าน! ว้าวเธอวางใจฉันถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ฟาโรห์ยิ้มกว้างตาเป็นประกาย กระดิกหางอย่างดีใจ(อันนี้ไม่เกี่ยวแฮะ-_-“)
“แต่เจ้าชายเฟรเดอริคไม่พอใจที่ฉันไม่เรียกเธอว่ารุ่นพี่ แล้วถ้าเกิดเขาได้ยินฉันเรียกเธอแบบนี้ล่ะก็…”ฟาโรห์ได้ทีฟ้อง
เหอะๆ เดี๋ยวเหอะเจ้าชายเฟรเดอริค รู้ฤทธิว่าที่น้องเขยน้อยไปซะแล้ว^v^
“งั้นต่อหน้าคนเยอะๆก็เรียกฉันว่ารุ่นพี่สิ”
อ้าวเฮ้ย! ผิดแผน
“อ่ะ….อืม”ฟาโรห์ทำหน้าไม่ถูก
“มืดแล้วนะเรากลับป้อมเถอะสองทุ่มรึยังก็ไม่รู้”
“ได้ เออทริซเซียฉันมีของจะให้นะ”ฟาโรห์ยิ้ม”แต่ช่วยหลับตาก่อนจนกว่าจะนับถึงสาม”
พาทริซเซียทำตามอย่างว่าง่าย
“หนึ่ง……..สอง…….สาม……”
พาทริซเซียรู้สึกเหมือนกับว่ามีแสงสว่างเป็นจุดเล็กๆอยู่รอบๆตัวเต็มไปหมด เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละนิดทีละนิดแล้วภาพหน้าของเจ้าชายแห่งคาโนวาลก็ค่อยๆชัดขึ้นตามลำดับ
ดวงดาวเหรอ…
หิ่งห้อยนับร้อยตัวบินวนเวียนส่งแสงวิบวับไปทั่วจนลานตา พาทริซเซียรู้สึกตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นหิ่งห้อยเยอะขนาดนี้ เธอเอื้อมมือแตะหิ่งห้อยตัวหนึ่งเบาๆซึ่งมันก็ยอมเกาะอยู่ที่นิ้วเธอโดยดี ฟาโรห์กอดอกยิ้มให้เธอราวจะถามว่าเจ๋งไหม
“หิ่งห้อยมาได้ยังไง”รู้สึกว่าพาทริซเซียจะชอบของขวัญชิ้นนี้เป็นพิเศษ
“เจ้าพวกนี้มาจากเวทย์มนต์ทั้งนั้นแหละ”ฟาโรห์ใช้มือกวักน้ำขึ้นมาแล้วสาดขึ้นไปบนท้องฟ้า หิ่งห้อยนับร้อยตัวก็ก่อกำเนิดจากหยาดน้ำที่แตกกระเซ็น
“นายใช้เวทย์มนต์โดยไม่ท่องคาถา”
“ก็ฉันมีสายเลือดของจ้าวแห่งปีศาจนี่นา”ฟาโรห์ยิ้มให้พาทริซเซีย
.................................………………………………………
“ยูริค!”ฟาโรห์ตกใจกับท่าทางของยูริค
“ช่วยฉันด้วย มันจะกินฉันๆ”ยูริคเขย่ากรงเวทย์มนต์ที่ขังตัวเองไว้ ข้างๆกรงคือเจ้าฟีซที่แลบลิ้นจ้องหน้ายูริคกำลังเลื้อยไปรอบๆกรง ฟีซหันมามองเขาอย่างไม่พอใจ
“รานดอฟล่ะ”ฟาโรห์ส่ายหัว ทำไมเพื่อนของเขาถึงมีสภาพอนาจอย่างนั้นนะต้องเสกกรงมาขังตัวเองเพื่อความอยู่รอดเชียวเหรอ
“ไม่รู้ ฉันนอนเล่นอยู่ดีๆไอ้งูบ้ามันก็เลื้อยขึ้นมาบนเตียง ฉันกลัวงูฉันไม่กล้าจับมัน”ยูริคร้องไห้แหกปาก
ให้ตายเถอะมันได้เป็นหนึ่งในหัวหน้าชั้นปีได้ยังไงนะถ้ามีใครรู้เข้าตำแหน่งคงกระเด็น โดยเฉพาะคำว่า’ใคร’ที่หมายถึงหัวหน้าป้อมคนปัจจุบัน’เฟรเดอริค บริสตั้น’
ฟ่อ……..ฟีซทำท่าขู่ฟาโรห์ ฟาโรห์มองหน้ามันอย่างรำคาญสุดๆ
ฟ่อ………..ฟีซขู่ให้น่ากลัวกว่าเดิมกะว่าคราวนี้เหยื่อคงตกใจชัวร์ แล้วก็ได้ผล!
“ไปไกลๆเลยถ้าไม่อยากโดนผัด”ฟาโรห์สะบัดเสียง แล้วเหมือนฟีซจะฟังภาษาคนรู้เรื่องมันจ้องหน้าฟาโรห์อย่างตกใจแล้วรีบเลื้อยหนีเข้ากรงทันที
“อ้าวฟาโรห์ กลับมาพอดีเลย”รานดอฟเปิดประตูเข้ามาพอดีกับที่ยูริคเสกกรงให้หายไป
“นายหายไปไหนมารู้รึเปล่าเกือบเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นในห้องแล้วนะ”ฟาโรห์ถอนใจ
“ฉันไปห้องนั่งเล่น มีรุ่นพี่ฝากมาเรียกให้นายไปรับพัสดุฉันก็เลยขึ้นมาดูว่านายมารึยัง”
“พัสดุอะไร คาโนวาลส่งมาเหรอ”
“ไปดูก็รู้เองแหละ แต่รีบหน่อยนะเดี๋ยวพวกนั้นจะช็อกตายกันซะก่อน”รานดอฟหัวเราะอย่างมีเลศนัย
......................………………………………….
เสียงซุบซิบเมื่อครู่เงียบลงไปทันตาเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามา สายตาทุกคู่พุ่งตรงมาที่เขาแบบเต็มๆจนรู้สึกเกร็งเหมือนกับตอนที่เข้ามาใหม่ๆ ลังไม้ขนาดใหญ่ที่เขาคาดว่าคือพัสดุที่เขาจะต้องมารับตั้งเด่นอยู่กลางห้อง รุ่นพี่คนหนึ่งเดินมาหาอย่างร้อนใจ
“เจ้าชายฟาโรห์นายช่วยเซ็นรับของด้วยสิ”รุ่นพี่ยื่นกระดาษมาให้ พอเขาเซ็นเสร็จรุ่นพี่ก็รีบเดินออกไปทันที
ฟาโรห์ยิ้มให้เพื่อนๆที่นั่งกันหน้าสลอนบอกได้ว่าครบทุกคนทีเดียว
“ไม่ไหวเลยบังคับให้พวกเราอยู่ทีตัวเองจบธุระก็หนีทันที”เสียงบ่นดังขึ้น
“รุ่นพี่คนนั้นกลัวคนที่ส่งของมาให้นายก็เลยบังคับให้พวกเราทุกคนอยู่เป็นเพื่อนเขาในห้องนี้”รานดอฟอธิบาย”รีบๆไปเอาสิ”
ฟาโรห์ค่อยๆเดินไปที่ลังใหญ่ท่ามกลางความสนใจของชาวป้อมอัศวินชั้นปีที่หนึ่ง เขาเริ่มรู้สึกถึงไอมนต์จางๆที่เป็นของปีศาจกระจายอยู่รอบๆ มีโน้ตแผ่นหนึ่งปะอยู่บนฝาลัง
“ถึงเจ้าชายซาตานน้อยแห่งเดมอส ฟาโรห์ วาเนบลี จากท่านจ้าวปีศาจเอวิเดส เกรเดเวล ผู้ยิ่งใหญ่เกียงไกรหามีผู้ใดเสมอเหมือนแห่งเดมอส”ฟาโรห์รู้สึกชาไปทั้งตัวป่านนี้พวกเพื่อนๆคงได้รับรู้ข้อความที่เด่นหรานี้กันจนทั่วแล้ว
จากความอายก็เริ่มจะโกรธนิดๆ ไอ้โคมุสโง่ไร้สมอง!ตัวหนังสือประเภทเยินยอขนาดนี้คงมีแต่โกโดมคนเดียวเท่านั้นที่งี่เง่าเขียน
“ว่าไงล่ะเจ้าชายซาตานน้อยแห่งเดมอส”รานดอฟหัวเราะพอๆกับคนอื่นที่พยายามปิดปากอย่างเกรงใจเพื่อน ฟาโรห์รีบดึงกระดาษมาแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
“ยังมีจดหมายอีกฉบับหนึ่งนะ”ยูริคยื่นให้”รุ่นพี่เขายัดใส่มือฉันก่อนออกไป”
ฟาโรห์รีบคว้ามาอ่านทันที จดหมายจ่าหน้าซองว่าเจ้าชายฟาโรห์ วาเนบลีแห่งคาโนวาล
เฮ่อ….ฟาโรห์ถอนใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าจดหมายฉบับนี้เป็นลายมือท่านตาของเขา
สบายดีรึเปล่าฟาโรห์ ตาเห็นว่าเจ้ามาเรียนนานแล้วคงไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนก็เลยส่งของเล็กๆน้อยๆมาให้ หวังว่าคงช่วยให้เจ้าคลายเครียดและเจ้าคงจะถูกใจกับของเหล่านี้ จริงสิ…เมื่อไม่กี่วันก่อนตาได้จดหมายจากแม่เจ้า นางว่าอยากหาเวลาไปเยี่ยมเจ้าที่เอดินเบิร์ก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปกับท่านราชบุตรเขยหรือจะแอบหนีไปคนเดียว แค่นี้ก่อนแล้วกันตั้งใจเรียนมากๆล่ะ เออ….ตาว่าจะทำแบบแม่เจ้าหาเวลาไปเยี่ยมเจ้าบ้างท่าจะดี
เอวิเดส
เวรกรรม! แค่ส่งของมาที่ป้อมก็ฮือฮากันจะแย่ ถ้าท่านตามาเองสงสัยเขาคงต้องช็อกตายก่อนเป็นคนแรก
“ไม่รบกวนเลย ฉันเองก็อยากพายเรือเล่นอยู่เหมือนกัน”ฟาโรห์ยิ้ม
สายลมเย็นพัดผ่านเบาๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ใบหญ้าที่มาพร้อมกับความเย็นสบายยิ่งทำให้รู้สึกสดชื่นเหมือนอยู่กลางทุ่งโล่งริมชายป่าสถานที่โปรดของเขา ตะวันคล้อยต่ำเต็มที่จนเกือบลับหายไปกับหมู่เมฆทำให้ท้องฟ้าในขณะนี้เป็นสีส้มอ่อนแดงจางดูงดงามไม่เศร้าสร้อยแม้เงาสลัวแห่งความมืดจะค่อยๆคลืบคลานเข้ามาแล้ว
“พายแป๊บเดียวก็พอ นี่ก็ใกล้เวลาอาหารแล้วฉันเกรงใจ”
“เธอหิวเหรอ”
“ไม่หรอก วันนี้คงไม่กินมื้อเย็นแล้วเพราะเมื่อกี้กินขนมจนอิ่มเลย”
“เหมือนกันนะ วันนี้ฉันคงไม่กินอาหารเย็นหรอกอิ่มน่ะ”ฟาโรห์นึกถึงภาพที่เห็นรุ่นพี่กินสปาเกตตี้ก็รู้สึกอิ่มขึ้นมา
ใช่!อิ่มตาจนกินไม่ลงเลยล่ะ!
ฟาโรห์เกิดอาการขนลุกนิดหน่อยเลยเผลอทำท่าสยองออกมา พาทริซเซียมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่กับท่าทีในการแสดงออกว่าอิ่มของรุ่นน้อง
“นายดูแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ไม่เป็นไรแน่รึเปล่า”
“ฉันสบายดี”ฟาโรห์ยิ้มตอบ
จะให้พูดตรงๆไหมล่ะว่าเห็นหน้าเธอก็เลยสบายดี ฟาโรห์ขำเบาๆซึ่งทำให้พาทริซเซียงงอีกรอบแต่เธอคิดว่าถามไปก็คงได้คำตอบเดิมก็เลยปล่อยผ่านไป(รู้สึกเราจะอิ่มไปนิดนะเลยอยากอ้วก^0^)
ฟาโรห์ขยับมือไปข้างหน้าบังคับไม้พายทั้งสองข้างให้ราน้ำเอื่อยๆ เรือลำเล็กของเขาพายมาไกลจากสระรวมพอสมควร รอบๆสระรวมจะขุดเป็นคลองสายเล็กๆเชื่อมต่อกันหลายเส้นทาง ตรงที่เขาอยู่เป็นบริเวณที่อยู่ใกล้น้ำตกจำลองซึ่งเหลือคนนั่งอยู่บนสนามหญ้าแค่ไม่กี่คน
“เปิดเทอมนานแล้วนะรู้สึกยังไงบ้าง ปรับตัวได้แล้วใช่ไหม”
“อืม ก็รู้สึกเข้าที่แล้วล่ะแต่บางทีก็เรียนหนักไปหน่อยนะ คนอย่างฉันไม่ค่อยถูกกับหนังสือซะด้วย”
พาทริซเซียยิ้ม ขนาดไม่ถูกกันยังได้ตั้งที่หนึ่งถ้าถูกกันขึ้นมาเธอกำลังสงสัยอยู่ว่าจะเป็นยังไง
ฟาโรห์มองไปที่น้ำตกข้างหน้า เฮ่อ!ไม่อยากถูกกันก็ต้องถูกล่ะ ขืนไม่ตั้งใจเรียนสิเขาคงถูกท่านพ่อเชือดเอาแน่ๆ
แต่ถ้าเขาเรียนเก่งมันก็ดีเหมือนกันแฮะอย่างน้อยถ้าคะแนนรวมของชั้นปีสูงที่สุดในสี่ป้อมโดยมีเขาเป็นตัวฉุดหลักๆอาจเป็นการช่วยให้เขาทำคะแนนเอาใจเจ้าชายเฟรเดอริคได้อีกทาง
ฟาโรห์กำลังนึกภาพเจ้าชายเฟรเดอริคยิ้มแป้นรับคำชมจากอาจารย์และหัวหน้าป้อมคนอื่นเรื่องคุณภาพเด็กใหม่ปีนี้
“ฟาโรห์เบื่อรึยังจะขึ้นก่อนก็ได้นะ”
“ไม่เบื่อ”ฟาโรห์ส่ายหัวรีบตอบทันที โธ่!โอกาสดีๆอย่างงี้เธอคิดว่ามันหาง่ายรึไง
“กินไหม”พาทริซเซียหยิบคุกกี้ออกมาจากกระเป๋าสะพายเล็กๆของเธอ
“เอ่อ…”ฟาโรห์ทำเป็นรักษามาดทั้งที่แอบจ้องอย่างสนใจอยู่เหมือนกัน
“อ่ะ”พาทริซเซียหยิบคุกกี้ชิ้นหนึ่งยื่นเข้ามาใกล้รัศมีที่ปากเขาจะงับถึง กลิ่นหอมด้วยTToTT
“อร่อยมากเร้ย…..”ฟาโรห์พูดหลังจากที่ฟาดคุ๊กกี้หมดถุง”เอ่อ ฉันขอโทษนะกินเพลินเลยอ่ะ”
“ไม่เป็นไร”พาทริซเซียหัวเราะเบาๆเธอกำลังเล่นกับปลาที่ว่ายเข้ามาใกล้เรือดูเธอไม่หิวเลยสักนิดบางทีพาทริซเซียอาจจะรู้ว่าเขาเริ่มหิวก็เลยแกล้งทำเป็นหยิบขนมขึ้นมากิน
“เธอเนี่ยะใจดีเหมือนเจ้าชายแพททริคเลยนะ”ฟาโรห์ยิ้มให้พาทริซเซียที่เงยหน้าจากฝูงปลามามองเล็กน้อย
“เจ้าพี่เป็นคนใจดีมากฉันเทียบไม่ติดหรอก”พาทริซเซียหัวเราะเบาๆ”แต่บางทีฉันอาจจะทำให้เจ้าพี่ต้องวุ่นวาย”
นี่เขาตาฝาดไปรึเปล่าที่รู้สึกเหมือนเธอจะไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ บางทีคงเป็นเพราะตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วแสงไฟจากโคมญี่ปุ่นอาจจะหลอกตาเขาก็ได้ ฟาโรห์คิดว่าพาทริซเซียคงกังวลว่าเธอทำให้พี่ชายต้องเสียสละเวลาให้เธอมากไป
“พี่ชายก็ต้องรักน้องสาวเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ถึงพี่เธอดูอ่อนโยนและทะนุถนอมเธอมากเป็นพิเศษ ไปหน่อยแต่ถ้าเป็นฉันมีน้องสาวอยู่แค่คนเดียวก็ต้องรักมากห่วงมาก เธออย่ากังวลไปเลยฉันเห็นเขาก็ท่าทางมีความสุขจะตายที่ได้อยู่กับเธอ”ฟาโรห์บอกพาทริซเซียที่ยิ้มให้เขา
“เธอว่าเจ้าพี่เอ็นดูฉันเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเลยใช่ไหม”
ฟาโรห์ขมวดคิ้วทำหน้าประหลาดใจเหมือนเป็นคำถามที่พิสดารมาก ก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆจะให้ไม่เอ็นดูได้ยังไง พี่ชายแสนดีแบบนั้นไม่มีทางรำคาญน้องสาวได้ลงคอหรอก
“อืม ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ”
ถ้าเธอเอาคำถามนี้มาถามว่าเธอกับเจ้าชายเฟรเดอริคเหมือนที่น้องกันจริงๆรึเปล่าฉันจะไม่แปลกใจเลย แล้วฉันมั่นใจเลยนะว่าฉันจะตอบว่า’ไม่’
“ไม่มีอะไร เจ้าพี่เป็นพี่ชายที่ดีมากเลยฉันเองก็อยากทำตัวเป็นน้องสาวที่ดี”
“ฉันว่าเธอก็เป็นน้องสาวที่น่ารักแล้วล่ะเจ้าชายแพททริคถึงได้รักขนาดนั้น ส่วนเจ้าชายเฟรเดอริคเขาเป็นผู้ชายแถมอยู่ตั้งปี6แล้วไม่เห็นจะต้องห่วงเลยนี่นาจริงไหม”
“จริงเหรอ นายว่าเจ้าพี่ไม่ได้ลำบากใจใช่รึเปล่า”พาทริซเซียถามเอื่อยๆ
“ฉันตอบแทนพี่ชายเธอได้เลยนะว่า’ไม่เลย’ \"
แล้วเขาก็นั่งคุยกับเธอถึงเรื่องสัพเพเหระต่างๆจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ตลอดบทสนทนามีแต่เสียงหัวเราะสนุกสนานที่ได้ฟังประสบการณ์ของอีกฝ่าย ฟาโรห์มองพาทริซเซียอย่างสบายใจ บ่อยครั้งที่เธอจะแหงนดูดวงดาวที่พร่างพราวอยู่เต็มท้องฟ้าแล้วถามเขาว่ามันชื่ออะไรบ้าง
“ทริซเซีย”
“หือม์”พาทริซเซียหันมามอง”นายเรียกฉันว่าอะไรนะ”
“เอ่อ….พาทริซเซีย”ฟาโรห์ยิ้มกลบเกลื่อน หน้าแตกเลยไหมล่ะไม่น่าเผลอเลย
“พาทริซเซียฟังแล้วยาวจัง เรียกว่าทริซเซียเฉยๆก็ได้ที่บ้านก็เรียกฉันอย่างนี้”
คนที่บ้าน! ว้าวเธอวางใจฉันถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ฟาโรห์ยิ้มกว้างตาเป็นประกาย กระดิกหางอย่างดีใจ(อันนี้ไม่เกี่ยวแฮะ-_-“)
“แต่เจ้าชายเฟรเดอริคไม่พอใจที่ฉันไม่เรียกเธอว่ารุ่นพี่ แล้วถ้าเกิดเขาได้ยินฉันเรียกเธอแบบนี้ล่ะก็…”ฟาโรห์ได้ทีฟ้อง
เหอะๆ เดี๋ยวเหอะเจ้าชายเฟรเดอริค รู้ฤทธิว่าที่น้องเขยน้อยไปซะแล้ว^v^
“งั้นต่อหน้าคนเยอะๆก็เรียกฉันว่ารุ่นพี่สิ”
อ้าวเฮ้ย! ผิดแผน
“อ่ะ….อืม”ฟาโรห์ทำหน้าไม่ถูก
“มืดแล้วนะเรากลับป้อมเถอะสองทุ่มรึยังก็ไม่รู้”
“ได้ เออทริซเซียฉันมีของจะให้นะ”ฟาโรห์ยิ้ม”แต่ช่วยหลับตาก่อนจนกว่าจะนับถึงสาม”
พาทริซเซียทำตามอย่างว่าง่าย
“หนึ่ง……..สอง…….สาม……”
พาทริซเซียรู้สึกเหมือนกับว่ามีแสงสว่างเป็นจุดเล็กๆอยู่รอบๆตัวเต็มไปหมด เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละนิดทีละนิดแล้วภาพหน้าของเจ้าชายแห่งคาโนวาลก็ค่อยๆชัดขึ้นตามลำดับ
ดวงดาวเหรอ…
หิ่งห้อยนับร้อยตัวบินวนเวียนส่งแสงวิบวับไปทั่วจนลานตา พาทริซเซียรู้สึกตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นหิ่งห้อยเยอะขนาดนี้ เธอเอื้อมมือแตะหิ่งห้อยตัวหนึ่งเบาๆซึ่งมันก็ยอมเกาะอยู่ที่นิ้วเธอโดยดี ฟาโรห์กอดอกยิ้มให้เธอราวจะถามว่าเจ๋งไหม
“หิ่งห้อยมาได้ยังไง”รู้สึกว่าพาทริซเซียจะชอบของขวัญชิ้นนี้เป็นพิเศษ
“เจ้าพวกนี้มาจากเวทย์มนต์ทั้งนั้นแหละ”ฟาโรห์ใช้มือกวักน้ำขึ้นมาแล้วสาดขึ้นไปบนท้องฟ้า หิ่งห้อยนับร้อยตัวก็ก่อกำเนิดจากหยาดน้ำที่แตกกระเซ็น
“นายใช้เวทย์มนต์โดยไม่ท่องคาถา”
“ก็ฉันมีสายเลือดของจ้าวแห่งปีศาจนี่นา”ฟาโรห์ยิ้มให้พาทริซเซีย
.................................………………………………………
“ยูริค!”ฟาโรห์ตกใจกับท่าทางของยูริค
“ช่วยฉันด้วย มันจะกินฉันๆ”ยูริคเขย่ากรงเวทย์มนต์ที่ขังตัวเองไว้ ข้างๆกรงคือเจ้าฟีซที่แลบลิ้นจ้องหน้ายูริคกำลังเลื้อยไปรอบๆกรง ฟีซหันมามองเขาอย่างไม่พอใจ
“รานดอฟล่ะ”ฟาโรห์ส่ายหัว ทำไมเพื่อนของเขาถึงมีสภาพอนาจอย่างนั้นนะต้องเสกกรงมาขังตัวเองเพื่อความอยู่รอดเชียวเหรอ
“ไม่รู้ ฉันนอนเล่นอยู่ดีๆไอ้งูบ้ามันก็เลื้อยขึ้นมาบนเตียง ฉันกลัวงูฉันไม่กล้าจับมัน”ยูริคร้องไห้แหกปาก
ให้ตายเถอะมันได้เป็นหนึ่งในหัวหน้าชั้นปีได้ยังไงนะถ้ามีใครรู้เข้าตำแหน่งคงกระเด็น โดยเฉพาะคำว่า’ใคร’ที่หมายถึงหัวหน้าป้อมคนปัจจุบัน’เฟรเดอริค บริสตั้น’
ฟ่อ……..ฟีซทำท่าขู่ฟาโรห์ ฟาโรห์มองหน้ามันอย่างรำคาญสุดๆ
ฟ่อ………..ฟีซขู่ให้น่ากลัวกว่าเดิมกะว่าคราวนี้เหยื่อคงตกใจชัวร์ แล้วก็ได้ผล!
“ไปไกลๆเลยถ้าไม่อยากโดนผัด”ฟาโรห์สะบัดเสียง แล้วเหมือนฟีซจะฟังภาษาคนรู้เรื่องมันจ้องหน้าฟาโรห์อย่างตกใจแล้วรีบเลื้อยหนีเข้ากรงทันที
“อ้าวฟาโรห์ กลับมาพอดีเลย”รานดอฟเปิดประตูเข้ามาพอดีกับที่ยูริคเสกกรงให้หายไป
“นายหายไปไหนมารู้รึเปล่าเกือบเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นในห้องแล้วนะ”ฟาโรห์ถอนใจ
“ฉันไปห้องนั่งเล่น มีรุ่นพี่ฝากมาเรียกให้นายไปรับพัสดุฉันก็เลยขึ้นมาดูว่านายมารึยัง”
“พัสดุอะไร คาโนวาลส่งมาเหรอ”
“ไปดูก็รู้เองแหละ แต่รีบหน่อยนะเดี๋ยวพวกนั้นจะช็อกตายกันซะก่อน”รานดอฟหัวเราะอย่างมีเลศนัย
......................………………………………….
เสียงซุบซิบเมื่อครู่เงียบลงไปทันตาเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามา สายตาทุกคู่พุ่งตรงมาที่เขาแบบเต็มๆจนรู้สึกเกร็งเหมือนกับตอนที่เข้ามาใหม่ๆ ลังไม้ขนาดใหญ่ที่เขาคาดว่าคือพัสดุที่เขาจะต้องมารับตั้งเด่นอยู่กลางห้อง รุ่นพี่คนหนึ่งเดินมาหาอย่างร้อนใจ
“เจ้าชายฟาโรห์นายช่วยเซ็นรับของด้วยสิ”รุ่นพี่ยื่นกระดาษมาให้ พอเขาเซ็นเสร็จรุ่นพี่ก็รีบเดินออกไปทันที
ฟาโรห์ยิ้มให้เพื่อนๆที่นั่งกันหน้าสลอนบอกได้ว่าครบทุกคนทีเดียว
“ไม่ไหวเลยบังคับให้พวกเราอยู่ทีตัวเองจบธุระก็หนีทันที”เสียงบ่นดังขึ้น
“รุ่นพี่คนนั้นกลัวคนที่ส่งของมาให้นายก็เลยบังคับให้พวกเราทุกคนอยู่เป็นเพื่อนเขาในห้องนี้”รานดอฟอธิบาย”รีบๆไปเอาสิ”
ฟาโรห์ค่อยๆเดินไปที่ลังใหญ่ท่ามกลางความสนใจของชาวป้อมอัศวินชั้นปีที่หนึ่ง เขาเริ่มรู้สึกถึงไอมนต์จางๆที่เป็นของปีศาจกระจายอยู่รอบๆ มีโน้ตแผ่นหนึ่งปะอยู่บนฝาลัง
“ถึงเจ้าชายซาตานน้อยแห่งเดมอส ฟาโรห์ วาเนบลี จากท่านจ้าวปีศาจเอวิเดส เกรเดเวล ผู้ยิ่งใหญ่เกียงไกรหามีผู้ใดเสมอเหมือนแห่งเดมอส”ฟาโรห์รู้สึกชาไปทั้งตัวป่านนี้พวกเพื่อนๆคงได้รับรู้ข้อความที่เด่นหรานี้กันจนทั่วแล้ว
จากความอายก็เริ่มจะโกรธนิดๆ ไอ้โคมุสโง่ไร้สมอง!ตัวหนังสือประเภทเยินยอขนาดนี้คงมีแต่โกโดมคนเดียวเท่านั้นที่งี่เง่าเขียน
“ว่าไงล่ะเจ้าชายซาตานน้อยแห่งเดมอส”รานดอฟหัวเราะพอๆกับคนอื่นที่พยายามปิดปากอย่างเกรงใจเพื่อน ฟาโรห์รีบดึงกระดาษมาแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
“ยังมีจดหมายอีกฉบับหนึ่งนะ”ยูริคยื่นให้”รุ่นพี่เขายัดใส่มือฉันก่อนออกไป”
ฟาโรห์รีบคว้ามาอ่านทันที จดหมายจ่าหน้าซองว่าเจ้าชายฟาโรห์ วาเนบลีแห่งคาโนวาล
เฮ่อ….ฟาโรห์ถอนใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าจดหมายฉบับนี้เป็นลายมือท่านตาของเขา
สบายดีรึเปล่าฟาโรห์ ตาเห็นว่าเจ้ามาเรียนนานแล้วคงไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนก็เลยส่งของเล็กๆน้อยๆมาให้ หวังว่าคงช่วยให้เจ้าคลายเครียดและเจ้าคงจะถูกใจกับของเหล่านี้ จริงสิ…เมื่อไม่กี่วันก่อนตาได้จดหมายจากแม่เจ้า นางว่าอยากหาเวลาไปเยี่ยมเจ้าที่เอดินเบิร์ก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปกับท่านราชบุตรเขยหรือจะแอบหนีไปคนเดียว แค่นี้ก่อนแล้วกันตั้งใจเรียนมากๆล่ะ เออ….ตาว่าจะทำแบบแม่เจ้าหาเวลาไปเยี่ยมเจ้าบ้างท่าจะดี
เอวิเดส
เวรกรรม! แค่ส่งของมาที่ป้อมก็ฮือฮากันจะแย่ ถ้าท่านตามาเองสงสัยเขาคงต้องช็อกตายก่อนเป็นคนแรก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น