คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เซตแรกเริ่มขึ้น !?
“สู้เค้าาา มาร์เวล สู้ๆ ลุยเข้าไป อย่างนั้นแหละ” เสียงเรอิน่าดังมาก (- -)” ให้ตายเถอะ บู้บี้ก็เสียงดังไม่แพ้กัน สองคนนี้ช่างเข้ากันได้ดีจริงๆ ส่วนผมต้องใช้สมาธิในการวิเคราะห์แผนการเล่น จึงไม่ได้ตะโกนเชียร์ด้วย (T T) ความจริงถ้าเชียร์ไปพร้อมๆกับคนอื่น คงไม่มีใครสังเกตเห็นผม คงจะดีกว่านี้
เซตแรก สโมสรมอนเนส นำ 25 : 23 ซึ่งเป็นคะแนนไล่เลี่ยกัน ผมว่า เซตที่สองเราอาจจะตีเสมอได้
แต่บู้บี้กับเรอิน่า ช็อคไปเรียบร้อย ณ จุดๆนี้ เรอิน่าแทบอยากกระโดดลงสนามและไปแข่งแทน
โค้ชคาร์ลสีหน้าเครียดมาก เพราะถูกนำไปก่อนหนึ่งเซต ผมต้องเข้าไปกระซิบว่า “โอกาสที่เราจะได้เซตนี้ มีสูงมาก ไม่ยากถ้าจะตีเสมอได้” โค้ชพยักหน้า แต่ก็ยังไม่คลายสีหน้าตึงเครียด
“เซตสองเราน่าจะชนะนะ คะแนนเรานำแล้ว นานามิก็เล่นได้ดีทีเดียว” บู้บี้พูดแบบใช้ความคิด
“อืม ถ้าเราเปลี่ยนมิเอลเป็นลิบอโล่แทนซาเอะละก็ ฟอร์มการเล่นอาจดีกว่านี้” ผมแสดงความคิดเห็น
“อาจจะจริงนะ แต่ต้องเข้าใจว่ามิเอลก็ยังไม่หายขาด จากอาการบาดเจ็บ แต่ก็ยังลงเพราะนักกีฬาไม่ครบ
นักกีฬาหน้าใหม่ที่ทางสโมสรกำลังปั้นก็มี หกคนแล้ว เราน่าจะหาเพิ่มอีกสัก สองคนนะรัน บ๊อบ”
เรอิน่าพูดเสียงนิ่งๆ ราวกับสมองกำลังระดมความคิดอย่างเร่งด่วน
“ตอนนี้มาร์เวล ตีเสมอ มอนเนส ได้เป็น 1 : 1 เซตแล้วครับทุกท่าน นักกีฬาเค้าเหนียวจริงๆ”
เสียงโฆษกก็ยังดังต่อเนื่อง พร้อมกับเสียงเชียร์ของผู้ชมในสนาม
โค้ชคาร์ลต้องขอเวลานอกเพื่อดูบอกแผนการเล่นของเซตที่สอง.. ผมอยู่ไม่ห่างจากโค้ชคาร์ลนักเพราะต้องช่วยบอกแผนการเล่นกับนักกีฬาเช่นกัน
บู้บี้ และเรอิน่าช่วยกันนำผ้าขนหนูและน้ำดื่มมาให้นักกีฬา (ช่างเข้าขากันดีจริงๆ ==)
“ทำได้ดีนะ นานะ” เรอิน่ายิ้มหวานให้น้องสาวของเธอ
“พี่เองก็ใช่เล่นนะ ฉันเพิ่งปิดเทอมเมื่อวานนี้ ก็เรียกฉันมาซะแล้ว” เสียงของน้องสาวเธอที่ผมคุ้นเคยทำเอาผมใจเต้นแปลกๆ
“ขอโทษทีนะ มันเร่งด่วนจริงๆ แต่ก็ต้องขอบคุณเธอที่อุตส่าห์มา” เรอิน่าแตะศรีษะน้องสาวเบาๆ
“มะ..ไม่เป็นไรพี่เรย์..ถือว่ามาพักผ่อน และได้เจอ..” เสียงนานามิเงียบชั่วครู่หนึ่ง และสายตาเหลือบมองมาที่ผม “พี่น่ะ” เธอกลับไปยิ้มและหัวเราะให้กับพี่สาวเธอ
แต่ชั่วครู่นั้น ผมแอบรู้สึกเข้าข้างตัวเองเล็กน้อย ว่าเธอกำลังหมายถึงผม..
“เฮ้ คุณคือ...” ต้นเสียงมาจากทางด้านหลังของผม
“ฮะ..” ผมหันหลังกลับไปเพื่อดูที่มาของต้นเสียง.. พระเจ้า !! นั่นแมรี่ ! เธอกำลังคุยกับผม !?
“ผะ..ผม..ระ..รัน” ผมรู้สึกถึงสายตาอำมหิต จากข้างหลังของแมรี่ อ๋อ..บอดี้การ์ดสองคนนั้นเอง
หวงคุณหนูหรอฟะ (- -) อันตรายชะมัด
“หมอนี่ชื่อรันน่ะ ! เป็นสตาฟโค้ช ทีมมาร์เวล !” เสียงหนึ่งที่ผมคุ้นเคยดังขึ้น
“ระ..เรอิน่า” ผมทำหน้าตกใจ.. เธอเข้ามาขัดขวางบทสนทนาทำไมกันนะ (- -) กำลังจะเข้าได้เข้าเข็มอยู่พอดี (ซะเมื่อไรกัน เฮ้อ)
“ไม่ได้เจอกันนานนะ สบายดีมั้ย เรอิน่าจัง” แมรี่ฉีกยิ้มกว้าง
“ฉันสบายดี ขอบคุณที่ถามนะ แล้วเธอล่ะ” เรอิน่าเข้าไปแตะมือและทั้งคู่ก็หัวเราะร่า
ราวกับสนิทกันมานาน
“ฉันก็สบายดี คิดถึงเธอมากเลย” แมรี่หัวเราะคิกคักกับเรอิน่า
“เอ่อ..พวกเธอรู้จักกันด้วยหรอ” ผมพูดแทรกขัดขวางบทสนทนา
เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกว่าถูกลืมอีกต่อไป..
“ขอโทษที่ยังไม่ได้บอกนายนะคุณโค้ช แมรี่กับฉันรู้จักกันตั้งแต่สมัยมัธยม แล้วเธอก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศน่ะ”
เรอิน่าพูด และยังคงหัวเราะคิกคักกับแมรี่
“อ๋อ แสดงว่าพวกเธอไม่ได้เจอกันนานแล้วสินะ ถ้าพูดถึงตั้งแต่สมัยมัธยม..” ผมยังคงขัดขวาง
ทำไมแมรี่ไม่สนใจผมกันนะ ยัยเรอิน่าไม่น่าเข้ามาขัดจังหวะเลย (T_T)
“เปล่าๆ เราเจอกันก่อนหน้านี้เมื่อตอนแมรี่มาที่สโมสร แต่นายคงไม่อยู่ เพราะตอนนั้นแมรี่มาช่วงเช้า”
เรอิน่าตอบผม และอมยิ้ม.. นี่หล่อนกำลังว่าผมทางอ้อมว่า เพราะตื่นสายเลยไม่ได้เจอแมรี่ใช่มั้ยเนี่ย
“ถ้าอย่างนั้น คุณก็คือ สตาฟโค้ช..ที่มาสายเป็นประจำสินะคะ” แมรี่แค่นหัวเราะ
“เอ่อ..ก็คงงั้นมั้งครับ ฮะๆ” ผมแสร้งหัวเราะ ความจริงแล้วผมหัวเราะไม่ออกเลยล่ะ
ผู้หญิงพูดว่าเป็นจอมมาสาย ผมเป็นผู้ชาย ผมก็ต้องอายเป็นธรรมดาสิ (. .)
“เอาล่ะ ตามนี้แล้วกันนะ เล่นตามแผนที่วางเอาไว้” เสียงของโค้ชคาร์ล ยุติบทสนทนาทั้งหมด
ทุกคนกลับเข้าที่นั่ง และนักกีฬาก็กลับเข้าสู่สนาม ...
ความคิดเห็น