คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Don't Tell Anyone 1
อากาศหนาวๆแบบนี้พวกคุณทำอะไรกันหรอ?ตอนนี้ผมอยู่ร้านกาแฟที่มีคนน้อยมาก เพราะตอนนี้หลายๆคนคงนอนห่มผ้าห่มอยู่บ้านกันหมดแล้วล่ะ แต่ที่ผมมาที่นี้เพราะผมตามคนๆหนึ่งมาซึ่งเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด--
“เห้ย!!!ชานยอลทางนี้!” เสียงของจงอินและเซฮุนที่ยืนสั่นกันอยู่ที่หน้าร้านกาแฟตะโกนเรียกชานยอลให้เห็นกลุ่มคนที่นัดๆกันมา
“เห้ย โทษที รอนานกันป่าว”
“ถามได้ รอจนขาสั่นแล้วเนี่ย!!!” แหมะ ถามอย่างนุ่มนวม ตอบอย่างรุนแรง-*-
“แล้วนี่ โทรมาตามทำไมเนี่ย”
“ก็ชวนมาดื่มกาแฟเล่นเฉยๆ เพื่อเจอสาวสวยกลางหิมะในฤดูหนาวแบบนี้ด้วย จะได้ช่วยๆกันส่อง”
“ส่องสาว? เออไปดิ เอาด้วยคน” ชานยอลชอบส่องสาวสวยๆงั้นหรอ? อ่า ก็เราเป็นผู้ชายนี่เนอะ แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่ได้เห็นชานยอลยิ้มแค่นี้ ก็พอใจแล้วล่ะ ความสุขของผมคือการได้เห็นชานยอลในทุกๆวัน ชานยอล เซฮุนและจงอินเริ่มเข้าร้านกันแล้ว ผมเองก็ต้องค่อยๆย่องเข้าร้านตามเคย
“เห้ย ไอ้หยอย ไอ้ดำ ดูนั่นดิ นั่นมันแบคฮยอนนี่หว่า~” โอ๊ยยยยย!!!จะหันมาทำไมเนี่ยยย ตอนนี้ผมไม่มีเวลามาบ่นหรอก ตอนนี้ต้องรีบทำเนียนๆเข้าไว้ ว่าแล้วผมก็แกล้งเป็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วทำเป็นโทรออก
“ฮัลโลลลล ลู่กับคยองอยู่ที่ไหนอ่ะ เรามารอนานแล้วนะ”เหมือนว่าหางตาของผมจะเห็นชานยอลเดินมาทางนี้ อะไรกัน นี้ผมยังเนียนไม่พอหรอ!><ทำไงดีๆๆๆ
“ไง ไอ้ลูกหมา มาทำอะไรตรงนี้เนี่ยย ตามฉันมาหรอ หื้มม?”
“นี่นายยย หยุดเรียกฉันว่าลูกหมาสักทีจะได้ไหม แล้วอีกอย่างนะ ฉันไม่ได้ตามนายมาสักหน่อย ฉันนัดกับ เพื่อนต่างหาก ใครจะไปตามนายให้เสียเวลาไปวันๆ”
“อ๋อ หรอ เหมือนกับว่าฉันไปที่ไหน ฉันเจอนายที่นั้นทุกครั้งเลยนะ เอ๊ะ!!หรือเป็นเพราะพรมลิขิต?”
“นายอย่ามามั่วนะ!!! พรมลิขิตอะไรกัน!! มันก็แค่เรื่องบังเอิญก็เท่านั้นแหละ!”
“หรอ…?” ทำหน้าไม่เชื่ออย่างแรงอ่ะTT^TT
“ก็ใช่น่ะสิ! นายไปส่องสาวสวยๆของนายต่อเลยไป ชิ้ววว~อุ๊บ!!”
“อ้าววว~ นายรู้ได้ไงอ่ะว่าฉันจะไปส่องสาว?”
“กะ…ก็นายก็ทำอยู่ทุกครั้งไม่ใช่รึไง!!”
“แล้วนายรู้ได้ไงว่าทุกครั้งที่ฉันมา ฉันจะต้องมาส่องสาว”
“โอ็ยยยยย!ช่างมันเถอะน่า นายจะเอาอะไรกับฉันนักหนาเล่า ฉันไปหล่ะ บาย!” โอ๊ยยย โดนจับได้ซะไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง หลังจากที่ผมต่อล้อต่อเถียงกับชานยอลมาตั้งนาน ผมก็เดินเข้าไปในร้านกาแฟที่จงอินกับเซฮุนยืนขว้างอยู่ตรงหน้าร้าน
“ยินดีต้อนรับค่ะ มากี่ที่ค่ะ?” เสียงของพนักงานดังขึ้น
“เออ…ที่เดียวคับ”
“งั้น เชิญทางนี้เลยค่ะ”
ผมเดินตามพี่สาวคนสวยคนนั้นไปที่มุมหนึ่งของร้าน ซึ่งถัดไปอีกโต๊ะหนึ่งเป็นโต๊ะที่ชานยอลกับจงอินและเซฮุนนั่งอยู่ ทำไมต้องเป็นตรงนี้นะ--
“รับอะไรดีค่ะ?” เสียงของพนักงานสาวคนเดิมเดินเข้ามาถามผม
“ขอช๊อคโกแล็ตร้อนล่ะกันคับ”
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆนะ รู้สึกเหมือนกับว่ามีคนจ้องอยู่ตลอดเวลาเลย มองไปที่โต๊ะของชานยอลก็หัวเราะคุยกันตามปกติ มองไปรอบๆ…ทำไมบริกรชายถึงมองผมด้วยสายตาอย่างนั้นล่ะ
“ช๊อคโกแล็ตร้อนได้แล้วครับ แต่อาจจะหวานสักนิดนะครับ เพราะผมใส่หัวใจของผมลงไปด้วย”
“เออ…ขอบคุณฮะ”
ผมรับช๊อคโกแล็ตร้อนมาจากบริกรหนุ่มพอกับคำพูดอันหวานซึ้งของเขา ผมรับมาจิบไปนิด ดื่มไปแล้วสองอึก บริกรหนุ่มคนนี้ก็ยังไม่ไปสักที
“เออ…มีอะไรรึเปล่าครับ ทำไมคุณถึงมายืนจ้องหน้าผมแบบนี้ล่ะคับ”
“ผมรู้สึกว่าผมเหมือนเด็กที่เห็นอมยิ้มน่ารักๆแล้วก็อยากได้น่ะคับ แต่คราวนี้กลับกลายเป็นคนน่ารักที่ทำให้ผมหยุดจ้องมอง ละสายตาไปที่อื่นไม่ได้เลย”
“ผมไม่ได้น่ารักสักหน่อย ผมเป็นผู้ชายนะคับ”
“ผม ‘อี ซึงกิ’ นะคับ ยินดีที่ได้รู้จักคับ แล้วคุณล่ะคับ ชื่ออะไรหรอคับ?”
“เออ…คือ…ผม”
“นายไม่จำเป็นต้องรู้ เป็นแค่บริกร อย่ามาทำตัวแบบนี้กับลูกค้า ออกไปได้แล้ว!!!”
ผมยังพูดไม่ทันจน ชานยอลก็เดินมาแล้วตะคอกใส่บริกรชายที่ชื่อ ‘ซึงกิ’ ไป หลังจากที่ตะคอกแล้วไล่ตะเพิดไปอย่างนั้น ก็หันมาทำหน้าหงิกใส่ผมต่อ อะไรของเขาเนี่ย -*-
“นี่!!! ไอ้หมาเน่า หันดูแลตัวเองให้มันดีๆหน่อยสิ วันหลังถ้าจะเข้าร้านไหนเอาขี้มาแปะหน้าเอาไว้จะได้ไม่ต้องมีคนมาจีบแบบนี้ เข้าใจไหม?!”
“อะไรของนายเนี่ย!!! จู่ๆก็มาตะคอกใส่พนักงานแล้วก็มาหน้าหงิกใส่ฉัน ใครจะมาจีบฉัน มันก็เรื่องของฉันสิ ทำยังกับเป็นแฟน หึงรึไงกัน! ห้ะ?!”
“ใคร?! ใครแฟนนาย?! ใครหึงนาย?! อย่ามามั่วนะไอ้หมาเน่า ใครจะชอบนายลง ต่อให้ต้องตายฉันก็ไม่ยอมเป็นแฟนหรือหึงนายเด็ด ขาด!!”
เจ็บจี๊ดเลยครับ ถ้าไม่ชอบ ไม่รักกันก็บอกดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องพูดขนาดนี้เลย-3-
“ถ้างั้น ใครจะรักฉัน ใครจะมาจีบฉันก็ไม่ใช่เรื่องของนายยยย!!!” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแหละ ผมก็วิ่งหนีออกมาจากร้านเลย เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะหยดน้ำตาเจ้ากรรมนี้น่ะสิ ที่ไหลออกมาเป็นทางเลย
To Be Con.
สนุกกันไหมเอ่ย เป็นกำลังใจให้หน่อยนะค้าาาา
รักรีดเดอร์ทุกคนค้าาาา
ความคิดเห็น