คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 แรกพบ...มึงก็จบที่คำว่า "บ้า"
---------- ARE U SURE ? แน่ใจมั้ยว่าไม่บ้า ----------
“วี้ดวิ้วววววว…จะรีบไปไหนจ๊ะน้องสาว”
“กลับไปแทะต้นไผ่ไป๊! ไอ้แพนด้าหน้าผี” หญิงสาวร่างเพรียวผู้ตกเป็นเหยื่อเคราะห์ร้ายคนที่สามสิบแปดของวัน สะบัดหน้าหนีใส่หนุ่มแพนด้าแห่งชิงเต่า หรือก็คือ ‘พี่เทา วิดวะ’ ที่ใครๆ เรียกกัน
“โด่ ไยคนสวยถึงพูดจาหักหาญน้ำใจของพี่เยี่ยงนี้” กำปั้นใหญ่ทุบแรงๆ ที่แผงอกของตัวเองดังตุบๆ หวังให้โฉมงาม(?)เข้าใจถึงหัวอกคนแอบรักบ้าง
“เอาเวลาไปเป็นอนาคตที่ดีของชาติเถอะย่ะ!”
“โธ่…ถึงพี่จะเป็นอนาคตของชาติไม่ได้ แต่พี่ก็เพิ่มจำนวนได้นะ อิอิ” ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะมุ้งมิ้งขัดกับหน้าโฉดๆ ของเจ้าตัว แต่ก็ต้องรีบวิ่งไปหลบหลังไอ้เพื่อนเสาไฟฟ้าทันที เมื่อเห็นแม่คุณทำท่าจะปาแฟ้มเอกสารในมือใส่กบาลเขาให้รู้แล้วรู้รอด
“นี่คริส! ช่วยบอกเพื่อนนายไปพบจิตแพทย์บ้างนะ บางที อาจจะยังไม่สายเกินไปที่จะรักษา” อูยยย…จี๊ดเลยยยย พี่เทา(?)ได้แต่ครวญครางในใจอย่างเจ็บแสบกับประโยคจิกกัดของเจ้าหล่อน ก่อนที่จะชะเง้อมองร่างเพรียมอกสะบึ้มจนลับสายตาไป
“ไงมึง จี๊ดเลยดิ” ไอ้เพื่อนส่วนสูงข้ามหน้าข้ามตาไหวไหล่เบาๆ เป็นเชิงให้เทาโผล่หัวออกมาจากแผ่นหลังของเขาได้แล้ว
“เออดิ กูก็นึกว่าจีบกะเทยอยู่ ปากแม่งอย่างจัด มิน่าล่ะ…ผู้ชายสมัยนี้ถึงได้หันไปกินกันเอง โน๊ะคริสโน้วววว!” พี่เทาคนหล่อที่ตอนนี้ได้กลายร่างเป็นกะเทยร่างยักษ์ที่พร้อมจะซุกไซร้ พลีกายถวายร่างให้กับเพื่อนรัก แต่ความรักอันบริสุทธิ์(?)ก็ถูกเขวี้ยงลงพื้น แล้วตามด้วยฝ่าเท้าบดขยี้อย่างไม่ไยดี
“ออกไปไกลๆ ตัวกูเลย สยองสัส!” คริสพูดพร้อมโชว์ท่อนแขนที่ตอนนี้ไรขนบางๆ ลุกขึ้นตั้งตระหง่านพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย
“โห่! นึกว่ากูอยากเอาตายล่ะ อย่างมึงน่ะ ตูดคงตันจนยัดไม่เข้าแล้ว”
“ใครจะไปตูดโล่งขี้ปลอดโปร่งอย่างมึงล่ะ” คริสตอกกลับอย่างเจ็บแสบ ทำเอาอีกคนโวยวายใหญ่ เพราะรู้สึกเหมือนถูกหยามศักดิ์พี่เทาแห่งวิดวะ แพนด้าที่สาวๆ หมายปองมาตั้งแต่เริ่มเข้าปีหนึ่ง
“ตูดกูยังตันดีอยู่โว๊ยยยยยยยยย!!”
พรึ่บ… สายตานับร้อยของเหล่านักศึกษาทั้งคณะเดียวกัน และต่างคณะมุ่งมาที่พี่เทา บางคนถึงกับปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะ อันนั้นยังพอให้อภัย เพราะที่บ้านคงสอนมาดี ผิดกับบางพวกที่อาการหนัก ระเบิดเสียงหัวเราะ พร้อมกับถือวิสาสะเปลี่ยนจากพี่เทา วิดวะเป็น…
“พี่เทาตูดตันว่ะมึง ฮ่าๆๆ”
“ท้องผูกเหรอพี่ ให้ผมช่วยสวนมั้ยค้าบบบบ”
“ฮ่าๆๆ”
และตอนนี้พี่เทาก็ได้ตระหนักแล้วว่า ตัวเองได้ทำห่าอะไรลงไป ถุงใต้ตาคล้ำๆ ช้อนขึ้นมามองเพื่อนรักข้างกายเพื่อขอความเห็นใจ “คริส มึงช่วยพากูออกปะ…”
“ขอโทษครับ คุณมึงเป็นใคร ปล่อยแขนผมด้วยนะครับ” ว่าแล้ว มันก็กระชากมือเขาออก แล้วเดินดุ่มๆ แหวกดงไทยมุงออกไปเงียบๆ ทิ้งให้พี่เทายืนเป็นเป้านิ่งถูกสายตานับร้อยพุ่งฉึกๆ เข้าจนร่างแทบทะลุโปร่งแสงได้อยู่แล้ว
ไอ้ครีสสสสสสสสสสสสส!!!
สามปีที่คบกัน มิตรภาพดีๆ มึงทำงี้กับกูได้งายยยย T__T
---------- ARE U SURE ? แน่ใจมั้ยว่าไม่บ้า ----------
อู๋ อี้ฟาน หรือ ‘คริส’ ชื่อที่คนรอบตัวเขาใช้เรียกเขา เขาเป็นนักศึกษาของมหา’ลัยแห่งนี้เช่นเดียวกับเทาและคนอื่นๆ เมื่อลองมองไปรอบๆ ตัวมักจะเจอความแตกต่างของทั้งสีผม สีผิว ไม่เว้นแม้กระทั่งสีของดวงตา คงเป็นเพราะที่นี่คือมหา’ลัยนานาชาติ แล้วยังเปิดสอนหลักสูตรอินเตอร์ให้กับนักศึกษาไทยอีก สังคมภายใต้รั้วมหา’ลัยของที่นี่จึงมีความแตกต่างและหลากหลาย
แต่ถึงอย่างนั้น พวกเราก็มีเลือดของ ‘noland’ เหมือนกัน เลือดของพี่น้องร่วมสถาบันน่ะ
“โห่! แปะ…มาด้วยกันก็ต้องจ่ายด้วยกันสิ หารสองเหอะ! น่า…หยวนๆ ให้ผมเหอะ แปะรู้ตัวป่ะว่าแปะมาส่งผมเนี้ย แปะได้บุญเยอะน้า…ที่ส่งเสริมการพัฒนาของบุคลากรของชาติแบบผมอ่ะ”
“ลื้อพูดไรว้ะ อั้วะงง! เอาเงินมา ไม่งั้นอั้วะจะไปแจ้งความจับลื้อ!”
“แปะอ่า…”
คริสขมวดคิ้วงงๆ กับบทสนทนาที่บังเอิญลอยมากระแทกแล้วมุดเข้ารูหู หันไปมองที่ริมฟุตบาทก็พบเด็กผู้ชายตัวสูง สวมหมวกแก๊ปสีดำสกรีนลายกราฟฟิคสีขาวเท่ห์ๆ แล้วยังใส่เสื้อฮู้ดสีดำอีก นี่มันนึกว่าอยู่เกาหลีเหรอไงวะ ไม่รู้เหรอไง ว่าแดดประเทศไทยแม่งไม่เคยปราณีเหี้ยใครเลย
“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ”
การเสนอหน้าหล่อๆ (?)เข้าไปเสือกเรื่องชาวบ้านนี่ ถือเป็นกิจวัตรประจำวันของคุณชายอู๋คนนี้ครับ ก็ดูจากท่าทางงกๆ เงิ่นๆ นั่นแล้ว มองปราดเดียวก็เดาได้ไม่ยากว่า เด็กนี่คงเพิ่งจะมาเรียนเป็นวันแรก ยิ่งเครื่องแบบผิดระเบียบสุดๆ นั่นทำเอาคุณชายอู๋จอมระเบียบจัดคันไม้คันมือ อยากจะจับชายเสื้อยัดเข้าในกางเกงให้ซะจริง!
“เฮ้ย! นี่พี่คิดว่าผมจะมีอารมณ์กับแปะแก่ๆ กลางอากาศร้อนตับแตกนี่อ่ะนะ โห่…จิตใจพี่แม่งอย่างทรามว่ะ” ประโยคแรกสำหรับความหวังดีของเขาทำเอาคริสแทบสำลักน้ำลายตัวเอง
ไอ้…เด็กนี่…ใครกันแน่ที่จิตใจทรามวะ
“กูหมายถึง ‘มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า’ คิดอะไรของมึงฮะ” ว่าแล้วก็ขอเบิ้ดกะโหลกสักทีเถอะ!
ผลั้วะ!
“โอ๊ยยยยยยย…” เฮ้ยๆ สาบานได้ว่าเขาไม่ได้ตบแรงจนถึงกับต้องเซถลาลงไปกองกับพื้นอย่างนั้น ไอ้เด็กนั่นนั่งจุมปุ้กกุมหัวตัวเองแล้วร้องโอดโอยอย่างกับหัวแตกต้องถูกส่งไปเย็บสิบเข็มเป็นอย่างต่ำ คริสเผลออ้าปากค้างกับแอคติ้งของคนตรงหน้า
“ไหนๆ ขอกูดูหน่อยดิ๊” ไม่เชื่อ! ไม่เชื่อ!! ไม่เชื่อรูหูตัวเอง ไม่จริง! ไม่จริง!! มึงกำลังตอแหลใช่มั้ยไอ้เด็กเวร!
“ไม่ต้องเลย! จ่ายค่าเสียหายมานะ” หา…เป็นอีกครั้งที่เด็กคนนี้ทำคริสอ้าปากเหวอ “จะมาอ้าปากโชว์เงิงทำไม แปะ! ค่ารถผมเท่าไหร่ เก็บกับพี่คนนี้นะ ผมไปเรียนก่อนล่ะ บ้ายบายยย”
บายพ่อง!! คริสที่ยังงงตาแตกกับความผิดที่ไม่ได้ก่อ แต่ก็ถูกกระชากสติกลับมาด้วยฝ่ามือเหี่ยวๆ ของอาแปะยื่นมาแบอยู่ตรงหน้า เอ่อ…แล้วนี่สรุปว่าเขาต้องจ่ายใช่มั้ย
“เท่าไหร่ครับ” คริสถามด้วยเสียงเนือยๆ
“สี่สิบบาท”
ฮะ? แค่สี่สิบบาทนี่ถึงกับต้องลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ คริสได้แต่คิดในใจ ก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาแล้วยื่นแบงค์ห้าสิบให้ ในขณะที่อาแปะล้วงตังค์ทอนออกมาก็บ่นถึงลูกค้าเจ้าปัญหาคนนั้น
“ลื้อก็งงเหมือนอั้วะใช่มั้ย ว่าทำไมเงินแค่นี้ต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย อั้วะล่ะไม่เข้าใจเด็กสมัยนี้เลยจริงๆ ทีเงินค่าไอฟงไอโฟน ไอพอดไอแพดกระปอดกระแปดนั่นล่ะ…ควักมาจ่ายไม่ยั้ง ไม่เห็นจะบ่นว่าแพงสักคำ ทีไอ้เงินสี่สิบบาทค่ารถมาเรียนนี่บ่นจะเป็นจะตาย”
“เอ่อ…ครับ” แปะขอร้อง อย่าเนียนพูดให้ผมตายใจแล้วชิ่งหนีไปอีกคนนะ บอกตามตรง ตอนนี้โคตรระแวง! หลังจากเจอไอ้เด็กหลุดโลกนั่น คริสก็ไม่รู้ว่า จะยังมีมนุษย์ประเภทไหนโผล่มาให้เขารับมืออีก
นับว่าแปะยังมีความเมตตาเขาอยู่บ้าง หลังจากรับเงินทอง แปะก็บึ่งมอ’ไซค์ออกไป ทิ้งให้คริสยังนิ่งอึ้งอยู่กับที่ นี่กู…ไม่ควรเข้ามายุ่งใช่มั้ย อยู่ดีไม่ว่าดีก็เสียค่ารถให้เด็กที่ไหนก็ไม่รู้…
โอ๊ย! ประสาทกูจะแตก…
เด็กบ้า อย่าให้เจอตัวอีกนะ พ่อจะสอยให้ลงไปกองกับพื้นโดยไม่ต้องอาศัยแอคติ้งขั้นเทพเลย!
#บ้ารักคนสติออบซอ
ความคิดเห็น