ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : คู่หู?
อาจารย์ยิ้มเล็กน้อยหันไปหยิบแผ่นไม้สองแผ่นบนตอไม้ใหญ่ที่ใช้เป็นโต๊ะจำเป็นในวันออกสนาม
“แต่ละสัญลักษณ์ฉันทำเป็นแผ่นป้ายคู่ ในเมื่อพวกเธอได้แผ่นเดียวกันต่อไปเธอสองคนจะต้องทำงานร่วมกัน”
“ทำไมล่ะฮะ”
“ฉันจะมอบการบ้านพิเศษให้ทำช่วงปิดเทอม ไม่สิอาจจะเริ่มตั้งแต่เดือนหน้าเลยมั้งที่เธอจะต้องเป็นคู่หูกัน”
“คู่หู!”นอกจากเสียงดังจนอาจารย์ต้องอุดหูแล้ว ลูกตาของไอริสก็แทบจะกระเด็นออกมาอยู่ข้างนอกให้เพื่อนๆวิ่งหนีเล่น
“ไม่ต้องห่วงเรื่องมังกรกับหงส์เทพเพราะฉันอธิบายให้สองฝ่ายเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างลงตัวไม่มีปัญหา”
“หมายความว่าหนูกับหมอนี่”ไอริสกระชากแขนเสื้อเจ้าชายอย่างไม่เกรงใจ
“ฉันทำไม กรุณาสุภาพด้วยคุณผู้หญิง”ฟาโรห์ดึงผมหางม้าของอีกฝ่ายไว้
“อย่าทะเลาะกัน ทำงานด้วยกันนานๆก็สนิทกันเองแหละ”
“หนู/ผม ขอไปแลกกันเองได้มั๊ย คะ/ครับ”ไอริสกับฟาโรห์ขอพร้อมกัน
“คงไม่ได้ ถ้าพวกเธอขอเปลี่ยนคนอื่นก็ขอได้สิคราวนี้คงเปลี่ยนกันวุ่นไปหมด”อาจารย์ส่ายหน้าระอา
“แต่…”ฟาโรห์ยังไม่ละความพยายาม
“หือม์”อาจารย์แกล้งดักคอ”หวังว่าคำสั่งฉันจะมีความหมายกับท่านนะเจ้าชาย
..................................……………………………...
“ไก”ฟาโรห์ถลาเข้าไปกอดมังกรที่อยู่ในร่างวัยเด็กทันทีที่มาถึง”นายบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“บาดแผลเล็กน้อยไม่เป็นไรมากหรอก”รานดอฟอมยิ้ม
“ฝ่ายนั้นท่าจะหนักว่านะฮะ ปีกซ้ายโดนไฟจนขนไหม้เลย”
“จริงเหรอ!”ฟาโรห์หันมาถามยูริค
“โดนแบบเฉียวๆแค่นิดเดียวเองทำเว่อร์ไปได้”รานดอฟว่ายูริค
“ก็แหมอาจารย์บอกว่าต้องปลูกขนใหม่เลยนี่ฮะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ งั้นฉันว่าคงไม่นิดหน่อยแล้วล่ะรานดอฟ”ฟาโรห์ทำหน้าเห่ย
“ตามใจ ถ้านายคิดว่ามันหนักกว่ามังกรนายที่หัวแตกเพราะหม่งพื้น”
“เฮ้ย!”ฟาโรห์รีบหันกลับมาดู ขมับของไกมีเลือดที่ซึมจากบาดแผลติดอยู่เป็นรอยยาว อาจารย์คงช่วยซับเลือดให้บ้างแล้วแต่ต้องไปทำแผลให้เรียบร้อยอีกรอบ
“รานดอฟไหนนายบอกว่าเล็กน้อยไง”
“ลูกผู้ชายแค่นี้ไม่ตายหรอก จริงไหมไก”รานดอฟหาแนวร่วมซึ่งไกก็พยักหน้าเล็กน้อย
“แต่เรื่องที่ไกกับหงส์เทพก่อไว้คงยังไม่จบหรอกฮะ พายุกินพื้นที่กว้างเหมือนกันดีไม่ดีจะทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนไปด้วยทางเอดินเบิร์กอาจเรียกตัวไปสอบสวน”
“ฉันว่าอาจารย์คงจะช่วยพูดให้เพราะเรื่องนี้เป็นความสะเพร่าของเขาเองด้วย”
“เฮ่ย…..ขออย่าให้เรื่องมันลุกลามก็แล้วกัน”
“ไอริสว่าไงบ้างล่ะ นายไปหลบภัยอยู่กับเธอไม่ใช่เหรอ”
“ยัยนั่นน่ะเหรอดื้อชะมัด แถมยังหาเรื่องไกอีก”
“ก็มังกรนายไปหาเรื่องหงส์เขาก่อนไม่ใช่เหรอเห็นว่าไปแย่งแผ่นป้ายกัน ไกยังไม่หายจากอาการขี้หงุดหงิดอีกรึไง”
“ไม่รู้สิ ที่จริงก็ดูสดใสขึ้นมากแล้วนะไม่น่าใจร้อนอยากเอาชนะขนาดนี้เลย”
“อย่าไปว่ามังกรเลยเจ้าชาย”เสียงอาจารย์ดังขึ้นจากด้านหลัง”มังกรของท่านไม่ได้ทำเพื่อตัวเองแต่ทำเพื่อท่านต่างหาก”
“เพื่อผมเหรอครับ”ฟาโรห์หันมาสบตาไก
“ใช่ เค้ากลัวว่าจะทำให้ท่านเสียหน้าก็เลยพยายามอย่างเต็มที่”อาจารย์ลูบหลังไกเบาๆถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน”เป็นไงบ้างยังปวดอยู่รึเปล่า”
ไกคำรามเป็นคำตอบ ดูเหมือนอาจารย์จะข้าอกเข้าใจมันดีกว่าเจ้าของอย่างเขาเสียอีก
“แผ่นป้ายของฉันเป็นสัญลักษณ์ง่ายๆ ถ้าเรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้คงไม่คู่ควรกับการเป็นสัตว์ทรงของว่าที่พระราชา แม้การค้นหาไม่ใช่เรื่องยากแต่ด้วยเวลาที่มีจำกัดเลยทำให้เกิดความกังวล ไกคงคิดว่าควรจะหาให้เจอโดยเร็วที่สุดจึงทำอะไรตามใจตัวเองเกินไปบ้าง”อาจารย์หันกลับมาสบตาเขา
“สัตว์ก็เหมือนมนุษย์พวกเขามีจิตใจที่ละเอียดอ่อน ท่านยังเด็กประสบการณ์น้อยอาจจะไม่เข้าใจบางสิ่งบางอย่างแต่ความผูกพันธ์ของท่านกับมังกรตัวนี้ในฐานะเจ้านายหรือในฐานะเพื่อนก็ตามจะเป็นสิ่งที่ช่วยให้ท่านเข้าใจและรู้ใจเค้ามากขึ้น แม้เหตุผลจะแตกต่างแต่จุดประสงค์ที่ทำก็เพื่อท่าน”อาจารย์สบตาเขาเหมือนอยากจะสื่อความรู้สึกของไกให้เขาได้รับรู้
เขาอาจจะยังเด็กอย่างที่อาจารย์ว่า ความรู้สึกนึกคิดก็อยู่ในวงแคบๆยึดตัวเองเป็นหลักมากไป เห็นทีเขากับไกคงต้องใช้เวลาศึกษากันอีกนานกว่าที่จะมีความคิดที่เป็นหนึ่งเดียวกันได้ทั้งๆที่เขานึกมาตลอดว่าเขากับไกเป็นเพื่อนรักเพื่อนซี้ที่รู้ใจกันทุกเรื่อง
“ผมจะพยายามฮะ”ฟาโรห์ยิ้มให้อาจารย์”นายก็ด้วยนะไก”เขากอดคอมังกรผู้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่เขาจะขาดไม่ได้
ไกคำรามเสียงดังเป็นการสัญญากับฟาโรห์ที่สำหรับมันแล้วเขาเป็นมากกว่าเจ้านายไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด…แต่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต
.........................................................
“เป็นไงบ้าง”ยูริคกับรานดอฟเข้ามาใกล้หลังจากที่เขาเดินออกมาจากห้องพักครู
“อาจารย์ชี้แจงแทนแล้วล่ะ ทางเอดินเบิร์กเข้าใจทุกอย่างก็เลยไม่มีการลงโทษใคร”
“เอดินเบิร์กเข้าใจแต่คนนั้น…ไม่แน่”รานดอฟบุ้ยไปที่ทางเดินนอกระเบียง
ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมจะต้องมาทะเลาะกันในโรงอาหารดรากอน กะจะเทศน์กันจนถึงเวลาอาหารเย็นเลยรึไง สงสัยเจ้าชายเฟรเดอริคคงหาทางแกล้งเขามานานแล้วด่าเฉยๆก็พอว่าแต่การที่เอาสี่ผู้คุมกฏมาร่วมสวดเขานี่สิ
“ทริซเซียน้องจะไม่พูดอะไรซักคำเหรอ”เจ้าชายเฟรดเดอริคทัก
“เรื่องเข้าใจผิดไม่ใช่เหรอคะ ฟาโรห์ก็อธิบายให้เจ้าพี่ฟังแล้วนี่นา”
เจ๋ง! ฟาโรห์แอบก้มหน้ายิ้ม
“อย่างน้อยคนเป็นเจ้านายก็ควรมีความสามารถที่จะควบคุมมังกรให้อยู่ในโอวาทได้”
“หงส์เทพของไอริสยังไม่ฟังคำสั่งเธอเลยนี่ฮะ”ฟาโรห์เถียงแต่จ๋อยทันทีที่เจอสายตาพิฆาตจากเจ้าชายแห่งซาเรส
“ใครถาม”
“ปกติจำเลยมีสิทธิแก้ต่างไม่ใช่เหรอครับ”ยูริคกล่าวแทน
“นายเป็นทนายรึไง”
“ถึงยูริคจะเป็นทนายก็คงจนมุมผู้พิพากษาอย่างนายอยู่ดีแหละน่า”ฟาโรห์กระซิบนินทากับรานดอฟ
“หญิงว่าฟาโรห์คงสำนึกผิดแล้วล่ะค่ะ เจ้าพี่เองก็ตักเตือนเขาตั้งนานแล้วควรจะให้เขากลับไปพักผ่อนสักที”พาทริซเซียช่วยตัดบทให้
“ผมก็เริ่มหิวข้าวแล้วครับ”หนึ่งในสี่ผู้คุมกฏเสียงอ่อย
“เดี๋ยวฉันเลี้ยงก็ได้”เจ้าชายเฟรดเดอริคประชด”จะเพิ่มข้าวสักสิบจานเลยมั๊ย”
“จะดีเหรอฮะเกรงใจแย่เลย กินขนาดนั้นป้อมอัศวินล่มจมกันพอดี”ฟาโรห์แกล้งแหย่
“ผอมๆอย่างนายคงไม่กินจุจนป้อมล่มจมหรอก แต่ตัวนายจะทำให้ชื่อเสียงป้อมล่มจมรึเปล่าก็ยังไม่แน่”เฟรเดอริคกัดทันทีพร้อมส่งรอยยิ้มให้เขาประมาณว่าฝากไว้ก่อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น