คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : เศษความสงสารของใครบางคน...
: 22.45 น.
"ก็แค่สงสารน่ะ"
สิ้นประโยคทำเอาคนที่ยืนแอบฟังอยู่หน้าห้องน้ำแทบล้มทั้งยืน น้ำใสๆเริ่มคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวย เดียร์ปาดมันออกอย่างลวกๆ ก่อนที่คนที่พูดจะเดินออกมาจากห้องน้ำ เดียร์ก็รีบเดินออกจากตรงนั้นไปนั้งที่โต๊ะ
"เป็นไงบ้างเดียร์" หมอเอยเอ่ยถามเพื่อนสาวคนสนิทด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"เหอะ เขาก็แค่สงสาร" เดียร์กระดกเครื่องดื่มสีอำพันลงคออย่างรวดเร็วพร้อมกับปาดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา
"เห้ย ใจเย็นๆดิวะ แกต้องขับรถนะเว้ย" หมอเอยโวยวายหลังจากเห็นการกระทำของเดียร์ ปกติเดียร์เองก็ไม่ใช่คนดื่มหนัก หากไม่มีเรื่องที่ต้องเสียใจจริงๆ ซึ่งหมอเอยเองก็รู้ แต่ก็อดที่จะห้ามไม่ได้
"ช่างมันดิ คนอย่างฉันมันยังมีอะไรที่จะต้องเสียอีกวะ" เดียร์ยกแก้วเหล้าขึ้นมาจะดื่มแต่ถูกใครบางคนคว้าข้อมือไว้
"พอเถอะ... ฉันขอ"
เดียร์หันไปมองต้นเสียงคนที่คว้าข้อมือเธอไว้ และเดียร์สบัดมันออกอย่างรวดเร็วก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอีก
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน..."
"ฉันเป็นห่วงแกนะเดียร์ รักตัวเองบ้างสิ" ลูกหว้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อย่าให้เศษความสงสารของแก มาทำร้ายฉันได้มั้ย ถ้าแกรักฉัน แกคงไม่ทิ้งฉันไปแบบนี้" เดียร์พูดพร้อมปาดน้ำตา ช่วยไม่ได้.. เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาของความเสียใจนี้ได้
"ฉันว่าเราคงพูดกันไม่รู้เรื่อง ฉันจะไม่ยุ่งกับแกอีกแล้ว" สิ้นสุดประโยคลูกหว้าก็เดินออกจากร้านไป ทิ้งให้อีกคนจมอยู่กับความเจ็บปวด
หมอเอยที่นั้งมองเหตุการ์ณอยู่ ลุกขึ้นเดินเข้ามากอดเดียร์ ก่อนที่เดียร์เองก็ปล่อยโฮ ร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง
"แกจะเอายังไงต่อวะ" หมอเอยถามพร้อมกับคอยลูบแขนคนที่เธอกอดอยู่เบาๆ
"มันทำฉันเจ็บแค่ไหน มันต้องเจ็บกว่าฉัน"
ความคิดเห็น