คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 ดาวนับร้อยที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า
KRIS : มึงคิดดีๆ ว่าลืมยาไว้ที่ไหนหรือเปล่า จำชื่อโรง’บาลที่รักษาตัวได้มั้ย
เดี๋ยวกูพาไปหาหมอเอง *พยายามไกล่เกลี่ย*
CHANYEOL : พูดไร ไม่เห็นจะรู้เรื่อง *ขาก่ายแม่งเลย*
---------- ARE U SURE ? แน่ใจมั้ยว่าไม่บ้า ----------
ร่างสูงขยับมือที่มีผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็ดเช็ดไรผมที่เปียกหมาดๆ จากการสระผม พลางเลื่อนปลายนิ้วดูไลน์กลุ่มไปด้วย
‘แพนด้าตูดตัน :
ฮุนๆ มึงขยับมาทางซ้ายทีดิ๊’
‘เด็กไข่ใหญ่ :
ผมต้องรับมุกใช่มั้ย ?
ครับพี่ ทำไมครับ -_-’
‘แพนด้าตูดตัน :
ใจเราจะได้ตรงกันไง ฮิ้วววว’
‘เด็กไข่ใหญ่ :
พอใจแล้วใช่มั้ยครับ ผมไปนอนนะ’
‘แพนด้าตูดตัน :
ไรฟะ! แค่นี้ทำเขิน แบคๆ แบคมึงอยู่มั้ย’
‘ผัวแพนด้าตูดไม่ตัน :
อยู่ครับเมีย! จุ้บๆ’
‘แพนด้าตูดตัน :
สัส!! ขยับมาทางซ้ายเร็วๆ’
‘ผัวแพนด้าตูดไม่ตัน :
จะหยอดเค้าเหรอ แอร๊ยยยยย
อย่าดิ เดี๋ยวยอมนะ >_< แดดิ้น’
‘แพนด้าตูดตัน :
ดิ้นพ่องเซ่ะ! กูจะตด มาดมสิ’
‘คนมีเหงือกสุขภาพดี :
พวกมึงสนุกกันมากป้ะ
ไปหลับ ไปนอนได้แล้วโว๊ย!’
ร่างสูงส่ายหน้าให้กับบทสนทนาสุดแสนจะปัญญาอ่อนของไอ้พวกเพื่อนสมองไม่ปกติ ก่อนจะเดินไปปิดไฟ แล้วล้มลงนอนบนเตียงนอน คงเพราะบ้านของเขาอยู่ไกลจากเมืองใหญ่ที่แสนจะวุ่นวายมาก…อย่างน้อยก็มากพอที่จะทำให้เขามองเห็นดวงดาวพราวระยับอยู่เต็มท้องฟ้า
เหมือนกับคุณเอาผ้าแพรสีดำมาปูแล้ว แล้วค่อยๆ บรรจงหยิบดวงดาวแต่ละดวงมาวางนั่นแหละครับ
แต่มัน…จะไม่สวยไปหน่อยเหรอวะ แล้วอีกอย่าง…เขาจะไปเห็นดวงดาวได้ยังไง ในเมื่อเขานอนอยู่ในห้อง!
“นี่มัน…” คริสครางแผ่วกับภาพที่เห็น
เพดานห้องนอนของเขา…ถูกเนรมิตเป็นท้องฟ้าจำลองขนาดย่อม ความงดงามที่ตนกำลังจับจ้องทำเอาคนมองไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นแค่ภาพวาดจากปลายพู่กันเท่านั้น แต่ถ้ามองดีๆ แล้ว แสงประกายที่ส่องออกมาจากดวงดาว มันก็เป็นเพียงการไล่สีอย่างประณีต เพื่อให้สมจริงที่สุด และตบท้ายด้วยการตกแต่งจากสีเรืองแสงชนิดพิเศษเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้น…มันก็ยังน่าทึ่งอยู่ดี
พรสวรรค์ขนาดนี้…ไม่อยากจะเชื่อว่าทั้งหมดนี่เกิดจากเด็กนั่น
เด็ก…ที่หาเรื่องเสียเงินมาให้เขาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่ก็เป็นเด็กคนเดียวกัน…ที่เข้ามาช่วยแม่เขาถือของ ชวนคุยโน้นนี่ แล้วยังพามาส่งจนถึงหน้าบ้านอีก
เด็ก…ที่เขียนชื่อเขาผิด แล้วยังจะหนีไปได้อย่างหน้าตาเฉย แต่ก็เป็นเด็กคนเดียวกัน…ที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่ท่ามกลางดวงดาวนับล้าน
ไม่รู้เพราะอะไรทำให้คริสค่อยๆ หลับตาลง แล้วนึกถึงใบหน้าของเด็กคนนั้น เด็กที่มีดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตา คิ้วโก่งเข้มเหมือนผู้ชายทั่วไป หากแต่รับกับสันจมูกที่โด่งพอดี ดูเข้ากับใบหน้ารูปไข่ ติดจะยาวไปด้วยซ้ำ ริมฝีปากถึงแม้จะมีรอยแตกเล็กน้อยเหมือนผู้ชายที่ไม่ค่อยดูแลตัวเอง แต่มันก็แดงสด…โดยไร้การแต่งเติม เด่นที่สุดคงจะเป็นใบหูและส่วนสูงที่มองแวบเดียวก็จำได้ขึ้นใจ
นิสัยประหลาดๆ ที่คริสเพิ่งเคยพบคนแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต และคิดว่า…คงไม่เจอใครอีกแล้วที่จะทั้งเพี้ยน ทั้งมึน และเกรียนได้เท่าครึ่งหนึ่งของเด็กนั่น
มึงแม่งบ้าว่ะคริส ไปคิดถึงคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อทำไมวะ…
------------- 30% --------------
Talk บานาน่า Talk Talk บานาน่า!
เพิ่งจะได้มา say hi! กันครั้งแรก สวัสดีๆ ฝากฟิคบ้าๆ เรื่องนี้ด้วยน้า แหะๆ แต่ละตอนจะสั้นฝุดๆ แต่ก็จะอัพบ่อยๆ แทนละกันเนาะ
สุดท้าย น้องยอลฝากมาแซว “พี่เงิงหลงผมแล้วชิปร้าาา!!”
#บ้ารักคนสติออบซอ
ความคิดเห็น