คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : MFB IX : ยองแจ's
“เอ่อคือ ..งั้นเขาว่าเขาควรจะออกไปข้างนอกดีกว่า”ยองแจบอกขึ้นก่อนจะชี้ไปทางประตู ทั้งสองคนรีบหันมามองยองแจพร้อมกันทันที จนยองแจต้องหดหน้าลงชิดกับอก ยูคยอมหันมองพี่ชายตัวเองทันที
“เฮียคนนี้ของน้องอย่าดิวะ”ยูคยอมบอกพี่ชายตัวเองทันที แจ็คสันเลิกคิ้วมองทั้งคู่ ก่อนจะนึกอะไรได้แล้วกระตุกยิ้มมุมปากทันที ก็คงมีแต่ยองแจที่นั่งมองแบบงงๆอยู่คนเดียว..
“ปกติแล้วมีอะไรเฮียก็ให้แกตลอดเลยใช่ไหม? ..แต่ครั้งนี้เฮียว่าเราลองมาแชร์กันไหม?”แจ็คสันถามออกมาแฝงอะไรบางอย่างไว้ ยูคยอมมองคนเป็นพี่ก่อนจะเสยผมขึ้นแล้วกอดอกมองแจ็คสันนิ่ง แจ็คสันยื่นมือมาตรงหน้ายูคยอมก่อนจะยิ้มมุมปาก ยูคยอมกระตุกยิ้มก่อนจะจับมือของแจ็คสันไว้
“ตกลง”
“คือว่า ..เขาขอถามได้ไหม เขาเองก็อยากรู้ว่ากำลังตกลงอะไรกันหรอ ?”ยองแจที่นั่งอยู่เอ่ยถามขึ้น ยูคยอมยิ้มก่อนจะหันมาจับมือเล็กของยองแจไว้ ยองแจมองหน้ายูคยอมที่เอียงหัวเหมือนเด็กน้อยกำลังรอคำตอบ แต่แจ็คสันกลับดึงเขาเข้าไปกอดแน่นทันที ทำเอายองแจเบิกตากว้าง ที่ได้ยินคำตอบของคนที่ดึงเขาเข้าไปกอด
“ตกลงว่า.. จะเอายังไงกับยองแจดีก็ชอบด้วยกันทั้งคู่งั้นยองแจก็มีแฟนไปเลยสองคนหล่ะกัน..”แจ็คสันบอกก่อนจะกอดยองแจให้แน่นขึ้นกว่าเดิม แต่ยองแจแทบจะเป็นลมทันที
จะบ้าหรอ
นี้ยองแจไม่เล่นด้วยนะ ..
.
“ป๊าน้องแบมมาหาป๊า คิดถึงแบมไหม?”แบมแบมถามก่อนจะกระโดดกอดคอคุณพ่อแน่น ทำเอาคุณพ่อยิ้มกว้าง เพราะมองลูกชายของตัวที่วิ่งจากหน้าร้านมายังเคาเตอร์ เพื่อกระโดดกอดตัวเองแน่น มือกร้านลูบหัวกลมเบาๆ หัวกลมซุกอกคุณพ่อทันที เรียกรอยยิ้มที่กว้างมากกว่าเดิมได้
“เอ่อ.. สวัสดีครับคุณลุง”มาร์คบอกก่อนจะก้มหัวให้เป็นมารยาทแล้วเลี่ยงเดินไปนั่งรอที่โต๊ะแทน คุณพ่อมองมาร์คที่นั่งอยู่ก่อนจะสั่งพนักงานให้เตรียมกับข้าวมาสองสามอย่างสำหรับเด็กสองคน
“น้องแบมไปนั่งรอป๊าที่โต๊ะไปเร็ว เดียวพ่อไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”เสียบแห้บทุ้มบอกแบมแบม
แบมแบมพยักหน้ารับทันทีก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ มาร์คที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว มาร์คมองแบมแบมที่กำลังนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์อยู่ มาร์คลุกเดินไปยังห้องน้ำบ้าง ขายาวที่กำลังก้าวเดินต้องหยุดชะงักกับเสียงที่ดังลอดออกมาจากในห้องน้ำ
“โอ๊ย ..”
พลั่ก!
มาร์คเบิกตากว้างมือหนารีบเปิดประตูเข้าไปทันที ร่างท้วมของคุณพ่อของแบมแบมล้มกำลังลงไปนั่งกุมหัวใจที่พื้น มาร์คพยุงตัวคุณพ่อออกมานั่งเก้าอี้แถวหน้าห้องน้ำมาร์คมองไปรอบๆ ก่อนจะก้มมองคุณพ่อที่กุมหัวใจแน่น มาร์คมองหาแก้วน้ำก่อนจะเดินไปรินน้ำอุ่นเอามาให้ มือกร้านรับแก้วก่อนจะค่อยๆดื่มน้ำ
“คุณลุงเป็นโรคหัวใจนะครับ คุณลุงต้องไปหาหมอ”มาร์คพูดออกไป เรียกสีหน้าไม่ดีจากคุณพ่อได้ทันที มือกร้านจับลงที่มือหนาเบาๆ
“นี้ลุงอยู่ไม่นานหรอก ..รักษากับไม่รักษาก็มีค่าเท่ากัน แต่ฝากแบมแบมไว้ได้ไหม ได้หรือเปล่า? อย่าทิ้งแบมแบม”มาร์คก้มมองชายชราที่กำลังกุมมือเขาไว้
“แต่แบมแบมเองเขาก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันครับถ้าไม่มีคุณลุงนะครับ งั้นผมจะไปบอกแบมแบม”มาร์คบอกออกไป ยิ่งทำให้มือกร้านบีบเข้าที่มือของเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ขอร้องหล่ะ ..อย่า อย่าบอกน้องแบม”เสียงแห้บทุ้มบอก ทำเอามาร์คงต้องเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัยทันที
…
“ตอนน้องแบมเขาเสียแม่ไปรู้ไหมว่าเด็กคนนั้นเขาซึมไปเป็นปี ลุงอยากให้เขายิ้มมากกว่า เราจะรักษารอยยิ้มนั้นกันไว้”คุณพ่อพูดด้วยรอยยิ้ม มาร์คเลิกคิ้วมองก่อนจะกระตุกยิ้มจางๆ กลายเป็นว่าทำให้คุณพ่อมองอย่างงงๆแทน
มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆง่ายๆ ..
“งั้นรออีกแค่สองปีเท่านั้น ผมจะเป็นคนที่รักษาคุณลุงเองครับ”คุณพ่อมองอย่างชั่งใจ ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงตกลง มาร์คพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อเดินออกไป แต่กำลังจะก้าวเดินก็ต้องหยุดชะงัก
มาร์คยิ้มมุมปากก่อนจะเดินออกไป..
“งั้นก็หัดเรียกฉันว่าพ่อตาบ้าง..”
อันนั้นคงต้องรออีกนานหน่อยนะครับ
คุณพ่อ หรือ คุณลุง ดีJ ..
.
“ไปไหนกันมา ช้า..”แบมแบมบอกก่อนจะยู่ปาก มาร์คมองก่อจะเอื้อมมือมาขยี้ผมบนหัวกลมเบาๆ ทำเอาแบมแบมเบะปากทันที คุณพ่อยิ้มก่อนจะมองเด็กทั้งสองกินข้าวกัน
ลูกชายเขาน่ารักจริงแหละ ..
หลังจากกินข้าวเสร็จมาร์คและแบมแบมก็ขอตัวกลับบ้านไป คุณพ่อนั่งลงเก้าอี้แถวเคาร์เตอร์มือหยาบกร้านหยิบกรอบรูปมาดูสายตามองรูปถ่ายก่อนจะยิ้มจางๆ
“แม่ ปานนี้จะเป็นไงบ้างนะ?”คนเป็นพ่อยิ้มให้รูปถ่ายก่อนจะลูบเบาๆ..
เช้าวันใหม่มาร์คกำลังนอนพลิกไปมาบนเตียงก่อนจะมองนาฬิกาบนหัวเตียงก่อนจะลุกเดินเข้าห้องน้ำ อาหารส่งกลิ่นหอมฉุยลอยไปทั่วบ้าน ป๊ษต้วนนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆ มาร์คเลือกที่จะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่านบ้าง ใบหน้าคมที่กำลังจะอ่านหนังสือพิมพ์เหมือนทุกวันก็ต้องชะงัก ..ภาพของเขากับแบมแบมนอนโอบกันถูกอัดกรอบตั้งไว้บนโต๊ะกินข้าว
“แม่ฮะ ..รูป”เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนเป็นแม่ที่กำลังวางแก้วกาแฟตรงหน้าเขายักไหล่ส่งมาให้อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไป เขาเอื้อมมือไปคว่ำกรอบรูปก่อนจะจิบกาแฟไปเรื่อยๆ
“นี้! ตามาร์ค.. น้องแบมออกไปแต่เช้าเห็นบอกจะมีงานไปเข้าค่ายไปดูน้องด้วยรู้ไหม?”เสียงคุณแม่สั่งเข้ม มาร์คยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจจนคุณแม่ต้องเดินมาหยิกไหล่หนาจนมาร์คร้อง
“เข้าใจแล้วครับ ”เสียงทุ้มบอกก่อนจะเดินออกจากบ้านไป มาร์คเดินไปตามปกติแต่คราวนี้กลับรู้สึกแปลกๆเพราะปกติแล้วต้องเดินจับมือกับแบมแบม ..
แต่ก็นะช่างมันเถอะ
.
“ฮึก.. แจบอมอย่าทิ้งเขานะ”เสียงหวานของยองแจดังขึ้นก่อนจะวิ่งมาเกาะแขนแกร่งของแจบอมไว้แน่น แจบอมกับจินยองที่เดินจับมือกันมามองคนตัวเล็กที่วิ่งมาจากทางไหนก็ไม่รู้วิ่งเกาะแขนแกร่งไว้ จินยองจ้องแจบอมนิ่งทันที แจบอมส่งยิ้มแห้งๆไปให้
“พี่ไม่รู้จริงๆนะตัวเล็ก ยองแจปล่อยก่อนสิ..”แจบอมบอกก่อนจะแกะมือยองแจที่เกาะแขนเขาแน่น ยองแจเลยเงยหน้ามองแจบอม จินยองยังคงมองแจบอมที่ยังแก้ปัญหาอะไรไม่ได้
“อ๊าก มาแล้วอ่ะ”เสียงของยองแจดังขึ้นก่อนจะชี้ไปยังอีกทาง ทำเอาจินยองกับแจบอมมองตามไปทันที
ทั้งแจบอมและจินยองหลุดขำออกมา จินยองมองคนที่กำลังวิ่งมาก่อนจะไปยืนหยุดข้างหน้ายองแจแล้วเท้าเอวทันที ยองแจปล่อยมือที่เกาะแขนแจบอมออกแล้วไปเกาะไหล่เล็กของรุ่นน้องตัวเล็กอย่างจินยองทันที
“คุณชายยูค วิ่งตามพี่ยองแจเขาทำไม”จินยองเอ่ยถามออกไปแต่ยูคยอมก็ไม่ได้สนใจ.. ยูคยอมยิ้มจนตาปิดก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ใบหน้าหวานของยองแจที่กำลังเกยไหล่เล็กของจินยองไว้
“ก็มาขอจีบ..”
“แง้.. แจบอมช่วยด้วย”เสียงยองแจร้องลั่นก่อนจะกระโดดขี่คอแจบอมทันที จินยองถอนหายใจยาว แล้วยิ่งแจบอมกำลังส่งยิ้มแห้งๆมาให้แล้ว..
“ไอ้ยูคอย่ายุ่งกับพี่ยองแจได้ไหม ห้ะ? หรือถ้าจะจีบกันก็ไปที่อื่นซะ! เห็นไหมว่าคนจะสวีทกับแฟนบ้าง ดูดิดุพี่แจบอมทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้แล้วน่ะ .. ”จินยองบอกเสียงดังทำเอา ยองแจกระโดดลงจากหลังแจบอมแทบไม่ทัน
ส่วนยูคยอมยิ้มร่าก่อนจะเดินมาประชิคตัวยองแจก่อนจะเนียนลากออกไป จินยองที่ยังเท้าเอวมองคนทั้งคู่เดินออกไปอยู่ต้องสะดุ้งก็แจบอมที่สอดแขนมาจากทางด้านหลังแล้วกอดเอวเขาไว้หลวมๆ
“งั้นที่นี้เราไปห้องสภากันได้แล้วเนอะ..”แจบอมบอกก่อนจะเอาหน้าเกยไว้บนไหล่บางไว้ก่อนจะส่งยิ้มให้ จินยองยิ้มก่อนจะพยักหน้า แจบอมปล่อยก่อนจะดึงจับมือเล็กมากุมไว้ก่อนจะเดินออกไปพร้อมๆกัน
“รู้สึกเดียวจะมีเข้าค่ายนิ ดีจังที่พี่ไปด้วย”แจบอมบอกอย่างอ้อนๆ จินยองยิ้มตอบ ตอนแรกๆก็ว่าแจบอมคนเจ้าชู้ใครจะไปรู้หล่ะว่าเรื่องจริงแล้ว..
ขี้อ้อนขนาดนี้ ..
“นี้คงไม่มีกิจกรรมแปลกๆใช่ไหม?”จินยองเอ่ยถามทันทีที่ถึงห้องสภา แจบอมยิ้มจนดวงตาแทบเป็นเส้นตรงก่อนจะรั้งตัวจินยองมานั่งบนตักแกร่งแล้วกอดไว้แน่น
“ไม่มีหรอกถึงมีพี่ต้องขาดใจแน่”แจบอมบอกก่อนจะซุกลงกับแผ่นหลังเล็ก จินยองยิ้มก่อนจะหันไปมองหน้าแจบอม
จินยองนั่งคร่อมตักแจบอมไว้ ถ้าเกิดว่ามีใครเปิดประตูเข้ามาในห้องตอนนี้ จินยองจะโกรธแจบอมแน่ๆก็ท่ามันออกจะหล่อแหลมไปหน่อย ..
“ขี้โม้.. พี่จะทำอะไรได้?”จินยองบอกก่อนจะบีบจมูกแจบอมเบาๆ แจบอมยิ้มก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้จินยองจนจมูกของทั้งคู่ชนกัน มือหนาโอบกอดเอวเล็กไว้แน่น
“ลองขอพี่สิ..”พูดจบริมฝีปากหนาก็ทาบทับเรียวปากเรียวถึงจะเป็นเพียงแค่ริมฝีปากแต่กันธรรมดา
แต่ใจของทั้งคู่กลับเต้นแรง .. มือเล็กขย้ำเสื้ออีกคนจนยับ แจบอมเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน ก่อนจะหอมแก้มนิ่มเบาๆ มือหนาลูบแก้มแดงใสของจินยองเบาๆ
“บ้า..”จินยองที่อยู่ในอ้อมกอดบอก ก่อนจะตีลงที่อกแกร่ง
ปาร์ค จินยองจะไม่ทน
.
ยองแจหล่ะอยากจะบ้าตายหลังจากถูกรุ่นน้องตัวโตลากมายังห้องเรียนของนักเรียนมอปลายปีสอง แถมยังถูกให้จับนั่งบนตักอีกรุ่นน้องที่อยู่ในห้องต่างมองเขากันเต็มไปหมดไหนจะที่อยู่ข้างนอกห้องอีก ที่แอบยืนมองก็มี.. และนี้มันก็คนละตึกกับที่เขาเรียนเลยนะ
“พาพี่มาทำไมครับน้องยูคยอม”
“คิดถึงครับ..”
“เมื่อคืนเรากับพี่เราก็พาพี่ไปส่งหอแล้วยังไง แล้วจะมาคิดถึงอะไรอีกเล่า”ยองแจบอก ยูคยอมมองแก้มใสที่ขึ้นสีระเรื่อ จมูกโด่งก้มกดลงที่แก้มใสสูดดมความหอมก่อนจะผละออกมาทำเอายองแจนั่งนิ่งตัวแข็งทันที ก็เมื่อคืนตอนไปส่งเขาที่ห้องสองพี่น้องก็ทำแบบนี้
แก้มจะช้ำแล้ว..
เหตุการณ์เมื่อคืนวาน
ยองแจที่อยู่ในอ้อมกอดของเด็กตัวโตอย่างยูคยอมเบะปากจะร้องไห้ขึ้นมาทันที ยิ่งคนตัวโตทั้งสองคนกำลังมองเขาอย่างกับจะกินไปทั้งตัวแล้ว.. ยองแจก็ดิ้นในอ้อมกอดขลุกขลักจนยูคยอมยอมปล่อยอย่างง่ายดายทันที ยองแจรีบเก็บของเข้ากระเป๋าอย่างลวกๆก่อนจะเดินออกไปทันที
‘ ยองแจๆเมื่อกี้นายเดินออกมาจากห้องพักครูแจ็คสันหรอ? ’
‘ ใช่ๆมีอะไรหรอ? ซองแจ? ’ ยองแจถามเพื่อนร่วมห้องตัวโตที่วิ่งมาถามเขา
นี้ก็เย็นมากแล้วยังไม่กลับบ้านกันอีกนะ..
‘ เปล่าๆ ครูแจ็คสันก็เพิ่งเดินออกมาเหมือนกันนี้สั่งให้เรามายืนคุยกับนายประมาณสิบนาทีก่อน ’ ยองแจขมวดคิ้วทันที อะไรคือให้ซองแจมายืนคุยกับเขาสิบนาที?
นี้บ้าเปล่า?
‘ พี่ยองแจ! ’ เสียงทุ้มดังขึ้นที่ด้านหลัง ทำเอายองแจรีบหันหลังไปมองตามต้นเสียงแทบไม่ทัน ร่างของรุ่นน้องตัวโตอย่างยูคยอมวิ่งเข้ามาก่อนจะอุ้มเขาพาดบ่าทันที!!
‘ เฮ้ย! ซองแจช่วยด้วย! ’
‘ เฮ้ยคือโทษทีอ่ะ คือแบบน้องคนนี้เขาก็สั่งมาเหมือนกันว่ะ แหะๆ ’
‘ ยุค ซองแจ!!!! ’ เสียงหวานตะโกนลั่นทันที ร่างเล็กดิ้นจนอีกคนต้องตีตูดนิ่มเบาๆ
- - - - - - - - - - - - - - - -
ยูคยอมวางอีกคนลงบนพื้นยองแจกอดอกมองอีกคนทันทีมันจะมากเกินไปแล้วนะ รถที่มาจอดด้านหลังทำให้อีกคนต้องมองตาม ยูคยอมเปิดประตูรถให้เป็นเชิงให้ขึ้นไปยองแจส่ายหัวทันที แต่ยุคยอมก็อุ้มเขาเข้าไปในรถจนได้..
‘ กลับคนเดียวมืดๆมันอันตรายนะเดียวครูไปส่ง ’ แจ็คสันที่นั่งอยู่ตรงฝั่งคนขับรถบอก ทำเอายองแจเบะปากก่อนจะกอดอกเอาไว้ ยูคยอมที่นั่งข้างกันหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะส่งยิ้มให้ ทันทีที่ถึงคอนโดแจ็คสันเลือกจะเข้ามาจอดรถภายในที่จอดก่อนจะดับเครื่องแล้วเดินตามอีกคนลงมา แจ็คสันมองไปรอบก่อนจะพยักหน้าเบา
‘ จะไปห้องผมหรอครับ? ’ เสียงหวานเอ่ยถามสองพี่น้องที่ยืนอยู่ ทั้งคู่รีบพยักหน้ารับกันแทบจะทันที ยองแจถอนหายใจก่อนจะเดินนำออกไปถึงจะปฏิเสธไม่ให้ไปทั้งคู่ก็คงไม่ฟังเขาอยู่ดี - -
‘ โหหหห ห้องของพี่ยองแจใหญ่จัง.. ’ เด็กตัวโตที่เดินตามเขาเข้ามาบอกทันทีก่อนจะมองไปรอบๆ คนตัวใหญ่อีกคนที่เดินเข้ามาก็พยักหน้าก่อนจะมองมองไปรอบๆ ก็ห้องนี้น่าจะอยู่ได้ประมาณสี่ถึงห้าคนด้วยซ้ำ..
‘ ใหญ่ไปนะเนี่ย.. ’
ทำไมคำพูดมันดูแปลกๆจังวะครับ ..??
‘ ใหญ่ไปก็อยู่ได้ครับแล้วจะเอาน้ำไหมครับ? หรือจะกลับเลยครับ? ’ ยองแจตอบไปตามมารยาทก่อนจะมองสองพี่น้องที่เดินสำรวจไปทั่วห้องเขา อยู่ดีๆคนตัวใหญ่อย่างแจ็คสันเดินมาประกบตัวเขาไว้ ก่อนจะสวมกอดจากทางด้านหลังทำเอาคนตัวเล็กยืนเกร็งไปทั้งตัว
‘ อาจารย์ครับ .. ’ เสียงหวานเอ่ยเรียกอย่างสั่นๆ ยิ่งเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงแถมยังเต้นดังก็กลัวอีกคนจะได้ยิน ..คนตัวโตที่ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวทำเอาคนตัวโตยิ้มกว้าง
‘ แบบนี้อันตรายไว้ครูมาอยู่ด้วยดีกว่าครับ ’
‘ งั้นผมมาอยู่ด้วยดีกว่าครับ J ’ เด็กน้อยตัวโตอย่างคิมยูคยอมบอกก่อนจะเดินมากอดเขาไว้แล้วกดจมูกลงที่แก้มใส แจ็คสันมองก่อนจะกดจมูกลงไปสูดดมความหอมจากแก้มอีกข้างของคนตัวเล็กบ้าง..
ออมม่า ยองแจจะไม่ทนแล้วนะครับบบบ T/////////////T
กลับมาที่ปัจุบัน..
คนตัวเล็กนั่งหน้าแดงก่ำ ยูคยอมส่งยิ้มจนตาปิดมาให้ก่อนจะก้มมองดูนาฬิกาข้อมือพบว่าใกล้เวลาเข้าเรียนอีกคนแล้วจึงจับอักคนให้ลุกขึ้นแล้วจับมืออีกคนไว้ ใบหน้าหวานเงยหน้ามองอย่างงงๆพออีกคนยื่นนาฬิกาให้ดูก็พอจะเข้าใจ ยูคยอมกุมมืออีกคนมาที่อีกตึกตึกเรียนของคนตัวเล็ก ก่อนจะวางมือลงบนหัวอีกคน
“ตั้งใจเรียนนะครับ”
“เราน่ะที่ต้องตั้งใจเรียนไม่ใช่พี่ซักหน่อย..”ยองแจบ่นอุบอิบเบาๆ ทำเอายูคยอมหัวเราะก่อนจะเดินจากไปยองแจจับลงที่ตำแหน่งหัวใจตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องไป
ไอ้สองพี่น้องบ้ามาทำให้ใจเต้นแรง
ถ้าไม่รับผิดชอบนะตายแน่ -///////////-!
.
“ทำไมต้องให้เรามาเอาเอกสารแต่เช้าด้วยนะหัวหน้าห้องก็ไม่ใช่จุนฮเวนิสัยไม่ดีเป็นหัวหน้าห้องแต่มา แถมยังมาใช้เราเนี่ยนะ”คนตัวเล็กบ่นออกมาเสียงดังแต่มือเล็กก็ยังคงจัดเรียงเอกสารต่อไป คนตัวสูงที่เดินมาอยู่ด้านหลังยืนมองก่อนจะอมยิ้ม เด็กอะไรกันพูดคนเดียวรู้เรื่อง ..?
“นี้ถ้าไม่ติดว่ามีบุญคุณกันจะไม่มาช่วยเลยจุนฮเว นิสัย!!”เสียงหวานยังคงบ่นต่อไป มาร์คเดินมาหยุดที่ด้านหลังก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆคนตัวเล็ก คนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมองก่อนจะอ้าปากค้าง
“มีอะไรให้พี่ช่วยรึเปล่า?”
“พี่มาร์ค..”
“ครับ??”เสียงทุ้มขานรับก่อนจะหยิบเอางานของคนตัวเล็กมาช่วยเย็บ ปากเรียวยกยิ้ม ตาโตมองอีกคนอย่างไม่วางตายิ่งมองก็ยิ่งยิ้มกว้างก็เพราะอีกคนใจดีแบบนี้..
“ชอบวะ..”เสียงหวานบอกกับตัวเองเบาๆแต่ คนตัวสูงกลับได้ยินมันอย่างชัดเจนริมฝีปากหนายกยิ้มแต่กลับเย็บกระดาษต่อไปเงียบๆกระดาษกองโตถูกเย็บจนหมด เสียงประตูเปิดออกปรากฏให้เห็นร่างเพื่อนสนิทของคนตัวเล็กที่ควบตำแหน่งหัวหน้าห้องวิ่งเข้ามา
“แบมแบมมาช่วยแล้ว อ้าว ..รุ่นพี่สวัสดีครับ”เสียงหวานปนทุ้มเอ่ยบอกมาร์คลุกขึ้นยืนก่อนจะมองอีกคนมือหนาลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปแบมแบมมองอีกคนแล้วยิ้มกว้าง ทำเอาจุนฮเวเดินมาก่อนจะโบกมือที่หน้าอีกคนแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เข้าสู่โลกมโนอีกแล้วสินะแบมแบม = =
“ต้วนอี้เอิน..”เสียงทุ้มแห้บดังขึ้นที่ด้านหลังทำให้เขาต้องหันมองร่างท้วมเตี้ยของผู้อำนวยการโรงเรียนเดินมาใกล้ก่อนจะมองอีกคน เขามองอีกคนนิ่งร่างท้วมเตี้ยหันหลังเดินกลับไปเป็นเชิงให้เดินตาม มาร์คมองไปรอบๆสายตานับสิบคู่ต่างจ้องมองเข้าคนตัวสูงถอนหายใจก่อนจะเดินตามอีกคนไปในทันที
“เชิญนั่งก่อนสิ”ทันทีที่ห้องปกครองเสียงแห้บทุ้มสั่งอีกครั้ง คนตัวสูงเดินไปนั่งก่อนจะมองอีกคนที่เดินไปหยิบเอกสารมาให้ ชายชรานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะมองเขา เขาไล่สารตาเอกสารแปบเดียวก็รู้ว่ามันคืออะไร
“เธอทำได้ไหมฉันขอร้องเธอให้ไปแข่งงานนี้”ริมฝีปากหนากระตุ้กยิ้ม ก่อนจะมองหน้าอีกคนเอกสารการแข่งขันพวกหัวกระทิถ้าชนะรางวัลนี้จะได้ไปเรียนสายอาชีพตามที่ต้องการได้ทันทีโดยไม่ต้องสอบเข้า มันก็ไม่ต่างอะกับการแข่งขันโอลิมปิกน่ะ ..
“ถ้าผมไม่ชนะหล่ะครับผมไม่ได้เก่งขนาดนั้นครับ”มาร์คบอกอย่างติดตลกก็ทุกๆปีเขาต้องมานั่งในห้องแบบนี้เพราะเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว
“ไอคิวกับสมองระดับเธอไม่แพ้หรอก เพราะงั้นลงแข่งซะปีนี้”มาร์คกอดอกถอนหายใจเขาไม่ชอบอะไรแบบนี้เป็นการสอบห้องต่อคนแล้วมีคนมองจากทางกล้องอีกเพียงจับผิดก็มีแต่พวกหัวกะทิกันทั้งนั้น ..
“ถ้าผมชนะผมต้องได้เป็นหมอ”เสียงทุ้มบอกเรียบๆชายชราเลิกคิ้วอย่างงุนงงซะมากกว่า
“ทำไมไม่เขาพวกวิศวะในเมื่อพ่อเธอเข้าพวกวิศวะไม่ใช่หรือไงทำไมเลือกเข้าหมอ?”
“อย่าถามเซ้าซี้สิครับ”เสียงทุ้มบอกพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา ทำเอาชายชรากำหมัดแน่นถ้าไม่ติดว่าต้องพึ่งเด็กตรงหน้าเขา ป่านนี้โดนเขาเตะไปนานแล้วเด็กอะไรกวน ..ชะมัด
“…”
“เอาเป็นว่าตกลง”
.
“ทำไมเขาต้องมานั่งตรงนี้ด้วยอ่า.. แล้วมาร์คกับแจบอมไปไหน.. TT^TT”เสียงหวานของยองแจถามขึ้นหลังจากหมดชั่วโมงเขาก็โดนจินยองกับแบมแบมลากมาที่โรงอาหารหลังจากแนะนำตัวกันเสร็จก็ได้รู้ว่าแบมแบมชอบมาร์ค ส่วนจินยองแฟนแจบอมแล้วเขาเกี่ยวอะไรเล่า.. ??
“นั่งไปเถอะฮะ แจบอมสั่งให้พี่นั่งอยู่กับพวกผม”จินยองบอกก่อนจะกินข้าวในจานต่อ ยองแจนั่งกินข้าวเงียบๆก่อนจะค้นพบว่าแบมแบมเป็นคนพูดมากมากเลยคนหนึ่ง..
“ทำไมทุกคนต้องมองพวกเราแปลกๆอ่ะจูเนียร์??”เสียงหวานเอ่ยถามก่อนจะเกาหัวตัวเองเบาๆ คนตัวเล็กที่นั่งกินข้าวอยู่ช้อนตาขึ้นมอง ทั้งเด็กผู้ชายผู้หญิงต่างมองพวกเขากันหมด มองด้วยสายตาแปลกๆบ้าง ชื่นชมบ้าง แอบชอบ(???)บ้าง มันแปลกไปหล่ะ.. -_-
“นั่นสิ..”
“ทำอย่างเขาไปทำอะไรผิดมาอ่ะ นี้เขาก็นั่งกินเฉยๆตลอดเลยนะ”แบมแบมบอกก่อนจะยู่ปากมาให้ จินยองเลยผลักหัวกลมๆซักทีเบาๆด้วยความหมั่นไส้
“แกน่ะพูดมากสุดเลยแบม ดูพี่ยองแจดิกินโคตรเงียบอ่ะเห็นป่ะ?”แบมแบมเลยยู่ปากให้เพื่อนตัวเล็กไม่ต่างกัน ยองแจเลยได้แต่มองแล้วก็ยิ้มจางๆส่งมาให้แทน
“แหม ..นั่งกันเป็นสาวสาวพาวเวอร์พัฟเกิร์ลเลยครับ”เสียงของแจบอมดังขึ้น ทำเอาจินยองมองก่อนจิกตาใส่ทันที ยองแจอ้าปากเหวอๆใส่เพื่อนตัวเองทันที ส่วนแบมแบมกลับทำตาเป็นประกาย..
“ขอเป็นบับเบิ้ลได้เปล่า..”
บับเบิ้ลพ่อง!
#ฟิคมฟบ
ความคิดเห็น