คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Don't Tell Anyone 2
เวลาที่ผมมาที่ร้านกาแฟแบบนี้ผมจะรู้สึกผ่อนคลายมากเลยคับ แต่ผิดกับอีกคนที่นั่งจ้องหน้าผมอยู่แบบนี้จนผมรู้สึกเหนื่อยแทนที่จะผ่อนคล้าย-*- เล่นจ้องหน้าซะไม่เป็นอันต้องทำอะไรทั้งนั้นในชีวิต จ้องแบบนี้ผมก็ทำตัวไม่ถูกสิคับ
“นี่ นายจะจ้องหน้าฉันอีกนานไหมเนี่ย”
“นาน” ดูๆๆๆ ดูมันตอบ เหนื่อยเลย
“แล้วนายมาจ้องหน้าฉันทำไมเนี่ย!! ห้ะ!? ฉันไม่เข้าใจ” หงุดหงิดแล้วนะโว้ยยยยยย
“เดี๋ยวนายไปนั่งเล่นอ่อยคนนูนคนนี้เขาอีกไง เดี๋ยวจะเป็นเรื่องแล้วร้องไห้น้ำตาตก น้ำมูกฟูมฟายมาหาฉันอีก ขี้เกียจปลอบ” ดูมันพูดซะ ไม่เหลือความเป็นผู้ดีในชีวิต
“ฉันก็ไม่ได้ขอ ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นซะหน่อย แล้วอีกอย่างนะ ฉันไม่ได้อ่อยใครเขาไปทั่ว ฉันก็มีคนที่ชอบเป็นตัวเป็นตน ฉันจะไปอ่อยคนอื่นเขาทำไม่กันล่ะ ชิ”
“ห้ะ!!? นายเนี่ยนะมีคนที่ชอบ โหววว~ ไม่อยากจะเชื่อ คนๆนั้นคงคิดว่าตัวอะไรมาตามหลอกหลอนว่ะ 55555”
“คนๆนั้นเขาก็ดูมีความสุขดีนิ ยังหัวเราะเฮฮาได้เหมือนเดิมปกติดี”
“เออๆ นายอ่ะดื่มโกโก้ไปเลย หายร้อนแล้วมั้งนั่น-3-” เปลี่ยนเรื่องเฉย- -
ผมยกแก้วโกโก้ออกมา จะมีกระดาษสีน้ำตาลอยู่ ผมจ้องมองมัน และภาวนาขอให้มีคำหวานๆเขียวอยู่ในกระดาษแผ่นนี้ แต่มันก็ไม่มีอะไรอยู่เลย เศร้าจังคับ
“เห้ย! นี่นายยังไม่เลิกฝันอีกหรอว่าจะมีคนมาเขียนข้อความรัก หวานๆ ซึ้งๆ ให้นายน่ะ”
“ก็เรื่องของฉันน่า ไม่ต้องมายุ่งเลย” และผมก็เคยหวังว่าคนที่เขียนข้อความเหล่านั้นให้กับผมจะเป็นชานยอล…
“ไร้สาระว่ะ นายเลิกฝันถึงมันซะเหอะ ให้ตายยังไงก็ไม่มีคนมานั้นเขียนจดหมายที่รองแก้วให้หน้าเหมือนตูดหมาแบบนายหรอก” แทงงงงง ลึกมากด้วย
“อืม ก็คงจะเป็นแบบที่นายพูดจริงๆนั้นแหละ คงไม่มีใครคนไหนตาบอดมาเขียนข้อความน่ารักๆให้คนที่หน้าเหมือนตูดหมาแบบฉันหรอกนี่เนอะ”
“…….….”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ” พูดจบผมก็ลุกออกจากเก้าอี้ แล้วเดินออกไปจากร้านในทันที ไม่รอคำตอบจากอีกฝ่ายเลย รู้สึกเหมือนจะมีน้ำร้อนๆไหลออกมาได้ทุกเมื่อ ไม่ได้ๆ ห้ามให้ชานยอลเห็นเราในสภาพนี้เด็ดขาด เราต้องเป็นร่าเริงเข้าไว้ แบคสู้ๆ
Chanyeol’s part
“เห้ย ไอ้หยอย ทำแบคตัวน้อยถึงเดินออกไปแบบนั้นว่ะ มึงไปทำอะไรให้แบคเสียใจหรือโกรธอะไรป่าวว่ะนั้น”
“ไอ้หมาแบคมันจะเสียใจเพราะกูทำไม เป็นไปไม่ได้”
“บางที่มันก็เป็นไปได้นะเว้ย ก็แบคอ่ะมันชะ อุ้บบบ”
“อะไรของมึง เชอะๆชะๆอะไร ไอ้ฮุน ปิดปากไอ้ดำมันทำไม”
“อ่อ พอดีเห็นปากไอ้ดำมันเลอะ ก็เลยมีน้ำใจเช็ดปากให้มัน ใช่ไหมไอ้ดำ” โหวว เล่นเช็ดซะปากไอ้กัมจงมันแดงเฮือกไปหมดเลย - -
“เออๆ ใช่เว้ยใช่5555” เหมือนแม่งไปทำอะไรผิดมาแล้วมานั่งช่วยกันแก้ตัว สะกิดนูน กระซิบนี้
“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร”
“เออ/เออ”
“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรปิดบัง”
“อะ….เออ/เออ”
“งั้นก็แล้วไป” ไม่เป็นไร ไว้ถามทีหลังก็ได้ แต่เรื่องมันจะเกี่ยวกับแบคฮยอน
ตอนนี้ก็เป็นเวลาสามทุ่มเข้าไปแล้ว แต่ผมปาร์ค ชานยอลคนนี้กลับต้องมานั่งคิดหนักเรื่องไอ้หมานั้น ทำไมผมถึงต้องมาคิดเรื่องหมาเน่าตัวนั้นด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เมื่อตอนสายๆผมอาจพูดแรงไปหน่อย จะเสียใจรึเปล่านะ คงไม่หรอก หรือว่าผมจะทำให้ฝันตั้งแต่เด็กของมันเป็นจริงดี นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย ปัญญาอ่อนสิ้นดี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ใครมาตอนดึกๆแบบนี้กันนะ ผมเดินไปส่องที่ตาแมว ก็ไม่เห็นใคร ผมเลยลองเป็นประตูดู เชื่อไหมคับ ว่าผมเกือบหัวใจวายตายเพราะหมาตัวเดียว-*-
“ไอ้หมา มาทำอะไรตรงนี้ตอนดึกๆดืนๆเนี่ย นายทำฉันหัวใจแทบวายตายนะรู้ไหม”
“งื้ออออ ชานยอลลล” อะไรคือ หน้าแดงๆ ทำตาง่วงๆ ทำเสียงอ้อนๆ เรียกชื่อยานๆ
“นี่ นายเมาหรอ? ไปดื่มมาใช่ไหม?”
“ช่ายยยยยยยยยยยยยยยย”
“นายไปกับใคร แล้วใครมาส่ง”
“พี่คริสสสสสสสสส” -*-
ความคิดเห็น