คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [I] กาลครั้งหนึ่ง...ในความฝัน
เคยได้เจอ....ได้เคียงข้างกับเธอในฝันรื่นรมย์
เคยพบเธอ...และแววตาที่เห็นคุ้นเคยยังจำได้ไม่ลืม
-MALEFICENT-
"อา...ที่นี่..."
ภาพแรกที่ปรากฏเบื้องหน้าของข้าคือโคมไฟระย้างามโอ่อ่า ที่ห้อยลงมาจากเพดาน แม้จะดูพร่าเลือนนักแต่ก็พอจะเห็นอะไรที่เป็นรูปเป็นร่างบ้าง
แสงอาทิตย์ในยามเช้าแผ่เข้ามาจากที่ใดสักแห่งไม่ไกลจากที่นี่มากนัก
...แสงอาทิตย์?
นี่ข้า...ยังมีชีวิตอยู่หรือ?
เมื่อตระหนักได้ดังนั้นข้าก็เผลอลุกพรวดพลาดขึ้นมาจนต้องร้องโอดโอยไปพักใหญ่เพราะบาดแผลที่ทำท่าจะฉีกขาดอยู่รอมร่อ
"โอย..."
มือสีซีดของข้ากุมปากแผลที่เลือดไหลนองเลอะเสื้อผ้าไปหมด ข้าไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน เพราะเหตุใดจึงรอดมาได้ด้วยสภาพย่ำแย่เช่นนี้
...แต่อย่างไรเสีย ตอนนี้ก็ยังมีลมหายใจอยู่
แกร๊ง...
เสียงอะไรบางอย่างเรียกความสนใจของข้าได้อย่างดี ขณะที่ข้ากำลังค้นหาที่มาของมัน สายลมอุ่นๆก็พัดพากลิ่นหอมอ่อนๆเข้ามาจนต้องชะงักไป
"แค่เปิดหน้าต่างรับลมน่ะ...ทำให้เจ้าตื่นรึ"ใครบางคนเอ่ยขึ้นเบาๆ แม้จะดูราบเรียบแต่กลับน่าฟังเหลือเกิน แต่ดวงตาของข้าพร่าเลือนจนไม่เห็นว่าเจ้าของเสียงคนนั้นเป็นใคร
"...ใครกัน?"เจ้าของเสียงหวานนั้นก้าวเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงของข้า สตรีผู้นั้นงดงามดังรูปวาดแต่เหตุใดจึงมีสีหน้าเฉยชาเช่นนี้กันนะ?
"เจ้าของปราสาทแห่งนี้"นางพูดห้วนๆก่อนจะก้าวไปยังประตูไม้ที่เปิดค้างเอาไว้ แต่ก่อนที่มันจะปิดลงนางก็หันกลับมาพร้อมกันทิ้งท้ายเอาไว้
"นอนลง...แล้วก็ห้ามลุกออกมาจนกว่าข้าจะสั่ง"
แกรก...
"ท่าทางจะลงกลอนเอาไว้ด้วยสินะ..."ข้าถอนหายใจพลางเอนกายลงไปบนเตียงนุ่มโดยหวังว่าจะไม่กระเทือนแผลมากนัก ในหัวก็ครุ่นคิดอะไรสับสนวุ่นวายไปหมด
นางผู้นั้นไปแล้ว...ไม่รู้เช่นกันว่าที่ใด ทิ้งกลิ่นหอมอวลคล้ายมวลดอกไว้ที่ยังตราตรึงอยู่ในห้วงภวังค์ ไออุ่นของแสงอาทิตย์ที่แผ่เข้ามาชวนให้จิตใจสงบลงอย่างน่าประหลาด แต่ข้าเกลียด... เกลียดมันนัก
เพราะตัวข้านั้นไม่คู่ควรกับความสุข...
สกปรกและน่ารังเกียจเกินกว่าจะได้รับการอภัย...
♦♥♦♥♦♥♦
-GRIMHILDE-
“กระจกวิเศษเอ๋ยจงบอกข้าเถิด...”ข้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทำไมกัน...เกิดอะไรขึ้น ข้าไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน
ลึกเข้าไปคือกลุ่มหมอกสีดำสนิทที่หมุนคว้างอยู่ภายในกระจกใส ไอหมอกตอบสนองแต่เสียงของข้าเปลี่ยนแปรเป็นใบหน้าเฉกเช่นมนุษย์
“มีสิ่งใดจะถามกับผู้น้อยอย่างข้ารึนายท่าน”มันร้องถามก่อนจะกล่าวต่อ
“หรือจะเป็นคำถามเดิม...แต่ท่านก็คงได้คำตอบเดิมเช่นเคย”
“...ไม่ใช่”
“โอ...งั้นเองรึ”มันพูด “มีสิ่งใดสงสัยรึนายท่าน”
ข้านิ่งเงียบไปนานพอสมควรสุดท้ายก็เอ่ยกับเจ้ากระจกว่าไม่มีอะไรแล้ว มันขมวดคิ้วด้วยความฉงนก่อนจะจมลงสู่ความมืดมิดอีกครั้ง
“สิ่งที่แม้แต่ใจข้าเองก็ยังไม่รู้...ถามไปก็คงไม่ได้อะไร”
...เหตุใดข้าถึงได้ลดตัวไปช่วยคนใกล้ตายอย่างเจ้ากัน
ในตอนนั้นที่ข้าก้าวลงจากบัลลังก์ ความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาคือฆ่าผู้บุกรุกเสีย ทว่า...เมื่อพบร่างๆหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนี้ แขนขากลับไม่ไม่เชื่อฟังคำสั่ง ข้าก้าวไปใกล้ๆก่อนจะฉุดร่างของนางขึ้นมา ความคิดบ้าๆอย่างพาคนแปลกหน้าเข้ามาทำให้ข้าทำเรื่องประหลาดๆ ไม่รู้ว่าตอนพันผ้าพันแผลให้นางผู้นั้น...ตัวเองกำลังมีสีหน้าแบบไหนกัน ข้าเกลียดจริงๆ...เกลียดการมีความรู้สึกเหลือเกิน
“ทั้งๆที่มันควรจะปิดตายไปแล้วแท้ๆ...”ข้าพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะก้าวออกมาจากห้อง เหมือนจะฉุกคิดอะไรบางอย่างได้จึงเดินเข้าไปในห้องครัว
“บางทีตอนนี้นางอาจจะหิวแล้ว...”ผลแอปเปิลถูกฝานเป็นชิ้นๆอย่างรวดเร็วด้วยความเคยชิน แต่แล้วข้าก็ต้องชะงักไป
“อ๊ะ”…หงุดหงิดกับตัวเองจริง
“หึ...ข้าไม่ได้ใจดีขนาดจะดูแลคนบาดเจ็บหรอกนะ”ดูเหมือนว่าพักนี้จิตใจจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ สงสัยว่าข้าจะโหมงานมากเกินไป
... สุดท้ายก็ต้องวางมีดลงแล้วไม่หาอะไรมาพันนิ้วของข้าพลางบ่นกับตัวเองไม่หยุด
“เป็นวันที่น่าหงุดหงิดเสียจริงๆ...หรือบางทีข้าก็อาจจะแค่ฝันไปก็ได้”
------------------------------
27/3/57 แอบน้ำตาไหลค่ะ รอบที่แล้วพอตั้งใจจะเซฟเน็ทก็หลุดT__T ทุกอย่างหายหมดเลย...
31/8/57 แก้ธีมค่า
24/11/57 แก้ไขนิดหน่อยจ้า
31/10/58 แก้ไขเพิ่มเติม
ความคิดเห็น