คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Time [1/?]
ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดสบายๆกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องหรูหราที่มีเฟอร์นิเจอร์หรูราคาแพงตกแต่งสวยงานเข้ากับสไตล์ของ“อู๋อี้ฟาน”เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นตลอดเวลาเพื่อเป็นการแสดงข่าวเกี่ยวกับศิลปินที่เขากำลังติดตามอยู่ อี้ฟานหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเลื่อนหน้าจอเพื่อปลดล็อคดูข่าวสำคัญ มีรูปต่างๆมากมายแสดงขึ้นบนมือถือของเขา อี้ฟานมองรูปด้วยความตกใจเล็กน้อยจุดสำคัญที่ทำให้เขาตกใจคือศิลปินหนุ่มคนนี้กำลังโดนลวมลามในการแสดงคอนเสิร์ตอี้ฟานรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งจนเขาอยากจะบินกลับไปหาคนที่โดนลวนลามทันทีไม่สิเขารู้สึกอิจฉามากกว่าว่าทำไมเขาถึงไม่เคยได้ทำแบบนั้นบ้างทั้งๆที่เขาก็สนิทกับศิลปินหนุ่มคนนี้มากแท้ๆแต่เขากลับได้แค่ยืนโอบเอวอยู่ข้างๆแล้วได้แต่มองอยู่ห่างๆอย่างหวงๆ อี้ฟานเงยหน้าดูเวลาว่าคอนเสิร์ตจบรึยังแล้วมันก็เป็นเวลาดีสะด้วยเพราะมันจบไปได้ห้านาทีแล้ว อี้ฟานรีบออกจากหน้าข่าวต่างๆแล้วกดเข้าไปดูข้อความที่เขาคุยกับศิลปินหนุ่ม อี้ฟานรีบพิมพ์ข้อความส่งไปหาคนทางนั้นทันที
WYF:จื่อเทา
ครับตุ้ยจาง?
WYF:เฮ้อ~ยังเรียกแบบนั้นอีกหรอ?
ก็ผมชินแล้วนิ...
WYF:อืม...
แล้วทักผมมามีอะไรรึเปล่า?
อี้ฟานชะงักไปสักพักกับคำถามตรงๆที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ว่าต้องมีปัญหาแน่ๆอี้ฟานสงสัยว่าเขาดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?
WYF:เอ่อ...ก็วันนี้พี่เห็นเทาโดนเจ้าพวกบ้านั้น
ลวนลามบนเวทีพี่เลยไม่สบายใจเท่าไหร่
เลยมาถามดูว่าโอเคมั๊ย?
ก็โอเคนิครับสบายมาก...
แถมยังสนุกอีกต่างหากแล้วเมื่อไหร่
จะกลับมาสนุกด้วยกันอีกละ?
อี้ฟานถึงกับหยุดนิ่งไปอีกครั้งนึงเป็นคำถามที่เขาอยากจะหยุดหายใจ...เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ตอนไหนที่จื่อเทา”ของเขา”เป็นแบบนี้
WYF:...จื่อเทาอ่าอย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นสิ
พี่คิดหนักนะ แค่นี้ก็เหนื่อยจะตาย
พี่เหนื่อย...แล้วพี่เคยถามผมมั๊ย?
ว่าผมเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องมารับหน้าที่
แทนพี่ตลอด....
อี้ฟานสะอึกกับคำถามที่อีกคนส่งมาให้เขาเจ็บปวดใจจนอยากจะร้องไห้...ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น...
ทุกคนเอาแต่พูดว่าเมื่อไหร่พี่จะกลับมา
เอาแต่พูดว่าอู๋อี้ฟานต้องเหนื่อยแน่ๆ
แต่เขาถามผมมั๊ยว่าผมเหนื่อยขนาดไหน
ที่ต้องมารับหน้าที่แทนพี่ทั้งๆที่ผม...
ก็เหมือนกับตายทั้งเป็น…
ตายทั้งเป็นงั้นหรอ?จื่อเทาพี่ขอโทษ
อู๋อี้ฟานไม่พิมพ์ตอบกลับอะไรเขาเหมือนโดนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงเข้าในอกเขานั่งลงบนเตียงนุ่มๆแล้วกุมขมับอย่างหัวเสียเด็กน้อยที่เขาดูแลตลอดมากำลังเปลี่ยนไปแต่จื่อเทาไม่ได้ผิดอะไรเขาเองต่างหากที่หนีปัญหามาคนเดียว
WYF:จื่อเทาพี่ขอโทษจริงๆพี่มันขี้ขลาด
พี่สมควรแล้วที่โดนเรียกว่าคนทรยศ
พี่...ขอโทษ
ไม่หรอก...ผมไม่ติดใจอะไรพี่หรอก
ผมโตแล้วผมคิดเป็นพี่มีปัญหาของพี่
ส่วนผมก็ช่วยเหลือพี่ได้แค่นี้...
WYF:ขอบใจมากนะจื่อเทานายโตแล้วจริงๆ
ตอนนี้กำลังร้องไห้อยู่ใช่มั๊ย?
พี่รู้ได้ยังไง?
WYF:แค่พูดถึงพี่จื่อเทาก็คิดถึง
จนอยากร้องไห้เลยใช่มั๊ยละ?
บ้าไม่ขนาดนั้นสักหน่อยหลงตัวเอง
คนบ้าคนหลงตัวเองไอบ้า!!
อี้ฟานยิ้มกว้างทันทีเด็กขี้แยของเขายังไม่ได้เปลี่ยนไปหมดสะหน่อย
พี่คริส...
WYF:หืม...ว่าไงเด็กขี้แยของพี่?
กลับมาให้ได้นะ...ผมจะรอ
รอสัญญาที่พี่ให้ไว้....
ผมเชื่อว่าพี่ไม่ได้ทรยศพวกเราจริงๆ
ผมเชื่อพี่ตลอดเลยนะกลับมา...ให้ได้ละ
WYF:รอหน่อยนะจื่อเทา...
อู๋อี้ฟานยิ้มมุมปากเล็กน้อยนึกถึงวันวานที่เขาได้มีความสุขกับเด็กขี้แยของเขาถึงแม้จื่อเทาจะเขียนมาทำให้เขาจุกอกแต่สุดท้ายก็ทั้งเป็นห่วงและรอเขาเสมอ
เช้าวันรุ่งขึ้นอู๋อี้ฟานเตรียมตัวออกจากโรงแรมเพื่อไปยังกองถ่ายภาพยนต์ที่เขาได้เป็นนักแสดงนำตัวหลักและแน่นอนก่อนที่เขาจะออกก็ได้เห็นข่าวมากมายเกี่ยวกับจื่อเทา วันนี้จื่อเทาก็ต้องเข้าป่าอี้ฟานรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีกลัวเรื่องร้ายจะไปตกลงที่จื่อเทาเขาจึงทำหน้าเครียดตลอดทางที่ไปถึงกองถ่าย
“อี้ฟานทำไมเธอถึงทำหน้าเครียดแบบนั้นละ?”ผู้กำกับพูดเปิดประเด็นถามอี้ฟานเพื่อไม่ให้บรรยากาศที่นี้เครียดเกินไปอี้ฟานพ่นลมหายใจออกมาแล้วส่ายหน้าหลับตาเล็กน้อย
“ผมแค่เป็นห่วง...”
“ห่วงใครหรอ...หรือว่าเด็กคนนี้”จิงเล่ยค้นหยิบมือถือในกระเป๋าตัวเองออกมาแล้วเปิดภาพเด็กหนุ่มผมดำหน้าสวยใส่เสื้อแขนยาวสีขาวบางๆชุ่มไปด้วยเหงื่อออกแนวเซ็กซี่ อี้ฟานที่ได้เห็นภาพนี้ก็เบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น
“ทำไมคุณถึงรู้ละ?”จิงเล่ยถอนหายใจเบาๆ
“เมื่อสองวันก่อนฉันเห็นเธอลืมวางมือถือไว้..แล้วก็มีคนส่งข้อความมาหาเธอฉันก็เลยถือวิสาสะเปิดดูข้อความแต่ไม่ได้อ่านหรอกนะฉันแค่เปิดดูรูปของเด็กคนนี้...ขอโทษนะอี้ฟาน”จิงเล่ยก้มหน้าลงขอโทษเล็กน้อยอี้ฟานถึงกับทำอะไรไม่ถูกได้แต่มองนิ่งๆอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...”
“เด็กคนนั้นสำคัญกับเธอมากหรอ?”
“ใช่ครับ...เป็นคนสำคัญที่ผมไม่สามารถทิ้งให้อยู่คนเดียวได้”อี้ฟานยิ้มกว้างออกมาเผลอนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ
“ฉันเชื่อแล้วละ...ก็เธอเล่นยิ้มออกมาสะขนาดนั้น”จิงเล่ยยิ้มเล็กน้อยแล้วลุกจากเก้าอี้อู๋อี้ฟานมองท่าทางของจิงเล่ยอย่างงงๆ
“ยังไงก็อย่าปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวนานมากละเดี๋ยวเด็กคนนั้นจะปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว...แต่บางทีถ้าเด็กคนนั้นถ้าได้อยู่กับเธอได้คุยกับ เธอเด็กคนนั้นอาจจะเหมือนเธอก็ได้นะ!”
“ยังไงหรอครับ?”
“ไม่สามารถลืมเรื่องราวเก่าๆได้ทั้งทีใจของเธออยากจะลืมแล้วเริ่มต้นใหม่แต่เพราะเด็กคนนั้นคือคนสำคัญเลยลืมไม่ได้สินะ...เพราะอย่างงั้นเด็กคนนั้นก็ต้องลืมเธอไม่ได้เช่นกัน”พอพูดจบจิงเล่ยก็เดินไปยังเก้าอี้ของผู้กำกับที่เตรียมพร้อมจะทำหน้าที่ของตัวเองและเสียงเรียกมากมายที่เรียกให้อี้ฟานเข้าฉากถ่ายทำต่อแต่เขาก็ไม่ตอบเสียงเรียกใดๆได้แต่นั่งคิดหนักทำหน้าเครียดเหมือนเดิมอีกใจก็อยากจะกลับไปหาคนทางนั้นแต่อีกใจก็อยากจะเริ่มต้นใหม่แต่ต้องทำให้เด็กคนนั้นต้องร้องไห้หนักและตัดเขาจากความทรงจำอย่างไม่เหลือชิ้นดีเรื่องราวต่างๆมากมายที่ทำกันมามันสามรถลบออกได้ด้วยหรอ?ความสัมพันธ์ระหว่างอี้ฟานและจื่อเทามันผสมกันจนเหมือนกลายเป็นหนึ่งเดียว
TBC.
TALK
เปิดเรื่องใหม่ค่ะประโยคเด็ดในหน้านี้
"เด็กคนนั้นคือคนสำคัญเลยลืมไม่ได้สินะ...
เพราะอย่างงั้นเด็กคนนั้นก็ต้องลืมเธอไม่ได้เช่นกัน"
ค่ะเจอกันตอนหน้านะ คอมเม้นด้วยนะ
ความคิดเห็น