คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #159 : SF :: THE SON OF WITCH [JOHNSOL]
CANADA ,VANCUVER
"ระโลมาเถอะหน่าลัวไ?"
"อ่อนว่ะเพื่อนแ่ระโเอ"
"เอัน้าล่านะ"
"เื่อเลย.."
ผาสูันที่้านล่ามีพื้นินไม่ไลมานัมีานปาร์ี้อเหล่าวัยรุ่นาวแนนาเียนำลัสัสรร์
ถ้าเ้าในเมือไม่มีโอาสที่ะไ้เอบรรยาาศแบบนี้หรอ
เา่อยเินไปเรื่อยนานั้นไม่ไ้เหยียบพื้นินอีแล้วแรโน้มถ่วึผมให้ลมาวาแปรเปลี่ยนไปามธาุที่ถือรอเอาไว้
วาเาเปลี่ยนเปลี่ยนเป็นสีำอมสีน้ำาลไว้หน่อย่อนะยืนไ้ามปิราวับเินลมา
"ั้าว่ะปาร์ี้เริ่มแล้ว"เสียทุ้มเอ่ยบอึ้นมา
เาเอื้อมมือไปผลัหัวอีนแรๆ แ่อีน็หัวเราะร่วน่อนะเินเ้าไปพร้อมๆัน
"ยอโฮ!"
เสียแหบแ่็ิหวานเสียมาว่านั้นัึ้น
ทำให้เาเผลอหลุยิ้มทั้ที่อีนสูพอๆับเาแ่ลับผอมบาเสียมาว่าผอมแทบะปลิวลมแล้ว
ไหนะผมสีน้ำาลทออ่อนๆาลมโ
อบใส่าเายาวแนบเนื้อับเสื้อัวโร่มันทำให้อีนูน่ารัริๆ
ละสายาไม่ไ้ลอเลย..
"นี้มานานยั?"
"นี้ฮันลรับแฮยอนยัอยู่รนี้สนใหน่อยสิ"เสียทุ้มอเพื่อนสนิทที่เิไล่เลี่ยับยอโฮนั้นเอ่ยเ้าอ
ทำเอานที่ถูเ้าอเผยรอยยิ้มหวาน่อนะึแ้มอแฮยอนเบาๆ
ยอโฮเลิิ้ว่อนะส่ายหัวน้อยๆ
ยอโฮมอเพื่อนสนิทที่วามสู่าันลิบลับที่เินเ้ามายิ้มว้าให้เา่อนะเินมาหานในลุ่มเา
"แหมพี่แทอิลนี้รัยูะัเลยนะรับ"
"มาร์หยุพูไปเลยเบื่อนี้หว่าหาหล่ะ"ถึะบอแบบนั้นแทอิล็เินไปหาอีนอยู่ี
ยอโฮส่ายหัว่อนะมอนรหน้าเาแทน่อนะรั้เอวเล็มาอีนหัวเราะิั่อนะันออีนเอาไว้
"นี้เี๋ยวสาวๆในานะาร้อนนะ"
"ฮันลน่ารัว่าอี"
น้ำเสียทุ้มที่เอ่ยึ้นทำเอาแ้มใสร้อนผ่าวไหนะสายาแสนเ้าู้นั้นอี
ฮันลมออีน่อนะหันหน้านี้ปาร์ี้ยัเป็นไปเรื่อยๆ ยอโฮแ่นั่ื่มโยมีฮันลนั่้าๆเพลหยุล่อนะวแเพราะมีำรวเามา
พวเายิ้มำ่อนะวิ่เหมือนนอื่นๆไปหารถใรรถมัน เามอฮันลที่โบมือลา่อนะับรถออไป
ฮันลมอรถำรวที่ไล่มาพวเาับมุ่ออไปทันที
าอแฮยอนแปรเปลี่ยนเป็นสีาวพายุลมโหมระหน่ำพวเาหัวเราะรวน
ีวิวัยรุ่น..
.
ฮันลนั่วปาาเล่นไปมาาลมนั้น็้อมออาารย์ที่ำลัอธิบายถึสมาร่าๆอารเรียนิศาสร์
ภายในห้อเรียนอโรเรียนื่อัที่ห้อเรียนนั้นเป็นที่นั่ไล่ึ้นไปเหมือนห้อประุม
ยอโฮมอฮันลที่นั่เยื้ออยู่ไม่ไล้าน้ามีแทอิลอยนัุ่ยอยู่เาถอนหายใ
๊อๆ..
"เ้ามาสิ"เสียออาารย์หน้าห้อเอ่ยบอึ้นมาทำให้ภายในห้อหันมอทาประูเ็หนุ่มรุ่นราวราวเียวับแ่้อยอมรับเลยอีนมีใบหน้าที่น่าหลใหลไม่หยอเลย
"สวัสีผมเวอร์นอน.."
สายาสีู่่อแฮยอน มาร์
ยูะและยอโฮมอนมาใหม่ที่เหมือนะมีอะไรที่ผิแปลไป
ยอโฮมออีนนิ่ๆ่อนะสะบัหัวอีนเินเ้าไปนั่้าฮันลยิ่ทำให้เาหันมออย่าไม่เ้าใเ้าอี้ว่า็มีอีเยอะแยะไป
ยอโฮพยายามั้ใเรียน่อ่อนะหมาบนาลมยันัุ่ยับเพื่อนใหม่
ยอโฮเินลไป่อนะหยุยืนฮันลเผยรอยยิ้มอย่าน่ารั
"ไปิน้าว้วยันไหมร้านในเมืออร่อยนะ"ยอโฮเอ่ยบอแ้มใสยิ่ึ้นสีไหนะแทอิลที่ันไหล่เล็เบาๆฮันลเลยลุ่อนะเินออมา
"เลี้ยรึเปล่า?"
"ทั้ีวิ็ไหวนะรับ"
ยอโฮเอ่ยบอ่อนะยื่นมือไปเินหน้า ฮันลอมยิ้มำ่อนะุมมืออีนไว้
ยอโฮะไม่เรียว่าเิีบหรอ็ุยๆันแล้วบัเอิเา็มีใให้้วยะสิทั้ๆที่มีนมาายนมีบมามาย
แ่็มอแ่เพียยอโฮ อาะเป็นเพราะอีนเรียนี ีฬาเ่น บ้านมีานะ
แล้ว็น่าาี แ่ฮันลลับอบนิสัยอีนที่ิี้เล่นมาว่าที่ล่าวมาเสียอี
"เ็ใหม่เป็นไบ้าอ่ะ?"
"หล่อว่ายอโฮอ่ะ.."เสียหวานเอ่ยบอยอโฮมออีนที่แลบลิ้นให้้วย
ทำเอาเาส่ายหัว่อนะพาไปยัรถันรถหรูที่แม่อเานั้นบัับให้ใ้
เาถือระเป๋าอเาและอฮันลวาที่หลัรถ่อนะเปิประูให้ฮันลึ้นไปนั่่อนะเินอ้อมไปึ้นอี้าน
"อาทิย์หน้าไปานรบรอบสิบเ้าอยอโฮไหม?"
"ริสิแล้วอยาไ้อะไรเป็นอวัวันเิหล่ะ?"
ยอโฮมออีนอมยิ้มเาที่เป็นพ่อมนั้นย่อม้อมีทายาทนแรให้ับระูลอยู่แล้ว
แล้วเา็เลือน้าายถึะไม่มีสถานะแ่เา็มั่นใว่า้อเป็นนนี้แน่นอน เามออีน่อนะึมือเรียวมาอบุมเอาไว้
ฮันลนั้นยัไม่รู้เรื่อราวอะไรทั้สิ้นเาอมยิ้ม ่อนะพาอีนออไปยัในเมือหลีหนีธรรมาิ
ึรามามายร้านอาหารภายในห้าเป็นสถานที่ที่ เาะพาอีนไปยอโฮอรถ่อนะพาอีนเินลารถเาหันมอลวาเปลี่ยนเป็นสีำ่อนะแปรเปลี่ยนลับมาเหมือนเิม
แ่ร่ายมน์ไม่ให้โรมาโมยรถ..
"ยอโฮอยาินนม้วย"เสียหวานบอไหนะอแนอี
ยอโฮอมยิ้ม่อนะพาอีนไปื้อนมแล้วพาไปิน้าวที่เาไ้โอ้อวไปว่ามันอร่อยๆริๆ
แล้วยอโฮามใอีนเสมอเรื่อเินไม่ใ่ปัหาเลย
"ฮันลปีนี้เรา็เรียนบแล้วแ่านันไหม?"
"ลหน่าแฟนยัไม่ไ้เป็นเลยนะ"
"อ้าวหรอ.."เสียทุ้มบอน้ำเสียนั้นอ่อยล
ทำเอาฮันลเียบไปมัน็ริอยู่ที่พวเาเป็นอยู่มันมาว่าแฟนเสียอี
ยอโฮเลือที่ะไม่พูอะไรอี ฮันลพูไปอีน็แ่พยัหน้าอบเท่านั้น
ฮันลที่ื้ออนพอใแล้ว อีนเลยะพาลับหอพัอเา ฮันลมอยอโฮนอยที่แบอไม่พูไม่าับเาฮันลเอ็เบะปาเหมือนันนมาถึรถแล้วับนะถึหอแล้ว้วย้ำ
"นี้โรธหรอ?"
"เปล่าลับเถอะเี๋ยวไปส่หอ"เสียทุ้มบอแ่นั้นมัน่าอึอัไปหม
ฮันลมออีนที่ับเ้ามาอในหอพัแ่็ไม่ไ้พูอะไรอี
"นี้ำลัิอะไรอยู่หรอ?"
"็ิว่าเราวรหาู่น่ะรอบรัวเรามีประเพีแปลๆที่้อมีู่รอใน่ววัยสิบเ้าแล้วมีทายาทนแรในอนอายุยี่สิบน่ะ"
"..."
"เราพูรๆว่าอยาให้เป็นฮันลแ่ถ้าเป็นไปไม่ไ้็ไม่เป็นไรหรอ"ยอโฮบอ่อนะอมยิ้มหลัาที่ไ้ระบายเรื่อราว่าๆแล้วเาเอ็ไม่ไ้อยาบัับิใอใรเพราะเาเป็นพ่อมสายาวที่ี
ยอโฮยี้ผมอีนที่เบะปา ่อนะเินลารถเพื่อไปหยิบอที่หลัรถไหนะยอเ้าหอให้
ยอโฮยอึ้นไปวาให้ที่หน้าห้อหอ่อนะเินลมาฮันลยันั่อยู่ที่เิม
"ฮันลถึหอแล้วนะรับ"
"ยอโฮไม่ไ้รัเราเลยหรอ?"
"ใรว่าหล่ะเพราะยอโฮรัฮันล่าหารัมาๆแ่ฮันลไม่อยาบัับฮันลอยอโฮให้มันเป็นเรื่ออหัวใในเมื่อไม่ใ่็ือไม่ใ่สิรับ"ยอโฮบอ้วยเหุผล
่อนะลูบแ้มใสแผ่วเบาๆ เพราะยอโฮรัฮันลมาว่าะบัับไ้ลอ ยอโฮอมยิ้มเมื่อเสียหวานเอ่ยึ้นมา
"เรารัยอโฮนะ.."
"ยอโฮ็รัฮันลรับไม่้อห่วเรื่อทายาทหรอมันับใร็ไ้"
"..."
"ึ้นหอเถอะวันนี้เหนื่อยแล้วพั้วยนะ"ยอโฮบอ่อนะหอมแ้มนุ่มเบาๆ
ฮันลยันั่นิ่อยู่ที่เิมนยอโฮมวิ้วไม่ไ้ พอเพิ่มอีๆ็พบว่าาลมนั้นรื้นไป้วยน้ำาหมแล้ว
ยอโฮปิประูรถฝั่อฮันล่อนะอ้อมมาึ้นอีฝั่แล้วนั่ฝั่นับำลัะเอ่ยถามอีน็สวนึ้นมาเสีย่อน
"ฮันละไปบ้านยอโฮ"
"ยอโฮว่า.."
"ฮันละไปับยอโฮ!"
ยอโฮัสินใับรถออไปทาออนอเมือที่นำพาสู่นบท
ฮันลนั่พิระยอโฮไม่รู้ว่าอีน้อารอะไรโรนาเ่าอบ้านเาเวลาับรถผ่านยัไ็้อเห็น
ยอโฮเห็นอีนลูบแนเบาๆ มือหนาึมือเรียวมาุม
ฮันลหันมอ่อนะย้ายหัวมาบไหล่หนาไว้แทนนมาถึบ้านหลัให่ฮันลนึว่าหอพัอน้วย้ำ
ยอโฮับเรื่อ่อนะพาอีนเินลไป
"ลับมาแล้วหรอลู อ้าว..
ใรหล่ะ้ะเนี่ย?"เสียอหิสาวเอ่ยบอ้วยรอยยิ้มยอโฮ้มหัว่อนะโอบเอวเล็เอาไว้ฮันลเยหน้ามอหิลาวัย่อนะหลบา
"มัมรับฮันลที่ผมเล่าไนที่ผมบออยาใ้ีวิร่วมับเา"
"ยอโฮ.."เสียหวานร้อเรียเบาหวิวหิวัยลานมอ้วยรอยยิ้ม่อนะเินมาับมือเรียวเอาไว้่อนะเอ่ยพูึ้นมา
"เรียมัมสิ้ะอย่าิมานะลูเป็นสะใภ้บ้านนี้ปวหัวหน่อยนะเยอะริๆ"
ยอโฮำทันที่อนะพาฮันลเินเ้าบ้านยอโฮพาอีนเินูไปรอบๆ
่อนะบอว่าบ้านเามาาระูลเ่าแ่ที่สุอที่นี้แล้วแถบนี้็มีอีสามรอบรัวที่เป็นเพื่อนอเามา
พ่อเา็เรียนที่โรเรียนที่เาเยเรียนฮันลมอห้อที่อยู่สุทาเินเสียไอัลั่น
ยอโฮแะที่แนเล็่อนะส่ายหัว ยอโฮทำไ้เพียบอว่าพ่อเาไม่สบาย
ยอโฮยับออีมันเป็นมันพันธะว่าพอรบสิบเ้าะ้อแ่านและนว่าะถึยี่สิบปี้อมีลูามอบ้านไม่ใ่อบ้านแ่เป็นอพ่อมทั่วไป
แม่เาถึยัสาวอยู่แบบนี้ นอนนี้มาหยุที่ห้อนอน ฮันลมออีน่อนะเียบไปแล้วถามึ้นมา
"นี้ะเป็นใร็ไ้หรอ?"
"หมายถึแม่อลูน่ะหรอใร็ไ้แ่มีัน็พอ
แ่ไ้อยู่ับฮันลมัน็พอแล้วยอโฮไม่ไ้้อารอะไรอี"
"เราไม่ยำแหน่นี้ให้ใรนะ เราะรอนว่ายอโฮะอเราเป็นแฟนแล้ว็อแ่านใหม่เราไม่ยให้ใรหรอ"ฮันลเอ่ยบอึ้น่อนะึอีนให้มานอนที่เียแล้ว
เป็นฝ่ายนั่ลที่ลาัว ยอโฮมออีนที่ไลู่บไปทั่วำพูที่แสนะูเอาแ่ใ
ลับน่ารัึ้นมาทันที..
"เป็นแฟนันนะรับ"
"อื้อ..
ยอโฮ"เสียหวานานรับ่อนะร้อเมื่อมือหนาบีบย้ำ้นลมลึ ฮันลโน้มัวล่อนริมฝีปาะแนบสนิทัน
ยอโฮอมยิ้ม่อนะูบลีบปานุ่มนิ่มั่เยลลี่แถมยัหอมหวานเสียอี ไม่สิ..
ฮันลนั้นหวานไปทั้ัวเลย
เนี่ยแหละนที่ยอโฮ้อาร..
"แ่านันนะรับ"
"่า .. แ่สิ
ื่อ.."เสียหวานเริ่มราระท่อนระแท่นล ยอโฮ่อยๆปลเปลื้อเสื้อผ้าอีนออ
่อนะรั้ัวอีนให้แนบิับเา
ยามที่เสื้อผ้าหมลเหลือเพียเนื้อแนบเนื้อทุอย่ามันู่ายายเสียหมยอโฮแทบลืมที่ั้ไว้
เาวระป้อันแ่็ลืมไปหมเสียแล้ว
"อ่ะ ..ยอโฮ"
"ฮันลเป็นอยอโฮนะรับ"
ฮันลที่ลับไป้วยวามเหนื่อยเพราะยอโฮนั้นปล่อยเ้ามาในายไม่รู้ี่รั้่อี่รั้
วาแปรเปลี่ยนเป็นสีำสนิท รอยสัราพ่อมประำัวหรือประำระูลปราที่บั้นเอวออีน่อนวาะลับมาเป็นั่เิมยอโฮอัวอฮันลเอาไว้แนบแน่น
ฮันลเป็นอเาโยสมบูร์แล้ว..
.
"โหมึมันร้ายไอ้ยอโฮ
นายัไม่ใ้พลัยัูรู้เลยแม่ฮันลน่ารัึ้นเป็นอ"เสียทุ้มอยูะเอ่ยึ้นมาไหนะันไหล่เพื่อนสนิทัวเอ
ยอโฮอมยิ้มำ่อนะมอนที่เินมาับเพื่อนัวเล็พอเห็นเาลับแลบลิ้นใส่่อนะหัวเราะแล้วเินออไปื้ออินใน่วพัเที่ย
มาร์ที่นั่อยู่ึเอ่ยถามึ้นมา
"แล้วบอยัเรื่อพวเรา"
"ยัเลย
เห้ยไอ้เวอร์นอนมันวอแวอะไรว่ะ.."
ยอโฮมอเพื่อนร่วมห้อนใหม่ที่พันี้็ิหนึบฮันลเป็นพิเศษ
ยอโฮัไม่อบใเสียแล้ว่อนะมอฮันลที่ื้อนมนู้นนี้่อนะเินมาหาเา
ยอโฮรั้เอวอีนมานั่ัอีน็หัวเราะิัามประสา
ยอโฮมออีนที่ยื่นนมปัมาให้ินเาัำหนึ่่อนะอมยิ้มให้
"ูรัันีนะ"
"เอ้านเป็นแฟนัน็้อรัันิถามอะไรแปลๆ"เป็นแฮยอนที่บอึ้นมา่อนะไหวไหล่
ทำเอาเวอร์น่อนมออย่าไม่พอใ ยอโฮยัิ้วให้เวอร์นอนทำหน้าเบื่อหน่าย่อนะอบออมา
"เปล่าผม็ไม่ไ้ว่าอะไร"
ยอโฮมออีนที่เินาออไปแล้ว
่อนะหันลับมาหน้าอีนฮันลอมยิ้มหวาน่อนะป้อนแนวิให้อีนยอโฮเลยหอมแ้มนุ่มเป็นารอบแทน
ฮันลเอหอมแ้มอีน่อนะเินลับไปนั่ที่โ๊ะ ยอโฮมออีน่อนะยิ้มว้า
"ยัไ็้อบอปิไม่ไ้ลอหรอ"ยูะบอ่อนะบไหล่หนายอโฮถอนหายใแล้วมอยูะ่อนะมอฮันลที่นัุ่ยับเพื่อนอยู่
"อืมรู้แล้ว"
.
ฮันลเริ่มสัเอะไรแปลๆอย่าเ่นแฟนอเานั้นัวิับเวอร์นอนเป็นพิเศษ
ทั้ๆที่ะหน้าบูบึ้ไม่พอใอนที่เานั้นเ้าใล้อีนแ่ลับเ้าใล้เสียเอ
ไม่ไ้ิแบบเิู้สาวแ่ิแบบเิหวาระแวเสียมาว่าอี ฮันลหรี่ามอยอโฮอย่าับผิทันทีบอะพาเามาเล่น้อมวันนี้เพราะอีนมีเล่นบาส
แ่ยอโฮลับามประบอีนไม่ห่า
"ลัวแฟนนอในานั้นเลยหรอฮันล?"เสียทุ้มอยูะทำให้อีนสะุ้ ฮันลส่ายหัวเบาๆ่อนะเบะปา
"็เพื่อนนายน่ะทำไมามประบนานั้นเล่า?"
ยูะมอามนิ้วอฮันลที่ี้ไปร่าที่ถูามประบไม่ห่ายูะถอนหายใริๆ
ยอโฮไม่ไ้อยาสนิทหรอถ้าไม่ิว่าเ้าอโรเรียนนั้นเรียพวเาไปุยันแบบลับๆ
ว่าอีนนั้นพิเศษมาเพียใ้ออยามประบอย่าใล้ิ
ไม่ั้นยอโฮไม่ย่าลายเ้าไปใล้เวอร์นอนเป็นแน่ๆ เายืนยัน นอนยันไ้เลย
"สสัยมันหึฮันลมั้พันี้ิับเวอร์นอนบ่อย"
"ลน่ะแทอิลิเวอร์นอนมาว่าอี!
อุ้ย.."เสียหวานเอ่ยบอึ้นมาทำเอาิ้วยูะระุยิบๆ ฮันลยิ้มแห้ๆส่มาให้แ่นที่เินมาใหม่อย่าแทอิลมวิ้วอย่าๆ
"มีอะไรันอ่ะ?"
"แทอิลสนิทับเวอร์นอนหรอรับ?"ยูะถามเสียเ้มแทอิลออ่อนะเบะปา แล้ว็พูประเหมือนทุทีที่ยูะอยามหึ
"ใ่สนิทันมาืนนี้็วนไปห้อ้วย!"
"แทอิล!"
"เลิหึัทีเหอะนั้นเพื่อนนะ"เสียหวานเอ่ยอย่าเบื่อหน่ายยูะถอนหายใ่อนะหันหลัให้แทอิลแทนฮันลุมมับัวเอทันที
ยอโฮที่ำลัหันมอ้าน้าสนามว่าเิอะไรึ้นหาา็เหลือบเห็นว่าาอีนนั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีำสนิท
"ไอ้ยอโฮมึระวั!!"
ยอโฮมอหลัาที่ร่วลมาีที่เาหลบทัน ยอโฮหันมอแฮยอนับมาร์ที่เพิ่เินเ้ามามอหน้าัน
ยอโฮมอเวอร์นอนที่ยัิ้วมาให้พร้อมับรอยยิ้มแปลๆ
เวอร์นอนเพียแ่เินมาบไหล่่อนะเินออไปยอโฮมอแผ่นหลัอีนยอโฮมอฮันล
ยูะแล้ว็แทอิลที่มอเาอยู่ ยอโฮถอนหายใ่อนะเินไปหาฮันล
"มีอะไรรึเปล่าเ็บรไหนไหม?"
ยอโฮส่ายหัว่อนะยี้ผมนุ่มเบาๆเาอบุมมือเรียวเอาไว้
่อนะพาเินออมา้านนอะพาอีนลับไปส่พา ฮันลยืนออพิรถท่าเียว
ยอโฮมออีนที่ื้อใส่น้ออมยิ้มให้เารั้เอวบามาให้ใล้ัน่อนะป้อนูบหวานๆ
ให้นแนเรียวยึ้นโอบรอบอ เสียราฮื่อทำให้เา้อผละออมาเพราะลัวอีนะาใะ่อน
"ไหนเป็นอะไรรับนี?"
"ยอโฮมีอะไระบอฮันลรึเปล่า?"
ฮันลเอ่ยึ้นมาทำเอายอโฮเียบไปาลมมออย่ารออยำอบ
ยอโฮถอนหายใ่อนะพาอีนึ้นรถแล้วับมาที่โรนาประำรอบรัวเา ฮันลลูบแนัวเอเบาๆเหมือนรั้ที่เยไ้นั่ผ่านวามรู้สึเย็นๆแบบนี้
่อนะพามาบ้าน ยอโฮูมือพาอีนเินเ้าไป้านในสุอบ้านเสียไอทำให้ฮันลอแนอีนแน่น
"ยอโฮฮันลลัวแล้วนะ.."
"นี้ไวามลับที่ฮันล้อรู้นะรับ"ฮันลมออีนยอโฮพาอีนเินเ้าไปในห้อ
ฮันลมอห้อสีำที่เ็มไป้วยลิ่นยาเ้าอี้หนััวให่เสียไอันน่าลัวยอโฮพาอีนเินอ้อมมา
ฮันลถอนมอายราที่หลับไหลราวับนใล้หยุหายใผิวหนัเหี่ยวย่นเล็บที่ยาวำนน่าลัวผมที่ล้านหายไปรึ่หัวเส้นผมระ้าาวไปหม
"ฮันล.."
!!!
"รู้ื่อผมไ้ไ!?"ฮันลร้อออมาาลายเป็นสีำสนิท ยอโฮถอนหายใ่อนะพาอีนเินออมาไม่วายปิประูห้อให้สนิทยอโฮพาอีนเินึ้นมาที่ห้อนอน
ฮันลยั็อไม่หายยอโฮับให้อีนนั่ล
"นี้แหละรอบรัวผมนั้นพ่ออผมท่านอายุสี่สิบห้า"
"ว่าไนะ!?"เสียหวานร้อออมายอโฮนั่ล้าน้า่อนะเล่าทุสิ่ทุอย่าที่ัวเารู้ว่าแท้ริแล้วเาเป็นพ่อมธาุินแ่เป็นสายแท้มีพลัมาั้แ่ำเนิไม่ใ่ารรับ่อ
และมีเพื่อนเป็นพ่อมเพราะระูลเ่าแ่อพวเาเป็นเพื่อนันพวเาะโเ็มที่เมื่อสิบเ้า
แล้วะมีทายาทนเียวอายุยี่สิบเท่านั้นยอโฮเล่าทุสิ่ที่นเอรู้
"แทอิลรู้รึเปล่า?"
"น่าะรู้แหละไม่ั้นไม่ยอมทนไอ้ยูะมาถึอนนี้หรอพวนั้นรัันริ.."
ยอโฮบอึ้นมา่อนะ้มหน้าล ฮันลประอใบหน้าอีนึ้น่อนะประทับริมฝีปาลไปลายเป็นมือเล็นั้นยึ้นโอบรอบอแร่แผ่นหลับาสัมผัสับพื้นเียทันที
ยอโฮูบลีบปานุ่มย้ำๆ
เสื้อผ้า่อยหลุออาายทีละิ้นนร่าทั้สอเปลือยเปล่า
ฮันลที่อยู่ใ้ร่าริมฝีปาแะลที่ำแหน่หัวใ่อนะเอ่ยึ้นมา
"หัวใพสุธา.."
"นี้็เ้าอหัวใพสุธาวนี้นะรับ"ยอโฮเอ่ยบอ่อนะูบที่หน้าผาเนียนเบาๆ
ทำเอาฮันลอมยิ้ม่อนะหอมแ้มร้านเบาๆ
"เราะเป็นอยอโฮลอไปเลยนะ"
"ถ้าพูแบบนี้แล้ว็นะ"
ยอโฮบอึ้นวาแปรเปลี่ยนเป็นสีำ
ฮันลมอมันไม่ไ้น่าลัวเหมือนในหนัสยอวัแ่ลับูน่าหลไหลเสียมาว่า ร่าายที่อ่ายัน
ฮันลมออีนที่ล้มัวนอน้าๆแ่็อ่ายเาเอาไว้มือหนาแบออ เผยให้เห็นสสารับันรวมันเป็น้อน
แหวนวเล็ที่มีพลอยสีเียวับพื้นินสีเหลี่ยมหลายเม็รวมันเป็นแหวนทอที่พอีับนิ้วอเา
ฮันลมออีนที่สวมแหวนให้เา่อนะึมือมาูบเบาๆ
"แ่านับเานะัวเอ"
"บ้า.."
ยอโฮบอิลและฮันล็อบรับแน่นๆยอโฮมั่นใแบบนั้น
แ่นั้น่อนร่าายทัู้่ะ่อยๆสอประสานามสิ่ที่มันวระเป็น
ร่าายอทัู้่ราวับไฟร้อนระอุทั้ที่อาาศเริ่มะเย็นแล้ว
ยอโฮออีนเสียมอ่อนะ พาเ้าสู่ห้วนิทรา้วยันเมื่อรายายถึีสุแล้ว..
.
' ่าววันนี้มีศพนายเป็นนัเรียนนะะ
สาเหุารายน่าะเป็นเพราะอาาศหายใเียบพลันำรวท้อถิ่นมาพบเ้า .. '
"ว่าไยอโฮ?"
เสียทุ้มอแฮยอนเอ่ยถามึ้นมา
มือหนานวมวเบาๆพวเาอยู่ในสถานที่นัพบใ้ินอย่าสุสานนอเมือเป็นสถานที่ที่พ่ออพวเานัเอันบ่อยๆและมาถึรุ่นพวเาสถานที่แห่นี้็ยัเหมือนเิม
รอบัวรายล้อมไป้วยหนัสือนับพันับสิ่อสำหรับปรุบาอย่าอหายา
ยอโฮถอนหายใ่อนะเอ่ยพูึ้นมา
"อยาใหู้นื่อเวอร์นอนามันวันนั้น.."
"า?"เสียอมาร์ถามย้ำ่อนะี้ที่าอัวเอึ้นมา ยอโฮพยัหน้า่อนะเอ่ยพูึ้นมาถึเหุาร์วันหลัาที่ลมาใส่เา
"วันที่แ่บาสาอมันเป็นสีำสนิทเหมือนพ่อมทั่วไปแ่พลัมันแร่มาว่านั้น"
"อาะไม่มีอะไร็ไ้หน่า.."
"พรุ่นี้วันรบรอบอายุสิบเ้าแล้วนิ"ยูะบอ้นมายอโฮเยหน้ามอ
่อนะยิ้มว้าแล้วพยัหน้าหึหั่อนะานรับออมา
มาร์มออีน่อนะเอ่ยึ้นมาบ้า
ทำเอายอโฮแถมะีเพื่อนสนิทที่อ่อนเือนันมาว่า
"อืม"
"เมียว่าไบ้าอ่ะ?"
"็เินไปรับไอ้ายมาร์"
.
"วันนี้มีานโรเรียน้วยแล้ว่อนเที่ยืนไปที่โรนาบ้านเรานะลู"เสียอนเป็นแม่บอ่อนะัเสื้อผ้าัไท์สีเ้มให้ยอโฮเยหน้า่อนะอมยิ้มหวานให้แม่อเานั้นสบายใ
"ูแลฮันล้วยนะลูแม่เห็นแหวนแล้ว"
"ราบลมหายใเลยรับ"
ยอโฮเอ่ยบอเพื่อนๆทุนเสียฝีเท้าัเบาๆ
ยูะที่มีแทอิลนั่ัรออยู่ไม่ไล
แฮยอนับมาร์ที่ยืนันนละมุมยัเยหน้ามอใรบานที่ำลัเินลมา
ยอโฮอมยิ้มทันทีฮันลที่สวมเสื้อเิ้สีาวสะอาแนยาวับาเสแลสีำแ่นี้็ทำให้อีนน่าหลใหลแล้ว
ยอโฮเินมาุมมือเล็เอาไว้
"ไปานันเถอะ.."
ยอโฮเป็นฝ่ายับรถพามาานนี้ไม่ึมานัเนื่อาเอร์ฟิว
เพราะมี่าวนัเรียนเสียีวิอยู่ยอโฮมอภายในานเาเ้นรำับฮันลสัเพล ่อนะับรถออมาโรนาประำระูลารถ่ายทอพลัำลัะเิึ้น
แสสายฟ้าสาเ้าใส่ัวเาวาสีำสนิทยอโฮหัวเราะับัวเอ
บแล้วับารเ้าสู่วามเป็นผู้ให่..
"เี๋ยวพลัอพวมึ็้อเป็นอู.."
วาสีำายแวว้าวร้าวอใรบานำลั้อมอเาะไม่รีบ่าใรนัหรอ
.. ยอโฮเินออมาึ้นรถามปิ่อนะลับเ้าานมามีนหนึ่ที่นั่เรียอะเินไปหอมแ้มนุ่มไม่ไ้
ฮันลแทบะระโออีนเสียเ็มรั ยอโฮึมูรั้นๆออีน
"ยอโฮเป็นผู้ให่แล้วใ่ไหม?"
"ไม่ใ่แ่ผู้ให่นะเป็นสามีฮันล้วย"ยอโฮบอ่อนะยัิ้วให้อย่าวนประสาทอี
มือเล็เลยทุบอแร่เบาๆัที ยอโฮุมมือที่สวมแหวนไว้่อนะนั่โอบัวอีนไว้
"ุรับใเย็นโรเรียนรับ"
"นไม่มีเมีย็ี้อ่ะผมบอเลยรับ"มาร์ที่พูึ้นมาอย่าหมั่นไส้นั้น
ทำเอายูะที่พูสวนึ้นมาฮารืนันทั้ลุ่มแฮยอนเอ็ำอะบอึ้นมาไม่ไ้
"ผมว่ามีแหััน็วันนี้อ่ะรับ"
"นี้ยอโฮรัฮันลป่ะ?"เสียหวานเอ่ยระิบันสอน ทำเอายอโฮเลิิ้ว่อนะมออีนที่นั่บไหล่เาริมฝีปาอิ่มแ่ที่อหนาเบาๆ
่อนะระิบเสียหวานทำเอายอโฮรีบผุัวลุึ้นทันทีเลย็ว่าไ้
"ะวนลับไปแะอวัวันเิที่บ้านไ
วันนี้วันเิยอโฮนะ.."
"มึูลับบ้าน่อนนะ"
"เิเถอะรับผมุายอพวผมรู้ว่าะไปแะอวัันน่ะ"
"พอรับพอเมียอายรับ"
END
อบุที่เ้ามาอ่านนะะ
#ficGuten
ความคิดเห็น