คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 : อดีตคนเคยซึ้งใจ
“เราเลิกกันเถอะเดียร์… ฉันทนนิสัยแบบนี้ของแกไม่ไหวแล้ว” ลูกหว้าพูดกับคนที่หันหลังให้เธอในตอนนี้
“แกทนไม่ไหว หรือแกมีใครกันแน่” เดียร์หันหน้ากลับมาประชันคนตรงหน้าอีกครั้งพร้อมเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ถ้าแกคิดแบบนั้นฉันคงไม่มีอะไรต้องพูด แกเคยคิดจะโทษตัวเองบ้างไหม” ลูกหว้าพูดพร้อมลากกระเป๋าที่เธอเองเตรียมไว้
“จะไปไหน! ไหนบอกไม่มีใครไง แล้วคนที่รอข้างล่างนั่นมันคือใคร!” เดียร์กระชากข้อมือของลูกหว้ารั้งเข้ามาหาตัวเอง
“เดียร์ปล่อย ฉันเจ็บ” ลูกหว้าพูดพร้อมพยายามแกะมือของเดียร์ออก แต่ไม่เป็นผล
“มันคงไม่เจ็บเท่าที่ฉันโดนหรอก ฉันเชื่อใจแกมาตลอดแต่แกทำเลวๆแบบนี้กับฉันได้ไง…” เดียร์บีบมือที่กำข้อมือของลูกหว้าอยู่แรงขึ้น พร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาของเธอเองไม่ให้ไหลออกมา
“เดียร์รู้ไหม... ทำไมฉันถึงเลือกเขา เพราะเดียร์ไงล่ะ ฉันขอโทษนะแต่ฉันต้องไปแล้ว” ลูกหว้าแกะมือของเดียร์ออกจากข้อมือของตนเอง แต่ครั้งนี้เดียร์ปล่อยเธออย่างง่ายดาย
“อยากไปไหนก็ไปเลย ไปดิ!” เดียร์ตะโกนใส่หน้าลูกหว้าพร้อมกับน้ำตาที่เธอไม่สามารถกลั่นมันได้อีกต่อไป
ลูกหว้าลากกระเป๋าออกจากห้อง พอสิ้นเสียงปิดประตูเดียร์ก็ทรุดลงพร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก จะให้เธอทำใจได้ยังไง คนที่เธอรักมากที่สุดทิ้งเธอไปอย่างไม่เหลือเยื้อใยเลย...
กริ๊งงง
เดียร์สดุ้งตื่นพร้อมกับท่าทีตกใจและเหงื่อที่ผุดเต็มใบหน้า เธอรีบคว้าโทรศัพท์สาเหตุที่ทำให้เธอตื่นและหลุดจากฝันบ้าๆที่คอยตามหลอกหลอนเธอตลอดเวลาหลายเดือนมานี้ เดียร์มองหน้าจอโทรศัพท์ที่โชว์เบอร์ของใครบางคนก่อนจะกดรับ
“ฮัลโหล ว่าไงหมอ”
( ไงแก ฟื้นหรือยังย่ะ )
“เออ ตื่นเพราะหมอโทรมานี่แหละ ปวดหัวชะมัด” เดียร์กุมขมับเบาๆ เมื่อคืนเธอเองเล่นดื่มหนักซะจนจำอะไรแทบไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาอยู่บนเตียงนี้แล้ว
( แกตั้งสติดีๆนะ ฉันมีเรื่องจะบอก ) น้ำเสียงของหมอเอยทำเอาเดียร์สงสัย
“มีอะไรก็ว่ามาสิ”
( คือ... ลูกหว้ากำลังจะแต่งงาน )
“. . .”
( เห้ยเดียร์ แกยังถือสายอยู่ปะวะ )
“เออๆ ยังอยู่ แล้วแกมาบอกฉันทำไมวะ” เดียร์แสรงทำเป็นไม่รู้สึกอะไร พยายามปรับน้ำเสียงให้ปกติที่สุด
( ก็คุณจิรศักดิ์กับลูกหว้าส่งการ์ดมาเชิญฉันกับแก แกจะไปปะวะ? )
“เหอะ ในเมื่อเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเขาส่งมาขนาดนี้ จะพลาดได้ยังไงละ” เดียร์แสยะยิ้มก่อนจะกดวางสาย
ความคิดเห็น