ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [yaoi] เมื่่่่่่่่่อผมหลงรักเม่น

    ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

    • อัปเดตล่าสุด 26 พ.ย. 58


               ร่างน้อยๆของเด็กหนุ่มที่ชื่อ เม่น มีเหงื่อใสๆไหลลงจากแก้ม เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ความร้อนจากแสงแดดทำให้เขาแทบอยากกระโดดน้ำแช่สักชั่วโมง แต่ก็ทำไม่ได้ ถ้าไม่ติดว่าการมายืนตากแดดนี่คือบทลงโทษ  ถัดไปก็มี ธีม เพื่อนสนิทของเม่นยืนตัวเปียกอยู่ข้างๆ และถัดจากธีมไปก็มี พุช คู่อริของเม่นกำลังโดนอาจารย์เทศนาอยู่ ทั้งสามคนไม่ได้มายืนกลางแดดร้อนๆนี้เพราะมีปัญหาชกต่อย แต่เพราะหนีแถวแล้วโดนจับได้ตั้งหาก

                 

                

     

                     “พวกนายทั้งสามคนจะถูกตัดคะแนนจิตวิสัย รออยู่นี่ก่อนเดี๋ยวครูมา” อาจารย์เชนว่า อาจารย์คืออาจารย์ฝ่ายปกครอง ซึ่งทุกคนก็รู้ดีว่าต้องมาสายโหด อาจารย์อยู่กับทั้งสามคนมาตั้งแต่สมัยมอต้นจนตอนนี้เข้ามอปลายใหม่ๆ ก็ไม่วายมีเรื่องมาให้อาจารย์เชนต้องดุ

     

     

                   “จารย์ ปล่อยผมก่อน มันร้อนนะจารย์” พุชบ่นออกมา พุชมีหน้าตาดีพอสมควรแต่ชอบทำหน้ากวนๆ และบนใบหน้าก็มีร่องรอยของการชกต่อย พุชเป็นคู่อริของเม่นตั้งแต่อยู่มอต้น สาเหตุที่ไม่ค่อนลงรอยกันเพราะความหมั่นไส้ ซึ่งเม่นเองก็ไม่ค่อยอยากมีเรื่อง แต่พุชชอบมาหาเรื่องเม่นอยู่บ่อยๆ และบางครั้งถึงขั้นเข้าห้องปกครอง และเม่นถูกพักการเรียนทำให้เม่นโดนพ่อว่าและถูกทำโทษ

               

     

                  “นายร้อนคนเดียวหรือ  ครูก็ร้อน  ที่ต้องมาบ่นพวกนายกลางแดด” อาจารย์เชนพูดเสียงเรียบ  มองไล่ไปทั้งสามคน

     

     

                 “แล้วทำไมอาจารย์ไม่เข้าร่มละครับ? ผมเองก็จะได้ไม่ต้องตากแดดตัวดำด้วย” พุชว่ากลับอย่างกวน

     

     

                 “นายพัชนากรณ์ ครูว่าห้องน้ำโรงเรียนเรามันเริ่มสกปรกแล้ว เดี๋ยวนายไปทำความสะอาดด้วยนะ” อาจารย์เชนพูด พุชมองหน้าอาจารย์อย่างไม่พอใจแต่ก็เถียงไม่ได้ เดี๋ยวจะโดนมากกว่านี้ พุชเองก็รู้นิสัยอารย์เชนดี ธีมที่ยืนอยู่ข้างๆ หัวเราะออกมาเบาๆอย่างสะใจ

     

     

                 “มึงหัวเราะเหี้ยไร ไอ้เตี้ย” พุชว่า เมื่อเห็นคนข้างๆยิ้มเยาะสะใจเขา ธีมเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นท่าทางการหาเรื่องทันที แต่ธีมก็เตี้ยกว่าพุชจริงๆ

     

     

                 “เออ กูหัวเราะเหี้ย” ธีมตอกกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ เม่นเห็นว่าทั้งสองเริ่มจะหาเรื่องกันจึงห้ามปาม

     

     

                  “มึงพอเลยไอ้ธีม เดี๋ยวก็โดนเข้าห้องปกครองอีกหรอก กูไม่ช่วยมึงนะ”  เม่นพูดขึ้นห้ามเพื่อน  หลังจากที่โดนพุชแย่งซีนอยู่นาน

     

     

                “ก็มึงดูมันกวนตีนกูดิ” ธีมหันมามองเม่น  เม่นถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่อาจารย์เชนจะเดินกลับมา ทั้งสามจึงทำตัวปกติ

     

     

              “เอานี่ไป ทำความสะอาดห้องน้ำ หนึ่งคาบแล้วมาเช็กชื่อไปเรียนตามปกติได้” อาจารย์เชนยื่นอุปกรณ์ทำความสะอาดให้ ธีมและเม่นรับมาถือไว้ ส่วนพุชโดนหนักหน่อยเพราะเถียงอาจารย์ต้องทำของห้องน้ำครูทั้งหมด “นายเม่นเดี๋ยวอยู่คุยกับครูก่อน ส่วนคนที่เหลือไปได้ และอย่าให้รู้ว่าอู้หล่ะ”

     

     

               “อาจารย์มีไรเหรอครับ” เม่นถาม มองหน้าอาจารย์อย่างงงๆ อาจารย์เชนตบไหล่เม่นเบาๆ

     

     

               “เม่น นายรู้ใช่มั้ยว่าพ่อนายรู้จักกกับผอ.” อาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่ได้ดุ เม่นพยักหน้าตอบ

     

     

               “นี่นายขึ้นมอปลายแล้วนะ จะมาทำตัวแบบนี้ไม่ได้แล้ว ครูเองก็ไม่ได้อยากต้องมาดุนายแบบนี้บ่อยๆหรอกนะ ผอ.เองก็ฝากครูมาให้ช่วยดูนายอีกที” อาจารย์เชนว่า เม่นเองก็เข้าใจดีว่าพ่อหวังในตัวเม่นขนาดไหน และพ่อก็รู้ว่าเม่นมีปัญหาบ่อยๆ พ่ออยากให้เม่นเป็นหมอเหมือนกับพ่อ จึงให้เม่นเข้าสายวิทย์ คณิต และเม่นก็สอบเข้าได้เอง โดนที่ไม่ได้ใช้เส้นสายจากพ่อที่เป็นเพื่อนกับผอ.

     

     

              “ผมน่ะ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจพ่อสักอย่างหรอกอาจารย์”  เม่นพูดเสียงแผ่ว เม่นรู้ดีว่าเม่นอ่อนเรื่องนี้ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้

     

     

             “นายต้องเลิกนิสัยเดิมๆสะ  ครูเชื่อว่าเม่นทำได้” อาจารย์เชนเองไม่ใช่คนโหดร้ายไปหมด อาจารย์พูดปลอบใจเม่น   ก่อนจะปล่อยเม่นที่หน้าหงอยๆไปทำความสะอาด

     

     

     

              “ไงเม่น จารย์เชนเขาพูดไรกับมึงว่ะ หน้าหงอยมาเชียว” ธีมถามขึ้นเมื่อเห็นเดินเข้ามา

     

     

              “ก็เรื่องพ่ออีกนั่นแหล่ะ กูท้อว่ะ กูนี่แม่งเป็นลูกที่แย่มากเลยเนอะ”  เม่นว่า ธีมมองเม่นอย่างเข้าใจ ตั้งแต่คบเป็นเพื่อนกันมา ธีมรู้ว่าพ่อของเม่นเป็นคนยังไง และเม่นเองมักจะทำตัวสวนทางกับที่พ่อต้องการ

     

     

                “เอาน่ามึง  พ่อกูก็เป็นแบบมึงเนี่ย ผู้ใหญ่เขาไม่เข้าใจพวกเราหรอก” ธีมปลอบเพื่อนก่อนจะลงมือ ทำความสะอาดต่อ

     

     

               “เดี๋ยวกูมานะมึง” เม่นเดินออกมาหน้าประตู

     

     

               “ไอ้เม่น มึงจะอู้ใช่มั้ย ทิ้งให้กูทำคนเดียวตลอดเลยนะมึงอ่ะ”  ธีมว่าเพื่อนอย่างรู้ดี

     

     

               “กูไม่ได้ทิ้ง เดี๋ยวกูกลับมาจริงๆ กูสัญญา” เม่นหันมาตอบกลับ

     

     

               “แล้วมึงจะไปไหน” ธีมถาม

     

     

               “สูบบุหรี่”

     

     

     

     

                    เม่นเดินออกมานั่งใต้ต้นไม้หลังรั้วโรงเรียน เป็นที่ประจำที่เม่นมานั่งบ่อยๆเวลาเครียด เด็กหนุ่มหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟจนได้ที่ แล้วพ่นควันออกอย่างผ่อนคลาย สำหรับผู้ใหญ่คงจะมองว่าการสูบบุหรี่มันไม่ดี  แต่สำหรับคนที่สูบจะรู้ว่าช่วยผ่อนคลายได้จริงๆ เพราะเวลาสูบเราจะหายใจออกมาช้าๆ  ซึ่งก็เหมือนกับการนั่งสมาธิกำหนดลมหายใจ

                 กร๊อก เสียงคนเหยียบใบไม้ดังขึ้นทำให้เม่นทิ้งบุหรี่ที่ตนเองสูบใกล้จะหมดมวลแล้วลงเหยียบให้ดับหันไปมองต้นเสียง ก็เจอหน้าคนคุ้นเคย หันมามองเม่นอย่างกวนๆเหมือนเดิม

     

     

                  “มึงมาทำไม ไอ้พุช”  เม่นว่า

     

     

                  “กูแค่เดินผ่านมา”  พุชมองอย่างกวนๆ เม่นทำท่าจะเดินหนีเพราะคิดว่าพุชจะมาหาเรื่อง แต่ก็โดนมือพุชยกขึ้นมากั้นไว้ก่อน

     

     

                 “หลบไปไอ้พุช  หรือมึงอยากเข้าห้องปกครองกับกู” เม่นจ้องเขม็งพร้อมขู่

     

     

                 “กูไม่ได้มาหาเรื่อง” พุชบอกกลับเสียงเรียบ เม่นมองอย่างงงๆ

     

     

                 “กูขอบุหรี่มวลนึง” พุชบอก เม่นได้ยินดังนั้นจึงหยิบบุหรี่ที่ตัวเองเหลืออยู่สองสามมวลส่งให้พุชมั้งหมด จะได้จบๆ

     

     

               “เดี๋ยวไอ้เม่น”  พุชเรียก ก่อนที่เม่นจะก้าวเดิน

     

     

                  “อะไรอีกว่ะ”  เม่นหันกลับมามองอย่างโมโหนิดๆ

     

     

                 “กูขอมึงแค่มวลเดียว”  พุชคาบบุหรี่มวลนึงไว้ในปาก ส่งมวลที่เม่นให้เกินมาคืนเม่น

     

     

                “มึงก็เอาไปหมดๆนั่นแหล่ะ!!” เม่นพูดอย่างหงุดหงิด  ปัดๆมือพุชให้รับบุหรี่ไว้ ก่อนจะก้าวเท้าเดินอีกครั้ง

     

     

                 “ไอ้เม่น” พุชเรียกเม่นอีกครั้ง

     

     

                 “โอยย.....ไอ้สัสพุช  กวนตีนกูเหรอ” เม่นว่าออกมาเสียงดัง  ถกแขนเสื้อพร้อมจะต่อย

     

     

                “เปล่า” พุชพูดเสียงเรียบ เม่นเดินกลับมาหาพุช

     

     

               “สัส แล้วมึงเรียกกูทำไมนัก มัยมึงกวนตีนกูจังว่ะ” เม่นว่า ถอดหายใจแรงๆ

     

     

               “กูไม่มีไฟแช็ก”  พุชบอก มองหน้าเม่นนิ่งๆ เม่นข่มอารมณ์ไว้ ก่อนจะหยิบไฟแช็กส่งให้อย่างโมโห

     

     

              “เก็บไฟแช็กไว้ที่มึงก่อน แล้วไม่ต้องเรียกกูแล้วนะ เรียกอีกที่กูต่อยมึงแน่ กูพูดจริง” เม่นพูดน้ำเสียงจริงจัง ยกกำปั้นขู่อีกฝ่าย ก่อนจะเดินด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวจากไป ทิ้งให้อีกคนยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเลห์

     

     

             “แกล้งคนที่ชอบก็มีความสุขแบบนี้สินะ”  พุชพูด ในขณะที่อีกฝ่ายเดินไปไกลแล้ว พุชพ่นควันออกมาช้าๆ มองตามแผ่นหลังอีกคน นี่คงเป็นอีกสาเหตุนึงที่พุชชอบหาเรื่องเม่นสินะ..................................................

     

     

     

     

    --------------------------------------------------------------

    อ่ะ อะ ตอนนี้เป็นไงบ้างนะ อ่านแล้วงงๆมั้ยอ่ะ

    ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ตอนนี้เริ่มแรกพี่สิงโต

    ยังไม่ออกเลย อย่าเพิ่งปันใจให้พุชกันหมดสะก่อนละ 

    เดี๋ยวพี่สิงโตน้อยใจนะ

    @njprose22 #สิงโตตะคุบเม่น

    ติชมได้ตามสบายเลยค่ะ ^^

                 




     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×