คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : MFB VI : พระเอก
...
“ทำไมต้องโกรธ”
“…”
“ก็ในเมื่อเราสองคนไม่เป็นอะไรกันเลย”มาร์คบอกก่อนจะเดินออกไป แบแบมยืนนิ่งก่อนจะคิดแต่คำพูดของมาร์คที่ทิ้งเอาไว้ ไม่รู้เลยว่าจะทำไงถ้าเขากลับห้องไปแล้วมาร์คกลับมาคงอึดอัดน่าดู
ก็ในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน..
เขาก็แค่คิดไปเอง
“ฮึก แบมคิดถึงพ่อ..”แบมแบมที่เดินออกมาจากโรงแรมอย่างไม่รู้ทิศทางเลยแม้แต่น้อยนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ริมทาง มาร์คคงไม่ได้สนใจว่าเขาจะหายไปไหนด้วยซ้ำ..
“ฮึก.. ยูคยอมมารับแบมหน่อย”แบมแบมล้วงเข้าไปในกางเกงก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหายูคยอม เลยจับใจความได้ว่ายูคยอมไปเที่ยวผับแต่จินยองหายไป แต่ยูคยอมตกลงว่าจะมาหาเขาก่อนขอเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง
แบมแบมเลือกที่จะเดินกลับมาที่สถานีรถไฟเพียงคนเดียว ก่อนจะนั่งชั่นเข่าแล้วกอดเอาไว้ไม่นาน เกินชั่วโมงตามที่ยูคยอมบอกแสงไฟจากรถสปอทคันหรูมาจอดพร้อมกับยูคยอมที่ลงมาจากรถแล้ววิ่งมาทางเขา
“แบมร้องไห้ทำ ..”ยูคยอมที่วิ่งเขามาหาแบมแบมที่นั่งชันเข่าก่อนจะนั่งยองๆมองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา แบมแบมที่เห็นยูคยอมเดินเข้ามานั่งก็โผกอดเขาซะเต็มแรง
“อย่าถามอีกเลยนะ พาแบมกลับบ้านที..”แบมแบมเอ่ยบอกอย่างหมดแรง ก่อนจะเป็นลมคาอ้อมกอดนั้นไป ยูคยอมช้อนตัวแบมแบมก่อนจะพาไปขึ้นรถ
เหตุการณ์ทั้งหมดมีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองดู
..ด้วยหลายความรู้สึก
.
“..อื้อ โอ๊ย ซี๊ด”เสียงหวานร้องออกมาหลังจากขยับตัวเล็กน้อยมือเล็กกุมสะโพกที่เปลือยเปล่าของตัวเอง มือเล็กลูบสะโพกตัวเองเบาๆก่อนจะลืมตาเต็มที่..
เดียวนะ ..
เสื้อไปไหน จินยอง .. เกิดอะไรขึ้น ?
“ตื่นแล้วหรอคะตัวเล็ก?”เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องน้ำเปิดออก แจบอมที่ใส่เพียงกางเกงขายาวตัวเดียวรอยเล็บกับรอยแดงๆตามตัว ทำให้แก้มสีใสขึ้นสีระเรื่อ หลักฐานคาตาเลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ..
“คือเมื่อคืน..”
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”เสียงทุ้มพูดแทรกก่อนอีกคนจะพูดจบ ทำให้จินยองมองหน้าของแจบอมทันที ราวกับกล่องเสียงของเขามันหายไปชั่วขณะ.. ขอบตามันร้อนไปหมด จินยองกัดปากตัวเองแน่นจนซีดไปหมด
อีกนิดเดียว อีกนิด..
น้ำตากำลังจะไหลออกมา..
“งั้นผมขอโทษ”เสียงหวานบอกออกไปก่อนจะพยุงร่างที่บอบช้ำไปนั่งที่ขอบเตียง เสื้อกับกางเกงเขาหายไปแล้ว.. จินยองมองอีกคนที่เดินออกจากห้องไป เขามองตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหญ่ออกมาอย่างน้อยมันก็ยาวจนปิดขาเขาได้ จินยองเดินออกมาก่อนจะมาอีกคนที่นั่งตรงโซฟา
“…”
“ถ้าไม่เป็นการรบกวนที่มากเกินไป ..ผมหยิบเสื้อพี่มาใส่นะครับ”จินยองบอกก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูที่วางบนโต๊ะมาด้วย
“ฮึกยูค.. มารับที”จินยองเดินร้องไห้ออกมาจากคอนโดของอีกคนเรื่อยๆ ตอนนี้เขาเจ็บไปหมด
ทั้งตัวแล้วก็หัวใจ..
“จินยอง!”เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับรถคันหรูที่มาจอดเทียบข้างๆ ยูคยอมเดินมาก่อนจะเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่คลุมไว้ จินยองมองยูคยอมก่อนจะกอดไว้แน่นน้ำตาที่กั้นไว้ไหลจนเปรอะเสื้อของยูคยอมไปหมด มือหนาโอบตัวจินยองก่อนจะพาขึ้นรถทันที
คราวนี้เป็นตาของยูคยอมทั้งต้องถามเพื่อนทั้งสองคนแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
ยูคยอมนี้ทำงานหนักยิ่งกว่าพระเอกอีกมั้ง ..
.
“จินยอง จินยองเกิดอะไรขึ้น?”จินยองเดินเข้าบ้านหลังใหญ่ของยูคยอมด้วยสายตาว่างเปล่า.. แบมแบมที่มานอนบ้านยูคยอมมาตั้งแต่เมื่อคืนรีบวิ่งมาหาจินยองทันที จินยองกอดแบมแบมไว้แน่น ใบหน้าหวานซุกลงที่ไหล่เล็ก
“ฮึก.. อย่าเพิ่งถาม”จินยองบอกก่อนจะกอดแบมแบมไว้แน่นกว่าเดิน แบมแบมเลือกที่จะลูบหลังเล็กเบาๆ ยูคยอมนั่งก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ เมื่อคืนเขาก็ไม่ได้นอนเพราะไปรับเพื่อนตัวเล็กจากทะเลเกือบนอกโซล แถมเช้าต้องไปรับจินยองอีก
ยูคยอมใกล้บ้าหล่ะครับ..
“ไอ้ยูค.. ป๊ากลับมายัง!”เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกให้คนทั้งสามคนหันมองทันที ร่างท้วมที่เดินเข้ามาทำเอาแบมแบมอ้าปากค้าง คนมาใหม่ตวัดสายตาคมๆมองคนทั้งสามก่อนจะยิ้มออกมา แขนแกร่งชูขึ้นเป็นการทักทาย
“อ้าว แบมแบม!”
“เฮียแจ็คไปรู้จักเพื่อนผมตอนไหนอ่ะ?”ยูคยอมหรี่ตามองคนเป็นพี่ทันที แจ็คสันวางกระเป๋าก่อนจะตอบน้องชายตัวเอง
“เมื่อวานเจอกัน ที่โรงแรมติดทะเลใช่เปล่า?”
“เฮียจะเครมเพื่อนผมหรอ!?”ยูคยอมขึ้นเสียงดังทันที ทำเอาจินยองกับแบมแบมสะดุ้งทันทีก่อนจะมองยูคยอมพร้อมกัน แจ็คสันหัวเราะก่อนจะตบไหล่ของยูคยอมเบาๆ
“ตลกว่ะ เดินชนกันเฉยๆ โอ๊ะ.. น่ารักจัง”จินยองมองแจ็คสันที่เอามือวางบนหัวเขาแล้วลูบเบาๆ ที่มาพร้อมกับรอยยิ้มแสนอบอุ่น ..
“พี่ชื่อแจ็คสันนะ ..”
“เอ่อ ..ผมจินยอง”เสียงหวานเอ่ยตอบแจ็คสันพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ แจ็คสันยิ้มมุมปาก จินยองมองอีกคนก่อนจะหลบสายตา แบมแบมมองก่อนจะค่อยๆลุกมายืนข้างๆยูคยอมที่มองคนทั้งคู่อยู่
“งั้น.. เฮียขอจีบได้รึเปล่า?”แจ็คสันถามคนตัวเล็กที่นั่งนิ่ง จินยองเงยหน้ามองแจ็คสัน
“ห้ะ?”ยูคยอมกับแบมแบมมองแจ็คสันแบบมึนมึน
“คือผม..”จินยองตะกุกตะกักที่จะบอเพราะเมื่อคืนเขา ..
แจ็คสันมองอีกคนก็รู้ว่าเพิ่งผ่านเหตุการณ์อะไรมา แค่ดูจากการแต่งตัวรอยตามตัวของอีกคน จะบอกว่าสะดุดล้มก็คงโง่เกินถ้าเขาจะเชื่อ.. มือหนาจับมืออีกเบาๆ คนตัวเล็ก็สะดุ้งแล้ว
“ขึ้นไปนอนไหม.. เดียวเฮียพาขึ้นไป”
“คะ ครับ..”จินยองตอบรับแจ็คสันเบาๆ แจ็คสันย่อตัวลงก่อนช้อนตัวจินยองขึ้นแนบอกก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ยูคยอมมอจินยองที่ยอมให้พี่เขาอุ้มง่ายๆขึ้นไปด้านบน
“ปล่อยจูเนียร์ไปแบบนี้จะดีหรอ?”
“ก็ดีกว่าปล่อยให้อยู่คนเดียวแล้วกัน.. แล้วแบมมีอะไรจะบอกยูคไหม?”
แบมแบมมองยูคยอม ใบหน้าหวานดูห่อเหี่ยวทันที แบมแบมสูดลมหายใจลึกๆแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ยูคยอมมองแบมแบมก่อนจะค่อยๆพูดออกไป
“แบมรักพี่เขามากขนาดนั้นเลยหรอ?”ยูคยอมถามก่อนจะมองแบมแบมที่กำลังตกอยุ่ในหวงความคิดแล้วเหม่อลอย
“มากเลยหล่ะ ..”
“แล้วถ้าเป็นยูคแทนไม่ได้หรอ ..?”ยูคยอมบอกด้วยสายตาที่แน่วแน่ แบมแบมเบิกตามองอย่างตกใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วถอยห่างจากยูคยอมเรื่อยๆ ยูคยอมมองอีกคนที่ถอยห่างออกไป
“ยูคเราเป็นเพื่อนกันนะ แบมขอตัว..”คนตัวเล็กบอกระหว่างที่ถอยห่างไปเรื่อยๆ ..ก่อนจะหันหลังวิ่งหายไปจนลับตา ยูคยอมทำได้เพียงอยู่มองก่อนจะถอนหายใจ
เขาแค่ไม่อยากให้คนตัวเล็กเจ็บ..
ทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองเลยด้วยซ้ำ..
.
มาร์คต้วนกลับมาบ้านตั้งแต่้ายังมืดนั่งนิ่งตรงกลางบ้านคุณแม่กลับมาเจอเขาตั้งแต่เจ็ดแปดโมงแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววของใครอีกคนเลย ใครอีกคนที่เขาได้ใช้คำพูดแรงใส่ๆ ...
“เป็นไงหล่ะ..? ดีนะที่แม่กลับมาก่อน แล้วน้องอยู่ไหนคุณมาร์ค ต้วน?”คุณแม่คนสวยบอกลูกชายตัวดีที่นั่งหงอยอยู่ในห้องรับแขก ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าลูกชายเป็นตัวเองโจรซะแล้ว อยู่บ้านไม่เปิดไฟแถมยังนั่งนิ่งซะนิ่งว่าเป็นรูปปั้น ..
“กลับมาแล้วหรอครับม๊า”เสียงของแบมแบมดังขึ้นพร้อมกับแบมแบมที่ยิ้ม ทำเอามาร์คที่นั่งนิ่งบนโซฟาตาโตทันที แล้วมองแบมแบมนิ่ง แบมแบมเลือกที่จะทำเป็นไม่เห็นแล้วฉีกยิ้มให้คุณแม่คนสวยแทน
“น้องแบมไปไหนมาค่ะ? แม่เป็นห่วแทบแย่ถามตามาร์คก็เอาแต่นิ่ง ม๊ามีของมาฝากน้องแบมด้วยนะ”แบมแบมยิ้มก่อนจะกอดคนเป็นแม่นิ่ง ใบหน้าหวานเกยไหล่คนเป็นแม่สักพักก่อนจะผละออกมา
“คือแบมขอบคุณม๊ามากเลยฮะสำหรับทุกอย่าง แต่แบมว่าแบมจะไปอยู่กับป๊าแล้ว..”
“น้องแบม..”คุณแม่เรียกแบมแบมเสียงอ่อย ตากลมมองอีกคนที่จ้องเขานิ่ง รอยยิ้มที่ยิ้มมาตั้งนานถูกเปลี่ยนเป็นใบหน้านิ่งๆ มาร์คยังคงจ้องเขาแล้วไม่พูดอะไร ..
“แบมว่าแบมอยู่นานไป ..จะทำให้คนแถวนี้รำคาญเพราะแบมไม่ได้เป็นอะไรกับคนบ้านหลังนี้เลย แบมขอโทษม๊าที่พูดไม่ดี แบมขอตัวไปเก็บของนะครับ..”
เสียงหวานตอบก่อนจะฝืนยิ้ม แล้วเดินขึ้นบ้านไปเพื่อเก็บของ คุณแม่มองแบมแบมที่วิ่งขึ้นไปด้วยใบหน้าเศร้าๆก่อนจะหันมองลูกชายตัวดีที่มองตามอีกคนที่วิ่งขึ้นไป ทำเอาคุณแม่เท้าสะเอวมองทันที
“คุณมาร์ค ต้วน!”เสียงของคนเป็นแม่ดังขึ้นเรียกสติของอีกคน มาร์คมองหน้าคุณแม่นิ่งก่อนจะนั่งคิดไป คุณแม่คนสวยย่นจมูกก่อนปล่อยให้ลูกชายตัวดีของหล่อนนั่งคิด
เขารำคาญคนตัวเล็กหรอ? ..ก็เปล่า?
เขาก็แค่หึงถึงพูดอะไรแรงๆแบบนั้นไป
เท่านั้นเอง..
เขาเองก็ไม่ชอบตัวเองซักเท่าไหร่
..ไม่งั้นจะวิ่งตามอีกคนไปทำไม?
“ม๊าหรอครับ? แบมเก็บของเสร็จแล้วเดียวไปแล้ว.. อ๊ะ”แบมแบมที่หันหลังให้ประตูพลางเก็บเสื้องผ้ากับของบนเตียงเล็กจนไม่ได้หันไปมองว่าใครที่เดินเขามาในห้องมีเพียงเสียงเปิดประตูเท่านั้น
มาร์คเดินเข้าไปก่อนจะกอดเอวแบมแบมจากทางด้านหลัง แบมแบมถึงกับสะดุ้งก่อนจะมองใบหน้าของมาร์คที่เกยไหล่เขาไว้ แบมแบมมองอีกคนที่ดูเหมือนกำลัง ..รู้สึกผิด
“อย่าไปไหนเลยนะ .. พี่ขอโทษ”คำพูดสั้นที่ออกมาจากมาร์คทำเอาหัวใจของแบมแบมอ่อนยวบ
...แค่พี่มาร์คมาขอโทษก็หายโกรธแล้ว
ที่หายก็เพราะรักมากขนาดนี้
ยังไงก็ยอม..
“พี่มาร์คปล่อยแบมเถอะเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”แบมแบมบอกก่อนจะแกะมือหนาที่กอดเอวเอาไว้ออก แต่มาร์คกลับกอดเขาเอาไว้แน่นกว่าเดิม
แบมแบมได้แต่ถอนหายใจก่อนจะปล่อยเลยตามเลยให้อีกคนกอด ทั้งๆที่ใจดวงเล็กกำลังเต้นรัวราวกับมีคนมาตีกลองในใจเขาจริง.. จริงเขาหายโกรธมาร์คแล้วแหละ ตั้งแต่เดินเข้ามาขอโทษ.. ใจมันอ่อนจริงๆ
แต่ขอเล่นตัวหน่อย..
“พี่ไม่ให้แบมไป ..เราไม่ได้เป็นอะไรกันพี่ก็ไม่ให้แบมไป อยู่ที่นี้เถอะนะ”มาร์คบอกก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก แบมแบมยิ้มน้อยๆกับกระทำของมาร์คที่มาง้อราวกับเด็กหวงของ
ถึงไม่ได้เป็นไรกันแต่ถ้ารั้ง ..
ก็ขอคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยหล่ะกัน ..ว่าพี่มาร์คมีใจ
งั้นเขาก็จะอยู่.. จนกว่าจะถูกไล่เลย
“ไม่ไปแล้วครับ พี่มาร์คปล่อยแบมเถอะเดียวจะเอาของไปเก็บแล้ว”แบมแบมบอกอย่างติดตลก พร้อมกับอาการหวงของเหมือนเด็กๆของมาร์ค มาร์คนิ่งไปก่อนจะปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ มือหนายกขึ้นเกาหัวตัวเองแก้เก้อ
“เก็บของหรอ.. งั้นพี่ไปแล้วหล่ะกัน”มาร์คบอกก่อนจะลูบหัวถุยเบาๆ แล้วเดินจากไป แบมแบมยิ้มกับตัวเองก่อนจะเก็บเสื้อกับของให้เหมือนเดิม
อยู่แบบนี้ก็ดี..
ฟิน!
.
“แม่ง !”ยูคยอมร้องทันทีที่อีกคนวิ่งออกจากบ้านไปมือหนาขยี้หัวตัวเองก่อนจะล้มตัวนอน บนโซฟาตัวยาว ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง โรงเรียนยังหยุดอีกวันเขายังคงมีเวลาคุยกับแบมอยู่
ก็หวังว่าอีกคนคงจะเข้าใจ..
“เออ ..จินยอง”ยูคยอมรีบเด้งตัวขึ้นยืน ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที มือหนาเปิดประตูเขาไปพี่ชายเขานั่งที่หน้าคอมทำงานเงียบๆ ส่วนเพื่อนเขากำลังหลับสนิท แจ็คสันมองน้องชายที่เดินเข้ามาก่อนจะหันกลับไปทำงานเหมือนเดิม ยูคยอมมองจินยองที่นอนหลับบนเตียงใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ
“อือ ..ยูคหรอ?”เสียงหวานปรือตามองเพราะแรงยุบที่เตียงยูคยอมเอามือวางลงที่แก้มร้อนเบาๆ จินยองซบลงกับมือหนาก่อนจะปิดตาอีกครั้งยูคยอมถอนหายใจ
“จินยอง ตื่นมาต้องเล่าให้ฟังเวลาเกิดอะไรขึ้นรู้ไหม? จะได้กระทืบถูกตัว”ยูคยอมบอกกับจินยองก่อนจะลูบหัวถุยเบาๆ จินยองค่อยๆยิ้มทั้งๆที่ยังปิดตาอยู่ แจ็คสันหันกลับมามองน้องชายตัวเองก่อนจะยิ้มมุมปาก
“จะไปเรียกเฮียด้วยนะ”
“แน่นอน”ยูคยอมบอกก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ เดียวก็รู้กัน ว่าใครกว่าทำเพื่อนเขามันจะเป็นยังไง..
.
“ชิบหา- ไม่เคยมาโซลดันส่งมาอยู่โซล ป๊ากับม๊าคิดอะไรของเขา!”เสียงหวานบ่นเบาๆ มือเล็กยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้า คนที่อยู่รอบต่างมองอีกคนที่บ่นจนได้ยินไปทั้งทั่วบริเวณ
“เอ่อ ขอโทษครับ”เสียงหวานรีบขอโทษก่อนจะจะก้มตัวเป็นการขอโทษไปรอบๆ คนตัวเล็กแบกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นหอพักใกล้โรงเรียนเขาที่ถูกย้ายจากบ้านทางใต้ขึ้นมาโซล ด้วยคะแนนท็อปของโรงเรียนพ่อแม่เขาเองก็เห็นดีเห็นงามกับการที่เขาจะขึ้นมาคงมีแต่เขา ที่ไม่เห็นด้วย
เอาหน่ายองแจแค่โซลเองจะไปยากอะไร
...
- - - - - - - - - - - - - -
#ฟิคมฟบ
ความคิดเห็น