[สนพ.HERMIT]Calorie ผมแค่มารอลี่~ [YAOI] [NC20+][END]

ตอนที่ 28 : Calorie ที่ 28 เพื่อนเก่าที่จ้องจะทำลาย

หลังจากถูกขัดจังหวะจากไอ้หอกเมี่ยง พี่โรลถึงกับนอนตรอมใจ ไม่พูดไม่จานอนหันหลังให้ผมลูกเดียว งอนซะแล้วสิ ฮ่าๆ

ส่วนไอ้เมี่ยงที่หัวปูดเป็นลูกมะกรูด และถูกพี่โรลกระทืบไปอีกยก ก็ลากร่างที่แทบจะไร้วิญญาณกลับไป ผมไล่เตะมันลงไปยันหน้าปากซอยเลยทีเดียว ไอ้เพื่อนเลว

" พี่โรล ลุกมากินข้าวกัน " ผมยกกับข้าวขึ้นมาจากห้องครัว ตั้งโต๊ะเล็กๆ และวางของกินไว้บนนั้น

พี่โรลยังคงไม่ขยับตัว ทำเป็นเด็กน้อยไปได้

" ไม่ลุกไม่ป้อนนะเอ้า " พี่โรลที่ได้ยินแบบนั้นก็ลุกพรวดขึ้นทันที ฮ่าๆ มันน่าจริงๆ

" แล้วเสื้อผ้าอ่ะ ใส่สักทีเถอะครับ ไม่หนาวหรือไง " ผมลุกขึ้นและเดินไปหยิบเสื้อยืดของผมมาสวมหัวให้ไอ้พี่จอมดื้อนี่ที่ยอมให้ผมใส่เสื้อให้อย่างว่าง่าย และเป็นอย่างที่คิด พี่โรลใส่เสื้อผมตอนอ้วนได้พอดีตัวเลยทีเดียว

" ไม่อยากกินข้าว แต่อยากกินลี่มากกว่า " พี่โรลทำหน้าบูดเท้าคางมองผม อ้ากก พูดหน้าตาเฉยอีกแล้วคนเรา

" เดี๋ยวไม่มีแรง...กลับบ้านน้า " ผมพูดพลางตักข้าวใส่ปากพี่โรล ที่ตอนแรกนั้นยิิ้มกว้าง แต่สามคำหลังทำเอาห่อเหี่ยวเลยทีเดียว

" นอนนี่ไม่ได้เหรอ " พี่โรลพูดพลางเลื้อยมานอนตักผมอย่างออดอ้อน

" นอนยังไงละครับ เตียงแคบจะตาย แล้วเดี๋ยวม๊าขึ้นมาอีกทำไง " ผมตีพี่โรลและลากให้ลุกขึ้นมานั่งตรงๆ อีกครั้ง

" เตียงแคบไม่มีปัญหา "

" ผมมีปัญหา " ผมแลบลิ้นใส่ ผมกลัวพี่จะนอนไม่สบายน่ะสิ

" นอนบนตัวพี่ก็ได้ โอ้ยๆ " ผมหยิกแขนพี่โรล ปากดีจริงๆ พ่อคุณ

" พี่โรล " ผมเรียกพี่โรลเสียงเบาลง

" เรื่องหนิง พี่รู้หรือเปล่า " ผมยังคงมีเรื่องกังวลอยู่ในใจที่อยากจะถามพี่โรลออกไป

" ทำไมลี่ถึงรู้จักผู้หญิงคนนั้น แต่ลี่ก็รู้เรื่องงานหมั้นใช่ไหม​ "  พี่โรลถามพลางจับไหล่ผมเอาไว้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

" พี่ไม่เคยยุ่งไม่เคยคิดจะหมั้นกับผู้หญิงนั่น ลี่เชื่อพี่ใช่ไหม​ " ผมพยักหน้าน้อยๆ

" หนิงเป็นเพื่อนเก่าผมเอง เป็นคนที่ทำให้ผมกับพี่นายเลิกกัน " พี่โรลมองผมด้วยความตกใจ

" ยัยผู้หญิงนั่น เหลือเกินจริงๆ " พี่โรลทำหน้าอารมณ์เสียทันทีที่พูดถึงหนิง ดูแล้วพี่โรลจะไม่ชอบหนิงน่าดูเลยแฮะ

" แต่ก็ต้องขอบคุณผู้หญิงคนนั้นนะ แล้วก็ขอบคุณนายด้วยที่ทำตัวสารเลวแบบนั้น ไม่อย่างนั้นพี่ก็คงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้ "

" ผมรู้ว่าพี่จะไม่ยอมหมั้น แต่ว่าพี่จะหนีไปได้นานแค่ไหนเหรอครับ ถ้าหากจำเป็นต้องหมั้นจริงๆ ผมจะทำยังไงดี " ผมมีความคิดวิตกกังวลใจเรื่องนี้มาตลอด เพราะผมนั้นก็เป็นเพียงคนนอกเท่านั้น ถ้าหากต้องเลือกจริงๆ พี่จะเลือกผมแทนครอบครัวจริงๆ เหรอครับ

" พี่จะไม่มีวันหมั้น พี่จะไม่มีวันทิ้งลี่ " ผมดีใจมากที่ได้ยินแบบนั้น ผมเขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างเขินๆ

" คุณแม่พี่ป่วยเป็นอะไรเหรอครับ " ผมถามพี่โรลด้วยความสงสัย

" ก็แค่ร่างกายไม่แข็งแรง เมื่อก่อนก็ยังเดินได้ปกตินะ แต่เมื่อปีก่อนอยู่ดีๆ ก็ทรุดลง พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นอะไร "

" เหรอครับ น่าแปลกนะ " ผมขมวดคิ้ว โรคนั้นมีสาเหตุมาจากอะไรกันแน่

" พี่อยากพาลี่ไปหาคุณแม่ ถึงจะรู้ว่าจะโดนด่าก็เถอะ " พี่โรลพูดพลางจับมือผมไว้

" ขอบคุณนะครับ แต่อย่าเลย "

" มีพี่อยู่ไม่ต้องกลัวหรอก พี่จะไม่ให้ใครมาทำอะไรลี่ "

" ขอบคุณครับ " ผมยิ้มเขินๆ ผมดีใจที่พี่โรลให้ความสำคัญกับผม

หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็นั่งเล่นกับพี่โรลสักพักและแอบย่องพาพี่โรลไปส่งที่หน้าบ้าน พี่โรลงอแงจะนอนที่นี่ แต่ผมก็ยังไม่กล้าเสี่ยง เลยจำใจต้องแยกจากกัน จริงๆ ผมก็เสียดายนะ ผมชอบพี่โรลมาก ผมไม่กลัวอีกแล้วที่จะเป็นของพี่โรล แต่ผมแค่อายเท่านั้นแหละ

รุ่งขึ้น ผมตื่นแต่เช้าอาบน้ำล้างหน้าและลงมากินข้าวข้างล่าง ซึ่งเมื่อลงมาถึงก็เจอกับไอ้เมี่ยงที่กำลังโซ้ยข้าวบ้านผมอยู่ก่อนแล้ว

" ไงมึง เมื่อคืน..อื้ออื่ออื้อ " ผมเดินไปด้านหลังมันและปิดปากเอาไว้แน่น พลางดีดหูมันไปหลายที ไอ้หอกนี่มันจะแฉผมกลางวงเลยครับ

" อาลี่ ร่างกายโอเคแล้วใช่ไหม​ " มาม๊าถามผมด้วยความเป็นห่วง

" ครับ " ผมนั่งลงดื่มนมและ

' พรวดดดดดดด '

ผมพ่นนมออกมาทันทีจนวงแทบแตก ผมมองออกไปนอกกระจกครัว ก็พบว่ามีรถยุโรปสุดหรูสีแดงแจ๋จอดอยู่หน้าบ้านและมีผู้ชายที่ใส่ชุดนักศึกษาเซอๆ หนีบอีแตะแดง กำลังนั่งยองๆ เขี่ยดินเล่นอยู่

" อะไรของเฮียเนี่ย สกปรกชะมัด " อาเฟยบ่นผมที่พ่นนมใส่

" เอ่อ โทษทีๆ เมี่ยงไปเถอะ วันนี้ต้องรีบนิดนึง " ผมดึงไอ้เมี่ยงให้ลุกขึ้นทั้งๆ ที่ไข่ดาวยังย้อยคาที่ปากมันและลากมันให้ตามผมมา

" ไปก่อนนะครับ " ผมหันไปบอกป๊าม๊าและรีบวิ่งออกมาโดยเร็ว

" พี่โรล ทำอะไรเนี่ย เด่นเวอร์ไปแล้ว " ผมตีพี่โรลที่กำลังแหย่รังมดจนหน้าแทบทิ่มลงไปกับดิน

" ก็อยากมารับอ่ะ ไม่รีบเดี๋ยวหมาตัดหน้า " พูดถึงหมาหมาก็มา ผมมองรถเบนซ์สีดำที่กำลังขับมาช้าๆ พี่นายเปิดกระจกลงและมองพี่โรลด้วยสีหน้าเซ็งๆ

" เหอะ สีโครตเห่ย "

" ใครบอก นี่เด็ดสุดแล้ว ลี่ชอบใช่ไหม​ " พี่โรลหันมาถามผมด้วยความมั่นใจ

" ผมชอบสีเขียวครับ " พี่โรลหุบยิ้มลงทันที ก็ผมพูดจริงๆ อ๊ะ

" ลี่จะไปคันนั้นใช่ไหม​ " พี่นายถามผมด้วยสีหน้าเซ็งๆ จนผมรู้สึกสงสาร

" ครับ งั้นผมฝากไอ้เมี่ยงด้วยนะ " ผมรู้สึกว่าไหนๆ พี่เขาก็มาแล้ว ผมเลยถีบส่งไอ้เมี่ยงที่กำลังส่องรถพี่โรลด้วยสายตาลุกวาว

" เห้ยย ไม่เอาโว้ย ถ้าต้องไปกันมันกูเอาหัวเดินไปยังดีกว่า "

" เหรอ งั้นจัดไป " ผมถีบมันจนหน้าแทบจะทิ่มลงพื้นอย่างสวยงาม ปากดีจริงๆ มึงไอ้หอก

" อย่าเลยลี่ ให้มันเดินไปดีแล้ว พี่ขี้เกียจเอารถไปล้างน้ำมนต์ " ไอ้เมี่ยงที่ได้ยินแบบนั้นก็โดดพรวดเข้าไปนั่งทันทีแบบที่ไม่ต้องเปิดประตูเลย

" ลงไปเลย " ผมมองพี่นายที่กำลังไล่ไอ้เมี่ยงที่กำลังปรับแอร์รถพี่นายเหมือนเป็นรถตัวมันเองอยู่

ไอ้เมี่ยงมันเริ่มทำตัวดีกับพี่นายมากขึ้น เพราะผมโทรเล่าเรื่องพี่โรลกับพี่นายให้มันฟังเมื่อคืนตอนพี่โรลกลับไปแล้ว พี่นายก็เป็นแค่ผู้ชายเจ้าชู้คนหนึ่งที่สูญเสียทุกๆ อย่างไป แต่ก็ไม่ได้เป็นคนที่จิตใจชั่วร้ายพอจะทำร้ายคนอื่นได้ ผมได้แต่หวัง ว่าสักวันพี่นายจะได้เจอคนที่ดีกว่าผม และคนที่พี่อยากจะหยุดอยู่แค่เขาคนนั้น

ผมขึ้นรถมากับพี่โรลที่ดูดีด๊าเหลือเกินที่ผมนั่งข้างๆ ผมมองพี่โรลที่ผิวปากตลอดเวลาที่ขับรถ

" ดูแล้วน่าจะโครตแพง เก็บเงินนานไหม​เนี่ย " ผมถามพลางมองหนุ่มรูปหล่อปากแดง ที่วันนี้ทำผมตั้งและยุ่งๆตามอารมณ์พี่แก ผมชอบมองเวลาพี่โรลขับรถ มันเท่ห์มากๆ เอาซะใจเต้นเลยทีเดียว

" พ่อส่งมาให้ " อ๊าววว ไอ้เราก็คิดว่าทำงานเก็บเงิน ถรุ๊ยย

" กาก " ผมหรี่ตาและด่าพี่โรลแบบกวนๆ

" โธ่ ที่รัก เงินเก็บของพี่ พี่มีเป้าหมายอื่นแล้ว "

" อะไรเหรอครับ " ผมสงสัยจริงๆ ว่าพี่เขาเก็บเงินทำอะไร

" ความลับบบบ " พี่โรลหันมาแลบลิ้นให้ผมและหันไปมองถนนต่อ หนอยย หมั่นไส้ชะมัด

" พี่โรล " ผมเรียกพี่โรลเบาๆ

" หืม ว่าไง... " พี่โรลที่หันมาก็ถูกผมขโมยจูบที่ปากทันที ทำเอาพี่แกนิ่งค้างไปเลย

" เดี๋ยวๆๆๆ พี่จอดทำไม " ผมร้องขึ้นอย่างตกใจทันที เพราะอยู่ดีๆ พี่แกก็หักเลี้ยวเข้าข้างทางซะงั้น

" จัดแม่งในรถนี่แหละ " พี่โรลพูดพลางหันมาหาผมถอดเข็มขัดนิรภัยและโน้มตัวมาด้านที่ผมนั่ง ดึงผมเข้าไปกอดรัด ทั้งหอมทั้งฟัดจนผมหัวเราะขำ

" โอ้ยยย ไอ้บ้านี่ กลางวันแสกๆ " ผมทั้งดันทั้งยันพี่โรลให้กลับไปด้านตัวเองตามเดิม มีรถนี่ก็ดีเหมือนกันนะ อยากลองเช็คสภาพโช๊คจัง กร๊ากก

กว่าจะมาถึงมหา'ลัยได้ พี่โรลนั้นจอดเข้าข้างทางหลายรอบเลยทีเดียว อ้ากกก คราวหลังจะไม่มาด้วยแล้ว

เมื่อมาถึงมหา'ลัย และนอนว่ารถสุดเด่นของอีพี่โรลนั้น ทำให้ทุกคนต้องเหลียวมองคอแทบหัก และเมื่อพี่โรลลงจากรถ ก็ยิ่งสุดยอดไปใหญ่ แม่งเด่นทั้งคนทั้งรถจนน่าหมั่นไส้

" เชิญเลยครับยาหยี " พี่โรลลงจากรถและวิ่งแจ้นมาเปิดประตูฝั่งผมอย่างรวดเร็ว

" ยาหยีบ้าอะไรเล่า " ผมหน้าแดงไม่กล้าลงจากรถเลยทีเดียว อ้ากกกก แถมนักศึกษาคนอื่นๆ ยังพากันซุบซิบและจ้องมองตาเป็นมัน

" แหม หวานกันดีนะคะ ว่าไงลี่ "  ผมมองหนิงที่เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มาทำอะไรที่นี่กันนะ

" พอได้แล้วหนิง " ผมมองพี่นายที่ขับรถตามหลังมา ลงจากรถ และเดินตรงดิ่งเข้ามา

" ถึงพี่จะหักหลังหนิงแล้วไปเข้าข้างมันก็ไม่เป็นไร แต่หนิงไม่ยอมหรอก แบบนี้มันไม่ถูกต้อง กับผู้ชายเนี่ยนะ จะไปได้สักกี่น้ำ " ผมมองพี่นายที่จ้องมองหนิงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

" เธอมัน... " ผมดึงพี่โรลที่เหมือนจะเดินไปหาหนิงไว้ ผมจับมือพี่โรลและพาเดินออกจากตรงนั้น

" อาลี่ ป๊าม๊ายังสบายดีใช่ไหม​ " ผมหยุดชะงักและหันไปมองหนิงที่กำลังส่งยิ้มให้ผมอยู่

" ป๊าม๊าคงดีใจตายเลยเนอะ ที่ลูกชายมีแต่ผู้ชายมาแย่งหัวบันไดไม่แห้งขนาดนี้ " ผมมองหน้าหนิงที่ยิ้มแย้มเหมือนเป็นผู้ชนะ

" อยากทำอะไรก็ทำเถอะ " ผมพูดเบาๆ และเดินต่อไป ผมมือสั่นน้อยๆ ผมรู้สึกไม่ดีเลย ผมไม่อยากให้ที่บ้านเป็นกังวลเกี่ยวกับตัวผม ผมไม่อยากทำให้พวกท่านไม่สบายใจ

" ป๊าม๊ามึงต้องเข้าใจแน่ ใจดีจะตาย " ไอ้เมี่ยงเดินมาเกาะไหล่ผมและพูดให้ผมสบายใจ

" ไม่รู้สิ แต่กูไม่อยากให้รู้เลย "

" พี่ขอโทษนะ " ผมมองพี่โรลที่ยืนทำหน้าเศร้า

" ขอโทษทำไมกันครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมเป็นแบบนี้เอง ผมไม่ปกติแต่แรกแล้ว "

" ไม่ปกติอะไรวะ มึงก็คน จะรักผู้ชายหรือผู้หญิงมันสำคัญตรงไหน พูดเหมือนตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดไปได้ "

" มึงก็รู้ว่าครอบครัวกูเป็นคนจีน ย้ายมาจากจีนเมื่อตอนกูเกิดนี่เอง กูเป็นลูกชาย กูรู้ว่าป๊าต้องผิดหวังแน่ " 

ผมนั้นก็รู้ตัวดีว่าสักวันหนึ่ง ครอบครัวของผมจะต้องรู้แน่ๆ แต่ผมก็อยากที่จะเป็นคนบอกกับพวกท่านเอง 

ไม่ใช่มารับรู้จากคนที่จ้องจะทำลายตัวผมแบบนี้