คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : -+เผลอ(แบมบี้)
Part 36
เผลอ
Boon part :
ผมขับรถไปด้วยใจที่ว้าวุ่นเต็มที... แอบเหล่คนข้างๆเป็นระยะ หลับไปแล้วสินะ ผมพยายามขับช้ามากถึงมากที่สุด เพราะอยากดึงเวลานี้ไว้นานๆ ถ้าตอนนั้นผมไม่งอแง แล้วให้แบมบี้ไปเรียนต่อ เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ เฮ้อออ....
“หมดเวลาแล้ว... ฉันคงต้องไป”
ผมไม่ได้ร้องหรอกครับ เสียงจากโทรศัพท์ผมเอง เพิ่งเปลี่ยนเนี่ย - -
บูรณ์ – “สวัสดีครับ ... ใครครับ? มิน.. มินไหนครับ”
ผมฟังปลายสายตอบ จริงอยู่ว่าผมคบผู้หญิงมากมาย แต่ตอนนี้ผมหยุดแล้ว และบอกเลิกทุกคนหมดแล้วด้วย... เสียงเจื้อยแจ้วพูดตอบมาอย่างสนิทสนม ผมเหลือบมองคนข้างๆ หลับอยู่สินะ
บูรณ์ – “อ่อ! มินที่ออกคอนด้วยกันหรอครับ จำได้ๆ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
มิน – “ก็ใช่สิคะ พอบูรณ์ไปออกรายการนั่นมินก็ดูรายการทุกวันเลยค่ะ”
ผมหัวเราะแหะๆ ตอบไป เสียงแหลมชะมัด ผมได้ยินเสียงเธอแม้ไม่ได้เอาโทรศัพท์แนบหู - -!
บูรณ์ – “ว่าแต่ โทรมามีอะไรรึเปล่าครับ?”
มิน – “มินน่ะ อยากเจอคุณน่ะค่ะ ถ้าคุณยังไม่มีใคร”
บูรณ์ – “... ผม ยังไม่มีใครครับ”
มิน – “จริงหรอคะ! แล้วคุณแบมบี้นั่นล่ะคะ”
บูรณ์ – “เรื่องของผมกับเค้าจบกันตั้งแต่รายการจบแล้วล่ะครับ”
เสียงกรี๊ดกร๊าดทำให้ผมต้องรีบออกห่างจากโทรศัพท์ รักษาอาการบ้างก็ดีนะครับ - -
มิน – “งั้นคืนนี้ ที่ไนท์บาร์ใกล้ๆ ตึกนะคะ”
บูรณ์ – “ครับ...”
ผมกดวางสาย ก่อนจะถอนหายใจ ลองเริ่มต้นกับใครสักคนก็คงดี อย่างน้อยก็มีเพื่อนคุยแหละน่า แม้ว่ามินจะไม่หวังแค่เพื่อนก็เหอ
ไม่นานก็ถึงบ้านของแบมบี้ ผมกำลังจะปลุก แต่เธอก็ดีดตัวขึ้นมานั่งก่อนกล่างขอบคุณแล้วลงไปเลย... เป็นอะไรของเค้า? ผมรีบวิ่งตามลงไป
บูรณ์ – “คุณเป็นอะไรน่ะ โกรธผมหรอ”
แบมบี้ไม่หันกลับมามองผม
แบมบี้ – “ฉันจะมิสิทธิ์อะไรไปโกรธคุณล่ะคะ... ก็ในเมื่อเรื่องของเรามันจบไปตั้งแต่รายการจบแล้วนี่”
บูรณ์ – “คุณ....”
แบมบี้ – “ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ แต่พอดีมันได้ยินน่ะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งที่มาส่ง...”
แบมบีรีบไขกุญแจบ้านแต่ผมเรียกไว้ก่อน...
แบมบี้ – “มีอะไรอีก”
บูรณ์ – “นี่... กุญแจบ้านคุณ”
ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินขึ้นรถ... ก่อนจะบึ่งรถออกไปทันที... ผมไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง ทำไมน่ะหรอ หน้าผมเค้ายังไม่อยากมอง ผมคงไม่อยู่ให้รกสายตาไปมากกว่านี้แล้วล่ะ! ผมกำลังจะกลับบ้าน แต่พอดูนาฬิกา ก็เย็นมากแล้ว... อีกชั่วโมงสองชั่วโมงก็ถึงเวลานัดแล้วล่ะ....
“อ่าว คุณบูรณ์ ไม่มานานเลยนะครับเนี่ย ผมชอบเรียลลิตี้ของคุณมากเลยครับ น่ารักมะ...”
ผมยกมือขึ้นเพื่อให้เค้าหยุด ก่อนจะเลือกมุมปลอดคน... ผมสั่งว็อดกามาขวดนึง... ผมคอทองคำเลยล่ะ 555
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกครั้ง ไม่ต้องดูเบอร์ ผมกดรับทันที
มิน – “มินถึงแล้วนะคะ”
บูรณ์ – “ผมถึงก่อนคุณอีกครับ”
มินหัวเราะคิกๆ ก่อนจะเดินตรงมาที่โต๊ะผม
มิน – “บาร์ที่นี่มีมุมนี้ด้วยหรอคะ.... ไม่ยักรู้”
บูรณ์ – “เพราะคนไม่ค่อยรู้ไงครับ ผมถึงมานั่งนี่”
ผมมองพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ มินยิ้มเขิน ก่อนจะตรงมานั่งตักผม... สาบานได้ว่าเมื่อกี้นางเพิ่งยิ้มเขิน แต่แบบนี้ก็ดี! จะได้ไม่เสียเวลา ผมยกแก้วว็อดกาให้เธอดื่ม แต่เธอมองอย่างชั่งใจ
มิน – “มินคออ่อนนะคะ”
บูรณ์ – “งั้นผมป้อนละกัน”
ผมกระตุกยิ้มก่อนจะดื่มว็อดกา แล้วประกบปากคนตรงหน้า ลิ้นของผมเปิดปากเธออย่างไม่รอช้า.. ก่อนที่ของเหลวใสจะไหลเข้าปากเธอ... ผมใช้ลิ้นกวาดความหวานทั่วก่อนจะผละออกเมื่อคนตรงหน้าลมหายใจขาดช่วง...
บูรณ์ – “ชอบรึเปล่าครับ”
คนตรงหน้าพยักหน้า ชุดเดรสสีเนื้อแนบจนแทบไม่ปิดอะไร.... เธอเปลี่ยนมานั่งคร่อมผมแทนก่อนจะอ้อนให้ผมป้อนอีก
มิน – “มินอยากกินอีกค่ะ บูรณ์อยากกินมั้ยคะ”
น้ำเสียงอ้อนปนยั่วทำให้ผมยิ้มกริ่ม
บูรณ์ – “กินมินได้มั้ยครับ”
เจ้าตัวยิ้ม ก่อนจะจู่โจ่มปิดปากผม มือผมออมรอบเอวเธอหลวม เธอค่อยๆผละออก ก่อนจะยิ้มหวาน ตาเธอเยิ้มมาก ผมมองเธออย่างหลงไหล
มิน – “พามินไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะโอบเอวเธอ แล้วพาเดินเข้าห้องน้ำไป.... พวกเราเล้าโลมกันสักพัก ผมก็เริ่มทนไม่ไหว มันร้อนไปหมด
บูรณ์ – “ไปรถผมเถอะ แอร์เย็นกว่าตั้งเยอะ”
มินพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตรงไปที่รถ ผมเปิดประตูให้เธอ ก่อนจะอ้อมไปที่นั่งคนขับ ผมไล่สายตามองหน้าก่อนจะไล่ตามหุ่นของเธอ...
บูรณ์ – “แบม....”
มิน – “คะ...?”
ผม... เผลอพูดชื่อเธอออกมา ... ทำไมผมเห็นหน้ามินเป็นแบมบี้ล่ะ...
มิน – “ต่อเถอะค่ะ”
ผมพยักหน้ารับ... แต่ต้องสะดุ้งอีกครั้ง เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
บูรณ์ – “ขอเวลาแปปนึงนะครับ”
มินพยักหน้ายิ้มกว้าง...
“แบมบี้”
ชื่อที่โชว์อยู่ทำเอาผมเลิ่กลั่ก รีบหันไปมองคนข้างๆ.... เอาไงดีวะ
บูรณ์ – “มินครับ พอดี.... ผู้จัดการโทรมา ถ้ารู้ว่าผมอยู่กับผู้หญิงต้องโดนดุแน่ ช่วยกลับไปก่อนทีนะครับ”
มิน – อะไรกันคะ!“
ผมไม่เปิดโอกาสให้เธอแย้ง วิ่งไปเปิดประตู ก่อนจะดึงเธอลงมา
บูรณ์ – “ขอบคุณสำหรับวันนี้ บายครับ”
เธอยังยืนเอ๋ออยู่ ผมไม่ได้ใส่ใจนัก รีบบึ่งรถออกมาให้พ้นเสียงเพลงกระหึ่มในบาร์ แล้วกดรับ สายที่ 7 โห!!
บูรณ์ – “ฮะ... ฮัลโหลครับ”
แบมบี้ – “คือ... ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณน่ะค่ะ”
บูรณ์ – “ได้ครับ ที่ไหน”
แบมบี้ – “บ้านฉันค่ะ”
ผมตอบรับโดยไม่ต้องคิด... รู้สึกเหมือนมีไฟมันลน แบบนี้รึเปล่านะ ที่เรียกว่ากินปูนร้อนท้องน่ะ ...
มาอัพช้าาาาาาาาาามาก! 55
ไปละจ้า เจอกันตอนนี้ อ้นรีนสัญญา
ความคิดเห็น