คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : -+เราเป็นอะไรกัน(bambi part)
Part 33
เราเป็นอะไรกัน? (bambi part)
Bambi part :
เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆเปิดออก ปวดหัวจัง นอนเยอะไปมั้ง... ฉันมองไปรอบๆ ฟ้ายังมืดอยู่เลย ได้ยินแต่เสียงน้ำทะเล... เอ๊ะ! ทะเล?
แบมบี้ – “เฮ้ยยยย! ไหงกลับมาที่ทะเลอีกเนี่ย”
ฉันบ่นกับตัวเอง... แต่ว่า รถนี่ของใครกัน ฉันสำรวจรถ ก่อนจะนึกออกรางๆ .... บูรณ์!
บูรณ์ – “ตื่นแล้วหรอ”
แบมบี้ – “พามาที่นี่ทำไม พากลับเลย”
บูรณ์เหยียดยิ้ม ก่อนจะเปิดประตูแล้วดึงฉันลงไป
บูรณ์ – “พามาถึงนี่แล้ว จะพากลับทำไม”
แบมบี้ – “เป็นอะไรของนายกัน จะโกรธอะไรนักหนา”
บูรณ์ – “หึ... แล้วถ้าผมไม่ไปหาคุณ คุณก็จะจบเรื่องของเราไว้แค่นั้น... ใช่มั้ย”
ฉันนิ่ง ก่อนจะเดินหนี แต่คนข้างหลังก็รวบเอวก่อนจะดึงเข้าหาตัว
แบมบี้ – “รุ่มร่าม ปล่อยนะ”
ฉันดิ้นขลุกในแขนแกร่ง แต่ก็ไม่เป็นผล เหมือนบูรณ์จะผิวขาวขึ้นด้วยนะ ... ไม่ใช่ๆ คิดไรของฉันเนี่ย
บูรณ์ – “ทำไม? ตอนนั้นมากกว่านี้คุณยังไม่เห็นว่า... ”
แบมบี้ – “ก็นาย.... ตอนนั้นกับตอนนี้ไม่เหมือนกัน นายไม่ใช่บูรณ์คนนั้น!”
บูรณ์ – “นั่นดิ... เหอะ ตอนนี้คุณก็เก่งขึ้นแล้วนี่ ไม่ขี้แยแล้วด้วย”
ฉันดึงแขนที่โอบรอบตัวฉันออก ก่อนจะเดินหนี
บูรณ์ – “นี่ - - อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่ะ ผมแค่กอดเองนะ”
แบมบี้ – “ไอบ้าบูรณ์”
ฉันตะโกนโดยไม่หันไปมอง... คนบ้า เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อะไรของเค้ากัน แล้วทำไมไม่ตามมาเล่า ฉันหลงจะทำไงเนี่ย
บูรณ์ – “หันมาจนได้”
ฉันไม่น่าหันกลับไปเลย บูรณ์เดินตามฉันมา แต่ว่าไม่พูดอะไร... โหยยย เสียฟอร์มมม
แบมบี้ – “ตามมาทำไม ฉันจะกลับบ้าน”
บูรณ์ – “คุณ หยุดคุยกันให้รู้เรื่องเถอะ ที่ผมอุตส่าห์ถ่อพาคุณมาถึงนี่ไม่ได้มาวิ่งไล่จับนะ”
ฉันหยุดเดินก่อนหันหลังกลับไปคุยกับตานั่นดีดี ... แค่คุยก็พอสินะ
ฉันนั่งอยู่ในรถที่เดิม คันเดิม.... จะว่าไป ฉันก็หลับตั้งแต่บูรณ์ลักพาตัวมา จนถึงนี่ หลับนานเหมือนกันแฮะ...
บูรณ์ – “ที่ผ่านมา หลบหน้าผมทำไม”
ฉันเบนหน้าออกนอกหน้าต่าง ไม่อยากยอมรับความจริง จนบูรณ์จับแขนฉันเบาๆ
แบมบี้ – “ปล่อย...”
บูรณ์ยอมปล่อย ไมปล่อยงง่ายงี้อ่ะ (เธอต้องการอะไรแบมบี้ - -)
บูรณ์ – “เฮ้ออออ... ทำไมเราต้องบึงตึงใส่กันด้วยล่ะ”
ฉันหันไปมองเค้า บูรณ์หน้าดูล้าเหลือเกิน... ฉันทำเกินไปรึเปล่า
แบมบี้ – “ก็... นายน่ะ.. เอาแต่คิดถึงตัวเอง ตอนนั้นน่ะ มันอนาคตฉันทั้งคน...”
บูรณ์ – “รู้แล้วคร้าบบบบ ผมผิดไปแล้ว ”
บูรณ์พูดอย่างอ่อนข้อให้...
แบมบี้ – “อืมมม แล้วนายมาถึงก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงมาอ่ะ”
บูรณ์ – “ก็คุณทำหน้าเหมือนอยากกระโดดตึกตอนเห็นหน้าผมนี่! มันก็น้อยใจ”
แบมบี้ – “แล้วจะให้ทำหน้าไงล่ะ ครั้งล่าสุด นายก็โกรธฉันอยู่นี่”
บูรณ์ – “ก็ตอนนี้ไม่โกรธแล้วไงเล่า”
แบมบี้ – “งั้นก็พาฉันกลับบ้าน... ”
บูรณ์ – “แล้วตอนนี้... เราเป็นอะไรกันล่ะ?”
ฉันมองหน้าบูรณ์ นั่นสิ.. ที่เรารู้สึกต่อกัน มันมากกว่าเพื่อนแน่...
แบมบี้ – “ขอโทษนะ ฉันยังไม่พร้อม”
พูดจบ ฉันก็เอนตัว ก่อนจะพลิกหน้าหนี .... แล้วแกล้งหลับ... ทำไมฉันไม่เคลียร์ให้จบๆเลยนะ บูรณ์ไม่พูดอะไรต่อ เค้าออกรถ ขับรถนิ่มมากจนฉันเผลอหลับไปอีกรอบ
แบมบี้ – “ขอโทษ”
สั้นไปมั้ยยยย TT
เนื่องจากตอนนี้ก็เกือบสี่ทุ่ม เลยเวลานอนของเด็กอนามัยอย่างไรท์มาแล้ว
555 ยังไงวันนี้ขอลาก่อนละจ้า เม้นด้วยน้า ไรท์จะได้รู้ว่ามีคนอ่านอยู่เน้อออ
ความคิดเห็น