the prisoner แหกคุกนรก ห้องขังสั่งตาย

กริ๊งงงงงงงงง

เสียงกริ่งโรงเรียนดังจากห้องโถงใหญ่ นั่นคือสัญญาณแห่งอิสรภาพ ราวกับสัญญาณการปล่อยตัวนักโทษจากคุกอันแสนทรหดและโสโครก ผมไม่ได้พูดเกินจริงไปหรอก ไม่เชื่อคุณหันไปมองประตูทางออกนั่นสิ อย่างกับประตูนรกก็ว่าได้  พวกเด็กประถมวิ่งกรูกันมาอออยู่หน้าประตูเพื่อเบียดกันออกสู่โลกภายนอก ผมอยากจะหันไปบอกเหลือเกินว่า

‘นี่ประตูโรงเรียน ไม่ใช่รถไฟฟ้า เดินออกมาช้านิดช้าหน่อยมันไม่ปิดอัตโนมัติทับขานายขาดหรอกน่า’

แต่ผมแค่คิดนะ

ผมรู้สึกตลกจนอดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้ม ไม่ใช่เพราะเห็นว่ามันน่ารักนะ ไม่รู้สิ มันดูน่าสมเพศปนตลกมากกว่า

พวกนั้นรีบเบียดกันออกมาแล้วผายมือออก เหมือนเพิ่งได้ออกมาสูดอากาศข้างนอกราวกับไม่ได้ออกมาเป็นสิบๆปี

แต่ก็นะผมเข้าใจ เพราะเมื่อก่อนผมก็เป็น ‘ชีวิตประถมมันห่วยแตก’ นั่นคืออดีต

แต่พอโตมา คุณคงอยากถอนคำพูดแล้วกลับไปเป็นวัยประถมอีกครั้ง แต่คงยาก ‘เวลามันหมุนไม่เคยหยุดรอใคร’

ผมเดินกลับบ้านไปทางถนนที่เปลี่ยวจัด ผมไม่กลัวหรอก เพราะผมชอบเดินทางนี้ ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงชอบ ทุกคนคงสงสัยว่าผมไม่กลัวพวกโจรมุมตึกหรอ บอกได้คำเดียวว่า ‘ไม่’ ผมไม่เสียเวลามานั่งปอดแหกกับอีเรื่องแค่นี้หรอก

ตุ้บ

“โอ้ย”

ผมจับกลางหัวตัวเอง ที่เมื่อกี้มีความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา ผมก้มไปมองวัตถุเล็กๆกลมๆที่ตกอยู่ตรงหน้าผม มันคือลูกโอ๊ค ผมลองเงยหน้าไปมองก็พบต้นโอ๊คใหญ่ซึ่งน่าจะมีอายุมากกว่าร้อยปีดีดัก ผมก้มลงเก็บลูกโอ๊คใส่กระเป๋าโดยไม่คิดอะไร

สักพักใหญ่ๆผมก็เดินมาหยุดตรงหน้าบ้านที่มีประตูไม้เก่าๆไม่เข้ากับทรงบ้านเอาเสียเลย

ใช่ครับ นั่นบ้านผมเอง ผมบิดลูกบิดประตูแต่มันกลับล็อคเสียนี่ แต่ไม่ต้องห่วง ผมไม่ยอมยืนตากน้ำค้างข้างนอกแน่ๆ ผมพลิกพรมเช็ดเท้าหน้าบ้านแล้วหยิบกุญแจข้างใต้ออกมาไขประตู

ผมอยากจะบอกแม่เหลือเกินว่าช่วยเก็บกุญแจให้มันมิดๆหน่อย ไม่งั้นตอนกลางคืนพวกเราโดนขโมยไขเข้ามาแบบสบายๆแน่ๆ อำนวยความสะดวกไม่ต้องพัง หรืองัดแงะเข้ามาแม้แต่น้อย ตื่นเช้ามาคงจะดีใจไม่น้อยที่มีคนจัดบ้านให้ดูไม่รก เพราะมันไม่มีของเหลือในบ้านแม้แต่ชิ้นเดียวนะสิ

ผมกำลังจะปิดประตูแต่กลับมีแรงผลักต้านเข้ามาทำให้ผมปิดไม่ได้

ผมหันหลังกลับไปมอง

ชายร่างสูงคลุมฮู้ดปกคลุมใบหน้า

คำถามแรกนะหรอ

หมอนี่ใคร?

“ไพรส….”

ผมขมวดคิ้วจนเป็นปม หมอนี่ใคร? ทวงหนี้หรอ?ไม่น่าใช่…..

“ใช่…นั่นชื่อชั้น..นายมีธุระอะไร?”

ยังไม่ทันจะได้คำตอบ หมอนั่นก็กระโจนเข้าราวกลับเล่นมวยปล้ำ

“เจอแล้ว!!!!ชั้นเจอนายแล้ว!!!”

ชายชุดคลุมกำลังจะจัดการโปะยาสลบผม ผมรีบใช้แรงทั้งหมดที่มีถีบเข้าที่ท้องหมอนั่นจนเซ ก่อนผมจะใส่เกียร์หมาวิ่งขึ้นข้างบน

โอ้พระเจ้า!!โธ่ถังกะละมังแตก ทำไมผมโง่แบบนี้แทนที่จะสวนมันออกนอกประตูไป ดันกลับมาข้างบนซะได้

โอ้พระเจ้า!!อีกรอบ ผมดันวิ่งเข้ามาในห้องตัวเองนี่สิ ทางตันแล้วไง ต้องวิ่งกลับ หันกลับไป

แต่พอหันไปเท่านั้นแหละ สติก็ดับวูบ

ภาพสุดท้ายอันแสนเลือนราง

คือชายชุดคลุมยืนมองผมอยู่ตรงหน้า