คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - BTM one
ผมื่อพยอน แบฮยอนอายุ 20 ปี มีน้อสาวหนึ่นื่อพยอน อนมีบ้านอผมอยู่ย่านันัมแน่นอนว่ามัน้อรวยอยู่แล้ว ผมเรียนอยู่มหาลัยเอสเป็นมหาลัยอันับ้นๆอประเทศเลยนะ แล้วน้ออผม็เรียนอยู่แ่เร 3 เอ ผมเรียนอยู่ะบริหารแ่เรียนภาอินเอร์นะ ผมะับรถรุ่นใหม่ๆลอเมื่อวานพึ่ไปถอยแลมโบินี่รุ่นล่าสุมาแหละที่บ้านผมมีธุริโรแรมที่มีสาาย่อยไปอีหลายๆประเทศในอาเียน ส่วนผมไม่่อยลับบ้านหรอนะส่วนมาะอยู่อนโับน้อที่ื้อไว้แถวๆมหาลัยอผมและโรเรียนอน้อ ในทุๆวันที่มหาลัยะมีนเอานมหรืออไม้มาให้ผมเสมอ แ่อนนี้เรื่อราวเรานั้นมันเป็นอีไปหมแล้วอนนี้เหลือแ่เพียห้อเ่าเล็ๆที่้ออัันอยู่ 4 นเพราะพ่อผมล้มละลายลายเป็นนิเหล้าไปเลยส่วนแม่ผมิารพนัน ผม้อลาออามหาลัยเพื่อส่ให้น้อเรียนและผมไม่ล้าแบหน้าไปมหาลัยหรอเพราะ่าวเรื่อรอบรัวอผมัไปทั่วเลยหล่ะอนนี้ผมทำานอยู่ที่ร้านาแฟแห่หนึ่ึ่เ้าอร้าน็ใีให้้าวและที่อยู่ผมแ่ผม็ปิเสธเพราะผมไม่อยาทิ้น้อให้อยู่ับพ่อแม่ส่วนอนลาืนผม็ะไปทำานที่ผับวันนี้็เหมือนันผมยั้อทำานแบบนี้เหมือนเย
“อบุรับ ไว้โอาสน่ามาใหม่นะรับ” ผม้มหัวโ้ให้ลู้าู่สุท้ายที่พึ่เินออไปาร้านาแฟ
“แบวันนี้ไม่้อไปทำานไม่ไ้หรอ เี๋ยวันให้่า้าเพิ่มอีแร็ไ้”
“ไม่ไ้หรอรับุเฮุน เี๋ยวผมโนหัเินเือนนะ” นี่แหละเ้านายอผมื่อโอ เฮุน เามัะอแไม่ให้ผมไปทำานที่ผับนั้นเสมอ้วยเหุว่าเาเป็นห่วผม เาอายุเท่าผมพ่อับแม่อเาให้เปิร้านาแฟเป็นอัวเอแู่ผมสิไม่มีอะไรเลย
“ั้นวันนี้แบ้อให้ันไปส่นะ แล้วให้ันวนไปรับอนมีมาเลยรึป่าว”
“เี๋ยว่อยไปรับ็ไ้รับ ผมไม่อยาให้น้อรู้ว่าผมไปทำานที่ไหน”ผมมัะให้น้อมานอนที่ร้านาแฟเสมอเพราะพ่อับแม่มัะทะเลาะันลอผมไม่อยาให้น้ออยู่ในเหุาร์แบบนั้น ผมให้น้อมานอนร้านาแฟแล้ว ผม็ะมารับน้อไปโรเรียนอนเ้าเสมอผมเลิานประมาี 3 และ็ลับไปนอนที่ห้อ ผม้อทนเห็นพ่อับแม่ทะเลาะันทุวันเป็นแบบนี้นผมอยาะออไปาบ้านเลยหล่ะ
“แบเหม่ออะไรหน่ะ รีบเ็บอเร็วเี๋ยวไปทำานไม่ทันนะ”
“รับุเฮุน อบุนะรับทีู่แลน้อผมให้”
“ไม่เป็นไรเรื่อแ่นี้เอ มีไร็บอันนะันพร้อม่วยแบเสมอ”
“อบุนะรับ”ผมรีบเ็บอแล้วามไปึ้นรถเพื่อไปทำาน่อที่ผับพอผมึ้นรถไปสัพัรู้สึว่ามัน่าเพลียบวับที่แอร์ีเ้าหน้าทำให้ผลอยหลับไป
“แบื่นไ้แล้วรับ ถึแล้วนะ”
“อ๊ะุเฮุน ถึแล้วหรอ”ผมำลัหยิบอและปลเ็มัแุ่เฮุน็ยื่นหน้าเ้ามา่อน
“อย่าลืมราวัลอันสิ”
“็ไ้รับ ุเฮุนเ้าเล่ห์ริๆเลยรับ”
ฟอ!!!!
“พอใละ ไปไ้ละรีบลับห้อ้วยนะ ่อนลับ็ไลน์มาบอ่อนหล่ะ เผื่อันยัไม่นอนะมารับนะ”
“รับผมไปแล้วนะ”
ผมปิประูลารถและเินเ้าประูทาหลัร้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและออไปทำาน
“อ่าวมาแล้วหรอ วันนีุ้นนั้นมาส่อีหล่ะสิ”
“่ายยยเลยยอ ทำไมวันนี้ยอมาเร็วว่าบีอีอะ”
“วันนีุ้อินให้ยอมาเร็วอะ ยอเลยรีบมาเลยลัวบีเหา”
“ยอน่ารัที่สุ เี๋ยวเราเปลี่ยนุ่อนนะเี๋ยวเราามออไป”เวลาอยู่ที่ผับทุนะเรียผมว่าบีผมไม่อยาให้ใรรู้ว่าริๆผมเป็นใรผมไม่อยาโนมอไม่ีนไม่ล้ามาทำาน ไม่มีใรรู้ื่อริๆและัวนริๆอผมยเว้นแ่ยอูเพื่อนอผมที่มหาลัย ยอูมาทำานผมเป็นเพื่อนที่ผับเพราะไม่อยาให้ผมทำนเียวและที่สำัผับนี้็เป็นผับอแฟนยอู้วยหล่ะยอูเป็นบาร์เทนเอร์ส่วนผมเป็นเ็เสิร์ฟอยู่ที่โนวีไอพีอนแรผมเป็นเ็เสิร์ฟอยู่โนธรรมานี่แหละแ่ยอูไม่ยอมอยาให้ผมอยู่้วยเลยให้ผมไปทำานโนวีไอพีแทน
“ยออBlue Margaritaแ้วนึแล้ว็Strawberry Margaritaอีแ้ว”
“รอแปป”
“วันนี้ร้านูึรื้นเนอะยอ มีผู้หิสวยๆเ็มไปหมเลยอะ”ปิโนนี้ะไม่่อยมีผู้หิมานั่หรอะมีแ่นัธุริและนัเที่ยว่าๆที่้อารวามเป็นส่วนัว
“เห็นว่าะมีใรมาอะ ื่ออะไรนะ….เอ่ออ….อ๋อปาร์ านยอลอะ”
“เาเป็นใรหรอ ทำไมนพวนี้้อมารออะ”
“บีแ่าวหรอเนี่ย!ายละนี่แไม่รู้ัุานยอลริๆหรอเาเป็นนัธุริไฟแรที่พึ่บแล้ว็มาบริหารธุริอรอบรัว่อแล้วที่สำัเป็นนัแ่รถอันับ้นๆอประเทศเลยหล่ะ”
“โหหห ้อหล่อมาๆแน่เลยอะมีแ่นรอเ็มไปหมเลย”
รี๊!!!!
“นั่นไเินมานู้นแล้ว” ระหว่านั่นผมหันไปสบาับผู้มาใหม่ที่เินเ้ามาเาใสุ่สูทสีำและำลั้อมาทาผม ผมไม่ไ้หลัวเอนะว่าเามอผมแ่สายานั่นหันมาที่ผมริๆสายาอเาเ็มไป้วยวามน่า้นหาเาส่ยิ้มเล็น้อยมาให้ผม่อนที่ะเินเ้าไปในห้อที่ัเรียมไว้สำหรับเาโยเพาะ
“บี แไปรับออเอร์ุายยอลหน่อยสิโรปวี่อะ”…อ๊ะุานยอลหรอนเมื่อี้หน่ะหรอเาไม่ล้าไปรับหรอเาเินยัไหล่ะ”บีไ้ยินเรามั้ย บี!!!”
“อ๊ะ..โอเเราไปให้็ไ้”แล้วผม็เินรไปที่ห้อที่อยู่้านบนอร้านผมไ้ยินมาว่าห้อนี้แพที่สุในร้านเลยนะและ็เป็นห้อที่อยาที่สุ้วยุานยอล้อสนิทับเ้าอร้านแหละถึไ้ห้อนี้มาแบบลัิวหน่ะ ผมเปิประูเ้าไปพบับสายาที่วนน่า้นหาและผู้หิ้าๆเธอใสุ่เรสสีแที่สั้นนเห็นาเือบทั้หม
“สวัสีรับุานยอลรับอะไรีรับ”ผมไม่ล้าที่ะเยหน้าึ้นไปมอผมไม่ล้าสบสายาู่นั้นริๆ
“พูับลู้าระับวีไอพีอย่าัน วร้มหน้าหรอ…พยอน…บี”เาเรียื่อผมถึแม้ำเหล่านั้นะเป็นเหมือนำัเือนแ่มัน็ทำให้ใอผมเ้นแรไ้
“นั่นสิ เป็นเ็เสิร์ฟใหม่หรือไห้ะ!”
“ผมอโทษรับ”
“ยูินเธอะไปเ้าห้อน้ำไม่ใ่หรอ เี๋ยวทานี้ผมัารเอ ุเอาเหมือนเิมใ่มั้ย”
“ใ่่ะ านยอลนี่รู้ใยูินลอเลยนะะ”ผู้หินนั้น้มหน้าลหอมแ้มอานยอลและเินออไปเหลือแ่ผมับเาที่อยู่ในห้อันสอนในใอผมเ้นแรไม่เป็นัหวะับถ้อยำและสายาที่เาำลัทำ
“นีุ่พยอน บีผมเอาเหมือนเิมสอแ้ว”
“เอ่อ…เอาเหมือนเิมนะรับว่าแ่เหมือนเิมอุนี่ืออะไรหรอรับ”
“นีุ่พยอน บีแ่เินไปบอบาร์เทนเอร์็บแล้วรับ”
“แ่..ถ้าบาร์เทนเอร์ำไม่ไ้หรืออะรับ ผมแ่อยาถามให้แน่ใ”
“นีุ่แ่เินออไปบอ็บแล้วไม่้อถามมา ออไปไ้แล้วผม้อารวามเป็นส่วนัว”
“รับอโทษรับ”ผมรีบเินออมาาห้อและรีบปิประูระหว่านั้น็สวนทาับผู้หิที่มาับุานยอลเธอเบะปาและแสยะยิ้มใส่ผม แ่ผม็ทำไ้แ่โ้ให้เาแล้วรีบเินไป
“ยอุานยอลบอเอาเหมือนเิมอะ”
“อ๊ะโอเเลย แเป็นไบ้าเ้าไปอยู่ับผู้ายหล่อๆอะสู้นที่มาส่แไ้รึป่าว”
“ุานยอลหน่ะหรอ ็หล่อนะ ูีเลยแหละแ่นิสัยหน่ะปาร้ายริๆเลย”
“หน่าแ เาเป็นถึลู้าวีไอพีเลยนะที่มาับเาหน่ะู่หมั้นอเานะนั่นแอย่าไปหลเสน่ห์เาเ้าหล่ะแย่เลยนะ”โีที่ยอูบอผม่อนไม่ั้นผมหลเสน่ห์นแบบานยอลไปแล้วริๆผมยแ้วอเทลสอแ้วเินเ้าไปในห้อและวาให้และรีบออมาเพราะุานยอลับู่หมั้นอเาำลันัวเนียันอยู่หล่ะอยาทำันไม่เห็น้อที่นี้เลยทำที่บ้าน็ไ้หนิผมเินเสิร์ฟและถูลู้าวนุยบ่อยๆเพราะผมเป็นนุยเ่และเอนเอร์เทรน์ลู้าไ้ีเลยทีเียวอีแปปเียวผม็ะเลิานแล้วผมเลยไลน์ไปหาุเฮุนามที่ลันไว้แุ่เฮุนไม่อบสสัยหลับแล้วผมเรียมเ็บอ แ่สายาอผม็ันไปเห็นุานยอลและู่หมั้นอเาเินออมาพอีเาหันมามอผมและยิ้มให้ผมเล็น้อยและวัเินออมาให้เ็เสิร์ฟและเินเ้ามาหาผม
“อะันให้ทริป”เาให้ทริปผมั้ห้าหมื่นวอนเลยหล่ะผมับน้อมี้าวินไปอีหลายวัน
“อบุรับุานยอล เินทาปลอภัยนะรับ”ผม้มหัวให้ในะทีุ่านยอลำลัประอร่าอหิสาวและเินออไปผมเ็โ๊ะเ็บแ้วและเินเ้าไปเปลี่ยนุที่หลัร้านเพื่อที่ะไ้ลับห้อไปนอนวันนี้ร่าายอผมมันล้าริๆนะ
“ยอบีลับ่อนนะไว้เออันพรุ่นี้นะ”ผมโบมือลาและเินออาร้านไปผมไม่อยานั่แท็ี่ลับเพราะเวลานี้ไม่มีรถเมล์แล้วหล่ะผม็ไม่อยาโทรไปวนุเฮุน้วยถึแม้ถ้าผมโทรไปเาอยาะมารับผม้วยวามเ็มใ็ามแ่ผมฝาน้อไว้ับเามัน็เป็นภาระมาพอแล้ว ในระหว่าที่ผมเินลับห้อในหัว็พลันิถึเรื่อ่าๆมามายผมเินเรื่อยๆนอนนี้เวลาีสี่แล้วผมมัะถึห้อประมาีสี่ว่าๆแล้วอาบน้ำนอนพัสัแปปและไปรับน้อไปโรเรียนอน7โมอทุๆวันผมเินึ้นบันไและำลัไุแเ้าห้อ
“เหอะ ไปทำานที่ผับมาอีแล้วหรอไวันนี้ายไ้เท่าไหร่หล่ะ”นั่นเป็นำแรที่แม่อผมล่าวทัผม
“แม่วันนี้แบมีให้แม่แ่หมื่นวอนเอนะ แบ้อเ็บไว้่าเทอมอนมี”
“เหอะวันนี้แายไ้น้อยหรอไ แ่หมื่นวอนมันะไปพออะไรแ่เล่นาสอา็หมแล้ว”
“แ่แบมีแ่นี้ริๆนะแม่”
“เออแ่ไหน็แ่นั่นเอามาสิ!!”ผมวัเินออไปให้แม่และเินเ้าไปอาบน้ำส่วนพ่อหน่ะหรออยู่ร้านเหล้าะลับมาแ่เอาเินเวลาเินหมหน่ะแหละและ็ไปินเหล้า่อผมอาบน้ำและล้มัวลนอนับพื้นผมินแล้วแหละผมอยู่แบบนี้มาปีว่าแล้วเมื่อิถึเรื่อเ่าๆน้ำาอผม็ไหลลมาผมนอนร้อไห้ทุืนแ่เหมือนวันนี้ผมเพลียว่าปิแล้วผม็ผลอยหลับไป
“อื้มม….”ผมมอไปนาฬิา แย่แล้ว!!สายแล้วผม้อไปรับน้อไปโรเรียนแ่นี่มันเ้าโมแล้วผมรีบอาบน้ำแ่ัวและออาห้อไปโยไม่ลืมวา่าอาหารไว้ให้ส่วนแม่ออไปบ่อนั้แ่เ้าแล้วผมรีบวิ่ไปึ้นรถเมล์และรไปที่ร้านอุเฮุนให้เร็วที่สุถึแม้ร่าายะอ่อนเพลียแ่ไหน็าม
“อ่าวแบมาแล้วหรอ วันนี้ื่นสายหรอไ”
“ะะุเฮุน นะนะน้อผมยัไม่..ไปโรเรียนใ่มั้ยรับ”ผมรีบถามออไปถึแม้ว่าะเหนื่อยหอบแ่ไหน็าม
“อนมีหน่ะหรอไปโรเรียนั้นานแล้ว ันเห็นแบมาสายหน่ะเลยไปส่่อน”
“ผมอโทษริๆนะรับ ลำบาุเฮุนอีแล้ว”
“ไม่หรอเรื่อแ่นี้เอเราอยา่วยแบนะ ว่าแ่ทำไมหน้าูไม่สใสเลยไม่สบายหรอ”ุเฮุนถามแล้วเินเอามือมาอัที่หน้าผาอผม
“อ๊ะ…แบัวร้อนี๋เลยไม่้อทำานหรอวันนี้ึ้นไปพั้านบนเถอะ”
“แุ่เฮุน ผมไหวรับไม่เป็นไรริๆ”
“ไม่มีแ่รับุพยอน ไปรับเินึ้นไปเลยรับ”ุเฮุนันหลัอผมให้เินึ้นบันไและไปพัในห้อริๆห้อนี้เป็นห้ออผมที่เาให้ผมับน้อพัผมสามารถมานอนไ้เสมอ วันนี้ผม้อพัสัวันแล้วแหละืนนี้่อยไปทำานี่ผับละัน
“นอนนี้่อนนะเี๋ยวันไปทำ้าว้มแล้วเอายาึ้นมาให้นะ”
“ไม่เป็นไรรับ ผมแ่นอนพัเยๆเี๋ยว็หาย”
“สภาพแบบนี้หน่ะหรอหาย นอนเยๆไปเถอะหน่า”เาเินลไปและปิประูผมึหลับาแ่หลับไปไ้สัพัุเฮุน็เอาน้ำับยาึ้นมาให้ผม
ผมินยาและหลับไปเพราะฤทธิ์ยา
“ุเฮุน วันนี้แบอไปผับเร็วหน่อยนะุเฮุนไม่้อไปส่็ไ้รับ”
“แบว่ายัไนะ เป็นแบบนี้ยัะไปอีหรอลาหยุสัวันไม่เป็นไรหรอ”
“วันนี้ยอ็ลาแล้วรับ ผมไม่อยาลาเพิ่ม”
“ั้นามใแบแล้วัน ถ้าไม่ไหวให้โทรหาเราเลยนะ”ผมเลือที่ะโหออไปถ้าผมไม่ไปทำานที่ผับและแม่ับน้อผมะเอาเินที่ไหนใ้ถึแมุ้เฮุนะแอบให้เินน้อผมบ่อยๆแ่ผม็เรใและวาืนที่เิมเสมอแ่นี้มัน็มาพอแล้วผมึเินไปเ็บอใส่ระเป๋าุเฮุนสั่ให้ผมไปรอที่รถและสั่ให้พนัานนอื่นๆปิร้านแทน
"ทำไมแบอบื้อห้ะ" ุเฮุนพูพลาเอามือลูบหัวผม ผมไม่ไ้อบลับเพียแ่หันไปยิ้มเล็ๆให้
"ไม่้อมายิ้มเลยเ้าหมา เมื่อไหร่ะเลิเรียนว่าุสัทีบอเป็นล้านๆรอบแล้วนะ"
"็แบไม่อยาให้นอื่นมอุเฮุนไม่ีนี่รับ"
"แ่ันไม่อบหนิแบ ใรไม่พอใ็ไล่ออไปเลยีมั้ย"
"ทำไมุเฮุนื้อแบบนี้หล่ะรับ ผมยอมเรีย็ไ้รับแ่แ่นอเวลาานนะรับ"
"็ไ้ ไหนลอเรียนให้ฟัหน่อย"
"เฮุน!!ออรถไ้แล้วแบรีบนะ"เฮุนหันมามอหน้าเล็น้อย่อนะุมมือผมไว้และับรถออไปเฮุนบอว่าะมานั่เฝ้าผมที่ผับะรอนว่าผมะทำานเสร็แ่ผม็รีบปิเสธเาึยอมและมารับแทนารนั่เฝ้า ผมเินเ้าไปหลัร้านและเปลี่ยนุเหมือนเยแ่แปลที่วันนี้เปิร้านเร็วว่าปิ
"ยอทำไมวันนี้ร้านเปิเร็วอะ"
"็ุานยอลเาเหมาปิร้านหน่ะสิเห็นบอวันเิู่หมั้น"เหอะรวยมาสินะเ็บเินไว้บ้า็ไ้ไม่เห็น้อเอามาผลาเล่นแบบนี้ผมิและแอบบ่นในใ
"บีแไม่สบายหรอทำไมหน้าูโทรมๆ"
"อือ...นิหน่อยอะแไม่เป็นไรมาหรอวันนี้ปิร้านหนินไม่น่าเยอะหรอ"
"ไม่ไหวแ็เรียันนะเี๋ยวันพาไปพับนห้อุอิน"
"อบใมานะ ยอน่ารัที่สุ"ผมและยอเินออมาาหลัร้านและ่าน่าทำหน้าที่อัวเอสายาอผมหันไป้อับสายาู่นั้นหลายรอบแ่วันนี้เาลับเมินผมและไม่สนใผมเินออมาเ้าห้อน้ำที่เ้าไ้เพาะพนัาน
"พยอน บี"
"ะะุานยอล เ้ามาในนี้ไ้ไรับเ้าไม่ไ้นะรับ"
"ทำไมันะเ้าไม่ไ้ร้านนี้็อเพื่อนันมีปัหาหรอพยอน บี"
"ไม่มีรับผมอัว่อนนะรับ"
"เี๋ยวสิไม่อยารู้ริๆหรอว่าันเ้ามาทำอะไร"เหอะใระไปอยารู้หล่ะ ผมไม่สนใและสะบั้อมือที่ับอยู่และรีบเินออมาโยไม่สนใว่าสีหน้าอนที่พึ่โนปิเสธ
"ยอแบอยาลับบ้านแล้วอะ แบอลับ่อนไ้มั้ย"
"แบะลับยัไให้เราับรถไปส่มั้ย"
"ไม่เป็นไรเี๋ยวเรามีนมารับหน่ะ อบในะยอ"ผมเินออมาหลัร้านและโทรหาเฮุนเาบอว่าอี 15 นาทีะมาถึผมเ็บอและเินออมาพลันหันไปเห็นุานยอลยืนสูบบุหรี่ที่รประูร้านผม็รีบทำัวลีบๆและหลบอยู่หลั้นไม้แ่สายาอุานยอลีเินไปเาเินเ้ามาหาผมแล้ว
"บี ผมอเรียุแบบนี้ไ้มั้ย"เาพูและยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆ
"อ๊ะุออไป แล้วุะเรียอะไร็ามใุ"ผมหันไปเห็นเฮุนที่ับรถมาพอีและรีบเินออไปึ้นรถทันทีที่เฮุนอผมมอที่ระ้าๆรถสายาอเามอผมไม่ละสายาเลย สายาอผมเหมือนโนมน์สะที่มอาู่นั้นผ่านระรถโยไม่ละาสายาู่นั้นเหมือนัน
"แบวันนี้นอนที่ร้านนะ นอนห้อัน ันไปรับอนมีมาแล้วให้อนมีนอนับันเี๋ยวะิไ้แบ"
"แ่แบ้อเอาเินไปให้แม่นะ"
"ไม่เป็นไรแบ ันใหุ้น้าไปแล้ว"
"เฮุนเอาอีแล้วนะเราเรใให้ไปเท่าไหร่เี๋ยวเราืนให้"
ฟอ!!
"นี่ไ่าอบแทน แม่แบ็เหมือนแม่ันนะ"เฮุนพูและยื่นหน้าเ้ามาเา่อยูบและบเบียที่ปาเบาๆทำให้ผเลิ้มอย่า่ายายเาประอหน้าผมึ้นผมเอียเล็น้อยเพื่อรับอศาูบาเฮุนผมเอามือล้ออเาและันลิ้นเ้ามาในโพรปา
"ทำไมี้ยั่วแบบนี้ ถ้าไม่หยุะอุ้มไปบนห้อแล้วนะ"
"อ๊ะผมลีว่าไว้เอันบนห้อนะเฮุน"ผมเินอ้อมไปทานับและยื่นหน้าเ้าไปหอมแ้มเา
"อบุนะที่่วยผมมาลอ"สำหรับเฮุนผมไม่รู้ว่าเราอยู่ในสถานะอะไรันถ้าถามว่าแ่นาย้าับลูน้อ็เป็นแ่เวลาานแ่ถ้านอานั้นผม็ไม่รู้ว่าะเรียมันว่าอะไรผมสบายใลอเวลาที่อยู่ับเาและเาเป็นนที่ผมไว้ใที่สุเาเยบออบผมแ่ผม็ปิเสธไม่ใ่ว่าผมรัเียหรือไม่อบนะผมแ่อยาให้เราอยู่ในสถานะแบบนี้ผมลัวว่าผมะถูบอเลิ้วยเหุผลหลายๆอย่าผมเลยเลือที่ะอยู่ในสถานะแบบนี้มาว่า
ความคิดเห็น