คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 : ความหลังของเราสองคน
"นี่ หมอเอยติดต่อเดียร์ได้บ้างมั้ย" นัสรินที่ยืนกุมขมับ กล่าวกับหมอเอยที่นั้งกุมขมับเช่นกัน
"ไม่ได้เลยค่ะพี่นัส"
"แล้วเธอล่ะใบข้าว ติดต่อเดียร์ได้มั้ย" นัสรินเปลี่ยนหันไปถามใบข้าวที่นั้งข้างๆแทน
"หนูก็ติดต่อพี่เดียร์ไม่ได้เหมือนกันค่ะ" ใบข้าวเงยหน้าจะโทรศัพท์ที่ใช้โทรหาเดียร์เป็นร้อยๆสาย
"ทำไมเดียร์ถึงทำแบบนี้ แล้วพี่จะมองหน้าคุณจิรศักดิ์ยังไง" นัสรินทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ก่อนจะหลับตาลงอย่างช้าๆ
"คุณจิรศักดิ์จะส่งคนมาฆ่าเรามั้ยอะพี่เอย ข้าวกลัว" ใบข้าวทำท่าเลิกลักทำสไตล์ของเธอ ทำเอาหมอเอยหันมาดุเธอ
"นี่ใบข้าว หยุดมโน ท่านเขามีเหตุผลพอ เราไม่เกี่ยวซักหน่อย เขาจะมาฆ่าเราทำไม" หมอเอยพูดโดยใช้เหตุผลเพื่อให้ใบข้าวสบายใจ
"ตอนนี้เธอจะอยู่ไหนนะเดียร์..." นัสรินเอ่ยอย่างเป็นห่วง
.
.
.
.
"เดียร์แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ !" ลูกหว้าโวยวายหลังตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองถูกมัดคาชุดเจ้าสาวและทิ้งให้นอนอยู่บนโซฟา
เดียร์ที่ยืนหันหลังพิงประตูอยู่หันกลับมามองลูกหว้าที่นอนดิ้นอยู่อย่างน่าสงสาร
"เดียร์ แกทำแบบนี้ทำไม ถ้าคุณจิรศักดิ์ตามตัวเราเจอ แกก็รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น..." ลูกหว้าเอาน้ำเย็นเข้าลูบเดียร์ ที่เธอพูดเพียงเพราะไม่อยากให้เดียร์เป็นอันตรายจากการกระทำครั้งนี้
"แล้วแกจะให้ฉันทนเห็นเมียตัวเองไปเป็นเมียคนอื่นงั้นหรอ"
". . ."
ลูกหว้าไม่ตอบ เพียงแต่มองเดียร์ด้วยน้ำตา เธอรู้สึกผิดอย่างที่สุด ที่ทำให้เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้
"แกกลับไปหาคุณจิรศักดิ์กับฉันเถอะนะ ฉันจะขอร้องไม่ให้เขาทำอะไรแกนะ" ลูกหว้าเอาน้ำเย็นเข้าลูบอีกครั้ง
แต่เหมือนจะไม่เป็นผล
"ฉันมาไกลเกินจะกลับแล้ว "
"ทำไมแกถึงพาฉันมาที่นี่" ลูกหว้ามองรอบบ้าน บรรยากาศช่างคุ้นเคย ที่นี่คือบ้านของเธอที่มหาสารคาม ตั้งแต่เข้าไปเรียนที่กรุงเทพฯ เธอและเดียร์ก็ไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย
"ฉันก็แค่คิดถึงบ้าน" เดียร์พูดก่อนจะเดินไปรอบๆบ้าน
"นี่จะไปไหน มาแก้มัดฉันก่อน" ลูกหว้าตะโกนให้เดียร์หันกลับมาแก้มัดให้เธอ
เดียร์เดินกลับมานั้งคุกเข่าตรงหน้าลูกหว้า
"แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่หนี"
"ฉันไม่หนีให้เหนื่อยหรอก เพราะฉันรู้ว่าเดี๋ยวคุณจิรศักดิ์ก็ตามตัวฉันเจอ" ลูกหว้าพูดออกไป แต่มันไม่ได้ตรงกับสิ่งที่เธอคิดซักนิด เธอเองก็ปฎิเสธไม่ได้ว่ายังรักเดียร์อยู่ ที่แต่งงานกับคุณจิรศักดิ์เธอไม่ได้เต็มใจเลยซักนิด
"เหอะ มั่นใจซะเหลือเกิน เธอคงรักมันมากสินะ" เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แต่ลึกๆข้างในก็รู้สึกเจ็บไม่น้อยกับสิ่งที่ลูกหว้าพูด
เดียร์ค่อยๆแก้เชือกที่มัดอยู่ที่ข้อมือของลูกหว้าอย่างเบามือเพราะกลัวคนที่มัดอยู่จะเจ็บ
"หิวรึเปล่า?" เดียร์เงยหน้าถามคนตรงหน้า
"ฉันไม่หิว" ลูกหว้าปฎิเสธ แต่ท้องของเธอเหมือนจะไม่เห็นด้วยเพราะท้องเจ้ากรรมดันสงเสียงร้องโครกครากเสียงดังจนเดียร์ได้ยินและขำ
"ไม่หิวงั้นหรอ ที่ร้องนี่เสียงลูกในท้อง?" เดียร์ยังขำไม่หยุด
ลูกหว้าทนในท่าทางของเดียร์ไม่ไหวจึงคว้าหมอนที่วางอยู่ข้างๆมาฟาดใส่เดียร์
"ฮ่าๆ นี่ ลูกหว้าฉันเจ็บนะ" เดียร์ยกแขนขึ้นบังหมอนที่ลูกหว้าฟาดลงมาใส่เธอ
"เจ็บน่ะสิดี โทษฐานที่เธอมาหัวเราะฉัน นี่แหนะ !" ลูกหว้ายังไม่ลดการกระทำ แถมยังฟาดเดียร์ไม่ยั้ง
เดียร์คว้าข้อมือลูกหว้าเพื่อให้ลูกหว้าหยุดเอาหมอนฟาดเธอ แต่ทั้งคู่ทั้งเสียหลัก ทำให้ลูกหว้าล้มลงมาทับเดียร์ ตอนนี้หน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เดียร์จ้องเข้าไปที่นัยตาของลูกหว้า ทำเอาลูกหว้าเองก็หวั่นไหวของการกระทำของเดียร์ไม่น้อย ก่อนเดียร์จะยื่นหน้าขึ้นไปจูบลูกหว้าอย่างนุ่มนวล ลูกหว้าเองก็ไม่ขัดขืนปล่อยให้เดียร์เชยชมเธอจนพอใจ
เดียร์ละริมฝีปากออกจากส่วนเดียวกันของลูกหว้า เธอกำลังจะทำแบบเมื่อครู่อีกครั้งแต่ถูกลูกหว้าปรามไว้
"เดียร์... พอเถอะ" ลูกหว้าดันตัวเองขึ้นแต่ถูกเดียร์รั้งเอาไว้
"ทำไมล่ะ ทีแต่ก่อนมากกว่านี้... ฉันก็เคยทำ" เดียร์พูดพร้อมมองร่างของลูกหว้าด้วยสายตาที่โลมเลีย
"เดียร์ แกอย่ามามองฉันแบบนี้นะ แต่ก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน" ลูกหว้าพยายามจะดันตัวเองขึ้นอีกครั้งแต่ไม่เป็นผล เพราะเธอถึงเดียร์รั้งลงมาอีกครั้งก่อนจะพลิกร่างลูกหว้าอยู่ใต้อานัตของตน
"ทำไม เธอรักคุณจิรศักดิ์มากหรอ เธอมีอะไรกับเขาแล้วใช่มั้ย" เดียร์มองลูกหว้าด้วยสายตาแข็งกร่าวต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง
"ใช่ ! ฉันเป็นของเขาแล้ว แกพอใจหรือยังล่ะ ปล่อยฉันได้ละ" ลูกหว้าพูดใส่หน้าเดียร์ จริงๆแล้วเธอไม่ได้มีอะไรกับคุณจิรศักดิ์ แต่พูดไปเพราะต้องการประชดเดียร์เท่านั้น
"หึ งั้นหรอ แล้วใครลีลาดีกว่าล่ะ ฉันหรือมัน"
เพลียะ !
ลูกหว้าตบไปที่ใบหน้าของเดียร์อย่างแรง ทำเอาเดียร์ถึงกับหน้าหัน เดียร์หันหน้ากลับมาพร้อมกับเลือดที่ไหลซิบๆ อยู่ข้างริมฝีปาก ทำให้ลูกหว้าตกใจกับการกระทำของตน
"... เดียร์ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ แกเจ็บมากมั้ย" ลูกหว้าเลื่อนมือไปจับที่แก้มของเดียร์
"หึ ชอบรุนแรงแบบนี้ก็ไม่บอก" เดียร์อุ้มลูกหว้าขึ้น
"เดียร์ แกจะทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ" ลูกหว้าพูดพร้อมทุบไปที่อกของเดียร์
"ก็จะไปย้อนความหลังของเราไงล่ะ ที่รัก"
มาต่อให้แล้วนะคะ รีบพิมพ์รีบมาลงให้เลย y___y เลิฟซีนเก๊าอาจจะไม่ถนัดน้า
ขอบคุณคนที่ติดตาม + คอมเม้นต์ทุกคนนะคะ J
ความคิดเห็น