คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : What is LOVE [CH.2]
[Fic] What is LOVE? CH.2
Pairing : Channuneo : Okkay : Khundong
Author : JHLGK & A[o]mity
Rate : PG13
____________________
“ได้! ตกลง! แล้วเราจะได้เห็นดีกันฮวางชานซอง!”
ผมได้แต่ยืนอึ้งในคำตอบของคนตัวเล็ก ไม่ใช่เพราะว่าผมคิดสบประหม่าเขานะครับ เพียงแต่ผมไม่คิดว่าเขาจะตอบตกลง แต่สำหรับผมนั้นมันไม่ได้เสียหายอะไรด้วยซ้ำไป ก็ในเมื่อผมสนิทกับพี่ว๊ากร่างสูงดำคล้ำนามว่า’อ๊คแทคยอน’น่ะสิ
ผมไล่มองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง จะว่าไปเขาก็น่ารัก.. น่ารักมากเสียด้วย เพียงแต่นิสัยของที่ค่อนข้างจะขี้โวยวายทำให้ภายนอกของเขานั้นดูเป็นคนที่ไม่ค่อยเป็นมิตร ดวงตาเรียวเล็กนั้น รับกับจมูกโด่งรั้นได้ดี ริมฝีปากอวบอิ่มที่ค่อยแต่จะพ่นคำพูดที่เจ็บแสบออกมา แต่ถ้าหากผมได้ลองปราบพยศเขาดูล่ะ..อืม..คงจะดีไม่น้อยเลย..
“จุนโฮ! ไปกันเถอะ อย่ามายืนเสียเวลาอยู่ตรงนี้เลย!” อูยองเอ่ยขึ้นก่อนจะกระชากแขนของจุนโฮออกไปจากบริเวณนั้น ทิ้งไว้เพียงผมที่ยืนยิ้มอยู่คนเดียวราวกับคนบ้า สะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่ความคิดที่เกี่ยวกับคนตัวเล็กนั้นออกไป ก่อนจะมุ่งหน้าเดินไปที่ตึกคณะของตน
“จุนโฮทำไมนายถึงตกลง! นายไม่เห็นหรือไงว่าหมอนั่นมันหน้าตาไว้ใจได้ที่ไหน!”
ทันทีที่อูยองลากผมออกมาจากหมอนั่นได้ ก็มาลงระเบิดใส่ผมทันที ผมไม่ตอบอะไรได้เพียงแต่มองหน้าอูยองแล้วถอนหายใจเบาๆ เพื่อนตัวเล็กที่เห็นผมไม่ตอบอะไรก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม
“เอาเถอะ.. ยังไงฉันก็ต้องช่วยนายอยู่แล้วจุนโฮ ไม่ต้องคิดมากหรอกเนอะ..” พูดจบอูยองก็เอื้อมมือมาเขย่าหัวผมสองสามที ผมจึงหันไปยิ้มบางๆให้เป็นการตอบรับ
“อูยอง ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันเริ่มหิวแล้วแหละ” ผมพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบลง
“อืม ป่ะ นายเลี้ยงน้าาา นะนะนะ”
“ได้เลย ร้านไหนจัดไป เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง”
ผมพูดติดตลกพลางเลื่อนมือไปโอบไหล่ของอูยองไว้ เจ้าตัวดูจะสะดุ้งเล็กน้อยแต่หากก็หันกลับมายิ้มให้ผมเสียจนตาปิด
เราสองคนเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงร้านอาหารที่เจ้าอูยองบอกว่าอร่อยนักหนา ชั่งใจอยู่ซักพักเมื่อเหลือบไปเห็นคู่อริที่พึ่งจะได้เป็นศัตรูเมื่อเช้า กำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสชาติกับพวกรุ่นพี่ปีสอง!!
“อูยอง..นั่นพวกพี่ว๊ากใช่มั้ยอะ?” ผมหันไปถามอูยองเพื่อความแน่ใจ เพราะผมก็ไม่อยากเข้าใจหมอนั่นผิดซักเท่าไหร่หรอกนะ
“ไหน.. อ่อ..เออเฮ้ย! นั่นมันพวกพี่ว๊ากกับไอ้บ้าหน้าหมีเมื่อเช้าหนิ! หนอย รู้จักกันอยู่แล้วสินะถึงกล้ามาท้าพนันแบบนี้!”
อูยองทำท่าจะพุ่งเข้าไปในร้านทันที โชคดีที่ผมคว้าคอเสื้อเขาเอาไว้ทันเสียก่อน
“ใจเย็นหน่อยเด้จางอูยอง! เรามากินข้าวนะไม่ได้มาหาเรื่องเพิ่ม” ผมหันไปเตือนอูยองที่กัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ ค่อยๆจูงมือเพื่อนเข้าไปในร้าน
____________________
Wooyoung’s PART
ทันทีที่ผมและจุนโฮเข้ามาในร้าน ทางด้านกลุ่มของไอ้บ้านั่นก็มองมาทางผมและจุนโฮทันที รุ่นพี่หน้าสวยที่ได้ยินชื่อมาแว่วๆว่า มินจุน หันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหันไปซุบซิบๆกับรุ่นพี่ตาโตจอมโหดที่บังอาจลงโทษพวกผมเมื่อเช้า
“โอ้ย เจ็บนะโฮจังหยิกทำไมเนี่ย”
ผมหันไปเอ็ดเพื่อนตัวเล็กเบาๆอย่าไม่จริงจังนัก เค้าตวัดสายตามองไปที่โต๊ะว่างที่มุมร้าน สื่อเป็นนัยๆว่าให้ผมเดินไปเสียที ผมเดินนำจุนโฮไปและไม่ลืมที่จะจูงมือเขาไปด้วย เมื่อชานซองยังมองจุนโฮของผมไม่วางตา
ผมและจุนโฮนั่งอยู่ที่มุมร้าน ถ้าหากมองจากข้างนอกนั้นคงสังเกตเห็นพวกเราได้ยาก แต่การที่มองเห็นได้ยากจากข้างนอกก็ไม่ใช่ประเด็น.. ประเด็นมันอยู่ที่.. โต๊ะถัดไปสองโต๊ะมันคือไอ้พวกบ้านั่น!! โอ่ย อยากจะอังอังตายไปซะตอนนี้!!
แต่ดูเหมือนจุนโฮจะไม่ได้สนใจผมที่ได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจเลยแม้แต่น้อย ก้มหน้าก้มตาดูเมนูพลางหันมาถามผมว่า อยากกินอะไร เอานั่นมั้ย เอานี่มั้ย แต่สุดท้าย..เค้าก็ตัดสินใจแทนผมอยู่ดี =_=
“งั้นเอาบุลโกกิ กับบิบิมบับนะครับ”
จุนโฮหันไปสั่งกับพนักงานพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้หนึ่งที เอากับเค้าสิ.. เพื่อนกันนี่ตวาดแว้ดๆ ทีกับคนอื่นนี่เป็นมิตรเชียว
ระหว่างรออาหารนั้นจุนโฮก็บอกว่าเขาจะไปเข้าห้องน้ำ ผมบอกว่าผมจะไปเป็นเพื่อนรายนั้นก็ไม่ยอม บอกให้ผมนั่งเฝ้าโต๊ะไป.. ระหว่างรอจุนโฮกลับมาจากห้องน้ำ ผมก็นั่งมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย จนสายตาของผมไปบรรจบกับร่างสูงของรุ่นพี่หน้าหล่อคนเดิม เขานั่งไขว่ห้างมือกอดอกกระดิกเท้าด้วยท่าทีสบายๆ นั่งพิจารณารูปลักษณ์ของรุ่นพี่หน้าสวย และสงสัยผมจะเผลอมองพี่เขานานไปหน่อย พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที สายของผมและพี่เขาก็สบกันพอดี
ร่างสูงยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนิ่งไป หันไปกระซิบกับเพื่อนของตนก่อนที่จะลุกมายังโต๊ะของผม... อืม.. เฮ้ย!! โต๊ะผม
ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรร่างสูงโปร่งของรุ่นพี่หน้าสวยก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว..
และยังไม่ทันที่ผมจะได้ปริปากพูดอะไรออกไปเขาก็พูดสวนขึ้นมา
“ผมนั่งตรงนี้ได้ใช่มั้ย?”
“ไม่!” ผมตอบแทนจะทันทีที่รุ่นพี่หน้าสวยเอ่ยถาม
“ทำไมล่ะ? เพื่อนคุณก็ไม่อยู่นี่ งั้นผมขอนั่งนะ”
คนตัวสูงถือวิสาสะนั่งทันทีที่พูดผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆและก่นด่าอยู่ในใจ
“นี่! ถึงเพื่อนผมจะไม่อยู่แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ คุณรุ่นพี่!!” กระแนะกระแหนไปซักทีสะใจ!
“หึ ปากดีจริงเลยนะครับคุณ.. ที่ผมมานี่ผมก็ไม่ได้พิศวาสคุณหรอกนะ ผมมาคุยเรื่องพี่รหัสต่างหาก”
ผมหูผึ่งแทบจะทันทีที่รุ่นพี่หน้าสวยพูดจบ แต่ก็ยังคงต้องวางฟอร์มนิ่งต่อไป
“อืม..ผมนึกว่าคุณอยากจะช่วยเพื่อนคุณซะอีก แต่คุณคงไม่สนใจหรอกใช่มั้ย? งั้นผะ..”
“มีอะไรก็รีบๆว่ามา!” ผมพูดขึ้นทันทีที่รุ่นพี่ตรงหน้าเอ่ยชื่อของเพื่อนผมออกมา ฮึ่ย
“คุณก็แค่...”
หมอนั่น [เปลี่ยนสรรพนามแล้ว -*-] เว้นวรรคช่วงหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงมาเพื่อกระซิบอะไรบางอย่าง.. ซึ่งมันกระชากวิญญาณผมได้เป็นอย่างดี
“หึหึ...แล้วเจอกันนะจางอูยอง..ชีวิตในรั้วมหาลัยของเพื่อนคุณอยู่ในมือของคุณน้า คิดดีๆ พรุ่งนี้ผมจะมาเอาคำตอบ”
นิชคุณพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตนเหลือทิ้งไว้เพียงร่างไร้สติของรุ่นน้องตัวเล็ก
‘ก็แค่..มาเป็นเบ๊ผมซักสองสามอาทิตย์ คุณคงไม่เดือดร้อนอะไรมากมายหรอกเนอะ’
ฮึ่ย! คนอย่างจางอูยองไม่ยอมไปเป็นเบ๊คอยรับใช้ใครงกๆหรอกโว้ย หึ จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย ได้..รู้จักจางอูยองน้อยไปซะแล้ว รุ่นพี่นิชคุณ!!!
____________________
คนตัวสูงที่นั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยนั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าพี่ชายหน้าสวยไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะเสียแล้ว เลยหันไปถามพี่รหัสที่นั่งอยู่ข้างๆ
“พี่แทค พี่คุณไปไหนอ่ะ?”
“นู่นไง เดินไปนู่นแล้ว”
แทคยอนตอบพร้อมกับพยักเพยิดหน้าหันไปทางที่นิชคุณเดิน ทางด้านชานซองก็หันไปมองตามที่แทคยอนชี้ไป พอหันไปมองนั้นก็ไม่เห็นร่างเล็ก สายตาคมก็กวาดมองไปทั่วๆร้านจนกระทั่งสะดุดกับแผ่นหลังเล็กคุ้นตาที่กำลังจะเดินไปทางห้องน้ำ เมื่อเห็นดังนั้นชานซองจึงวางช้อนส้อม พร้อมกับลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนรุ่นพี่ทั้งสองมองด้วยความสงสัย
“เอ่อ.. ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
พูดจบขายาวๆของร่างสูงก็ก้าวจนตามหลังร่างเล็กได้ทัน แขนของร่างสูงคว้าไปจับข้อมือบางออกแรงกระตุกเพียงเล็กน้อย ร่างเล็กๆของจุนโฮก็เซมาปะทะกับอกแกร่งของชานซองทันที
“นี่นาย! ทำอะไร ปล่อยนะ! ฉันจะไปห้องน้ำ”
“ฉันก็กำลังจะไปพอดี ไหนๆแล้วก็ไปด้วยกันเลยเถอะ”
คนตัวสูงพูดอย่างอารมณ์ดีพลางดึงมือบางมาจับไว้แล้วออกเดินเหมือนเป็นการบังคับกลายๆโดยที่ไม่สนใจเลยว่าตอนนี้หน้าหวานๆนั่นหงิกแค่ไหน
“ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย!”
เสียงหวานตะคอกใส่ชานซองแต่ชานซองก็หาได้สนใจ ขายาวๆก้าวไปข้างหน้าช้าๆไม่รีบร้อน ก็ไม่รู้เหมือนกันแค่รู้สึกอยากอยู่กับคนตัวเล็กนี่นานๆ
“ชานซอง ปล่อยเดี๋ยวนี้ ที่พนันกันไว้ฉันยังไม่แพ้นะ นายไม่มีสิทธิ์!”
“เดี๋ยวนายก็แพ้อยู่ดีจุนโฮ จะยอมแพ้เลยตอนนี้เลยก็ได้นะ ”
คำพูดของคนตัวสูงเกือบทำร่างเล็กฟิวส์ขาด หนอย กล้ามาดูถูกเค้าเหรอ ฮวางชานซอง!
“มั่นใจจังเลยนะ ชานซอง นายรู้ได้ยังไงว่านายจะชนะ”
“นายก็เห็นไม่ใช่หรอว่าฉันสนิทกับรุ่นพี่ขนาดไหน”
ชานซองตอบพร้อมส่งรอยยิ้มกวนมาให้ จุนโฮอยากจะเอารอยเท้าไปฝากไว้บนหน้าหล่อๆนั่นสักที แต่ก็เถียงเพราะเค้าเองก็เห็นกับตาว่าไอ้หมอนี่มันนั่งกินข้าวอยู่กับรุ่นพี่กลุ่มนั้น
“เหอะ ฉันยังมีเวลาอีกตั้ง6วันในการหา นายรีบรึไง สงครามยังไม่จบอย่าพึ่งนับศพทหารสิ”
คนตัวเล็กตอบพร้อมกับกรีดยิ้มหวานหยดส่งให้ มือเรียวบิดเบาๆก็หลุดจากมือใหญ่ที่กุมอยู่ จุนโฮโบกมือบ๊ายบายชานซองก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“หึ เตรียมมาเป็นของๆฉันได้เลย อีจุนโฮ”
____________________
หลังจากที่นิชคุณและชานซองลุกออกจากโต๊ะ ทิ้งให้มินจุนกับแทคยอนอยู่เฝ้าโต๊ะกันตามลำพัง บรรยากาศบนโต๊ะก็เริ่มอึมครึมขึ้นมาทันที เพราะมินจุนยังคงเคืองแทคยอนอยู่นิดหน่อย แทคยอนเองก็รู้ถึงบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ คนตัวสูงเลยลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มินจุนเงยหน้าขึ้นมามองแทคยอนส่งสายตาถามประมาณว่า จะไปไหน? แทคยอนไม่ตอบแต่กลับเดินมานั่งข้างๆมินจุน มือใหญ่รวบเอวบางเข้ามากอดไว้หลวมๆ ซึ่งก็ทำให้มินจุนดิ้นทันที
“แทค! ปล่อยเดี๋ยวนี้!”
ร่างโปรงที่ดิ้นไปดิ้นมาหวังจะให้หลุดจากอ้อมกอดของอีกคนตวาดออกมาเสียงดัง แต่คนตัวโตก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแถมยังกอดแน่นขึ้นด้วย
“อ๊คแทคยอน ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย”
“เอ๊ะ! บอกให้ปล่อยก็ปล่อยสิ นี่มันที่สาธารณะนะ ฉันไม่อยากโดนคนอื่นเข้าใจผิด แค่เรื่องครั้งที่แล้วก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงแล้ว!”
“ก็ไม่ต้องแก้ตัวสิ ไม่เห็นเป็นไรเลย”
พอได้ยินคำจากปากของคนตัวใหญ่มินจุนก็รู้สึกคันไม้คันมืออยากจะตบหน้าหล่อๆนั่นแรงๆสักทีคนบ้าอะไรชอบหาเรื่องมาให้เค้าแก้อยู่เรื่อย
“แทค เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ นายก็แค่เพื่อนสนิทของเพื่อน เราไม่ได้สนิทกันเป็นส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ”
มินจุนหยุดดิ้นแล้วหันมาจ้องหน้าแทคยอนตรงๆ ปากบางเอ่ยคำพูดที่จี้ใจคนตรงหน้า แต่แทคยอนก็ไม่ได้เก็บเอาไปคิดอะไรมากแถมยังตอบกลับมาตรงๆอีก
“แต่ผมอยากให้เป็นนิ ผมรู้นะว่าคุณก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ”
คำตอบของแทคยอนทำเอามินจุนเงียบไปเหมือนกัน เพราะเค้าเองก็รู้ดีว่าแทคยอนรู้สึกยังไงกับเค้า แต่แค่ยังไม่อยากยอมรับเท่านั้นเอง ก็แค่...ยังไม่พร้อมจะมีสิ่งที่เรียกว่าความรัก
“ฉัน...”
“ไม่ได้หรอมินจุน เปิดใจให้ผมสักนิดเลยไม่ได้หรอ”
ตาคมที่จ้องกันมาตรงๆทำเอาใจดวงเล็กสั่น แต่มินจุนก็เลือกที่จะไม่รับรู้ มือเรียวผลักคนตรงหน้าออกไปพร้อมกับลุกขึ้นยืน ทิ้งคำพูดที่แทบจะตัดความหวังทุกอย่างของแทคยอนลงเอาไว้
“ไม่ แทค นายเองก็รู้ไม่ใช่หรอว่าตอนนี้ฉันยังไม่ต้องการสิ่งที่เรียกว่าความรักแล้วก็ไม่อยากรู้จักมันด้วย พอเถอะ ทำไปมันจะเสียเวลาเปล่าๆนะ”
พูดจบร่างโปร่งก็เดินออกจากไป ตาเรียวปิดลงเพราะความรู้สึกผิด แต่ก็ไม่คิดจะหันไปมองคนตัวสูงที่นั่งคอตกเหมือนลูกอยู่
“ก็แค่ตอนนี้ใช่มั้ยล่ะ แต่อนาคตผมจะทำให้คุณรักผมเอง”
เสียงตะโกนที่ดังไล่หลังมาทำเอามินจุนหน้าขึ้นสี อยากจะหันกลับไปด่าใจแทบขาด พูดอะไรหน้าอายอย่างนั้นออกมาได้ แต่ก็เลือกที่จะเก็บคำด่าเอาไว้แล้วรีบเดินกลับตึกทันที
“คนบ้า”
ความคิดเห็น