คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พี่น้อง !? การถูกหักอก !?
“อ้าว แล้วใครลงแข่งแทนเอริน่าล่ะ ถ้าไม่ใช่แมรี่” ผมเริ่มสงสัยอีกครั้งว่าไม่ใช่แมรี่แล้วใครกันนะ
“น้องสาวเรอิน่า นานามิไง นายก็เคยเห็นนานามิแล้วไม่ใช่หรอ” บู้บี้ทำหน้างงเล็กน้อย
“นานามิ” ผมพูดออกมาเสียงแผ่วเบาจนไม่รู้ว่าบู้บี้ได้ยินรึเปล่า ใช่แล้ว..นานามิ ผู้หญิงที่หักอกผมเมื่อครึ่งปีก่อน เธอย้ายไปที่อเมริกาแล้วนี่ ทำไมมาอยู่ที่นี่ แถมยังลงแข่งแทนเรอิน่าได้ยังไง ถึงจะเป็นพี่น้องกันก็เถอะ นานามิก็ต้องกำลังเรียนมหาลัยไม่ใช่หรือ ในขณะที่ผมกำลังสับสนอยู่นั้น..
“น้องสาวของฉันเป็นคนลงแข่งแทนฉันเอง” เสียงที่พุ่งเข้ามาตอนที่ผมกำลังสับสน
“ให้เรอิน่าเล่าแล้วกันนะ” บู้บี้เสริม
“เรอิน่า ! น้องสาวเธอมาได้ยังไงกัน แล้วเธอมาตั้งแต่เมื่อไรฮะ เธอมาทำอะไรกัน” ผมถามออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตะคอกเรอิน่าอยู่
“เฮ้ ใจเย็นๆ นายก็พอจะรู้ไม่ใช่หรอว่า นักกีฬาเรามีตัวสำรองไม่พอด้วยซ้ำ เราต้องฝึกนักกีฬารุ่นต่อไป และแน่นอนว่าการแข่งนี้ก็มีตัวสำรองไม่พอและฉันเองก็บาดเจ็บ จึงต้องเรียกนานามิมาลงแข่งแทน และนานามิเองก็ฝีมือการเล่นวอลเล่ย์บอลพอๆกันกับฉัน ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก ส่วนเรื่องมาตั้งแต่เมื่อไรนั่น นานามิมาถึงก่อนนายหนึ่งชั่วโมง..นายชอบน้องสาวฉันรึไง ถามซะเยอะเชียว” เรอิน่าแค่นหัวเราะ
เรอิน่าคงไม่รู้สินะว่าผมโดนนานามิหักอก.. แต่ก็ดีแล้วละ การเล่าเรื่องว่าอกหัก น่าอายจะตายไป โดยเฉพาะเล่าให้พี่สาวของคนที่อกหักฟังน่ะนะ (. .)
“อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง เข้าใจละ ขอบใจนะ” ผมพยักหน้า
“ฉันคิดว่านายจะชอบน้องสาวฉันซะอีกนะ เพราะน้องสาวฉันค่อนข้างหน้าตาดี” เรอิน่าฉีกยิ้มกว้าง
เฮอะ แน่นอนน้องสาวหล่อนน่ะ หน้าตาดีไม่งั้นฉันไม่หลงไปสารภาพรักหรอกนะ (- -)”
“ขอฉันนั่งด้วยคนนะ” เรอิน่าพูดต่อโดยไม่ปล่อยให้ผมตอบกลับ
“ได้สินั่งเลย ที่นั่งข้างฉันยังว่างนะ” บู้บี้ลุกขึ้นและผายมือไปที่นั่งข้างๆตน
“เอ่อ..ขอบคุณนะคะบ๊อบ” เรอิน่าทำหน้างงเล็กน้อยแล้วมองมาทางผม ผมจึงพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่านั่งเถอะ บู้บี้ยิ้มอย่างอายๆ ผมก็พอรู้ว่าบู้บี้คงแอบชอบเรอิน่าแน่ๆ ซึ่งเรอิน่าก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักทีเดียว
ผมเธอสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวใส เธอคงจะเป็นลูกครึ่งเอเชีย-ยุโรปแน่ๆ แต่ผมไม่มีทางที่จะตกหลุมรักยัยนี่หรอกนะ (- -) และก็ยังไม่สามารถละสายตาจากแมรี่ได้อยู่ดี เธอช่างงดงาม.. และเธอนั่งห่างจากผมไม่มากนัก แต่รอบๆตัวเธอก็ยังมีบอดี้การ์ดมาด้วยสองคน นายทุนเดวิดคงไม่ยอมปล่อยให้ลูกสาว ไปไหนมาไหนคนเดียว
นานามิมองมาที่ผมในชั่ววินาที และก้มหน้าคุยกับโค้ชและนักกีฬาคนอื่นๆเรื่องแผนการเล่น ผมรู้สึกเกร็ง ความรู้สึกที่ถูกหักอกมันยังไม่หายไป จึงมองหน้านานามิไม่ติดเท่าไรนัก
เมื่อคุยแผนการเล่นกันเสร็จแล้ว ผมต้องทำหน้าที่สตาฟโค้ชที่ดี ซึ่งต้องเก็บข้อมูลของคู่แข่ง และดูศักยภาพของนักกีฬาและคู่แข่ง เพื่อการพัฒนาแผนการเล่นในการแข่งครั้งต่อๆไป
“เอาล่ะทุกคน ทำให้เต็มที่นะ เรามีแผนการเล่นอยู่ในใจแล้ว สู้โว้ยยย” ผมตะโกนบอกนักกีฬา
มันได้ผลดีเกินไปแฮะ ทั้งแมรี่ นานามิ โค้ชคาร์ล และสตาฟทุกคนรวมถึงคนที่มาชมในสนามด้วย มองมาที่ผมทุกคนเลย ผมก้มหน้าอย่างอายๆ ตอนนี้หน้าผมหดเหลือ3นิ้ว และคงเป็นสีแดงแล้ว (.///.)
“กำลังใจพร้อม เสียงดังฟังชัดมากนะครับทีมมาร์เวลเนี่ย” โฆษกหัวเราะ และคนที่มาชมก็หัวเราะตาม
บู้บี้ตบบ่าผมแล้วทำหน้าบอกว่า ไม่เป็นไรมันปลุกใจทีมได้ดี ทำต่อไป แล้วก็ยกนิ้วขึ้นว่า “เยี่ยมมาก”
เอ่อ ให้ตายเถอะ ผมหันกลับไปแยกเขี้ยวใส่ทันทีแล้วพูดว่า “หน้าอายชะมัด ผู้หญิงหัวเราะกันหมดเห็นไหม”
“ฉันว่านายน่าจะลาออกจากการเป็นสตาฟโค้ชแล้วไปเป็นกองเชียร์แทนนะ” เรอิน่าหัวเราะลั่น
“มันเจ๋งดีออก สาวคนนั้นก็อมยิ้มด้วยนะ ไม่เห็นเลวร้ายเลย เธออาจชอบนายก็ได้” บู้บี้บอก
“แมรี่อมยิ้มหรอ จริงอ่ะ เห้ย ล้อเล่นป่ะเนี่ย” ผมตื่นเต้นและหุบยิ้มไว้ไม่อยู่
เรอิน่าทำเสียงฮึดฮัด
ผมก็ไม่เข้าใจทำไมเธอต้องทำเสียงแบบไม่พอใจนะ (- -)” เธอเป็นอะไรของเธอ แต่ถ้าถาม ยัยเรอิน่าต้องวีนแน่ๆ ผมไม่อยากเสี่ยง เวลายัยนี่อารมณ์ดีก็ดีสุดๆ เวลาอารมณ์ไม่ดีก็เลวร้ายสุดๆ = =
อ่า...การแข่งเริ่มแล้ว นานามิเวลาอยู่ในสนาม สง่างามจังเลยแฮะ (เฮ้ยไม่ได้ๆ หล่อนหักอกนายนะรัน นายจะไปหลงรักหล่อนอีกไม่ได้นะ) ผมพยายามดึงตัวเองกลับมา
ความคิดเห็น