คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #244 : OS | jam and jane 2 : jaehyun
“ไอ้ปัาอ่อนนั้นเลี้ยลูไม่ไ้!”
“ฮึ ฮื้อ! แฮยอนรัเน เน แมไม่อย่าเอาแมไป!”มือาวโอบอัวลูายเอาไว้แน่น วันนี้ที่สวนสาธาระ้าโรเรียนอเนและแม
แฮยอนำไ้ว่าอห์นนี่บอให้เาเินมารับลูเพื่อหัและฝึเาอีอย่าเหมือนทั้อห์นนี่และมาร์ะมีประุม้วย เา็เินมารับเนับแมที่เล่นเรื่อเล่นรอเาที่สวนสาธาระามปิ
“อย่ามาว่าแม่อพวเรานะ!”
“เนอย่าไม่ี ไม่ี”
“ไปไลๆเลยไอ้ลุบ้า!”
“แมพอู่วๆแม่รัเรานะลับบ้านัน ยะ อย่าพูำหยาบ..”แฮยอนทั้อและสอนลูายทั้สอเอาไว้ แฮยอนอุ้มอัวลูายไม่่าาวันแรๆเลยแม้น้ำหนัะมาึ้นแล้ว เาอุ้มัวเ็น้อยทั้สอนแนบอเินออมา แ่นายำรว็วิ่เามาะ่อน แฮยอนแผเสียร้อลั่นมอภาพที่เนและแมถูอุ้มแยไปึ้นรถอีัน
“แม! เน!!”
.
“อห์นนี่ ฮึ อยู่ไหนอยู่ไหน ไม่ๆแม… ฮึ”
“…”
“เนเอาเนลับมาเน้อลับบ้าน”แฮยอนยมือึ้นทุบหัวัวเอ้ำๆ นำรวที่อยู่หลัระมอูอยู่ถึับถอนหายใ
มีนโทรแ้ับเาทำามหน้าที่ เามอบานประูที่เปิอออห์นนี่นั้นพรวพราเ้ามานายำรวำลัะเ้ามาวาแ่มือหนาเปิประูเ้าไปแฮยอนที่ิผมัวเอหันมอ
“อห์นนี่! แม่วยแมแมโนอุ้มไป ฮื้อ..”
“ู่ว…ผมรู้แฮยอน เนับแมปลอภัยแล้วนะ”อห์นนี่บอ่อนะลูบผมนุ่มเบามือ แฮยอนอัวอีนแน่นใบหน้าหวานบลที่ไหล่ว้า
อห์นนี่ผละออมา่อนะูบบนใบหน้าเหมือนที่แฮยอนนั้นอบทำ
“เนหล่ะ?”
“ไม่มีอะไรแล้วนะ”
“แม่แนิถึ!!”เสียสอแสบนั้นผสานันัเ้ามา
แฮยอนผละอ่อนะหันมาอัวลูายทั้สอนแฮยอนนั่ลับพื้นให้เ็ทั้สอโถมัวอเอาไว้ อห์นนี่มอ่อนะยิ้มว้าแฮยอนหัวเราะเหมือนไม่เยเ็บปวเลยทั้ที่น้ำานั้นัแ้มนแไปหม
มาร์เินเ้ามาหลัาเลียับำรวเรียบร้อยแล้วมอภาพที่อห์นนี่นั่ยอๆลูบหัวแฮยอนในอ้อมแนเล็มีเ็น้อยทั้สอน
“ุมาร์ผมมีเรื่อ้อุย้วยหน่อยรับ”
“เิุนำไป่อนเลย”มาร์บอ่อนะเินามออไปถึห้อรับรอภายในสถานี้ำรว
มาร์นั่ลที่โฟา่อนะเริ่มบทสนทนา
“แฮยอนไม่มีเอสารอะไรเลยิัวมีแ่ใบเิบัรประานใบับี่็ไม่มีเ็สอนนั้นมีใบแ้เิเพราะพี่ายุ”
“้อาระพูอะไร”
“แฮยอนเป็นแม่ให้เ็สอนนั้นไม่ไ้แม้ีเอ็นเอะบอว่าแฮยอนเป็นแม่อเนแ่แมนั้นไม่ใ่ เ็สอนนั้น้อเ้าสถานูแลเ็พวเามีรอบรัวให้สำหรับทั้สอน”
“ผมับพีู่แลพวเาไ้”
“ในานะอะไรแฮยอนโเินว่าที่พวุะเป็นผู้ปรอแฮยอนยี่สิบห้าแล้วนะุมาร์”มาร์ถอนหายใวามริแฮยอนอายุมาว่าเา้วย้ำไปเามอออไปนอห้อแฮยอนบหัวแมมอาันส่วนเนเอ็อออห์นนี่เอาไว้เอาไว้แน่น
“พวผม้อทำยั”
“อสิทธิ์เลี้ยูลูให้ื่อเ็เป็นอพวุ”มาร์พยัหน้า่อนะลุเินออไป มาร์มอแฮยอนที่มอเาาปริบๆในอ้อมแนมีน้อแมวัยเ็วบว่าแล้ว
เายมือลูบหัวลมนั้นเบาๆ มาร์มอพี่ายที่เียบไม่ไ้พูอะไร
“ถึเวลาแล้วพี่”
“็้อุยันให้รู้เรื่อ”
.
“แฮยอนยเนับแมให้ผมนะ”
“ไ้สิแฮยอนให้..”
“ไม่ไ้!!!”แมับเนในวัยแปวบประสานเสียทันที
พวเารู้ีว่าหมายถึอะไรแฮยอนะไม่มีสิทธิ์ในารเลี้ยูพวเาอี แม้ว่าพวเาะมออห์นนี่เป็นพ่อมาลอ
แ่พวเาลัวว่าสัวันอห์นนี่ะทิ้แฮยอนไปพวเาเป็นเ็ลามาร์มัะบอเสมอ
และพวเา็รัแฮยอนมา..
“เนับแมอยู่ับอห์นนี่เป็นนีแฮยอนล”
“ไม่นะแม่แน แม่ไม่รัแมหรอ?”
“แม่แนไม่รัเนแม่ะยเนให้นอื่น ฮึ..”แฮยอนเลิลั่ทันทีที่เนร้อไห้ออมาไหนะใบหน้าแสนเศร้าอแมอี มือเรียวรั้ัวเนมาอุ้มทันที แมเอ็ปีนมาให้แฮยอนอ
แฮยอนเยหน้ามออห์นนี่ที่ทำหน้าเรีย ่อนะ้มมอเ็น้อยทั้สอระบบาริ่ายๆบอให้เา้อระวัอห์นนี่
“แฮยอนยให้ผมผมสัาเหมือนวันแรที่เอันผมะูแลเนับแมเอ”
“…”
“ผมสัา”แฮยอนนั่นิ่าเหม่อลอยไปไลมาแล้ว
อห์นนี่ถอนหายใ่อนะเินึ้น้านบน มาร์ที่อยู่ในห้อทำาน เนับแมึมือเรียวอแฮยอนให้ลุึ้น่อนะพาเินออาบ้านไปเวลาโพล้เพล้นะ่ำอยู่แล้ว แฮยอนมอรถบัสที่อเนับแมพาเาึ้นรถทันที
“ะไปไหนอันราย อันรายฟ้ามืแล้วแม เนะไปไหน”
“ไปที่ที่มีแ่เรา แม่แนสัาะูแลแมลอไป..”
“แม่แนเยบอเนเหมือนันนะว่าะูแลพวเรา ไปาพ่ออห์นนะแม่แน”แฮยอนมอเ็น้อยทั้สอที่พาเาลับมาที่บ้านเ่าที่พวเาเยไ้อยู่ เาอุ้มเนับแมไว้แนบอที่นี้เหมือนเิมเสียราลั่นเาพาเ็ทั้สอมาที่ห้อะแล้ว บันี้มีนมาอยู่ใหม่แล้วแฮยอน็ไม่รู้ว่าะ้อไปไหน่อ แฮยอนแ่อุ้มพาเ็น้อยเิน่อไปอย่าไรุหมาย
็แ่ไ้อยู่้วยัน…
ในระหว่าารเินทาไรุ้หมาย แฮยอนนึภาพที่เาอุ้มเนัวเล็ในห่อพาออาโรพยาบาลไ้เ็น้อยที่แผเสียร้อยเาให้วนมแ่เ็น้อยไู้ทแทนวามหิว ไม่ทันไรเาเินออมาไ้นิเียวเสียร้อในรอเล็ๆ ทำให้เาเอเ็ที่ถูมรุมเ็น้อยัวแแ๋ัวเล็ว่าเน้วย้ำไป รัแรพบอพวเราแฮยอนรัทั้สอมาว่าีวิแ่เาเอ เามัไม่เ้าใอะไรหลายอย่าอย่าวันที่เน้อเรียนอนุบาลเาแ่อยาอยู่ใล้ๆเลยร้อไห้อเรียน้วยเพราะลัวเนะหายไปเานัู่เนอยู่หน้าห้อเท่านั้น หรือวันที่แมบอว่าอยาเรียนว่ายน้ำ เาว่ายไม่เป็นเลยนั่อบสระให้เ็นแถวนั้นสาน้ำใส่เาว่าเาเพียเพราะเาอยาูแมว่ายน้ำอยาอยู่เีย้าลอไป
เารัรัอย่าไม่มีเื่อนไใๆ
ปริ๊นๆ
“แฮยอน!”
“พ่ออห์น! แม่แน้อวิ่นะวิ่สิแนวิ่!!”เ็น้อยที่หลับในอ้อมแนแ่ื่นเพราะเสียแรรีบร้อลั่น แมที่ไ้สิ่อน ออมอไป้านหลัทั้อห์นนี่และมาร์อยู่ในรถแฮยอนวิ่ามำอ เนรีบออไม่่าันอห์นนี่รีบลารถวิ่ามมาทันที่อนะวิ่มารวบัวแฮยอนเอาไว้
“ะหนีไปไหนนี้มันึแล้วนะแฮยอน”
“แฮยอนะอยู่ับเน แมแฮยอนะอยู่ที่นี้”
“ให้พวหนูอยู่ับแม่นะรับ”เสียอเ็น้อยประสานเสียอย่าอ่อนแร
อห์นนี่วัมือเรียมาร์มาอุ้มัวเ็น้อยออไป แฮยอนมอามอ้าปา้าลัวับใในทันที แฮยอนะวิ่ไปหามาร์ที่อุ้มเ็แสบทัู้่ออไปึ้นรถแล้ว
“แฮยอน..”
“ไม่ยให้แฮยอนเลี้ยเนไ้เนอบผัับนมแฮยอนื้อไ้
แฮยอนทำานเป็นแฮยอนเลี้ยลูไ้ แฮยอนเลี้ยแมไ้แมอบินผัอบินนมแฮยอนื้อไ้แฮยอนโแล้ว
เลี้ยเนับแมไ้”แฮยอนบอ่อนะบมือลที่อออห์นนี่เบาๆแปลว่าให้เื่อมั่นในัวเา
อห์นนีุ่มมือเล็ไว้่อนะบอึ้นมา
“แ่านัน”
“…มันืออะไรแฮยอนล้าานเป็น”
“มันือให้แฮยอนมีสิทธิ์ในัวลูและผม็มีสิทธิ์ในัวลูเหมือนัน”แฮยอนเอียอมออย่าไม่เ้าใอห์นนี่ับใบหน้าอแฮยอนให้มอแ่เาแฮยอนยิ้มว้านาหยี
“อห์นนี่อยา้อหน้า็ไม่บอ”
“…แฮยอน”
“แฮยอนเ่ไม่แพ้ ไม่แพ้ อื้อ..”อห์นนี่ัสินใริมฝีปาลปแนบสนิทแฮยอนเบิาว้านอห์นนี่ผละออไป มือหนาึัวแฮยอนมาอเอาไว้แฮยอนรู้สึอบอุ่นริๆ อห์นนี่รู้ว่าัวอแฮยอนสั่น ไหนะวามเปียื้นที่ไหล่ เา็ยิ่อัวอแฮยอนเอาไว้แน่น
“ไม่้อร้อแล้วผมอยู่นี้แล้วแฮยอน”
.
“แม่แนะเป็นเ้าสาวแล้วแมเนีใที่สุในโลเลยนะ”
“ืนนี้แม่แนเลยไม่มานอนอเราเลย..”เ็ายแมออหน้ามุ่ยบนเีย ส่วนเ็ายเนหัวเราะ่อนะโถมัวอแมเอาไว้แน่น
บานประูเปิออผมสีทอสว่าทำเอาเนับแมยิ้มว้า นที่เลี้ยเาถัมาาแฮยอน
“อามาร์!”
“ัวแสบยัไม่นอนอี”
“อามาร์ถ้าแม่แนเป็นเ้าสาวแล้วแม่แนยัเป็นแม่อพวเราใ่ไหม?”เนเอ่ยถามึ้นมามาร์อมยิ้ม่อนะเินมานั่รลาอเ็ทั้สอน
มาร์รู้ว่าทั้สอนนั้นเป็นเ็ลา มือหนาลูบผมนุ่มเบาๆ่อนะอบออมา
“แฮยอนะเป็นแม่อพวหลานเสมอไป”
“อามาร์สัาว่าะูแลแม่แนเหมือนที่พวเราูแลนะ”แมบอึ้นบ้ามาร์อมยิ้ม่อนะพยัหน้าเ็น้อยทั้สออัวเาเอาไว้แน่น ถ้ามีนถามเาว่าแฮยอนเป็นนสิปัา่ำว่าเ็เ็วบะสามารถเลี้ยลูสอนไ้ไหมเาะบอว่าไม่ ไม่มีทาแฮยอนเลี้ยไม่ไ้หรอ
นั้นือเรื่อริ..
แ่แฮยอนะเป็นแม่ แม่ที่โีที่สุเพราะนอาะให้วามรัมามายแ่เ็น้อยทั้สออย่าไม่มีวันหม
แฮยอนยัไ้รับวามรัลับมาแบบาไม่ถึ เาเอ่าวมามายเหุาร์อลูับพ่อแม่ บานโีที่มีทั้เินและโอาส บานไม่มีทัู้่เลย้วย้ำ บานเลือะสู้ีวิ่อเหมือนแฮยอน บานเลือะบีวิ้วยวัยอันน้อยนิ
เารู้แฮยอนอาไม่รับรู้ว่าทุอย่ามันำลัเปลี่ยนแปลไปเนับแมำลัะโึ้นแ่เาเื่อ
เื่อเสมอว่าแฮยอนะลายเป็นนที่โีที่สุ
ในโลใบนี้..
.
“แม่แนนน!”
“เน เนอย่าวิ่แล้วเ็บแมอย่าระโ..
ไม่เอาอย่าทำนะ”แฮยอนเอ่ยถามลูายสอนที่โและสูให่มาร์และอห์นนี้มอเ็ทั้สอที่อยู่ในุรุยรับปริาบัร แฮยอนรู้ว่ามันือวามสำเร็สูสุ
“เนรัแม่แนมาเลยนะรับ”
“แม่็รัเนรัลอไปะรัไปนานๆ”แฮยอนมอลูายที่อัวเาเอาไว้แน่น แฮยอนไม่รู้้วย้ำว่าัวเอำลัร้อไห้ เนนั้นผละอออมาแมสวมอแทนอีรั้
“แมรัแม่แนนะรับ”
“น้อแมนีแม่รัแมแมะอุ้มแมเอ”แฮยอนบอ่อนะทำท่าอุ้มริๆ มาร์เลยไอระแอมเอาไว้่อนแฮยอนหัวเราะแห้ๆ เ็น้อยวัยสิบวบว่าวิ่เามาทำเอาแฮยอนยิ่ยิ้มว้ามาร์ รับัวเ็น้อยมาอุ้มไว้
“อามาร์เท็นไปื้อไอิมมาอร่อยมาเลย”
“แล้วไม่เอามาแบ่พ่อเราบ้าหรอ?”
“ไม่ๆมาร์อย่าุเท็น เท็นมาหาแม่แนไว้พาไปินไ้”แฮยอนาแนออรับัวเท็นมาอุ้ม เนับแมมอ้วยรอยยิ้มอห์นนี่ัสินใทำเ็หลอึ้นมาอีรั้
เพื่อแฮยอนะไ้ไม่เหาอนพวเาใล้ึ้นไฮสูล แน่นอนเท็นเป็นปิแ่ิมาร์มาเพราะแฮยอนมัะลืมเวลาให้้าวบ้า
แ่เท็นนั้นรับรู้ว่าแฮยอนรั
เลยไม่มีอะไรเป็นเรื่อน่าเศร้า..
“แม่แนเท็นะพาพี่เนับพี่แมไปินนมร้านที่เท็นพาแม่แนไป”
“ไ้่าวว่าพ่อเป็นนพาเราสี่นไปนะ”อห์นนี่เอ่ยึ้นมาเนับแมหัวเราะ่อนะเินเ้ามาอัวเท็นและแฮยอนเอาไว้อห์นนี่เลยอ้อนไว้อีที มาร์หัวเราะ่อนะฝานแถวนั้นถ่ายรูปเ็บเอาไว้
เป็นวามทรำ…
ว่าัวเานะมีรอบรัวมีพี่ายอย่าอห์นนี่ที่บ้าานแ่หลุมรัับแม่บ้านล้านานในร้านอาหารแฟนไ์อัวเอและเามีหลานสามนอย่าเน เมและเท็นที่เิาพี่สะใภ้ที่แสนีที่สุในโลอย่าแฮยอนนที่ื่อสัย์และพร้อมะทำทุอย่าเพื่อลู
และทำทุอย่าที่พี่เาร้ออ..
“ทุนมอล้อนะรับ”
“เย้!”
ไม่้อเาเลยว่านั้นเสียใรน่ะ..
END
อบุที่เ้ามาอ่านนะะ
#ficGuten
ความคิดเห็น